Ὁ ἱερομόναχος μεγαλόσχημος π. Δανιήλ (Θεόδωρος Σάντου). Μέρος Α΄

Ὁ ἱερομόναχος μεγαλόσχημος π. Δανιήλ
(Θεόδωρος Σάντου)

Μέρος Α΄

Γέροντος ἱερομ. Πετρωνίου Τανάσε

Ζοῦσε στά χρόνια 1936-1937 στό μοναστήρι Τσερνίκα, δίπλα ἀπό τό Βουκουρέστι, ὅπου ἤμουν μαθητής στήν ἐκεῖ μοναχική ἐκκλησιαστική σχολή· κἄπου-κἄπου, τήν ἄνοιξι, τό φθινόπωρο ἐρχόταν ὁ πατήρ Γαλακτίων μέ μερικούς φίλους.
Συγκεντρωνόμασταν ὅλοι οἱ μαθητές κάτω ἀπό μία μεγάλη καρυδιά, πού εἶναι στόν περίβολο τῆς μονῆς καί ἕνας κύριος, ντυμένος κομψά καί μέ κοντογένειο, μᾶς μιλοῦσε γιά πράγματα τά ὁποῖα δέν εἴχαμε ἀκούσει οὔτε στό μοναστήρι, ὅπου γιά μερικά χρόνια ἤμουν δόκιμος καί οὔτε οἱ καθηγητές τῆς σχολῆς δέν μᾶς τά ἔλεγαν.
Μᾶς ὡμιλοῦσε γιά τίς πνευματικές καλλονές, πού συχνά συναντῶνται στό Ἅγιον Ὄρος, γιά τά χειρόγραφα τῶν μοναστηριακῶν βιβλιοθηκῶν, γιά τήν Φιλοκαλία, γιά τήν νοερά εὐχή τοῦ Ἰησοῦ. Μοῦ ἔμεινε ἀνεξίτηλη στήν μνήμη μου ἡ μορφή τοῦ ἁγίου Καλλίστου, τοῦ ὀργανοπαίκτη μέ τό κεφάλι σκυμμένο ἐπάνω στό λαοῦτο του, κυριευμένος ἀπό τήν γλυκύτητα τῆς μουσικῆς, μέ τήν ὁποία ἤθελε νά μᾶς τραβήξη τήν προσοχή ἐπάνω στήν νοερά προσευχή.
Αὐτός ὁ κύριος ἦτο ὁ Θεόδωρος Σάντου, συγγραφεύς, κατόπιν ἱερομόναχος Ἀγάθων καί στό τέλος μεγαλόσχημος Δανιήλ.
Ἀργότερα εἶχα τήν χαρά νά συμβιώσω μαζί του στό μοναστήρι τοῦ ἁγίου Ἀνθίμου Βουκουρεστίου καί νά συναντώμεθα συχνά σέ πριοχές τῆς Μολδαβίας, ἰδιαίτερα στήν Μονή Σλάτινα καί στήν Σκήτη Ραρέου, ὅπου ἦτο ἡγούμενος στά τέλη τῆς ζωῆς του.
Ἕνας  ἐραστής τῶν πνευματικῶν ἀπολαύσεων, ἕνας ἀκαταπόνητος κυνηγός τῶν βαθέων καί λεπτῶν πνευματικῶν καταστάσεων, προικισμένος μέ τό χάρισμα τῆς προοράσεως καί τραυματισμένος ἀπό τήν ἀγάπη τῆς πνευματικῆς ζωῆς, στά ὁποῖα δόθηκε μέ ὁλόκληρη τήν ὕπαρξί του.
Ἔτσι τόν ἐγνώρισα τόν π. Δανιήλ. Πάντοτε μ᾿ ἕνα βιβλίο στό χέρι, νά σκέπτεται καί νά γράφη, μέ μία λεπτότητα καί ἕνα βάθος στίς σκέψεις του, μέ τήν ὡραία ἀκουστική τῆς φωνῆς του καί πλουτισμένος μέ ἄφθονα φιλοκαλικά χειρόγραφα, χειρόγραφα μέ τά ὁποῖα ἦτο κυριολεκτικά ἐρωτευμένος.
Στήν ζωή του σάν λαϊκός εἶχε τήν διεύθυνσι ἐκδόσεως ἑνός περιοδικοῦ καί συνεργαζόταν σέ πολλά ἄλλα. Εἶχε γράψει τόμους μέ ποιήματα, τούς Χαιρετισμούς τοῦ Ὁσίου Δημητρίου τοῦ Μπασαράμπ, ἐνῶ κατόπιν σάν μοναχός ἐπιδόθηκε στήν νοερά προσευχή τοῦ Ἰησοῦ καί στήν ἐσωτερική του πνευματική ἀναγέννησι, στήν καθαρότητα τῶν λογισμῶν του, τῶν αἰσθήσεών του, τά ὁποῖα «ἐτόρνευε» μέ τήν τριάδα τῶν Χαιρετισμῶν: Τῆς Κυρίας Θεοτόκου, ἀδιαλείπτου πηγῆς τῆς νοερᾶς προσευχῆς, τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, πατρός τῆς προσευχῆς καί  διδασκάλου τῆς πνευματικῆς ζωῆς καί τρίτον, τοῦ ἁγίου ἱεράρχου Καλλινίκου, πού εἶναι μία ρουμανική εἰκόνα τῆς ὑψηλῆς πνευματικότητος. Ἦτο ὁ ἀρχηγός καί ἡ ψυχή τῆς Χριστιανικῆς Κινήσεως: «Τό ἀναμμένο πῦρ», τῆς ἱερᾶς Μονῆς τοῦ ἁγίου Ἀνθίμου.
Ἐραστής τῆς ἡσυχίας καί τῆς γαλήνης, πρός τά γεράματά του ἀποσύρθηκε σέ ἕνα ἡσυχαστήριο στά βουνά Ραρέου, σέ ὑψόμετρο 1000 μέτρων, τό ὁποῖον ἀνεκαίνισε καί διηύθυνε ὁμάδα περίπου 20 μοναχῶν, ἐραστῶν τῆς ἀσκήσεως καί τῆς προσευχῆς.

Μετάφρασις – Ἐπιμέλεια

Ὑπό Ἀδελφῶν Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου

Ἁγίου Ὅρους Ἄθω

2002

Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

Ἐπιμέλεια κειμένου και πηγή στο Διαδίκτυο  Ἀναβάσεις

Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας Εἰκόνες πραότητος