Ἄκαρποι οἱ θεολογικοί διάλογοι. Πρωτοπρ. Διονυσίου Τάτση

Ἄκαρποι οἱ θεολογικοί διάλογοι

Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

Εἶναι ἀπορίας ἄξιο πῶς οἱ συμμετέχοντες στούς ἀτέλειωτους θεολογικούς διαλόγους δέν ἀντιλαμβάνονται ὅτι οἱ ἑτερόδοξοι ἔχουν ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τήν ἀληθινή πίστη καί ἔχουν διαμορφώσει ἕνα ἐγκόσμιο θρησκευτικό τρόπο ζωῆς, πού δέν ἀναφέρεται στήν ἄλλη ζωή, ἀλλά ὅλα γίνονται γιά τήν παροῦσα, χωρίς πνευματικό ἀγώνα καί ἀρετές καί χωρίς φυσικά τήν καθαρή ἀλήθεια.

Ἐάν ἦταν λίγο προσεκτικοί καί εἶχαν ἁγνές προθέσεις, ποτέ δέν θά ἔσκυβαν νά φιλήσουν τό χέρι τοῦ πάπα, πολύ περισσότερο τήν παντόφλα του, δέν θά ἀνέχονταν νά συνομιλήσουν μέ τά ὄργανά του, οὔτε νά τούς ἀναγνωρίσουν προνόμια καί προσόντα ξεχωριστά ἤ νά τούς ἀποδώσουν τιμές, πού δέν τούς ἀνήκουν· θά θεωροῦσαν ἐπίσης προσβλητικό νά δεχτοῦν τό ἀλάθητο τοῦ πάπα ὡς ἁπλό τύπο ἤ τήν οὐνία ὡς μία θρησκευτική ὀντότητα, πού ἐργάζεται γιά τό καλό τῶν Ὀρθοδόξων μέ τό νά ἐπιδιώκει τήν παραπλάνησή τους!
Εἶναι πολλά τό ὅσα ἔχουν διαπράξει στό παρελθόν οἱ παπικοί εἰς βάρος τῶν ὀρθοδόξων, ἀλλά καί ὅσα μεθοδεύουν στό παρόν. Βρίσκονται πολύ μακριά ἀπό τήν Ἐκκλησία. Εἶναι πλέον ἀδύνατο νά ἔχουν κάποιο θετικό ἀποτέλεσμα οἱ θεολογικοί διάλογοι, παρά τήν ἐπιμονή τῶν οἰκουμενιστῶν.
Ἐπιτυγχάνεται ὅμως ἡ προβολή τῶν συμμετεχόντων στά μάτια τῶν κοσμικῶν ἀρχόντων, πώς τάχα ἐργάζονται γιά τήν εἰρήνη τοῦ σύμπαντος κόσμου!

Μετά ἀπό τόσα χρόνια διεξαγωγῆς τῶν θεολογικῶν διαλόγων καί τή γνωστή σέ ὅλους ἀποτυχία τους, εἶναι μάταιο πιά νά διεξάγονται. Εἶναι σπατάλη χρόνου τό σκάλισμα τῶν αἱρέσεων, ἐνῶ ἐπιβάλλεται ἡ προβολή τῆς Ὀρθοδοξίας, χωρίς συγχρωτισμούς, συμπροσευχές καί ἄλλες οἰκουμενιστικές ἐκδηλώσεις καί φιέστες.
Στήν ἐποχή τῶν θεολογικῶν διαλόγων (ἀνάμειξη στοιχείων διαφορετικῶν θρησκειῶν), ὅπως εἶναι ἡ δική μας, θεωρῶ ὅτι εἶναι ἰδιαίτερα χρήσιμη ἡ διαπίστωση τοῦ Γέροντος Παϊσίου: «Ὅσο σκαλίζουμε τίς αἱρέσεις καί τίς ἄλλες θρησκεῖες, τόσο πιό πολύ βρωμοῦν. Ὅσο σκαλίζουμε τήν Ὀρθοδοξία, τόσο εὐωδιάζει».
Ἡ σπουδή μας πρέπει νά στρέφεται στήν Ὀρθοδοξία, ἀκολουθώντας τήν παραδοσιακή ὁδό μέ ταπείνωση, προσευχή, ἀγάπη καί ἐλπίδα. Ἡ τακτική καί τό ἦθος τῶν νεωτεριστῶν καί τῶν οἰκουμενιστῶν δέν πρέπει νά μᾶς ἐπηρεάζουν καί ὅταν ἀκόμα εἶναι μεγαλόσχημοι κληρικοί.
Κανένας δέν μᾶς διαβεβαιώνει ὅτι οἱ ἀξιωματοῦχοι εἶναι ἀξιόπιστοι καί ἀξιομίμητοι. Ἐκτός ἀπό φωτεινές, ἀλλά σπάνιες ἐξαιρέσεις, οἱ ἀξιωματοῦχοι εἶναι διπρόσωποι, ὑποκριτές καί ἀντιφατικοί, τούς ἐνδιαφέρει μόνο τό ἐφήμερο καί παροδικό καί τούς ἀφήνει παγερά ἀδιάφορους ἡ πνευματική ζωή, τό ἦθος, ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν, ἡ ἀπόκτηση τῶν ἀρετῶν καί ἡ αἰώνια ζωή.
Γι᾽ αὐτό εἶναι πλάνη νά στρέφεται κανείς στούς ἀξιωματούχους καί νά περιμένει ἀπό αὐτούς τό παράδειγμα πρός μίμηση. Τό πιθανότερο εἶναι νά βρεῖ τό παράδειγμα πρός ἀποφυγή. Ὡστόσο, τό καλό παράδειγμα μπορεῖ νά μᾶς τό δώσει καί ἕνας ἁπλός κληρικός ἤ ἕνας ταπεινός μοναχός, ἀλλά καί ἕνας συνειδητός χριστιανός.
Νά μή ξεχνᾶμε ὅτι ὅλοι εἴμαστε μέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ μας. Ὅλοι μας ἔχουμε καί ἁρμοδιότητες καί ὑποχρεώσεις. Ὅλοι μας πρέπει νά ὑπερασπιζόμαστε τήν Ὀρθοδοξία.
 Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ.φύλ. 1957  4 Ἰανουαρίου 2013