Ἡ ἀέναος κίνησις τῆς συμπαντικῆς ὕλης-μάζης. Κεφάλαιον Ε'. Μητροπολίτου Πειραιῶς Σεραφείμ.

Ε. Ἡ ἀέναος κίνησις τῆς συμπαντικῆς ὕλης-μάζης

Μητροπολίτου Πειραιῶς Σεραφείμ

...καί αὐτή ἡ κτίσις ἐλευθερωθήσεται ἀπό τῆς δουλείας τῆς φθορᾶς.. (Πρός Ρωμ. Η΄ 21)

Ἑτέραν ἀπόδειξιν τῆς δημιουργίας ὑπό τοῦ Θεοῦ  τοῦ κόσμου καί τοῦ ἀναληθοῦς τῶν θεωριῶν τῆς ἐξελίξεως, τῆς τυχαιότητος, καί τῆς φυσικῆς ἐπιλογῆς ἀποτελεῖ ἡ διηνεκής κίνησις, ἀλλοίωσις, μεταμόρφωσις κλπ. τῆς συμπαντικῆς ὕλης- μάζης. 
Διότι ἐβεβαιώθη ἀπολύτως ὑπό τῆς ἐπιστήμης καί πάλιν, ὅτι ἡ Συμπαντική ὕλη ἀενάως κινεῖται, ἀλλοιοῦται, μετασχηματίζεται, μεταμορφοῦται κλπ, ὑπό τό κράτος ἀτέγκτων φυσικῶν νόμων περί τῶν ὁποίων, θά ἀσχοληθῶμεν ἐν τῇ συνεχείᾳ, πρός ἐπιτέλεσιν καί πραγμάτωσιν πάντοτε ὡρισμένων σκοπῶν. 

Τό ὑπέροχον φιλοσοφικόν ἀπόφθεγμα τοῦ Ἡρακλείτου «τά πάντα ρεῖ», προσεπεκύρωσεν ἡ σύγχρονος ἐπιστήμη διά τῆς θαυμασίας ἐπίσης διακηρύξεως ὅτι, «ἡ φῦσις ἐπεκρέμασε τήν ἑαυτῆς κατάραν κατά τῆς ἡρεμίας».

 Ἡ διηνεκής ὅμως αὐτή κίνησις τῆς συμπαντικῆς ὕλης (καί αἱ ἐπακολουθοῦσαι τροπαί, ἀλλοιώσεις καί μεταμορφώσεις αὐτῆς) τόσον εἰς τά ἐλάχιστα συστατικά της- τά ἄτομα, στοιχεῖα κ.ἄ. - ὅσον καί εἰς τά μέγιστα, ἤτοι τούς ἀστέρας, τούς Γαλαξίας, τάς ὁμάδας καί τάς συστροφάς τῶν Γαλαξιῶν, ἐπίσης δέ καί εἰς πάσας τάς μορφάς καί πυκνώσεις αὐτῆς, εἶναι ἀψευδεῖς ὡσαύτως μαρτυρίαι, ὅτι εἶναι αὐτή γεγονός, ἐν τῷ συνόλῳ της, δημιούργημα, ἐφόσον πάντα τά ὡς ἀνωτέρω κατηγοροῦνται μόνον ἐπὶ τοῦ γεγονότος, καί ὄχι ἐπὶ τοῦ ὄντως ὄντος, τοῦ ἀναιτίου, ἤ ἄλλως τοῦ ἔχοντος τήν αἰτίαν τοῦ ἑαυτοῦ εἶναι ἐν ἑαυτῷ, ὅπερ εἶναι ἀΐδιον, ἄτρεπτον, ἀναλλοίωτον, κ.λπ., κατά τε τόν Πλάτωνα, ἀλλά, καί  ἰδίᾳ, κατά τήν ἀψευδῆ βεβαίωσιν τῆς Γραφῆς (Ἐξοδ. Γ΄ 14, Ἰακώβου Καθ. Α΄ 17).

Δόγμα δέ τῆς ἐπιστήμης εἶναι ὅτι «πᾶν κινούμενον ἔχει τήν αἰτίαν τῆς κινήσεώς του ἐκτός ἑαυτοῦ». Κινουμένη συνεπῶς ἡ ὕλη ἀενάως καί τρεπομένη, ἀλλοιουμένη, μετασχηματιζομένη κλπ. διηνεκῶς ἐξαγγέλει καί  διά μόνης τῆς ἀπαύστου κινήσεως καί τῶν μεταβολῶν της, ὅτι τήν αἰτίαν τῆς   τε κινήσεως καί τῶν τροπῶν καί μεταμορφώσεώς της, ἀλλά καί τοῦ ἑαυτῆς εἶναι, ἔχει ἐκτός  ἑαυτῆς. Ὄχι βεβαίως ἐν τῷ  μηδενί -0-.  Ἀλλ' ἀναμφιβόλως καί ἀντιρρήτως ἐν τῷ ἀπείρῳ παντοδυνάμῳ καί πανσόφῳ Θεῷ, τῷ ὑποτάξαντι αὐτήν, κατά τόν ἀπόστ. Παῦλον (πρός Ρωμ. Η΄ 20), εἰς τήν δουλείαν τῆς διηνεκοῦς κινήσεως καί τῶν πολυειδῶν τροπῶν, ἀλλοιώσεων, μετα­στοιχειώσεων, μετασχηματισμῶν κλπ., ἵνα δι' αὐτῶν καί ὑπό τό κράτος πανσόφων, ἀτέγκτων καί ἀναλλοιώτων νόμων, ἐπιτελῆ αὕτη ὡρισμένους σκοπούς. Ὁ Ἀριστοτέλης ὀρθῶς, ἐφρόνει περί τοῦ Θεοῦ, ὅτι εἶναι «τό τά πάντα κινοῦν ἀκίνητον».

Ἐβεβαιώθη προσέτι ὑπό τῆς ἐπιστήμης, ὅτι ἐν τῷ συνόλῳ της ἡ συμ­παντική ὕλη εὑρίσκετο κατ' ἀρχήν εἰς κατάστασιν ἠλεκτρισμοῦ, πυκνωθεῖσα δέ περιῆλθεν διαδοχικῶς εἰς τήν ἀερώδη, τήν ὑγράν καί τήν στερεάν τοιαύτην. 

Τοιουτοτρόπως, οὐ μόνον ἐπεκυρώθη πάλιν ἡ σχετική ἀψευδής μαρτυρία τῆς Γραφῆς ὅτι «ἡ Γῆ» ἦν ἀόρατος καί ἀκατασκεύαστος (Γενεσ. Α΄ 2), ἀλλά καί πανηγυρικῶς ἀπεδείχθη ὅτι, «τραπεῖσα» ἡ συμπαντική ὕλη, ἵνα προσλάβῃ διαδοχικῶς τάς προμνησθείσας μορφάς καί πήξεις- πυκνώσεις, ἀναμφιβόλως ἔπραξε τοῦτο ὄχι ἀφ’ ἑαυτῆς, ἀλλ' ἐξ ἐπιδράσεως ἐξωτερικῆς καί παντοδυνάμου, ἐκδηλωθείσης προοδευτικῶς, ἐν «καιροῖς ἰδίοις» (Πραξ. Α΄ 7) καί πρός πραγμάτωσιν ὡρισμένων τελολογικῶν σκοπῶν. 

Τό ὅτι καί ἡ δύναμις αὕτη τῆς «τροπῆς» τῆς συμπαντικῆς ὕλης δέν ἐμφανίζεται ἀπ' ἀρχῆς τῆς ὀντοποιήσεως τῆς ὕλης, ἀλλ' ἐκδηλοῦται προοδευτικῶς καί πρός πραγμάτωσιν ἰδίων τελολογικῶν πάντοτε καί πανσόφων σκοπῶν, ἀποτελεῖ πρόσθετον μαρτυρίαν ὅτι ἡ αἰτία καί ἡ πηγή καί τῆς δυνάμεως ταύτης εὑρίσκεται ἐκτός τῆς ὕλης.

Ὅσον δ' ἀφορᾷ εἰς τήν τελείαν ἄνοιαν- τήν ἔλλειψιν νοήσεως, τήν χαρακτηρίζουσαν τήν ὕλην ἀπό τῆς ἀρχῆς τῆς ὀντοποιήσεώς της, ἐπάναγκες κρίνομεν νά διευκρινίσωμεν, ὅτι ἡ ἐν τῷ ἀνθρώπῳ, καί μόνον, ἀπό τῆς δημιουργίας του καί ἐντεῦθεν ἐκδηλουμένη «νόησις» οὐδόλως ἀποτελεῖ τροπήν ἤ ἀνέλιξιν τῆς ὕλης, ἔστω καί ἐξ ἐπιδράσεως τῆς δυνάμεως τοῦ Θεοῦ.

 Ἡ ἀνθρωπίνη νόησις ἀποτε­λεῖ ἰδιαιτέραν ὅλως δύναμιν τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς, ἥτις «ἐκτίσθη» καί «κτίζεται» εἰς ἕκαστον ἄνθρωπον νοοῦσα, ἐνσυνείδητος, ἄρα δέ καί ἐλευθέρα πνευμα­τική ὑπόστασις, δι' ἰδιαιτέρας δημιουργικῆς παρεμ­βάσεως τοῦ Θεοῦ δημιουργηθεῖσα κατ’ εἰκόνα Αὐτοῦ καί προορισθεῖσα νά φθάσῃ εἰς τό καθ’ ὁμοίωσιν πρός Αὐτόν, κατά χάριν Θεουμένη καί ἀποκτῶσα τήν πρός Αὐτόν  «ὁμοήθειαν».

  Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας   Κόσμος-Εξέλιξις ή δημιουργία