Τό πεπερασμένον τοῦ ὑλικοῦ σύμπαντος. Κεφάλαιον Ε'. Μητροπολίτου Πειραιῶς Σεραφείμ.

Δ. Τό πεπερασμένον τοῦ ὑλικοῦ σύμπαντος

Μητροπολίτου Πειραιῶς Σεραφείμ

Ἑτέρα ἀπόδειξις τῆς δημιουργίας τοῦ κόσμου ὑπό τοῦ πανσόφου Θεοῦ εἶναι τό πεπερασμένον τοῦ ὑλικοῦ Σύμπαντος.

Σήμερον ἀποδεικνύεται ὅτι τό ὑλικόν Σύμπαν εἶναι πεπε­ρα­σμένον.  Οἱ θεωρίες πού κάμνουν λόγον διά «ἀνοικτόν»  ἤ «ἄπειρον σύμπαν» καί σχετίζονται μέ τήν «γεωμετρικήν δομήν» τοῦ Σύμπαντος εἶναι ἀβάσιμοι καί ἀνεπέρειστοι διότι ἡ  ἐσχάτως ἐπιτευχθεῖσα διάσπασις τοῦ πυρῆνος τοῦ ἀτόμου διακηρύσσει τοῦτο πανηγυρικῶς. Διότι τό ἄτομον, τό θεωρούμενον μέχρι τινός ὡς ἡ ἐσχάτη καί ἄτμητος μονάς τῆς συμπαντικῆς ὕλης (ἐξ οὗ καί ἀπεκλήθη ἄτομον ὑπό τῶν ἡμετέρων ἀρχαίων προγόνων Λευκίππου καί Δημοκρίτου)^[1], ἀποτελεῖ, ὡς ἀπεδείχθη ἤδη ἐκ τῶν τελευ­ταίων προόδων τῆς ἐπιστήμης, ὑπέροχον ἡλιακόν σύστημα ἐν μικρογρα­φίᾳ. Σχηματίζεται δηλαδή ἐκ τοῦ κεντρικοῦ πυρῆνος - ἡλίου καί τῶν περί τόν πυρῆνα, δίκην πλανητῶν οὐρανίων σωμάτων, περιφερομένων ἠλεκτρονίων. Καί τά μέν ἠλεκτρόνια εἶναι σωματίδια ὡρισμένης μάζης, ἀληθῶς ἄτμητα πλέον, φορτισμένα μέ ἀρνητικόν ἠλεκτρισμόν, ταῦτα δέ (ὅπως καί τά ἴσης μάζης σωματίδια, τά φορτισμέ­να μέ θετικόν ἠλεκτρισμόν, ἅτινα ἀπεκλήθησαν ποζιτρόνια) θεωροῦνται ἤδη ὡς τά ἔσχατα συστατικά τῆς ὕλης^[2]. Ὁ δέ πυρήν, σχημα­τίζεται ὡσαύτως ἐκ πρωτονίων, ἤτοι ὁμοίων σωματιδίων φορτισμένων μέ θετικόν ἠλεκτρισμόν ὡς καί τῶν νετρονίων ἤ οὐδετερονίων, σωματιδίων ἴσης μάζης μέ τά πρωτόνια, ἀλλά μή φερόντων φορτίον ἠλεκτρικόν[3].

Τά σωματίδια λοιπόν ταῦτα, ἤτοι τό ἠλεκτρόνιον καί τό ποζιτρόνιον, τό πρωτόνιον καί τό νετρόνιον, εἶναι τά βασικά συστατικά, αἱ θεμελιώδεις μονάδες ὕλης, ἐξ ὧν σχηματίζεται ἡ συμπαντική ὕλη. Εἰς τά σωμάτια ταῦτα αἱ ἐπιστημονικαί πρόοδοι τῶν τελευταίων δεκαετιῶν προσέθεσαν καί τά σωματίδια: α) τοῦ ἀντιπρωτονίου, ἤτοι σωματίου ἴσης μάζης μέ τό πρωτόνιον, φορτισμένου ὅμως μέ ἀρνητικόν ἠλεκτρισμόν· β)τοῦ ἀντινετρονίου, διαφέροντος τοῦ νετρονίου μόνον διότι παρουσιάζει ἰδιότητας μικροῦ μαγνήτου (συνδεδεμένου μέ τήν περιστροφήν ἑνός μαγνητικοῦ φορτίου)· γ) τῶν μεσονίων (πιονιῶν, μιονίων καί ὑπερονίων), μάζης διαφόρου, ἀλλά διαμέσου μεταξὺ ἠλεκτρονίου καί ποζιτρονίου ἀφενός, καί πρωτονίου καί ἀντιπρωτονίου ἀφ' ἑτέρου· καί, τέλος, τῶν νετρίνων καί ἀντινετρίνων, μάζης ἐλαχιστοτάτης, μικροτέρας τῶν μεσονίων, καί στερουμένων ἐπίσης φορτίου ἠλεκτρικοῦ[4].

Ἐξ ὡρισμένου ὅθεν ἀριθμοῦ τῶν πεπερασμένων τούτων σωματιδίων ἀποτελουμένη ἡ συμπαντική ὕλη εἶναι ἀναντιρρήτως πεπερασμένη. Ἐφόσον δηλαδή τά ἐλάχιστα συστατικά της εἶναι σωμάτια πεπερα­σμένα, μή ἔχοντα συνοχήν, πεπερασμένον ἄρα καί ὡρισμένον, ἀναντιρρήτως, δέον νά εἶναι καί τό ἄθροισμα τῶν σωματίων τού­των, ὅσον μέγα καί ἂν εὑρεθῇ, δεδομένου μάλιστα ἤδη, κατά τάς τελευ­ταίας διαπιστώσεις τῆς Ἐπιστήμης, ὅτι δέν ὑπάρχει πέραν τῶν σωματίων τούτων ἄλλη μορφή ὕλης, ὁ αἰθήρ, ὡς  πλανηθέντες ἐπίστευσαν τινές τῶν ἀρχαίων ἀλλά καί τῶν μεταγενεστέρων φιλοσόφων, ὅπως καί ὁ πνευ­ματισμός, φρονοῦντες ὅτι αἱ βασικαί αὗται μονάδας τῆς ὕλης εἶναι ἡ πρώτη μορφή συμπυκνώσεως τοῦ αἰθέρος. (Πρβλ. Β.Γ. Τσινούκα, «Δὲν ὑπάρχει θάνατος», σελ. 13, 15, 18-20 καί 23). 

Κατά τήν νεωτέραν θεωρίαν τῆς περιωρισμένης ἀλλά καί τῆς γενικῆς σχετικότητος (Ἀϊνστάϊν, Maxwell - Lorenlz) δέν ὑπάρχει αἰθήρ, ἀλλά μό­νον ὕλη - ἐνέργεια, τῆς ὁποίας μορφαὶ εἶναι αἱ διάφοροι ἀκτινοβολίαι, καί ἀφ' ἑτέρου ἠλεκτρομαγνητικά πεδία, διαμορφού­μενα ἀναλόγως τοῦ χωροχρόνου. Μεταξὺ τῶν πυρήνων τῶν διαφόρων στοιχείων καί τῶν πέριξ αὐτῶν περιφερομένων ἠλεκτροφόρων ἤ μή σωμα­τίων ὕλης ὑπάρχει πράγματι ἀπόλυτον κενόν. 
Ὁ ἐν καταπληκτικῇ δ' ἀκριβείᾳ καθορισμός τῆς ἐκ τῆς διασπάσεως τοῦ ἀτομικοῦ πυρῆνος ἐκλυομένης ἐνεργείας, καί τῆς ἐν τῷ χώρῳ - διαστήματι οὕτω κινήσεως πυ­ραύλων, διαστημοπλοίων κ.ἄ. μεθ' ὑπερμαθη­μα­τικῆς ἀκριβείας, ὑφ' ἡμῶν προκαθοριζομένης καί κατευθυ­νομένης, ἀποτελοῦν ἀναντιρρήτως ἀπόλυ­τον ἐπαλήθευσιν τῆς νεωτέρας ταύτης θεωρίας εἰς τον χῶρον τῆς φυσικῆς ἐπιστήμης καί μόνον καί ὄχι εἰς τόν χῶρον τῆς ὑπερλόγου καί ὑπερβατικῆς ἑρμηνείας τοῦ φαινομένου τῆς ζωῆς καί τήν βεβαίωσιν ὅτι ἐκτός τῶν θεμελιωδῶν τούτων σωματίων δέν ὑπάρχει οὐδεμία ἄλλη μορφή ὕλης καί δή ὁ ἀποκληθεὶς αἰθήρ.

Ἐκ τῶν σωματίων δέ τούτων τοῦ ἀρνητικοῦ καί τοῦ θετικοῦ ἠλεκτρισμοῦ, ὡς καί τῶν προμνησθέντων λοιπῶν σωματίων τῶν μή φερόντων ἠλεκτρικόν φορτίον, σχηματίζονται ὅλα τά ἄτομα, κατ' ἀρχήν, καί τά στοιχεῖα^[5], ἐν συνεχείᾳ, ἐξ ὧν σχηματίζεται ἡ συμπαντική ὕλη. Τά ἄτομα - στοιχεῖα ταῦτα ὑπετίθετο μέχρις ἐσχάτων ὅτι ἀνήρχοντο εἰς 92, ἐξ ὧν τά 90 εἶναι βέβαιον ὅτι ὑπάρχουν εἰς τήν Γῆν. Ἤδη ἀνεβιβάσθησαν εἰς 102, προστεθέντων ἑτέρων 10 τεχνητῶς. Πι­στεύεται ὅτι θά παρασκευασθοῦν τεχνητῶς καί ἄλλα στοιχεῖα καί πέραν τοῦ ἀτομικοῦ τούτου ἀριθμοῦ^[6].

Καί ἔχουν πάντα τά ἄτομα ὅλων τῶν στοιχείων, ἐξ ὧν σχηματίζεται ἡ συμπαντική ὕλη, ἴδιον, ἕκαστον ἀτομικόν πυρῆνα σχηματιζόμενον ἐξ ὡρισμένου ἀριθμοῦ πρωτονίων καί νετρονίων καί περιβαλλόμενον ὑφ' ὡρισμένου ἐπίσης ἀριθμοῦ ἠλεκτρονίων, μέ τήν ταχύτητα τοῦ φωτός, ὡς ἐπὶ τό πολύ, περιφερομένων περί αὐτόν. 
Ἀποτελοῦν οὕτω πάντα ἡλιακά συστήματα ἐν μικρογραφίᾳ, δεδομένου ὅτι μεταξὺ πυρῆνος καί ἠλεκτρονίων ὑπάρχει χῶρος, κενός. Ὑφ' ὡρισμένας δέ, καί ἐννόμους πάλιν, ὡς θά ἀποδείξωμεν ἐν τῇ συνεχείᾳ, πυκνώσεις καί ἑνώσεις, σχηματίζουν τά χημικά στοιχεῖα τῆς συμπαντικῆς ὕλης, ὑπό τήν συνήθη αὐτῶν σύστασιν καί μορφήν. 
Ἐάν π.χ. ἔχωμεν πυρῆνα σχηματιζόμενον ἐξ ἑνός μόνον πρωτονίου, πέριξ δ' αὐτοῦ περιφερόμενον ἕν μόνον ἠλεκτρόνιον, ἔχομεν τό ἄτομον – στοιχεῖον τοῦ ὑδρογόνου, ὅπερ θεωρεῖται τό ἐλαφρό­τερον τῶν στοιχείων. Ἐάν ἔχωμεν πυρῆνα ἀποτελούμενον ἐκ δύο πρωτονίων, πέριξ δέ αὐτοῦ περιφερόμενα δύο ἠλεκτρόνια, ἔχομεν τό ἄτομον τοῦ ἡλίου, ὅπερ ἔρχεται δεύτερον εἰς τήν κλίμακα τῶν στοι­χείων. Ὁ πυρήν τοῦ λιθίου, ἐν συνεχείᾳ, τοῦ ἔχοντος τόν ἀριθμόν 3, φέρει τρία θετικά πρωτόνια καί ἰσάριθμα πλανητικά ἠλεκτρόνια κ.ο.κ. 
Τό βαρύτερον ἐν τῇ φύσει ὑπάρχον στοιχεῖον, τό οὐράνιον, ἔχει ἀτομικόν ἀριθμόν 92. Τό ἰδιαίτερον δηλαδή ἄτομον τοῦ στοιχείου τούτου ἀποτελεῖται ἐκ πυρῆνος μέ 92 θετικά πρωτόνια καί ἐξ ἰσαρίθμων πλανητικῶν ἠλεκτρονίων ἐξωπυρηνικῶν...^[7].

Ὁ ἀριθμός λοιπόν τῶν πρωτονίων καί τῶν νετρονίων τῶν σχηματιζόντων τόν πυρῆνα (ἅτινα ὁμοῦ ὠνομάσθησαν νουκλεόνια) καί ὁ ἀριθμός τῶν περί τόν πυρῆνα πλανητικῶς περιφερομένων ἠλεκ­τρονίων, προκαλοῦν τάς διαφοράς τοῦ βάρους καί τῶν διαφόρων ἰδιοτή­των - τοῦ εἴδους τῶν στοιχείων τῆς συμπαντικῆς ὕλης^[8]. Τά λοιπά σωματί­δια, ἀντιπρωτόνια καί ἀντινετρόνια, μεσόνια καί νετρίνα, δέν ἀποτελοῦν, ὡς ἐπὶ τό πολύ, οὐσιώδη συστατικά τῶν στοιχείων. Συντελοῦν μᾶλλον εἰς τήν ἐξυπηρέτησιν τῶν ἑλκτικῶν καί μα­γνητικῶν ἰδιοτήτων τῶν σωματίων τῶν ἀποτελούντων τά ἄτομα ἤ τούς πυρῆνας. Τά στερούμενα δέ ἠλεκτρικοῦ φορτίου (ἀντινετρόνια καί νετρίνα) καί εἰς τήν διάσπασιν ἤ καί ἀνασύστασιν αὐτῶν^[9].

Πρόκειται, κατά ταῦτα, περί πεπερασμένων καί ὡρισμένων, πάντοτε, εἰς μέγεθος καί βάρος - μονάδων ἠλεκτρισμοῦ, αἵτινες, ὅταν σχηματίζουν ἡλιακά συστήματα ἐν μικρογραφία, συνέχον­ται ὑπό ὡρισμένης ἐπίσης ἕλξεως, ὅπως ἀκριβῶς οἱ πλανῆται περί τόν ἥλιον. Ἡ ἀπόσπασις δέ ἑνός ἤ καί περισσοτέρων ἰόντων (πλανητῶν) ἐκ τῶν κεντρικῶν πυρήνων- ἡλίων ἐπιφέρει τοιαύτην διαταραχήν εἰς τήν σύστασιν τοῦ στοιχείου, ὥστε ἐπακολουθεῖ ἡ καθολική αὐτοῦ μεταβολή. 
Τοῦτο ἐπιτελεῖται φυσιολογικῶς εἰς τά διάφορα ραδιενεργά σώματα. Μεταστοιχειοῦνται ταῦτα αὐτομάτως συνεπεία τῆς ἐκπεμπομένης ὑπ' αὐτῶν ἀκτινοβολίας καί μετατρέπονται τόσον εἰς ἁπλῆν ἀκτινοβολίαν, ὅσον καί, τελικῶς, εἰς στοιχεῖα μικροτέρας μάζης καί βάρους, ὅπως π.χ. τό ράδιον μεταβάλλεται τελικῶς εἰς μόλυβδον. 
Πραγματο­ποιεῖται ὅμως ἤδη ἡ μεταστοιχείωσις αὐτή καί τεχνητῶς διά βομβαρδισμοῦ, δι' ἀκτινοβολιῶν μεγά­λης ἐντάσεως, καί ἀποσπάσεως οὕτως ἐκ τοῦ πυρῆνος - ἡλίου πλανητῶν (ἰόντων), ἐπίσης δέ διά τῆς διασπάσεως αὐτοῦ τοῦ πυρῆνος. Αἱ διασπάσεις αὗται ἐθεωροῦντο ἄλλοτε  ἀδύνατοι. Ὁ Λόρδος ὅμως Ράδερφορδ ἐπέτυχε πρῶτος τήν διάσπασιν τοῦ στοιχείου καί οὕτως ἀπεδείχθη ὅτι ἡ οὐσία τῆς συστάσεως ὅλων τῶν στοιχείων εἶναι πεπερασμέναι σταθεραὶ πλέον μονά­δες καθαρῶς ἠλεκτρικαί^[10].

Ἐνῶ ὅμως τοιαῦτα καί τόσον σαφῆ εἶναι σήμερον τά πορίσματα τῆς Ἐπιστήμης διά τά βασικά συστατικά ἐξ ὧν ἡ συμπαντική ὕλη σχηματίζεται, ἐβεβαιώθησαν δέ τά πορίσματα ταῦτα πειραματικῶς μέχρι καί τῶν ἐλαχίστων λεπτομερειῶν, διϊσχυρίσθησαν τινες ὅτι ὕλη δέν ὑπάρχει ἄλλα μόνον ἐνέργεια. 
Ἡ γνώμη αὐτή εἶναι ἀπολύτως πεπλανημένη καί ἐπιστημονικῶς ἀστήρικτος. Ὁ Ἀϊνστάϊν πρῶτος ὀρθῶς περί αὐτῆς ἀπεφάνθη, εἰπὼν ὅτι ὕλη - μᾶζα καί ἐνέργεια εἶναι ἕν καί τό αὐτό νό­μισμα, ἤ ἄλλως αἱ δύο πλευραὶ τοῦ αὐτοῦ νομίσματος. Ὁ μαθηματικός τύπος του περί ἐνεργείας: E =Mc² (ἤτοι ἡ ἐνέργεια ἰσοῦται πρός τό γινόμενον τῆς μάζης ἐπὶ τό τετράγωνον τῆς ταχύτητος τοῦ φωτός) τήν ἀλήθειαν ταύτην ἀκριβῶς βεβαιοῖ[11]. 
Τά αὐτά ἐπανέλαβεν ὁ Νόρδμαν, γρά­φων ὅτι «ἡ ἐνέργεια δέ νοεῖται ἄνευ ἀτόμων ἠλεκτρισμοῦ» (σωματιδίων ὕλης)[12]. Τέλος τά αὐτά ἐπὶ λέξει τονίζει καί ὁ συγγραφεὺς τοῦ μνημονευ­θέντος συγγράμματος «ἡ Ἀτομική Ἐνέργεια», σελ. 104. Ὅτι δηλαδή «ἡ μᾶζα - ἐνέργεια εἶναι δύο διαφορετικαί ἐκδηλώσεις μιᾶς θεμελιώδους ἰδιό­τητος τῆς ὕλης. 
Εἰς πᾶν δέ φαινόμενον ἤ πᾶσαν μεταβολήν, τό ποσόν τό ὁποῖον διατηρεῖται ἀμετάβλητον εἶναι ὁ συνδυασμός μάζης-ἐνεργείας».

Ὅτι δέ ἡ ἀποκληθεῖσα ἐνέργεια εἶναι ἁπλῶς ὡρισμέναι ἰδιότητες τῆς ὕλης, διαφόρων μάλιστα μορφῶν, μόλις παρίσταται ἀνάγκη σήμερον νά ὑποστηρίξωμεν. Διότι ἡ ἐνέργεια εἶναι κινη­τική (μηχανική), ἠλεκτρική, φωτιστική, θερμική καί μαγνητική (ἑλκτική). 
Ἡ «ἀτομική ἐνέργεια» εἶναι μορφή ἐνεργείας μή διαφέρουσα ὡς ἀνωτέρω, ὡσαύτως δέ καί ἡ ραδιενέρ­γεια. Πᾶσαι ὅμως αἱ μορφαὶ αὗται τῆς ἐνεργείας δέν εἶναι δυνατόν νά νοηθοῦν ἄνευ σωματιδίων ὕλης, σωματίων,  φορ­τισμένων μέ θετικόν ἤ ἀρνητικόν ἠλεκτρισμόν, ἤ καί οὐδετέρων. 
Ἡ κινητικότης τῶν σωματίων τούτων καί ἡ ταχύτης τοῦ φωτός, μεθ' ἧς, ὡς ἐπὶ τό πολύ, κινοῦνται, προκαλεῖ τήν κινητικήν - μηχανικήν ἐνέργειαν, ἀλλά καί τήν φωτιστικήν, τήν ἠλεκτρικήν, τήν θερμικήν, ὡς καί τήν ραδιενέργειαν. 
Ἰδιότητας ὡσαύτως ὡρισμένων σωματιδίων, μεμονωμένων ἤ ἠνωμένων εἰς ὁμάδας (πυρῆνας, ἄτομα- στοιχεῖα) ἀποτελοῦν ἡ ἕλξις καί ὁ μαγνητισμός.

Καί εἶναι πᾶσαι αἱ «ἰδιότητες» αὗται τῆς ὕλης (αἱ ἀποκληθεῖσαι «ἐνέργειαι» διότι ἐπιτελοῦν ἤ προκαλοῦν ὡρισμένον ἔργον^[13]) ἰδιότητες θέσει καί ὄχι φύσει^[14]. Ἐδόθησαν δηλαδή εἰς τά βασικά συ­στατικά τῆς ὕλης, εἰς τά θεμελιώδη, σωματίδια, ἐξ ὧν αὐτή σύγκειται, προδήλως ὑπό ἐξωκοσμίου, πανσόφου καί παντο­δυνάμου δοτῆρος - τοῦ Θεοῦ, ἵνα δι' αὐτῶν καί ὑπό τό κράτος ἀτέγκτων καί ἀναλλοιώτων φυσικῶν νόμων, τούς ὁποίους Αὐτός πάλιν ἔθεσε (καί περί τῶν ὁποίων θά ἀσχοληθῶμεν ἐν τῇ συνεχείᾳ) σχηματίζουν, ὑπό διαφόρους πήξεις-πυκνώσεις ἤ θερμοκρα­σίας, ἑνώσεις καί μορφάς, τά διάφορα φαινόμενα τῆς δημιουργίας, ἅτινα ἀντιμετωπίζομεν διά τῶν αἰ­σθήσεων. 
Οὕτω σχηματίζονται τά 102 χημικά στοιχεῖα τῆς συμπαντικῆς ὕλης, ἅτινα εὑρίσκονται ἐν τῇ φύσει, ὡς καί τά 10 ἅτινα μέχρι σήμερον παρεσκευάσαμεν τεχνητῶς.

Ἐκ τῆς ἑνώσεως δέ τῶν στοιχείων τούτων μεταξὺ των, εἰς ὡρισμένας πάντοτε ἀναλογίας καί μίξεις, ὑπό τό κράτος, ἐπαναλαμβανομένων, φυσικῶν νόμων (ἐννόμων δυναμικῶν νομοτελειῶν) ἀτέγ­κτων καί ἀναλλοιώτων, σχημα­τίζονται καί διαμορφοῦνται ὅλα τά φαινόμενα τοῦ ὑλικοῦ Σύμπαντος, ὡς καί ὀργανισμοὶ τῶν ἐπὶ τοῦ πλανήτου τούτου ἐνοργάνων ὄντων. 
Ἕνωσις δηλαδή ὀξυγόνου καί ὑδρογόνου, εἰς ὡρισμένας ἀναλογίας καί πήξεις-θερμοκρασίας, σχηματίζει τό ὕδωρ ἕνωσις ὀξυγόνου, ἀζώτου καί ἄνθρακος, εἰς ὡρισμένας ἀναλογίας καί πῆξιν - θερμοκρασίαν, σχηματίζει τόν ἀέρα ἕνωσις χλωρίου καί νατρίου, εἰς ὡρισμένας ἀναλογίας καί πήξεις, σχηματίζει τό ἅλας κ.ο.κ. 
Ἡ οὐσία, ἡ ὕλη, ἐξ ἧς  σχηματίζονται πάντα τά φαινόμενα - ὄντα, ἤ κυριολε­κτικώτερον τά κτί­σματα - γεγονότα τοῦ ὑλικοῦ Σύμπαντος εἶναι τά 92 ἤ 102 χημικά στοιχεῖα τῆς συμπαντικῆς ὕλης. Βαθύτερον δέ καί γενικώτερον, τά προμνημονευθέντα βασικά σωματίδια, αἱ θεμελιώδεις μονάδες ὕλης, ἐξ ὧν καί τά στοιχεῖα ταῦτα σχηματίζονται, ἤτοι σωματίδια θετικοῦ καί ἀρνητικοῦ ἠλεκτρισμοῦ, ἤ καί οὐδέτερα, οὐ μόνον στερούμενα νοήσεως καί εἰδέναι, ἀλλά μή ἔχοντα πρός ἄλληλα μήτε συνοχήν!!! τῆς περιωνύμου Θεωρίας τοῦ Peter Higgs καί τῶν ἑτέρων δύο  καθηγητῶν, μή ἀποδειχθείσης εἰσέτι πλήρως, ἀλλά  καί τυχόν ἀποδεικνουμένης οὐδόλως ἐξηγεῖται δι’ αὐτῆς ἡ τελονομία, ἡ πολυπλοκότης, ἡ ἁρμονία, ἡ σκοπιμότης, ἡ πολυπλοκότης, ἡ ἁρμονία, ἡ Νόησις πού διέπει τό Σύμπαν διότι τά σωμάτια εἶναι ἄλογα καί ἀσυνείδητα!!

Ἐφόσον λοιπόν ἡ συμπαντική ὕλη σχηματίζεται, ἐν τῷ συνόλῳ της, ἐκ τῶν χημικῶν τούτων στοιχείων, τά δέ βασικά συστατικά τῶν στοιχείων τούτων εἶναι μονάδες σταθεραί, σωματίδια πεπερασμένα ἠλεκτρισμοῦ, ἄρα, τό σύνολον τῆς συμπαν­τικῆς ὕλης- ἐνεργείας εἶναι πεπερασμένον. 
Εἶναι ἄθροισμα - ἀσύλληπτον βεβαίως ἄχρι τοῦ νῦν - πεπερασμένων ὅμως καί σταθερῶν ἠλεκτρικῶν σωματίων ὡρισμένης μάζης. 
Ἔχει ὅθεν, ὡς ἐκ τούτου, τέρμα - ὅρια, ὡς ἄλλως τε βεβαιοῖ καί ἡ σύγχρονος ἀστροφυσική. Καί εἶναι σφαιρικόν - κυρτόν κατά τήν θεωρίαν τῆς Σχετικότητος τοῦ Ἀϊνστάϊν, τήν ὁποίαν παρεδέχθη ὁ Ἔντιγκτον κ.ἄ.[15] θά ἔλθῃ ἀσφαλῶς ἡ ἡμέρα καθ' ἥν, γνωρίζοντες, ἐν πάσῃ ἀκριβείᾳ, τήν μᾶζαν καί τό βάρος τῶν ἀποτελούντων τήν συμπαντικήν ὕλην βασικῶν καί θεμελιωδῶν σωμα­τιδίων καί στοιχείων, θά ὑπολογίσωμεν, ἔστω καί κατά προσέγγισιν, καί τό ὅλον βάρος τοῦ ὑλικοῦ Σύμπαντος, ὡς ὑπελογίσαμεν ἤδη καί τήν διάμετρον αὐτοῦ ὡς ἔχουσαν μῆκος 10 περίπου δισεκατομμυρίων ἐτῶν φω­τός... Ἡ καμπυλότης τοῦ χώρου - χρόνου, ἡ βεβαιωθεῖσα ἤδη, καί διά τῆς θεωρίας τῆς Σχετικότητος, μαρτυρεῖ καί τήν ἀλήθειαν ταύ­την.

Ἐνταῦθα ἐπαναλαμβάνομεν ὅτι ἀρνούμεθα ὄχι τάς ἐπιστημονικάς προσεγγίσεις τῆς πραγματικότητος ὄντως ἐπαινετάς, διότι ἡ Ἐπιστήμη ἐδόθη ὑπό τοῦ αἰωνίου Θεοῦ,  ἀλλά τήν «θεοποίησιν» καί στρεβλήν μεταφυσικήν καί ὑπαρξιακήν ἑρμηνείαν των ὑπό τῆς ἀθεϊστικῆς προπαγάνδας.

Ἀποδεικνυομένου ὅμως ἀπολύτως πλέον ὅτι τό ὑλικόν Σύμπαν εἶναι «πεπερασμένον», ἀκολουθοῦν, ἀναντιρρήτως, αἱ ἑξῆς ἀλήθειαι:

α) Ὅτι εἶναι τοῦτο γεγονός - δημιούργημα, γενόμενον ἐξ οὐκ ὄντων. Ὅτι εἶναι ἀποτέλεσμα - αἰτιατόν, καί, ὡς τοιοῦτον, δέν εἶναι ἄναρχον, ἔχει ἀρχήν. Αὐτό δέ ἀποδέχεται καί ἡ θεωρία τῆς μεγάλης ἐκρήξεως (Bing Bang). Ὡσαύτως δέ, ὅτι ἐδημιουργήθη παρ' ἄλλης τίνος οὐσίας ἤ αἰτίας ἀνωτέρας αὐτοῦ, ἀνάρχου ταύ­της καί ἀναιτίου, ἐφόσον, ὡς πεπερασμένον, δέν δύναται νά ἔχῃ τήν αἰτίαν τῆς ὑπάρξεώς του ἐν ἑαυτῷ, καί ἀποκλείεται ἐπίσης νά προῆλθεν ἐκ τοῦ μηδενός (-0-), πολὺ δέ περισσότερον ὅτι εἶναι αὐταπάτη (!!).

β) Ὅτι «χῶρος» καί «χρόνος» (χωρὶς οὐδόλως νά ἀποτελοῦν «τετάρτην διάστασιν») δέον νά νοηθοῦν μόνον ἀφ’ ἧς τό ὑλικόν Σύμπαν ἐδημιουργήθη ἐξ οὐκ ὄντων. Ἡ μέν ἔννοια τοῦ χώρου, ὡς ἔκτασις- θέσις, ἥν κατέλαβεν ἡ συμπαντική ὕλη ἀπό τῆς ἐξ οὐκ ὄντων ὀντοποιήσεώς της ἐν τῷ ἀπείρῳ Θεῷ (Πραξ. ΙΖ΄ 28) ἡ δέ τοιαύτη τοῦ χρό­νου-διαμορφουμένη ἐν τῇ συνειδήσει ἡμῶν ἐκ τῆς ἀλληλοδιαδο­χῆς τῶν γινομένων - ὡς ἔναρξις καί διάρκεια τῆς ἐν τῷ χώρῳ κινήσεως, ἀλλοιώσεως, μεταμορφώσεως κ.λπ. αὐτῆς. 
Ἡ θεωρία τοῦ Ρενάν ὅτι ὁ «χρόνος» εἶναι δημιουργός τῆς ὕλης (!!!) εἶναι ὅλως μωρά καί ἀναξία ἀνασκευῆς. Διότι χρόνος ἄνευ - περιεχομένου ὑλικοῦ ἀποτελεῖ ἀφηρημένην ἔννοιαν, ἀνυπαρξίαν καί ἰσοῦται τῷ μηδενί. Τό δέ -0- μηδέν, δέν δύναται νά παραγάγῃ ὀντότητας. Καί διά τοῦτο ρητῶς τονίζει ἡ Γραφή ὅτι, μετά τήν διάλυσιν καί ἀποπνευμάτωσιν τοῦ ὑλικοῦ Σύμπαντος καί τήν δημιουργίαν καινῶν οὐρανῶν καί και­νῆς γῆς -τῶν πάντων καινῶν (Β΄ Πετρ. Γ΄ 13, Ἀποκ. ΚΑ΄ I κ.ἄ.) χρόνος, ἡμέρα καί νὺξ ἡλιακή καί φῶς ἡλιακόν δέν θά ὑπάρχουν πλέον. (Ἀποκ. I΄ 6 καί KB΄ 5). 
Θά εἶναι διηνεκὲς παρόν, αἰωνιότης καί ὑπερκόσμιον- θεῖον φῶς. Ἀλλά τήν ἔννοιαν τῆς μεταβολῆς ταύτης μόνον ὡς ἐν «ἐσόπτρῳ καί αἰνίγματι» (Α΄ Κορινθ. ΙΓ΄ 12) δυνάμεθα ἀπό τοῦδε νά νοήσωμεν. 

Καί γ) Ὅτι καθ' ὅ πεπερασμένον τό ὑλικόν Σύμπαν, οὐ μόνον εἶναι δημιούργημα ἄλλης οὐσίας, ἀλλά καί ὑπάρχει που. Διότι ὅπως δέν εἶναι δυνατόν νά δεχθῶμεν λογικῶς ὅτι τό ὑλικόν Σύμπαν προῆλθεν ἐκ τῆς ἀνυπαρξίας, ἐκ τοῦ μηδενός -0- τοῦ ἀπαισίως χαίνοντος ὡς ἀνοήτως ἰσχυρίζονται οἱ ὑλισταί, καί ὅτι τό μηδέν, ἤτοι τό μή ὄν, εἶναι ἡ αἰτία, ἡ οὐσία καί ἡ δύναμις ἡ δημιουργήσασα τό ἀσυλλήπτου κάλλους, ἁρμονίας καί τάξεως κλπ ὑλικόν Σύμπαν, οὕτως ἀποκλείεται ἀπολύτως νά νοήσωμεν, ὅτι ἐν τῷ -0- μηδενί ἵσταται τοῦτο καί ὑπάρχει, νοουμένης ἀνυπαρξίας- μηδενός πέραν τῶν ὁρίων αὐτοῦ. 
Τό μηδέν -0-, κατά τε τήν λογικήν καί τήν ἐπιστήμην, εἶναι ἄρνησις ὑπάρξεως. Ὡς ἐκ τούτου λοιπόν δέν δύναται ποτέ νά ἐκληφθῇ ὡς ἀρχή - αἰτία δημιουργική ὀντοτήτων καί ὡς ἐνέχον ὀντότητας (ὡς εἶναι ἀπό τῆς ὀντοποιήσεώς της ἡ συμπαντική ὕλη) ἐν ἑαυτῷ.

Τό ὑλικόν λοιπόν Σύμπαν, κατ' ἀρχήν, ἀποτελεῖ τήν μεγαλειωδεστέραν ἀληθῶς ἀπόδειξιν τοῦ Δημιουργοῦ τοῦ ἀπείρου Θεοῦ καί ὄχι τῆς  ἀλόγου ἐξελίξεως, τυχαιότητος ή φυσικῆς επιλογῆς. Διότι ὡς πεπερα­σμένον τοῦτο διακηρύσσει:

α) Ὅτι ὑπάρχει ἑτέρα Οὐσία ἄπειρος μή ὕλη - ἀκατάληπτος καί ἀπερινόητος εἰς ὅτι ἀφορᾷ εἰς τήν οὐσίαν αὐτῆς καί τήν φύσιν- ἥτις τό ἔφερεν ἐξ οὐκ ὄντων εἰς τό εἶναι δημιουργικῶς.

β) Ὅτι ἡ ἄπειρος αὐτή μή ὕλη- Οὐσία εἶναι ἀναίτιος καί ἄναρχος διότι ἄλλως θά ἦτο καί αὐτή πεπερασμένη.

γ) Ὅτι ἀποκλειομένης ἀπολύτως τῆς ἐννοίας τῆς ἀνυπαρξίας-τοῦ μηδενός -0- πέραν τῶν ὁρίων τοῦ ὑλικοῦ Σύμπαντος, ἡ ἄπειρος αὐτή μή ὕλη καί δημιουργός τοῦ Σύμπαντος Οὐσία ἐνέχει προδήλως τό ὑλικόν Σύμπαν ἐν ἑαυτῇ[16], ἐφόσον δέν εἶναι δυνατόν νά νοηθῇ ὑπάρχον τοῦτο ἐκτός τοῦ Ἀπείρου. 
Καί δ) Ὅτι πρός τήν ἄπειρον ταύτην καί μή ὕλην - Οὐσίαν, τό ὑλικόν Σύμπαν ἔχει σχέσιν αἰτιατοῦ πρός αἴτιον, ἀποτελέσματος πρός αἰτίαν καί ἀρχήν.

Ἡ ἄπειρος λοιπόν αὕτη «μή ὕλη» - Οὐσία, τήν ὁποίαν Πνεῦμα τά μεμυρωμένα χείλη τοῦ Κ.ἡ.Ἱ. Χριστοῦ ἀπεκάλεσαν (Ἰωαν. Δ΄ 24), εἶναι ἡ Οὐσία, ἡ δύναμις τήν ὁποίαν ἀποκαλοῦμεν Θεόν. Τό ἐρώτημα «ποῖος ἐδημιούργησε τόν Θεόν» εἶναι ἀφελές, ἀντιεπιστημονικόν, παράλογον. 
Τό Ἄπειρον ἐνέχει τόν λόγον, τήν αἰτίαν τοῦ ἑαυτοῦ εἶναι ἐν ἑαυτῷ. Εἶναι ἀναίτιον. Ἕτερον Ἄπειρον εἶναι ἀδύνατον νά νοηθῇ, νά ὑπάρξῃ, διότι δύο ἄπειρα θά ἀντανήρουν ἄλληλα. Θά ἀπετέλουν τό ἕν πέρας διά τό ἄλλο. Καί τοῦτο ἀντιβαίνει εἰς τήν στοι­χειώδη λογικήν.

Καταφαίνεται δέ ἐκ τῶν προεκτεθέντων - ὅπως καί τῶν ἐν συνεχείᾳ ἀναπτυχθησομένων - πόσον «ἀναγκαίᾳ» εἶναι ἡ παραδοχή τῆς «ὑπάρξεως» - τοῦ ἀναιτίου, ἀδημιουργήτου καί ἀνάρ­χου Θεοῦ, ἐφόσον πάντα τά ἐν τῷ ὑλικῷ Σύμπαντι φαινόμενα, καί τό Σύμπαν ἐν τῷ συνόλῳ του, ἀποδεικνύονται ὡς «αἰτιατά», δημιουργή­ματα, ὡς «ἔχοντα ἀρχήν», ὡς «ἐνδεχόμενα». 
Ἡ πανηγυρική ἐπιστημονική καί φιλοσοφική ἀπόδειξις ὅτι τά πάντα εἶναι «κτίσματα», ἐπιβάλλει λογικῶς τήν ὑποχρέωσιν τῆς παραδοχῆς τῆς ὑπάρξεως τῆς ἀδημιουργήτου ἀνάρχου, καί ἀναιτίου Οὐσίας, ὡς «ἀρχῆς» καί «αἰτίας» πάντων τούτων.Θεοπνεύστως δέ καί ὡς πρός τοῦτο ὁ Ἁγ. Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός γράφει (Ἐκθ. Ὀρθοδ. Πιστ.) 
«Κτιστά ὄντα τά πάντα, πάντως ὑπό τίνος ἐδημιουργήθησαν. Δεῖ δέ τόν δημιουργόν ἄκτιστον εἶναι· εἰ γάρ κακεῖνος ἐκτίσθη, πάντως ὑπό τίνος ἐκτίσθη, ἕως ἂν ἔλθωμεν εἰς τό ἄκτιστον». Διά τοῦτο καί ἡ λέξις «Θεός» ἑρμηνεύεται, κατ' ἀρχήν ὡς «γεννήτωρ»- Πατήρ, ἤτοι ἄναρχος καί ἀναίτιος Οὐσία, ἐξ ἧς τά πάντα ἔλαβον ἀρχήν δημιουργικῶς, ἐξ «οὐκ ὄντων». 
Καί ἐν τῇ θεοπνεύστῳ Γραφῇ, ὅπως καί ἐν τῇ ἀρχαίᾳ Ἑλληνικῇ Φιλοσοφίᾳ, νοεῖται ὡς ἀγέννητος, ἀδημιούργητος, ἄναρχος, ἀναίτιος, ἄπειρος, παντοδύνα­μος, πανάγαθος, ἀπολύτως θαυμαστός, ἀπολύτως λαμπρός, ἀπολύτως ἀπαθής, ἔχων ἄπειρον ἀγάπην (αὐτή αὕτη ἡ ἐνυπόστατος ἀγάπη- Ἰωάν. Α΄ Καθολ. Δ΄ 8), ἀπείρως μακάριος καί εὐδαίμων, ἀεὶ θέλων τό ἀγαθόν καί πρός αὐτό συνεργῶν, πανταχοῦ παρὼν καί τά πάντα πληρῶν, Δημιουρ­γός τοῦ ὁρατοῦ καί τοῦ ἀοράτου Κόσμου, κυβερνήτης καί τροφεὺς τοῦ παντός[17], Ὁ ἐν Τριάδι εἷς καί μόνος ἀληθής Θεός.

---

^[1]  Προβλ. καί Samuel Glasstone, συμβούλου τῆς Ἀμερικανικῆς Ε.Α. Ἐνεργείας «Ἡ ἀτομική ἐνέργεια», (μετάφρ. Δ. Κρέμου), σελ. 9.

^[2] Ἰδίου, αὐτόθι, σελ. 41-46, 53, 54 καί 93.

[3] Ἰδίου, αὐτόθι, σελ. 119, 121, 247 καί 394.

[4] Samuel Glasstone, μνημ. ἔργ. σελ. 54-61 εξ., 73-77, 110-119, 212- 217, 275, 355, ἑξ. καί 631-637.

^[5] Ὡς ἄτομον δύναται νά ὁρισθῇ τό μικρότερον σωματίδιον ἑνός στοιχείου, τό ἀποτελούμενον ἐκ τοῦ εἰδικοῦ πυρῆνος καί τῶν περί αὐτόν περιφερόμενων ὡρισμένων, δι’ ἕκαστον πυρῆνα, ἠλεκτρονίων. Ὡς στοιχεῖον, δέ, δύναται νά χαρακτηρισθῇ τό σωματίδιον τό συγκείμενον ἐκ περισσοτέρων ὁμοίων ἀτόμων. Καί ὁ ὅρος «στοιχεῖον» ἀνήκει ἀρχικῶς εἰς τόν ἐξ Ἀκράγαντος Ἕλληνα φιλόσοφον Ἐμπεδοκλῆν. Τήν ἐξ ἀτόμων, δέ σύνθεσιν τῆς ὕλης ἐδίδαξαν κατ' ἀρχήν οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες, ἐπίσης, φιλόσοφοι Λεύκιππος καί Δημόκριτος, ὅστις, κατά τούς ἀρχαίους συγγραφεῖς, ἐνεπνεύσθη τήν ἀτομικήν θεωρίαν ἀπό τόν Πυθαγόραν.

^[6] Samuel Glasstone μνημ. εργ. σελ. 12, 17, 27, 102, 334 καί 553.

^[7] Ἰδίου, αὐτόθι, σελ. 119.

^[8] Ἰδίου, αὐτόθι, σελ. 119, 121, 247, καί 394.

^[9]  Ἰδίου, αὐτόθι, σελ. 54, 61, 63, 73, 75, 78, 212- 217 καί 630- 647

^[10] Ὡς ἀπέδειξεν ὁ Blank, καὶ παρεδέχθη ἡ νεωτέρα Φυσική, τὸ φῶς καὶ ἡ θερμότης ἐκπέμπονται κατ' αὐτοτελεῖς μονάδας. Ἡ θεωρία δὲ τοῦ Blank, βελτιωθεῖσα ὑπὸ Bohr καὶ Sommerfeld, παρέσχεν εἰς τὴν Φυσικὴν τὰ μέσα διὰ τὴν ἐπίλυσιν τοῦ πλείστου μέρους τῶν προβλημάτων τῆς Φυσικῆς τοῦ ἀτόμου, ἐπιτευχθείσης ἤδη κα­θολικῆς συμφωνίας μεταξύ θεωρίας καὶ παρατηρήσεως.

[11]Πρβλ. Samuel Glasstone, μνημ. ἔργ. σελ. 102-103 καί 105-107, ἔνθα καί ἄλλαι μαθηματικαί ἐξισώσεις μάζης καί ἐνεργείας.

[12] Νόρδμαν. «Ὁ Ἀϊνστάϊν καί τό Σύμπαν», σελ. 102.

^[13] Πρβλ. Samuel Glasstone, μνημ. ἔργ. σελ. 79

^[14] Ὅτι πᾶσαι αἱ ἰδιότητες τῆς ὕλης, αἱ ἀποκληθεῖσαι «ἐνέργειαι», εἶναι ἰδιότητες ἁπλαῖ, καὶ ἰδιότητες θέσει, τῶν θεμελιωδῶν σωματιδίων ἐξ ὧν αὕτη σχηματίζεται, ἀποδεικνύεται πανηγυρικῶς ἐκ τῆς ἀδρανείας τῶν ἰδιοτήτων τούτων ἐφ' ὡρισμένον χρόνον, ἤ καὶ ἐκ τοῦ παντελοῦς ἀφανισμοῦ των, ὅταν οἱ φορεῖς των, ἤτοι τὰ περὶ ὧν βασικὰ καὶ θεμελιώδη σωματίδια τῆς ὕλης, εὑρεθοῦν ὑπὸ τὴν ἐπίδρασιν ὡρισμένων εἰδικῶν συνθηκῶν.
Οὕτως ἕν σωματίδιον κινούμενον μὲ τὴν ταχύτητα τοῦ φωτός, καὶ ἀκτινοβολοῦν, ὡς ἐκ τούτου, ὅταν προσπέσῃ ἐπὶ πυρῆνος ἀτομικοῦ καὶ αἰχμαλωτισθῇ ὑπ' αὐτοῦ, χάνει οὐ μόνον τὴν ταχύτητά του καὶ τὴν ἀκτινοβολίαν του, ἀλλὰ καὶ τὸ ἠλεκτρικὸν φορτίον του ἀκόμη, μετατρεπόμενον πολλάκις ἀπὸ οὐδέτερον εἰς θετικὸν κ.ο.κ. (προβλ. Samuel Glasstone μνημ. ἔργ. σελ. 355-357 ἑξ.).
Μὴ δυνάμενοι νά ἐπεκταθῶμεν εἰς πλείονας σχετικὰς λεπτομερείας, λόγῳ τοῦ εἰδικοῦ σκοποῦ τῆς παρούσης, θὰ θέσωμεν ὑπ' ὄψιν τῶν ἐρευνητῶν τῆς ἀληθείας τάς μεταμορφώσεις κλπ., ἃς ὑφίσταται ἡ ἡλιακὴ ἀκτινοβολία- ἐξ ἠλεκτρικῶν καὶ φωτιστικῶν σωματίων ἀποτελουμένη - ὅταν προσπίπτῃ ἐπὶ τῶν δια­φόρων ἐνοργάνων ἀλλὰ καὶ τῶν ἀνοργάνων ὄντων τοῦ ἡμετέρου πλανήτου καὶ ἀπορροφᾶται ὑπ' αὐτῶν.
Τὰ ἠλεκτρικὰ καὶ φωτιστικὰ σωματίδια χάνουν τάς κινητικάς, φωτιστικὰς κλπ... ἰδιότητάς των καί μεταμορφοῦνται εἰς ἄλλας μορφάς ὕλης, ἑνούμενα μετ’ ἄλλων τοιούτων. Πολλά δέ σχηματίζουν καί ζῶντας ἰστούς καί ὀργανισμούς…

[15] Ὁ διακεκριμένος ἀστρονόμος μακαριστός Κ. Χασάπης, εἰς ἄρθρον του δημοσιευθὲν ἐν τῷ περιοδικῷ «Ἥλιος» τῆς 16ης-2-1952, ἔγραψε σχετικῶς, σὺν ἄλλοις καὶ τὰ ἑξῆς: «...Ὡς πρώτης τάξεως «σύστημα» δύναται νά λογισθῇ αὐτὸ τοῦτο τὸ Σύμπαν ἐν τῷ συνόλῳ του (σ.σ. Ὡς δευτέρας τάξεως θεωροῦνται αἱ «συστροφαί» τῶν Γαλαξιῶν, ὡς τρίτης, οἱ Γαλαξίαι κ.ο.κ.).
Ἐὰν θεωρηθῇ ὡς ἑνιαῖον συ­νολον, πρέπει νά εἶναι «κλειστόν», πεπερασμένον... Κατὰ τὸν Γκάμοβ δὲ (1946), ὁλόκληρον τὸ Σύμπαν δυνατὸν νά περιστρέφεται, (σ.σ. ὅπως δηλαδὴ καὶ ὅλα τὰ μικρότερα ἐν αὐτῷ «συστήματα»), περὶ ὡρισμένον ἄξονα».

[16]  Πρβλ. Ἰωάν. ΙΖ' 21. «...Ἵνα καί αὐτοὶ ἐν ἡμῖν ἕν ὧσι». Πραξ. IΖ΄ 28. ...ἐν Αὐτῷ -τῷ Θεῷ -γάρ ζῶμεν, κινούμεθα καί ἐσμέν». Πρός Κολασ. Α΄ 16-17, «...Ὅτι ἐν αὐτῷ- (τῷ Κ.ἡ.Ἰ. Χριστῷ, ὡς Aἰωνίῳ Λόγῳ-Υἱῷ) ἐκτίσθη τά πάντα τά ἐν τοῖς οὐρανοῖς καί τά ἐπὶ τῆς γῆς, τά ὁρατά, καί τά ἀόρατα... καί ἐν αὐτῷ τά πάντα συνέστηκε».
Καί πρός Ἐφεσ. Α΄ 10 «...ἀνακεφαλαιωθήσονται τά πάν­τα ἐν αὐτῷ (τῷ Κ.ἡ.Ἰ. Χριστῷ, ὡς Aἰωνίῳ Λόγῳ-Υἱῷ) τά ἐν τοῖς οὐρανοῖς καί τά ἐπὶ τῆς Γῆς». Διά τῶν δύο τελευταίων τούτων χωρίων τῆς Γραφῆς διακηρύσσεται πα­νηγυρικῶς καί τό ἄπειρον τοῦ Αἰωνίου Λόγου- Υἱοῦ. Διότι ἐάν ὁ Αἰώνιος Λόγος –Υἱός ἦτο κτίσμα- πεπερασμένος, ἀναντιρρήτως δέν ἦτο δυνατόν νά κτισθοῦν, νά ὑπάρχουν καί νά ἀνακεφαλαιωθοῦν ἐν αὐτῷ τά πάντα, ἀόρατα καί ὁρατά.
Ἡ βεβαίωσις δέ αὕτη τῆς Γραφῆς ὅτι ἡ ὑλική δημιουργία, ἀλλά καί τά πνευματικά δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ (πρός Κολασ. Α΄16 κ.ἄ.) ὑπάρχουν, ζοῦν, κλπ. ἐν τῷ ἀπείρῳ Θεῷ, οὐδεμίαν σχέσιν ἔχει μέ τήν νέαν θεωρίαν τοῦ Πανενθεϊσμοῦ, ἥτις ἀποτελεῖ κακοδοξίαν καί τρομακτικήν αἵρεσιν, «γνωστικοῦ περιεχομένου», τῆς Νέας Ἐποχῆς.

[17] Πρβλ. καί μακαριστοῦ Ἀρχιμ. Ἰωακείμ Σπετσέρη «Θεός» σελ. 14-15 ἑξ. καί βιβλ. αὐτ.

 Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας Κόσμος-Εξέλιξις ή δημιουργία