Ἀγωνιστής τοῦ Χριστοῦ . Π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος

Ἡ Ὀρθοδοξία μας

π.Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος

Δρ. Θεολογίας, Δρ. φιλοσοφίας

ζ) Ἀγωνιστής τοῦ Χριστοῦ (σελ.310-314)

Μέ τό βάπτισμα «μορφοῦται» μέσα στόν ἄνθρωπο ὁ Χριστός, ὅπως ἀναφέρει ἡ ἱερή ἀκολουθία τοῦ ἁγίου Μυστηρίου, καί ὁ νεοφώτιστος «οἰκοδομεῖται» καί «φυτεύεται» στήν Ἐκκλησία· ἐνδύεται «ἔνδυμα ἀφθαρσίας» καί «χιτῶνα φωτεινό».
Ὁ Σατανάς ἀνεχώρησε ἀπό τήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου γιά νά μήν ἐπιστρέψει σ’ αὐτόν, γιατί ἀναγεννήθηκε πνευματικά καί ὁ ἴδιος ὁ Χριστός ζεῖ μέσα του.

Ἀλλά αὐτό δέν σημαίνει πώς ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ πλέον νά ἁμαρτήσει. Ὁ Διάβολος ἐξῆλθε ἀπό αὐτόν· ὅμως συνεχίζει νά τόν πειράζει «ἐκ τῶν ἔξω», μέ τίς αἰσθήσεις, πού μποροῦν νά γεννήσουν τά πάθη, ἄν ὀ ἄνθρωπος δέν ἀποδειχθεῖ ἀγωνιστής ἐναντίον τοῦ πονηροῦ (Ἰακ. α΄13-15).
Γι’ αὐτό ἡ Ἐκκλησία εὔχεται κατά τό ἱερό μυστήριο τοῦ βαπτίσματος νά βεβαιώσει ὁ Κύριος τόν νεοφώτισμο στήν ὀρθόδοξη πίστη, νά τόν προφυλάξει ἀπό τόν πονηρό καί ἀπό ὅλα τά τεχνάσματά του καί νά τόν καταστήσει «ἀνίκητο ἀγωνιστή» ἐναντίον τῶν δυνάμεων τοῦ Διαβόλου.

Ὁ κίνδυνος λοιπόν ὑφίσταται καί μετά τό ἅγιο βάπτισμα καί ὁ χριστιανός καλεῖται ν’ ἀναδειχθεῖ νικητής ἐναντίον τῶν ἐπιθέσων καί τῶν μηχανευμάτων τοῦ ἀντιδίκου καί νά ἔχει πάντοτε στό νοῦ του τούς λόγους τοῦ Κυρίου:
«Ὅταν τό ἀκάθαρτο πνεῦμα ἐξέλθει ἀπό τόν ἄνθρωπο, διέρχεται ἀπό ξερούς τόπους καί ζητεῖ ἀνάπαυση, ἀλλά δέν τήν βρίσκει.
Τότε λέγει: Ἄς γυρίσω σπίτι μου, ἀπό ὅπου ἔφυγα.  Καί ὅταν ἔλθει, τό βρίσκει ἀδειανό καί σκουπισμένο καί στολισμένο.  Τότε πηγαίνει καί παίρνει μαζί του, ἄλλα ἑπτά πνεύματα, πονηρότερα ἀπό αὐτό καί εἰσέρχονται νά κατοικήσουν ἐκεῖ καί τότε ἡ τελευταία κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου γίνεται «χειροτέρα ἀπό τήν πρώτη» (Ματθ. ιβ΄43-45).

Ὁ πιστός λοιπόν, μετά τό βάπτισμα εἰσέρχεται σέ πνευματική παλαίστρα καί καλεῖται σέ ὁλόκληρη τή ζωή του νά ἀγωνσιθεῖ ἐναντίον τῶν δυνάμεων τοῦ σκότους, πού χρησιμοποιοῦν τίς αἰσθήσεις τοῦ ἀνθρώπου γιά νά δημιουργήσουν διάφορα πάθη καί νά ἐπιστρέψουν μ’ αὐτό τόν τρόπο στήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου, νά τόν θανατώσουν πνευματικά. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἐπισημαίνει τόν κίνδυνο αὐτό καί προτρέπει:

«Λοιπόν, ἀδελφοί μου, γίνεσθε δυνατοί διά τοῦ Κυρίου καί διά τοῦ κράτους τῆς δύναμης Αὐτοῦ. Ἐνδυθῆτε τήν πανοπλία τοῦ Θεοῦ γιά νά μπορέσετε νά ἀντισταθεῖτε στά τεχνάσματα τοῦ Διαβόλου, γιατί ἡ πάλη μας δέν διεξάγεται μέ σάρκα καί αἷμα.... Γι’ αὐτό ἐνδυθῆτε τήν πανοπλία τοῦ Θεοῦ, γιά νά μπορέσετε νά ἀντισταθῆτε κατά τήν πονηρή ἡμέρα καί ἀφοῦ τά ἐκτελέσετε ὅλα, νά σταθῆτε....» (Ἐφεσ. στ΄10-13).

Ἡ χριστιανική ζωή δέν εἶναι διασκέδαση, ἀλλά ἀγώνας.  Κι αὐτό δηλώνεται ἤδη στήν Παλαιά Διαθήκη: «Παιδί μου, ἄν προσέρχεσαι νά ὑπηρετήσεις τόν Θεό, ἑτοιμάσου γιά τούς πειρασμούς» (Σοφ. Σειρ. β΄ 1). Ὅμως αὐτό δέν σημαίνει πώς ἡ σωτηρία εἶναι ἀποτέλεσμα ἀπό μέρους τοῦ ἀνθρώπου.
Ἐξαρτᾶται πάντοτε ἀπό τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί ἀποτελεῖ δῶρο Του (Ρωμ. θ΄16. Α΄ Κορ. γ΄ 7. Ἐφεσ. β΄ 8). Ὅμως ὁ Θεός δέν βιάζει ποτέ τήν βούληση τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Θεός χτυπάει τήν πόρτα καί πρέπει νά τοῦ ἀνοίξουμε γιά νά εἰσέλθει· μ’ αὐτό τόν τρόπο γινόμαστε συνεργοί τοῦ Θεοῦ στό ἔργο τῆς δικῆς μας σωτηρίας (Ἀποκ. γ΄20, πρβλ. Α΄ Κορ. γ΄8).  Αὐτή τή σωτηρία πρέπει νά κατεργαζόμαστε «μετά φόβου καί τρόμου» (Φιλιπ. β΄12).

Ἐκεῖνο πού καλεῖται νά προσφέρει ὁ ἀγωνιστής τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ θέλησή του, ὁ ἱδρώτας του καί ὁ κόπος του, ὅπως ἐπίσης καί ὁ φόβος καί τρόμος του, γιατί ὁ Θεός σέβεται τήν ἐπιλογή τοῦ ἀνθρώπου καί δέν σώζει τόν ἄνθρωπο ἐξαναγκαστικά.
«Μή παρόντος τοῦ θελήματος, οὐδ’ αὐτός ὁ Θεός τι ποιεῖ», λέγει χαρακτηριστικά ὁ ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος.  Καί ὁ ἅγιος Ἡσαΐας προσθέτει ὅτι μολονότι ὁ Θεός χορηγεῖ καί τίς ἀρετές, παρ’ ὅλα αὐτά ὁ ἄνθρωπος κλήθηκε νά προσφέρει ἀπό μέρους του τόν ἱδρώτα τῆς κάθε ἀρετῆς. Αὐτό ὑπογραμμίζεται σέ ὅλα τά ἱερά κείμενα:

«Ἀλίμονο στίς δειλές καρδιές, στά χέρια πού παράλυσαν.... Ἀλίμονό σας πού χάσατε τήν ὑπομονή», λέγει ὁ σοφός Σειράχ (β΄ 12,14) ὑπογραμμίζοντας τη σημασία τοῦ κόπου καί τοῦ μόχθου στόν πνευματικό ἀγώνα.  Αὐτό τονίζει καί ὁ μεγάλος κανόνας: «Καί γάρ ἄνευ πόνων, οὐ πρᾶξις οὐ θεωρία, ψυχή κατορθωθήσεται».
Ὁ πόνος δέν εἶναι κάτι τό ἀρνητικό στή ζωή τοῦ πιστοῦ· εἶναι εὐλογία καί ἀπόδειξη ἀγρύπνου φρονήματος ἀπό μέρους τῶν ἀγωνιστῶν τοῦ Χριστοῦ.

Κλείνοντας παρατηροῦμε πώς ἡ ἐνσωμάτωση στήν Ἐκκλησία πραγματοποιεῖται μέ τό λουτρό παλιγγενεσίας, δηλαδή μέ τό ἅγιο βάπτισμα.  Μέ τό ἱερό αὐτό μυστήριο ἡ παλαιά φύση τοῦ ἀνθρώπου νεκρώνεται καί ὁ πιστός ἐγκολπώνεται τή νέα φύση καί γίνεται ἐν Χριστῷ «καινή κτίσις», νέα δημιουργία.

Ὅμως ὁ ἄνθρωπος πρέπει νά κόψει τούς δεσμούς του μέ τό κράτος τοῦ Σατανᾶ, νά ἐγκολπωθεῖ τήν πίστη στόν Χριστό καί νά θελήσει νά Τόν δεχθεῖ σάν Κύριο τῆς ζωῆς του, ἀποδίδοντας μόνο σ’ Αὐτόν λατρεία.

Αὐτό προϋποθέτει τή δυνατότητα συνειδητής πίστης, πού ὅμως ὑπάρχει μόνο σέ ἐνήλικες.  Αὐτό δέν σημαίνει πώς τά μικρά παιδιά ἀποκλείονται ἀπό τό βάπτισμα, δηλαδή τή σωτηρία. Ὁ ἴδιος ὁ Χριστός ὑπογράμμισε τήν ὑπεροχή τῶν παιδιῶν στήν ἀποδοχή τῆς χάρης καί ἡ Ἐκκλησία ἀπό τούς ἀποστολικούς χρόνους ἐβάπτιζε τά παιδιά τῶν χριστιανῶν γονέων καί δέν ἔβλεπε κανένα ἐμπόδιο.
Τά παιδιά εἶναι ἀπαλλαγμένα ἀπό προσωπικές ἁμαρτίες καί δέν εἶναι σέ θέση νά προβάλουν συνειδητή ἀντίδραση στή χάρη τοῦ Θεοῦ.  Γι’  αὐτό οἱ χριστιανοί γονείς ἔχουν καθῆκον νά ἁγιάσουν τά παιδιά τους μέ τό βάπτισμα σέ μικρή ἡλικία.

Μέ τό βάπτισμα τῶν νηπίων οἱ γονεῖς ἐκφράζουν τήν ἐπιθυμία νά αὐξηθοῦν πνευματικά τά παιδιά τους καί μαζί μέ τόν ἀνάδοχο ὑπόσχονται νά τά βοηθήσουν νά βιώσουν συνειδητά τήν ἔνταξή τους στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας.
Σ’ αὐτή τήν προσπάθεια συμμετέχει καί ὁλόκληρο τό σῶμα τῆς ἐνορίας, ὅπου τό κάθε μέλος συντελεῖ στήν οἰκοδομή τοῦ ὅλου σώματος ἀνάλογα μέ τό προσωπικό του χάρισμα.

Σ’ αὐτό τόν ἀγώνα δέν μένει ὁ ἄνθρωπος μόνος.
Μέ τό ἅγιο χρίσμα ὁ νεοφώτιστος δέχεται τή δωρεά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ὁπλίζεται μέ τήν ἱερή πανοπλία γιά νά εἰσέλθει στήν πνευματική παλαίστρα. Ὅλα τά μέλη τοῦ νεοφώτιστου χρίονται καί σφαγιάζονται μέ τό ἅγιο μύρο καί γίνονται περιουσία τοῦ Θεοῦ.

Αὐτό δέν σημαίνει πώς μένει ἀπρόσβλητος ἀπό τίς ἐπιθέσεις τοῦ Σατανᾶ. Ὅμως ὁ ἀντίδικος δρᾶ πλέον ἀπό τά ἔξω· χρησιμοποιεῖ τίς αἰσθήσεις γιά νά δημιουργήσει τά πάθη καί νά εἰσέλθει καί πάλι νά κυριαρχήσει στόν ἄνθρωπο.
Γι’ αὐτό πρέπει ὁ χριστιανός νά διατηρήσει τήν πανοπλία τοῦ Θεοῦ καί νά πολεμήσει τόν ἀντίδικο. Ἐκεῖνο πού ἀπαιτεῖται ἀπό τόν πιστό ἀγωνιστή εἶναι ἡ θέληση καί ὁ ἱδρώτας του.
Ἄν τά προσφέρει τά δύο αὐτά ὁ Χριστός μένει μαζί του καί τόν καθιστᾶ ἀπρόσβλητο στίς μεθοδίες τοῦ Σατανᾶ·  ἀνίκητον ἀγωνιστήν καί θριαμβευτήν τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο :
 «Ἡ Ὀρθοδοξία μας».
      Ἔτος 1994
       σελίδες 310 -314

         Ἐκδόσεις  Διάλογος

Τῆς Ὑπηρεσίας Ἐνημερώσεως Διαλόγου καί Πολιτισμοῦ τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν
σέ συνεργασία μέ τήν Πανελλήνια Ἕνωση Γονέων διά τήν Προστασία
τοῦ Ἑλληνορθόδοξου Πολιτισμοῦ, τῆς Οἰκογενείας καί τοῦ Ἀτόμου.

Ἐπιμέλεια κειμένου:   http://anavaseis.blogspot.com

Διαβάστε περισσότερα αποσπάσματα από το βιβλίο πατώντας  Η Ορθοδοξία μας