Διαλογική συζήτησις Ευαγγελικών και Ορθοδόξων. Θέμα 4ον «Περί Ιερωσύνης» Αρχ. Ιωήλ Γιαννακόπουλου

Διαλογική συζήτησις Ευαγγελικών και Ορθοδόξων
Αρχιμανδρίτου Ιωήλ Γιαννακοπούλου
Εκδόσεις Πουρνάρα – Θεσσαλονίκη 

ΘΕΜΑ 4ον:  «Περί Ιερωσύνης» Ε΄ Μέρος (σελίδων 61-74)

Εὐαγγελικός: Ἄς  ἔλθωμεν καί εἰς τήν Ἱερωσύνην.

Ὀρθόδοξος: Εὐχαρίστως.  Καί σᾶς ἐρωτῶ κ. Εὐαγγελικέ ὑπάρχουν ἱερεῖς;

Εὐαγγελικός: Ἐν γενικῇ ἐννοίᾳ ὅπως εἶπον ἐν ἀρχῇ εἴμεθα «Βασίλειαν ἱεράτευμα, ἔθνος ἄγιον» Α. Πετρ. 2,9 ὅλοι οἱ χριστιανοί.  Δέν νομίζω ὅτι ὑπάρχει ἰδιαιτέρα τάξις ἱερέων.

Ὀρθόδοξος: Τό «βασίλειον ἱεράτευμα» δέν καταργεῖ τήν εἰδικήν ἱερωσύνην διότι «βασίλειον ἱεράτευμα» τό ἀναφερόμενον ἐν τῇ Καινῇ  Διαθήκῃ Α΄ Πετρ. 2,9 ἀναφέρεται καί ἐν τῇ Παλαιᾷ Διαθήκῃ Ἐξοδ. 19,6. 23,22. Ὅπως λοιπόν τό βασίλειον ἱεράτευμα πού ἦτο ὁ λαός τοῦ Θεοῦ ἐν τῇ Π. Διαθήκῃ δέν κατήργει τήν εἰδικήν ἱερωσύνην τῶν Λευϊτῶν Ἑβραίων οὕτω καί τό «βασίλειον ἱεράτευμα» τῆς Καινῆς Διαθήκης δέν καταργεῖ τήν εἰδικήν ἰερωσύνην τῶν χριστιανῶν.

Εὐαγγελικός: Βεβαίως δέν καταργεῖ τό «βασίλειον ἱεράτευμα» ἡ γενική αὕτη ἰερωσύνη, τήν εἰδικην ἱερωσύνην τῶν χριστιανῶν ἐαν αὕτη ὑπάρχῃ. Ὑπάρχει ὅμως ἡ εἰδική αὕτη ἱερωσύνη;

Ὀρθόδοξος: Ἀφοῦ ἀπεδείχθη, ὅτι ἡ Θεία Εὐχαριστία εἶναι θυσία καί ἀφοῦ ὁ Κύριος συνέστησε εἰς

τούς Ἀποστόλους Του εἰπών «τοῦτο ποιεῖτε...» θά πρέπῃ νά δεχθῶμεν, ὄτι οἱ Ἀπόστολοι ἦσαν ἱερεῖς.  Πλήν αὐτοῦ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγων εἰς τούς Κορινθίους, ὡς εἴπομεν, «τό ποτήριον ὅ εὐλογοῦμεν οὐχί κοινωνία τοῦ αἵματος καί τόν ἄρτον ὅν κλῶμεν οὐχί κοινωνία τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ ἐστί» σημαίνει ὅτι ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καί ἄλλοι –διότι λέγει ὅ εὐλογοῦμεν...ὅν κλῶμεν-θά ἦσαν ἱερεῖς. Ἀλλ΄ ἄς ἔλθωμεν καί εἰς τήν Παράδοσιν τῶν 4 πρώτων αἰώνων.

Εὐαγγελικός:  Εὐχαρίστως ἀκούω.

Ὀρθόδοξος: Ἐπειδή ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γραφῇ εἴδομεν ὅτι ἤτο πλούσια ἡ παράθεσις χωρίων τοῦ Κυρίου καί τοῦ Ἀποστόλου Παύλου περί τῆς θείας εὐχαριστίας, θά ἀρκεσθῶ εἰς ὁλιγας μαρτυρίας τῶν Πατέρων.

Ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος ἀποθανών τό 107 μ.Χ. εἰς τήν πρός Σμυρναίου, ἐπιστολήν του κεφ. 7 γράφει τά ἑξῆς: «Εὐχαρίστως ἀπέχονται (οἱ Δοκῆται) διά τό μή ὁμολογεῖν τήν εὐχαριστίαν σάρκα εἶναι τοῦ Σωτῆρος τήν ὑπερ ἁμαρτιῶν ἡμῶν παθοῦσαν».

Ὁ δέ Ἰουστῖνος σύγχρονος τοῦ Ἰγναντίου γεννηθείς 100 μ.Χ. γράφει: «Προσφέρομεν εἰς τό ὄνομα αὐτοῦ θυσίαν ἤν ὀ Κύριος Ἰησοῦς διέταξε προσενεχθῆναι τουτέστιν ἐν τῇ εὐχαριστίᾳ τοῦ ἄρτου καί τοῦ οἴνου «Διάλογος πρός Τρύνα 4.

Ὁ Κύριλλος Ἱεροσολύμων 312 μ.Χ. γεννηθεῖς, ἐν 22^α κατηχήσει αὐτοῦ λέγει: «Ὁ Φαινόμενος ἄρτος οὐκ ἄρτος ἐστίν εἴ καί τῇ γεύσει αἰσθητός ἀλλά σῶμα Χριστοῦ, καί ὁ φαινόμενος οἶνος οὐκ οἶνος  ἐστί εἰ καί ἡ γεῦσις τοῦτο βούλεται ἀλλλά αἷμα Χριστοῦ».

Ὁ Μέγας Βασίλειος 330 μ.Χ. ἐν τῇ Λειτουργίᾳ αὐτοῦ λέγει: «Τά προκείμενα δῶρα ταῦτα εὐλογῆσαι ἀναδεῖξαι τόν μέν ἄρτον τοῦτον αὐτό τίμιον σῶμα τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτήρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ τό δέ ἐν τῷ ποτηρίῳ τούτῳ αὐτό τό τίμιον αἷμα τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτήρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ».

Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος 345 μ.Χ. Οὗτος εἰς τήν παράδοσιν τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου εἰς τό λάβετε φάγετε κ.λ.π. καί ἐπιθυμίᾳ ἐπεθύμησα φαγεῖν τοῦτο τό Πάσχα λέγει τά ἑξῆς: «Ἵνα μή ταῦτα ἀκούοντες οἱ μαθηταί εἴπωσι: τί οὖν; αἷμα πίνομεν καί σάρκα ἐσθίομεν καί θορυβηθῶσι –καί γάρ ὅτε τούς περί τούτων ἐκίνει λόγους (ἐν τῷ 6ῳ κεφαλ.τοῦ Ἰωάννου) πολλοί ἐσκανδαλίζοντο -ἵνα μή καί τότε ταραχθῶσι πρῶτος αὐτός τοῦτο ἐποίησε, τά ἑαυτοῦ αἷμα ἔπιε ἐνάγων αὐτούς ἀταράχους εἰς τήν κοινωνίαν τῶν Μυστηρίων». Ἡ δέ Λειτουργία του λέγει: «Ποίησον τόν μέν ἄρτον τοῦτον τίμιον σῶμα τοῦ Χριστοῦ σου τό δέ ἐν τῷ ποτηρίῳ τίμιον αἷμα τοῦ Χριστοῦ σου μεταβαλῶν τῷ πνεύματί σου τῷ ἁγίῳ».

Ὁ ἅγιος Κυπριανός 250 μ.Χ. ἔχει πληθύν ἐπιστολῶν πρός ἱερεῖς καί θεωρεῖ ἀναξίους νά πλασιάζωσι πρός τό θυσιαστήριον ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἀναδέχονται κοσμικάς ἐξουσίας. «Οἱ κληρικοί λέγει ῥητῶς ὀρφείλουσι νά προσφέρωσι τήν ὑπηρεσίαν των μόνον εἰς τό θυσιαστήριον καί τήν προσευχήν» «altari et sacrificiis et orationibus» Ἐπιστολή.

Πλήν αὐτῶν ἡ διατήρησις τῶν τιμίων δώρων εὐλαβῶς ἐν ταῖς Ἐκκλησίαις (Ἀποστ. Διαταγ. 8,13) ἡ ἀποστολή αὐτῶν ὑπό διακόνων κατ’ οἴκους εἰς ἀσθενεῖς καί αἰχμαλώτους (Ἰουστίνου Ἀπολογ. 1,67, Εὐσεβ. Ἐκκλ. ἱστορία νι,44) ἡ παραλαβή ὑπό τῶν πιστῶν  διά μετάληψιν ἐν μεταγενεστέρῳ χρόνῳ (Κύπριον,  de laps 26 Τερτυλ. ad uxor 11,5) μαρτυροῦσι ὅτι ταῦτα εἶναι ὄχι σύμβολα ἀλλά σῶμα καί αἷμα Χριστοῦ. «Ἔκπαλοι τῷ ὄντι οἱ χριστιανοί προσέφερον λατρευτικήν  προσκύνησιν κατά τόν καθογιασμόν τῶν τιμίων δώρων καί κατά τήν εἴσοδον τῶν προηγιασμένων γονυκλιτοῦντες θεωροῦντες οὕτω τόν ναόν ὄχι ὡς συνάθροισιν πιστῶν ἀλλά ὡς Οἶκου  Θεοῦ» ὡς γράφει ὁ Ἀνδροῦτσος εἰς τόν Δογματικόν του.  Οὕτω Ἁγία Γραφή καί Παράδοσις τῶν 4 πρώτων αἰώνων μαρτυροῦσι περί Θείας Εὐχαριστίας ὡς θυσίας καί περί ἱεροσύνης εἰδικῶς.

Εὐαγγελικός: Οὐδέν ἀπήντησεν.

______________________

Τέλος 4ου θέματος   «Περί Ευχαριστίας ώς θυσίας και Ιερωσύνης»

ψηφιοποίηση κειμένων Κατερίνα