Περί τῆς ἀγάπης πρός τό Θεό καί τόν πλησίον. Μέρος Β΄(Τελευταίο). Στάρετς Σάββας Ο Παρηγορητής

Απόσπασμα από το βιβλίο «Στάρετς Σάββας  Ο Παρηγορητής»
π.Ιωάννου Φωτόπουλου

Περί τῆς ἀγάπης πρός τό Θεό καί τόν πλησίον Β΄

Ἡ ζωή τῆς καρδιᾶς εἶναι ἡ ἀγάπη, ὁ θάνατος της εἶναι ἡ κακία καί ἡ ἐχθρότητα πρός τόν πλησίον.  Ὁ Κύριος γι’ αὐτό  μᾶς κρατᾶ στή γῆ, γιά νά γεμίσει τελείως τίς καρδιές μας ἡ
ἀγάπη πρός τό Θεό καί τόν πλησίον.  

Αὐτό περιμένει ἀπό ὅλους.  Αὐτός εἶναι και ὁ σκοπός καί τό νόημα τοῦ κόσμου.
   Κάποτε ὀφείλεις γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ νά λυπήσεις κάποιον, τόν ὁποῖο ἀγαπᾶς, ἄν αὐτό χρησιμεύσει πρός  ὠφέλειά του. (Ἰω. 16, 5-7).
   Δέν ὀφείλετε τίποτε καί σέ κανέναν ἐκτός τῆς πρός ἀλλήλους ἀγάπης, διότι ὁ ἀγαπῶν τόν ἄλλον ἐκπλήρωσε τόν νόμο.  

Οἱ ἐντολές «οὐ μοιχεύσεις, οὐ φονεύσεις, οὐ κλέψεις, οὐ ψευδομαρτυρήσεις, οὐκ ἐπιθυμήσεις ὅσα τῷ πλησίον σου ἐστί» καί ὅλα τά ἄλλα περικλείονται στόν ἀκόλουθο λόγο:
«ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου ὡς ἑαυτόν».
   Ἡ ἀγάπη δέν κάνει κακό στόν πλησίον καί συνεπῶς ἡ ἀγάπη εἶναι τό πλήρωμα τοῦ νόμου.
   Ἡ ἀγάπη πρός τόν πλησίον εἶναι ὁδός πού ὁδηγεῖ πρός τό Θεό.
   Μάθετε τήν τέχνη τῆς χριστιανικῆς ἀγάπης.  Μέσα ἀπό τήν καρδιά σας εὐλογεῖτε ὅσους σᾶς καταρῶνται καί ἔτσι εὐαρεστήσατε τό Χριστό, ὁ ὁποῖος εἶπε: 

«Εὐλογεῖτε τούς καταρωμένους ὑμᾶς». (Ματθ.5, 44).  Ἀγαπᾶτε τούς ἐχθρούς σας εἰλικρινά, μή στρέφετε τήν προσοχή σας σέ ἐχθρότητα ἐναντίον τους, ἀλλά νά τούς θεωρεῖτε ὡς δημιουργημένους κατ΄εἰκόνα Θεοῦ, βλέποντας σ’ αὐτούς τόν ἑαυτό σας.  

Προσεύχεσθε γιά ὅσους μᾶς κάνουν κακό. Ἔτσι διδάσκει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κροστάνδης.
   Ἄν ἐμεῖς, ὡς ἀσθενεῖς δέν μποροῦμε νά νηστέψουμε πολύ, νά προσευχηθοῦμε και να πραγματοποιήσουμε τά ἄλλα ἀθλήματα τῶν ἀρετῶν, ἄς τηρήσουμε τή ἀρετή τῆς ἀγάπης.
«Ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ»(Α’Ἰω. 4, 16).
   Ἡ τετελειωμένη ἀγάπη ἐκδιώκει τά πάθη, πάντα ἐλπίζει πάντα ὑπομένει.
   Ἡ άληθινή ἀγάπη συνίσταται σέ ἔργα εὐσπλαχνίας.
Βοήθησε ὅσους ἔχουν ἀνάγκη, ὅπως μπορεῖς.  Ὁ Κύριος δέν ἀπαιτεῖ πολύ, ἀλλά νά εἶναι ἀπό εἰλικρινή καρδιά.  Θρέψε τόν πεινασμένο, πότισε τόν διψασμένο, μήν κατακρίνεις τόν
ἁμαρτωλό, ἀλλά προσευχήσου γι΄αὐτόν.  Παρηγόρησε τόν θλιμμένο, ἐπισκέψου τόν ἄρρωστο, βοήθησε κάποιον, ὅπως μπορεῖς. 

Ὅποιος μεταστρέφει ἕναν ἁμαρτωλό στήν ὁδό τῆς  σωτηρίας, αὐτοῦ ὁ Κύριος συγχωρεῖ τίς ἁμαρτίες.  Ἀλλά ὅποιος παρασύρει κάποιον στήν ὁδό τῆς ἀτιμίας, ἐκεῖνον τόν
περιμένει ἡ Γέεννα.
   Ἀνώτερο ὅλων στήν πνευματική ζωή εἶναι νά μάθουμε τήν ταπείνωση καί τή χριστιανική ἀγάπη, ὥστε κανέναν νά μήν κατακρίνουμε, ἀλλά νά προσευχόμαστε γιά ὅλους, ὅπως γιά
τόν ἑαυτό μας.  Καμμία θαυματουργία, οὔτε τό προορατικό χάρισμα, οὔτε ἡ ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, μποροῦν νά συγκριθοῦν μ΄αὐτό τό δῶρο.
   Στἠ χριστιανική ἐπιστήμη τό πιό σπουδαῖο εἶναι ἕνα καί μόνο: νά ταπεινώσουμε τόν ἑαυτό μας, γιατί ἡ ὑπερηφάνεια ἐμποδίζει νά ἀγαπᾶμε.
   Οἱ ἀκόλουθοι τοῦ Χριστοῦ μέ τρόπο ἀνέκφραστο ἐξομοιώνονται μ’ Αὐτόν, ἀποδεχόμενοι πάνω τους τά βάρη καί τίς ἀδυναμίες τῶν ἄλλων.
   Ἡ ἀγάπη τότε μόνον εἶναι ἀγάπη, ὅταν ἀπευθύνεται σέ ὅλους χωρίς ἐξαίρεση.  Ἕως ὅτου ἡ ἀγάπη  περιορίζεται σέ :
«ὅποιον Ἐγώ ἀγαπῶ», αὐτό δέν εἶναι ἀγάπη, ἀλλά ἐγωισμός.
   Ἡ καθημερινή ἐμπειρία μᾶς πείθει ὅτι ἀκόμη καί οἱ ἄνθρωποι πού ἀποδέχονται μέσα στήν ψυχή τους τήν ἐντολή τοῦ Χριστοῦ περί τῆς ἀγάπης πρός τούς ἐχθρούς, στή ζωή
δέν τήν ἐκπληρώνουν.  Γιατί; Πρῶτα ἀπ΄ ὅλα διότι τό νά ἀγαπᾶμε τούς ἐχθρούς χωρίς τή χάρη τοῦ Θεοῦ δέν μποροῦμε.  

Ἄν ὅμως οἱ ἄνθρωποι κατανοοῦσαν ὅτι ἡ ἀγάπη πρός τούς ἐχθρούς ξεπερνᾶ τίς φυσικές τους δυνάμεις καί ζητοῦσαν ἀπό τό Θεό τή βοήθεια τῆς Θείας Χάριτος, τότε ἀναμφίβολα θά ἐλάμβαναν αὐτό τό δῶρο.
   Ὁλόκληρη ἡ ἐσωτερική μας ζωή κινεῖται ἀπό τήν ἀγάπη πρός τό Θεό.  Ἀλλά ἀπό ποῦ νά πάρουμε αὐτή τήν ἀγάπη;
Κάθε ἀγάπη τρέφεται ἀπό τίς ἐντυπώσεις ἀπό τά ἀγαπημένα ἀντικείμενα πού βρίσκονται στόν κόσμο, στούς συγγενεῖς κ.λ.π.
   Ἡ ἀγάπη μας πῶς μπορεῖ νά κρατηθεῖ καί νά μή μαραθεῖ, καθώς καί ἡ πίστη μας, ἐάν δέν τρέφεται μέ κάποιες ἐντυπώσεις;
   Ἐμεῖς ἔχουμε τό Χριστό.  Οἱ σκέψεις γι’ Αὐτόν, ἡ προσευχή,   ἡ ἀνάγνωση τοῦ Εὐαγγελίου, ἰδού ἡ τροφή πού τρέφει τήν πρός Αὐτόν ἀγάπη μας.  Ἀλλά συμβαίνει καί μάλιστα πολύ
συχνά ἠ καρδιά μας νά φαίνεται γι’ αὐτά πάρα πολυ ἄξεστη καί ἀναίσθητη.  Σ΄ αὐτή τήν περίπτωση πρέπει νά στραφοῦμε στή μελέτη τῶν βίων τῶν Ἁγίων καί τῶν
συγγραμμάτων τῶν Πατέρων.  Σ’ αὐτούς ὑπάρχει το Φῶς τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά σέ ἁπαλή καί ἤπια μορφή.  Τό Φῶς περνᾶ μέσα ἀπό τό πρίσμα τῆς, ἄν καί ἁγίας, ὅμως ἀνθρώπινης
ψυχῆς.
   Ὅλες οἱ δυσκολίες προέρχονται ἀπό τή ἔλλειψη ἀγάπης πρός τό Θεό καί ὅλες οἱ δυσκολίες μεταξύ τῶν ἀνθρώπων ἀπό την ἔλλειψη τῆς μεταξύ τους ἀγάπης.
   Ἡ ἐμπειρία τῆς ἀγάπης εἶναι ὁ μονδικός δρόμος, ἀξιόπιστος καί αὐταπόδεκτος.  Μέχρι νά γίνει ἡ κίνηση αὐτῆς τῆς καρδιᾶς, ὁ ἄνρθωπος εἶναι κουφός και τυφλός σέ ὅλα, ἀκόμα
καί στό θαῦμα.  Μετά τήν αἴσθηση τοῦ Θεοῦ μέσα του δέν τοῦ χρειάζονται οὔτε καί τά θαύματα.  Τό θαῦμα ἤδη πραγματοποιήθηκε σ΄ αὐτόν τόν ἴδιο.
   Ὥ! Εἶναι ἀσύγκριτη ἡ δύναμη τῆς ἀγάπης!  Δέν ὑπάρχει τίποτε τιμιώτερο τῆς ἀγάπης οὔτε στόν οὐρανό, οὔτε στή γῆ.

ψηφιοποίηση κειμένου Κατερίνα.