Ο Σταυρός του Χριστού η μόνη λύσις του αδιεξόδου μας Αρχιμ. Γεώργιος Καψάνης

Τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Γεωργίου, Καθηγουμένου
τῆς ἐν Ἁγίῳ Ὄρει Ἱ. Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου

Διανύουμε μία ἰδιαίτερα δύσκολη περίοδο. Πολλοὶ ἀνησυχοῦν γιὰ τὴν οἰκονομικὴ ὕφεση καὶ κρίσι. Θεωροῦμε ὅμως ὅτι πιὸ ἀνησυχητικὴ εἶναι ἡ πνευματικὴ κρίσι καὶ ἡ προσπάθεια κάποιων παραγόντων νὰ ἀποχριστιανίσουν καὶ ἀποορθοδοξοποιήσουν τὸν λαό μας.
Ἡ Εὐρ. Ἕνωσις φαίνεται ὅτι συμβάλλει μὲ τὶς ὁδηγίες της πρὸς τὴν κατεύθυνσι αὐτή.
Οἱ δομὲς, ποὺ προετοιμάζουν τὸν ἐρχομὸ τῆς «Νέας Ἐποχῆς», εἶναι ἐπίσης ἐπικίνδυνες, γιατί ἀποπροσωποποιοῦν τὰ ἀνθρώπινα πρόσωπα καὶ μεταβάλλουν τὴν κοινωνία σὲ μάζα.
Θεσμοὶ ὅπως τὸ ἠλεκτρονικὸ φακέλωμα, ἡ κατάργησις τοῦ θρησκεύματος ἀπὸ τὶς ταυτότητες τῶν Ἑλλήνων, ὁ σταδιακὸς περιορισμὸς τῆς διδασκαλίας τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν στὰ σχολεῖα, ἡ σχεδιαζόμενη ἐπαχθὴς καὶ ἀσφυκτικὴ γιὰ τὴν λειτουργία της φορολόγησις τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ἐνορχηστρωμένη πολεμικὴ τῶν Μ.Μ.Ε. κατὰ τῆς Ἐκκλησίας, ἡ συστηματικὴ προσπάθεια νὰ διαλυθῆ ἡ Ὀρθόδοξος ἑλληνικὴ οἰκογένεια, συνιστοῦν μέτρα ἀποδομήσεως τῶν ἑλληνορθόδοξων θεμελίων τοῦ Ἔθνους μας.
Ἐν μέσω αὐτῆς τῆς ζοφερᾶς καταστάσεως, θὰ ἑορτάσωμε τὰ Ἅγια Πάθη τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ.
Προσβλέπομε στὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου ὡς τὴν λύση τοῦ ἀδιεξόδου μας.
Ὅσο ἀπομακρυνόμεθα ἀπὸ τὸν Χριστὸ, αἰχμαλωτιζόμεθα ἀπὸ τὴν φιλαυτία, ποὺ κατὰ τοὺς Ἁγίους Πατέρας εἶναι ἡ ρίζα ὅλων τῶν κακῶν.
Τὰ προφητικὰ λόγια τοῦ Ἀποστόλου Παύλου μᾶς συγκλονίζουν: «ἐν ταῖς ἐσχάταις ἡμέραις
ἐνστήσονται καιροὶ χαλεποί· ἔσονται γὰρ οἱ ἄνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, ἀλαζόνες, ὑπερήφανοι, βλάσφημοι, γονεῦσιν ἀπειθεῖς, ἀχάριστοι, ἀνόσιοι, ἄστοργοι, ἄσπονδοι, διάβολοι, ἀκρατεῖς, ἀνήμεροι, ἀφιλάγαθοι, προδόται, προπετεῖς, τετυφωμένοι, φιλήδονοι μᾶλλον ἢ φιλόθεοι, ἔχοντες μόρφωσιν εὐσέβειας, τὴν δὲ δύναμιν αὐτῆς ἠρνημένοι» (Β´ Τιμ. γ´ 2–5).
Ὁ Κύριος, ὅπως γράφει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, «ἀντὶ τῆς προκειμένης αὐτῷ χαρᾶς ὑπέμεινε Σταυρόν, αἰσχύνης καταφρονήσας» (Ἑβρ. ιβ´ 2) καὶ ἔγινε «ὑπὲρ ἡμῶν κατάρα» (Γαλ. γ´ 13), γιὰ νὰ μᾶς ἐλευθέρωση ἀπὸ τὴν κατάρα τοῦ νόμου, δηλαδὴ ἀπὸ κάθε μορφὴ αὐτοδικαιώσεως, καὶ ἀπὸ τὴν φιλαυτία.
Ἀτενίζομε στὸν Σταυρὸ πάσχοντα τὸν ἀναμάρτητο Κύριο καὶ διδασκόμεθα τὴν χριστοήθεια, τὴν ἀντικατάστασι τῆς φιλαυτίας ἀπὸ τὸ θυσιαστικὸ καὶ ἀγαπητικὸ ἦθος.
Πόσο πιὸ ὡραία θὰ ἦταν ἡ κοινωνία μας καὶ ἡ ζωή μας, ἐὰν μὲ πνεῦμα μετανοίας ἀγωνιζώμεθα κατὰ τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ καὶ τῆς φιλαυτίας;
Στὸ πρόσωπο τοῦ εὐγνώμονος ληστοῦ βλέπομε πὼς μὲ τὴν πίστι καὶ τὴν μετάνοια σώζεται ὁ ἄνθρωπος.
Στὸν ἐξ ἀριστερῶν ληστὴ βλέπομε τὸν ἄνθρωπο, πού, λόγῳ τῆς ἀπιστίας του, στερεῖται τὴν σωτηρία, ποὺ προσφέρει ὁ Σταυρωθεὶς Ἰησοῦς.
Ὁ Σεβασμιώτατος πρ. Ἐρζεγοβίνης Ἀθανάσιος Γιέφτιτς, παραλληλίζει τοὺς δύο ληστάς μὲ δύο συγχρόνους φιλοσόφους, τὸν Ντοστογιέφσκυ καὶ τὸν Σάρτρ: «Διὰ τὴν ἄρνησιν τοῦ Θεοῦ ὁ Ντοστογιέφσκυ ἤξερε ὄχι ὀλιγώτερον τοῦ Σάρτρ, ἐκεῖνα ὅμως, ποὺ ἤξερε ὁ Ντοστογιέφσκυ ὁ Σάρτρ δὲν ἤθελε νὰ τὰ γνωρίση.
Εἰς τὴν ἑωσφορικὴν ὑπερηφάνειάν του καὶ τὸν ἐγωκεντρισμόν του (τοῦτο λέγεται δαιμονικὴ “φιλαυτία” κατὰ τοὺς Πατέρας) ὁ Σάρτρ δὲν ἤθελε νὰ ἀναζήτηση τὴν σωτηρίαν του ὡς ἄνθρωπου εἰς τὸν Θεάνθρωπον Χριστόν! Καὶ ἐδῶ πάλιν ἰσχύει δι᾽ αὐτὸν ἡ προσωπικὴ μαρτυρία καὶ ὁμολογία τοῦ Ντοστογιέφσκυ:   “Ὅσοι ἀρνοῦνται τὸν Χριστόν, μὲ αὐτὸ βεβαιώνουν μόνον ὅτι δὲν τὸν ἐγνώρισαν κἂν”» («Οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ καὶ ὁ μηδενισμὸς τῶν συγχρόνων ὑπαρξιστῶν», περιοδ. «Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς», τ. 617, σ. 208–209).
Ὁ Ἐσταυρωμένος ἀναμένει πάντοτε, καὶ μάλιστα ἐφέτος, ποὺ περνᾶμε αὐτὴν τὴν πνευματικὴ κρίσι καὶ τὴν λαίλαπα τοῦ ἀθεϊσμοῦ, τὴν μετάνοιά μας. Ἀρχόντων καὶ ἀρχομένων, κλήρου, λαοῦ
καὶ μοναχῶν.
Δὲν ἐξέλιπαν βέβαια ἀπὸ τὸν λαό μας οἱ ταπεινὲς ψυχές, ποὺ μετανοοῦν, ποὺ προσεύχονται, ποὺ ἀγαπητικὰ προσφέρονται στὸν συνάνθρωπο. Αὐτοὶ εἶναι οἱ γνήσιοι μαθηταὶ τοῦ Ἐσταυρωμένου Κυρίου.
Φωτίζει καὶ παρηγορεῖ τὴν ζωή μας ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ὁ ἀνεξάντλητος ποταμός, ποὺ ἀρδεύει καὶ ζωογονεῖ «τὴν πόλιν τοῦ Θεοῦ» (πρβλ. Ψαλμ. με´ 5), δηλ. τὴν Ἐκκλησία. Ὅπως ψάλλομε:
«Ἡ ζωηφόρος Σου πλευρά, ὡς ἐξ᾽ Ἐδὲμ πηγὴ ἀναβλύζουσα, τὴν Ἐκκλησίαν Σου, Χριστέ, ὡς λογικὸν ποτίζει Παράδεισον, ἐντεῦθεν μερίζουσα, ὡς εἰς ἀρχὰς εἰς τέσσαρα Εὐαγγέλια τὸν κόσμον ἀρδεύουσα, τὴν κτίσιν εὐφραίνουσα καὶ τὰ Ἔθνη πιστῶς διδάσκουσα, προσκυνεῖν τὴν βασιλείαν Σου».
(Μακαρισμοὶ Μεγάλης Παρασκευῆς)
Τὴν Σταύρωσι τοῦ Κυρίου καὶ τὴν τριήμερο Ταφή Του ἀκολουθεῖ ἡ ζωηφόρος Ἀνάστασίς Του.
Ὅσο κι ἂν εἶναι σκοτεινὸς ὁ κόσμος μας, ποὺ ἐσταύρωσε τὸν Θεόν, σ᾽ αὐτὸν τὸν κόσμο μποροῦμε νὰ χαροῦμε, γιατί ὁ Σταυρωθεὶς καὶ Ταφεὶς Κύριος ἐνίκησε τὸν θάνατο καὶ ἀνεστήθη τριήμερος ἐκ τῶν νεκρῶν «συναναστήσας παγγενῆ τὸν Ἀδὰμ» (Ἀναστάσιμος κανών, ὠδὴ στ´).
«Δεῦτε λάβετε», λοιπόν, «φῶς ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου φωτὸς καὶ δοξάσατε Χριστόν, τὸν Ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν» (Ὄρθρος Πάσχα).
Τὸν τελικὸ λόγο στὸν κόσμο μας δὲν ἔχει ἡ ἁμαρτία, ἡ ἀπιστία, ὁ θάνατος, ὁ διάβολος, ἀλλὰ ὁ νικητὴς ὅλων αὐτῶν, Ἰησοῦς Χριστός, ὁ «Κύριος τῆς δόξης» (Α´ Κοριν. β´ 8).
Ἔτσι οἱ Χριστιανοὶ προσπαθοῦμε νὰ συσταυρωθοῦμε μὲ τὸν Χριστό, γιὰ νὰ συναναστηθοῦμε μαζί Του καὶ νὰ περιπατήσουμε «ἐν καινότητι ζωῆς» (Ρωμ. στ´ 4).
Μποροῦμε νὰ ἔχωμε χαρά, γιατί στὸν κόσμο δὲν ἐνίκησε ἡ ἁμαρτία καὶ ἡ φιλαυτία, ἀλλὰ ἡ ἀγάπη τοῦ ταπεινοῦ Ἰησοῦ. Καὶ ἀκόμη, γιατί καὶ σήμερα μπορεῖ ἡ ζωή μας νὰ πληρωθῆ μὲ τὸ Φῶς καὶ τὴν Χαρὰ τῆς Ἅγιας Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, παρὰ τὶς δυσκολίες καὶ τοὺς πειρασμούς, ποὺ ἀντιμετωπίζομε.
Γι᾽ αὐτὸ καὶ ἐμεῖς θέλομε ἡ ζωή μας νὰ κινῆται μεταξὺ τοῦ Σταυροῦ καὶ τῆς Ἀναστάσεώς Του.
Μὲ τὴν πίστι αὐτὴ σᾶς χαιρετοῦμε ἐν Χριστῷ Σταυρωθέντι καὶ Ἀναστάντι καὶ ἐπαναλαμβάνομε μαζί σας τὸν ὕμνο τῆς Ἐκκλησίας:
«Τὸν Σταυρόν Σου προσκυνοῦμεν Δέσποτα,
καὶ τὴν Ἁγίαν Σου Ἀνάστασιν δοξάζομεν»
(Κυριακὴ τῆς Σταυροπροσκυνήσεως).

Χριστὸς Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!

Ορθόδοξος Τύπος 2 Απριλίου.pdf