Κύριε, πόσο σέ ἐπερίμενα! Π. Νικόδημος Μαντίτσα

Κύριε, πόσο σέ ἐπερίμενα!

Γέροντος ἱερομ. Πετρωνίου Τανάσε 

Ποιός δέν γνωρίζει τόν π. Νικόδημο Μαντίτσα;

Μία ὁλόκληρη ζωή ἐκοπίασε νά γράφη, κατά τίς δυνάμεις πού εἶχε, ἕνα πλῆθος ψυχωφελῶν καί διδακτικῶνβιβλίων γιά τόν λαό τοῦ Θεοῦ. Δεκάδες οἱ τίτλοι, ἑκατοντάδες καί χιλιάδες τά παραδείγματα ἀπό τά βιβλία του πού ἐγέμισαν τήν Χώρα μας καί πολύς κόσμος ὠφελήθηκε καί σώθηκε μέ τήν βοήθειά του.
Ἀλλά ὁ π. Νικόδημος ἦτο καί μεγάλος Πνευματικός καί ἔμπειρος ὁδηγός. Ὁλόκληρα χωριά μέ χιλιάδες Χριστιανούς ἦσαν πνευματικά του παιδιά, τά ὁποῖα ζοῦσαν μία ἐνάρετη ζωή σύμφωνα μέ τήν πατροπα­ράδοτη ὀρθόδοξη πίστι μας.
Μετά τόν Δεύτερο παγκόσμιο Πόλεμο, ἀπεσύρθηκε στήν Μονή Ἀγάπια, ὅπου ὑπηρέτησε ὡς Πνευματικός ζῶντας μέ ἡσυχία καί βαθειά ἐσωτερική ταπείνωσι. Σ᾿ ὅλη τήν ζωή του προετοιμαζόταν γιά τό κοινό τέλος, ἰδιαίτερα, ὅταν πλησίαζε ὁ καιρός του. Ἦτο ἀσθενής, ἀλλά ὁ νοῦς του παρέμενε καθαρός καί προσευχόταν συνεχῶς.
Κάποια νύκτα, εἶπε στίς δύο μοναχές, πού τόν διακονοῦσαν: «Ἀδελφές, ἀγρυπνεῖστε αὐτή τήν νύκτα μαζί μου, διότι τό πρωΐ, ὥρα τρεῖς ἀναχωρῶ· καί ἔχω μεγάλη ἀνάγκη τῶν προσευχῶν σας». Οἱ Ἀδελφές ἐδιάβαζαν ἀκατάπαυστα προσευχές, Χαιρετισμούς, Παρακλήσεις, Ψαλ­μούς γιά νά μή κοιμηθοῦν, ἀλλά καί ὁ π. Νικόδημος προσευχόταν συνεχῶς: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ...», καί κἄπου-κἄπου ἐρωτοῦσε τί ὥρα εἶναι; «Ἑτοίμασα τό κερί καί τό σπίρτο, ἐδιηγεῖτο μία μοναχή, γιά νά τά ἔχω ἕτοιμα. Ὁ καιρός περνοῦσε ἀσυναίσθητα 12,..1..2...'Επλησίαζε ἡ ὥρα 3 καί ἐμεῖς εἴμασταν σέ μία ὑπερέντασι νά ἰδοῦμε τί θά γίνη...Ξαφνικά, τό κελλί γέμισε ἀπό ἕνα δυνατό ὑπερκόσμιο φῶς καί ἐβλέπαμε δίπλα στόν Γέροντα ἕνα Ἐπίσκοπο ντυμένον τά ἀρχιερατικά του ἄμφια, κρατῶντας στά χέρια του καί δύο ἀναμμένα κηροπήγια, τό ἕνα μέ τρία καί τό ἄλλο μέ δύο κεριά. Ἐμεῖς ἐπέσαμε κάτω ἀπό τόν φόβο μας καί ἀκούσαμε τόν ἀρχιερέα νά λέγη: «Πάτερ, ἀπό τώρα ἔλα μαζί μας!» καί ὁ Γέροντας εἶπε: «Κύριε, πόσο σέ ἐπερίμενα!
Ἐξαφανίσθηκε καί ὁ ἀρχιερεύς καί τό φῶς. Ὅταν ἐμεῖς σηκωθήκαμε, ὁ πατήρ εἶχε κοιμηθῆ. Τό πρόσωπό του ἦτο εἰρηνικό καί φωτεινό σάν νά ἐκοιμᾶτο...Ἀνάψαμε ἀμέσως τίς λαμπάδες μας, διότι ἀπό τόν φόβο μας εἴχαμε ξεχάσει νά τίς ἀνάψουμε ἀπό ἐνωρίτερα. Ἀλλά δέν ὑπῆρχε ὅμως κάποια ἀνάγκη...».

Μετάφρασις – Ἐπιμέλεια

Ὑπό Ἀδελφῶν Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου

Ἁγίου Ὅρους Ἄθω

2002

Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

Ἐπιμέλεια κειμένου και πηγή στο Διαδίκτυο  Ἀναβάσεις

Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας Εἰκόνες πραότητος