Ἡ Ὀρθοδοξία μας. «Ἄκτιστη χάρη». Π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος

Ἡ Ὀρθοδοξία μας

π.Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος

Δρ. Θεολογίας, Δρ. φιλοσοφίας

ι) Ἄκτιστη χάρη (σελ.238-239)

Οἱ ὀρθόδοξοι πιστεύουμε πώς ἄκτιστος δέν εἶναι μόνο ὁ Παράκλητος, τό Πνεῦμα τό Ἅγιο, ἀλλά καί ἡ ἐνέργεια Του, ἡ χάρη πού φθάνει σέ μᾶς.  Καί πάλι ἐδῶ δέν πρόκειται γιά θεωρητική ἀπασχόληση· ἡ θέση πού θά πάρουμε στό θέμα αὐτό ἀφορᾶ τή σωτηρία μας.

Ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά ἑνωθεῖ μέ τόν Θεό «κατά φύσιν»· γίνεται κοινωνός μόνο τῆς θείας ἐνέργειας τοῦ Θεοῦ, τῆς χάρης τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὅμως αὐτό δέν σημαίνει πώς στήν Πεντηκοστή δέν ἦταν παρόν «προσωπικῶς» τό Πνεῦμα τό Ἅγιο ἤ δέν κατῆλθε «προσωπικῶς» γιά νά μείνει στήν Ἐκκλησία (Ἰω. ιδ΄ 16). 

Ἄλλωστε ἡ Θεότητα δέν προσδιορίζεται τοπικά, ὁ Θεός εἶναι πάντοτε καί πανταχοῦ παρόν καί δέν ἔχει ἀνάγκη νά «κατέλθει».

Αὐτό πού μεταδόθηκε στούς μαθητές δέν ἦταν τό πρόσωπο, ἀλλά ἡ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.  Αὐτή ἡ χάρη δέν ἦταν κάτι πού δημιούργησε ὁ Θεός ἐκείνη τή στιγμή, γιά νά τό προσφέρει ὅπως κάποιος τεχνίτης δημιουργεῖ κάτι, γιά νά τό προσφέρει σέ ἀγαπώμενο πρόσωπο. Ἡ θεία ἐνέργεια δέν προήρχετο ἔξω ἀπό τήν οὐσία τοῦ Θεοῦ, ἀλλά ἀπό μέσα, ἀπό τήν ἴδια τή θεία οὐσία, ἦταν συνεπῶς ἄκτιστη καί αἰώνια.

Ἐπειδή ἦταν ἄκτιστη καί προήρχετο ἀπό τήν ἴδια τήν οὐσία τοῦ Θεοῦ, ἡ ἕνωση τοῦ ἀνθρώπου μέσω αὐτῆς δέν ἦταν ἕνωση μέ κάποιο κτίσμα, ἀλλά πραγματική κοινωνία μέ τόν Θεό· ὄχι βέβαια κοινωνία οὐσίας, ἀλλά «κατά χάριν», δηλαδή μέ βάση τή θεία ἐνέργεια.

Γι’ αὐτό λέμε πώς γινόμαστε υἱοί τοῦ Θεοῦ, ὄχι κατά φύση, ἀλλά κατά χάρη, μέ βάση τήν θεία ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ πού εἶναι ἄκτιστη.

Ἡ Ὀρθόδοξία ἐξασφαλίζει πραγματική κοινωνία μέ τόν Θεό, ἀπαλλαγμένη ἀπό κάθε πανθεϊστική καί ἰνδουϊστική ἀντίληψη. Σ’ αὐτήν τήν πραγματική κοινωνία ὁ ἄνθρωπος διατηρεῖ τό δικό του «ἐγώ» καί ἔρχεται σέ προσωπική σχέση μέ τό «Σύ» τοῦ Θεοῦ χωρίς νά «συγχωνεύεται» μέ τή θεία οὐσία ἤ καί νά συγχέεται μέ αὐτήν· χωρίς ἡ ἀνθρώπινη φύση νά μετατρέπεται σέ θεία φύση. Ὁ ἄνθρωπος διατηρεῖ τήν προσωπικότητά του καί χαίρεται τήν κοινωνία τοῦ Θεοῦ.

Ἡ διάκριση μεταξύ τῆς οὐσίας καί τῶν ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ ἀποκτᾶ γιά τόν ὀρθόδοξο χριστιανό σωτηριολογική σημασία. 
Μέ αὐτόν τόν τρόπο ξεχωρίζει τήν πίστη του ἀπό τίς μή χριστιανικές θρησκεῖες·  βεβαιώνεται πώς ὁ Θεός σέβεται τήν προσωπικότητα τοῦ ἀνθρώπου καί ταυτόχρονα τόν ἀγαπᾶ καί γι’αὐτό τοῦ δίνει τή δυνατότητα, ἐάν καί ὁ ἄνθρωπος τό θελήσει, νά ὑψωθεῖ μέχρι τό ἐπίπεδο τῆς προσωπικῆς σχέσης τῆς ἀληθινῆς κοινωνίας μέ τόν Δημιουργό.
Ἀκόμα καί σ’ αὐτή τήν κοινωνία, παρ’ ὅλο ὅτι ὁ ἄνθρωπος «πυρακτοῦται» καί γίνεται ὁ ἴδιος θεός, μένει αὐτό πού τώρα εἶναι, ἄνθρωπος, πλημμυρισμένος ἀπό τή δόξα τοῦ Θεοῦ, δηλαδή ἀπό τή θεία χάρη.

Γι’ αὐτό λέμε πώς ἡ πίστη μας στή διάκριση μεταξύ οὐσίας καί ἐνέργειας (χάρης) καί στήν ἄκτιστη χάρη τοῦ Θεοῦ, ἔχει πρωταρχική σημασία γιά τή σωτηρία μας.

           Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο :
              «Ἡ Ὀρθοδοξία μας».
                       Ἔτος 1994
                   σελίδες 238 -239

                Εκδόσεις  Διάλογος
Τῆς Ὑπηρεσίας Ἐνημερώσεως Διαλόγου καί Πολιτισμοῦ τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν
σέ συνεργασία μέ τήν Πανελλήνια Ἕνωση Γονέων διά τήν Προστασία
τοῦ Ἑλληνορθόδοξου Πολιτισμοῦ, τῆς Οἰκογενείας καί τοῦ Ἀτόμου.

      http://anavaseis.blogspot.com

Διαβάστε περισσότερα αποσπάσματα από το βιβλίο πατώντας  Η Ορθοδοξία μας