Ἀναζωπύρωση πνευματική. (π.Σάββα Αγιορείτη)

ΑΝΑΖΩΠΥΡΩΣΗ

Τί σημαίνει;
Σημαίνει ἀνανέωση τῆς φωτιᾶς, ξαναδυνάμωμα τοῦ πυρός τοῦ πνευματικοῦ, πού πρέπει νά καίει συνεχῶς μέσα στίς καρδιές μας.
Κάποτε μειώνεται ἡ ἔνταση αὐτοῦ τοῦ πνευματικοῦ πυρός. Ὁ Κύριος εἶπε: «Φωτιά ἦλθα νά βάλω στήν γῆ καί τί πιό πολύ θέλω ἀπό αὐτό, ἐάν ἤδη ἄναψε»[1]. Ἡ φωτιά θερμαίνει, εὐφραίνει ἀλλά καί κατακαίει. Ἡ πνευματική φωτιά δίνει πνευματική εὐφροσύνη, ἐσωτερική ἀγαλλίαση, καρδιακή θέρμη. Χαρίζει τήν κάθαρση ἀπό τά πάθη. Εἶναι ἡ φωτιά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἡ Ὁποία ὀνομάζεται Θεία Χάρις.
Αὐτή ἡ φωτιά ἀνάβει ἀπό τήν στιγμή τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματός μας. Ἐάν ὁ ἄνθρωπος προσέξει καί τήν συντηρήσει- αὐξήσει γίνεται σταδιακά μακάριος- θεωμένος ἄνθρωπος.
Κατά κανόνα ἡ λάθος ἀγωγή ἀπενεργοποιεῖ αὐτήν τήν θεϊκή φωτιά πού ἀνάβει μέσα μας τό Ἅγιο Πνεῦμα. Οἱ συχνοί ἔπαινοι καταστρέφουν πνευματικά τά παιδιά ἐπειδή τούς καλλιεργοῦν τόν ἐγωισμό
. Ἡ Θεία Χάρη σάν σπινθήρας μικρός θάπτεται κάτω ἀπό τόννους ἁμαρτιῶν καί παθῶν.
 Κάποια στιγμή τῆς ζωῆς του ὁ ἄνθρωπος ἐάν ἔχει καλή διάθεση «ἀκούει» τήν κλήση τῆς Θείας Χάρης πού ποτέ δέν τόν ἐγκαταλείπει ὅσο ζεῖ σ’ αὐτή τή ζωή. Ἄν ὁ ἄνθρωπος ἀνταποκριθεῖ στό κάλεσμα
τότε γεύεται δωρεάν τόν καρπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἄχρι καιροῦ. Γιά παιδαγωγικούς λόγους ἡ Θεία Χάρις αἴρεται. Ὁ ἄνθρωπος καλεῖται νά συνεχίσει τήν Μετάνοιά του χωρίς νά ἔχει τίς ἴδιες «γεύσεις» πού εἶχε κατά τήν πρώτη περίοδο (τῆς κλήσεως του). Καλεῖται νά ἀναζωπυρώσει τήν πρώτη ἀγάπη, τήν πρώτη φωτιά πού εἶχε ἀνάψει ὁ Ἀγαθός Παράκλητος ἐντός του.
Ἡ ἀναζωπύρωση ἔγκειται στό νά ἀνακαλύψη ὁ ἄνθρωπος τόν κρυμμένο θησαυρό τοῦ Θεοῦ πού ἔχει στήν καρδία του.
Ὁ τρόπος εἶναι ἡ μετάνοια, ἡ σωστή καί ὁλοκληρωμένη. Ὁ ἄνθρωπος ἀρχίζει νά ἀπομακρύνει τά σκουπίδια ἤ «μπάζα» τῶν ποικίλων ἁμαρτιῶν πάντα μέ τήν ἐπίκληση τῆς Θείας Βοήθειας. Δακρύζει ,διορθώνει ὅ,τι μπορεῖ, προσεύχεται νοερά καί ἔτσι σιγά-σιγά ἀποκαλύπτει τόν κρυμμένο Μαργαρίτη, τόν μισοσβημμένο Ἄνθρακα τῆς Θείας Χάρης.
 Ὅλα αὐτά χρειάζονται ὑπομονή, ἐγκαρτέρηση καί σταθερότητα. Ἀπαιτεῖται ὑπομονή στήν πεῖρα τῆς αἴσθησης ὅτι ὁ Θεός μᾶς ἐγκατέλειψε. Ἀπαιτεῖται ἐγκαρτέρηση στήν ἀναμονή τῆς Θείας Βοήθειας ἡ Ὁποία θά ἄρει τελικῶς τούς πειρασμούς. Ἀπαιτεῖται σταθερότητα καί συνέπεια στήν τήρηση τοῦ καθημερινοῦ πνευματικοῦ προγράμματος καί ἀγῶνος ὥστε νά «πεισθεῖ» τό Ἅγιο Πνεῦμα ὅτι εἴμαστε δικοί Του. Τότε θά παραμείνει μόνιμα μέσα μας.
Τήν πρώτη περίοδο κατά τήν ὁποία μᾶς δίδεται δωρεάν ἡ Θεία Χάρις ὅλα εἶναι εὔκολα καί τέλεια. «Ἀνέξοδα» ἀπολαμβάνουμε «ἀλλότριον πλοῦτον».
Τήν δεύτερη περίοδο, τῆς ἄρσης τῆς Θείας Χάρης καλούμαστε νά ἀγωνιστοῦμε ὥστε ἑκούσια νά οἰκειωθοῦμε τήν Θεία Δωρεά. Ἡ ὑπομονή εἶναι τό κλειδί. Ἡ ὑπομονή γιά νά ὑπάρχει χρειάζεται ταπείνωση δηλ. ὑπακοή στίς Θεῖες Ἐντολές, στήν Ἁγία Μας Ἐκκλησία. Ἀσκητική καί Μυστηριακή ζωή. Δάκρυα, πένθος, κατάνυξη, ἐγκράτεια περιεκτική, κακοπάθεια, ὑπακοή σέ πνευματικό ὁδηγό, ταπείνωση.
Τέλος ἡ τρίτη περίοδος τῆς ἐπανάκτησης τῆς Θείας Χάρης ἀκολουθεῖ ὅταν ὁ ἄνθρωπος βιώσει ἀληθινά τήν Μετάνοια. Τότε ἡ Χάρις παραμένει μόνιμα καί δέν ἐγκαταλείπει τόν ἄνθρωπο.
Ὁ ἄνθρωπος ἀφοῦ φύσησε, κουράστηκε, μόχθησε, καπνίστηκε (ὅπως κατ’ ἀναλογίαν κάποιος πού προσπαθεῖ νά ἀναζωογονήσει μία μισοσβημένη φωτιά), γέμισε στάχτες καί μουτζοῦρες, τελικά πέτυχε νά βρεῖ τόν «Ἄνθρακα» πού ἀκόμη καίει. Τό «φύσημα τῆς φωτιᾶς» μᾶς διδάσκουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες εἶναι ἡ καρδιακή προσευχή, ἡ ὁποία σιγά-σιγά καίει τά ἀγκάθια καί τίς σκουριές τῶν ἁμαρτιῶν-παθῶν.
Ἡ ἀδιάλειπτη ἐπίκληση τοῦ Θείου Ὀνόματος «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με» σπάζει τά μπετόν τῶν παθῶν πού ἔχουμε ρίξει γύρω ἀπ’τήν καρδιά μας.
Ἀφοῦ ἀπομακρυνθεῖ ὅ,τι κάλυπτε ὥς τότε τόν Ἅγιο Ἅνθρακα ἀκολουθεῖ ἡ διαδικασία τῆς ἀναζωπύρωσης. Συσσωρεύει ὁ ἄνθρωπος μικρά ξυλαράκια εὔφλεκτα μέ τέχνη πάνω ἀπό τόν Ἅγιο Ἄνθρακα καί συγχρόνως δέν παύει νά φυσᾶ . Μέ ἄλλα λόγια κάνει τά ἔργα τῆς μετανοίας, ἀσκεῖ τίς ἀρετές (ταπείνωση, ἀγάπη, συγχωρητικότητα, ἐγκράτεια, ἁγνότητα κ.λ.π.) καί συγχρόνως προσεύχεται καρδιακά ὥστε ἡ φωτιά πού σιγοκαίει στόν Ἅγιο Ἄνθράκα νά μεταδοθεῖ καί στά «προσανάμματα».
Μέχρι ν’ ἀνάψει ἡ φωτιά ὁ ἄνθρωπος πάλι ὑποφέρει διότι τά ξύλα μέχρι νά «πιάσουν καλά» καπνίζουν καί κάνουν τόν ἄνθρωπο νά δακρύζει. Εἶναι ἡ περίοδος τῶν ἀγώνων, τῆς ἄρσης τῆς Θείας Χάρης, τῆς Μετανοίας καί τῆς Θεοεγκατάλειψης.
Ὅταν ἡ φωτιά ἀνάψει καλά τότε ὁ καπνός ἐξαφανίζεται.
Τά ἔργα τοῦ ἀνθρώπου λαμπρύνονται καί ἁγιάζονται μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα. Ὁ ἄνθρωπος ἀρχίζει νά γίνεται Ἁγιοπνευματικός ἄνθρωπος καί τά ἔργα του ἁγιοπνευματικά  ἔργα. Ὅταν οἱ ἀγῶνες τῆς κάθαρσης ὁλοκληρωθοῦν τότε ἡ Θεία Χάρη ἀρχίζει σιγά-σιγά νά γεμίζει τόν μετανοοῦντα ἄνθρωπο μέ γλυκειά θαλπωρή, ἀγαλλίαση, εὐφροσύνη, χαρά καί εἰρήνη. Εἶναι τά ἴδια πού εἶχε γευτεῖ καί κατά τήν πρώτη περίοδο τῆς κλήσεως του ἀπό τήν Θεία Χάρη χωρίς νά ἔχει κοπιάσει καθόλου. Τότε τά γεύτηκε γιά λίγο καί τά ἔχασε. Τώρα εἶναι πάλι δῶρα τοῦ Θεοῦ ἀλλά μόνιμα.
Αὐτός ὁ ἄνθρωπος πέτυχε ἐντός του τήν ἀναζωπύρωση τοῦ Θείου Πυρός. Αὐτό φανερώνεται στήν ἐσωτερική του αἴσθηση ἀλλά καί ἐξωτερικά. Τό Ἅγιο Πνεῦμα ἀλλοιώνει τόν ὅλο ἄνθρωπο καί αὐτήν τήν «καλή ἀλλοίωση» τήν αἰσθάνονται καί οἱ ἄλλοι γύρω του.
Ἀμήν!  Γιά ὅλους μας μέ τήν Χάρη τοῦ Κυρίου Ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ,  Στόν Ὁποῖο πρέπει πᾶσα δόξα τιμή καί προσκύνηση καί στόν Ἄναρχο Αὐτοῦ Πατέρα καί στό Ἅγιον Αὐτοῦ Πνεῦμα.
Πηγή ἀρχικῆς εἰκόνας Μεταμορφώσεως: Ἱ. Ἡσ. Ἀνάστασις  Χριστοῦ-Ἐμμαούς, Ἅγιος Βασίλειος, Λαγκαδᾶ.

ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ Τῼ ΘΕῼ ΔΟΞΑ!

Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης
http://HristosPanagia.blogspot.com
hristospanagia3.blogspot.com