Ο π.Ευμένιος γεννήθηκε το 1931 στην Εθιά Μονοφατσίου Ηρακλείου Κρήτης και ήταν το όγδοο παιδί μιας ευσεβούς οικογένειας.
Στούς δύσκολους καιρούς για την πατρίδα μας ο Θεός επέτρεψε να δοκιμαστεί με ποικίλους πειρασμούς ,που τον ακολούθησαν μέχρι του τέλους της επίγειας ζωής του.
Πειρασμούς, που τους θεωρούσε και τους αντιμετώπιζε σαν μια μεγάλη ευλογία του Θεού στην ζωή του.
Η ανέχεια,η φτώχεια και ο πόνος της ορφάνιας από τον πατέρα του δεν στάθηκαν εμπόδιο στην λαμπρή πορεία που διέγραψε στην επίγεια ζωή του.Από μικρή ηλικία ανακάλυψε την κλήση του και εκάρη μοναχός στην μοννή της μετανοίας του στον Άγιο Νικήτα ,που σήμερα είναι ένα σπουδαίο προσκύνημα.
Ένα σπουδαίο γεγονός σημάδεψε την ζωή.. ήταν χειμώνας του 1944 και βρισκόταν στο πατρικό του σπίτι στο χωριό του την Εθιά. Καθόταν κοντά στο τζάκι και ζεσταινόταν όταν έπεσε μια αστραπή από την καμινάδα επάνω του,και ένα κατάλευκο φως όχι μόνο τον περιέλουσε αλλά μπήκε μέσα του.
¨Τότε ένοιωσε απερίγραπτη χαρά που νόμιζε ότι δεν είχε σώμα και δεν αισθανόταν καθόλου το βάρος του. Από την ημέρα αυτή άλλαξε πιο πολύ. Ένιωθε κάτι να τον ωθεί να εγκαταλείψει τα εγκόσμια. Αφοσιώθηκε ακόμα περισσότερο στον θεό ,άλλαξε η διάθεσή του και φαινόταν σαν να ζούσε εκτός κόσμου. Είχε μεθύσει από τον φωτισμό του Αγίου φωτός. Δεν είχε όρεξη για τα εγκόσμια και από τότε έβαλε το λογισμό της αποταγής του κόσμου για τον μοναχισμό.
Ο πατήρ Ευμένιος εγκατέλειψε τα εγκόσμια σε ηλικία 17 ετών το 1948 όπου πήγε στην Ιερά Μονή του Αγίου Νικήτα ,έμεινε δόκιμος 4 χρόνια και στις 7-4-1951 εκάρη μοναχός. Το έτος 1964 έγινε μεγαλόσχημος στο ίδιο μοναστήρι και στις 19-4-1975 χειροτονήθηκε Ιερομόναχος και πήρε το όνομα Ευμένιος.
Ο Διάβολος βλέποντας σε τι επρόκειτο να εξελιχθεί τον ταλαιπώρησε αφάνταστα με την δαιμονική επήρεια, αλλά η Παναγία μας τον παίρνει από τα νύχια του και τον ελευθερώνει στο ένδοξο μοναστήρι της τον Κουδουμά. Κάποια ασθένεια τον φέρνει στο Νοσοκομείο Λοιμωδών της Αθήνας. Εκεί θα αρχίσει το ποιμαντικό του έργο, που μπροστά του γονατίζουν οι έχοντες θεολογικά πτυχία και εκκλησιαστικά αξιώματα.
Θα γίνει ο παράκλητος των ποιμένων, με την προσευχή του ο ιατήρας των ασθενούντων και με την υπερβολική του ελεημοσύνη η ανακούφιση των φτωχών. Από την εν θεού σοφία του θα γίνει η λύση σε αμέτρητα οικογενειακά προβλήματα, με το προορατικό του χάρισμα θα γίνει η τόνωση της πίστης των ανθρώπων, με τις υποδειγματικές του λειτουργίες ο απαράμιλλος υπηρέτης του Αγίου θυσιαστηρίου.
Το φιλάσθενο της κράσης του του επέβαλλε να βρίσκεται πάντα κοντά σε τόπο ,που η ιατρική φροντίδα ήταν άμεση.Έτσι ο Θεός θέλησε ο γέροντας να Τον διακονήσει στο Νοσοκομείο Λοιμωδών Αθηνών στον Ιερό Ναό των Αγίων Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού.
Τα δύο τελευταία χρόνια της ζωής του τα πέρασε στο Νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» και την 23η Μαίου 1999 παρέδωσε το πνεύμα του στον Κύριο και τάφηκε ,σύμφωνα με την επιθυμία του στον τόπο που γεννήθηκε
Η πνευματική του προσωπογραφία.
Από τα πρώτα χρόνια ένιωσε την εμπειρία της προστασίας της Παναγίας. Ο ίδιος ομολογεί ότι άκουσε στα πρώτα του βήματα την φωνή της μ΄ςσα στην θάλασσα να του λέει: «Μη φοβάσαι ,παιδί μου,εγώ δεν θα σε αφήσω να χαθείς.»
Μάλιστα, όταν κάποιοι τον ρώτησαν πώς γνώρισε την φωνή της,απάντησε με παΙδική απλότητα: «Μα τη φωνή της Παναγίας μας δεν θα γνωρίσω!».
Λίγα χρόνια αργότερα ,ενώ επισκεπτόταν την Ιερά Μονή Παναγίας του Κουδουμά ,λίγο πρίν φτάσει ,την είδε με τα μάτια του να τον αγκαλιάζει και να τον τραβά προς το Μοναστήρι Της!
Οι δυσκολίες της ζωής του στέρησαν την στοιχειώδη μόρφωση, όμως η σοφία που ο Χριστός χαρίζει στους πιστούς δούλους του υπερκαλύπτει κάθε επίγεια κοσμική γνώση. Στο μοναστήρι του Αγίου Νικήτα έζησε μέσα σε φιλοκαλικό πνεύμα το μυστήριο της Εκκλησίας.
Υπήρξε υπόδειγμα πραότητος και ταπεινοφροσύνης και συνεχώς συμβούλευε να παρακαλούμε την Παναγία και τους Αγίους να μας βοηθήσουν ,για να ενθυθούμε την θεική στολή της αγίας ταπείνωσης.
Μάλιστα πολλές φορές ομολογούσε ότι την μεγαλύτερη χαρά την ένιωθε μέσα του ,όταν ήταν στο κρεββάτι του πόνου, χωρίς να ξέρει γιατί.
Ίσως έλεγε ,ο Θεός μου την έδινε για να μην στενοχωριέμαι…. Ο Θεός είναι μόνο αγάπη ,έλεγε γι αυτoί όταν αγαπούμε είμαστε χαρούμενοι.
Έλεγε μάλιστα: «Να αγαπούμε τον Θεό περισσότερο από τον εαυτό μας και περισσότερο από όλο τον κόσμο, και να μην χορταίνουμε να τον αγαπούμε και να λέμε στην προσευχή μας: ¨Κύριε ημών Ιησού Χριστέ ,Υιέ του Θεού, βοήθησέ με να σε αγαπώ πάντοτε περισσότερο από τον κόσμο και να μην χορταίνω να σε αγαπώ..».
Ο Αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Παπαδάκης ,Πρωτοσύγγελος της Ι.Μ.Γορτύνης, στον επικήδειο λόγο του, εγκωμιάζοντας την προσωπικότητα του Γέροντος Ευμενίου ,μεταξύ των άλλων είπε:
«Δια της προσευχής υπήρξε ιατήρας των ασθενούντων, δια της μέχρι υπερβολής ελεημοσύνης υπήρξε ανακούφιση των πτωχών.
Δια της ενθέου σοφίας του, η λύση αμέτρητων οικογενειακών προβλημάτων, δια του προορατικού χαρίσματος, η τόνωσις τηςψ πίστεως των ανθρώπων. Δια των υποδειγματικών του Θ.Λειτουργιών ο απαράμιλλος υπηρέτης του Αγίου Θυσιαστηρίου, δια της υπομονής του στις βασανιστικές αρρώστιες διδάσκαλος της υπομονής στην πράξη, ως άλλος Ιώβ.
Δια της πατρικής του στοργής και απεράντου αγάπης το βάλσαμο των πληγωμένων ψυχών. Δια της σωματικής του παρουσίας πηγή χαράς και γαλήνης…γιατί ως γνήσιος μιμητής του Χριστού ήταν «πράος και ταπεινός τη καρδία».
Ένα ποίημα αφιερωμένο στο όσιο Γέροντα Ευμένιο Σαριδάκη.
Με τους αριθμούς άλλωστε δε τα πάω καλά.
Έχουν πολύ λογική και με κουράζουν.
Μα εκείνο που σίγουρα θυμάμαι
είναι ότι σαν ήρθε το μακάριο λείψανο στο νησί μας μετά από διήμερο προσκύνημα στην πρωτεύουσα, ανέβηκα στο χωριό να δω έναν Άγιο.
Δεν είναι δα και τόσο συχνό το φαινόμενο!!!
Όταν πλησίασα κοντά του, μια λάμψη που έκαιγε κάθε δισταγμό και λογοκρατούσα συνήθεια
φάνηκε ηχηρά στο πρόσωπο του.
Όχι !!!! Δε την έβλεπα μονάχα εγώ.
Ήταν πολλοί εκεί με αναμμένα τα κεριά και πληγωμένη την καρδιά.
Έλαμπε!!!!!!
Μα η λάμψη αυτή δεν είχε κάτι από αυτή εδώ την κτίση.
Δεν ήταν φως σε δικό μας ουρανό. Μήτε μορφή από εκείνες που στολίζουν τους τοίχους του χώρου και του χρόνου μας.
Δεν ήταν κορνίζα, για να ξυπνάει την λήθη και την μοναξιά του χωρισμένου.
Ήταν φως εκ φωτός. Λάμψη λαμπρής κοσμημένης.
Μα πιο πολύ από όλα, εκείνο που σταμάτησε της λογικής τους ήχους,
σώπασε και ηρέμησε, εσώτερες φωνές των απειθών λογισμών μου, …..τα πόδια τα κουρασμένα του Αγίου.
Ήταν ζεστά και μαλακά σαν την καρδιά του, κι όμως είχαν περάσεις τρεις μέρες που είχε κοιμηθεί !!!(π.Λίβυος)
Θαυμαστή” συγγραφή βιβλίου για τον Γέροντα Ευμένιο-2010
Γράφει ο Γιώργος Λεκάκης…
Είναι στιγμές που η συγκίνηση μέσα από το όνειρο γίνεται πραγματικότητα όταν μάλιστα επισκέπτης είναι ο Γέροντας Ευμένιος ένας Άγιος άνθρωπος μα χιλιάδες θαύματα ..ένα πολυχαρισματικό πρόσωπο στον οποίο φανερώθηκε και μπήκε μέσα του το Αγιο φως..
Έτσι λοιπόν σήμερα θα πούμε μερικά πράγματα για τον Όσιο Ευμένιο μια και μέσα από το όνειρο μου είπε ότι τον έχω ξεχάσει και ότι πρέπει να γράψω κάτι γι αυτόν..
Να πω ότι για τον Αγιο Γέροντα Ευμένιο μάθαμε πρώτη φορά στην Εθιά όταν πριν πολλά χρόνια στήναμε την κεραία εκπομπής του Ερωτόκριτου στο Όρος Αχεντριάς και μας προμήθευσαν το βιβλίο του με τα θαύματα και την ζωή του. Πήγαμε τότε θυμάμαι και προσκυνήσαμε στον τάφο του στην Εθιά και από τότε όταν περνάμε για τις κεραίες προσπαθούμε να σταματάμε και να ανάβουμε ένα κεράκι.
Τώρα όμως για μεγάλο χρονικό διάστημα δεν έχουμε σταματήσει στην Εθιά γιατί συνήθως είμαστε περαστικοί για τις κεραίες και φεύγουμε αμέσως.. και με ονείρεψε την νύχτα της 24 Ιανουαρίου 2010 ότι τον έχω ξεχάσει και να γράψω κάτι και γι αυτόν. Να σας πω ότι ..μέχρι τώρα σε όσες δυσκολίες κι αν μας έχουν συμβεί στον σταθμό και ζητήσαμε την βοήθεια του Γέροντα Ευμένιου όλα τα προβλήματα προσπεράστηκαν αμέσως.. ότι κι αν του ζητήσαμε μας το έκανε..
Σήμερα λοιπόν θα γράψω μερικά πράγματα για τον Γέροντα Ευμένιο του οποίου η κοίμηση έγινε στις 23 Μαΐου το1999 ημέρα Κυριακή.
Παρακάτω σας μεταφέρω μερικά θαύματα και θεραπείες του Γέροντα Ευμένιου από το βιβλίο του Αντωνίου Χαραλ- Σαριδάκη «ο Αγιος Γέροντας Ευμένιος»
1.Θεραπεία από Καρκίνο (μαρτυρίες)
Είχα γνωρίσει το γιό ενός παιδικού μου φίλου που είχε καρκίνο στους λεμφαδένες προχωρημένης μορφής και βάδιζε προς τον θάνατο. Ήταν πριν από το Πάσχα του 1998.
Εκεί που μιλούσα με μια θεία του ξαφνικά της λέω ότι θα ζήσει κάνοντας την σκέψη ότι ο Παππούλης με την προσευχή του θα το κάνει καλά, επικαλούμενος την βοήθεια του θεού. Και ως εκ θαύματος ο Γέροντας προσευχήθηκε και το παιδί έγινε τελείως καλά.
Λέει το πνευματικοπαίδι:το σκέφτομαι και μου έρχεται ανατριχίλα ..το παιδί από ετοιμοθάνατο έγινε τελείως καλά ,του έκαναν εξετάσεις γενικές μετά και αξονικές τομογραφίες και δεν του βρήκαν τίποτα απολύτως. Τώρα αυτό το παιδί είναι υγιέστατο και χαίρεται την ζωή. Ευχαριστώ Μ……
2.Ξαναβρήκε την φωνή της(μαρτυρία)
Η Στέλλα είχε χάσει την φωνή της τελείως ,την πήραν λοιπόν οι δικοί της και την πήγαν στο κελί του Γέροντα για να της κάνει τα απαιτούμενα διαβαστικά ..μόλις τους είδε ο Γέροντας τους λέει καλώς τους σας περίμενα.. όλα ήταν έτοιμα πορτοκαλάδες παξιμαδάκια κουλουράκια και το τσάι βρασμένο στην τσαγιέρα. Ήταν έτοιμο το τραπέζι και τους περίμενε χωρίς κανείς να τον ενημερώσει γι την επίσκεψη. Από το κελί πέρασαν στον ναό των Αγίων Αναργύρων που είναι δίπλα ,γονάτισαν όλοι και άρχισε ο πάτερ να διαβάζει παράκληση .
Όταν τελείωσε την παράκληση άρχισε να ψάλει το τροπάριο των Θεοφανίων» Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε…»καθ ότι ήταν την περίοδο αυτή και παρότρυνε όλους τους παρευρισκόμενους να ψάλουν όλοι μαζί καθώς και η άρρωστη. Μάλιστα τους φώναξε να ψάλουν με κατάνυξη και δυνατά σαν να τους διάτασσε.. «όλοι μαζί» φώναξε «όλοι μαζί» και ξαφνικά ακούνε και την Στέλλα να ψάλει κι αυτή μαζί τους ενώ όπως έλεγε αργότερα αισθάνθηκε μια δύναμη να της πιέζει το λαιμό και να την αναγκάζει να ξεφωνίζει και να επανέλθει στη φυσιολογικά της κατάσταση.
3.Θεραπεία ρευματικής αρθρίτιδας
Η Μαρία από το Ροτάσι είχε σοβαρό πρόβλημα με τα πόδια της ,παρά το ότι είναι μέσης ηλικίας δυσκολευόταν να σταθεί στα πόδια της όρθια και να βαδίσει ,τα πόδια της ήταν πολύ πρησμένα και ιδιαίτερα τα γόνατά της που δεν μπορούσε να τα λυγίσει καθόλου.
Είχε την μεγάλη επιθυμία να κάνει γονατιστές μετάνοιες όπως συνήθιζε την προσευχή της τόσο στην εκκλησία όσο και στο σπίτι όταν προσευχόταν, μα ήταν αδύνατο δεν μπορούσε να λυγίσει καθόλου τα γόνατά της ,εάν με μεγάλη προσπάθεια κατάφερνε να γονατίσει ,δεν μπορούσε μετά να σηκωθεί αν δεν την βοηθούσαν δύο άτομα πιάνοντας την από τις μασχάλες.
Είχε πάει σε γιατρούς ,είχε κάνει ενέσεις ,έκανε εντριβές με διάφορες αλοιφές, έπαιρνε φάρμακα αλλά τίποτα οι πόνοι ήταν οδυνηροί και η κατάστασή της χειροτέρευε μέρα τη μέρα .Η ρευματική αρθρίτιδα δεν υποχωρούσε και το πρήξιμο μεγάλωνε. Μια μέρα που βρισκόταν στην εκκλησία εν ώρα θείας λειτουργίας αναστέναξε και είπε «ω μακαριστέ ʼγιε Πατέρα Ευμένιε βοήθησε με να γονατίσω στο Σα εκ των Σων όπως γονάτιζα πριν αρρωστήσω».
Το έλεγε και έτρεχαν τα δάκρυά της «δεν αντέχει η ψυχή μου να κάθομαι καθηλωμένη στην καρέκλα.. βοήθησε με σε παρακαλώ».Η Μαρία είχε τόση πίστη και τόση σιγουριά που πίστευε ότι ο μακαριστός Γέροντας θα την ακούσει οπωσδήποτε και θα την βοηθήσει.
Έτσι όταν ο Ιερέας φώναξε «τα Σα εκ των Σων» η Μαρία έπεσε κάτω αστραπιαία χωρίς να ζητήσει βοήθεια από κανένα .Μάλιστα γονάτισε και ακούμπησε το κεφάλι της στο δάπεδο ,εκεί σε αυτή την στάση έμεινε καρφωμένη και ακίνητη μέχρι που τελείωσε και ο ύμνος της Παναγίας μας το «Άξιον εστί ως αληθώς» χωρία καθόλου να κουραστεί η να πονέσουν τα πόδια της, αντίθετα σηκώθηκε μετά με μεγάλη άνεση και χωρίς την βοήθεια κανενός.
Από την ημέρα αυτή τα πόδια της άρχισαν να ξεπρήζονται μέχρι που έγιναν τελείως καλά. Τώρα η Μαρία είναι τελείως καλά και ευχαριστεί το θεό που την θεράπευσε με τις πρεσβείες του Μακαριστού Ευμένιου.
ellinikanea.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για να σχολιάσετε (με ευπρέπεια) πρέπει να συνδεθείτε με τον λογαριασμό google ή wordpress που διαθέτετε. Αν δεν διαθέτετε πρέπει να δημιουργήσετε έναν λογαριασμό στο @gmail ή στο @wordpress. Μπορείτε βεβαίως πάντα να στέλνετε e-mail στο anavaseis@gmail.com
Ευχαριστούμε.