Ὅσιος Σιλουανὸς ὁ Ἀθωνίτης - Λόγοι (ἀπάνθισμα)

Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Ὁ Ἅγιος Σιλουανὸς ὁ Ἀθωνίτης», Ἀρχιμ. Σωφρονίου (Σαχάρωφ), σελ. 339-363

Διψᾶ ἡ ψυχή μου τὸν Κύριο καὶ μὲ δάκρυα Τὸν ζητῶ. Πῶς νὰ μὴ Σὲ ζητῶ; Σὺ μὲ ζήτησες πρῶτος καὶ μοῦ ἔδωσες νὰ γευθῶ τὴν γλυκύτητα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καὶ ἡ ψυχή μου Σὲ ἀγάπησε ἕως τέλους.
Βλέπεις, Κύριε, τὴ λύπη καὶ τὰ δάκρυά μου... Ἂν δὲν μὲ προσείλκυες μὲ τὴν ἀγάπη Σου, δὲν θὰ Σὲ ζητοῦσα ὅπως Σὲ ζητῶ. Ἀλλὰ τὸ Πνεῦμα Σου τὸ Ἅγιο μοῦ ἔδωσε τὸ χάρισμα νὰ Σὲ γνωρίσω καὶ χαίρεται ἡ ψυχή μου, γιατὶ Σὺ εἶσαι ὁ Θεός μου καὶ ὁ Κύριός μου καὶ Σὲ διψῶ μέχρι δακρύων.

* * *

Ἐπιποθεῖ ἡ ψυχή μου τὸν Θεὸ καὶ Τὸν ζητῶ, μὲ δάκρυα. Εὔσπλαχνε Κύριε, Ἐσὺ βλέπεις τὴν πτώση μου καὶ τὴ θλίψη μου. Ταπεινά, ὅμως, παρακαλῶ τὸ ἔλεός Σου: Δῶσε σ᾿ ἐμένα, τὸν ἁμαρτωλὸ τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Σου Πνεύματος. Ἡ μνήμη της ὁδηγεῖ τὸ νοῦ μου νὰ ξαναβρεῖ τὴν εὐσπλαγχνία Σου.
Κύριε, δῶσε μου πνεῦμα ταπεινώσεως, γιὰ νὰ μὴ χάσω πάλι τὴ χάρη Σου καὶ ἀρχίσω νὰ θρηνῶ γι᾿ αὐτήν, ὅπως θρηνοῦσε ὁ Ἀδὰμ γιὰ τὸν παράδεισο καὶ τὸν Θεό.

* * *

Τὸν πρῶτο χρόνο τῆς ζωῆς μου στὸ Μοναστήρι, γνώρισε ἡ ψυχή μου τὸν Κύριο μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα.
Πολὺ μᾶς ἀγαπᾶ ὁ Κύριος· αὐτὸ τὸ ἔμαθα ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ποὺ μοῦ ἔδωσε ὁ Κύριος κατὰ τὸ μέγα
Του ἔλεος.
Ἐγήρασα καὶ ἑτοιμάζομαι γιὰ τὸ θάνατο, καὶ γράφω τὴν ἀλήθεια γιὰ χάρη τοῦ λαοῦ.
Τὸ Πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ, ποὺ μοῦ ἔδωσε ὁ Κύριος, θέλει νὰ σωθοῦν ὅλοι, νὰ γνωρίσουν ὅλοι τὸν Θεό.
Ὁ Κύριος ἔδωσε στὸν λῃστὴ τὸν παράδεισο· ἔτσι θὰ δώσει τὸν παράδεισο καὶ σὲ κάθε ἁμαρτωλό. Ἐγὼ ἤμουν χειρότερος καὶ ἀπὸ ἕνα βρωμερὸ σκύλο, ἐξαιτίας τῶν ἁμαρτιῶν μου· σὰν ἄρχισα ὅμως νὰ ζητῶ συγχώρεση ἀπὸ τὸν Θεό, Αὐτὸς μοῦ ἔδωσε ὄχι μόνο τὴ συγχώρεση, ἀλλὰ καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, καὶ ἔτσι μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα γνώρισα τὸν Θεὸ .
Βλέπεις ἀγάπη ποὺ ἔχει ὁ Θεὸς γιὰ μᾶς; Ποιός, στ᾿ ἀλήθεια, θὰ μποροῦσε νὰ περιγράψει αὐτὴ τὴν εὐσπλαγχνία;
Ἀδελφοί μου, πέφτω στὰ γόνατα καὶ σᾶς παρακαλῶ. Πιστεύετε στὸ Θεό, πιστεύετε ὅτι ὑπάρχει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ποὺ μαρτυρεῖ γιὰ τὸν Θεὸ σὲ ὅλους τοὺς ναούς μας καὶ στὴν ψυχή μου.
Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι ἀγάπη. Καὶ ἡ ἀγάπη αὐτὴ πλημμυρίζει ὅλες τὶς ψυχὲς τῶν οὐρανοπολιτῶν ἁγίων. Καὶ τὸ ἴδιο Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι στὴ γῆ, στὶς ψυχὲς ὅσων ἀγαποῦν τὸν Θεό.
Ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ ὅλοι οἱ οὐρανοὶ βλέπουν τὴ γῆ, ἀκοῦν τὶς προσευχές μας καὶ τὶς προσφέρουν στὸν Θεό.
Ὁ Κύριος εἶναι ἐλεήμων, αὐτὸ τὸ γνωρίζει ἡ ψυχή μου, ἀλλὰ δὲν μπορῶ νὰ τὸ περιγράψω. Εἶναι ὑπερβολικὰ πράος καὶ ταπεινός, καὶ ὅταν Τὸν δεῖ ἡ ψυχή, τότε ἀλλάζει καὶ γεμίζει ἀπὸ ἀγάπη γιὰ τὸν Θεὸ καὶ τὸν πλησίον καὶ γίνεται καὶ ἡ ἴδια πραεία καὶ ταπεινή. Ἀλλ᾿ ἂν χάση ὁ ἄνθρωπος τὴ χάρη αὐτή, τότε θὰ κλαίει σὰν τὸν Ἀδὰμ μετὰ τὴν ἔξωσή του ἀπὸ τὸν παράδεισο. Ὀδυρόταν ὁ Ἀδὰμ καὶ ὅλη ἡ ἔρημος ἄκουγε τοὺς στεναγμούς του. Ἔχυνε δάκρυα πικρὰ ἀπὸ τὴ θλίψη γιὰ πολλὰ χρόνια.
Ἔτσι καὶ ἡ ψυχὴ ποὺ γνώρισε τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ μετὰ τὴν ἔχασε, πονᾶ γιὰ τὸν Θεὸ καὶ λέει:
«Διψᾶ ἡ ψυχή μου τὸν Κύριο καὶ Τὸν ἀναζητῶ μὲ δάκρυα».

* * *

Εἶμαι μεγάλος ἁμαρτωλός, καὶ ὅμως εἶδα τὴν ἄμετρη ἀγάπη καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ γιὰ μένα.
Ἀπὸ τὰ παιδικά μου χρόνια προσευχόμουν γιὰ ὅσους μὲ πρόσβαλλαν καὶ ἔλεγα: «Κύριε, μὴ τοὺς καταλογίσεις ἁμαρτίες γιὰ ὅσα μοῦ κάνουν». Ἀλλά, ἂν καὶ μοῦ ἄρεσε νὰ προσεύχομαι, δὲν ἀπέφυγα τὴν ἁμαρτία. Ὁ Κύριος, ὅμως, δὲν θυμήθηκε τὶς ἁμαρτίες μου καὶ μοῦ ἔδωσε ἀγάπη γιὰ τοὺς ἀνθρώπους. Ἡ ψυχή μου ἐπιθυμεῖ νὰ σωθεῖ ὅλη ἡ οἰκουμένη, νὰ εἰσέλθουν ὅλοι στὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, νὰ δοῦν τὴ δόξα τοῦ Κυρίου καὶ νὰ ἀπολαύσουν τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.
Κρίνω ἀπὸ τὸν ἑαυτό μου: Ἂν ὁ Κύριος ἀγάπησε ἐμένα τόσο πολύ, αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἀγαπᾶ ὅλους τοὺς ἁμαρτωλούς, ὅπως ἀγάπησε καὶ ἐμένα.
Ὤ, ἡ ἀγάπη τοῦ Κυρίου! Δὲν ἔχω δυνάμεις νὰ τὴν περιγράψω, γιατὶ εἶναι ἄπειρα μεγάλη καὶ θαυμαστή.

* * *

Φιλάνθρωπε Κύριε, πῶς δὲ λησμόνησες τὸν ἁμαρτωλὸ δοῦλο σου, ἀλλὰ γεμάτος ἔλεος μὲ εἶδες ἀπὸ τὴ δόξα σου καὶ μοῦ ἐμφανίστηκες μὲ ἀκατάληπτο τρόπο! Ἐγὼ πάντοτε σὲ προσέβαλλα καὶ σὲ λυποῦσα. Σὺ ὅμως, Κύριε, γιὰ τὴ μικρή μου μετάνοια μοῦ ἔδωσες νὰ γνωρίσω τὴ μεγάλη σου ἀγάπη καὶ τὴν ἄμετρη ἀγαθότητά σου. Τὸ ἱλαρὸ καὶ πράο βλέμμα σου ἔθελξε τὴν ψυχή μου. Τί νὰ σοῦ ἀνταποδώσω, Κύριε, ἢ ποιὸν αἶνο νὰ σοῦ προσφέρω; Σὺ δίνεις τὴ χάρη σου, γιὰ νὰ καίγεται ἀδιάλειπτα ἡ καρδιά μου ἀπὸ ἀγάπη, καὶ δὲν βρίσκει πιὰ ἀνάπαυση οὔτε νύχτα οὔτε μέρα ἀπὸ τὴ θεϊκὴ ἀγάπη. Ἡ θύμησή σου θερμαίνει τὴν ψυχή μου, ποὺ τίποτε στὴ γῆ δὲν τὴν ἀναπαύει ἐκτὸς ἀπὸ Σένα. Γι᾿ αὐτὸ μὲ δάκρυα Σὲ ζητῶ, καὶ πάλι ποθεῖ ὁ νοῦς μου τὴ γλυκύτητά σου... Κύριε, δῶσε μου νὰ ἀγαπῶ μόνον Ἐσένα.
Ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ δίνει δύναμη γιὰ νὰ ἀγαπᾶς τὸν Ἀγαπημένο. Τότε ἡ ψυχὴ ἕλκεται ἀδιάκοπα πρὸς τὴν προσευχὴ καὶ δὲν μπορεῖ νὰ λησμονήσει τὸν Κύριο οὔτε γιὰ ἕνα δευτερόλεπτο.

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗΣ

Φιλάνθρωπε Κύριε, πῶς δὲν λησμόνησες τὸν ἁμαρτωλὸ δοῦλο Σου, ἀλλὰ γεμάτος ἔλεος μὲ εἶδες ἀπὸ τὴ δόξα Σου καὶ μοῦ ἐμφανίστηκες μὲ ἀκατάληπτο τρόπο; Ἐγὼ πάντα Σὲ πρόσβαλλα καὶ Σὲ ἔθλιβα. Ἐσὺ ὅμως, Κύριε, γιὰ τὴ μικρή μου μετάνοια μοῦ ἔδωσες νὰ γνωρίσω τὴ μεγάλη Σου ἀγάπη καὶ τὴν ἄμετρη ἀγαθότητά Σου. Τὸ ἱλαρὸ καὶ πράο βλέμμα Σου ἔθελξε τὴν ψυχή μου. Τί νὰ σοῦ ἀνταποδώσω, Κύριε, ἢ ποιὸν ὕμνο νὰ Σοῦ προσφέρω; Ἐσὺ δίνεις τὴ χάρη Σου, γιὰ νὰ φλέγεται ἀδιάλειπτα ἡ ψυχὴ ἀπὸ ἀγάπη - καὶ δὲν βρίσκει πιὰ ἀνάπαυση οὔτε νύχτα οὔτε μέρα ἀπὸ τὴ θεϊκὴ ἀγάπη. Ἡ μνήμη Σου θερμαίνει τὴν ψυχή μου καὶ τίποτε στὴ γῆ δὲν τὴν ἀναπαύει ἐκτὸς ἀπὸ Ἐσένα. Γι᾿ αὐτὸ Σὲ ζητῶ μὲ δάκρυα καὶ πάλι Σὲ «χάνω» καὶ πάλι ποθεῖ ὁ νοῦς μου τὴ γλυκύτητά Σου, ἀλλὰ Ἐσὺ δὲν ἐμφανίζεις τὸ Πρόσωπό Σου, ποὺ ἐπιθυμεῖ ἡ ψυχή μου νύχτα καὶ ἡμέρα. Σὺ μὲ ἔπλασες, σὺ μὲ φώτισες μὲ τὸ ἅγιο Βάπτισμα, σὺ συγχωρεῖς τὰ ἁμαρτήματά μου καὶ μοῦ δίνεις τὴ χάρη νὰ κοινωνῶ τὸ τίμιο Σῶμα καὶ Αἷμα σου. Δῶσε μου τὴ δύναμη νὰ μένω πάντα κοντά σου. Κύριε, δῶσε μου τὴ μετάνοια τοῦ Ἀδὰμ καὶ τὴν ἁγία ταπείνωσή σου. Ἀμήν.

* * *

Κύριε, δῶσε μου νὰ ἀγαπῶ μόνο Ἐσένα.
Ἐσὺ μὲ ἔπλασες, Ἐσὺ μὲ φώτισες μὲ τὸ ἅγιο βάπτισμα, Ἐσὺ συγχωρεῖς τὶς ἁμαρτίες μου καὶ μοῦ δίνεις τὴ χάρη νὰ κοινωνῶ τὸ τίμιο Σῶμα καὶ Αἷμα Σου. Δῶσε μου τὴ δύναμη νὰ μένω πάντα κοντά Σου.
Κύριε, δῶσε μου ἀδαμιαία μετάνοια καὶ τὴν ἁγία Σου ταπείνωση.

* * *

Ἡ ψυχή μου πλήττει στὴ γῆ καὶ ποθεῖ τὰ οὐράνια.
Ὁ Κύριος ἦρθε στὴ γῆ, γιὰ νὰ μᾶς ὁδηγήσει ἐκεῖ ποὺ μένει Αὐτός, ἡ Πανάχραντη Μητέρα Του, ἡ Ὁποία Τὸν ὑπηρέτησε στὴ γῆ γιὰ τὴ δική μας σωτηρία, καὶ οἱ μαθητὲς καὶ ἀκόλουθοί Του.
Ἐκεῖ μᾶς καλεῖ ὁ Κύριος παρόλες τὶς ἁμαρτίες μας.
Ἐκεῖ θὰ δοῦμε τοὺς ἁγίους Ἀποστόλους, ποὺ δοξάζονται ὡς κήρυκες τοῦ Εὐαγγελίου.
Ἐκεῖ θὰ δοῦμε τοὺς ἁγίους προφῆτες καὶ ἱεράρχες, τοὺς διδασκάλους τῆς Ἐκκλησίας.
Ἐκεῖ θὰ δοῦμε τοὺς ὁσίους, ποὺ ἀγωνίστηκαν νὰ ταπεινώσουν μὲ τὴ νηστεία τὴ ψυχή τους. Ἐκεῖ δοξάζονται οἱ διὰ Χριστὸν σαλοί, ποὺ νίκησαν τὸν κόσμο.
Ἐκεῖ θὰ δοξάζονται ὅλοι, ὅσοι νίκησαν τὸν ἑαυτό τους, ὅσοι προσεύχονταν γιὰ ὅλο τὸν κόσμο καὶ σήκωσαν πάνω τους τὴ θλίψη ὅλου τοῦ κόσμου, γιατὶ εἶχαν τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ - κι ἡ ἀγάπη δὲν μπορεῖ νὰ ὑποφέρει τὴν ἀπώλεια ἔστω καὶ μιᾶς ψυχῆς.
Ἐκεῖ θέλει νὰ σκηνώσει ἡ ψυχή μου. Τίποτε τὸ ἀκάθαρτο, ὅμως, δὲν θὰ εἰσέλθει ἐκεῖ, ὅπου εἰσέρχονται μὲ μεγάλες θλίψεις, μὲ πολλὰ δάκρυα, μὲ συντριβὴ πνεύματος. Μονάχα τὰ παιδιά, ποὺ φύλαξαν τὴ χάρη τοῦ ἁγίου βαπτίσματος, περνοῦν ἐκεῖ χωρὶς θλίψεις καὶ γνωρίζουν τὸν Κύριο ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ.

* * *

Νοσταλγεῖ ἡ ψυχή μου τὸν Θεὸ καὶ προσεύχεται ἡμέρα καὶ νύχτα, γιατὶ τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου εἶναι γλυκὸ καὶ πολυπόθητο γιὰ τὴν ψυχὴ ποὺ προσεύχεται καὶ τὴν προσελκύει στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.
Ἔζησα πολὺ καιρὸ στὴ γῆ καὶ ἄκουσα καὶ εἶδα πολλά. Ἄκουσα πολλὴ μουσικὴ ποὺ γλύκαινε τὴν ψυχή μου. Καὶ σκεφτόμουν ὅτι, ἂν αὐτὴ ἡ μουσικὴ εἶναι τόσο γλυκιά, τότε πολὺ περισσότερο πρέπει νὰ εὐχαριστεῖ τὴν ψυχὴ ἡ οὐράνια μελῳδία, ἐκεῖ ὅπου ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ δοξάζεται ὁ Κύριος γιὰ τὰ πάθη Του.
Ἡ ψυχὴ ζεῖ πολὺ στὴ γῆ καὶ ἀγαπᾶ τὰ γήινα κάλλη. Ἀγαπᾶ τὸν οὐρανὸ καὶ τὸν ἥλιο, ἀγαπᾶ τοὺς ὄμορφους κήπους, τὴ θάλασσα καὶ τὰ ποτάμια, τὰ δάση καὶ τὰ λιβάδια. Ἀγαπᾶ ἀκόμη ἡ ψυχὴ καὶ τὴ μουσικὴ καὶ ὅλα αὐτὰ τὰ ἐπίγεια τὴν εὐφραίνουν. Ὅταν, ὅμως, γνωρίσει τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, τότε δὲν θέλει πιὰ νὰ βλέπει τὰ ἐπίγεια.

* * *

... Κύριε πόσο πολὺ ἀγαπᾶς τὸν ἄνθρωπο! ...

* * *

... Ὦ Κύριε, κάνε μας ἄξιους γιὰ τὴ δωρεὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, γιὰ νὰ κατανοήσομε τὴ δόξα Σου καὶ νὰ ζήσουμε στὴ γῆ μὲ εἰρήνη καὶ ἀγάπη. Ἂς μὴν ὑπάρχουν πόλεμοι, κακία κι ἐχθροὶ κι ἂς βασιλεύσει μονάχα ἡ ἀγάπη καὶ ἔτσι δὲν θὰ χρειάζονται πιὰ στρατὸς καὶ φυλακὲς καὶ ἡ ζωὴ θὰ εἶναι εὔκολη σὲ ὅλη τὴ γῆ.

* * *

... Γνωρίζω, Κύριε, πὼς ἀγαπᾶς τὸ λαό Σου, ἀλλὰ οἱ ἄνθρωποι δὲν καταλαβαίνουν τὴν ἀγάπη Σου καὶ θορυβοῦνται ὅλοι οἱ λαοὶ τῆς γῆς καὶ οἱ σκέψεις τους εἶναι σὰν τὰ σύννεφα ποὺ τὰ παρασύρει ὁ ἄνεμος σὲ ὅλα τὰ μέρη.

* * *

... Πόσο ἀπέραντο εἶναι τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ γιὰ μᾶς ! ...
Πολλοὶ πλούσιοι καὶ ἰσχυροὶ θὰ πλήρωναν πολλὰ γιὰ νὰ δοῦν τὸν Κύριο ἢ τὴν Πανάχραντη Μητέρα Του, ἀλλὰ ὁ Θεὸς ἐμφανίζεται στὴν ταπεινὴ ψυχὴ καὶ ὄχι στὸν πλοῦτο. ...
... Ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ εὔχονται γιὰ τοὺς ἐχθρούς τους ἢ γιὰ τοὺς ἐχθρούς της Ἐκκλησίας τὴν ἀπώλεια καὶ τὰ βάσανα στὸ πῦρ τῆς κολάσεως. Σκέφτονται ἔτσι, γιατὶ δὲν διδάχθηκαν ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ὅποιος, ὅμως, τὴ διδάχθηκε πραγματικά, αὐτὸς χύνει δάκρυα γιὰ ὅλον τὸν κόσμο.
Λὲς γιὰ κάποιον ὅτι εἶναι κακοῦργος καὶ ἂς καεῖ στὴ φωτιὰ τοῦ ᾅδη.
Σὲ ἐρωτῶ ὅμως: Ἂν ὁ Θεὸς δώσει σὲ μένα μιὰ καλὴ θέση στὸν παράδεισο καὶ δεῖς ριγμένο στὶς φλόγες ἐκεῖνον, γιὰ τὸν ὁποῖο εὐχόσουν αὐτά, ἄραγε δὲν θὰ λυπηθεῖς τότε γι᾿ αὐτόν, ὅποιος καὶ ἂν ἦταν, ἔστω καὶ ἐχθρὸς τῆς Ἐκκλησίας; ...

* * *

... Κύριε, ὅλοι οἱ λαοὶ εἶναι ἔργο τῶν χειρῶν Σου. Ἀπομάκρυνέ τους ἀπὸ τὴν ἔχθρα καὶ τὸ μίσος καὶ δῶσε τους μετάνοια, γιὰ νὰ γνωρίσουν ὅλοι τὴν ἀγάπη Σου. ...
... Κύριε, σκόρπισε τὴ χάρη Σου στὴ γῆ. Δῶσε σ᾿ ὅλους τοὺς λαοὺς τῆς γῆς νὰ γευθοῦν τὴν ἀγάπη Σου, νὰ μάθουν ὅτι Ἐσὺ μᾶς ἀγαπᾶς σὰν μητέρα καὶ ἀκόμη περισσότερο. Γιατὶ εἶναι δυνατὸν καὶ ἡ μητέρα νὰ ξεχάσει τὸ παιδί της, ἀλλὰ Ἐσὺ ποτέ, γιατὶ ἀγαπᾶς ἄπειρα τὸ πλάσμα Σου καὶ ἡ ἀγάπη δὲν μπορεῖ νὰ λησμονήσει. ...

* * *

... Ἂν γνώριζε ὁ κόσμος τὴ δύναμη τῶν λόγων τοῦ Χριστοῦ: «μάθετε ἀπ᾿ Ἐμοῦ, ὅτι πράος εἰμὶ καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ», τότε ὅλος ὁ κόσμος, ὅλη ἡ οἰκουμένη, θὰ ἐγκατέλειπαν ὅλες τὶς ἄλλες ἐπιστῆμες καὶ θὰ μάθαιναν μόνον αὐτὴ τὴν οὐράνια ἐπιστήμη. ...

* * *

... Καὶ ἂν δὲν μάθει κανεὶς τὴν ταπείνωση, τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ἀκακία, τότε ὁ Κύριος δὲν θὰ τοῦ δώσει τὴ γνώση τοῦ Ἑαυτοῦ Του. Ψυχή, ὅμως, ποὺ γνώρισε ἀληθινὰ τὸν Κύριο μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ «ἐτρώθη» ἀπὸ τὴν ἀγάπη Του, δὲν μπορεῖ πιὰ νὰ Τὸν ξεχάσει, ἀλλὰ ὅπως ὁ ἄρρωστος θυμᾶται διαρκῶς τὴν ἀσθένειά του, ἔτσι καὶ ἡ ψυχὴ ποὺ ἀγαπᾶ τὸν Κύριο θυμᾶται πάντοτε τὸν Κύριο καὶ τὴν ἀγάπη Του πρὸς ὅλο τὸ ἀνθρώπινο γένος. ...

* * *

«Τώρα δὲν ἀντιλαμβάνεστε τὴν ἀγάπη Μου γιὰ σᾶς, ἀλλὰ θὰ ἔρθει ἡ ὥρα, ὁπότε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα θὰ σᾶς δώσει νὰ τὴν καταλάβετε».
«Μὴν ἀργεῖτε, ἐλάτε κοντά Μου, σᾶς περιμένω μὲ πόθο, σὰν παιδιὰ ἀγαπημένα, καὶ θὰ σᾶς δώσω τὴν εἰρήνη Μου καὶ θὰ ἔχετε χαρὰ καὶ ἡ χαρά σας θὰ εἶναι αἰώνια». ...

* * *

... Γι᾿ αὐτό, ἀδελφοί, φυλάγετε μὲ ὅλες τὶς δυνάμεις σας τὴν εἰρήνη τοῦ Θεοῦ, ποὺ σᾶς δόθηκε δωρεάν, καὶ ἂν κάποιος μᾶς κακοποιεῖ, ἂς τὸν ἀγαποῦμε, ἔστω καὶ μὲ κόπο, καὶ ὁ Κύριος βλέποντας τὸν κόπο μας θὰ μᾶς βοηθήσει μὲ τὴ χάρη Του. ...

* * *

... Πόση χαρὰ γιὰ μᾶς! Ὁ Κύριος ὄχι μόνο συγχωρεῖ τὰ ἁμαρτήματά μας, ἀλλὰ καὶ δίνει στὴν ψυχὴ νὰ Τὸν γνωρίσει, ἀρκεῖ μόνο νὰ ταπεινωθεῖ. Καὶ ὁ τελευταῖος φτωχὸς μπορεῖ νὰ ταπεινωθεῖ καὶ νὰ γνωρίσει τὸν Θεὸ μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Δὲν εἶναι ἀπαραίτητα οὔτε χρήματα, οὔτε τίτλοι γιὰ νὰ γνωρίσει κάποιος τὸν Θεό, ἀλλὰ μόνο ἡ ταπείνωση. Ὁ Κύριος παρέχεται δωρεάν, μόνο χάρη στὸ ἔλεός Του. Πρὶν δὲν τὸ γνώριζα, ἀλλὰ τώρα βλέπω ὁλοφάνερα κάθε ἡμέρα καὶ κάθε ὥρα, κάθε λεπτὸ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεὸς χαρίζει εἰρήνη ἀκόμη καὶ τὴν ὥρα τοῦ ὕπνου, καὶ χωρὶς τὸν Θεὸ δὲν ὑπάρχει εἰρήνη στὴν ψυχή. ...

* * *

... Ἐσὺ στόλισες τὸν οὐρανὸ μὲ τὰ ἀστέρια, τὸν αἰθέρα μὲ τὰ σύννεφα, τὴ γῆ μὲ τὶς θάλασσες, τὰ ποτάμια, τοὺς πράσινους κήπους, ὅπου κελαηδοῦν τὰ πουλιά, ἀλλὰ ἡ ψυχή μου ἀγάπησε μόνο Ἐσένα καὶ δὲν ἐπιθυμεῖ τὸν κόσμο αὐτό, ἔστω καὶ ἂν εἶναι ὡραῖος. ...

* * *

... Ποῦ κατοικεῖς, Φῶς μου; Βλέπεις ὅτι μὲ δάκρυα Σὲ ζητῶ. Ἂν δὲν ἐμφάνιζες Ἐσὺ τὸν Ἑαυτό Σου σὲ μένα, τότε δὲν θὰ μποροῦσα νὰ Σὲ ζητῶ ἔτσι ὅπως τώρα. Ἀλλὰ Ἐσὺ ὁ ἴδιος ζήτησες ἐμένα, τὸν ἁμαρτωλό, καὶ μοῦ ἔδωσες νὰ γνωρίσω τὴν ἀγάπη Σου. Ἐσὺ μοῦ ἔδωσες νὰ δῶ ὅτι ἡ ἀγάπη Σου γιὰ μᾶς Σὲ ὁδήγησε ὡς τὸ Σταυρό, καὶ πέθανες γιὰ μᾶς «ἐν ὠδίναις». Ἐσὺ ἔδωσες νὰ γνωρίσω ὅτι ἡ ἀγάπη Σου Σὲ κατέβασε ἀπὸ τοὺς οὐρανοὺς στὴ γῆ ἀκόμη καὶ στὸν Ἅδη, γιὰ νὰ δοῦμε τὴ δόξα Σου. ...

* * *

... Ἡ ἁμαρτωλὴ ζωὴ εἶναι ὁ θάνατος τῆς ψυχῆς· ἡ ἀγάπη, ὅμως, τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ παράδεισος ἐκεῖνος τῆς τρυφῆς, στὸν ὁποῖο ζοῦσε πρὶν ἀπὸ τὴν πτώση ὁ Ἀδάμ, ὁ πατέρας μας. ...

πηγή nektarios.gr