Ὁ Δόκιμος Μοναχός Γεώργιος. Ὁ Γέρο-Στέφανος ἀπό τό Μπουζέου

Ὁ Δόκιμος Μοναχός Γεώργιος

Γέροντος ἱερομ. Πετρωνίου Τανάσε

Ἦτο κοντός στό ἀνάστημα καί καχεκτικός στό σῶμα, σιωπηλός ἐκ φύσεως καί πολύ φλογερός στό διακόνημα καί στήν τάξι τῶν Ἀκολουθιῶν.
Πηγαίνοντας κάποτε  στό κελλί του, ἐκάθισα στό κρεββάτι του τό ὁποῖον εἶχε μόνο μία σανίδα καί μία βελέντζα. Ἀλλά αἰσθάνθηκα κάτι νά μέ πληγώνη δυνατά.
-Τί ἔχεις ἐδῶ στό κρεββάτι, ἀδελφέ Γεώργιε;
-Δέν εἶναι τίποτε, πάτερ ἡγούμενε, ἀπήντησε ἐκεῖνος. Ἐπειδή εἶμαι τεμπέλης καί δύσκολα σηκώνομαι τό πρωΐ γιά τήν ἀκολουθία, ἔβαλα κάτι ἀπό κάτω ἀπό τήν βελέντζα γιά νά σηκώνομαι γρήγορα, χωρίς καθυστέρησι. Ἔβαλα ἐπάνω στήν σανίδα ἕνα στρῶμα ἀπό χαλίκια...
Κάποια ἄλλη ἡμέρα συναντήθηκε ὁ ἀδελφός Γεώργιος μέ κάποιον ἱερέα τῆς ἀδελφότητος καί βλέποντάς τον ἀπογοητευμένον, τόν ἐρώτησε:
-Γιατί εἶσαι, πάτερ λυπημένος; Δέν λέγει στούς χαιρετισμούς ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ἡ γλυκύτης τῶν ἱερέων;

Ὁ Γέρο-Στέφανος ἀπό τό Μπουζέου

Μοῦ διηγήθηκαν γιά κάποια οἰκογένεια Χριστιανῶν ἀπό τό Βουκουρέστι, τήν οἰκογένεια Ἠλία Νικήτα.
Ἦτο ἕνας πτωχός ἄνθρωπος, ἀλλά εἶχε μία μορφή τόσο φωτεινή καί πραεῖα, πού μόνο ἡ συνάντησις μαζί του, σοῦ σκόρπιζε κάθε στενοχώρια, πού τυχόν νά εἶχες. Αἰσθανόσουν ἀμέσως εἰρήνη καί χαρά στήν ψυχή μόνο βλέποντάς τον.

Κάποια ἡμέρα ἤμουν πολύ στενοχωρημένος, ἔλεγε ἡ κυρία Νικήτα· ἤμουν ἀσθενής μέ ἕλκος στομάχου καί ἔπρεπε νά γίνη ἐγχείρησις.
 Ἀκριβῶς τότε ἦλθε ὁ Γέρο-Στέφανος στό σπίτι μας. Τοῦ εἶπα κλαίγοντας τήν στενοχώρια μου, ἔκλαυσε κι αὐτός μαζί μου καί μέ προέτρεψε νά μήν πάω γιά ἐγχείρησι, καί θά μέ κάνη ἐκεῖνος καλλίτερα. Ἀπό ἐκείνη τήν ἡμέρα αἰσθανόμουν καλλίτερα καί δέν χρειάσθηκε πλέον νά πάω σέ ἰατρό.
Ὁ θάνατός του ἦτο θαυμαστός.
Ἐκάλεσε στό σπίτι του ὅλα τά παιδιά του, τά ὁποῖα ἦσαν παντρεμμένα σέ διάφορα μέρη, τά συνεβούλευσε πατρικά καί χριστιανικά, ὅπως τό ἔκαμε καί ἄλλοτε καί πρός ἔκπληξιν ὅλων, ἐζήτησε νά στρώσουν ἕνα στρῶμα στό μέσον τοῦ δωματίου.
Ἔστρωσαν κι αὐτός ἐξάπλωσε ἐπάνω. Κατόπιν ἐζήτησε νά τόν σκεπάσουν μ᾿ ἕνα σεντόνι καί ἀφοῦ τόν ἐσκέπασαν, ἐζήτησε νά ἀνάψουν κεριά. Ἐπῆρε κι αὐτός ἕνα στό χέρι, ἐζήτησε συγχώρησι ἀπ᾿ ὅλους, ἀνέπνευσε βαθειά καί....ἐκοιμήθη.
Μᾶς ἔμεινε σάν μιά εἰκόνα πραότητος καί ταπεινώσεως, αὐτή ἡ οὐράνια φωτεινή μορφή του...

Μετάφρασις – Ἐπιμέλεια

Ὑπό Ἀδελφῶν Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου

Ἁγίου Ὅρους Ἄθω

2002

Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

Ἐπιμέλεια κειμένου και πηγή στο Διαδίκτυο  Ἀναβάσεις

Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας Εἰκόνες πραότητος