Πορεία πρός τό ἄγνωστο. Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος. Μέρος Ζ'

Πορεία πρός τό ἄγνωστο. Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος. Μέρος Ζ'

Κάποια ἄλλη μέρα τοῦ διηγήθηκα τό παρά λίγο πάθημά μου μέ τούς βαρώνους Κόρφ, στό βαγόνι τοῦ τραῖνου, καθώς ἐπίσης τήν ἱστορία μέ τήν πόρνη καί τό πρωτότυπο σόφισμά μου, πού τήν ἔκανε νά φύγει.
Γέλασε μέ τήν ψυχή του στό ἄκουσμα τῶν περιπετειῶν  μου καί θαύμασε τήν ἐφευρετικότητά μου.
-Ὁ Κύριος μέ φώτισε καί μέ φύλαξε ἀπό τούς πειρασμούς εἶπα.
-Ναί, ὁ Κύριος σέ φώτισε καί ὁ Κύριος θά σέ σκεπάζει πάντα, σ’ ὅλη σου τή ζωή.  Φρόντισε ὅμως νά προσέχεις κι ἐσύ, γιατί σέ μιά λιμενική πόλη, ὅπως τό Βλαντιβοστόκ, συμβαίνουν καί χειρότερα. Ὁ Θεός νά φυλάει!
Ἡ ἡμέρα τῆς ἀναχωρήσεως μου πλησίαζε. Ἐκεῖνα τά χρόνια δέν ὑπῆρχε ἀκόμα ὀργανωμένη ἀκτοπλοΐα στήν Ἄπω Ἀνατολή.
 Τή γραμμή Βλαντιβοστόκ-Πετροπαυλόφσκ ἔκαναν –μόνο μιά φορά τό χρόνο! – δυό παμπάλαια ἀτμόπλοια, σαράβαλα, πού ἀνήκαν σέ κάποια «Ἕνωση Ἐφέδρων Ἀξιωματικῶν».  Τό ἕνα πλοῖο, τό «Ἰντιγκάρκα», ἦταν σέ κακό χάλι κι ἔκανε τό δρομολόγιο Βλαντιβοστόκ-ἀκρωτήριο Τσουκότσκ, πλέοντας κατά μῆκος τῆς ἀνατολικῆς παραλίας τῆς Καμτσάτκα.  Τό ἄλλο τό «Ἀμούρ», μικρότερο ἀπό τό πρῶτο, ἀλλά σέ καλύτερη κατάσταση, ἔφτανε μέχρι τό Πετροπαυλόφσκ, μετά ἔπαιρνε τή δυτική παραλία τῆς Καμτσάτκας, στή θάλασσα Ὀχότσκ, κι ἐπέστρεφε στό Βλαντιβοστόκ μέσω Νικολάεφσκ.
Μ’ αὐτό τό «Ἀμούρ» ἄρχισα τό μακρινό μου ταξίδι, σκοπεύοντας νά φτάσω μέχρι τή Γιζίγ, τήν πιό ἀπόμακρη περιοχή τῆς Ὀχοτσκικῆς θάλασσας.
Ἐπειδή τό πλοῖο εἶχε καθυστερήσει πολύ τήν ἀναχώρησή του, ὁ καπετάνιος βιάστηκε ν’ ἀποπλεύσει, χωρίς νά ὑπολογίσει τόν ἐπερχόμενο φθινοπωρινό τυφώνα. Ἤθελε νά προλάβει τό πάγωμα τῆς θάλασσας Ὀχότσκ, πού θά τόν ἐμπόδιζε νά προχωρήσει.
Τό «Ἀμούρ» βγῆκε ἀπό τό λιμάνι τοῦ Βλαντιβοστόκ στίς 12 Αὐγούστου 1907, ἀλλά ὁ ἄγριος τυφώνας τοῦ Εἰρηνικοῦ μᾶς πρόλαβε κι ἀνάγκασε τόν καπετάνιο ν’ ἀγκυροβολήσει στόν κάβο Ἐγερσέλντ. Ἐκεῖ ὅμως ὁ κίνδυνος ἦταν μεγαλύτερος, γιατί τό πλοῖο κινδύνευε νά τσακιστεῖ πάνω στά βράχια. Διαλέγοντας λοιπόν ἀπό τά δυό κακά τό μικρότερο, ξανοιχτήκαμε στή φουρτουνιασμένη θάλασσα.
Ἀλλοίμονο!  Τί ἀντάρα ἦταν αὐτή!
 Τί κακό! Πιστέψαμε πώς θά χαθοῦμε.  Μέ δάκρυα προσευχόμασταν στό Θεό νά μᾶς λυπηθεῖ καί νά μᾶς σώσει. Ἐγώ προπαντός, πού δέν εἶχα κάνει ποτέ ἄλλοτε θαλασσινό ταξίδι, καί βρέθηκα ξαφνικά μέσα σ’ ἕνα σαπιοκάραβο πού πάλευε μέ τόν τυφώνα, εἶχα γίνει ράκος. Ἡ ναυτία, ἡ ζαλάδα καί οἱ ἐμετοί μέ εἶχαν διαλύσει.
Τό πλοῖο ἄλλοτε ὁρμοῦσε πρός τά μανιασμένα κύματα κι ἄλλοτε βούλιαζε ἀνάμεσά τους, μουγκρίζοντας σάν ἑτοιμοθάνατος πολεμιστής.  Τά ξάρτια του τρίζανε ἀνατριχιαστικά καί ἡ σειρήνα του σκόρπιζε στόν ἀνεμοστρόβιλο σπαρακτικούς, πένθιμους ἤχους, πού σμίγανε στόν οὐρανό μέ τίς μαῦρες τοῦφες τοῦ καπνοῦ ἀπό τό φουγάρο τῆς ἀτμομηχανῆς.
Ἤμασταν ὅλοι ζαρωμένοι στίς καμπίνες μας, καθώς τά γιγαντιαῖα κύματα ἔπεφταν μέ τρομακτική ὁρμή πάνω στό πλοῖο, σπάζοντας καί παρασύροντας τά πάντα.  Βλέπαμε μέ τρόμο νά κόβονται τά χοντρά σκοινιά πού συγκρατοῦσαν στό κατάστρωμα τίς σωσίβιες βάρκες, κι αὐτές νά καταποντίζονται στή σκοτεινή ἄβυσσο μέσα σέ κλάσματα δευτερολέπτου.  Καί ἡ προσευχή μας ὅλο καί δυνάμωνε...
Ὅσο ἄθλιο ὅμως ἦταν τό σκάφος, τόσο γενναῖος καί ἔμπειρος ἦταν ὁ καπετάνιος. Παλιός θαλασσόλυκος, ἀτρόμητος καί πεισματάρης, τό’ χε βάλει σκοπό νά σώσει τό πλοῖο καί τούς ἐπιβάτες.  Καί πάλεψε ἀκούραστα καί ἀνυποχώρητα μέ τό ὑγρό στοιχεῖο.
Ἐπιτέλους, στίς 14 Αὐγούστου, φτάσαμε στό νησί Χοκάιντο, πού ἀνήκει στήν Ἰαπωνία.  Παρ’ ὅλο πού πιάσαμε σ’ ἐχθρική γῆ- μόλις πρίν δύο χρόνια εἶχε λήξει τυπικά ὁ ρωσοϊαπωνικός πόλεμος-,  μᾶς φάνηκε σάν τήν γῆ τῆς ἐπαγγελίας μετά τήν ἐφιαλτική δοκιμασία τοῦ ταξιδιοῦ.

Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος

Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα

Ἀπόδοση ἀπό τά ρωσικά

Ἔκδοση Τρίτη

Ἱερά Μονή Παρακλήτου Ωρωπός Ἀττικῆς 2001

σελ.52-78

Ἐπιμέλεια κειμένου και πηγή στο Διαδίκτυο  Ἀναβάσεις

 Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας  Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα