Η μελλοντική φοβερή Κρίση και η τρομερή καταδίκη όσων πεθαίνουν αμετανόητοι.

Η μελλοντική φοβερή Κρίση και η τρομερή καταδίκη όσων πεθαίνουν αμετανόητοι.

Πριν την ένσαρκη οικονομία του Λόγου, ο Κύριος ήταν Θεός οργής και αγανακτήσεως για όσους παρέβαιναν τους ιερούς νόμους του. Πάντοτε εμφανίζονταν στους αμαρτωλούς ως Θεός φοβερός και τρομερός, Θεός ζηλότυπος και σκληρός, Θεός τιμωρητής και εκδικητής.
Τους προπάτορες μας τους εξόριζε από τον παράδεισο, για την παράβασή τους, και τους καταδίκασε σε αιώνιο θάνατο. Τον Κάιν τον τιμώρησε, για το φόνο του αδελφού του Άβελ, τόσο αυστηρά, που σε όλη του τη ζωή περιπλανιόταν στη γη στενάζοντας και τρέμοντας. Τους αμαρτωλούς ανθρώπους της εποχής το Νώε τους αφάνισε ανελέητα με έναν φοβερό κατακλυσμό.
 Τους κατασκευαστές του πύργου Βάβελ, για την υπερηφάνεια τους, τους σκόρπισε με αγανάκτηση σε όλη τη γή. Τους Σοδομίτες, για τη παρά φύση ασέλγειά τους, αλύπητα τους έκαψε, ρίχνοντας πάνω από τον ουρανό πύρινη βροχή. Το Φαραώ για τη απειθειά του, τον έπνιξε με όλα του τα στρατεύματα στην Ερυθρά Θάλασσα.
Τους Ισραηλίτες, όταν παρέβαιναν τις προσταγές Του, τους τιμωρούσε αμέσως με διάφορους τρόπους, ακόμα και με θάνατο. Αλλά γιατί να λέω πολλά; Τόσο αυστηρός και τιμωρητικός ήταν τότε ο Θεός, ώστε για λίγα ξύλα, που σύναξε Εβραίος τη μέρα του Σαββάτου, πρόσταξε να επιβληθεί ποινή θανάτου με λιθοβολισμό.

Τώρα, όμως, μετά την ένσαρκη οικονομία του μονογενούς Υιού Του, ο Θεός είναι ελεητικός και σπλαχνικός, μακρόθυμος και πολυέλεος, αόργητος και συγκαταβατικός. Και πέστε μου, σας παρακαλώ, πόσες ανομίες δεν κάνουν οι άνθρωποι και σήμερα; Πόσες ασέλγειες και ακαθαρσίες;
 Πόσες αρπαγές και αδικίες; Πόσες ασέβειες και συκοφαντίες; Πόσους δόλους και φόνους; Αν ο Θεός ήθελε να μας τιμωρήσει για όλα αυτά και τόσα άλλα ανομήματα που διαπράττουμε, τότε θα έπρεπε να στείλει μύριους κατακλυσμούς σε όλη τη γη, θα έπρεπε να ρίξει βροχή τα αστροπελέκια πάνω στα κεφάλια όλων μας.
Μα τούτο, με το θείο έλειος, δεν έγινε ως τώρα και ούτε θα γίνει ως την συντέλεια του κόσμου. Όλες τις ασέβειες, όλες τις αμαρτίες, όλες τις ακαθαρσίες των ανθρώπων τις σηκώνει ο πανάγαθος Κύριος με την πολλή μακροθυμία και ανεξικακία Του , προσδοκώντας του καθενός μας την μετάνοια.
Ωστόσο, όποιος από μας ασυνείδητα παραμένει στην ανομία και τη δαιμονική κακία, καταφρονώντας του Θεού, την ανοχή, ας ξέρει ότι, σαν τον βρει ξαφνικά ο θάνατος σε αυτή τη κατάσταση, θα ξεριζωθεί από την παρούσα ζωή σαν βλαβερό ζιζάνιο.
 Θα χάσει σε τούτον τον κόσμο την ζωή, με θα χάσει και στον άλλο κόσμο την θεία ευσπλαχνία. Θα βρεί εκεί, ο ταλαίπωρος, το Θεό μύριες φορές αυστηρότερο από ότι ήταν με τους αμαρτωλούς της προχριστιανικής εποχής. Την ψυχη του θα την παραλάβουν, με θεία προσταγή, οι δαίμονες, και θα την ρίξουν σε τόπο ζοφερό.
 Εκεί θα βασανίζεται πικρά και θα κλαίει απαρηγόρητα ως τη συντέλεια του κόσμου, την ανάσταση των νεκρών και την τελική κρίση. Τότε θα παρουσιαστεί με το σώμα της στο φοβερό βήμα του Κριτή των όλων, όπου θα λογοδοτήσει για ότι έκανε ή είπε ή συλλογίστηκε στη διάρκεια της επίγειας ζωής της.
 Και αφού φανερωθούν με κάθε ακρίβεια και λεπτομέρια όλες οι πράξεις, όλα τα λόγια και όλοι οι λογισμοί της ψυχής μπροστά στις μυριάδες των αγγέλων και στα δισεκατομμύρια των ανθρώπων, ο Κριτής θα της πεί με πολλή αυστηρότητα και αγανάκτηση: «Αμετανόητη ψυχή! Εγώ, ενώ είμαι Θεός υπερένδοξος, ταπεινώθηκα τόσο πολύ για χάρη σου. Έγινα άνθρωπος, έπαθα τόσα και τόσα κακά από τους πονηρούς και αχάριστους Ιουδαίους, έχυσα τελικά και το αίμα μου πάνω σε ένα σταυρό, για να σε εξαγοράσω από του διαβόλου την αιώνια αιχμαλωσία και κόλαση.
 Εσύ όμως δεν λογάριασες το αίμα μου, περιφρόνησες τα μυστήρια της αγίας Εκκλησίας μου, έκανες ως την τελευταία σου πνοή τα πονηρά θελήματα του διαβόλου. Και τώρα βρίσκεσαι μπροστά μου φορτωμένη με τις μιαρές πράξεις, τα αισχρά λόγια, τις σατανικές σκέψεις σου.
Μάθε, λοιπόν, ότι δεν θα καταδικαστείς τόσο για τις ανομίες σου, όσο για την αχαριστία και την αμετανοησία σου. Γιατί ξέρω πολύ καλά την αδυναμία της ανθρώπινης φύσεως σου, που εξαιτίας της ήταν αδύνατο να μείνεις αναμάρητη. Όσο και αν αμάρτησες, όμως, γιατί δεν μετανόησες; Πόλυ εύκολο ήταν να διορθωθείς. Δεν είχες παρά να εξομολογηθείς στους πνευματικούς πατέρες της Εκκλησίας μου, να ζητήσεις τη χάρη και τη βοήθεια μου, για να φυλάγεσαι από τους δαίμονες, και να θωρακίζεσαι με τις θείες εντολές του Ευαγγελείου μου, για να μένεις άτρωτη από τον νοητό εχθρό. Αυτά ήταν όλα και όλα όσα είχες να κάνεις, όπως τα έκαναν αναρίθμητοι άλλοι αμαρτωλοί σαν κι εσένα, που ελευθερώθηκαν έτσι από του διαβόλου τα πολύπλοκα δίχτυα και στέκονται τώρα μπροστά μου καθαροί, σωσμένοι, έτοιμοι να δεχθούν το στεφάνι της θεικής δόξας. Κοίτα τους και νιώσε ντροπή!
 Τι περιμένεις εσύ τώρα, καθώς στέκεσαι εδώ βρωμερή και ακάθαρτη; Έλεος; Δεν είναι καιρός ελέους, είναι καιρός ανταμοιβής και τιμωρίας. Του διαβόλου τα έργα σου άρεσαν; Το διάβολο αγάπησες πιο πολύ από το Θεό σου; Μείνε λοιπόν, μαζί του. Φύγε από μπροστά μου, καταραμένη!  Πήγαινε στην αιώνια φωτιά, που έχει ετοιμαστεί για το διάβολο και τους δικούς του».
Αυτά θα πει ο δίκαιος Κριτής σε κάθε αμετανόητη ψυχή. Για αυτό αγαπητοί μου, όσο ακόμα έχουμε καιρό, ας μετανοήσουμε. Ας επιστρέψουμε στον σπλαχνικό και παντοδύναμο Κύριο μας. Ας Του ζητήσουμε των αμαρτημάτων μας την άφεση, πριν μας προλάβει ο θάνατος.

Θησαυρός μετανοίας

Έκδοση

Ιερά Μονή Παρακλήτου

Ωρωπός Αττικής 2003

σελ 82-85

Ἐπιμέλεια κειμένου Ἀναβάσεις 

Εὐχαριστοῦμε θερμά τόν Ἡγούμενο τῆς Ἱ.Μ. Παρακλήτου γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης 

ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία πού ἐκδίδει ἡ Ἱερά Μονή.