Ἡ ἑορτή τῆς Κυριακῆς τῆς Σαμαρείτιδος (2012) εἰς τό φρέαρ τοῦ Ἰακώβ

Τήν Κυριακήν, 30ήν Ἀπριλίου /13ην Μαΐου 2012, ἑωρτάσθη ἡ εἰς τό Πεντηκοστάριον τῆς Ἐκκλησίας διαλαμβανομένη ἑορτή τῆς Κυριακῆς τῆς Σαμαρείτιδος εἰς τό Φρέαρ τοῦ Ἰακώβ εἰς Σαμάρειαν.
Εἰς τό Φρέαρ τοῦτο μνημονευόμενον ὡς Φρέαρ τοῦ Ἰακώβ εἰς τόν Εὐαγγελιστήν Ἰωάννην (Ἰω. 4,6) καί εὑρισκόμενον εἰς τήν κοιλάδα ἀναμέσον τῶν ὀρέων Γεβάλ καί Γαριζίν συνήντησεν ἡ γυνή, ἡ ἐλθοῦσα ἐκ τῆς Σαμαρείας, ἵνα ἀντλήσῃ ὕδωρ( Ἰω. 4,7) τόν Κύριον, ὁ Ὁποῖος συνωμίλησε μετ’αὐτῆς και ἀπεκάλυψεν εἰς αὐτήν τά τοῦ βίου αὐτῆς (Ἰω. 4,18) καί εἵλκυσεν αὐτήν πρός Αὐτόν, προσφέρων αὐτῇ τό ὕδωρ τό ἁλλόμενον εἰς ζωήν αἰώνιον ( Ἰω. 4,14), τήν ἀποκάλυψιν δηλαδή ἀπεριφράστως ὅτι Αὐτός ἐστιν ὁ Χριστός (Ἰω. 4, 26).


Ἡ γυνή αὕτη ὄντως ἀπεδείχθη γῆ ἀγαθή, πιοῦσα τό ὕδωρ τό ζῶν καί καρποφορήσασα καρπόν ἑκατονταπλασίονα πιστεύσασα καί προσενεγκοῦσα ὡς μάρτυρα διά Χριστόν τόν ἑαυτόν της, ἤτοι τήν Ἁγίαν Φωτεινήν ἀλλά καί τούς υἱούς αὐτῆς, ἤτοι τόν Ἅγιον Φωτεινόν, Ἅγιον Ἰωσῆν καί τάς ἀδελφάς αὐτῆς Ἁγίας μάρτυρας Φωτώ, Κυριακήν, Παρασκευήν καί Φωτίδα μέ τήν μνήμην αὐτῶν εἰς τόν ἀκίνητον κύκλον τῶν ἑορτῶν, τήν 26ην  καί 27ην Φεβρουαρίου ἑκάστου ἔτους.

Διά τήν τιμήν τῆς μνήμης τῆς Σαμαρείτιδος γυναικός εἰς τόν κινητόν κύκλον τῶν ἑορτῶν τοῦ Πεντηκοσταρίου ἐτελέσθη εἰς τόν μεγαλοπρεπῆ ὄντως ναόν τῆς Ἁγίας Φωτεινῆς, τόν προσφάτως ἀνεγερθέντα ὑπεράνω καί πέριξ τοῦ Φρέατος τοῦ Ἰακώβ ὑπό τοῦ καθηγουμένου αὐτοῦ Ἁγιοταφίτου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰουστίνου μέ δύο παρεκκλήσια, ἕν νοτίως αὐτοῦ, τοῦ Ἁγίου Νεο -ἱερομάρτυρος Ἁγιοταφίτου Φιλουμένου, ἐνταῦθα μαρτυρήσαντος καί ἕτερον βορείως, τοῦ Ἁγίου Ἰουστίνου τοῦ φιλοσόφου καί μάρτυρος, τοῦ ἐκ τῆς πόλεως ταύτης τῆς Νεαπόλεως καταγομένου, μεγάλη ἑορτή καί πανήγυρις τήν ὡς ἄνω ρηθεῖσαν ἡμέραν τῆς Κυριακῆς διά θείας Λειτουργίας, τῆς ὁποίας προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλετουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἰορδάνου κ. Θεοφυλάκτου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων καί ἐγγάμων ἱερέων τῶν περιχώρων τῆς Νεαπόλεως καί Ἱεροδιακόνων, τῇ παρουσίᾳ τῶν τοπικῶν Ἀρχῶν καί τῶν Ἐπιτρόπων τῆς εἰς Νεάπολιν ὑπαρχούσης Ἑλληνορθοδόξου Κοινότητος τῶν Ραφιδίων καί τοῦ Ἁγίου Δημητρίου.

Εἰς τό ἀθρόως συναθροισθέν ἐκκλησίασμα ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:

Ἀγαλλιάσθω οὐρανός, χορευέτω τά ἐπί γῆς. ὅτι Χριστός ἐκ Παρθένου, ἐπιφανείς ὡς ἄνθρωπος ἐρρύσατο φθορᾶς, ἅπαν τό ἀνθρώπινον, τῷ ἰδίῳ θανάτῳ· θαύμασιν ἐκλάμψας δέ, γυναικί Σαμαρείτιδι, ὕδωρ αἰτῶν παρέχει τήν πηγήν, τῶν ἰαμάτων, ὡς μόνος ἀθάνατος», ψάλλει ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀγαπητοί  ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, εὐλαβεῖς προσκυνηταί, εὐλαβεῖς Χριστιανοί ,
«Πνεῦμα ὁ Θεός καί τούς προσκυνοῦντας αὐτόν ἐν πνεύματι καί ἀληθεία δεῖ προσκυνεῖν», (Ἰωάν. 4, 24), λέγει ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός εἰς τήν Σαμαρείτιδα γυναῖκα. Αὐτό τοῦτο τό θεῖον τῆς ἀληθείας Πνεῦμα, δηλονότι τό Ἅγιον Πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ, συνήγαγε πάντας ἡμᾶς εἰς τόν ἱερόν τοῦτον τόπον τοῦ φρέατος τοῦ Πατριάρχου Ἰακώβ, διά νά συναντλήσωμεν καί συμπίωμεν μετά τῆς Σαμαρείτιδος τῆς Ἁγίας ὕδωρ ἰαμάτων καί ὕδωρ ἀθανασίας ἐκ τῆς φυσικῆς καί πνευματικῆς πηγῆς, τόν ἐκ Παρθένου Μαρίας ἐπιφανέντα ὡς ἄνθρωπον καί ρυσάμενον τό ἀνθρώπινον ἡμῶν γένος ἐκ τῆς φθορᾶς καί ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν Σωτῆρα καί Θεόν ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν.

Σύμπας ὁ ὁρατός καί ἀόρατος κόσμος, αἱ ἐπίγειαι καί οὐράνιαι δυνάμεις καλοῦνται νά συμμετάσχουν εἰς τόν χορόν τῆς ἀγαλλιάσεως καί τῆς χαρᾶς ἐπί τῇ λαμπροφόρῳ ἀναστάσει τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ ἅμα δέ καί «ἐπί τῇ ἐκλάμψει τοῖς θαύμασιν αὐτοῦ, Σαμαρείτιδι γυναικί, ὕδωρ αἰτῶν παρέχει τήν πηγήν τῶν ἰαμάτων ὡς μόνος ἀθάνατος», ὡς ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός.
Τό δέ ὕδωρ, τό ὁποῖον παρέχει ἡ πηγή τῶν ἰαμάτων, δηλονότι ὁ Χριστός, τῇ Σαμαρείτιδι γυναικί δέν εἶναι ἄλλον ἀπό τήν θείαν φωτιστικήν δύναμιν καί ἐνέργειαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τῆς ἀληθείας καί τῆς τοῦ Θεοῦ Πατρός σοφίας, ὡς ψάλλει καί ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας: «Πίστει ἐλθοῦσα ἐν τῷ φρέατι, ἡ Σαμαρεῖτις ἐθεάσατο, τό τῆς σοφίας ὕδωρ σέ, ὧ ποτισθεῖσα δαψιλῶς, βασιλείαν τήν ἄνωθεν ἐκληρώσατο, αἰωνίως ἡ ἀοίδιμος».

Ὄντως, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἡ Σαμαρεῖτις γυνή ἐκληρώσατο βασιλείαν τήν ἄνωθεν, διότι, ὡς λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, «τοῖς μέν πιστεύσασι γέγονεν (ὁ Χριστός) αἴτιος σωτηρίας αἰωνίου, τοῖς δέ ἀπειθήσασιν, ἔλεγχος ἀπιστίας».
Καί ἐγένετο ὁ Χριστός αἴτιος σωτηρίας τῇ πιστευσάσῃ Αὐτῷ Σαμαρείτιδι γυναικί, διότι ἡ σήμερον ἑορτίως τιμωμένη Ἅγια τῆς Ἐκκλησίας, ἤκουσε τούς Κυριακούς λόγους: «Πνεῦμα ὁ Θεός, καί τούς προσκυνοῦντας αὐτόν ἐν πνεύματι καί ἀληθεία δεῖ προσκυνεῖν», (Ἰωάν. 4,24). Καί ἐπίστευσεν μεθ’ ὅλης τῆς διανοίας καί ὅλων τῶν ἐσωτερικῶν αὐτῆς δυνάμεων.

Μέ ἄλλα λόγια, λατρεύειν τόν Θεόν «ἐν πνεύματι καί ἀληθεία»,  (Ἰωάν. 4,24) σημαίνει ἡ διάνοια νά ἐγκολποῦται τήν ἀλήθειαν δι’ὅλων της τῶν δυνάμεων καί ἡ θέλησις μεθ’ ὅλων τῶν ἐνεργειῶν της, καθώς καί τά συναισθήματα τῶν καρδιῶν μας νά εἶναι πάντα προσδεδεμένα ἰσχυρῶς ἐν τῷ ἔργῳ τῆς γνώσεως καί προσοικειώσεως τοῦ Παντοδυνάμου Θεοῦ καί τῆς εὐλαβοῦς μας προσεγγίσεως πρός Αὐτόν.
Κατά τήν ἐν προκειμένῳ ἑρμηνείαν τοῦ Ἁγίου Θεοφυλάκτου: «Πολλοί δοκοῦσι μέν προσκυνεῖν κατά ψυχήν, οὐκ ὀρθήν δέ δόξαν περί τοῦ Θεοῦ ἔχουσι. Προσέθηκε {ὁ Χριστός} δια τοῦτο, τό ἐν ἀληθεῖᾳ. Δεῖ γάρ καί κατά νοῦν προσκυνεῖν τῷ Θεῷ καί ἀληθῆ δόξαν περί αὐτοῦ ἔχειν». Τοῦτο σημαίνει, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὅτι δέν ἀρκεῖ μόνον νά λατρεύωμεν καί νά  προσκυνοῦμεν τόν Θεόν.
 Εἶναι ἀπολύτως ἀναγκαῖον νά γνωρίζωμεν τήν ἀληθινήν ὁδόν καί τόν ὀρθόν τρόπον λατρείας καί προσκυνήσεως τοῦ Θεοῦ. Τό γεγονός τοῦτο ἐξασφαλίζει ἡ ἁγία ἡμῶν τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία διά τῆς ὀρθῆς καί ἀνοθεύτου αὐτῆς ἀποστολικῆς διδασκαλίας καί τῶν ἐγκύρων αὐτῆς θεραπευτικῶν καί σωτηριωδῶν μυστηρίων.

Λέγομεν δέ τοῦτο, διότι ἡ εἰς Χριστόν τόν Μεσσίαν πίστις τῆς Σαμαρείτιδος ἀφορᾷ εἰς τήν σωτηρίαν ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων ἐκ τοῦ θανάτου τῆς ἁμαρτίας. Τόν θάνατον τῆς ἁμαρτίας κατεπάτησε πλέον ὁ Χριστός διά τοῦ θανάτου τῆς τριημέρου Αὐτοῦ ταφῆς καί τῆς νικητηρίου Αὐτοῦ Ἀναστάσεως.
Ἡ δέ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ ἀφορᾷ εἰς τήν ἔλευσιν τοῦ Παρακλήτου, δηλαδή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τοῦ ὑπ’ Αὐτοῦ (τοῦ Παρακλήτου) ἐλέγχου καί κρίσεως τοῦ κόσμου, ὡς λέγει ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς Χριστός: «ἀλλ’ ἐγώ τήν ἀλήθειαν λέγω ὑμῖν· συμφέρει ὑμῖν ἵνα ἐγώ ἀπέλθω· ἐάν γάρ μή ἀπέλθω ὁ παράκλητος οὐκ ἐλεύσεται πρός ὑμᾶς· ἐάν δέ πορευθῶ, πέμψω αὐτόν πρός ὑμᾶς καί ἐλθών ἐκεῖνος ἐλέγξει τόν κόσμον περί ἁμαρτίας καί περί δικαιοσύνης καί περί κρίσεως. περί ἁμαρτίας μέν ὅτι οὐ πιστεύουσιν εἰς ἐμέ ·περί δικαιοσύνης δέ ὅτι πρός τόν πατέρα μου ὑπάγω καί οὐκ ἔτι θεωρεῖτε με·περί δέ κρίσεως ὅτι ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου κέκριται», (Ἰωάν. 16, 7-11).

Ἑρμηνεύων τούς λόγους τούτους, ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας λέγει: «Νόθον τό τῆς ἀρχῆς ὄνομα τῷ Σατανᾷ … Ἄρχοντα γέ μήν τοῦ αἰῶνος τούτου κέκληκεν οὐκ ὡς ὄντα τοῦτο κατ’ ἀλήθειαν … ἀλλ’ ὡς ἐξ ἀπάτης καί πλεονεξίας τήν ἐπί τούτῳ δόξαν ἀποκερδαίνοντα καί ὡς ἐν τοῖς πλανωμένοις ἔτι κρατοῦντα τέ καί ἄρχοντα διά  τήν ἐνοῦσαν αὐτοῖς μοχθηροτάτην προαίρεσιν».
Ὁ δέ ἱερός Χρυσόστομος λέγει: «Πάλιν ἐνταῦθα τόν περί δικαιοσύνης ἀνακινεῖ λόγον, ὅτι κατεπάλαισε τόν ἀντίδικον. Οὐκ ἄν δέ ἁμαρτωλός ὤν κατεπάλαισεν … Ὅτι γάρ κατακέκριται δι’ ἐμέ (λέγει ὁ Κύριος) εἴσονται οἱ καταπατοῦντες αὐτόν ὕστερον καί τήν ἀνάστασίν μου σαφῶς εἰδότες, ὅπερ κατακρίνοντες ἐστίν· οὐ γάρ ἴσχυσέ με κατασχεῖν».

Αὐτόν ἀκριβῶς τόν φωτισμόν τῆς γνώσεως τῆς πηγῆς τῆς ζωῆς, τοῦ σταυρωθέντος καί ἀναστάντος Μεσσίου Χριστοῦ, λαβοῦσα ἡ Σαμαρεῖτις  γυνή ἔλεγε διά στόματος τοῦ ὑμνῳδοῦ: «πότισον οὖν με Λόγε, διψῶσαν πάντοτε, σοῦ τήν θείαν Χάριν, ὅπως μηκέτι Ἰησοῦ Κύριε, ἀγνωσίας κρατῶμαι αὐχμῷ, ἀλλά κηρύττω Σου τά μεγαλεῖα».
Προσέλθωμεν καί ἡμεῖς , ἀδελφοί μου, εἰς τό πνευματικόν τῆς Ἐκκλησίας Φρέαρ καί πίωμεν τό ὕδωρ τό ὁποῖον ἔδωσεν ὁ Χριστός εἰς τήν Ἁγίαν Φωτεινήν τήν Σαμαρείτιδα λέγων: «ὅς δ’ ἄν πίῃ ἐκ τοῦ ὕδατος, οὗ ἐγώ δώσω αὐτῷ, οὐ μή διψήσῃ εἰς τόν αἰῶνα, ἀλλά τό ὕδωρ ὅ δώσω αὐτῷ, γενήσεται ἐν αὐτῷ πηγή ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωήν αἰώνιον» , (Ἰωάν. 4,14).

Ἐκ ταύτης τῆς πηγῆς ἔπιεν τό ὕδωρ τοῦ μαρτυρίου τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ καί ὁ Ἅγιος μάρτυς Φιλούμενος ὁ Ἁγιοταφίτης μιμούμενος τήν Ἁγίαν Σαμαρείτιδα, γενόμενος οὕτω κῆρυξ τῆς ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ προσκυνήσεως τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ.

Χριστός Ἀνέστη.

Καί ἀραβιστί ὡς ἕπεται: ἴδε ἠλεκτρονικόν σύνδεσμον: http://www.jp-newsgate.net/ar/2012/05/13/1055/

Μετά τήν πανηγυρικήν θείαν Λειτουργίαν καί τόν ἐν τῇ θείᾳ Μεταλήψει ἁγιασμόν ἠκολούθησε λιτανεία πέριξ τοῦ ἱεροῦ ναοῦ.

Μετά ταῦτα ἠκολούθησε δεξίωσις εἰς τό ἡγουμενεῖον καί μεσημβρινή πλουσία τράπεζα ὑπό τοῦ ἀνακαινιστοῦ τῆς Μονῆς καί φιλοξένου καθηγουμένου αὐτῆς Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰουστίνου πρός σωματικήν εὐφροσύνην τῶν ἀπολαυσάντων τήν πνευματικήν εὐφροσύνην τῆς ἑορταστικῆς ἐκκλησιαστικῶς πανδαισίας τῆς ἑορτῆς τῆς Κυριακῆς τῆς Σαμαρείτιδος.

Μετά τό πέρας τῆς ἑορτῆς ὁ Μακαριώτατος ἐπεσκέφθη τήν κώμην τῶν Ραφιδίων, ὅπου ἐνεκαινίασε αἴθουσαν γυμναστικῆς καί ἄλλων ἐκδηλώσεων πλησίον τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Δημητρίου διά τήν ἐνταῦθα διαβιοῦσαν Χριστιανικήν Κοινότητα.