Ἐλευθερῶστε τήν πατρίδα ἀπό τήν ξένη κατοχή! π. Παϊσίου Παπαδοπούλου, Ἡγουμένου τῆς Ἱ. Μ. Ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ Φιλώτα

Ἐλευθερῶστε τήν πατρίδα ἀπό τήν ξένη κατοχή!

π. Παϊσίου Παπαδοπούλου, Ἡγουμένου τῆς Ἱ. Μ. Ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ Φιλώτα

Ἀπό τότε ποὺ ἔγινε ἡ προσχώρηση τῶν Ἑλλήνων στὸν Χριστιανισμὸ, ὄχι μόνο ἡ προσωπική μας ζωὴ, ἀλλὰ καὶ ἡ ἐθνικὴ «κέκρυπται σὺν τῷ Χριστῷ ἐν τῷ Θεῷ» (Κολ. 3,3).
Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ δὲν ὑπῆρχε περίπτωση ἡ ὀρθόδοξη Ἑλλὰς νὰ μὴ διώκεται. Ὁ Κύριος, διὰ τοῦ Εὐαγγελίου Του, ρητῶς μᾶς προεῖπε· «εἰ ἐμὲ ἐδίωξαν καὶ ὑμᾶς διώξουσιν» (Ἰωαν. 15,20).
Ποιοί μᾶς διώκουν; Αὐτοὶ ποὺ σταύρωσαν τὸν Θεάνθρωπο Χριστό. Κάθε φορὰ, ὅμως, ποὺ ἡ πατρίδα μας σταυρώνεται, ὁ Ἰησοῦς ὡς Θεὸς τὴν ἀνασταίνει, διότι «εἰς τὸν θάνατον αὐτοῦ ἐβαπτίσθημεν».

 Ἂς μὴ λησμονοῦμε τὴν ἐνθάρρυνσή μας· «εἰ γὰρ σύμφυτοι γεγόναμεν τῷ ὁμοιώματι τοῦ θανάτου αὐτοῦ ἀλλὰ καὶ τῆς ἀναστάσεως ἐσόμεθα». Ἑπομένως τελικὰ θὰ νικήσουμε! 

Ὁ τρόπος γιὰ νὰ τὸ ἐπιτύχουμε αὐτὸ εἶναι νὰ γίνουμε μέτοχοι τῆς νίκης τοῦ Χριστοῦ πάνω στὸ θάνατο. Χρειάζεται δηλαδὴ στὴν ὕπαρξή μας, τὴν προσωπικὴ καὶ τὴν ἐθνική, νὰ καταβάλουμε τὴν ἁμαρτία μὲ τὴν Χάρη τοῦ σταυροῦ.

Ὁ σταυρὸς γιὰ ἐμᾶς εἶναι σημεῖο ἀναφορᾶς, ἐπειδὴ ἀτενίζουμε στὸν ἐσταυρωμένο καὶ ἀντλοῦμε δύναμη πίστεως, ἐλπίδα καὶ ἀγάπη. Συνάμα βλέπουμε καὶ τὴν προοπτική του, τὴν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἀλλὰ καὶ τὴν κοινὴ ἀνάσταση τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.
Θὰ ἔχουμε βέβαια ἔνδοξη ἀνάσταση, ὅταν σταυρώσουμε τὸν ἑαυτό μας ὡς πρὸς τὰ πάθη του, ὅταν νεκρώσουμε τὸν παλαιό μας ἄνθρωπο. Ὅμως «ἀπὸ τὸν ζυγὸ τῶν παθῶν δὲν μποροῦν νὰ ἐλευθερωθοῦν τὸ σῶμα καὶ ἡ ψυχή -σύμφωνα μὲ τὸν ὅσιο Θεοφάνη τὸν Ἔγκλειστο- ἂν δὲν ἐλευθερωθεῖ πρῶτα τὸ πνεῦμα (τοῦ ἀνθρώπου).
Καὶ τὸ πνεῦμα ἐλευθερώνεται ἀπὸ τὴ θεία χάρη. Πῶς; Ὅταν ἀποκτήσουμε τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ, μετάνοια. Καὶ μετανοώντας, παίρνει τὴ σταθερὴ ἀπόφαση νὰ εὐαρεστεῖ πιὰ τὸν Θεὸ καὶ νὰ ζεῖ μόνο γιʼ Αὐτὸν τηρώντας τὶς ἐντολές Του.

Πιστός, λοιπόν, στὴν ἀπόφασή του, διώχνει τὰ πάθη ἀπὸ τὴν ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα μὲ τὴ βοήθεια τῆς θείας χάριτος». Ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ ὅμως σπείρεται στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὴν πίστη, ὅταν ὁ νοῦς του ἀποχωρισθεῖ ἀπὸ τὸν κοσμικὸ περισπασμό.
Συνεπῶς ἀπὸ τὴν μιὰ πρέπει νὰ ἐνδυναμώσουμε τὴν πίστη μας καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη νὰ ἀπορρίψουμε τὴν ματαιότητα τοῦ κόσμου.

Α. Ὡς πρὸς τὴν πίστη πρέπει νὰ γνωρίζουμε ὅτι αὐτὴ αὐξάνεται ἢ ἀδυνατίζει ἀνάλογα:
I. μὲ τὴν γνώση ποὺ ἔχει ὁ νοῦς μας ἀπὸ τὶς ἀποκαλυφθεῖσες ἀλήθειες τοῦ Θεοῦ ποὺ συνιστοῦν τὸ περιεχόμενο τῆς πίστεως (πιστευτέα),
II. μὲ τὴν ἀγάπη ποὺ ἔχει ἡ θέληση στὶς θεῖες ἀλήθειες, ἀφοῦ ἀντικείμενο τῆς ἀγάπης εἶναι ἡ γνώση.

Μάλιστα ὁ ἅγιος Αὐγουστῖνος εἶπε σχετικὰ ὅτι· «ὁ ἄνθρωπος δύναται μὲν νὰ ἀγαπήσει τὰ ἀόρατα ὄχι ὅμως καὶ τὰ ἀγνώριστα σʼ αὐτόν». 
Ἡ γνώση σύμφωνα μὲ τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Δαμασκηνὸ «εἶναι τὸ φῶς τῆς λογικῆς ψυχῆς, ἀντίθετα ἡ ἄγνοια σκότος». 
Ὁ ἅγιος Μάρκος ὁ Ἀσκητὴς τὴν ἄγνοια μαζὶ μὲ τὴν λησμοσύνη καὶ τὴν ραθυμία θὰ τὶς χαρακτηρίσει ὡς τοὺς ἰσχυροὺς γίγαντες τοῦ νοητοῦ Ὁλοφέρνη. Διότι ὁ ἄνθρωπος, ποὺ ἀγνοεῖ τὶς θεῖες ἀλήθειες, ἑπόμενο εἶναι νὰ μὴ ἔχει οὔτε μνήμη Θεοῦ οὔτε ἐγρήγορση.
Ἀφοῦ ἡ γνώση δημιουργεῖ τὴν μνήμη, καὶ ἡ μνήμη ἐνεργοποιεῖ τὴν ψυχὴ γιὰ νὰ ἔχει ἐγρήγορση. Αὐτὸ ὅμως δὲν λειτουργεῖ μόνο σὲ προσωπικὸ ἐπίπεδο ἀλλὰ καὶ συλλογικά.

Γιὰ νὰ ἀναφερθῶ καὶ σὲ ἐθνικὸ ἐπίπεδο σημειώνω παράλληλα ὅτι ἕνας λαὸς, ποὺ ἀγνοεῖ τὴν ἱστορία καὶ τὰ πολιτισμικά του ἀποθέματα, ἑπόμενο εἶναι νὰ μὴ ἔχει ἀγάπη πρὸς τὴν πατρίδα του, ἀφοῦ ἀντικείμενο τῆς ἀγάπης εἶναι ἡ γνώση.
Ἀκόμη, μὴ ἔχοντας πλέον, ἐν προκειμένῳ ὁ Ἕλληνας ἱστορική, γλωσσική, πνευματική καὶ πολιτισμική γνώση, δὲν ἔχει συνάμα καὶ ἱστορική-ἐθνικὴ μνήμη.
Ἑπομένως γιατί νὰ ἀντισταθεῖ;   Καὶ ὅταν δὲν ὑπάρχουν πνευματικὰ ἀντισώματα, πῶς νὰ ἀντισταθεῖ;

Ἔχοντας στὴν Ἑλλάδα μιὰ ἡγεσία, ποὺ τὴν ὁρίζουν ἡ Μασωνία, ἡ «Νέα Ἐποχή», ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἐπιτροπή, τὸ ΔΝΤ καὶ ὁ Διεθνὴς Σιωνισμὸς, οἱ ὁποῖοι ἐντέλλονται νὰ ἀποχαρακτηρισθοῦμε ἐθνικά, πολιτιστικά, πνευματικά, δὲν εἶναι αὐτονόητο νὰ καταρρεύσουμε;
Βάζοντας αὐτοὶ σὲ θέσεις κλειδιὰ πρόσωπα, ποὺ εἶναι ὄργανά τους ὀλίγον κατʼ ὀλίγον βγάζουν ἀπὸ τὸ οἰκοδόμημα τοῦ κράτους μας τοὺς λίθους– πίστη, γλῶσσα, ἱστορία, δημοκρατία ὅποιες ἀξίες καὶ ἰδανικά,– μέχρι νὰ σωριασθεῖ ἐρείπιο ἡ πατρίδα μας. 
Διότι, ὅταν τὸ ὑπουργεῖο ἐθνικῆς παιδείας καὶ θρησκευμάτων καταντᾶ ὑπουργεῖο διὰ βίου μάθησης, γιὰ νὰ μὴ διδασκόμαστε τὴν ἐθνική μας ἱστορία ἀπαραχάρακτη, τὴν ἐθνική μας γλῶσσα πολυτονικὰ καὶ μὲ ἐπάρκεια, τὴν ἐξ ἀποκαλύψεως πίστη μας ὡς ὀρθόδοξοι, ὅταν στὰ σχολεῖα δὲν παρέχεται πλέον μόρφωση ψυχῆς, ἀληθινὴ παιδεία, χαρακτηριστικὸ τῆς ἐθνικῆς μας ἰδιοπροσωπίας, γιὰ νὰ ξεκοποῦμε ἀπὸ τὰ πρότυπά μας, ὅταν σὲ μιὰ χώρα ὅπου ὑπάρχει ἐθνικὴ καὶ θρησκευτικὴ ὁμοιογένεια σὲ ἀσυνήθιστα μεγάλο ποσοστὸ καὶ μπάζουν λαθρομετανάστες, γιὰ νὰ ἀλλοιωθεῖ ἡ πληθυσμιακή μας σύνθεση, ὅταν… -γιὰ νὰ μὴ ἐπεκταθῶ περισσότερο- τότε τί ἄλλο μπορεῖ νὰ συμβαίνει, ἂν δὲν πραγματοποιεῖται ἡ ἐθνική μας ἐξόντωση;
Τὸ θέμα εἶναι ὅτι ἐμεῖς ψηφίζουμε τὶς κυβερνήσεις αὐτὲς, ποὺ μᾶς ἀποσυνδέουν τελικὰ ἀπὸ τὴν ἐθνικὴ καὶ τὴν πνευματική μας κληρονομιά, τὸ πολυτίμητο τζιβαϊρικό μας, γιʼ αὐτὸ ἔχουμε εὐθύνη ὄχι μόνο ἱστορικὰ ἀλλὰ καὶ πνευματικά.

Ἂς δοῦμε ὅμως στὴν ἀναφορὰ ποὺ κάναμε ἐξ ἀρχῆς καὶ τὸν δεύτερο παράγοντα, ποὺ ἐνισχύει τὴν ἀφοσίωσή μας στὸν Θεὸ μὲ τὸν φόβο, τὸ δέος μας πρὸς Αὐτόν.

Β. Τὴν ἀποταγὴ ἀπὸ τὰ κοσμικὰ πράγματα.

Ὁ χριστιανὸς, γιὰ νὰ ἐνδυναμωθεῖ πνευματικὰ, χρειάζεται νὰ ἡσυχάσει ἡ καρδιά του καὶ νὰ εἶναι ἀφάνταστος. Αὐτὸ δὲν εἶναι δυνατὸν, ὅταν οἱ ἐσωτερικές μας ἔννοιες εἶναι δεσμευμένες μὲ τὰ πράγματα τοῦ κόσμου.
«Ὁ ἐσωτερικός μας ἄνθρωπος -σύμφωνα μὲ τὸν ἅγιο Γρηγόριο τὸν Παλαμᾶ- μετὰ τὴν παράβαση τοῦ Ἀδάμ, συνηθίζει νὰ ἐξομοιώνεται μὲ τὰ ἐξωτερικὰ σχήματα».
Ἐπειδὴ εἶναι εὐκίνητος ἀπὸ ὁ,τιδήποτε ἄλλο, δραπετεύει συνεχῶς, δὲν συγκεντρώνεται εὔκολα, ἔχει, ὅπως λέμε, μετεωρισμό. Γιʼ αὐτὸ διασκορπίζεται ἡ καρδιά μας ἀπὸ τὴν ἡδονὴ τοῦ Θεοῦ.

Ὅμως, καθὼς εἶναι γνωστὸ, ἀπὸ τὸν ἅγιο Ἰσαὰκ τὸν Σύρο μέχρι ἡ ψυχὴ νὰ ἀποκτήσει τὴν μέθη τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν Θεὸ ἀπὸ τὴν αἴσθηση τῆς δυνάμεως πιστεύοντας, οὔτε τὴν ἀσθένεια τῶν σωματικῶν αἰσθήσεων δύναται νὰ θεραπεύσει, οὔτε ἀπὸ τὰ πάθη μπορεῖ νὰ ἀπαλλαγεῖ.
Πρὸς τοῦτο εἶναι ἀνάγκη νὰ ἀποταγοῦμε τροπικῶς ἀπό τὸν κόσμο, ἀφοῦ «πᾶν τὸ ἐν τῷ κόσμῳ, ἡ ἐπιθυμία τῆς σαρκὸς καὶ ἡ ἐπιθυμία τῶν ὀφθαλμῶν καὶ ἡ ἀλαζονεία τοῦ βίου» (Α΄ Ἰωαν. 2,16), γιʼ αὐτὸ «καὶ ὁ κόσμος ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται» (Α΄ Ἰωαν. 5,19).
Αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος ποὺ ὁ σατανᾶς ὀνομάζεται ἄρχοντας τοῦ κόσμου (Ἰωαν. 12,31).

Ὁ Κύριος στὴν ἀρχιερατική του προσευχὴ δὲν ζήτησε ἀπὸ τὸν Θεὸ Πατέρα νὰ πάρει τοὺς χριστιανοὺς ἀπὸ τὸν κόσμο, ἀλλὰ νὰ τοὺς φυλάξει ἀπὸ τὸν πονηρό (Ἰωαν. 17,15).
Συνεπῶς τὸ πρόβλημά μας δὲν εἶναι ὅτι εἴμαστε μέσα στὸν κόσμο, ἀλλὰ στὸ ὅτι δίνουμε τὶς καρδιές μας στὸν κόσμο τῆς ἁμαρτίας. Γιὰ νὰ μὴ συμβαίνει αὐτὸ, χρειάζεται νὰ δεσμεύουμε τὰ ἐσωτερικά μας νοήματα, τοὺς λογισμούς, καὶ τὴν θέλησή μας στοὺς λόγους τῆς Ἁγίας Γραφῆς.

Ὅταν καταγίνεται ὁ νοῦς μας μὲ τοὺς θείους λόγους καὶ ἐμβαθύνει διὰ τῆς θείας χάριτος στὸν σκοπὸ τοῦ θεόπνευστου κειμένου, αἰσθάνεται ἡ ψυχὴ μιὰ νοητὴ ἀκτῖνα ποὺ φωτίζει τὸ ἐσωτερικό μας.
Ἀπὸ ἐκεῖ παίρνει τὴν δύναμη ὁ ἄνθρωπος νὰ καταφρονεῖ τὰ πράγματα τοῦ κόσμου καὶ νὰ εἰσέρχεται στὸν ἑαυτό του.
 «Ὅταν (πάλι) ὁ νοῦς ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ ὅλα τὰ αἰσθητὰ καὶ ἀνασηκωθεῖ ἀπὸ τὴν τύρβη τους, ποὺ τὸν κατακλύζει καὶ παρατηρήσει τὸν ἐσωτερικὸ ἄνθρωπο, πρῶτα– πρῶτα βλέπει τὸ ἀπαίσιο προσωπεῖο ποὺ ἀπέκτησε ἀπὸ τὴν περιπλάνησή του στὰ γήϊνα καὶ σπεύδει νὰ τὸ ἀποπλύνει μὲ τὸ πένθος».
Ἄρα στὴν κατάσταση αὐτὴ φτάνει σὲ αὐτογνωσία καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ξεκινᾶ ἡ θεραπεία.

Ὅμως τὸ νὰ γνωρίζει ὁ ἀνθρώπινος νοῦς τὴν ἀσθένειά του καὶ νὰ ζητᾶ νὰ τὴν θεραπεύσει εἶναι τὸ σπουδαιότερο ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ μάθει ἢ νὰ ἐνεργήσει κανεὶς σὲ τούτη τὴν ζωή.
«Γιατὶ ὁ νοῦς ποὺ γνώρισε τὴν ἀσθένειά του, βρῆκε ἀπὸ ποῦ μπορεῖ νὰ μπεῖ, γιὰ νὰ βρεῖ τὴν σωτηρία, νὰ πλησιάσει τὸ φῶς τῆς γνώσεως καὶ νὰ λάβει σοφία ἀληθινή, ἡ ὁποία δὲν καταλύεται μαζὶ μὲ τὸν αἰῶνα τοῦτο» σύμφωνα μὲ τὸν ἅγιο Γρηγόριο τὸν Παλαμᾶ.
Αὐτὴ εἶναι ἡ καρδιὰ τοῦ Ἑλληνορθόδοξου πολιτισμοῦ.  Αὐτά τὰ μαθήματα, τῶν ἁγίων Πατέρων φαίνεται ὅτι οἱ νεοέλληνες ἢ δὲν τὰ γνωρίζουμε ἢ τὰ λησμονήσαμε. Ἄρα, ἀπὸ ἐκεῖ πρέπει νὰ ξεκινήσουμε!

Ἔχοντας σπουδὴ, γιὰ ἕνα Χριστοκεντρικὸ τρόπο ζωῆς σίγουρα ἡ δοκιμασία τῆς φτώχειας, ποὺ περνοῦμε δὲν θὰ μᾶς πιάσει γερά. Ἐφʼ ὅσον τὸ κέντρο βάρους μετατοπίζεται στὰ πνευματικὰ, θὰ ἀντιμετωπίσουμε μὲ γενναιότητα τὸν πειρασμὸ, ἀλλὰ καὶ θὰ ἀπαγκιστρωθοῦμε εὐκολώτερα ἱεραρχώντας τὶς προτεραιότητές μας μὲ πνευματικὰ κριτήρια, δημιουργώντας προϋποθέσεις γιὰ ἀνάκαμψη, ἐργασία καὶ ἀνάπτυξη πολιτισμοῦ σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς.
Ὅταν ὅλη μας ἡ ζωὴ στρέφεται στὸν ὑλικὸ εὐδαιμονισμὸ, ὑπάρχει περίπτωση ἡ δοκιμασία τῆς φτώχειας νὰ μὴ μᾶς ἀπελπίσει;
Τὸ πρόβλημα σὲ μᾶς τοὺς Ἕλληνες εἶναι ὅτι βρισκόμαστε σὲ διαρκῆ ἐξάρτηση ἀπὸ τοὺς ξένους, ὄχι μόνο πολιτικοοικονομικά, ἀλλὰ καὶ ὡς πρὸς τὸν τρόπο ζωῆς. Ἔχουμε ἀντιγράψει τὰ δικά τους πρότυπα, γιʼ αὐτὸ τοὺς δώσαμε τὸ δικαίωμα νὰ μᾶς κάνουν ὅ,τι θέλουν.
Ἀπὸ τὸ 1821 ἀκόμη μὲ τὸ φιλοαγγλικὸ, τὸ φιλογαλλικὸ καὶ τὸ φιλορωσικὸ κόμμα τοὺς κάναμε ἀφεντικὰ στὴν Ἑλλάδα καὶ τοὺς μιμούμαστε. Αὐτοὺς ποὺ δὲν ἔχουν πίσω ἀπὸ τὸν θάνατο προοπτικὴ τῆς ἀναστάσεως καὶ τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Ἀποκτώντας ὅμως γνώση πνευματικὴ, νομίζω ὅτι θὰ ἐκτιμήσουμε τὴν ἐθνική μας κληρονομιὰ. Καὶ μεταλαμπαδεύοντας τὸ φῶς αὐτὸ τῆς ἀναστάσεως μέσα στὶς οἰκογένειες, στὰ σχολειά καὶ στὰ πανεπιστήμια, στὸ στρατὸ καὶ τὰ σώματα ἀ σφαλείας, στὰ σωματεῖα καὶ στὶς ὀργανώσεις, στὶς ἐκδηλώσεις μας γενικὰ, ὅπου εἶναι δυνατὸν, θὰ κάνουμε τὴν ὑπέρβαση τοῦ κτιστοῦ καὶ τῆς φθορᾶς.
Θὰ κάνουμε τὴν διάβασή μας, τὸ Πάσχα μας μὲ τὴν χάρη τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ.

Ἔτσι θὰ συντελέσουμε νὰ δημιουργηθεῖ ἐθνικὴ παλιγγενεσία. Τοῦτο εἶναι χρέος μας, ἂν βέβαια θέλουμε νὰ εἴμαστε ἀντάξιοι συνεχιστὲς ἐκείνων ποὺ θυσιάστηκαν, γιὰ νὰ μᾶς κληροδοτήσουν ἐλεύθερη πατρίδα καὶ μιὰ Ἑλλάδα μὲ λαμπρὸ πολιτισμὸ καὶ ὀρθόδοξη πίστη.
Στὴν κρίσιμη αὐτὴ καμπὴ τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας εἶναι πολὺ ἐπίκαιρο νὰ ἐπαναλάβουμε τὸ ἐμβατήριο τῶν Σαλαμινομάχων:
«Ὦ παῖδες Ἑλλήνων ἴτε (προχωρεῖτε) 
ἐλευθεροῦτε πατρίδα 
ἐλευθεροῦτε δὲ παῖδας, γυναῖκας 
Θεῶν τε πατρώων ἕδη (τόπους), θήκας (τά μνήματα) τε προγόνων. 
Νῦν ὑπὲρ πάντων ὁ ἀγών»! 

Χριστός Ἀνέστη!

Πηγή κειμένου :
Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. τεῦχ. 1924 27 Ἀπριλίου