«Αυτά που δεν σας είπαν για τις μεταμοσχεύσεις».(Μια ξεκάθαρη Εκκλησιαστική απάντηση και θέση στην πρόκληση των Μεταμοσχεύσεων). (Μέρος ΣΤ'). Πρωτοσυγκέλλου Δαμασκηνού Πνευματικού Ι. Μονής Τροοδιτίσσης

Για να διαβάσετε τις υπόλοιπες ενότητες πατήστε : Αυτά που δεν σας είπαν για τις μεταμοσχεύσεις

Π Α Ρ Α Ρ Τ Η Μ Α

ΥΠΟΛΟΙΠΕΣ ΕΝΣΤΑΣΕΙΣ

Επανερχόμαστε τώρα, για όσους ενδιαφέρονται να πληροφορηθούν περισσότερα, και στις υπόλοιπες Ενστάσεις. Δεν θα τις αναλύσουμε[1], για να μην μακρυνθεί πολύ ο λόγος μας. Από τα λίγα ωστόσο που είπαμε, μπορεί ο κάθε καλοπροαίρετος να αντιληφθεί και τα υπόλοιπα.

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 13:

«Στο βιβλίο "Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο"...περιλαμβάνεται ο εξής διάλογος: Πέστε μας κάτι, Γέροντα. -Τι να πώ;  -Ό,τι λέει η καρδιά σας.  -Αυτό που λέει η καρδιά μου είναι να πάρω ένα μαχαίρι, να την κόψω κομματάκια, να την μοιράσω στον κόσμο, και ύστερα να πεθάνω»........ «Εις δε το Γεροντικό, αναφέρεται: «Έλεγεν ο Αββάς Αγάθων ότι ει δυνατόν ην μοι ευρείν κελεφόν (λεπρόν) και δούναι αυτώ το εμόν σώμα και λαβείν το αυτού ηδέως είχον· αύτη γαρ εστιν η τελεία αγάπη». Η διάθεση προσφοράς λοιπόν του σώματος θεωρείται ως έκφραση της τέλειας αγάπης.» (γελοίοι παραλληλισμοί!)

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 14:

«Σίγουρα ο λήπτης λαμβάνει τη ζωή και μάλιστα υπό βιολογική έννοια. Αυτή του τη δίνει ο δότης. Αυτό όμως που λαμβάνει ο δότης είναι το «περισσόν». Αυτό του το δίνει ο Θεός. Δεν μπορεί να του το στερήσει η Εκκλησία. Ο δότης είναι ο πνευματικός και πραγματικός λήπτης.» (κι αν διαφωνεί ο Θεός;)

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 15:

«Καταστάσεις όμως θανάτου(!) που ερμηνεύονται ως ζωή δεν υπήρχαν, μέχρις ότου το 1968, μετά την επινόηση των αναπνευστήρων, οδηγηθήκαμε στο ιατρογενές φαινόμενο του εγκεφαλικού θανάτου.»

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 16:

«Σχετικά με το δεύτερο επιχείρημα των χρόνιων περιστατικών, οι Wijdicks και Bernat θέτουν σε αμφισβήτηση το αν πρόκειται για πραγματικά εγκεφαλικά νεκρούς, μια και στην μελέτη δεν φαίνεται ότι έχει γίνει η δοκιμασία της άπνοιας. Αλλά και αν ακόμα η διάγνωση είναι ακριβής και ορθή, η ανάπτυξη και ότι άλλο παρουσιάζουν τα συγκεκριμένα άτομα δεν αποδεικνύουν την ζωή τους, αλλά φανερώνουν το μέγεθος των τεχνολογικών μας επιτευγμάτων.» (αυτό που δεν λένε οι ανωτέρω, το λέει ο α.Μ.)

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 17:

«Θεολογικά τον θάνατο δεν τον ορίζουμε ούτε ως παύση της καρδιακή λειτουργίας ούτε ως θάνατο του εγκεφάλου. Ο χωρισμός ψυχής και σώματος συμβαίνει κάτω από όρους που ξεπερνούν την γνωστική μας ικανότητα. Οι γιατροί μάς λένε πότε πεθαίνει το σώμα, όχι πότε χωρίζεται η ψυχή από το σώμα. (μπορούμε όμως να ξέρουμε πότε δεν χωρίστηκε!) Αυτό είναι και θα παραμείνει μυστήριο. Γι’ αυτό και το νεκρό σώμα δεν το πειράζουμε με τίποτα. Απλώς το θάβουμε, όχι μόλις διαπιστώσουμε τον βιολογικό θάνατο, αλλά όταν η σήψη και αποσύνθεσή του μας υποχρεώνουν σε κάτι τέτοιο.»

«Εξαίρεση αποτελεί η προσφορά του, μόνον όταν υπάρχει η συναίνεση της αγάπης για να δώσει ζωή σε άλλους. Η αγάπη, ως η «καθ’ υπερβολήν οδός», υπερβαίνει κάθε ενδοιασμό(!) ή λογικό επιχείρημα(!).»

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 18:

«Εξ άλλου, η απόφαση της σωματικής κακοπαθείας των ασκητών ή φρικτού μαρτυρίου των αγίων μαρτύρων περιελάμβανε την ιερουργική χρήση του σώματος. Ανάλογη είναι και η προσφορά του ως κίνηση αγάπης. Προσφέροντας το σώμα μας το εξαγιάζουμε, το καταξιώνουμε ως ναό του Θεού.» (αυτό έλειπε, να κατατάξουμε και τους δότες στο αγιολόγιο!)

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 19:

«Το «ουκ εστε εαυτών» και το είμαστε «αλλήλων μέλη» και «έν σώμα» σημαίνει μεν το ότι δεν εξουσιάζουμε απόλυτα επί των σωμάτων μας κατά την φίλαυτη έννοια (κατά άλλη δηλ. έννοια τα εξουσιάζουμε απόλυτα;), ως αυτεξούσιοι όμως δυνάμεθα και οφείλουμε να εκχωρούμε(!) τα σώματά μας στους αδελφούς εν αγάπη και στην Εκκλησία με εμπιστοσύνη.»

«Σχολιάζοντας ο π. Νικόλαος Λουδοβίκος το «οι πολλοί έν σώμα εσμέν εν Χριστώ ο δε καθ’ είς αλλήλων μέλη» γράφει: «Ιδού το θεολογικό θεμέλιο των μεταμοσχεύσεων.»(!)

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 20:

«Αλλά και ο Απόστολος Ιωάννης στην πρώτη του επιστολή λέγει κάτι ακόμη πιο ισχυρό: «εν τούτω εγνώκαμεν την αγάπην ότι εκείνος υπέρ ημών την ψυχήν αυτού έθηκε· και ημείς οφείλομεν υπέρ των αδελφών τας ψυχάς τιθέναι». Όταν η προσφορά και αυτής της ζωής μας είναι όχι μόνο μέτρο, αλλά χρέος αγάπης προς τον Κύριο πρωτίστως, τότε ποιός λόγος θα μπορούσε να αναστείλει την αυτεξούσια δωρεά κάποιου μέλους μας;» (βλ.Ένσταση αρ.12)

«Μια άλλη πνευματική ερμηνεία του εν λόγω χωρίου απαντάται στο Γεροντικό: "Είπεν (ο Αββάς Ποιμήν): Μείζονα ταύτης της αγάπης ουκ έστιν ευρείν τινα, ίνα τις την ψυχήν αυτού θη υπέρ του πλησίον αυτού. Ει γαρ τις ακούση λόγον λυπηρόν, δυνάμενος και αυτός το όμοιον ειπείν, και αγωνίσητε μη ειπείν ή εάν πλεονεκτηθή και βαστάξη και μή ανταποδώση αυτώ, ο τοιούτος τίθησι την ψυχήν αυτού υπέρ του πλησίον".» (πολύ σωστά. Έτσι είναι που εφαρμόζεται το “ίνα τις την ψυχήν αυτού θη υπέρ του πλησίον αυτού”).

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 21:

«Τα μέλη μας δεν είναι μόνο μέλη μας, αλλά και μέλη της Εκκλησίας, που γίνονται περισσότερο μέλη Χριστού, όταν τα μοιραζόμαστε και αγαπητικώς τα προσφέρομε παρά όταν τα θεωρούμε αποκλειστικά δικά μας. Ένα σώμα είμαστε, ένας άνθρωπος· "έν σώμα οι πολλοί εσμέν".» (βλ.Ένσταση αρ.12)

«Συμπερασματικά, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η έννοια του «μέλους» στην Αγία Γραφή είναι βέβαια μεταφορική, αλλά είναι και κυριολεκτική· το σώμα μας, ως αναπόσπαστο μέρος της υποστάσεώς μας, διά της Εκκλησίας ανήκει στους αδελφούς μας. (Νικολαϊτισμός) Δεν αποτελεί ιδιοκτησία μας αλλά περιουσία της Εκκλησίας.»

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 22:

«Η ανάγκη ενός ασθενούς να ζήσει, όταν μάλιστα υπάρχει αυτή η δυνατότητα (σκοτώνοντας κάποιον άλλο;), δεν σημαίνει άρνηση της αιωνιότητος. Υπάρχει μέσα μας για να μεταμορφώνει τους ανθρώπους σε συνανθρώπους που, όταν ο ένας ασθενεί και πονά, οι υπόλοιποι κατανοούν και αγαπούν.»

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 23:

«Ομιλούν μερικοί για το ενδεχόμενο ο εγκεφαλικά νεκρός να προσεύχεται καρδιακά. Το επιχείρημα αυτό παρουσιάζεται συχνά στηριζόμενο στην άποψη ότι η προσευχή κατά τους Πατέρες γίνεται με την καρδιά.» (έτσι είναι)

Ο Αββάς Δοσίθεος «δεν μπορούσε να κρατεί την ευχή·οπόταν του είπεν ο Γέροντάς του, ο άγιος Δωρόθεος· “ουκούν άφες την ευχήν· μόνον δε μνημόνευε του Θεού και κατανόει αυτόν ως όντα ενώπιόν σου”». (και λοιπόν;)

«Η προσευχή θέλει αγώνα και συχνά φυσικές δυνάμεις για να μπορεί κανείς να την κάνει. Το παραπάνω παράδειγμα (του Αββά Δοσιθέου) παρουσιάζει την περίπτωση ενός αγίου ασκητή, ο οποίος ασθενών βαριά αδυνατούσε να κρατήσει την προσευχή στην καρδιά του.»(και πονοκέφαλο να έχεις δεν μπορείς να προσευχηθείς. Ο ΕΝ τι πονοκέφαλο μπορεί να έχει; Άρα μπορεί να προσεύχεται καρδιακά· βλ. Ένσταση αρ.8)

Ο γέροντας Παίσιος ο Αγιορείτης «ενώ υποτασσόταν ταπεινά στις υποδείξεις των γιατρών, κάποια μέρα κάλεσε τον γιατρό και του είπε: -εδώ θα σταματήσουμε την θεραπεία....Τώρα δεν μπορώ να κάνω τίποτε. Χθές θέλησα να προσευχηθώ γονατιστός και δεν μπόρεσα. Δεν μπορώ να δώ κανέναν· έληξε η αποστολή μου. Αυτό ήταν. Εδώ θα με αφήσετε.» (και λοιπόν;)

 «Στο περιστατικό αυτό βλέπει κανείς τον άγιο γέροντα να αρνείται την περαιτέρω ιατρική υποστήριξη με αποτέλεσμα την ενδεχόμενη επίσπευση(;) της στιγμής του θανάτου. Εφ’ όσον ο γέροντας αδυνατεί να προσευχηθεί δεν του χρειάζεται πλέον ο χρόνος. (μα, τι λέτε, α.Μ.;) Έχει ανάγκη μόνο από την αιωνιότητα. Η βιολογική ζωή καταπαύει πλέον ως αξία. Αντικαθίσταται από την προσδοκία της εξόδου.»

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 24:

«Η αξία του περιεχομένου της συνείδησης σχετικά με το γεγονός της βιολογικής ζωής υπάρχει μόνο σε συνδυασμό με τη δυνατότητα εκδηλώσεώς (λάθος!) του στο παρόν ή το μέλλον. Αυτή είναι η αποστολή της βιολογικής υποστάσεως του ανθρώπου. Έτσι, στην περίπτωση των εγκεφαλικά νεκρών η εκδήλωση του περιεχομένου της ψυχής έχει οριστικά εκλείψει (λάθος!) και συνεπώς το σώμα ούτε ζωογονείται από την νοερά και λογική ψυχή ούτε μπορεί να την βοηθήσει να εκφρασθεί δι’αυτού.» (εδώ ταυτίζει καθαρά τον Εγκεφαλικό θάνατο με τον Βιολογικό).

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 25:

«Η Εκκλησία δεν πιστεύει σε μεταμοσχεύσεις που χρησιμοποιούν μοσχεύματα (γιατί τότε κάνετε το παν να τα βρείτε, μάλιστα σκοτώνοντας ανθρώπους;) ούτε σε αυτές που δίνουν λίγα χρόνια ζωής. Η Ορθόδοξη θεολογία της πιστεύει σε ιατρικές πρακτικές που ξυπνούν την ανάγκη της αγάπης και δημιουργούν τις ευκαιρίες της κοινωνίας του δώρου της ζωής.» (αγαπολογία!)

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 26:

«Εξ όσων ακούονται, ο λόγος που αποδίδεται στον μακαριστό γέροντα Πορφύριο, ότι «ο Θεός έκανε ένα θάνατο και όχι δύο», ίσως να αποτελεί την επιτομή των εσώτερων δισταγμών στις συνειδήσεις των πιστών, μια που ο ένας, ο καρδιακός, είναι ο γνωστός, ενώ ο άλλος, ο εγκεφαλικός, παραμένει ο αμφίβολος.» (τα ταιριάσατε ωραία, α.Μ.)

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 27:

«Το γεγονός είναι ότι διαπιστώνεται πως η συνείδηση του πιστού λαού, τουλάχιστον επί του παρόντος (χρειαζόμαστε μαθήματα!), δεν αποδέχεται καθολικά και δεν υποδέχεται ως μία μοναδική και ευλογημένη δυνατότητα τις μεταμοσχεύσεις, μάλιστα δε σημαντική μερίδα ευλαβών ιατρών και νοσηλευτών στέκεται επιφυλακτική και συχνά πολέμιος της ιδέας του νευρολογικού θανάτου.»

«Από την άλλη πλευρά, η ευαισθησία πιστών που ζητούν όργανα ή εμπνέονται από την ιδέα της δωρεάς οργάνων, υποχρεώνει την Εκκλησία να μη κωφεύει στην φωνή τους (έστω κι αν έχουν λάθος;), αλλά να είναι επιτρεπτική.»

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 28:

«Οι αριθμοί (δεν αμνηστεύουν τις λάθος ενέργειές μας) και μόνον επιβάλλουν στην Εκκλησία να ασχοληθεί με τα θέματα αυτά και, αφ΄ ενός μεν, να εξαντλήσει τα όρια της οικονομίας της ξεπερνώντας κάθε τυχόν δυσκολία, αφ’ετέρου δε να αξιοποιήσει κάθε δυνατότητα που της παρέχουν οι νέες μεταμοσχευτικές τεχνολογίες.....»

«Ασκώντας τέτοια ποιμαντική η Εκκλησία, ίσως μπορέσει να εξασφαλίσει 200 μοσχεύματα ετησίως και συνεπώς 150 ζώντες (αν δεχθούμε ένα ποσοστό επιτυχίας 75% στην μεταμοσχευτική επέμβαση).» (ιδού, εκστρατεία εξευρέσεως ανθρωπίνων οργάνων από τον α.Μ.!)

«Με την προϋπόθεση όμως της συνειδητής συναινέσεως, κυρίως πετυχαίνει την πνευματική αφύπνιση και υποβοηθεί την έξοδο από το εγώ τους 50 ή και 100 χιλιάδων ανθρώπων, όσων δηλαδή έχουν συντάξει την ρητή συναίνεση και από τους οποίους θα προέλθουν οι 200 δότες τον χρόνο.» (πολύ καλά μαθηματικά. Τι γίνεται όμως στις ανθρώπινες ζωές των δοτών, που τους αποκόπτουμε το νήμα της ζωής πρόωρα;)

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 29:

«Γενικότερα, όσον αφορά στον θάνατο, η Εκκλησία πρέπει να αποφύγει τον σχολαστικό(!) ορισμό του και να μην εμπλακεί σε καθαρώς ιατρικές διαμάχες, που ούτως ή άλλως ξεπερνούν τον χώρο των δικών της ευθυνών και αρμοδιοτήτων.»

«Με δεδομένο ότι θάνατος είναι η οριστική παύση μιάς οιασδήποτε ζωτικής λειτουργίας (τί λέτε; Ένας νεφροπαθής με κατεστραμμένους τους νεφρούς είναι νεκρός;) (αυτό θα πει ζωτική· ότι είναι απαραίτητη για την ζωή), η παύση της εγκεφαλικής λειτουργίας είναι δυνατόν να ταυτισθεί με το αμετάκλητο βιολογικό τέλος του ανθρώπου.»

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 30:

«Σύμφωνα με τα όσα εκτέθηκαν ως τώρα, η Εκκλησία πρέπει να δηλώσει την σαφή αντίθεσή της και να εκφράσει την σθεναρή άρνησή της στην διάθεση διακοπής της υποστήριξης των «φυτών» για οικονομικούς ή ανθρωπιστικούς λόγους, όπως και σε κάθε κίνηση που αποσκοπεί στην λήψη μοσχευμάτων από άτομα που θα υποβληθούν σε ευθανασία, στην περίπτωση που αυτή κάπως νομιμοποιηθεί.» (μα αλλού φαίνεστε να υποστηρίζετε την ευθανασία, α.Μ.· βλ. Ένσταση αρ.2)

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 31:

«Η Ορθόδοξη θεολογία και εμπειρία δεν συγκινείται τόσο από την ανάγκη να ζήσει ένας ασθενής από ένα νεκρό -αυτό παρουσιάζει αρκετές αρνητικές πλευρές-, όσο συνέχεται (πάλιν αγαπολογία!) από την διάθεση ο ένας να δώσει από την ζωή του ή από το σώμα του ή και την ζωή του προς τον πλησίον αδελφό του.»

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 32:

«Συνεπώς η Εκκλησία με κανένα τρόπο δεν θα έπρεπε να υιοθετήσει την λεγομένη “εικαζομένη συναίνεση”, αλλά με σαφήνεια να εκφράσει την προς αυτήν αντίθεσή της. Επειδή όμως η συναίνεση των συγγενών ενέχει στοιχεία κοινωνικής και κενωτικής αγάπης, μπορούμε να δεχθούμε πως αυτή και απαιτήται και, αρκεί, εάν φυσικά δεν αντιτίθεται στην εκφραζομένη βούληση του νεκρού.» (κι εδώ έχουμε εικαζόμενη συναίνεση. βλ.Γενικά Συμπεράσματα αρ.15)

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 33:

«Επειδή ούτως ή άλλως -ως εκτεθειμένος σε αμφισβήτηση- ο εγκεφαλικός θάνατος είναι και “εικαζόμενος” (ώστε το ομολογείτε ότι δεν είναι σίγουρος, αλλά εικαζόμενος ο θάνατος του ΕΝ), θα πρέπει οπωσδήποτε η συναίνεση να είναι και συνειδητή και ρητά εκφρασμένη. Το θεμέλιο των μεταμοσχεύσεων δεν μπορεί να είναι κάποιες εικασίες (εδώ λέτε το αντίθετο πάλιν). Είναι μόνον η συνείδηση της αγάπης.»

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 34:

«Η προσφορά του σώματος, των ιστων και οργάνων μας είναι πολύ καλύτερο να γίνεται δια μέσου της Εκκλησίας. Σ’ αυτήν ανήκουμε δια του βαπτίσματος εξ ολοκλήρου. Εάν, τελικά, η Εκκλησία αποδεχθεί υπό όρους τις μεταμοσχεύσεις, διασφαλίσει το φρόνημα με το οποίο τις υιοθετεί, θα μπορούσε η ίδια να καταρτίσει τις δικές της λίστες δωρητών οργάνων, παρουσιάζοντας ταυτόχρονα τα δικά της κριτήρια και θέτοντας στην πολιτεία τους δικούς της όρους.» (αυτό είναι το έργο της Εκκλησίας; Να μετατραπεί τελικά σε...Μεταμοσχευτικό Κέντρο; Θα μοιάσουμε τους Παπικούς, που διατηρούν μόνο στις ΗΠΑ 600 περίπου νοσηλευτικά ιδρύματα στα οποία γίνονται μεταμοσχεύσεις;)

«Έτσι όμως η Εκκλησία είναι επιφορτισμένη να αναλάβει μια τεράστια ευθύνη και να οργανώσει ένα ανάλογο πρόγραμμα ευρείας διάδοσης της ιδέας, αντικειμενικής και πλήρους ενημέρωσης, καλλιέργειας της μέχρι θυσίας προς τον πλησίον αγάπης και επιβολής αδιάβλητων κριτηρίων.» (Θα αναλάβουμε κι εμείς πλήρη ενημέρωση των πιστών, α.Μ. Μόνο, προσέξετε, γιατί υπάρχει κίνδυνος να σας κατηγορήσουν, ψευδώς βέβαια, ότι χρηματοδοτείσθε, με αυτή την εκστατική προπαγάνδα που ασκείτε για την εξεύρεση ανθρωπίνων οργάνων!)

«Η Εκκλησία ως μητέρα όλων αισθάνεται ότι και ο δότης και ο λήπτης είναι παιδιά της. Μέσα από αυτό το βίωμα οδηγείται στην άποψή της. Για τον λόγο αυτόν καλό είναι, αν, τελικώς, κάπως συναινέσει, να περιλάβει στα ευχολόγιά της και ευχές για ζώντα δότη, για νεκρό δότη, για τους γιατρούς και για τον λήπτη. (Νομίζω δεν πάμε καλά!...) (Τέτοιες ευχές υπάρχουν ανέκδοτες από τον Υμνογράφο της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας ιερομόναχο Αθανάσιο Σιμωνοπετρίτη και από τον Αρχιμανδρίτη Νικόλαο Χατζηνικολάου και έχουν ήδη υποβληθεί στην Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος).» (θα αμαρτάνουν στο εξής οι πιστοί μας και θα βοηθούν στις ανθρωποκτονίες, με...τις ευλογίες της Εκκλησίας! Σταματείστε, επιτέλους, άγιε Μεσογαίας!!!)

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 35:

«Στην περίπτωση που η Εκκλησία αποφασίσει να συναινέσει στις λεγόμενες πτωματικές μεταμοσχεύσεις, αυτό πρέπει να γίνει υπό τους εξής όρους:

Πρέπει να αυτονομηθεί σχετικώς από την πολιτεία, να κάνει τη δική της εκστρατεία και να εξασφαλίσει την δυνατότητα νε έχει τις δικές της λίστες δωρητών οργάνων. (αυτό έλειπε να κάνουμε τώρα! Έλυσε η Εκκλησία όλα της τα προβλήματα και στο εξής θα αρχίσει να....“θάβει και τους ζωντανούς”, κατά την λαϊκή παροιμία!) Αυτό σημαίνει ότι ο δωρητής θα μπορούσε αντί να προσφέρει απ’ ευθείας τα όργανά του στον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων να τα προσφέρει στην Εκκλησία, η οποία και στην συνέχεια να διευκολύνει την δωρεά στόν Ε.Ο.Μ.»

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 36:

«Στις περιπτώσεις αυτές, η επιβεβαίωση του θανάτου πρέπει να γίνεται και από ιατρούς συμβεβλημένους με την Εκκλησία και αμέσως να ακολουθεί βιντεοσκόπηση (να εκπαιδεύσουμε και παπάδες να μάθουν να βιντεοσκοπούν οι ίδιοι, για να μη γίνει κανένα λάθος) των δοκιμασιών διαγνώσεως του εγκεφαλικού θανάτου.»

«Πρέπει οπωσδήποτε να τηρείται αρχείο όλων αυτών των βιντεοκασετών, όπως γίνεται και σε μεγάλα κέντρα του εξωτερικού.» (κι αυτό να το κάνει η Εκκλησία; Έχουμε οικονομική κρίση α.Μ.!)

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 37:

«Να καλείται ο ιερέας ο οποίος και να διαβάζει κατάλληλες ευχές και στους συγγενείς (αυτό έλειπε τώρα!) και στον δότη, ζώντα ή νεκρό (και στο νεκρό ακόμα;), και να συμπαρίσταται δεόντως. Το ίδιο θα μπορούσε να συμβεί και με τον λήπτη, αν ο ίδιος το θελήσει.» (ξεχάσαμε μήπως κανέναν άλλον, για να διαβάσουμε και γι’ αυτόν ευχή;)

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 38:

«Αν τελικώς δεν δεχθούμε στην βάση αυτή, και μάλιστα έγκαιρα, τις μεταμοσχεύσεις, και εν όσω δεν λυθεί άμεσα το πρόβλημα της ελλείψεως μοσχευμάτων, αυτές θα μας επιβληθούν δια της “εικαζομένης συναινέσεως” (μην κοπιάζετε άλλο, α.Μ., γιατί το έχουν ήδη ψηφίσει. Νομίζετε μας λαμβάνει και πολύ υπόψη η πολιτεία; Αντίθετα, με τις απαράδεκτες υποχωρήσεις σας τους δίνετε ώθηση να προχωρούν αυτοί!) σε ευρυτάτη κλίμακα και μάλιστα με απαράδεκτα κοσμικό κριτήριο. Η νομιμοποίηση της αρπαγής του σώματος θα έχει υποκαταστήσει την δυνατότητα της εν αγάπη και κοινωνία προσφοράς του.»

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 39:

«Γι’ αυτό και η Εκκλησία, εκτός από την διδασκαλία και την μαρτυρία της, πρέπει συνετά να πιέζει στους όρους, νόμους και προϋποθέσεις των επιτροπών.» (Οι νόμοι ούτως ή άλλως ψηφίζονται, μάλιστα από ανθρώπους που δεν διέπονται από τις αρχές του Ευαγγελίου. Η καλύτερη πρακτική της Εκκλησίας είναι να δίνει σωστή αγωγή στους πιστούς της. Μόνο που εσείς, με συγχωρείτε, με αυτά που γράφετε.....)

---

[1] Μπορεί να βάζουμε κάποια λέξη ή κάποιο μικροσχόλιο ή ‘(!)’ με κόκκινα γράμματα, όχι έντονα ούτε πλαγιαστά. Κάποτε μπορεί να μπαίνει και ενδιάμεσα του κειμένου. Για να βγει νόημα στην σύνταξη του κειμένου του α.Μ. πρέπει να αγνοείται το παρεμβατικό σχόλιο. Ενίοτε το σχόλιο μπορεί να παρουσιάσει κάποια ελαφρά ειρωνία ή κάποιου είδους λαϊκισμό· δυστυχώς, δεν μπορούσε αυτό να αποφευχθεί, λόγω του συντόμου σε έκταση σχολίου (μας συγχωρείτε γι’ αυτό).

(Τέλος Μέρους ΣΤ')

Για ολόκληρο το αρχείο για κατέβασμα σε μορφή pdf και εκτύπωση πατήστε   ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΑΣ ΕΙΠΑΝ ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ

Ως διαχείριση των "Αναβάσεων"  ευχαριστούμε θερμά τον Πρωτοσύγκελλο π. Δαμασκηνό για την εμπιστοσύνη και την άδεια δημοσιεύσεως του συγγράμματός του.
Τα επόμενα μέρη θα ολοκληρωθούν σε 3 καθημερινές δημοσιεύσεις, και σε κάθε μία από αυτές θα υπάρχει και ολόκληρο το σύγγραμμα σε μορφή pdf για κατέβασμα και εύκολη εκτύπωση.