Ὁ ἐπίσκοπος. Π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος

Ἡ Ὀρθοδοξία μας

π.Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος

Δρ. Θεολογίας, Δρ. φιλοσοφίας

στ) Ὁ ἐπίσκοπος (σελ.340-342)

Οἱ ἀπόστολοι εἶχαν συναίσθηση τῆς διαδοχῆς τοῦ ἀποστολικοῦ ἀξιώματος τῆς λεγόμενης «ἐπισκοπῆς» (Πραξ. α΄20. Α΄Τιμ. γ΄1), ἡ ὁποία δέν διακόπηκε μετά τό θάνατο τῶν ἀποστόλων.

Ἤδη στήν ἀποστολική ἐποχή ὑπῆρχαν εἰδικοί ἀπεσταλμένοι τῶν ἀποστόλων, στούς ὁποίους δόθηκε ἡ χάρη τῆς ἱερωσύνης μέ χειροτονία, καί ἐξουσιοδοτήθηκαν νά χειροτονήσουν καί ἄλλους, ὥστε νά μεταδώσουν τό χάρισμα πού ἔλαβαν (Α΄ Τιμ. α΄3, δ΄9-16. Β΄Τιμ. α΄ 6, δ΄9-10. Τίτ. α΄5, γ΄ 12).

Στήν μεταποστολική Ἐκκλησία τή θέση τῶν ἀποστόλων ἔλαβαν οἱ ἐπίσκοποι. Ἤδη ὁ προφήτης Ἡσαΐας προαναγγέλει:

«Καί δώσω τούς ἄρχοντάς σου ἐν εἰρήνη καί τούς ἐπισκόπους σου ἐν δικαιοσύνη.  Καί οὐκ ἀκουσθήσεται ἔτι ἀδικία ἐν τῇ γῇ σου, οὐδέ σύντριμμα οὐδέ ταλαιπωρία ἐν τοῖς ὁρίοις σου»· θά δώσω εἰς ἐσέ ἄρχοντες, πού θά καθοδηγοῦν μέ εἰρήνη καί τούς ἐπισκόπους σου πού θά κρίνουν μέ δικαιοσύνη.  Δέν θά ἀκουσθεῖ πλέον ἀδικία οὔτε ἄλλη συμφορά μέσα στά ὅριά σου (Ἡσ. ξ΄ 17-18).

Αὐτό τό χωρίο ἐπικαλεῖται ὁ Κλήμης, ἐπίσκοππος Ρώμης, πού ἔγραψε στήν Ἐκκλησία τῆς Κορίνθου κατά τά τέλη τοῦ πρώτου αἰώνα·  τό ἀναφέρει στούς ἐπισκόπους τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀναμφίβολα ὁ προφήτης μιλάει ἐδῶ γιά τή δόξα τῆς Νέας Ἱερουσαλήμ, τῆς Ἐκκλησίας, πού θά γίνει «ἀγαλίασις αἰώνιος, εὐφροσύνη γενεῶν γενεαῖς» (Ἡσ. ξ΄15).

Ὁ Κλήμης ὑπογραμμίζει πώς οἱ ἀπόστολοι κήρυξαν τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ, βάπτισαν τά νέα μέλη τῆς Ἐκκλησίας καί ἐπροχώρησαν στήν ὀργάνωση τοπικῶν Ἐκκλησιῶν, μέ τήν ἐγκατάσταση «ἐπισκόπων καί διακόνων». «Καί τοῦτο οὐ καινῶς», συνεχίζει, «διότι ἀπό πολλά ἔτη εἶχε γραφῆ περί τῶν ἐπισκόπων καί διακόνων..... καταστήσω τούς ἐπισκόπους αὐτῶν ἐν δικαιοσύνη, καί τούς διακόνους αὐτῶν ἐν πίστει».

Λίγα χρόνια ἀργότερα ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος γράφει ὅτι οἱ ἐπίσκοποι ἵστανται «εἰς τόπον Θεοῦ» καί περιβάλλονται ἀπό τούς πρεσβύτερους, πού ὀνομάζονται «συνέδριον Θεοῦ» καί βρίσκονται «εἰς τόπον συνεδρίου τῶν ἀποστόλων». 

Ἔτσι ἑρμηνεύεται καί ἡ προτροπή: «Τῷ ἐπισκόπῳ προσέχετε καί τῷ πρεσβυτερίῳ καί διακόνοις... μημηταί γίνεσθε Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὡς καί αὐτός τοῦ Πατρός αὐτοῦ».

Ἡ ἐξουσία τοῦ ἐπισκόπου ἦταν ἐξουσία τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ ἀποφάσεις τους γιά τά ἐκκλησιαστικά θέματα δέν ἦσαν δικές τους, ἀλλά τοῦ Θεοῦ (Α΄ Κορ. β΄16. Πράξ. ιε΄ 28) καί ὄφειλαν νά βρίσκονται «ἐν Ἰησοῦ Χριστοῦ γνώμῃ», ὅπως ἀναφέρει ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος·  νά μή ἐπιβάλουν δικές τους ἀνθρώπινες ἀπόψεις. Ἔπρεπε νά φανερώνουν τή γνώμη τοῦ Χριστοῦ.

Στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ὁ ἐπίσκοπος δέν ἐκφράζει μόνο τή γνώμη τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί τήν παρουσία του ἀοράτου, μοναδικοῦ ἀρχιερέα καί ἐπισκόπου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἀποτελεῖ ἐγγύηση τῆς παρουσίας αὐτῆς στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας, ἰδιαίτερα στά ἱερά μυστήρια, καί τῆς χαρισματικῆς ἐνέργειας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στήν Ἑκκλησία. Γι’ αὐτό στήν ὀρθόδοξη ὁμολογία τοῦ Δοσιθέου ἀναφέρεται πώς χωρίς τό ἐπισκοπικό ἀξίωμα, δέν εἶναι δυνατό «μήτε Ἐκκλησίαν, μήτε Χριστιανόν τινα ἤ εἶναι ἤ ὅλως λέγεσθαι».

Συνέπεια αὐτοῦ εἶναι οἱ λόγοι τοῦ ἁγίου Ἰγναντίου: «ὅπου ἄν φανῆ ὁ ἐπίσκοπος, ἐκεῖ καί τό πλῆθος ἔστω, ὥσπερ ὅπου ἄν ᾖ Χριστός, ἐκεῖ ἡ καθολική Ἐκκλησία».  Γιά τή θεία εὐχαριστία ὁ ἴδιος ἅγιος ἐπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας λέγει ὅτι βεβαία καί ἐγγυημέη εἶναι ἐκείνη ἡ θεία εὐχαριστία, τήν ὁποία τελεῖ ὁ ἐπίσκοπος ἤ ἐκεῖνος πού ἔχει ἐξουσιοδοτηθεῖ ἀπό ἐκεῖνον, κάποιος δηλαδή πρεσβύτερος, πού ἀνήκει στό «πρεσβυτέριον» τοῦ ἐπισκόπου, πού ὀνομάζεται ἀπό τόν Ἰγνάτιο «ἀξιόπλοκος πνευματικός στέφανος». 

Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο :
 «Ἡ Ὀρθοδοξία μας».
   Ἔτος 1994
      σελίδες 340 -342

      Ἐκδόσεις  Διάλογος

Τῆς Ὑπηρεσίας Ἐνημερώσεως Διαλόγου καί Πολιτισμοῦ τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν
σέ συνεργασία μέ τήν Πανελλήνια Ἕνωση Γονέων διά τήν Προστασία
τοῦ Ἑλληνορθόδοξου Πολιτισμοῦ, τῆς Οἰκογενείας καί τοῦ Ἀτόμου.

Ἐπιμέλεια κειμένου:   http://anavaseis.blogspot.com

Διαβάστε περισσότερα αποσπάσματα από το βιβλίο πατώντας  Η Ορθοδοξία μας