Διαγγελέας τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος

Ἡ Ὀρθοδοξία μας

π.Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος

Δρ. Θεολογίας, Δρ. φιλοσοφίας

ζ) Διαγγελέας τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ (σελ. 324-327)

Ὁλόκληρη ἡ ζωή τοῦ χριστιανοῦ γίνεται ἀφορμή νά δοξάζεται τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ μεταξύ τῶν ἀνθρώπων (Ματθ. ε΄16. Α΄Κορ. ι΄31. Α΄Πετρ.  β΄ 11-12).   

Κάθε πιστός καλεῖται νά γίνει διαγγελέας τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ (Λουκ. θ΄ 60).   

Γι’  αὐτό καί ἡ Ἐκκλησία μας ὄρισε σάν εὐαγγελική περικοπή γιά τήν ἱερή ἀκολουθία τοῦ χρίσματος ἐκείνη πού περιλαμβάνει τήν προτροπή· «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη!» ( Ματθ. κη΄19).  Τοῦτο φανερώνει πώς αὐτό τό κάλεσμα ἀπευθύνεται σέ κάθε βαπτιζόμενο χριστιανό.

Τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ δέν ἔχει ἀκόμη ὁλοκληρωθεῖ. Συναρμολογεῖται καί συγκροτεῖται μέ τήν ὑπηρεσία κάθε «ἀρθρώσεως», μέ τήν ὁποία εἶναι ἀφοδιασμένο καί αὐξάνεται μέ τήν κατάλληλη ἐνέργεια τοῦ κάθε μέλους του, δηλαδή κάθε συνειδητοῦ χριστιανοῦ (Ἐφεσ. δ΄ 15-16). Ὁ καθένας πού βαπτίζεται προστίθεται σ’ αὐτό τό Σῶμα (Πραξ. β΄ 47. Γαλ. γ΄26). 

Ὁ Χριστός δέν ἦλθε νά σώσει ὁρισμένο ἀριθμό «ἐκλεκτῶν» ἤ «κεχρισμένων», ἀλλά ὅλους τούς ἀνθρώπους (Α΄ Τιμ. β΄ 4)· ὅλοι εἶναι καλεσμένοι νά «καθήσουν μετά τοῦ Ἀβραάμ καί Ἰσαάκ καί Ἰακώβ ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. η΄ 11). 

Ἡ Ἐκκλησία ξεκίνησε μέ μικρό κύκλο μαθητῶν πού ἦσαν Ἰουδαῖοι. Ὅμως ὁ Χριστός ὑπογράμμισε πώς ἔχει καί «ἄλλα πρόβατα», πού δέν προέρχονται ἀπό τήν ἰουδαϊκή «μάνδρα»·

πρέπει καί ἐκεῖνα νά ἀκούσουν τή φωνή Του καί νά ἐνταχθοῦν στήν Ἐκκλησία, γιά νά γίνει «ἕνα ποίμνιο καί ἕνας ποιμένας» (Ἰω.ι΄16.πρβλ. Ἡσ. ξη΄19). Ἄν λοιπόν ἐπιθυμοῦμε νά ἐκπληρωθεῖ τό θέλημα τοῦ Κυρίου, πρέπει νά ἐργασθοῦμε γιά τήν σωτηρία ἀδεφλῶν.

Ὁ κάθε χριστιανός πρέπει νά εἶναι «ἕτοιμος πρός ἀπολογίαν» στόν καθένα πού θά ζητήσει λόγο «διά τήν ἐλπίδα, τήν ὁποίαν ἔχομεν μέσα μας». Ἀλλά παραγγέλλει ὁ ἀπόστολος «νά τό κάνετε μέ εὐγένειαν καί σεβασμόν μετά πραΰτητος καί φόβου καί νά ἔχετε συνείδησιν ἀγαθήν, ὥστε ἐνῶ κατηγορεῖσθε ὅτι εἴσθε κακοί, νά καταισχυνθοῦν ἐκεῖνοι πού δυσφυμοῦν τήν καλήν σας χριστιανική διαγωγή» (Α΄Πετρ. γ΄15-16).

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος συνιστᾶ διάκριση στίς σχέσεις τῶν πιστῶν πρός τούς «ἔξω»· «συμπεριφέρεσθε πρός τούς ἔξω μέ σοφίαν, ἐπωφελούμενοι τοῦ χρόνου πού ἔχετε. Ὁ λόγος σας νά εἶναι πάντοτε μέ χάριν, ἀρτυμένος μέ ἀλάτι, καί νά ξέρετε πῶς πρέπει νά ἀπαντᾶτε εἰς τόν καθένα» (Κολ. δ΄ 5-6).

Ὁ χριστιανός πρέπει νά εἶναι ἄνθρωπος ἀγάπης πρός ὅλους· πῶς λοιπόν μπορεῖ νά ἀδιαφορήσει γιά τή σωτηρία τῶν ἄλλων;  Γνωρίζει πώς μόνο ἕνας ἀποτελεῖ βεβαία ἐλπίδα, ὁ Χριστός καί ὅτι ἐκτός τοῦ Χριστοῦ δέν ὑπάρχει γιά τόν ἄνθρωπο ἐλπίδα.  Πῶς μπορεῖ λοιπόν νά ἀδιαφορήσει καί νά μή προσπαθήσει νά μεταδόσει τήν μοναδική ἐλπίδα στούς ἄλλους ἀνθρώπους; (Β΄Κορ. α΄ 6. Ἐφεσ. β΄12. Α΄Θεσ. δ΄13. Τίτ. α΄2-3, Α΄Ἰω.γ΄3).

Τό ἔργο αὐτό ἀποτελεῖ θέλημα Θεοῦ καί τήν καλλίτερη ἀπόδειξη ἀγάπης πρός τόν Θεό (Α΄Ἰω.γ΄17. δ΄7,8,20. Ἰεζ. γ΄16-21, λγ΄ 1-20). Ἀποτελεῖ ἀκόμη μαρτυρία τῆς γνησιότητα τῆς πίστης καί τῆς χριστιανικῆς ζωῆς. Ὅποιος μένει σταθερός σ’ αὐτή τή μοναδική ἐλπίδα (Ἐφεσ. δ΄4), φλέγεται ἀπό τόν πόθο γιά τή σωτηρία τῶν ἀδελφῶν, καί δέν μπορεῖ νά ἡσυχάσει, ἀφοῦ οἱ ἀδελφοί του βρίσκονται στήν ἀδιαφορία καί στήν πλάνη καί μένουν ἔξω ἀπό αὐτή τήν ἐλπίδα.  Γι’ αὐτό τό ἔργο γράφει ὁ ἀπόστολος Ἰάκωβος:

«Ἀδελφοί, ἐάν κανείς ἀπό σᾶς πλανηθεῖ ἀπό τήν ἀλήθεια καί κάποιος τόν ἐπαναφέρει, ἄς γνωρίζει ὅτι ἐκεῖνος πού θά ἐπαναφέρει ἁμαρτωλόν ἀπό τόν δρόμον τῆς πλάνης του, θά σώσει ψυχήν ἀπό τόν θάνατον καί θά καλύψει πλῆθος ἁμαρτιῶν» (Ἰάκ. ε΄ 19-20, πρβλ. α΄5 Λουκ. ιε΄24, 32).

Ὁ χριστιανός δέν μπορεῖ νά ἀπομονωθεῖ ἐπιδιώκοντας τήν ἀτομική του σωτηρία ἀνεξάρτητα ἀπό τή σωτηρία τῶν ἀδελφῶν. «Ἐκ τοῦ πλησίον ἐστίν ἡ ζωή καί ὁ θάνατος», λέγει ὁ Ἀββᾶς Ἀντώνιος, «ἐάν γάρ κερδίσωμεν τόν ἀδελφόν, τόν Θεόν κερδαίνωμεν» (πρβλ. Ἰεζ. γ΄16-21, λγ΄ 1-20).

Στήν περίπτωση ἀδιαφορίας γιά τόν ἀδελφό ὑπάρχει ἴσως ἔλλειψη θάρρους γιά ὁμολογία, ἤ ἡ ἐλπίδα δέν εἶναι σταθερά θεμελιωμένη μέσα μας. 

Στήν πρώτη περίπτωση πρέπει νά θυμηθοῦμε τούς λόγους τοῦ Κυρίου, ὅτι θά ὁμολογήσει ἐμπρός στόν Πατέρα Του τόν καθένα πού θά τόν ὁμολογήσει ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων, ἐνῶ θά ἀρνηθεῖ ἐκεῖνον πού δὲν θά ἔχει θάρρος νά τόν ὁμολογήσει καί αὐτόν πού θά τόν ἀρνηθεῖ ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων (Ματθ. ι΄ 32-33.  Μάρκ. η΄38. Λουκ. θ΄26, ιβ΄ 8-9. Β΄ Τιμ. β΄ 12).

Στή δεύτερη περίπτωση πρέπει νά ἔχουμε πάντοτε στό νοῦ μας τούς λόγους τῆς Ἀποκαλύψης: «Θά ἤθελα νά εἴσαι εἴτε ψυχρός εἴτε θερμός. Ἀλλά ἐπειδή εἶσαι χλιαρός, καί οὔτε θερμός, οὔτε ψυχρός, θά σέ ξεράσω ἀπό τό στόμα μου» (Ἀποκ. γ΄16).

Κάθε πιστός λοιπόν καλεῖται νά διδάσκεται καί νά διδάσκει·  νά γίνει διαγγελέας τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ. «Ἐάν ἀρνεῖσαι νά διδάσκεσαι καί νά διδάσκεις, δέν εἶσαι μαθητής τοῦ Κυρίου», λέγει ὁ μητροπολίτης Μόσχας Φιλάρετος· τί εἶσαι; Δέν ξέρω, ὅπως δέν ξέρω τί θά ἀπογίνεις στήν παροῦσα ζωή καί στήν μέλλουσα» (πβλ. Ἱερεμ. κ΄9, Ἰεζ. γ΄16-21, λγ΄1-20. Α΄Κορ. θ΄16).

Κλείνοντες τό κεφάλαιο αὐτό παρατηροῦμε πώς ὁ νέος λαός τοῦ Θεοῦ ἀποτελεῖ βασιλικό καί ἱερατικό ἔθνος. Ὁ κάθε πιστός προφέρει τό σῶμα του καί ὁλόκληρο τόν ἑαυτό του θυσία ζῶσα στόν Θεό.  Τά πάντα ἐπιτελεῖ πρός δόξα Θεοῦ, στόν ὁποῖο προσφέρει τό μόχθο του μέσω τῶν ἀδελφῶν. Ἔτσι δημιουργεῖται διαρκής δοξολογική σχέση ἀνάμεσα στόν ἄνθρωπο καί στόν Θεό· ὁ ἄνθρωπος προσφέρει τά δῶρα τοῦ Θεοῦ δοξολογία στόν Κύριο, καί Ἐκεῖνος τά ἐπιστρέφει στόν ἄνθρωπο εὐλογημένα καί ἁγιασμένα.

Μέ τόν τρόπο αὐτό ξαναβρίσκει ὁ ἄνθρωπος τήν πρώτη του θέση ἀπέναντι στό Θεό καί στή δημιουργία.  Μέ τήν ἐπιστήμη «κατακυριεύει» τήν κτίση·  ὅμως τά κίνητρά του δέν εἶναι ἐγωϊστικά, ἀλλά ἐκπληρώνει μέ ἀφοσίωση τήν ἀποστολή πού τοῦ ἔδωσε ὁ Θεός νά εἶναι ἐργάτης καί φύλακας τῆς δημιουργίας Του.  Τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ διαπερνᾶ ὅλα τά ἔργα τοῦ ἀνθρώπου καί τά μεταφέρει σέ δοξολογική σχέση μέ τόν Θεό.

Ἀλλά ὁ πιστός ὑπηρετεῖ τό ἔργο τοῦ Κυρίου καί μέ ἄλλο τρόπο· μέ τή ζωή του καί τό λόγο του κάνει τούς πλησίον του κοινωνούς τῆς μοναδικῆς ἐλπίδος καί ἀποδεικνύει μέ τόν τρόπο αὐτό τήν ἀγάπη του πρός τούς ἀδελφούς.  Δέν ἐπιδιώκει τήν ἀτομική του σωτηρία ἀνεξάρτητα ἀπό τή σωτηρία τῶν ἀδελφῶν, ἀλλά αἰσθάνεται τήν ἑνότητά του στό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ καί τήν εὐθύνη του γιά τήν αὔξηση τοῦ ὅλου σώματος.

Αὐτή εἶναι ἡ ὀρθή θέση τοῦ κάθε πιστοῦ μέσα στήν Ἐκκλησία.

Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο :
 «Ἡ Ὀρθοδοξία μας».
    Ἔτος 1994
       σελίδες 324 -327

        Ἐκδόσεις  Διάλογος

Τῆς Ὑπηρεσίας Ἐνημερώσεως Διαλόγου καί Πολιτισμοῦ τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν
σέ συνεργασία μέ τήν Πανελλήνια Ἕνωση Γονέων διά τήν Προστασία
τοῦ Ἑλληνορθόδοξου Πολιτισμοῦ, τῆς Οἰκογενείας καί τοῦ Ἀτόμου.

Ἐπιμέλεια κειμένου:   http://anavaseis.blogspot.com

Διαβάστε περισσότερα αποσπάσματα από το βιβλίο πατώντας  Η Ορθοδοξία μας