Κυριακή τοῦ Λουκᾶ Ι΄ (ΚΖ΄). Περὶ τῆς ἐχούσης πνεῦμα ἀσθενείας. Θεοφυλάκτου Βουλγαρίας

Κυριακή τοῦ Λουκᾶ Ι΄ (ΚΖ΄)

Λουκ. ιγ΄, 10-17.

Θεοφυλάκτου Ἀρχιεπισκόπου Βουλγαρίας

Περὶ τῆς ἐχούσης πνεῦμα ἀσθενείας, Κεφάλαιον ΙΓ΄

            

Κείμενο καὶ ἀπόδοσις 

«Ἦν δὲ διδάσκων ἐν μιᾷ τῶν συναγωγῶν ἐν τοῖς Σάββασι· καὶ ἰδοὺ γυνὴ ἦν πνεῦμα ἔχουσα ἀσθενείας ἔτη δέκα ὀκτώ, καὶ ἦν συγκύπτουσα, καὶ μὴ δυναμένη ἀνακύψαι εἰς τὸ παντελὲς· ἰδὼν δὲ αὐτὴν ὁ Ἰησοῦς προσεφώνησεν καὶ εἶπεν αὐτῇ· Γύναι, ἀπολέλυσαι τῆς ἀσθενείας σου· καὶ ἐπέθηκεν αὐτῇ τὰς χεῖρας, καὶ παραχρῆμα ἀνωρθώθη, καὶ ἐδόξαζε τὸν Θεὸν. Ἀποκριθεῖς δὲ ὁ ἀρχισυνάγωγος ἀγανακτῶν, ὅτι τῷ Σαββάτῳ ἐθεράπευσεν ὁ Ἰησοῦς, ἔλεγε τῷ ὄχλῳ· Ἕξ ἡμέραι εἰσὶν, ἐν αἷς δεῖ ἐργάζεσθαι· ἐν ταύταις οὖν ἐρχόμενοι θεραπεύσθε, καὶ μὴ τῇ ἡμέρᾳ τοῦ Σαββάτου. Ἀπεκρίθη δὲ αὐτῷ ὁ Κύριος καὶ εἶπεν· Ὑποκριτά, ἕκαστος ὑμῶν τῷ Σαββάτῳ οὐ λύει τὸν βοῦν αὐτοῦ, ἤ τὸν ὄνον ἀπὸ τῆς φάτνης, καὶ ἀπαγαγὼν ποτίζει; Ταύτην δὲ θυγατέρα Ἀβραὰμ οὖσαν ἥν ἔδησεν ὁ Σατανᾶς ἰδοὺ δέκα καὶ ὀκτὼ ἔτη, οὐκ ἔδει λυθῆναι ἀπὸ τοῦ δεσμοῦ τούτου τῇ ἡμέρᾳ τοῦ Σαββάτου; Καὶ ταῦτα λέγοντος αὐτοῦ, κατῃσχύνοντο πάντες οἱ ἀντικείμενοι αὐτῷ καὶ πᾶς ὁ ὄχλος ἔχαιρεν ἐπὶ πᾶσι τοῖς ἐνδόξοις τοῖς γινομένοις ὑπ’ αὐτοῦ». Ἐξ ἐπηρείας διαβολικῆς τὸ  πάθος τοῦτο τῇ γυναικὶ συνέβη, καθὰ δὴ καὶ ὁ Κύριός φησιν· ἥν ἔδησεν ὁ Σατανᾶς ἔτη δέκα ὀκτώ. Ἴσως γὰρ διὰ πταίσματά τινα ἐγκαταλειφθεῖσαν ὑπὸ Θεοῦ ἐτιμωρεῖτο ὁ Σατανᾶς. Παραίτιος γάς ἐστι τοῖς τῶν ἀνθρώπων σώμασι πάντων τῶν δυσχερῶν, ὅταν ἄνωθεν παρὰ Θεοῦ συγχωρηθείη· ἐπεὶ καὶ ἐξ ἀρχῆς αὐτὸς ἡμῖν πρόξενος ἐγεγόνει τοῦ ἐκπεσεῖν μὲν τῆς ἀφθαρσίας, ἐφ’ ᾗ ἐκτίσθημεν, νοσερῷ δὲ σώματι καὶ παθῶν δεκτικῷ προσδεθῆναι·  τοὺς δερματίνους γὰρ χιτῶνας τοῦτο νοοῦμεν πάντως. Ὁ μέν τοι Κύριος θεοπρεπεστάτῃ φωνῇ καὶ ἐξουσίας γεμούσῃ τῆς γυναικὸς ταύτης τὴν νόσον ἐλαύνει. Ἐπιτίθησι δὲ καὶ τὰς χείρας αὐτῇ, ἵνα μάθωμεν, ὅτι τὴν τοῦ λόγου δύναμίν τε καὶ ἐνέργειαν ἡ ἁγία πεφόρηκε σάρξ· ἰδία γὰρ ἦν αὐτοῦ, καὶ οὐχ ἑτέρου τινὸς παρ’ αὐτὸν ὄντος καταμόνας καὶ ἰδιοϋποστάτως κεχωρισμένου, καθὰ δὴ Νεστορίῳ τῷ δυσσεβεῖ δοκεί. Ἡ μὲν οὖν ἀγαθότης τοῦ Κυρίου τοιαύτη, καὶ οὕτω τὸ οἰκεῖον πλάσμα ἠλέησεν. Ὁ δὲ ἐξ ἀρχῆς τὴν γυναῖκα δεσμήσας Σατανᾶς, ἀχθόμενος τῇ ταύτης λύσσει, οἷα θέλων ἐπὶ πλέον κακουχεῖσθαι αὐτὴν, δεσμεῖ τὸν ἀρχισυνάγωγον τῷ φθόνῳ, καὶ διὰ τοῦ στόματος τούτου ἐπηρεάζει τῷ θαύματι· οὕτως ἄρα πανταχοῦ τοῖς καλοῖς ἐπιτίθεται. Ἀγανακτεῖ οὖν ὅτι ἐν Σάββατῳ ἡ θεραπεία γέγονε ὅν ὁ Κύριος χαριεστάτῳ ὑποδείγματι τῶν ἀλόγων ζώων ἐλέγχει· ὅθεν οὐ μόνος αὐτὸς τοῖς τοιούτοις λόγοις, ἀλλὰ καὶ πάντες οἱ ἄλλοι ἀντικείμενοι τῷ Ἰησοῦ ἀπὸ τῶν λόγων κατησχύνοντο. Λίαν γὰρ ἦν ἀνόητον τὸ κωλύειν θεραπευθῆναι ἄνθρωπον ἐν Σαββάτῳ, διὰ τὴν ἀργίαν δῆθεν τὴν ὑπὸ τοῦ νόμου τῷ Σαββάτῳ προστεταγμένην. Οἱ μὲν οὖν ἄντικείμενοι τῷ Ἰησοῦ ἀπὸ τῶν λόγων κατῃσχύνοντο, οἱ δὲ ὄχλοι ἔχαιρον ἐπὶ τοῖς ἔργοις, ὡς ἐκεῖνοί γε τοῖς ἔργοις οὐκ ἔχαιρον, ἀλλ’ ἐξετήκοντο θαυματουργοῦντος τοῦ Χριστοῦ. Οἱ δὲ τοῦ ὄχλου οἷα ὠφελούμενοι ἐκ τῶν σημείων, ἔχαιρον, ἰάσεων ἀπολαύοντες. Ταῦτα δὲ μοι λάμβανε τὰ θαύματα καὶ ἐπὶ τὸν ἐντὸς ἄνθρωπον· συγκύπτει γὰρ ἡ ψυχή, ὅταν ἐπὶ τὰ γηΐνας μόνας φροντίδας νεύῃ, καὶ μηδὲν οὐράνιον ἤ θεῖον φαντάζηται· δι’ὅ καὶ ὀκτὼ καὶ δέκα ἔτη νοσεῖν λέγεται. Ὅταν γὰρ τις περὶ τῆν τήρησιν τῶν ἐντολῶν τοῦ θείου νόμου, αἵτινές εἰσι δέκα, καὶ περὶ τὴν ἐλπίδα τοῦ ὀ γ δ ό ο υ   α ἰ ῶ ν ο ς ἀσθενῇ, δέκα καὶ ὀκτὼ ἔτη συγκύπτειν λέγεται·  ἤ οὐχ ὁ τῇ γῇ προσκείμενος, καὶ ἁμαρτάνων ἀεὶ τὰς τε ἐντολὰς ἀθετεῖ, καὶ τὸν μέλλοντα αἰῶνα οὐ παραδέχεται; Ἀλλ’ ὁ Κύριος ἐν Σαββάτῳ καὶ Συναγωγῇ θεραπεύειν τὴν τοιαύτην ψυχή. Ὅταν γὰρ συναγάγῃ τις ἐν ἑαυτῷ τοὺς τῆς ἐξομολογήσεως λογισμούς· Ἰούδας γὰρ ἐξομολόγησις λέγεται καὶ Σάββατον σχοίη, τοὐτέστιν ἀργίαν ἀπὸ τῶν κακῶν, τότε θεραπεύει αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς, οὐ λόγῳ μόνῳ λέγων αὐτῷ Ἀπολέλυσαι τῆς ἀσθενείας σου, ἀλλα καὶ τὰς χεῖρας ἐπιθείς· δεῖ γὰρ ἡμᾶς καὶ τὴν τῶν θείων χειρῶν συνεργίαν πρὸς τὸ πράττειν τὰ τῆς ἀρετῆς ἔργα δέξασθαι, καὶ μὴ διά λόγου μόνου καὶ κατηχήσεως τὴν θεραπείαν λαβεῖν δοκοῦντας ἀρκεσθῆναι.

«Ἕνα Σάββατο δίδασκε σὲ μιὰν ἀπὸ τὶς συναγωγές.  Κι ἦταν μιὰ γυναῖκα ποὺ τη βασάνιζε τὸ δαιμόνιο κάποιας ἀσθένειας ἐπὶ δεκαοκτὼ χρόνια· ἦταν σκυμμένη στὴ γῆ κι ἦταν ὁλότερα ἀδύνατο νὰ σηκώση τὴ μέση της. Ὅταν τὴν εἶδε ὁ Ἰησοῦς τὴ φώναξε καὶ τῆς εἶπε Γυναῖκα, ἐλευθερώνεσαι ἀπὸ τὴν ἀσθένειά σου. Ἔβαλε ἐπάνω της τὰ χέρια του κι ἀμέσως σηκώθηκε ὄρθια κι ἐδόξαζε τὸ Θεὸ. Θυμωμένος ὁ ἀρχισυνάγωγος, ἐπειδὴ ὁ Ἰησοῦς ἐθεράπευσε κατὰ τὴν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου πῆρε τὸ λόγο κι εἶπε στὸν κόσμο. Ἕξι ἡμέρες ἔχουν ὁρισθῆ γιὰ νὰ ἐργαζώμαστε. Σ’ αὐτὲς λοιπὸν νὰ ἔρχεστε καὶ νὰ θεραπεύεστε, ὄχι τὴν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου.  Τοῦ ἀπάντησε καὶ τοῦ εἶπε: Ὑποκριτή, καθένας ἀπὸ σᾶς δὲ λύνει τὸ βόδι του ἤ τὸ ζωντανό του ἀπὸ τὸ παχνί τὸ Σάββατο καὶ δὲν τὸ φέρνει στὸ πότισμα; Κι αὐτὴ ἐδῶ ποὺ εἶναι κόρη τοῦ Ἀβραάμ, δεμένη δεκαοκτὼ ὁλόκληρα χρόνια ἀπὸ τὸ Σατανᾶ, δὲν ἔπρεπε νὰ ἐλευθερωθῆ ἀπὸ τὸ δέσιμο αὐτὸ τὴ μέρα τοῦ Σαββάτου; Μ’ αὐτοὺς τοὺς λόγους του, ντροπιάστηκαν ὅλοι οἱ ἀντίθετοι του κι ὅλος ὁ κόσμος χαιρόταν μὲ τὰ πρωτοφανέρωτα ἔργα ποὺ ἔκαμε». Ἀπὸ διαβολικὴ ἐπιβουλὴ ἔπαθε τὸ πάθημα τοῦτο ἡ γυναῖκα, ὅπως λέει ὁ Κύριος, «δεμένη ἐπὶ δεκαοκτὼ χρόνια ἀπὸ τὸ Σατανᾶ». Ἴσως, ἐπειδὴ γιὰ κάποια σφάλματά της τὴν ἐγκατέλειψε ὁ Θεὸς, τὴ βασάνιζε ὁ Σατανᾶς. Γιατὶ αὐτὸς εἶναι ὁ ἔνοχος γιὰ ὅλες τὶς σωματικὲς ἀσθένειες τῶν ἀνθρώπων, ὅταν ἐπιτρέψη ὁ Θεός. Ἀφοῦ κι ἀπὸ τὴν ἀρχὴ αὐτὸς εἶναι ὁ αἴτιος ποὺ ἐξέπέσαμε ἀπὸ τὴν ἀθανασία γιὰ τὴν ὁποία πλαστήκαμε καὶ ποὺ συνδεθήκαμε μὲ νοσηρὸ σῶμα καὶ δεκτικὸ ἀσθενειῶν. Ὁ Κύρος ὅμως μὲ φωνὴ ποὺ ἁρμόζει στὸ Θεὸ καὶ γεμάτη ἀπὸ ἐξουσία διώχνει τὴ νόσο τῆς γυναίκας αὐτῆς.  Βάζει συνάμα καὶ τὰ χέρια του ἐπάνω της, γιὰ νὰ καταλάβωμε ὅ,τι ἡ ἅγια σάρκα του εἶναι γεμάτη ἀπὸ τὴ δύναμη τοῦ λόγου καὶ τὴ δραστικότητα. Ἦταν δική του κι ὄχι κάποιου ἄλλου ποὺ ἦταν κοντὰ του χωρισμένος σὲ ἀτομικὴ δική του ὑπόσταση, ὅπως πιστεύει ὁ αἱρετικὸς Νεστόριος. Τέτοια εἶναι ἡ ἀγαθότητα τοῦ Κυρίου καὶ ἔτσι ἐλέησε τὸ πλάσμα του.  Κι ὁ Σατανᾶς ποὺ ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ἐδέσμευε τὴ γυναῖκα, θυμωμένος γιὰ τὴ θεραπεία της -ἤθελε ἀκόμα νὰ τὴν ταλαιπωρῆ- δένει μὲ τὰ δεσμὰ τοῦ φθόνου τὸν ἀρχισυνάγωγο καὶ μὲ στόμα τούτου προσβάλλει τὸ θαῦμα. Ἔτσι πάντα, ὅπως ξαίρομε, μάχεται τὸ καλό. Ἀγανακτεῖ λοιπὸν ποὺ ἡ θεραπεία ἔγινε Σάββατο. Κι ὁ Κύριος τὸν ἐγέχει μ’ ἕνα χαριτωμένο παράδειγμα ἀπὸ τὰ ἄλογα ζῶα. Κι ἔτσι ὄχι μόνο αὐτὸς μὰ κι ὅλοι οἰ ἀντίθετοι στὸν Ἰησοῦ ντροπιάστηκαν ἀπὸ τοὺς λόγους αὐτούς. Ἦταν ὑπερβολικὰ ἀνόητη ἡ παρεμπόδιση τῆς θεραπείας ἀνθρώπου κατὰ τὸ Σάββατο, γιὰ τὴν ἀργία τάχα ποὺ ἐπιβάλλει ὁ νόμος τὸ Σάββατο... Ντροπιάστηκαν οἱ ἀντίθετοι τοῦ Ἰησοῦ ἀπὸ τοὺς λόγους του, ὁ κόσμος ὅμως χαιρόταν γιὰ τὰ ἔργα του, ὅπως ἀντίθετα δὲν ἐχαίρονταν οἱ ἄλλοι, παρὰ ἔλιωναν, ὅταν θαυματουργοῦσε ὁ Χριστός. Ὁ κόσμος ὅμως, ἐπειδὴ ὠφελοῦνταν ἀπὸ τὰ θαύματα χαίρονταν, γιατὶ ἀπολάμβαναν θεραπεῖες. Αὐτὰ τὰ θαύματα θὰ τὰ βρῆς καὶ στὸν ἐσωτερικὸ ἄνθρωπο. Κι ἡ ψυχὴ δηλαδὴ σκύβει στὴ γῆ, ὅταν κλίνη στὶς φροντίδες τῆς γῆς μονάχα καὶ δὲν ἀναλογίζεται κανένα οὐράνιο ἤ θεϊκό· Γι’ αὐτὸ καὶ λέγεται γι’ αὐτὴν ὅτι ἦταν ἄρρωστη δεκαοκτὼ χρόνια. Ὅταν κάποιος χωλαίνη στὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ θείου νόμου, ποὺ εἶναι δέκα, καὶ δὲν ἀποδέχεται τὴν ἐλπίδα τοῦ ὄγδοου αἰῶνα, τότε λέγεται γι’ αὐτὸν ὅτι πάσχει ἀπὸ σύγκυψη δεκαοκτὼ χρόνια. Ἤ μήπως αὐτὸς ποὺ δένεται μὲ τὴν γῆ καὶ ἁμαρτάνει ἀδιάκοπα, δὲν καταπατεῖ τὶς ἐντολὲς καὶ δὲν ἀπαρνεῖται τὴ μέλλουσα ζωή; Ὁ Κύριος ὅμως θεραπεύη αὐτὸν τὸ Σάββατο καὶ μέσα στὴ Συναγωγή. Ὅταν συγκεντρώση κανένας μέσα τὶς σκέψεις τῆς ἐξομολογήσεως -Ἰούδας σημαίνει ἐξομολόγηση- καὶ φυλάξη τὴν ἀργία τοῦ Σαββάτου, δηλαδὴ τὴν ἀργία ἀπὸ τὶς κακὲς πράξεις τότε τὸν θεραπεύει ὁ Χριστὸς.  Καὶ δὲν τὸν θεραπεύει ὁ Ἰησοῦς ἀπευθύνοντάς του μόνο τὸ λόγο· Ἐλευθερώνεσαι ἀπὸ τὴν ἀσθένεια σου ἀλλὰ καὶ ἐπιθέτοντας τὰ χέρια του σ’ αὐτὸν. Εἶναι ἀνάγκη νὰ δεχτοῦμε τὴ θεία βοήθεια στὴ διάπραξη τῶν ἔργων τῆς ἀρετῆς καὶ νὰ μὴ νομίσωμε ὅτι εἶναι ἀρεκτὰ γιὰ νὰ λάβωμε τὴ θεραπεία ὁ λόγος καὶ ἡ κατηχητικὴ διδασκαλία μονάχα.

Μητροπολίτου Τρίκκης καὶ Σταγῶν Διονυσίου
Πατερικὸν Κυριακοδρόμιον
Τόμος Δεύτερος
Ἀθῆναι 1969

Έπιμέλεια κειμένου Άναβάσεις - http://anavaseis.blogspot.com

Διαβάστε περισσότερα πατώντας  Κυριακή Ι΄ Λουκά