Ἀρχιμ. Εὐσέβιος Βίττης Ἀναφορά στόν ἀγώνα του καί τήν μαρτυρία τοῦ (1927-2009) (Μέρος Β΄)

Ὁ Ὅσιος Γρηγόριος

Ἐτήσια ἔκδοσις τῆς Ἱερᾶς Μονῆς
Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὅρους
Περίοδος Β΄ ἔτος 2010 ἀριθμ. 35

† Ἀρχιμ. Εὐσέβιος Βίττης

Ἀναφορά στόν ἀγώνα του καί τήν μαρτυρία του (1927-2009)

Ἔχοντας μέσα του ὁ μακαριστός Γέροντας τίς Ὀρθόδοξες αὐτές προϋποθέσεις προχώρησε στήν ζωή του λειώνοντας σάν κερί μέσα στούς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας μας, προσευχόμενος καί δοξολογώντας τόν Θεό καί θυσιαζόμενος γιά τούς ἀδελφούς τους, ὅποιοι καί ἄν ἦταν αὐτοί ἀδιακρίτως.  Γι’ αὐτό καί ὁ Θεός τόν ἐξόξασε, ὅπως θά ἀναφέρουμε πιό κάτω, καί μέ ὑπερφυῆ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Πρίν ὅμως παρουσιάστηκε κάποια στοιχεῖα ἀπό τήν ζωή του, θέλουμε νά ἐκφράσουμε τί αἰσθανθήκαμε κατά τήν πρώτη ἐπίσκεψί μας στόν ἁγιασμένο τόπο, στόν ὁποῖο ἀγωνίσθηκε  τά ταλευταῖα  εἴκοσι χρόνια πρό τῆς μακαρίας κοιμήσεως του.

Ξεκινήσαμε δύο ἀδελφοί τῆς Μονῆς μας καί ὁ εὐλαβέστατος ὁδηγός μας κ. Σ. μέ προορισμό μας τήν κατάφυτη ὀρεινή περιοχή τοῦ Σιδηροκάστρου καί πιό συγκεκριμένα τήν περιοχή Κρυονέρι, πού βρίσκεται λίγο πιό πάνω ἀπό τό χωρίο Φαιά Πέτρα.  Οἱ ψυχές μας ἦταν γεμάτες ἀπό αἰσθήματα γλυκείας προσμονῆς καί κατανύξεως. Ἀφοῦ φθάσαμε στήν Φαιά Πέτρα, πληροφορηθήκαμε ἀπό κάποιο χωρικό ποῦ βρίσκεται τό ἀσκητήριο τοῦ Γέροντος.  Διασχίσαμε τό χωριό καί ἀρχίσαμε νά ἀνηφορίζουμε  τόν δύσβατο χωματόδρομο. 


Πρῶτα ἀντικρύσαμε τό μονύδριο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου. Ἐδῶ ξεκίνησε τούς ἀσκητικούς του ἀγῶνες ὁ Γέροντας μετά τήν ἐπιστροφή του ἀπό τό ἐξωτερικό (τό 1980) καί ἀφοῦ εἶχε μείνει γιά λίγους μῆνες στό Ἅγιο Ὄρος. Ἀφήσαμε ἀριστερά μας τό μοναστήρι καί κατηφορίσαμε στήν ρεματιά, τήν ὁποία ὁ Γέροντας εἶχε ὀνομάσει «ρεματιά τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου». Ἀρχίσαμε καί πάλι νά ἀνηφορίζουμε τόν κατεστραμμένο ἀπό τίς βροχές δρόμο. Ἡ ἄνοδος μας συνοδευόταν ἀπό ἱερές ἐκπλήξεις.

 Κάθε τοποθεσία ἔφερε τό ὄνομα κάποιου Ἁγίου.  Εἵχαμε τήν αἴσθησι ὅτι πορευόμασταν πρός τόν Οὐρανό, στόν ὁποῖο μᾶς ἀνεβάζαν οἱ ἔνδοξοι Ἅγιοι τῆς πίστεώς μας.  Ἡ πρώτη στροφή εἶχε τό ὄνομα «τῆς Ἁγίας Ὄλγας» τῆς ἰσαποστόλου. Ἀκολουθοῦσε ἡ «ρεματιά τοῦ  Ἁγίου Στέφανου».  Στήν συνέχεια «ἡ στροφή τοῦ πρεσβυτέρου ἀδελφοῦ», πού τήν διαδεχόταν «ἡ στροφή τοῦ νεωτέρου ἀδελφοῦ».  Σημειωτέον ὅτι τό ἀσκητήριο τοῦ π. Εὐσεβίου εἶναι τῶν Ἁγίων «Σάββα τοῦ ἡγιασμένου, Ματρώνης τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει (καί) Δομετίου καί Μαξίμου τῶν διά τῆς εὐχῆς ἁγιασθέντων αὐταδέλφων νεανιῶν». 
Καθώς συνεχίζεται ἡ ἀνάβασίς μας συναντοῦμε τήν «στροφή τῆς Ἁγίας Ματρώνης» καί ἀμέσως μετά τήν «στροφή τοῦ Ἁγίου Σάββα». Ἡ ἑπόμενη στροφή ἔφερε τό ὄνομα τῆς Παναγίας μας.  Μᾶλλον πρέπει νά φθάνουμε.  Καί πράγματι!  Ἡ ἑπόμενη στροφή ἦταν «τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ», τήν ὁποία ἀφοῦ περάσαμε, βρεθήκαμε μπροστά στό ἀπέριτο καί φτωχικό κελάκι τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος.

Μία πινακίδα στόν συρματόπλεκτο φράχτη τῆς περιοχῆς τοῦ κελλίου χαρακτήριζε τόν τόπο ὡς «ἄβατο».  Μέ συντριβή, ἀφοῦ ξεκλειδώσαμε τίς ἐνδιάμεσες πόρτες, βρεθήκαμε στόν χῶρο τοῦ κελλίου, ὅπου ἔζησε ἕνας σύγχρονος ἐραστής τοῦ Θεοῦ. Ἐδῶ πάλαιψε μέ ἀνδρεῖο καί ἡρωϊκό φρόνημα καί κατενίκησε μέ τήν Χάρι τοῦ Θεοῦ τήν σάρκα, τόν κόσμο καί τόν κοσμοκράτορα, ἀπηύθυνε τίς διάπυρες προσευχές του γιά την σωτηρία του καί τήν σωτηρία τῶν ἀδελφῶν του καί ἀξιώθηκε νά ἑνωθῇ μέ τόν ποθούμενό του Νυμφίο Χριστό.

Τό αἴσθημα τῆς κατανύξεως καί ἡ συναίσθησις τῆς μικρότητός μας εἶχαν φθάσει στό ἀπόγειό τους.  Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ἦταν ἄκρως αἰσθητή ἀπό ὅλους μας.  Μάλιστα ὁ εὐλαβέστατος ὁδηγός μας δέν μπόρεσε νά συγκρατήσῃ ἕνα ἐπιφώνημα θάμβους καί ἐκπλήξεως, πού ἐξέφραζαν αὐτά πού καί αὐτός ἐβίωνε τότε.  Θυμηθήκαμε τόν φωστῆρα τῆς Θεσσαλονίκης ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ, ὁ ὁποῖος λέγει ὅτι «ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ἀφοῦ πρῶτα ἐνωθῆ μέ τίς ψυχές τῶν Ἁγίων, κατόπιν σκηνώνει καί στά ἅγια σώματά τους, καί χαριτώνει αὐτά.  Κι ὄχι μόνο στά σώματά τους, ἀλλά καί στούς τάφους τους, στίς εἰκόνες τους καί στούς ναούς τους»⁷.
(⁷Ἀρχιμ. Γεωργίου, Καθηγουμένου Ἱ. Μονῆς Ὁσ. Γρηγορίου. «Ἡ Θέωσις ὡς σκοπός τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου», ἔκδ. Ἱ. Μονῆς Ὁσ. Γρηγορίου, Ἅγιον Ὄρος 2007, σελ. 56.) 
Βαθεῖα σιγή καί εἰρήνη βασίλευαν μέσα καί ἔξω ἀπό τό ἀσκητήριο. Βαθεῖα σιγή καί εἰρήνη βασίλευαν μέσα στίς ψυχές μας.  Στεκόμασταν ἐνεοί μπροστά σέ ὅσα βλέπαμε. Ὅλα καθαρά καί ὄμορφα παρά τήν πρωχεία τους.  Τό μικρό ἐκκλησάκι φτωχικό καί ἀπέριττο καί αὐτό.  Τό τέμπλο του, τό ἀναλόγιό του, τά στασίδια του ὅλα ἔργα τοῦ Γέροντα.

Δέν εἴχαμε καμμία διάθεσι γιά συνομολίες.  Τό μόνο πού ἐπιθυμούσαμε ἦταν νά ρουφήξουμε ὅσο μπορούσαμε πιό πολύ τήν Χάρι πού βασίλευε σ’ αὐτόν τόν τόπο. Δέν θέλαμε νά ἀπομακρυνθοῦμε ἀπό ἐκεῖ, διακατεχόμενοι ἀπό τά ἱερά αὐτά αἰσθήματα πού μᾶς κατέκλυζαν.


Ἀπόσπασμα ἀπό τήν Ἐτήσια Ἔκδοση της
Ι. Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὅρους
Περίοδος Β΄  Ἔτος 2010 Ἀριθμός 35
σελίδες 33 -36

Διαβάστε περισσότερα πατῶντας στο Έκδοση Όσιος Γρηγόριος

________________________

Ψηφιοποίηση κειμένου Κατερίνα