Η Ευθύνη της επιλογής μας. «6. β. Ὁ δούρειος ἵππος τῆς Λισσαβῶνος» Μέρος Α΄

ΙΕΡΟΝ ΚΕΛΛΙΟΝ
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΜΠΟΥΡΑΖΕΡΗ
ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΗΣ ΕΠΙΛΟΓΗΣ ΜΑΣ 

Κεφάλαιο Β΄ 

Οι Έσχατολογικοί καιροί μας
« 6. β. Ὁ δούρειος ἵππος τῆς Λισσαβῶνος .»  Μέρος Α΄ (σελ. 175- 179)

           ____________________________________

                                  Βιομετρικά διαβατήρια

                                  Ἡλεκτρονικές ταυτότητες

                                   666
                                   Bar code
                                   RFID
                                   Smart cards
                                   Ἐμφυτευόμενα μικροτσιπς

Ἔκδηλες ἦσαν οἱ ἀνησυχίες καί ἀλλεπάλληλα τά ἐρωτήματα στήν μέχρι τώρα πορεία τῆς ἑνοποιητικῆς διαδικασίας στόν Εὐρωπαϊκό χῶρο¹⁵⁷.

(¹⁵⁷ Τά ἐκτεθέντα ἱστορικά στοιχεῖα συνθέτουν ὅ,τι ἔχει σχέσι μέ τό προσκήνιο τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ γίγνεσθαι, τοῦ ἐξελεκτικοῦ χαρακτῆρος τῆς διαδικασίας τῆς εὐρωπαϊκῆς ὁλοκληρώσεως. 

Ἄ ρ α γ ε  ὅμως  π ο ι ό ς  εἶναι αὐτός πού πράγματι ὁραματιζόταν τήν οἰκονομική πολιτική ἕνωσι τῆς Εὐρώπης καί γ ι α τ ί  τήν ἐπιδίωξε; 

Π ῶ ς  εὐρωπαϊκά κράτη (π.χ. Γαλλία, Γερμανία), πού ἐπί αἰῶνες ἄφηναν ἑκατομμύρια νεκρούς στά πεδία τῶν μεταξύ τους μαχῶν, τώρα συνδιασκέπτονται καί συναποφασίζουν μέ εἰρήνη καί ὁμόνοια; 

Π ῶ ς  ἐξηγεῖται αὐτή ἡ ἑνότης καί συνεργασία;  

Μ ή π ω ς  ὁ Διεθνής Σιωνισμός, πού ἐπέβαλε τήν ἵδρυσι τοῦ ἀνεξαρτήτου κράτους τοῦ Ἰσραήλ τό 1948, αὐτός ὁ Διεθνής Σιωνισμός -ὡς παγκόσμια ἀόρατη κυβέρνησι- ἐπιδίωξε καί τήν ἴδρυσι τοῦ ὑπερ-κράτους τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως; 

Τό ἐρώτημα εἶναι εὔλογο, ἀλλά καί ἡ ἀπάντησι γνωστή (βλ. Τά Πρωτόκλλα τῶν σοφῶν τῆς Σιῶν, κεφ. 7 και 15, Ἀθήνα 1976). 

Ὁπωσδήποτε γι’ αὐτό τό θέμα κάτι θά ἔχῃ νά μᾶς πῇ καί ἡ Λέσχη Μπίλντενρμπεργκ πού μέ τά σιωπηλά της ὅπλα ὑποστηρίζει καί προωθεῖ ἕναν ἀθόρυβο πόλεμο μέ σκοπό νά ἐλέγξῃ ἀπόλυτα ὁλόκληρο τόν πλανήτη μας.) 

Ἡ παράθεσι ὅλων αὐτῶν τῶν ἱστορικῶν στοιχείων ἦταν ἀναγκαία, ἀφ’ ἐνός μέν γιά νά γνωρίσωμε τούς στόχους καί τίς πρωτοβουλίες τῶν κρατῶν μελῶν πού ἀπέβλεπαν στήν εὐρωπαϊκή οἰκοδόμησι, ἀφ’ ἑτέρου δέ γιά νά ἐκτιμήσωμε τό μέγεθος καί τίς συνέπειες τῶν ἐκτεταμένων ἀλλαγῶν πού ἐπέφερε ἡ Συνθήκη τῆς Λισσαβῶνος - ὑπεγράφη στίς 13 Δεκεμβρίου 2007 στή Λισσαβῶνα¹⁵⁸  

(¹⁵⁸ Μετά τό «ναί» τῶν Ἰρλανδῶν στή Συνθήκη τῆς Λισσαβῶνος (δημοψήφισμα Ὀκτώβριος 2009) καί τίς τελευταῖες πράξεις ἐπικυρώσεως τῆς Συνθήκης ἀπό τήν Πολωνία καί τήν Τσεχία, ἡ Συνθήκη τῆς Λισσαβῶνος τέθηκε σέ ἰσχύ τήν 1^η Δεκεμβρίου 2009, δεδομένου ὅτι τά ὑπόλοιπα κράτη, μέλη εἶχαν ὁλοκληρώσει τίς διαδικασίες τῆς ἐπικυρώσεώς της.)-στίς ἰδρυτικές Συνθῆκες (Συνθήκη γιά τήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωσι καί Συνθήκη περί ἱδρύσεως τῆς Κοινότητος καί ὁρισμένες συναφεῖς πράξεις (πρωτόκολλα καί δηλώσεις)). Ἡ Μεταρρυθμιστική Συνθήκη ἡ Συνθήκη τῆς Λισαβῶνος δέν καταργεῖ, ἀλλά τροποποιεῖ τίς ἰδρυτικές Συνθῆκες καί οὐσιαστικά διαφυλλάσσει τίς βασικές ρυθμίσεις τῆς Συνταγματικῆς Συνθήκης (Εὐρωσυντάγματος).

Συγκεκριμένα:

Κατά τό ἄρθρο 1 ΣΕΕ¹⁵⁹ (¹⁵⁹ Σ’ αὐτή τήν ἑνότητα ὡς ΣΕΕ καί ΣΛΕΕ ἐννοοῦμε τήν ἑνοποιημένη ἀπόδοσι τῆς Συνθήκης γιά τήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωσι καί τῆς Συνθήκης γιά τή λειτουργία τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως, καθώς καί τῶν πρωτοκόλλων καί παραρτημάτων τους, ὅπως ἀπορρέουν ἀπό τίς τροποποιήσεις πού ἐπιφέρονται μέ τή Συνθήκη τῆς Λισαβῶνος.   

Τό κείμενο αὐτό δημοσιεύθηκε στήν ΕΕ C115/9-5-2008.) «τά κράτη μέλη ἀπονέμουν ἁρμοδιότητες  (στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωσι) γιά τήν ἐπίτευξι τῶν κοινῶν τους στόχων». 

Οἱ ἁρμοδιότητες αὐτές –εἴτε ἀποκλειστικές εἴτε συντρέχουσες (βλ. ἄρθρο 2 Συνθήκης γιά τή λειτουργία τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως (ΣΛΕΕ))- σαφῶς καθιστοῦν τήν Εὑρωπαϊκή Ἕνωσι (ἐφεξῆς:Ἕνωσι ) ἕνα ὑπερκράτος στό ὁποῖο, ἀπό νομικῆς ἀπόψεως κάθε ἐθνικό κοινοβούλιο ὀφείλει νά ὑποτάσσεται. 

Ἀπό τώρα οἱ Συνθῆκες (ΣΕΕ καί ΣΛΕΕ) «ἔχουν τό ἴδιο νομικό κῦρος»καί ἡ Ἔνωσι ἀντικαθιστᾶ  καί διαδέχεται τήν Εὐρωπαϊκή Κοινότητα».   

Κατά τά ἄλλα ἡ Ἕνωσι «βασίζεται στίς ἀξίες τοῦ σεβασμοῦ τῆς ἀνθρωπίνης ἀξιοπρέπειας, τῆς ἐλευθερίας, τῆς δημοκρατίας, τῆς ἱσότητας, τοῦ κράτους δικαίου, καθώς καί τοῦ σεβασμοῦ τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων...» (ἄρθρο 2 ΣΕΕ) καί ἔχει σκοπό «νά προάγει τήν εἰρήνη, τίς ἀξίες της καί τήν εὐημερία τῶν λαῶν τῆς» (ἄρθρο 3 παρ. 1 ΣΕΕ).

Κατά τό ἄρθρο 5 ΣΕΕ «ἡ ὁριοθέτηση τῶν ἁρμοδιοτήτων τῆς Ἕνωσης διέπεται ἀπό τήν ἀρχή τῆς δοτῆς ἁρμοδιότητας» σύμφωνα μέ τήν ὁποία «κάθε ἁρμοδιότητα ἡ ὁποία δέν ἀπονέμεται στήν Ἕνωσι μέ τίς Συνθῆκες ἀνήκει στά ἄλλα κράτη μέλη».   

Κύριο χαρακτηριστικό πολλῶν διατυπώσεων τοῦ κοινοτικοῦ νομοθέτου εἶναι ἡ ἀσάφεια καί ἡ ἀοριστία –σκόπιμες, ἄραγε;...-καθώς συνάγεται τοῦτο καί ἀπό ἀνάλυσι τῆς ἀρχῆς τῆς ἐπικουρικότητος στήν παρ.3 τοῦ ἰδίου ἄρθρου.   

Σύμφωνα μέ τήν ἀρχή αὐτή «....ἡ Ἔνωση παρεμβαίνει μόνο ἐφόσον καί κατά τόν βαθμό πού οἱ στόχοι τῆς προβλεπόμενης δράσης, δέν μποροῦν νά ἐπιτευχθοῦν ἐπαρκῶς ἀπό τά κράτη μέλη, τόσο σέ κεντρικό ὅσο καί σέ περιφερειακό καί τοπικό ἐπίπεδο, μποροῦν ὅμως, λόγω τῆς κλίμακας καί τῆς προβλεπόμενης δράσης, νά ἐπιτευχθοῦν καλύτερα στό ἐπίπεδο τῆς Ἕνωση».   

Οἱ ἀόριστες ἔννοιες ( «δέν μποροῦν», «ἐπαρκῶς», «καλύτερα») καθιστοῦν τήν ἑρμηνεία τῆς διατάξεως ὀλισθηρή καί «ἡ ἐφαρμογή τῆς ἀρχῆς δέν εἶναι καθόλου σίγουρο ὅτι περισσότερο ἐπιλύει προβλήματα παρά ὅτι δημιουργεῖ νέα»¹⁶⁰. 

(¹⁶⁰ Στάγκου/Σαχπεκίδου, ἔ.,ἀ., σ.93) Ἐνῷ στό πεδίο κατανομῆς δραστηριοτήτων μεταξύ τῆς Ἑνώσεως καί τῶν μελῶν ἡ ἐθνική ἁρμοδιότης ἔπρεπε νά παραμένῃ ὁ κανόνας καί ἡ κοινοτική ἁρμοδιότης ἔπρεπε νά ἀποτελῇ τήν ἐξαίρεσι, ἐδῶ συμβαίνει τό ἀντίστροφο, λόγῳ τῶν διαρκῶν ἐπικαλύψεων μεταξύ τῆς κοινοτικῆς καί ἐθνικῆς ἁρμοδιότητος καί μάλιστα σέ μεγάλη ἔκτασι, ὥστε νά ἐπεκτείνωνται διαρκῶς τά ὅτια τῆς κοινοτικῆς σέ βάρος τῆς ἐνικῆς¹⁶¹.(¹⁶¹ ἔ.ἀ.,σ.158-162).

Κατά τά ἄρθρα 9 ΣΕΕ και 20 ΣΛΕΕ, ἄν καί ἡ ἰθαγένεια τῆς Ἑνώσεως «προστίθεται στήν ἐθνική ἰθαγένεια καί δέν τήν ἀντικαθιστᾶ», φυσικά ἡ ἰθαγένεια τῆς Ἑνώσεως, ἐπειδή παρέχει σέ Εὐρωπαϊκό ἐπίπεδο τό ἰδιαίτερο «πολύτιμο» δικαίωμα τῆς ἀπαγορεύσεως διακρίσεων ἔναντι προσώπων πού ἀνήκουν σέ τρίτες χῶρες, ὑπερέχει ἐκ τῶν πραγμάτων τῆς ἐθνικῆς. 

Ποιός θά ὑπολογίζῃ τήν ἐθνική ἰθαγένεια, ὅταν ὅλα τά προσωπικά και συλλογικά συμφέροντα τοῦ πολίτου κρίνονται ἀπό τήν κοινοτική νομοθεσία, ἡ ὁποία ὑπερέχει τῆς ἐθνικῆς¹⁶²;  

(¹⁶²Βλ.σχετικά, ἀνωτ.,σ. 158 -162) Νέο κράτος λοιπόν, ἡ Εὐρωπαϊκή Ἕνωσι, μέ δική του ὑπηκοότητα καί ἡ φτωχή Ἑλλάδα ὑποβιβάζεται σέ μία «νομαρχία Βρυξελλῶν», ὅπως ἔχει λεχθῆ προσφυῶς!...

Σύμφωνα μέ τά ἄρθρα 12 καί 14 ΣΕΕ αὐξάνεται φαινομενικά ἡ ἰσχύς τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Κοινοβουλίου¹⁶³, (¹⁶³ «Τό Εὐρωπαϊκό Κοινοβούλιο ἀπαρτίζεται ἀπό ἀντιπροσώπους τῶν πολιτῶν τῆς Ἕνωσης»(ἄρθρο 14 παρ.1)) ἐνῷ ἐλαττώνονται ἀντίστοιχα οἱ ἐξουσίες τῶν ἐθνικῶν κοινοβουλίων (πρβλ. ἄρθρα 223-234 ΣΛΕΕ καί Πρωτόκολλο (ἀριθ. 1) «σχετικά μέ τό ρόλο τῶν ἐθνικῶν κοινοβουλίων στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση»).   

Καί ὅλα αὐτά γιά τήν «καλή λειτουργία τῆς Ἕνωσης»(ἄρθρο 12)!

Παράλληλα οἱ ἁρμοδιότητες καί πρωτοβουλίες πού ἀναλαμβάνουν τό Εὑρωπαϊκό Συμβούλιο¹⁶⁴ (¹⁶⁴ «Τό Εὐρωπαϊκό Συμβούλιοι ἀπαρτίζεται ἀπό τούς ἀρχηγούς κρατῶν ἤ κυβερνήσεων τῶν κρατῶν μελῶν καί ἀπό τόν πρόεδρο του καί τόν πρόεδρο τῆς Ἐπιτροπῆς»(ἄρθρο 15 παρ. 2)) καί ὁ πρόεδρος του, ἡ Εὐρωπαϊκή Ἐπιτροπή¹⁶⁵ (¹⁶⁵ «Ἡ Ἐπιτροπή...ἀπαρτίζεται ἀπό ἕνα ὑπήκοο ἀπό κάθε κράτος μέλος, συμπεριλαμβανόμενου τοῦ προέδρου της καί τοῦ ὑπάτου ἐκπροσώπου τῆς Ἕνωσης γιά θέματα ἐξωτερικῆς πολιτικῆς καί πολιτικῆς ἀσφαλείας...»(ἄρθρο 17 παρ.4)) καί ὁ ὕπατος ἐκπρόσωπος τῆς Ἑνώσεως γιά θέματα ἐξωτερικῆς πολιτικῆς καί πολιτικῆς ἀσφαλείας (ΚΕΠΠΑ) ἐπεκτείνονται εὐρέως (ἄρθρα 14, 15 καί 17).

____________________

Ψηφιοποίηση κειμένου Κατερίνα