Διαλογική συζήτησις Ευαγγελικών και Ορθοδόξων. Θέμα 12ον «Ἠ προσκύνησις τῶν Ἀγίων» Μέρος Δ΄(Τελευταῖο). Αρχ. Ιωήλ Γιαννακόπουλος

Διαλογική συζήτησις Ευαγγελικών και Ορθοδόξων
Αρχιμανδρίτου Ιωήλ Γιαννακοπούλου
Εκδόσεις Πουρνάρα – Θεσσαλονίκη 

Θέμα 12ον «Ἠ προσκύνησις τῶν Ἀγίων»  Μέρος Δ΄ (Τελευταῖο) (σελίδων 197-213)

____________________________

Η ΠΡΟΣΚΗΝΥΣΙΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

 

Εὑαγγελικός: Ἄς λάβω τήν διάκρισιν ταύτην μεταξύ προσκυνήσεως καί λατρείας.  Σᾶς ἐρωτῶ: Εἰς μίαν εἰκόνα τί προσκυνεῖτε τήν εἰκόνα ἤ τό εἰκονιζόμενον;

Ὀρθόδοξος; Τό εἰκονιζόμενον.

Εὐαγγελικός: Καί ὅμως προσκυνεῖτε τήν εἰκόνα, διότι τήν εἰκόνα ἀσπάζεσθε καί εἰς αὐτήν ὑποκλίνεσθε. 

Ὀρθόδοξος: Δέν προσφέρομεν εἰς τήν εἰκόνα τήν προσκύνησιν ἀλλά εἰς τό εἰκονιζόμενον, διότι, ὅταν ἡ εἰκών λόγῳ τῆς πολλῆς χρήσεως ἀποχρωματισθῆ, ξεθωριάση, δύναται κατά τό Πηδάλιον τῆς ἐκκλησίας μας (ἰδέ σελίδα 206) νά καῇ ὡς κοινόν ξύλον.   

Ὁ Σταύρος ἐπίσης ὅταν διαλυθῇ δύναται νά καῇ και τοῦτο ὡς κοινόν ξύλον. Τοῦτο σημαίνει ὅτι προσκυνοῦμεν τό εἰκονιζόμενον καί ὄχι τό εἰκονίζον, τό ξύλον τῆς εἰκόνος ἤ τοῦ σταυροῦ.

Εὐαγγελικός:  Ἔστω.  Σεῖς ὄμως οἱ ὀρθόδοξοι δίδετε μεγάλην σημασίαν πλήν τῶν εἰκόνων καί εἰς τόν Σταυρόν, τά λείψανα τῶν Ἁγίων ὡς ἔχοντα θαυματουργικήν δύναμιν. Ἡμεῖς ὄμως οἱ εὐαγγελικοί δέν δεχόμεθα αὐτά.

Ὀρθόδοξος: Ἄς ἔλθωμεν πρῶτον εἰς τόν Σταυρόν.  Πού  στηρίζεσθε Γραφικῶς καί λογικῶς ὥστε νά ἀπορρίπτητε τήν τιμήν πρός τόν Σταυρόν τοῦ Κυρίου, ἀφοῦ ὁ Ἀπ. Παῦλος καυχᾶται εἰς τόν Σταυρόν τοῦ Κυρίου λέγων ῥητῶς «ἐμοί μή γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μή ἐν τῷ Σταυρῷ τοῦ Κυρίου»; 

Εἰς δέ τήν πρός Φιλιππισίους ἐπιστολήν του λέγει: «κλαίων λέγω τούς ἐχθρούς τοῦ Σταυροῦ, ὦν τό τέλος ἡ ἀπώλεια» Φιλιπ.3,18.  Ἐν δέ Α΄ Κορινθίους 18 λέγει: «ὁ Σταυρος τοῖς μέν ἀπολλυμένοις μωρία ἐστί, τοῖς δέ σωζομένοις δύναμις Θεοῦ ἐστί».

Εὐαγγελικος: Ἄλλο εἶναι ὁ Σταυρός καί ἄλλο ἡ Σταύρωσις τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Ἀπόστολος καυχᾶται εἰς τήν Σταύρωσιν, ὄχι ὅμως καί εἰς τόν Σταυρόν, τό μέσον τῆς Σταυρώσεως: Ὁ Σταυρός ἦτο κατηραμένος ὡς κακοῦργον μέσον ἐκτελέσεως τῶν κακουργοτέρων ἀνθρώπων.   

Πῶς λοιπόν θά ὑμνήσῳ τό κακοῦργον καί κατηραμένον τοῦτο μέσον, τό σταυρόν;

Ὀρθόδοξος: Ἡ Γραφή κ. Εὑαγγελικέ, λέγει καί τόν Χριστόν κατηραμένον διότι ἐκρεμάσθη ἐπί τοῦ Σταυροῦ «ἐπικατάρατος πᾶς ὁ κραμάμενος ἐπί ξύλου» Δευτερ. 21,23. Ἀλλά καί ἐν Γαλατ. 3, 13 λέγεται ὅτι ὁ Χριστός «ἐγένετο ὑπέρ ἡμῶν κατάρα».  Εἶναι λοιπόν κατηραμένος εἶναι ὁ Χριστός; 

Εὐαγγελικός: Ὄχι, ἀλλά ὁ Χριστός ἐθεωρήθη κατηραμένος ὡς κρεμασθεῖς ἐπί κατηραμένου μέσου, τοῦ Σταυροῦ. «Ἐγένετο δέ ὑπέρ ἡμῶν κατάρα» σημαίνει ὅτι ἀνέλαβε τήν κατάραν ἡμῶν και μετέβαλε ταύτην εἰς εὐλογίαν. 

Ὀρθόδοξος: Σωστό. Ἀφοῦ λοιπόν ὁ Χριστός Σταυρωθεῖς ἐγένετο κατηραμένος καί ἀφοῦ μετέβαλεν τήν κατάραν ἡμῶν εἰς εὐλογίαν, διατί νά μή μεταβληθῇ καί ὁ Σταυρός Του ἐπί τοῦ ὁποίου ἐξηπλώθη τό πανάχραντον Σῶμα Του καί ἔρρευσε τό πανάγιον αἷμα Του ὡς εὐλογημένον μέσον τοῦ θριάμβου Του καί τῆς Σωτηρίας ἡμῶν; 

Σιμικίνθια καί σουδάρια ὅπως θά ἴδωμεν τοῦ Ἀποστ. Παύλου ἐθαυματούργουν.  Διατί νά στερηθῇ τῆς χάριτος ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου ὁ ὁποῖος ἐποτίσθη μέ τό αἷμα Του;

Εὐαγγελικός: Καλά ὅλα αὐτά, ἀλλά ἔχω μίαν μεγάλην ἀπορίαν.  Ὁ Σταυρός διατί προσκυνεῖται, ἐφ’ ὅσον ὑπῆρξε μέσον ἀπωλείας, σταυρώσεως τοῦ Χριστοῦ; Ἐάν δηλ. ἀπηγχόνιζον ἕναν συγγενῆ σας, ἦτο ποτέ δυνατόν νά περιφέρετε τήν ἀγχόνην ἀνά τάς ὁδούς καί νά ἐκδηλώνεται εἰς αὐτήν ὄχι προσκύνησιν, ἀλλά καί ἁπλοῦν σεβασμόν; 

Ὀρθόδοξος:  Νομίζετε κ. Εὐαγγελικέ, ὄτι ὑπάρχει ἡ αὐτή σχέσις μεταξύ Σταυροῦ καί ἀγχόνης;

Εὐαγγελικός: Ἐγώ δέν βλέπω οὐδεμίαν διαφοράν.

Ὀρθόδοξος: Καί ὅμως ὑπάρχει μεγάλη διαφορά.  Καί ἰδού. Ἄς ὑποθέσωμεν, ὄτι ἕνας στρατιώτης ἔλαβε μέρος εἴς τινα μάχην καί ἐπληγώθη.  Λόγῳ δέ τῆς ἀνδρείας του καί τῆς πληγῆς του προήχθη εἰς ἀξιωματικόν.  Ἡ σφαῖρα ὅμως ἔμεινε μέσα του καί ἐξῆλθεν κατά τήν ἐγχείρησιν.   

Σᾶς ἐρωτῶ κ. Εὐαγγελικέ ἡ σφαῖρα ἡ ὁποία ἐπλήγωσε, ἀλλά προήγαγε τόν στρατιώτην εἰς ἀξιωματικόν,  θά πεταχθῇ ἤ θά θεωρηθῇ κειμήλιον ὑπό τοῦ πληγωμένου ἀνθρώπου καί τῶν συγγενῶν του;

Εὐαγγελικός:  Ἀσφαλῶς θά θεωρηθῇ ὡς κειμήλιον ἡ σφαίρα αὐτή διότι χάριν ταύτης ἐτιμήθη.

Ὀρθόδοξος: Ἐάν ἕνας ἁπλοῦς ἄνθρωπος τιμᾷ τήν σφαίραν τοῦ ἐχθροῦ, ἡ ὁποία τόν ἔκαμε ἁπλοῦν ἀξιωματικόν, πῶς δέν θά τιμήσωμεν ἡμεῖς οἱ χριστιανοί τήν σφαῖραν, τόν Σταυρόν, ἡ ὁποία ἐπλήγωσε τόν Χριστόν καί ἐξ αἰτίας τῆς πληγῆς ταύτης ἔγινεν ὄχι μόνον ἀξιωματικός ὁ Κύριος, ἀλλά ἐδόθη ἐξουσία αὐτῷ ἐν οὐρανῷ κ’ ἐπί γῆς καί ἡμεῖς ἐλυτρώθημεν; ὁ Ὁ Σταυρός δέν εἶναι λοιπόν μέσον ἀπωλείας, ὅπως εἶναι ἡ ἀγχόνη, ἀλλά μέσον δόξης καί θριάμβου τοῦ Χριστοῦ, ἡμῶν δέ ἅγιον μέσον ἀπολυτρώσεως.

Εὐαγγελικός: Σεῖς οἱ ὀρθόδοξοι ἀποδίδετε ἁγιαστικήν χάριν εἰς τάς εἰκόνας καί μάλιστα εἰς τά λείψανα τῶν ἁγίων ὡς ἔχοντα θαυματουργικήν δύναμιν.

Ὀρθόδοξος: Ἑπομένως δέν πιστεύετε εἰς τά λείψαν τῶν ἁγίων ὡς ἔχοντα θαυματουργικήν δύναμιν.

Εὐαγγελικός: Ὄχι.

Ὀρθόδοξος: Ἄς ἔλθωμεν καί περί τῶν λειψάνων εἰς τήν Παλαιάν καί Καινήν Διαθήκην. Ἐν τῇ Δ΄ Βασιλ. 13,20 ἀναφέρεται τό ἑξῆς: «ἀπέθανε Ἐλισαιέ καί ἔθαψαν αὐτόν καί μονόζωνοι Μωάβ ἦλθον ἐν τῇ γῇ ἐλθόντος τοῦ ἐνιαυτοῦ. 

Καί ἐγένετο αὐτῶν θαπτόντων τόν ἄνδρα καί ἰδοῦ εἶδον τόν μονόζωνον κ’ ἔρριψαν τόν ἄνδρα ἐν τῷ τάφῳ Ἐλισσιέ.  Καί ἐπορεύθη καί ἥψατο τῶν ὀστέων Ἐλισαιέ καί ἔζησε καί ἀνέστῃ ἐπί τούς πόδας αὐτοῦ». Βλέπεις ὅτι ἐρρίφθης κάποιος νεκρός Μωαβίτης εἰς τόν τάφον τοῦ Ἐλισαιέ ἤγγισεν τά ὁστά του καί ἀνεστήθη. Ἰδού τά ἅγια λείψανα πῶς ἐνεργοῦσι θαύματα. Ἀλλά καί ἐν τῇ Κ. Διαθήκῃ βλέπομεν τό ἐξῆς: «παρεκάλουν αὐτόν (τόν Ἰησοῦν δηλ.) ἴνα μόνον ἅψωνται τοῦ ἱματίου τοῦ κρασπέδου αὐτοῦ καί ὅσοι ἥψαντο διεσώθησαν» Ματθ. 14,36. 

Ὄχι μόνον τό κράσπεδον του ἱματίου τοῦ Κυρίου εἶχε ἁγιαστικήν δύναμιν, ἀλλά καί τά σουδάρια (ὕφασμα δι’ οὗ περιτύλισσον τήν κεφαλήν) ἤ σιμικίνθια (μανδήλια) τά ὁποῖα εἶχον ἐγγίσει τό σῶμα τοῦ Ἀπ. Παύλου.  

 Καί ἰδού «δυνάμεις τε οὔ τάς τυχούσας ἐποίει ὁ Θεός διά τῶν χειρῶν τοῦ Παύλου ὥστε καί ἐπί τούς ἀσθενοῦντας ἐπιφέρεσθαι ἀπό τοῦ χρωτός αὐτοῦ σουδάρια ἤ σιμίκινθια καί ἀπαλάσσεσθαι ἀπ’ αὐτῶν τάς νόσους, τά τε πνεύματα τά πονηρά ἐξέρχεσθαι ἀπ’ αὐτῶν» Πραξ.19,11-13. 

Ὄχι μόνον ὁ χαλκοῦς ὄφις καί τά λείψανα τοῦ Ἐλισαιέ ἐν τῇ Π. Διαθήκη, ὄχι μόνον τά κράσπεδα τοῦ Σωτῆρος καί τά σουδάρια καί σιμικίνθια τοῦ Ἀπ. Παύλου ἐν τῇ Κ. Διαθήκη ἐνήργουν θαύματα, ἀλλά καί αὐτή ἡ σκιά τοῦ Ἀπ. Πέτρου.   

Αἱ Παρξ. 5,12.  15-16 λέγουσι ρητῶς: «διά δέ τῶν χειρῶν τῶν Ἀποστόλων ἐγίνετο σημεῖα καί τέρατα ἐν τῷ λαῷ πολλά.... ὥστε κατά τάς πλατείας ἐκφέρειν τούς ἀσθενεῖς καί τιθέναι ἐπί κλινῶν καί κραββάτων, ἵνα ἐρχομένου τοῦ Πέτρου, κἄν ἡ σκιά ἐπισκιάσῃ τινί αὐτῶν συνήρχετο δέ καί τό πλῆθος τῶν πέριξ πόλεων εἰς Ἱερουσαλήμ, φέροντες ἀσθενεῖς καί ὀχλουμένους ὑπό πνευμάτων ἀκαθάρτων, οἵτινες ἐθεραπεύοντο ἅπαντες».

______________________________

Ψηφιοποίηση κειμένου Κατερίνα