Γιατί η αμαρτία λέγεται «κλοιός βαρύς». Όποιος δεν φυλάγεται από τα μικρά αμαρτήματα, πέφτει και στα μεγάλα.

Γιατί η αμαρτία λέγεται «κλοιός βαρύς». Όποιος δεν φυλάγεται από τα μικρά αμαρτήματα, πέφτει και στα μεγάλα.

Όπως εκείνος που είναι δεμένος με πολύ βαριά σίδερα, δεν μπορεί να τρέχει όπου θέλει, έτσι κι αυτός που είναι δεμένος με τα άλυτα δεσμά της αμαρτίας, δεν είναι δυνατό ποτέ να τρέχει ελεύθερα στο δρόμο της αρετής και της θεάρεστης βιότης.
 Και τούτο, μολονότι πολλές φορές ο άνθρωπος θέλει να προχωρήσει στο δρόμο αυτό παρακινημένος από την έφεση για το αγαθό, που έσπειρε εξαρχής ο δημιουργός Θεός στη φύση του.
Το ίδιο νόημα έχουν και τα αποστολικά λόγια, ότι «όλα εξαρτώνται από το έλεος του Θεού και όχι από την ανθρώπινη θέληση και προσπάθεια».
Όταν δηλαδή, ο Θεός ελεήσει τον αμαρτωλό άνθρωπο, όταν σπάσει τα άλυτα δεσμά της αμαρτίας του και πάρει από πάνω του τον βαρύ κλοιό της κακίας, τότε αυτός τρέχει ελεύθερα στο δρόμο των αγώνων και των κόπων για την αρετή.
Γιατί η αμαρτία, επειδή αποτελεί μίαν αλαζονική περιφρόνηση του άπειρου Θεού, προξενεί και ένα άπειρο βάρος σε εκείνον που τη διαπράττει. Έτσι τον τραβάει βίαια όχι μόνο στα πάθη της ματαιότητος, αλλά και στου σκοτεινού άδη τα τάρταρα.
Αυτό το βάρος της αμαρτίας θέλοντας να παραστήσει ο Κύριος, έδειξε στον άγιο προφήτη Ζαχαρία το όραμα με τον βαρύ μολυβένιο δίσκο, που περιγράφει στο πέμπτο κεφάλαιο του βιβλίου του: «Βγήκε ο άγγελος που μου μιλούσε και μου είπε πάλι:
‘Σήκωσε τα μάτια σου και δες τι είναι αυτό που έρχεται’. Εγώ τον ρώτησα: ‘ Τι είναι;’ Και μου απάντησε: ‘Αυτό που έρχεται είναι δοχείο, που χρησιμοποιείται σαν μέτρο.
Συμβολίζει την αμαρτία του λαού, που έχει απλωθεί σε όλη την χώρα σας’. Και να ένας βαρύς στρογγυλός δίσκος από μολύβι, που αφαιρέθηκε από το δοχείο. Και να, μια γυναίκα καθόταν μέσα στο δοχεία που χρησίμευε σαν μέτρο. Ο άγγελος είπε: ‘Αυτή είναι η ανομία. Ο Κύριος την έριξε μέσα στο δοχείο τούτο κι έβαλε το μολυβένιο βούλωμα στο στόμα της’».
Σωστά, λοιπόν, και ο άγιος Ανδρέας Κρήτης ονόμασε «κλοιόν βαρύν» την αμαρτία. Γιατί όταν ένας άνθρωπος πέσει σε ένα αμάρτημα, αν δεν βιαστεί να το αποτινάξει από την ψυχή του με την μετάνοια και την εξομολόγηση, τότε αυτό τον ρίχνει σύντομα σε άλλο αμάρτημα, το άλλο πάλι σε άλλο κ.ο.κ., ώσπου, με τον καιρό, φορτώνεται μιαν ασήκωτη αλυσίδα, έναν «κλοιό» αμαρτίας, από τον οποίο δεν μπορεί να ελευθερώσει τον άνθρωπο από το συντριπτικό βάρος της.
Και δύναμη πανίσχυρη δεν έχει άλλος από τον Θεό, που την ενεργοποιεί μέσω των πνευματικών ποιμένων και διδασκάλων μας. Όταν προσευχόμαστε σε αυτούς, όταν εξομολογούμαστε με δάκρυα κατανυκτικά όλα τα αμαρτήματα μας, είναι σαν να προσερχόμαστε στον ίδιο τον δημιουργό και πλάστη μας Κύριο, τον οποίο εκπροσωπούν στη γη  και από τον οποίο έχουν λάβει κάθε εξουσία, ώστε, όσα συγχωρούν, να είναι πέρα για πέρα συγχωρημένα.
Μετάνοιας, λοιπόν, είναι καιρός, αδελφοί μου!  Όχι μόνο ο καιρός της άγιας και μεγάλης Τεσσαρακοστής, που ψάλλονται αυτά τα τροπάρια, αλλά η ζωή μας ολόκληρη. Και όσο η ψυχή βρίσκεται  μέσα στο σώμα, ο άνθρωπος μπορεί να μετανοήσει και να σωθεί. Όταν όμως η ψυχή βγεί από το σώμα, τότε αλίμονο δεν είναι πια για αυτήν ώρα μετάνοιας, άλλα ώρα κρίσεως και κατακρίσεως.
Ας αποτινάξουμε, λοιπόν αγαπητοί μου, τον βαρύ κλοιό της αμαρτίας από τις ψυχές μας με την εξομολόγηση. Και αφού συγχωρηθούμε, με του Θεού το έλεος, ας προσέχουμε να μην πέφτουμε όχι μόνο στα ίδια βαριά παραπτώματα, μα ούτε και σε εκείνα που μας φαίνονται ελαφριά και ασήμαντα. Γιατί σε κάθε μεγάλη και θανάσιμη αμαρτία οδηγούμαστε από ένα μικρό τάχα παράπτωμα. Έτσι όποιος δεν φυλάγεται από τα μικρά, είναι αδύνατο να μην πέσει και στα μεγάλα.
Ας παρακαλούμε θερμά τον πολυέσπλαχνο Κύριο μας, να μας χαρίζει την άφεση και των μικρών σφαλμάτων μας, για να μην γίνονται με τον καιρό δράκοντες φοβεροί και θανάσιμοι, που θα μας σέρνουν στην κόλαση. Γιατί όπως έλεγε κι ένας φιλόσοφος, το μικρό δεν είναι μικρό, όταν προξενεί κάτι μεγάλο.
Μικρό ήταν αυτό που έκανε η Εύα, παρακινημένη από το πονηρό φίδι, το να κόψει δηλαδή και να φάει τον απαγορευμένο καρπό, το κακό όμως που προξένησε σε όλο το ανθρώπινο γένος όχι μόνο δεν ήταν μικρό, αλλά απεναντίας τόσο μεγάλο, ώστε χρειάστηκε του ίδιου του σαρκωμένου Θεού η άπειρη δύναμη για να το αφανίσει, με τα τόσα φρικτά πάθη και με τον τόσο σκληρό θάνατο, που δοκίμασε.
Για αυτό ο σοφός και θεόπνευστος πατέρας μας Ανδρέας, αφού πρώτα παρακάλεσε, εκπροσωπόντας όλους εμάς τους αμαρτωλούς, τον πλαστουργό μας Θεό να πάρει από πάνω του τον βαρύ κλοιό της αμαρτίας, ύστερα Τον παρακάλεσε και να του χαρίσει τη συγχώρηση των παραπτωμάτων του, για να μην τον σύρουν στο χάος της αιώνιας γέεννας, όπου θα κλαίει και θα τρίζει τα δόντια του, όπως είπε ο Κύριος.

Θησαυρός μετανοίας

Έκδοση

Ιερά Μονή Παρακλήτου

Ωρωπός Αττικής 2003

σελ 64-66

Ἐπιμέλεια κειμένου Ἀναβάσεις 

Εὐχαριστοῦμε θερμά τόν Ἡγούμενο τῆς Ἱ.Μ. Παρακλήτου γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης 

ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία πού ἐκδίδει ἡ Ἱερά Μονή.