Χριστός Ανέστη, Φίλε Εθνοφρουρέ!

Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνημασι ζωήν χαρισάμενος.

Χριστός Ανέστη!

Η Ανάσταση του Χριστού αποτελεί το θεμέλιο της πίστης μας και το κέντρο του χριστιανικού κηρύγματος, από την ημέ­ρα που ιδρύθηκε η Εκκλησία μέχρι σήμερα. Και ο λόγος είναι προφανής. Ο Υιός του θεού και Κύριος Ιησούς Χριστός έγινε άνθρωπος για να απαλλάξει το ανθρώπινο γένος από τη φθο­ρά και την αμαρτία.

Αν λοιπόν ο ίδιος είχε νικηθεί οριστικά από τη φθορά και το θάνατο, είναι φανερό πως ούτε εμάς θα έσωζε, αλλ' ούτε και τον Εαυτό Του. θα ήταν απλά ένας καλός άνθρωπος, ένας διδάσκαλος, που οι άνθρωποι θα διάβαζαν με θαυμασμό τις παραβολές Του και θα Τον μακάριζαν, γνω­ρίζοντας ότι κι' Αυτός, όπως τόσοι άλλοι δίκαιοι και σοφοί, δεν κατόρθωσε να υπερβεί τα ανθρώπινα όρια και άφησε την τελευταία Του πνοή ως κακούργος σ’ ένα λόφο της Ιερουσαλήμ.

Όπως πολύ εύστοχα λέγει ο Απόστολος Παύλος, «αν ο Χριστός δεν έχει αναστηθεί, το κήρυγμά μας είναι χωρίς νόημα και η πίστη μας είναι κενή περιεχομένου ... κι αν σ’ αυ­τή τη ζωή ελπίζουμε μόνο στο Χριστό, είμαστε οι πιο ελεεινοί από τους ανθρώπους ... Αλλ’ όμως ο Χριστός έχει αναστηθεί και έγινε απαρχή για τους νεκρούς».
Στα τελευταία λόγια του Παύλου βρίσκεται όλο το νόημα της Ανάστασης. Με την έγερση του Χριστού από τους νεκρούς έγινε η αρχή. Ο θάνατος νικήθηκε μια για πάντα και όσοι πι­στεύουν και βαφτίζονται στο όνομα του Χριστού και ζουν χριστιανικά, νικούν το θάνατο και κερδίζουν την αληθινή και αι­ώνια ζωή.
Το βιολογικό τέρμα της ζωής δεν είναι το τέλος, αλλά η διακοπή της φθοράς και της αμαρτίας, που σηματοδο­τεί την έναρξη της πραγματικής ζωής. 0 Χριστός ήρθε στη γη, σταυρώθηκε και αναστήθηκε για χάρη μας. Για να δείξει έ­μπρακτα το δρόμο της σωτηρίας. Γί αυτό λοιπόν η Ανάστασή Του είναι η ύψιστη δωρεά προς την ανθρωπότητα και εμείς που κερδίσαμε την αφθαρσία και την αθανασία, ως τέτοια πρέπει να τη δεχόμαστε.
Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο, που η Ανάσταση του Κυρίου ονομάζεται Πάσχα, λέξη που στα εβραϊ­κά σημαίνει διάβαση, πέρασμα. Γιατί πραγματικά χάρη σ' αυ­τήν περάσαμε από το θάνατο στη ζωή, από τη φθορά στην α­φθαρσία κι από τη γη στον ουρανό.

Η Εκκλησία τιμά την Ανάσταση με λαμπρότητα και τη θεω­ρεί ως εορτών εορτή και πανήγυρη πανηγύρεων. Το Χριστός Ανέστη δονεί την ατμόσφαιρα για σαράντα μέρες και γίνεται χαιρετισμός ακόμη και στις καθημερινές συναντήσεις. Αλλά και καθ' όλη τη διάρκεια του έτους, η καθιερωμένη για τον εκκλησιασμό ημέρα, που ως ημέρα Αναστάσεως Κυρίου έχει το όνομα Κυριακή, αφιερώνεται στο μεγάλο αυτό γεγονός, ό­πως φαίνεται από τους ύμνους και τα αναγνώσματα που χρη­σιμοποιούνται.

Λίγο πριν από το πέρασμα μας από την κολυμβήθρα, την η­μέρα που γίναμε Χριστιανοί, ομολογήσαμε την πίστη μας α­παγγέλλοντας το Σύμβολο. Σ' αυτό, μεταξύ άλλων, αναφέρονται τα εξής: «Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος». Είναι φανερό λοιπόν πως για το Χριστιανό η ανάσταση είναι ουσιαστικό στοιχείο της πίστης και συνάμα αντικείμενο προσδοκίας.
Με απλά λόγια δεν δεχόμαστε μόνο την Ανάσταση του Ιησού ως ιστορικό γεγονός, αλλά έχουμε α­κλόνητη πεποίθηση ότι όλοι θα αναστηθούμε για να ζήσουμε αιώνια με τον Αναστάντα Χριστό. Και η πίστη αυτή δεν είναι μόνο θεωρητική ή εγκεφαλική, αλλά μεταβάλλεται σε τρόπο ζωής. Βοηθά τον άνθρωπο να συλλάβει το πραγματικό νόημα της ζωής και το διδάσκει τη σχετική αξία που έχουν τα πράγ­ματα και οι καταστάσεις του κόσμου τούτου.
Αυτός είναι ο λό­γος που οι πιστοί άνθρωποι αντιμετωπίζουν με ψυχραιμία τις δυσκολίες της ζωής, δέχονται πρόθυμα να στερηθούν τα δικά τους για να βοηθήσουν άλλους, δεν δίνουν μεγάλη σημασία στα υλικά αγαθά, αντιμετωπίζουν το θάνατο με αξιοπρέπεια. Είναι για τον ίδιο λόγο που οι μάρτυρες της Εκκλησίας και οι ήρωες του ελληνορθόδοξου έθνους μας πήγαιναν προς τα θηρία ή την αγχόνη ψάλλοντας ή τραγουδώντας.

Ο εορτασμός του Πάσχα είναι για τον καθένα μας ευκαιρία για σύνδεση με τον Αναστημένο Χριστό και προσωπική ανά­σταση. Ο Απόστολος Παύλος λέγει πως σταυρώθηκε για τον κόσμο και δεν ζει πλέον ο ίδιος αλλά ζει μέσα του ο Χριστός. Αν κι εμείς σταυρώσουμε τα πάθη και τις αμαρτίες μας, θα ζούμε από αυτή τη ζωή ως ήδη αναστημένοι.

Από το βιβλίο του Δρ Φαίδωνος Παπαδόπουλου  «Φίλε Εθνοφρουρέ».