Επίσκεψη στο «σπίτι» του Γέροντα Φιλάρετου στα φοβερά Καρούλια

Πως μπορώ να παραλείψω την διαμνημόνευσι του Έλληνος Γέροντος Φιλαρέτου, που παρά την αποσκελέτωσή του απ’ την ισόβιό του ανέλαιη «διατροφή», εκείνη η ιλαρότης του προσώπου του ζωηρή, εναργής και ζηλευτή εξακολουθεί να διασώζεται ακόμη στον ψυχικό μου κόσμο, μετά από τόσες δεκαετίες;

Φιλάρετος μοναχός Καρουλιώτης (1872-1962)

Χάριν ανωτέρας εν ησυχία και νήψει διαγωγής παραιτήθηκε από την προϊσταμενία της Ιεράς Μονής Σταυρονικήτα και πήγε και τρύπωσε σ’ εκείνη την ένα αποτελούσα με τον κάθετο προς την απύθμενη και ταραχοχαρή θάλασσα γκρεμό αετοφωληά.




Ονούφριος μοναχός Λαυριώτης                                
 
Είχα την ευτυχία και την χάρι, με ριψοκίνδυνη, φυσικά, για την τότε γυμνασία και πείρα μου γκρεμοβασία, να τον επισκεφθώ συνοδεύων προς τα εκεί του τον φίλο του, Προϊστάμενο στη Σύναξι της Μονής μας, μακαριστό Γέροντα Ονούφριο.
 Απήλαυσα την εξαίσια εκείνη συνομιλία στο μόλις δύο τετραγωνικών –τις οίδε με πόσους κόπους σφυροκρούσεων και επιμελών σμιλεύσεων οριζοντιωθέν από προκατόχους και απ΄τον ίδιο- ιλιγγοπρόξενο για τους αδαείς βραχόφρυδο.

   
Αλλά, από φόβο μη μου ξεφύγη η μοναδικότης της ευκαιρίας και τόλμησα αναιδώς και θρασυτρόπως- παρά την εν λεπτότητι και ευγενεία αποθάρρυνσί του- να δρασκελίσω το κατώφλι και διερευνήσω τα άδυτα του ενδιαιτήματός του. Δύσκολα θα μπορούσε να κυκλοφορήση δεύτερο άτομο στο μοναδικό, μάλλον αυτοκατασκεύαστο κατά το περισσότερό του μέρος και αυτοώροφο δωματιάκι.
Ένα λαγίνι κατάχαμα στη γωνιά, της δίψας του αλεξιτήριο. Λίγο πιο πέρα ακουμπισμένο, με ανηρτημένη επάνω του την κομποσχοίνα, το γνωστό βοηθητικό των πολυώρων ορθοστασιών ξύλινο Ταυ, (το και «Νταγιάκα» στα καλογερικά, καθώς και… «τεμπελόξυλο», αποκαλούμενο). Τρεις απλούστατες άγιες εικόνες στον «τοίχο» και ένα, από αφορμάριστες χοντροπαύλες αποτελούμενο, πλην κάπως υπερμέτρως- για περιέργως εξετάζον μάτι- υψωμένο «κρεββάτι», όλη κι όλη η προίκα και το νοικοκυριό του.
Έσυρα στο πλάι το κουρελόπανο που κάλυπτε μια μικροεπιφάνεια του «τοίχου», και, στην λαξευμένη στον βράχο μικροεσοχή- «ντουλάπι», είδα το σακκούλι με το παξιμάδι, μισή ντομάτα (ήταν καλοκαίρι) και ένα ματσάκι γλυστρίδες, που προφανώς κάποιος συνησυχαστής, που θα είχε εκείνες τις μέρες κοπιάσει, αναρριχηθείς και μεταβάς προς επίσκεψι Κατουνακιώτου γείτονος ασκητού, εξ εκείνων που θέλουν και μπορούν να διατηρούν υποτυπώδη κηπάρια, του τα προσεκόμισε αγαπητικώς και φιλαδέλφως.

Φιλάρετος μοναχός Καρουλιώτης (1872-1962)

Δεν έμεινα πολύ εκεί μέσα. Δεν χρειαζόταν άλλωστε περισσότερο. Ήδη, είχα συμπεράνει και διδαχθή, πόσο μέγα και ζηλευτό πράγμα είναι η απόλυτη εμπιστοσύνη στην αγάπη και την πρόνοια του Θεού, και πόσο μέγας και αναφαίρετος είναι ο πλούτος της ηθελημένης παντελούς ακτησίας…

Γερόντιος μοναχός Κατουνακιώτης,
Δανιηλαίος (1891-1973)

Το βράδυ, ο Γέροντας των Δανιηλαίων Γερόντιος, στην αδελφότητα των οποίων καταλύσαμε και φιλοξενηθήκαμε, σε σχετική αναφορά μου, δήλωσε. «Εμείς όμως που γνωρίζουμε πολύ καλά τα αφορώντα τον πατέρα Φιλάρετο, διαβεβαιώνουμε ότι το κρεββάτι που είδατε το διατηρεί «προς θεαθήναι». Ήτοι για περιπτώσεις όπως της τόλμης και περιεργείας σας, ενώ εκείνος κοιμάται από… κάτω»…





Από το βιβλίο Ωδή στα αμάραντα, στον Άθωνα 
του Επισκόπου Ροδοστόλου κ. Χρυσοστόμου
σελ. 624-625

  athosprosopography.blogspot.com

agioritikesmnimes.blogspot.com