Συγχώρηση. Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης

Νὰ θεωρεῖς τοὺς ἀνθρώπους μέσω τοῦ Θεοῦ, πού μᾶς ἀγαπάει ὅλους πάρα πολύ. Ἂν ἀγαπᾶς τὸ Θεὸ εἰλικρινά, τότε θὰ εἶναι εὔκολο γιὰ σένα νὰ ἀγαπᾶς καὶ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους καὶ νὰ συγχωρεῖς τὰ ἐλαττώματά τους.
        Οἱ ἄνθρωποι ὅλων τῶν λαῶν καὶ ὅλων τῶν ἐποχῶν πέφτουν στὰ πόδια τοῦ Σωτῆρα, χύνουν πικρὰ δάκρυα γιὰ τὶς ἁμαρτίες τους καὶ λαμβάνουν συγχώρηση. Τὸ μαρτυρεῖ ἡ καρδιὰ ποὺ ἀποκτᾶ εἰρήνη.
        Βλέπεις, ἀντίπαλε, πόσο φιλεύσπλαχνος εἶναι ὁ Κύριος, ὁ δικός μου καὶ ὁ δικός σου; Γιατί μὲ ἐνοχλεῖς τότε; Ἂν ἁμαρτήσω, θὰ μετανοήσω, θὰ Τὸν παρακαλέσω, καὶ Αὐτὸς πάλι θὰ μὲ συγχωρήσει.
        Τώρα ἔχω εἰρήνη στὴν καρδιά μου, γιατί συμφιλιώθηκα μὲ τὸ Θεὸ καὶ ἔλαβα τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μου στὴν προσευχὴ μὲ δάκρυα.

        Γιὰ νὰ στερεώσεις τὴ χριστιανική σου ἐλπίδα ὅταν σκοντάφτεις, τὴν ὥρα τῆς Λειτουργίας, μὴν ἀπελπίζεσαι, οὔτε γιὰ ἕνα λεπτό. Διόρθωσε ἀμέσως τὸ λάθος σου καὶ συνέχισε. Ἀκόμη καὶ ἂν δὲ διορθώσεις τὸ λάθος καὶ ἡ συνείδησή σου ἀρχίσει νὰ σὲ βασανίζει, ἀκόμη καὶ τότε νὰ μὴν ἀπελπίζεσαι, ἰδίως ἂν αὐτό σοῦ συμβεῖ προτοῦ ἀκόμη μεταλάβεις τῶν Μυστηρίων τοῦ Κυρίου.
Νὰ κοινωνεῖς τοῦ Σώματος καὶ τοῦ Αἵματος καὶ ταυτόχρονα μὲ ὅλη τὴν καρδιά σου νὰ ζητᾶς ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ σοῦ συγχωρήσει τὴν ἁμαρτία σου, νὰ σοῦ δώσουν τὰ Μυστήρια ἀγαλλίαση καὶ χαρά, καὶ σίγουρα θὰ γίνει αὐτὸ ποὺ ζητᾶς. Ἔτσι συνέβη καὶ σήμερα (16 Αὐγούστου) μὲ μένα.
Σκόνταψα πνευματικὰ ὅταν διάβαζα τὸν ἁγιασμὸ καὶ λυπήθηκα πάρα πολύ, γιατί ἔχω προσπαθήσει πολὺ νὰ μὴ σκοντάφτω καὶ νὰ μὴ βιάζομαι, καὶ ὅμως βιάζομαι καὶ σκοντάφτω. Ὅμως δὲν ἀπελπίστηκα, ἀλλὰ μὲ τὴν καρδιά μου παρακάλεσα τὸ Θεὸ νὰ μοῦ ἀφήσει τὴν ἁμαρτία, καὶ ὢ τοῦ θαύματος! Ὁ εὔσπλαχνος Κύριος μοῦ συγχώρησε τὴν ἁμαρτία μου καί μοῦ ἔδωσε μεγάλη χαρά. Καὶ ἐγὼ νόμιζα ὅτι πάλι τὴν ἡμέρα θὰ βασανίζομαι.

 

Λαμβάνουμε συγχώρηση μὲ τὴν προσευχὴ

       Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι Θεός, «ὁ μόνος ἔχων ἐξουσίαν ἀνθρώποις ἀφιέναι ἁμαρτίας». Αὐτὸ τὸ γνωρίζουμε ἀπὸ τὴν πεῖρα, ὅταν μέσα στὴ θλίψη τῆς ἁμαρτίας μας καταφεύγουμε σ’ Αὐτὸν μὲ προσευχὴ καὶ λαμβάνουμε μέσα μας τὴ μαρτυρία τῆς ἄφεσης τῶν ἁμαρτιῶν. Προσευχὴ εἶναι τὸ ζωοποιὸ ἔμπλαστρο γιὰ τὴν ψυχή μας. Νὰ ἀγαπᾶς, συγχωρώντας στοὺς ἄλλους τὶς ἀδυναμίες τους.

Συγχώρηση πρὸ τοῦ θανάτου

       Εἶμαι μεγάλος ἁμαρτωλὸς καὶ συχνὰ πέφτω στὴν ἁμαρτία, ἑκούσια καὶ ἀκούσια. Πολλὲς φορὲς σκέφτομαι: γιὰ τὶς ἁμαρτίες μου θὰ μὲ καταπιεῖ ὁ ἅδης; Ἀλλοίμονό μου. Ἀλλὰ σκέφτομαι καὶ τὸ ἄλλο: Πέφτω σὲ μεγάλες ἁμαρτίες, ἀλλὰ τὸ κάνω ἀκούσια καὶ δὲ μένω σ’ αὐτές· κλαίω καὶ ἀναστενάζω ποὺ παροργίζω τὸν Κύριο καὶ Θεό μου, τὸν Εὐεργέτη μου καὶ Δημιουργό, ἀλλὰ ἐλπίζω ταυτόχρονα ὅτι ὁ Πανάγαθος Κύριος θὰ μὲ σπλαχνιστεῖ καί, πρὶν ἔλθει ὁ θάνατος, θὰ μοῦ στείλει τὸ πνεῦμα τῆς συντριβῆς καὶ τῆς κατάνυξης καὶ θὰ βρεῖ ἡ ψυχή μου τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν της· γιατί Αὐτὸς εἶναι πάντα ἕτοιμος νὰ μᾶς συγχωρήσει· «ὅτι παρὰ σοὶ ὁ ἱλασμὸς ἐστίν» (Ψαλ. 129, 4). Αὐτὸς θὰ στείλει φῶς στὴν ψυχή μου, γιὰ νὰ δῶ τὶς πληγὲς ποὺ ἔχει κάνει ἡ ἁμαρτία, καὶ τότε μὲ δάκρυα μετανοίας θὰ τὶς φέρω σ’ Αὐτόν, ὁ ὁποῖος σήκωσε τὶς ἁμαρτίες ὅλου τοῦ κόσμου καὶ θὰ Τοῦ πῶ: «Ἐὰν θέλῃς, δύνασαί με καθαρίσαι» (Μτ. 8, 2) καὶ τώρα, ὅπως τὸ ἔκανες πάντα, καὶ τότε πού μετανοοῦσα ἐνώπιον τοῦ πνευματικοῦ μου πατέρα, καί τότε πού Σοῦ μιλοῦσα στὴν προσευχή. Ὦ, ἂν γινόταν ἔτσι ὅπως τὸ γράφω! Θὰ ἔβγαινα νικητὴς ἀπ’ αὐτὸ τὸν κόσμο. Ὅπως λένε· τέλος καλό, ὅλα καλά.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο : Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΚΑΙ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ». Ἐκδόσεις: Ὀρθόδοξος Κυψέλη, 2004.

arnion.gr