Σωστὸς καὶ δίκαιος

    

   Ὁ Ἅγιος Μάξιμος ἔλεγεν. – Ἂν θέλῃς νἆσαι σωστὸς καὶ δίκαιος ἄνθρωπος, πρέπει νὰ φροντίζῃς καὶ γιὰ τὰ δύο μέρη τῆς ὑπάρξεώς σου, τὴν ψυχήν σου δηλαδὴ καὶ τὸ σῶμα σου, ἀνάλογα μὲ τὴν ἀξίαν ποὺ ἔχει τὸ καθένα. Καὶ τὶς μὲν λογικὲς ἀνάγκες τῆς ψυχῆς σου νὰ τὶς ἱκανοποιῇς μὲ μελέτες, μὲ πνευματικὲς θεωρίες, καὶ μὲ προσευχές.
Τὶς βουλητικές, μὲ τὴν ἀγάπη τὴν Χριστιανική, ποὺ ἀντιμάχεται στὶς ἐχθρικὲς καὶ στὰ μίση. Τὶς ἐπιθυμητικές, μὲ τὴν ἐγκράτεια καὶ μὲ τὴ σωφροσύνη. Καὶ στὸ κορμί σου νὰ δίνῃς τὴ σκεπή, τὰ φορέματα καὶ τὴ διατροφὴ ποὺ εἶναι ἀπαραίτητα γιὰ τὴ συντήρησή του. Ὁ νοῦς μας τότε μονάχα μᾶς κυβερνᾶ καλά, ὅταν ἔχῃ ὑποτάξει τὰ πάθη, κι ὅταν κάθε του ἐνέργεια εἶναι συνετή, πρεπούμενη καὶ σύμφωνη μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.
Γιατὶ ὅπως ἡ ὑγεία καὶ ἡ ἀρρώστεια ἀφοροῦν τὸ σῶμα, καὶ τὸ φῶς καὶ τὸ σκοτάδι τὰ μάτια, ἔτσι καὶ ἡ ἀρετὴ καὶ ἡ κακία ἀποβλέπουν στὴν ψυχή μας, καὶ ἡ γνώση καὶ ἡ ἀμάθεια στὸ νοῦ μας. Ἂς προσέχωμε λοιπὸν νὰ μὴ δίνωμε ὅλη μας τὴν προσοχὴν στὸ σῶμα μας μονάχα, ἀλλὰ νὰ φροντίζουμε γι’ αὐτό, τόσο μόνον ὅσο πρέπει, καὶ νὰ στρέφωμε ὅλη μας τὴν προσοχὴ πρὸς τὸν ἐσωτερικό μας κόσμο.

Αὐτὸς ποὺ δὲν ξέρει νὰ κάνῃ πνευματικὴν ἐκτίμηση τῆς ζωῆς, δὲν ἀγωνίζεται νὰ χαλινοκρατῇ τὶς ἐπιθυμίες του καὶ μονάχα γιὰ τὴ σάρκα του φροντίζει. Καὶ ἢ εἶναι γαστρίμαργος ἢ ἀκόλαστος, ἢ παραδίδεται στὴ θλίψη καὶ στὸ θυμό, ἢ εἶναι μνησίκακος κι ἀπ’ αὐτὰ θολώνεται καὶ σκοτίζεται ὁ νοῦς του. Ἢ καὶ παραδίδεται σὲ ὑπερβολικὲς σκληραγωγίες καὶ ἄσκηση, ποὺ τοῦ συσκοτίζει τὴ διάνοια.
    
   Ἡ Ἁγία Γραφὴ δέν μᾶς ἀπαγορεύει τίποτα ἀπὸ τὰ καλὰ τοῦ Θεοῦ. Ἀλλὰ τιμωρεῖ τὴν ἀκράτεια καὶ τὴν ὑπερβολή· καὶ διορθώνει καὶ ἐλέγχει τὴν ἀλογιστία. Δὲν μᾶς ἐμποδίζει π.χ. νὰ τρῶμε· οὔτε νἄχωμε χρήματα καὶ νὰ τὰ μεταχειριζόμαστε ὅπως πρέπει. Μᾶς ἀπαγορεύει ὅμως νὰ εἴμαστε λαίμαργοι καὶ φιλάργυροι καὶ ὅλα τὰ τέτοια.
Οὔτε καί μᾶς ἀπαγορεύει νὰ σκεπτόμαστε γι’ αὐτά· γιατὶ γι’ αὐτὸ τἄπλασε, ἀλλὰ νὰ μὴν ἀφοσιωνόμαστε μὲ ἐμπάθεια σ’ αὐτά. Καὶ οἱ ἐντολὲς τοῦ Κυρίου εἶναι νὰ κάνωμε λογικὴ χρήσι γιὰ τὸ κάθε τί, καὶ ν’ ἀκολουθοῦμε τὴν μέσην ὁδόν. Καὶ ὅταν κάνωμεν αὐτὸ ὁ νοῦς μας ἔχει διαύγεια. Καὶ ἡ διαύγεια αὐτὴ τοῦ νοῦ γεννᾶ τὴν διάκρισιν.



Ἀπὸ τὸ βιβλίο :
Ὀρθόδοξος Φιλόθεος Μαρτυρία, 1995.
Ἐκδόσεις: Ὀρθόδοξος Κυψέλη.


arnion.gr