Ἡ Ὀρθοδοξία μας. «Τὸ πρόσωπο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἡ γλωσσολαλία» Π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος.

Ἡ Ὀρθοδοξία μας 

π.Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος  

Δρ. Θεολογίας, Δρ. φιλοσοφίας

Κεφ.9   Τὸ πρόσωπο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος

Μέ τήν ἀνάληψή Του ὁ Χριστός ἀνέβασε τήν ἀνθρώπινη φύση μέχρι τό θρόνο τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ καί τήν πρόσφερε ὡς ἐκλεκτό δῶρο γιά λογαριασμό μας. Ἔτσι ἡ συμφιλίωση πού πραγματοποιήθηκε μέ τή θυσία τοῦ Χριστοῦ ὁλοκληρώθηκε καί ὁ Θεός, σάν ἐπισφράγιση αὐτῆς τῆς συμφιλίωσης, ἀποστέλει τό Ἅγιο Πνεῦμα, πολύτιμο δῶρο στούς ἀνθρώπους (πρβλ. Ἰω. ζ΄ 37-39, ιστ΄7).

β) Ἡ γλωσσολαλία (σελ.218-221)

Οἱ ἀπόστολοι μιλοῦσαν τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς «σέ ξένες γλῶσσες».  Πρόκειται πράγματι γιά μεγάλο θαῦμα.  Ποιά ἦταν ἀκριβῶς ἡ ἔννοια του;

Ἡ γλωσσολαλία τῶν πρώτων χριστιανικῶν χρόνων ἀποτελοῦσε χωρίς ἀμφιβολία «σημεῖον», ἀλλά «σημεῖον γιά τούς ἀπίστους καί ὄχι διά τούς πιστούς, γιά νά ἀποτελέσει κατήγορο τῶν ἀπίστων» (Γρηγ. Θεολ.)· «μέ ἀνθρώπους ἑτερογλώσσους καί μέ χείλη ξένα θά μιλήσω εἰς τόν λαόν τοῦτον, ἀλλ’ οὔτε κατ’ αὐτόν τόν τρόπον θά μέ ἀκούσουν, λέγει Κύριος» (Α΄ Κορ. ιδ΄21. Ἡσ. κη΄11).

Πράγματι ἡ ἁγία Γραφή ὑπογραμμμίζει: «Ὥστε αἱ γλωσσολαλιαί εἶναι σημεῖον ὄχι δι’ ἐκείνους πού πιστεύουν, ἀλλά γιά τούς ἀπίστους. Ἡ προφητεία ὅμως εἶναι ὄχι διά τούς ἀπίστους, ἀλλ’ δι’ ἐκείνους πού πιστεύουν» (Α΄ Κορ. ιδ΄ 22). Τό νά διερμηνεύει κανείς τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, αὐτό εἶναι γιά τούς πιστούς, ὄχι ἡ γλωσσολαλία!

Στήν πρώτη Ἐκκλησία ὑπῆρχε αὐτό τό φαινόμενο.  Γιατί τό ἴδιο φαινόμενο δέν ὑπάρχει καί σήμερα;  Τήν ἐρώτηση αὐτήν τήν ἔκανε καί ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος γιά τήν Ἐκκλησία τῆς ἐποχῆς του.  Μήπως ὁ Θεός δέν μᾶς τιμᾶ στόν ἴδιο βαθμό, ὅπως τούς χριστιανούς τῶν ἀποστολικῶν χρόνων;

Ἀντίθετα, ἀπαντᾶ ὁ Χρυσόστομος, «ὄχι ἐπειδή δέν μᾶς τιμᾶ ὁ Θεός, ἀλλ’ ἐπειδή ἀκριβῶς μᾶς τιμᾶ πάρα πολύ. Πῶς; Ἐγώ θά σᾶς τό πῶ. 

Οἱ ἄνθρωποι τότε συμπεριφέρονταν πιό ἀνόητα, ἐπειδή λίγο πιό πρίν εἶχαν ἐγκαταλείψει τά εἴδωλα, καί τό μυαλό τους ἦταν ἀκόμη κατώτερο πνευματικά, καί πιό ἀναίσθητο καί τρόμαζαν καί ἔμεναν μ’ ἀνοιχτό στόμα μπροστά σ’ ὅλα τά ὑλικά πράγματα·  δέν εἶχαν ἀκόμη καμιά γνώση γιά τά πνευματικά χαρίσματα, οὔτε γνώριζαν τί ἀκριβῶς εἶναι ἡ πνευματική χάρη, πού μόνο μέ τήν πίστη μποροῦσε νά τήν κατανοήσει κανείς».

Αὐτός λοιπόν ἦταν ὁ λόγος πού τότε ὑπῆρχε ἀπόλυτη ἀνάγκη γιά θαύματα καί ἐντυπωσιακά γεγονότα.  Βέβαια τά πνευματικά χαρίσματα διακρίνονται σέ δύο εἴδη. Ἄλλα παρουσιάζουν κάποιο αἰσθητό σημάδι, γιά νά τά δοῦν οἱ ἄπιστοι, ὅπως τότε ἡ γλωσσολαλία. 

Ἄλλα ὅμως εἶναι ἀόρατα καί κατανοοῦνται μόνο μέ τήν πίστη. Ἕνα τέτοιο ἀόρατο χάρισμα εἶναι ἡ συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν.

Κανείς δέν βλέπει μέ τά μάτια τοῦ σώματος, πῶς καθαρίζεται ἡ ψυχή ἀπό τίς ἁμαρτίες·  ὅμως αὐτό τό γεγονός εἶναι πολύ μεγαλύτερο ἀπό ὁποιοδήποτε ἄλλο πού γίνεται ἀντιληπτό σάν θαῦμα μέ τά ὑλικά μας μάτια.   

Γι’ αὐτό καί ὁ Χριστός εἶπε στούς πονηρούς γραμματεῖς πώς ἡ θεραπεία τοῦ παραλυτικοῦ ἦταν πολύ ἀσήμαντο γεγονός μπροστά στή συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν (Ματθ. θ΄ 4-6)·  καί σέ ἄλλη περίπτωση τόνισε: «μή χαιρόσαστε γι’ αὐτό, γιά τό ὅτι δηλαδή τά πονηρά πνεύματα ὑποτάσσονται σέ σᾶς, ἀλλά νά χαιρόσαστε, γιατί τά ὀνοματά σας ἔχουν γραφεῖ στούς οὐρανούς» (Λουκ. ι΄ 20).

Εἶναι δυνατόν ἀκόμη καί ἕνας πού ἔκανε θαύματα νά ἔχει σαρκικό φρόνιμα καί ὄχι πνευματικό· ἐπειδή πολλές φορές τά θαύματα δέν γίνονται γιά ὅσους ἐνεργοῦν, ἀλλά χάριν ἄλλων, μπορεῖ ὁ Θεός νά ἐνεργήσει ἀκόμη καί δι’ ἀναξίων.  Γι’ αὐτό ὁ Κύριος θά πεῖ σέ μερικούς πού θά ἰσχυρισθοῦν πώς στό ὄνομά Του ἐξέβαλαν δαίμονες κι ἀνέστησαν καί νεκρούς: «φύγετε μακριά ἀπό ἐμέ, σεῖς πού πράττετε τήν ἀνομία·  δέν σᾶς γνωρίζω» (Ματθ. ζ΄ 23).

Δέν ὑπάρχει μεγαλύτερο θαῦμα ἀπό τήν ἀποβολή τῆς ἁμαρτίας,  «γιατί ἔτσι ἀπέκοψες τά νεῦρα τοῦ διαβόλου», τοῦ ἔσπασες τήν κεφαλήν του, συνέτριψες ἐξ ὁλοκλήρου ὅλην τήν δύναμίν του, διέσπασες τό στρατόπεδόν του καί ἐπέδειξες θαῦμα μεγαλύτερον ἀπό ὅλα τά θαύματα» (Χρυσόστ.).

«Διότι, εἰπέ μου, τί θά ἐπροτιμοῦσες, ἄν κάποιος σοῦ ἐπρότεινε νά κάνεις τόν χόρτον χρυσάφι ἤ νά κατορθώσεις καί νά περιφορνήσεις ὅλα τά χρήματα ὡσάν νά ἦσαν χόρτο; δέν θά ἐπροτιμοῦσες πολύ περισσότερο τό δεύτερο; 

Καί βέβαια κατά πολύ φυσικόν λόγον, καθόσον αὐτό θά προσέλκυε περισσότερον προσοχή.   

Διότι ἐάν ἔβλεπαν τό χόρτον νά μεταβάλλεται εἰς χρυσόν, θά ἐπιθυμοῦσαν καί αὐτοί νά ἀποκτήσουν αὐτή τήν δύναμιν, ὅπως ἀκριβῶς ὁ Σίμων (Πράξ. η΄ 9-24) καί θά αὔξανε ὁ πόθος των διά τά χρήματα· ἐάν ὅμως ἔβλεπαν ὅλους νά περιφρονοῦν τόν χρυσόν ὡσάν χόρτον καί νά μήν τόν προσέχουν, θά εἶχαν ἀπαλλαγεῖ πρό πολλοῦ ἀπό αὐτήν τήν ἀσθένεια», δηλαδή ἀπό τή φιλοχρηματία.

Τέτοια θαύματα ὑπογραμμίζονται ἰδαίτερα στήν ἁγία Γραφή: εἶναι ὁ Τελώνης πού ἔγινε ἀπόστολος, ὁ διώκτης Παῦλος πού ἔγινε κήρυκας τῆς οἰκουμένης, οἱ μάγοι πού ἔγιναν διδάσκαλοι τῶν Ἰουδαίων, ὁ ληστής πού ἔγινε πολίτης τοῦ παραδείσου, ἡ πόρνη πού ἐπαινέθηκε γιά τή μεγάλη της πίστη, ἡ Χαναναία, ἡ Σαμαρεῖτις...

Τό νά λαλεῖ βέβαια κανείς διάφορες γλῶσσες, αὐτό εἶναι ἕνα πνευματικό χάρισμα, πού συνοδεύεται μέ αἰσθητό σημάδι, πού μποροῦν εὔκολα νά τό δοῦν οἱ ἄπιστοι καί νά τό κατανοήσουν· τούς πείθει τό θαῦμα·  γι’ αὐτό καί θεωρεῖται κάτι πολύ σπουδαῖο.  Καί φαίνεται πώς στά πρῶτα βήματα τῆς Ἐκκλησίας οἱ ἄνθρωποι εἶχαν ἀνάγκη ἀπό τέτοια «σημεῖα».

Τό ὅτι λοιπόν σήμερα δέν ἐπαναλαμβάνονται μερικά «θαυμαστά» γεγονότα τῆς τότε ἐποχῆς, δέν πρέπει νά μᾶς ὁδηγήσει στό συμπέρασμα πώς καί τότε δέν συνέβαιναν.  Οὔτε πάλι, ἐπειδή τότε εἴχαμε τέτοιου εἴδους ἐνέργειες τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, συνοδευόμενες δηλαδή μέ ἐξωτερικά σημεῖα (γλωσσολαλία κ.ο.κ.), πρέπει ὁπωσδήποτε νά ἔχουμε καί σήμερα.

«Διότι καί τότε διά ὠφέλειαν ἔγιναν καί τώρα διά ὠφέλειαν δέν γίνονται. Ἐπειδή πείθεται κανείς μόνον μέ τόν λόγον, αὐτό δέν ἀνάγκαζει τώρα τό κήρυγμα νά γίνεται μέ κοσμικήν σοφίαν» (Χρυσόστ.).

«Ἐγώ λοιπον δέν ἔχω ἀνάγκη ἀπό θαύματα.  Γιά ποιό λόγο; γιατί ἔχω μάθει νά πιστεύω στόν Κύριο καί χωρίς νά μοῦ δώσει κάποιος ἁποδείξεις.  Γιατί ἐκεῖνος πού δέν πιστεύει, χρειάζεται ἐγγύηση,  ἐγώ ὅμως πού πιστεύω δέν χρειάζομαι ἐγγύση, οὔτε θαύματα, ἀλλά καί ἄν δέν μιλήσω ξένη γλώσσα, γνωρίζω ὅτι καθαρίστηκα ἀπό τίς ἁμαρτίες. 

Ἐκεῖνοι ὅμως τότε, δηλαδή στήν ἐποχή τῶν ἀποστόλων, δέν πίστευαν, ἄν δέν εἶχαν κάποια ἀπόδειξη... Συνεπῶς τούς ἔδινε τίς ἀποδείξεις ὄχι γιατί ἦταν πιστοί, ἀλλά γιατί ἦταν ἄπιστοι, ὥστε νά γίνουν πιστοί» (Χρυσόστ.).

Γιά τήν Ἐκκλησία στήν ἐποχή τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου ἡ μεγάλη ἀπόδειξη γιά τήν παρουσία καί τή δράση τοῦ Ἁγ. Πνεύματος δέν εἶναι ἡ γλωσσολαλία ἤ τά ὑλικά θαύματα, ἀλλά ἡ ἐλευθερία ἀπό τά πάθη καί ἀπό τήν ἁμαρτία.  Αὐτός εἶναι ὁ Λόγος γιά τόν ὁποῖο σήμερα δέν χρειάζεται τό χάρισμα τῆς γλωσσολαλίας.

Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο «Ἡ Ὀρθοδοξία μας».
Ἔτος 1994
σελίδες 218 -222

Διαβάστε περισσότερα αποσπάσματα από το βιβλίο πατώντας  Η Ορθοδοξία μας

___________