Tό στάδιο τῶν ἀρετῶν. π. Σάββας Ἁγιορείτης

Ο «ΚΑΛΟΣ ΑΓΩΝ»
Η ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΤΕΡΗ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ
ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΣ

Τό στάδιον τῶν ἀρετῶν ἠνέωκται, οἱ βουλόμενοι ἀθλῆσαι εἰσέλθετε, ἀναζωσάμενοι τόν καλόν τῆς νηστείας ἀγώνα. Οἱ γάρ νομίμως ἀθλοῦντες, δικαίως στεφανοῦνται...

«Ἔντιμη νηστεία δέν εἶναι ἐκείνη πού ἀποφεύγει μόνον τίς τροφές, μά ἐκείνη πού φυγαδεύει καί τίς ἁμαρτίες.

Νηστεύεις; Ἀπόδειξέ το διά τῶν ἔργων σου. Πῶς; Ἄν δεῖς φτωχό, νά τόν ἐλεήσεις. Ἄν δεῖς ἐχθρό, νά συμφιλιωθεῖς μαζί του. Νά νηστεύουν τά χέρια παραμένοντας καθαρά ἀπό τήν ἁρπαγή καί τήν πλεονεξία. Νά νηστεύουν τά πόδια, ξεκόβοντας ἀπό τούς δρόμους πού ὁδηγοῦν σέ ἁμαρτωλά θεάματα. Νά νηστεύουν τά μάτια καί ὅλες οἱ αἰσθήσεις... Ἄς νηστεύει καί τό στόμα ἀπό  αἰσχρά λόγια καί λοιδορίες. Διότι τί ὄφελος ἔχουμε, ὅταν ἀπέχουμε ἀπό πουλερικά καί ψάρια, δαγκώνουμε ὅμως καί κατατρῶμε τούς ἀδελφούς μας;»[1]

 «Δός μοι τοῦ ὁρᾶν τά ἐμά (δικά μου) πταίσματα καί μή κατακρίνειν τόν ἀδελφόν μου» . Μᾶς λέγει ὁ Ἅγ. Ἐφραίμ ὁ Σῦρος. Ἐμεῖς ὅμως;
Γιατί ἔχουμε μάτια νά βλέπουμε μόνον τά λάθη τοῦ ἀδελφοῦ μας;

Διότι νομίζουμε ὅτι ἐμεῖς εἴμαστε «ἐντάξει». Τοποθετοῦμε τόν ἑαυτό μας ὑψηλότερα ἀπό τόν ἀδελφό μας  καί ἔτσι νομίζουμε ὅτι μποροῦμε νά τόν κρίνουμε καί στή συνέχεια νά τόν κατακρίνουμε.
Ὅμως : ... Οἱ ...νομίμως ἀθλοῦντες, δικαίως στεφανοῦνται...

Ἡ Μ. Σαρακοστή πού μόλις ἄρχισε μᾶς καλεῖ σέ πνευματική ἀγωνιστικότητα καί καρποφορία.
Ἡ χάρις καί ἡ καρποφορία ἔρχονται στόν ταπεινόφρονα. Μόνον ὅταν φρονοῦμε ταπεινά γιά τόν ἑαυτό μας, μόνον ὅταν ἀρνηθοῦμε τήν ἐσωτερική ἰδεούλα ὅτι  κάτι εἴμαστε, μόνον ὅταν νιώσουμε ὅτι εἴμαστε «τό οὐδέν»[2], τότε ἔχουμε θεμελιώσει σωστά τήν πνευματικό μας οἰκοδόμημα.
Ὁ Κύριος μᾶς δίδαξε τά ἀνωτέρω μέ τό νά τοποθετήσει ὡς πρῶτο μακαρισμό-θεμέλιο στήν πνευματική ζωή τήν ταπείνωση: "Μακάριοι οἱ πτωχοί τῷ πνεύματι, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν". Γινόμαστε ἀληθινά μακάριοι ὅταν, συναισθανόμενοι τήν πνευματική μας φτώχεια μας, στεκόμαστε ταπεινά μπροστά στόν Θεό καί Δημιουργό μας καί παρακαλοῦμε:
Μή ἀποστρέψῃς τό πρόσωπό σου ἀπό τοῦ παιδός σου, ὅτι θλίβομαι,
ταχύ ἐπάκουσόν μου, πρόσχες τῇ ψυχῇ μου καί λύτρωσαι αὐτήν.

Κύριε,
Ἡ Βασιλεία Σου εἶναι ὁ προορισμός μας, ἡ χαμένη πατρίδα μας, τό σπίτι μας πού ἀρνηθήκαμε. Αὐτή εἶναι ἡ χαρά μας, ἡ ἐλπίδα μας, ὁ σκοπός μας. Ἐξόριστοι ζοῦμε μές’ στό σκοτάδι καί στή λύπη τῆς ἁμαρτίας, γι’ αὐτό θλίβομαστε. Θλίβομαστε καί κραυγάζουμε πρός σέ Κύριε. Ὅλη Σου  ἡ Ἐκκλησία ἀναριγᾶ. Κραυγάζουμε πρός σέ Κύριε γιατί, μόνον Ἐσύ μπορεῖς νά μᾶς βοηθήσεις νά βγοῦμε ἀπό αὐτή τήν θλίψη...Γι’ αὐτό:  «πρόσχες ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν»...
Μ’ αὐτό τό σχεδόν ἀπελπισμένο κάλεσμα ἐκφράζουμε τήν μετάνοια καί τήν διάθεση γιά ἐπιστροφή. Ἐλπίζουμε μ’ αὐτήν τήν μετάνοια ν’ ἀνοίξουν οἱ πόρτες τοῦ Μεγάλου Δείπνου...
Ἡ μετάνοια εἶναι ἡ μόνη κατάλληλη προετοιμασία γιά τή συμμετοχή μας στό μεγάλο μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας.
Ἡ μετάνοια εἶναι συνεχής. Στό σπίτι, στό ταμεῖον, ἀλλά καί στό ναό, στήν ὥρα τῆς ἀκολουθίας. Ἡ μετάνοια - προετοιμασία συνεχίζεται καί ὁλοκληρώνεται (χωρίς ποτέ νά ὁλοκληρώνεται σ’ αὐτήν τή ζωή) μέ τίς προσευχές, τίς ψαλμωδίες, τίς ἀναγνώσεις καί τίς ὑπόλοιπες προπαρασκευαστικές γιά τό μεγάλο Μυστήριο πράξεις τῆς ἱερῆς τελετῆς (Ὄρθρου-Θείας Λειτουργίας).
Ὁ ἁγιασμός μας εἶναι διπλός.
Ἀπό τή μιά οἱ προσευχές μᾶς ὁδηγοῦν  κοντά Σου Κύριε... κι Ἐσύ μᾶς σκεπάζεις μέ τήν Χάρη σου. Συγκλονισμένοι ἀπό  τήν Ἀγαθότητα, τή Δύναμη καί τήν Ἀγάπη Σου  λαχταροῦμε νά τρέχουμε συνεχῶς κοντά Σου στόν δρόμο, πού Ἐσύ χαράζεις γιά μᾶς.
Κι’ ἀπό τήν ἄλλη Ἐσύ μᾶς παίρνεις καί μᾶς ἀνεβάζεις, μᾶς ἀνεβάζεις  σ’ ἕναν χρόνο χωρίς τέλος καί ἀρχή, σέ μια διάσταση αἰώνια, ἐκεῖ ὅπου ὅλα ὑπάρχουν ΤΩΡΑ.
Μαζί Σου ζοῦμε καί μέσα Σου ζοῦμε. Ζοῦμε τήν Γέννησή Σου, ζοῦμε τό κήρυγμά Σου, ζοῦμε τό πλῆρες καί ἀπόλυτο δόσιμό Σου, τήν θυσία Σου, τό Σταυρό Σου, τό θάνατό Σου, τήν Ἀνάστασή Σου.  Ἑνωνόμαστε μαζί Σου καί Ἐσύ μαζί Μας. Μᾶς ἀνακαινίζεις, ἐμᾶς πού εἴμαστε τά «οὐδέν», μᾶς χαρίζεις πάλι τήν στολή τήν «πρώτη» κι’ ὅλα λάμπουν καί φωτοβολοῦν τό «ἀνέσπερο φῶς τῆς Ἀναστάσεως»
Καί εἶναι ΟΛΑ ἡ θυσία Σου κι’ ὁ θάνατός Σου κι’ ἡ Ἀνάστασή Σου, Ἐλπίδα, Χαρά, Φῶς...

«Φῶς Χριστοῦ» τό Ὁποῖο  «φαίνει πᾶσι»
Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

http:HristosPanagia3.blogspot.com

[1] Ἅγ. Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος
[2] Ἅγ. Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, Ἀόρατος Πόλεμος
Πηγή εἰκόνας: Ἱ. Ἡσ. Ἀνάστασις Χριστοῦ-Ἐμμαούς, Ἅγ. Βασίλειος Λαγκαδᾶ.

hristospanagia3.blogspot.com