Η παραχάραξη της Ιστορίας: Στρατηγική επιλογή της Νέας Τάξης. Ομιλία Θύμιου Παπανικολάου (mp3+ κείμενο)

Η ομιλία του δημοσιογράφου ιδρυτή και εκδότη του Περιοδικου "Ρεσάλτο" και ιδιοκτήτη της ομώνυμης ιστοσελίδας κ.Θύμιου Παπανικολάου , στην εκδήλωση για το 1821 που διοργάνωσαν οι Ιερείς και το εκκλησιαστικό συμβούλιο του Ιερού Ναού Κοιμήσεως Θεοτόκου Αμαρουσίου (20 Μαρτίου 2011 - Δημαρχείο Αμαρουσίου)

Η παραχάραξη της Ιστορίας: Στρατηγική επιλογή της Νέας Τάξης

Μία από τις στρατηγικές επιλογές του διεθνούς κεφαλαίου και των μηχανισμών του (Νέα Τάξη) είναι η παραχάραξη της Ιστορίας της ανθρωπότητας, των εθνών και της αγωνιστικής μνήμης των λαών.
Στη χώρα μας η υλοποίηση αυτής της μακάβριας στρατηγικής έχει εκδηλωθεί πολυεδρικά και πολυκέφαλα: Το έκτρωμα του σχολικού βιβλίου της ιστορίας της κυρίας Ρεπούση, οι δήθεν «ιστορικές» τεκμηριώσεις των επιδοτούμενων «μοντέρνων ιστορικών», η τετράτομη φιλοτουρκική ιστορία των Βαλκανίων, η χρηματοδοτούμενη από τον Σόρος, οι δόλιες «πρακτικές» του υπουργείoυ της κυρίας Διαμαντοπούλου (Θάλεια Δραγώνα, σχολικά συγγράμματα κ.λπ).
Σε όλα τα παραπάνω προστέθηκε και η δόλια, αλλά και χυδαία πρακτική των ΜΜΕ και του τηλεθεάματος. Μια «πρακτική» που αποστειρώνει κάθε ιστορικό χυμό και επαναδιατυπώνει την Ιστορία σύμφωνα με τις απαιτήσεις των διεθνών ελίτ του χρήματος, χρησιμοποιώντας όλα τα σύνεργα του πλαστογράφου ταχυδακτυλουργού…
Η νεοταξική αυτή στρατηγική της παραχάραξης της ιστορίας δεν περιορίζεται μόνο στην ιστορική συγκρότηση των εθνών-κρατών και των μεγάλων εθνικών Επαναστάσεων.
Είναι ΓΕΝΙΚΗ: Αγκαλιάζει και όλον τον 20ο αιώνα, όλες τις αγωνιστικές μνήμες και τα ιστορικά γεγονότα των μεγάλων λαϊκών αγώνων.

 Δηλαδή, η Νέα Τάξη θέλει να σβήσει από την ιστορία και από τις συνειδήσεις των λαών κάθε αγωνιστική μνήμη και κάθε ιστορικό γεγονός που αμφισβήτησε το σύστημά της και ΑΝΤΙΣΤΑΘΗΚΕ στις εξουσίες του κεφαλαίου.

Η ΕΕ των «αρπακτικών» και οι μηχανισμοί της, η νέα μορφή του ολοκληρωτισμού και του φασισμού, προωθεί το ξαναγράψιμο της ιστορίας και την προσαρμογή της στις νέες ανάγκες των νεοταξικών συμφερόντων και σχεδιασμών.
Εκθέσεις της Κομισιόν καταγράφουν την «πρόοδο» των κρατών - μελών στη διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας και υποδεικνύουν την επιτάχυνση των σχετικών μέτρων συκοφάντησης των λαϊκών αγώνων.
 Υποδεικνύουν δηλαδή το συντονισμό της αναδιατύπωσης της Ιστορίας και τη συκοφάντηση κάθε ιστορικής παρακαταθήκης που άφησαν τα λαϊκά κινήματα.
Επιστέγασμα αποτέλεσε η Διάσκεψη της Πράγας το 2008, στην οποία κωδικοποιήθηκε σε ένα κείμενο - μπούσουλας η κατεύθυνση της παραχάραξης της Ιστορίας.  Αυτό το κείμενο μεταξύ άλλων περιλαμβάνει την αναμόρφωση των σχολικών βιβλίων, την απαγόρευση των αγωνιστικών λαϊκών συμβόλων, την κατάρτιση νομοθεσίας για την ποινικοποίηση ορισμένων ιδεών.
Σε αυτό το πλαίσιο, πέρσι την άνοιξη, συγκροτήθηκε η ομάδα υπό τον τίτλο «Συμφιλίωση των ευρωπαϊκών ιστοριών» με τη συμμετοχή ευρωβουλευτών και με στόχο  την καθιέρωση του βήματος «Ευρωπαϊκής Μνήμης και Συνείδησης»!!!
Στη βάση αυτή της «Ευρωπαϊκής Μνήμης και Συνείδησης» δρομολογείται η δικτύωση και η συνεργασία  (ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΗ ΔΙΑΤΥΠΩΣΗ) «όλων των εθνικών οργανισμών, συμπεριλαμβανομένων και των πανεπιστημιακών φορέων καθώς και των ανεξάρτητων ερευνητών και εμπειρογνωμόνων, προκειμένου να ανταλλαγούν εμπειρίες, αναλύσεις και βέλτιστες πρακτικές, μεταξύ άλλων και του τρόπου με τον οποίο τα κράτη-μέλη προάγουν τη συλλογική μνήμη μέσω των εκπαιδευτικών τους προγραμμάτων».

Πρόκειται όπως καταλαβαίνουμε για μια χυδαία αναδιατύπωση της Ιστορίας .
Και Φυσικά, αυτή η χυδαία αναδιατύπωση της Ιστορίας από τις μαφίες του χρήματος,  χρηματοδοτείται απλόχερα…
 Έτσι και η Επανάσταση του 1821 γίνεται από τα όργανα του χρήματος «τρομοκρατία» και οι Επαναστάτες «σφαγείς»!!!
Έτσι και το ποίημα του Σολωμού «Ύμνος στην Ελευθερία», αυτός ο Ύμνος που μεταφράστηκε σε όλη την Ευρώπη και ξεσήκωσε παγκόσμια τον ενθουσιασμό των φωτισμένων πνευμάτων όπως του Βίκτωρα Ουγκώ, του Γκαίτε, του Λαμαρτίνου, του Πούσκιν, χαρακτηρίστηκε από κάποιους  νεοταξίτες «μαϊντανούς» ποίημα «βίας» και «τρομοκρατίας»!!!

 ΓΙΑ ΟΛΑ αυτά χρηματοδοτούνται απλόχερα και οι ποικίλες «εστίες» των πολύχρωμων «νέων ιστορικών», αυτών των ατόφιων λακέδων και γενίτσαρων…
Υπάρχουν και οι υψηλοί χορηγοί και σπόνσορες τύπου Σόρος, οι οποίοι «αγωνιούν» και «μοχθούν» για την «ιστορική αλήθεια»!!!
Μέσα σε αυτά τα πακέτα του χρήματος για το σβήσιμο και ξαναγράψιμο της ιστορίας και τη συκοφάντηση της αγωνιστικής Μνήμης, υπάρχουν και τα ΜΜΕ που αποτελούν κι αυτά τους   Χορηγούς και τις βιομηχανίες της νεοταξικής προπαγάνδας, αλλά τους χορηγούς εκείνους  που «αρπάζουν» και τη μερίδα του λέοντος.
Ο Αλαφούζος και οι έμμισθοι «κομπάρσοι» του (τύπου Βερέμη, Τατσόπουλου και CIA) αποτελούν μία από τις πιο μοχθηρές γκριμάτσες της πλαστογράφησης της εθνικής μας ιστορίας.

Η Επανάσταση του ’21 υπό διωγμό

            Η επανάσταση του 1821, εδώ και πολλά χρόνια βρίσκεται στο στόχαστρο της νεοταξικής «επιχείρησης».
 Ωστόσο ένα από τα πιο συγκλονιστικά γεγονότα στην Ιστορία του ανθρώπου είναι το ΄21!
Έχει γραφεί ότι «Ποτέ τόσο πολύ λίγοι δεν κάμανε για τόσο πολλούς τόσα πολλά» όσα οι Έλληνες.
 Για να γνωρίσει κανείς το αληθινό Εικοσιένα, όπως μας λέει ο Δημήτρης Φωτιάδης, «πρέπει να σκύψει πάνω σ’ εκείνα τα κείμενα που προετοίμασαν το ξεσηκωμό, σ’ αυτά που γράφτηκαν όσο βρόνταγε το καριοφίλι κι άστραφτε το γιαταγάνι και στα απομνημονεύματα των αγωνιστών –του Μακρυγιάννη, του Κασομούλη, του Κολοκοτρώνη, του Φωτάκου, του Σπυρομίλιου, του Περραιβού, του Σπηλιάδη και άλλων.

Δύο ήταν τα Εικοσιένα: Το ένα του λαού και των πιο προοδευτικών ανθρώπων εκείνου του καιρού, το άλλο των κοτζαμπάσηδων και των πολιτικάντηδων…».
Ωστόσο η «ουσία» και η «ψυχή» του ’21, που είναι το αίσθημα της Ελευθερίας και της εθνικής ανεξαρτησίας όχι μόνο δεν έχουν ατροφήσει, αλλά είναι βαθιά χαραγμένα στην ελληνική λαϊκή συνείδηση.
Το ΄21 παραμένει και σήμερα η φλόγα που ανάβει στις καρδιές των υποδουλωμένων λαών γενναία αισθήματα ελπίδας και ηρωισμού. Μια φλόγα που πυροδοτεί και σήμερα τον ελληνικό λαό να βγει από τη νάρκη του και να τινάξει από πάνω του όλους αυτούς που εμπορεύονται την τύχη του και τη ζωή του.
Αυτές τις φλογερές μνήμες τρέμουν σήμερα αυτοί που θέλουν τους λαούς ναρκωμένους και υπόδουλους. Γι αυτό θέλουν να αποδομήσουν το «θρύλο» και τα σύμβολα της Επανάστασης του ’21.
 Εξατμίζουν τους χυμούς της, εξανεμίζουν το «πάθος και το λογικό» της, αδειάζουν το περιεχόμενό της, καταλύουν την ιστορική «ψυχή» της:  καταλύουν κάθε διαλεκτική, κάθε αναδρομή βάθους πέρα από τη «γεωγραφία του χρόνου».  Μετατρέπουν το ‘21 σε ένα ξενέρωτο παραμύθι θεμελιωμένο πάνω στα άκαμπτα και ακίνητα ιδεολογήματα της «Νέας Εποχής».

Κάποιοι δήθεν «νέοι  ιστορικοί» δεν αρκούνται μόνο στην «απομυθοποίηση» της Επανάστασης του ‘21 αλλά προχωρούν ακόμα παραπέρα: χαρακτηρίζουν τους επαναστάτες ως τρομοκράτες. Χρησιμοποιούν δηλαδή τους όρους της αμερικάνικης αυτοκρατορίας…
Οι ραγιάδες της Νέας Τάξης προπαγανδίζουν το ραγιαδισμό. Γιατί είναι ραγιαδισμός όταν όχι μόνο επικαλύπτεις, αλλά επιχειρείς και να διαγράψεις από τη λαϊκή συνείδηση αυτό που χάραξε η επανάσταση του ’21: Ότι η ελευθερία δεν δωρίζεται, αλλά κατακτάται με αγώνες και αίμα.
«Ελευθερία ή θάνατος». Αυτό είναι το μήνυμα του ΄21, που βελονιάζει και πυροδοτεί και σήμερα τη λαϊκή «ψυχή». Μήνυμα επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε και αποτυπωμένο βαθιά στη συνείδηση του Έλληνα.
Τη λευτεριά τους οι αγωνιστές του ’21 έπρεπε μονάχοι τους να την κερδίσουν. Και την κέρδισαν. Έχυσαν ποτάμια αίμα. Γυμνοί, πεινασμένοι, προδομένοι τόσες φορές από τους κοτζαμπάσηδες και τους πολιτικάντηδες, υπέμειναν τα πάντα, έχοντας πάρει την υπέρτατη απόφαση:  λευτεριά ή θάνατος. Και αυτή η απόφαση πουθενά αλλού δεν βρήκε τόσο υψηλή και ηρωική έκφραση, όσο στην έξοδο του Μεσολογγίου και στο χορό του Ζαλόγγου.
Η Νέα Τάξη θέλει να σβήσει τέτοια έπη από τη λαϊκή συνείδηση.

Τα τεχνάσματα της εξαπάτησης

Θα αναφερθούμε τώρα περιληπτικά στα βασικά τεχνάσματα εξαπάτησης της νεοταξικής στρατηγικής γύρω από την αποδόμηση της ιστορίας.
Το βασικό τέχνασμα είναι η σοφιστεία  του «εθνικισμού – αντιεθνικισμού».
Ας θυμηθούμε το τι έγινε με το βιβλίο της ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού.
Από την αρχή επιχειρήθηκε να ενταχθεί η Κριτική εναντίον του εκτρωματικού αυτού βιβλίου,  στο απλοϊκό σχήμα αντιπαράθεσης ανάμεσα στον «εθνικισμό» και «αντιεθνικισμό».
 Δηλαδή, η Κριτική «φυλακίστηκε» μέσα στην ιδεολογική άλγεβρα της Νέας Τάξης.  Μια άλγεβρα που οτιδήποτε αντιτίθεται στον οδοστρωτήρα της παγκοσμιοποίησης το βαπτίζει «εθνικισμό», «ρατσισμό» κ.λπ και το αντιπαραθέτει, μηχανικά και απόλυτα, στην «πρόοδο», την οποία βαπτίζει «αντιεθνικισμό», «αντιρατσισμό», «πολυπολιτισμικότητα» κ.λπ.

Σήμερα ο κ. Καστανίδης προωθεί και νομοσχέδιο που θα ποινικοποιεί  αυτό το νεοταξικό ιδεολόγημα του «ρατσισμού» (αλλά αυτό είναι άλλο σοβαρό ζήτημα για συζήτηση).
Από την αρχή, λοιπόν, οι ιδεολογικές ύαινες του καθεστώτος (τα ΜΜΕ, οι οικότροφοι του κράτους δήθεν «διανοούμενοι» και οι πάσης φύσεως επιδοτούμενοι λακέδες),  επεδίωξαν να αφανίσουν την επιστημονική ιστορική σκέψη  η οποία αποσάθρωνε και γελοιοποιούσε το κατάπτυστα βιβλίο της Ρεπούση.
Από την αρχή λοιπόν υιοθετήθηκε το απλουστευτικό και άκρως αντι-επιστημονικό σχήμα του «εθνικισμού» και του «αντιεθνικισμού».
Έτσι το όλο ζήτημα προβλήθηκε σαν μια διαμάχη της Εκκλησίας με το βιβλίο, σαν μια διαμάχη των αντιδραστικών, «εθνικιστικών» καταλοίπων με το βιβλίο και όχι σαν μια γενική απόρριψη του βιβλίου από την επιστημονική, ιστορική, κοινωνική και πολιτική σκέψη και από το σύνολο της κοινωνίας.

Πάνω σε αυτό το νεοταξικό, δόλιο τέχνασμα της τυπικής μονοχρωμίας (εθνικού-αντεθνικού), που λειτουργεί σαν προκρούστεια κλίνη, τοποθετούνται τα πάντα και οργανώνονται όλες οι αντιπαραθέσεις από τους μηχανισμούς του κράτους και τους εγκάθετους υπαλλήλους του.
Και η επιλογή των ομιλητών στα ΜΜΕ γίνεται στη βάση αυτού του τεχνάσματος εξαπάτησης. Έτσι οι μόνοι που προβάλλονται είναι οι πατριδοκάπηλοι πολιτικάντηδες ή κάποιοι «γραφικοί», σε αντιπαράθεση με τους γνωστούς «αριστερούς» μαϊντανούς των ΜΜΕ.
Έτσι, το κοινωνικά και πολιτικά απειροελάχιστο, το μεγεθύνουν σε «εθνικιστική απειλή» και το εμφανίζουν σαν κεντρικό πολιτικό μέγεθος που τάχα συνθέτει το σύνολο των κοινωνικών αντιδράσεων και αντιστάσεων της ελληνικής κοινωνίας.

Με αυτό το τέχνασμα επιχειρήθηκε να επικαλυφτεί  η ουσία της κριτικής εναντίον του βιβλίου της ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού και ταυτόχρονα να αφανιστεί η επιστημονική ιστορική μέθοδος, καθώς και να αφυδατωθούν πλήρως τα ιστορικά γεγονότα και οι ιστορικές μαρτυρίες.
Ένα άλλο δόλιο τέχνασμα είναι οι λεγόμενοι «εθνικιστικοί μύθοι».
Ωστόσο κι αυτοί οι λεγόμενοι εθνικιστικοί μύθοι μπορούν να αναλυθούν  και να κριθούν στη βάση της ιστορικής διαλεκτικής και όχι στη βάση μιας άλγεβρας λέξεων. Και στη βάση αυτής της ιστορικής διαλεκτικής θα δούμε ότι αυτοί οι λεγόμενοι «εθνικιστικοί μύθοι» δεν είναι μύθοι, αλλά στοιχεία του αγωνιστικού, λαϊκού, ιστορικού γίγνεσθαι, στοιχεία δηλαδή κοινωνικής συνείδησης που έδρασαν.
 Και κάτι που δρα δεν είναι μύθος…
Να δούμε τώρα ποιοι είναι οι σημερινοί μύθοι
 Οι επιδοτούμενοι, σημερινοί «ιστορικοί» και οι ιδεολογικοί ιπποκόμοι του νέου αυτοκρατορικού Μεσαίωνα είναι αυτοί που κατασκευάζουν κυριολεκτικά τους νέους μύθους, στο όνομα δήθεν των «εθνικιστικών μύθων».
 Και μιλάω για δήθεν «εθνικιστικούς μύθους» γιατί πουθενά δεν μας καταγράφουν συγκεκριμένα αυτούς τους μύθους. Σπερμολογούν δημαγωγικά πάνω σε επιλεγμένες ιδεοληψίες,  γιατί αν ξεδιπλώσουν τη σκέψη τους θα φτάσουν στο θατσερικό μεταμοντερνισμό, δηλαδή στο κεντρικό μύθο της Νέας Τάξης: ότι τα ίδια τα έθνη είναι ιδεολογική κατασκευή, δηλαδή μύθος!
Αυτό, βεβαίως,  ενώ το γράφουν δεν το διατυπώνουν ανοικτά οι ιπποκόμοι του θατσερικού μεταμοντερνισμού, διότι δεν μπορεί να «χωνευτεί» ακόμα από την ελληνική κοινωνία.

Δεν μπορεί η ελληνική κοινωνία να δεχτεί ένα τέτοιο κραυγαλέο μύθο, δηλαδή ότι το ελληνικό έθνος είναι μια ιδεολογική επινόηση. Γι’ αυτό οι ιδεολογικοί λακέδες περιστρέφονται γενικά γύρω από κλισέ σφετερισμού της ιστορίας μας από πατριδοκάπηλους, προκαλώντας έτσι τα υγιή λαϊκά σύνδρομα.


Ποιοι είναι λοιπόν αυτοί οι «εθνικιστικοί μύθοι»;

Μήπως ο ηρωισμός, ο Διάκος, ο Παπαφλέσσας, το Μεσολόγγι, ο χορός του Ζαλόγγου, η βαρβαρότητα των Τούρκων δυναστών, το παιδομάζωμα και λοιπά και λοιπά. Αν τους «ξύσει» κανείς όλους αυτούς τους λακέδες θα διαπιστώσει ότι όλα αυτά και πολλά άλλα τα θεωρούν «εθνικιστικούς μύθους».
Όλη η ποίηση της επανάστασης, η λαογραφική επιστήμη, οι προφορικές παραδόσεις και τα άφθονα ιστορικά στοιχεία είναι για όλους αυτούς, μύθοι.
 Ήταν βλέπετε αυτοί εκεί με μια κάμερα ή ένα μαγνητοφωνάκι και κατέγραφαν την «αντικειμενική» αλήθεια…

Μύθοι είναι οι δικές τους αντιμυθολογικές κατασκευές.

Φαίνεται ότι οι ηρωικοί εργατικοί αγώνες, το ΕΑΜ, το Πολυτεχνείο, η Γαλλική Επανάσταση, η Ρωσική Επανάσταση, οι λαϊκές επαναστάσεις γενικά  και πολλά άλλα που έχουν εξαφανιστεί παντελώς από τις νέες αυτές «ιστορίες» τους, ήταν μύθοι.
 Έτσι, οι ταλαίπωροι, εναγωνίως επιδίωκαν, μέχρι σήμερα να πιαστούν από το «Κρυφό Σχολειό».
Βεβαίως οι επιδοτούμενοι του Σκάι ανακάλυψαν (δηλαδή κατασκεύασαν) και άλλους «μύθους». Θα το εξετάσουμε παρακάτω.
Αλλά, ας πούμε δύο λόγια για το Κρυφό Σχολειό»: Κι αυτός ο θρύλος δεν είναι μύθος. Έχει καταγραφεί στην προφορική και γραπτή παράδοση, στην Τέχνη, αλλά και σε ιστορικά στοιχεία. Μήπως θέλανε θεσμοθετημένα «κρυφά σχολειά» κάτω από την τουρκοκρατία; Ή μήπως δεν γνωρίζουν ότι κάτω από απολυταρχικά και δικτατορικά καθεστώτα και στη νεότερη ιστορία μας έχουμε μορφές «κρυφών σχολειών»;

Οι κρυφές συναθροίσεις κάτω από δικτατορικά καθεστώτα, μια μορφή κρυφού σχολείου δεν είναι; Η ιστορία των λαϊκών αγώνων και η πρόσφατη αγωνιστική αντίσταση κατά της χούντας των  συνταγματαρχών είναι γεμάτη από «κρυφά σχολεία».
Είναι άπειρες οι ιστορικές μαρτυρίες που επιβεβαιώνουν την ύπαρξη και τη λειτουργία των «Κρυφών Σχολειών».
Θα προβούμε όμως σε μια διευκρίνιση: Τα «Κρυφά Σχολειά» είχαν δύο μορφές.
Υπήρχαν τα «Κρυφά Σχολειά» σε κρυφούς χώρους και «Κρυφά Σχολειά» σε κρυφό περιεχόμενο και κρυφή διδασκαλία. Δηλαδή μέσα στα Σχολεία που υπήρχαν κάτω από την επιτήρηση των Τούρκων, υπήρχε παράλληλα και κρυφή διδασκαλία, δηλαδή «μυστική» και «παράνομη», όπως θα λέγαμε σήμερα.
 Γιατί, όμως τέτοιο μένος εναντίον των «κρυφών σχολειών»; Δύο είναι οι λόγοι.
Ο πρώτος. Τα «κρυφά σχολειά» αναδεικνύουν τον αγωνιστικό και πρωτεύοντα ρόλο της Ορθοδοξίας.

Ο δεύτερος λόγος είναι ιδεολογικός. Τα κρυφά σχολεία παραπέμπουν στη δημιουργία κυττάρων αντίστασης στο σημερινό απολυταρχικό καθεστώς της Νέας Τάξης.
Την αυτό-μόρφωση και την αυτό-οργάνωση των ανθρώπων την τρέμουν. Τρέμουν τα σύγχρονα «Κρυφά Σχολειά» που ο νέος Μεσαίωνας της Νέας Τάξης  θα γεννήσει…
Βεβαίως οι ιστορικές μαρτυρίες για τα Κρυφά Σχολειά είναι άπειρες και αναμφισβήτητες.
Και εδώ φτάνουμε πλέον, σε ένα άλλο κομβικό ζήτημα της εθνικής μας ιστορίας: Στον αγωνιστικό ρόλο της Ορθόδοξης Εκκλησίας η οποία αποτελεί και τον πνευματικό κορμό συγκρότησης της εθνικής μας υπόστασης και συνείδησης.
Η νεοταξική αναδιατύπωση της ιστορίας μας, δηλαδή η παραχάραξή της, δεν θα μπορούσε να μην στρέψει τα δόλια πυρά της και εναντίον της Ορθόδοξης Εκκλησίας, η οποία αποτελεί τον «εθνικό ιστό» της Επανάστασης του 1821.

Να, γιατί η Ορθοδοξία αποτελεί το στρατηγικό στόχο της Νέας Τάξης και κτυπιέται τόσο λυσσαλέα, τόσο ύπουλα και πολυμέτωπα…
Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν πρωτοστάτησε μόνο στης Επανάσταση του ’21, δεν αποτέλεσε τον πνευματικό,  αγωνιστικό άξονα  της Επανάστασης, αλλά ήταν αυτή που διατήρησε και διέσωσε τη συνέχεια της εθνικής συνείδησης και την  υπόσταση του ελληνισμού.
Αυτό το καταγράφουν όλοι οι σοβαροί ιστορικοί και ερευνητές των ιστορικών γεγονότων.
Θα αναφέρω λίγα μόνο λόγια από ένα μεγάλο σύγχρονο ιστορικό, υπεράνω κάθε «μεροληπτικής» υποψίας.

Το μαρξιστή Νίκο  Σβορώνο

 Γράφει στο βιβλίο του: «Το Ελληνικό έθνος - Γένεση και διαμόρφωση του νέου Ελληνισμού»:
«Οι αξιόλογες προσπάθειες της Ορθόδοξης Εκκλησίας για την εκπαίδευση, η οποία στους πρώτους αιώνες της Τουρκοκρατίας βρίσκεται αποκλειστικά στα χέρια της, οι αγώνες της για τη διαφύλαξη της Χριστιανικής πίστης και την καθαρότητα της Ορθοδοξίας, τα μέτρα για το σταμάτημα των εξισλαμισμών, αποτελούν θεμελιακή συμβολή για την διατήρηση της εθνικής συνείδησης των Ελλήνων. Οι Νεομάρτυρες, συχνό φαινόμενο της εποχής, που δέχονται τον μαρτυρικό θάνατο για την Χριστιανική πίστη, είναι συγχρόνως και οι πρώτοι εθνικοί ήρωες του νέου Ελληνισμού. Η Ορθόδοξη Εκκλησία βρίσκεται επικεφαλής έτσι, των δυνάμεων που οργανώνουν την άμυνα του Ελληνισμού και εξασφαλίζουν την διατήρησή του μέσα στις δύσκολες συνθήκες της κατάκτησης και συνδέεται άρρηκτα με το έθνος.»

Διαβάζουμε ακόμα στο βιβλίο του: «Επισκόπηση της νεοελληνικής Ιστορίας»:
«…Η εκκλησία, όταν πέρασε το πρώτο χτύπημα της κατάκτησης, θα συνεχίσει το έργο της ανασυγκρότησης της πνευματικής ζωής των Ελλήνων. Παρά τις διαμάχες ανάμεσα στο Πατριαρχείο και στην κάστα των αρχόντων της Κωνσταντινούπολης, η Εκκλησία παραμένει σε όλη την περίοδο απ’ το ιε΄ ως ιζ΄ αι., η κατευθυντήρια δύναμη του Έθνους, Επικεφαλής της εθνικής αντίστασης σε όλες τις μορφές της, εργαζόμενη για το σταμάτημα των εξισλαμισμών, συμμετέχοντας σ’όλες τις εξεγέρσεις ακόμα και διευθύνοντάς τες (έχει να δείξει μεγάλο αριθμό νεομαρτύρων, που είναι σύγχρονα και ήρωες της χριστιανικής πίστης και της εθνικής αντίστασης), ρυθμίζει επίσης την πνευματική ζωή.
Ήδη ο πρώτος Πατριάρχης Γεννάδιος ιδρύει Πατριαρχική Σχολή που αναδιοργανώθηκε αργότερα. Κι άλλοι πατριάρχες ακολούθησαν το παράδειγμά του. Το ουσιαστικό πρόβλημα που απασχολεί όλη την ελληνική σκέψη αυτή τη στιγμή είναι η υπεράσπιση της Ορθοδοξίας, που συγχέεται περισσότερο από ποτέ με την εθνική ιδέα και που την απειλούν από τη μια το Ισλάμ κι από την άλλη η καθολική προπαγάνδα…».
Πιστεύω ότι και μόνο αυτή η ιστορική τοποθέτηση του Σβορώνου κονιορτοποιεί τους νέους μύθους των επιδοτούμενων λακέδων.
Αναδεικνύει επίσης τους λόγους που η Νέα Τάξη έχει στο κέντρο της επίθεσής της την Ορθόδοξη Εκκλησία…

Ο «μύθος» της Αγίας Λαύρας

Τώρα θα πούμε δύο λόγια για την πλαστογραφική αυθάδεια του τηλεοπτικού σταθμού, Σκάι.
Το πιο αποκαλυπτικό του ψεύδος που κατασκευάστηκε και αυτό για να κτυπήσει την Ορθοδοξία είναι ο δήθεν «Μύθος» της Αγίας Λαύρας.
Οι φωστήρες του Σκάι εδώ ισοπεδώνουν κυριολεκτικά τα ιστορικά γεγονότα και τις μαρτυρίες αυτόπτων.
Αυτοί οι «μοντέρνοι» ιστορικοί μας θεωρούν ότι η ύψωση του λαβάρου της Επανάστασης από τον Παλαιών Πατρών Γερμανό στην Αγία Λαύρα είναι ένας εκ των υστέρων κατασκευασμένος μύθος για να συνδεθεί η Εκκλησία με την Επανάσταση και να θεωρηθεί θεόπνευστη.
Το ψεύδος τους αυτό το υποστηρίζουν με τόσο φανατισμό ώστε  να  περιφρονούν βάναυσα την ιστορική, επιστημονική έρευνα.
Επιχειρούν να μας πείσουν ότι το «μύθο»  αυτό τον κατασκεύασε η Εκκλησία, στηριγμένη πάνω σε μια αφήγηση του Γάλλου περιηγητή Φρανσουά  Πουκεβίλ.
Βεβαίως αυτός ο Γάλλος ήταν πρέσβης και όχι Ορθόδοξος για να διέπεται από προκατάληψη υπέρ της Εκκλησίας.

Το σπουδαιότερο: Αυτός ο Γάλλος Πρέσβης ήταν αυτόπτης μάρτυρας των γεγονότων, ο οποίος μάλιστα εξέδωσε τετράτομο έργο σχετικά με την ιστορία της Επανάστασης, έργο με το οποίο έγινε μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας.
Ψεύδεται λοιπόν, ο Γάλλος πρέσβης, ο ιστορικός  και ακαδημαϊκός και λένε την αλήθεια τα επιδοτούμενα Μορμολύκεια των «μοντέρνων» ιστορικών του Σκάι.
Γιατί, όμως, διαψεύδουν τον Πουκεβίλ;
Ο Λόγος είναι απλός: Δεν επιβεβαιώνει μόνο το ιστορικό γεγονός της Αγίας Λαύρας, αλλά δημοσιεύει και ΟΛΟΚΛΗΡΗ την ομιλία του Παλαιών Πατρών Γερμανού.
Φυσικά είναι άπειρα τα ιστορικά κείμενα που επιβεβαιώνουν την Αγία Λαύρα.
Ενδεικτικά αναφέρω:
Την ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως του Σπυρίδωνος Τρικούπη,  και την «Διήγηση Συμβάντων της Ελληνικής Φυλής από το 1770 έως το 1836» του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.
Αλλά και ο ξένος Τύπος της εποχής επιβεβαιώνει την Αγία Λαύρα.
Π.χ., η Γαλλική εφημερίδα Le Constitutionnel  Επιβεβαιώνει τον Ιούνιο του 1821 τα γεγονότα της Αγίας Λαύρας και δημοσιεύει περίληψη της ομιλίας του Π.Π. Γερμανού.

Το ίδιο γεγονός δημοσιεύεται στην εφημερίδα Times του Λονδίνου και πάλι το καλοκαίρι του 1821
Επίσης είναι ιστορικά πασίγνωστο ότι η επιλογή της 25ης Μαρτίου ως ημερομηνία έναρξης της Επανάστασης είχε προτιμηθεί από τον Αλέξανδρο Υψηλάντη πολύ πριν, ήδη από το 1820, ακριβώς βεβαίως γιατί συνέπιπτε με τη γιορτή του Ευαγγελισμού και ήθελε να δοθεί μια συμβολική πολιτική λύτρωση, ένας ευαγγελισμός της πολιτικής λύτρωσης.
Είναι τέτοια η λύσσα και ο φανατισμός αυτών των «μοντέρνων ιστορικών» κατά της Εκκλησίας που εξαφανίζουν και ένα άλλο σπουδαίο γεγονός:  Ότι η Εκκλησία είχε ήδη ευλογήσει την έναρξη της Επανάστασης σχεδόν ένα μήνα προτού ξεσπάσει (26/2/1821) στο Ιάσιο όπου ο μητροπολίτης Ιασίου Βενιαμίν έζωσε τον Υψηλάντη με το ξίφος του.
Με χονδροειδείς λοιπόν πλαστογραφίες και κυνικές ψευδολογίες επιχειρούν να σβήσουν την ιστορία μας και να συκοφαντήσουν την Ορθόδοξη Εκκλησία…

Οι ποιητές του ‘21

Τέλος, θα ήταν σοβαρή παράλειψη να μην αναφερθούμε και σε κάποιες φωτεινές διάνοιες οι οποίες κατέγραψαν μέσα από το πνευματικό τους έργο την ιστορία του ’21.

Οι αποδομητές της ιστορίας μας θα σβήσουν και αυτούς τους μύστες;

Το ΄21 έγινε από την πρώτη στιγμή, σύμβολο που γύρω από αυτό δόθηκε η μάχη ανάμεσα στις προοδευτικές και αντιδραστικές δυνάμεις του κόσμου. Ο Δημήτρης Φωτιάδης γράφει χαρακτηριστικά:

«Συχνά άκουγε τότε κανείς στη Γαλλία τούτη εδώ την ερώτηση:

- Είσαστε Τούρκος;
- Είσαστε Έλληνας;

«Τούρκοι» ήταν οι αντιδραστικοί, που διάβαζαν τις συντηρητικές εφημερίδες, κι «Έλληνες» οι προοδευτικοί, που παρακολουθούσαν τις εφημερίδες με ριζοσπαστικές τάσεις».

Στη μάχη αυτή, ανάμεσα στις αντιδραστικές και προοδευτικές δυνάμεις, που δινόταν τότε στην Ευρώπη με επίκεντρο την ελληνική επανάσταση, οι πιο φωτεινές διάνοιες υποστήριζαν τον αγώνα μας. Τα κείμενα είναι άφθονα. Θα μνημονεύσουμε ελάχιστα από αυτά.

Ο Μπάιρον ήταν ο πρώτος από τους ξένους, που έριξε το εγερτήριο σάλπισμα για τον ξεσηκωμό του λαού μας:

Απ΄ τους άπιστους Φράγκους λευτεριά μη ζητάτε!

Εκεί ζουν ηγεμόνες που πουλούν και αγοράζουν.

Με δικό σας τουφέκι και σπαθί πολεμάτε!

Ο Μπάιρον κάνοντας πράξη το τραγούδι του, κατέβηκε στην αγωνιζόμενη για τη λευτεριά της Ελλάδα και πέθανε στο Μεσολόγγι.

Ο Βίκτωρ Ουγκώ τραγουδά και αυτός σε μια σειρά ποιημάτων: «Κανάρης», «Τα κεφάλια του Σεραγιού», «Παιδί της Χίου», «Ενθουσιασμός». Στους τέσσερις πρώτους στίχους του «Ενθουσιασμού» μάς δίνει το πάθος ενός λαού που ορθώθηκε να σπάσει τις αλυσίδες:

Στην Ελλάδα! Στην Ελλάδα! Γειά σας όλοι! Πρέπει να φύγουμε!
Πρέπει, ύστερα από τόσο αίμα που έχυσε ο μαρτυρικός αυτός λαός,

Να τρέξει τώρα το τιποτένιο αίμα των δημίων!
Στην Ελλάδα, ω φίλοι μου! Εκδίκηση! Λευτεριά!

Ο Πούσκιν, ένα από τα πιο ξεχωριστά πνεύματα του κόσμου εμπνέεται από την Επανάσταση και γράφει:

Εμπρός! Στηλώσου, Ελλάδα επαναστάτισσα,
βάστα γερά στο χέρι τα΄ άρματά σου!

Μάταια δεν ξεσηκώθηκε ο Όλυμπος,
η Πίνδο, οι Θερμοπύλες - δόξασμά σου.

Απ΄ τα βαθιά τους σπλάχνα ξεπετάχτηκεν
η λευτεριά σου ολόφωτη, γενναία

κι απ΄ τον τάφο του Σοφοκλή, απ΄ τα μάρμαρα
της Αθήνας, πάντα ιερά και νέα.

Ο Λαμαρτίνος, εμπνέεται από τον αγώνα και γράφει:

Μια ύστατη κραυγή σας απόμεινε και τη βγάλατε,
η γλώσσα σας δεν έχει πια παρά μια μονάχα λέξη…Λευτεριά!

………………………………………………………………………
Μέσα στην οχλοβοή της μάχης που έρχεται,
κάθε Έλληνας είναι ένας αγωνιστής, κάθε αγωνιστής ένας μάρτυρας!


Ρήγας, Σολωμός και Κάλβος

Κοντά σε αυτούς τους ξένους στέκονται στο ίδιο ύψος με τους καλύτερους, οι τρεις δικοί μας:
 Ρήγας, Σολωμός και Κάλβος.

Ο Ρήγας ορθώνεται σε μια από τις μεγαλύτερες νεοελληνικές διάνοιες. Κανείς άλλος δεν προσέφερε στην προετοιμασία του ΄21 τόσα όσο αυτός. Ήταν ένας νους καθολικός, που έπιασε σωστά το πρόβλημα των καταπιεσμένων λαών από την τούρκικη τυραννία. Οι οραματισμοί του ξεπέρασαν κατά πολύ την εποχή του και παραμένουν ακόμα και σήμερα ζωντανοί. Οι περίφημοι στίχοι του.

Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή
παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή

κλείνουν μέσα τους, όχι μόνο την εγερτήρια κραυγή και την απόφαση της γενιάς του ΄21, αλλά κι όλων των σκλάβων της υφηλίου.

Ο Σολωμός είναι ο « Ύμνος εις την Ελευθερίαν». Σε ένα και μόνο τετράστιχο κατόρθωσε να κλείσει το νόημα του ’21.

Απ΄ τα κόκαλα βγαλμένη
των Ελλήνων τα ιερά,

_____________

Για να κατεβάσετε και να αποθηκεύσετε την ομιλία σε mp3 πατήστε ΕΔΩ (δεξί κλίκ αποθήκευση ως, ή αποθήκευση δεσμού ως)

Πηγή κειμένου Ορθόδοξο Παρατηρητήριο

Πηγή ηχητικού αρχείου Αναβάσεις