Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου. Λόγοι Β΄ Μέρος 5ον Κεφάλαιο 2ον.1)«Ό μοναχός και ή αναγέννηση του κόσμου »

Λόγοι Β΄

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 
Τα μοναστήρια είναι τα οχυρά της Εκκλησίας

«Ό μοναχός και ή αναγέννηση του κόσμου »

Οί μοναχοί είναι ό τακτικός στρατός του Χρίστου, γι’ αυτό δεν πληρώνονται. Νά, βλέπεις πώς πολλοί δεν μπορούν νά ξεχάσουν το Αγιον Όρος!
Όπου άλλου νά πάνε, θά τους ζητήσουν χρήματα κ.λπ., ενώ στο Άγιον Όρος θά βγάλουν μόνον το διαμονητήριο και από εκεί και πέρα μπορούν νά πάνε όπου θέλουν, χωρίς νά πληρώσουν, θά φάνε δωρεάν, θά κοιμηθούν δωρεάν.
Βρίσκουν κάτι άλλο, και γι' αυτό βοηθιούνται. Όταν ήμουν στο Καλύβι του Τιμίου Σταύρου[1], ήρθε κάποιος πού είχε προβλήματα. Συζητήσαμε μιάμιση ώρα. Μετά έβγαλε νά μου δώση ένα πεντακοσάρικο. «Τί είναι αυτό;», του λέω. «Γιά μιά απλή επίσκεψη στον γιατρό πληρώνουμε τόσο, μου λέει. Μέ συγχωρής, μήπως είναι λίγα;».
Μερικοί μεγάλοι της Ε.Ο.Κ., όταν ήρθαν στό Αγιον Όρος υστέρα από τήν τελευταία πυρκαγιά, γιά νά δουν τί χρειάζεται και νά βοηθήσουν, πέρασαν και από το Καλύβι.
Πάνω στην συζήτηση τους είπα: «Εμείς ήρθαμε εδώ, γιά νά δώσουμε· δεν ήρθαμε, γιά νά πάρουμε». «Πρώτη φορά το ακούσαμε αυτό», μου είπαν και το σημείωσαν αμέσως[2].Εμείς γίναμε μοναχοί, γιά νά πάρουμε υλικά; Γίναμε μοναχοί, γιά νά δίνουμε πνευματικά, χωρίς νά παίρνουμε υλικά.
Νά είμαστε απαλλαγμένοι από τά βιοτικά, γιά νά μεριμνούμε γιά τά πνευματικά. Βγήκαμε στό κλαρί γιά τήν αγάπη του Χρίστου, γιά νά ελευθερωθούμε εμείς από τά πάθη και νά ελευθερώσουμε και άλλους.
Ό σκοπός μας είναι μέ τήν προσευχή και το παράδειγμα μας νά βοηθηθούν οί άνθρωποι, γιά νά αναγεννηθούν πνευματικά.
Όταν φεύγη άπό τον κόσμο κανείς και μπαίνη στο μοναστήρι, γίνεται Πατήρ ή Μήτηρ, δηλαδή πνευματικός Πατέρας ή πνευματική Μητέρα. Μια κοπέλα, όταν γίνεται μοναχή, «νυμφεύεται»· γίνεται νύμφη Χριστού, μητέρα πνευματική, και βοηθάει για τήν πνευματική αναγέννηση των ανθρώπων. Με τήν προσευχή βοηθάει να γίνουν λ.χ. σωστές οικογένειες.

Άλλα εκτός από τήν προσευχή, υπάρχουν και περιπτώσεις πού πρέπει να προσφέρη στον άνθρωπο και ανθρώπινη βοήθεια. Κάθε σωστή μοναχή, έκτος από τήν προσευχή πού κάνει για τον κόσμο, πολύ βοηθάει με τον τρόπο της, με μια σωστή αντιμετώπιση, με δυο λόγια πνευματικά πού θα πή εκεί στο άρχονταρίκι σε έναν προσκυνητή, για να συλλαβή το βαθύτερο νόημα της ζωής, σε μια μητέρα, γιά νά τήν στήριξη.
Το να ζητάη όμως ή μοναχή επικοινωνίες κ.λπ., είναι χαμένα πράγματα, γιατί οι προβολές οι κοσμικές έρχονται σέ σύγκρουση με τους πνευματικούς νόμους και ταλαιπωρούμαστε. Όσο μπορείτε, νά κινήσθε στην αφάνεια.
Κάνω μια σύγκριση και πονώ: Μερικοί μοναχοί επιδιώκουν πανηγύρια, επισκέψεις, φιλίες πνευματικές. Εγώ αναγκάζομαι νά πάω κάπου γιά πνευματική εργασία και τό νιώθω σάν μαρτύριο, το βλέπω σπατάλη χρόνου.
- Γέροντα, όταν μιά μοναχή μεγάλη στην ηλικία είναι ανώριμη πνευματικά, τί φταίει;
- Δεν παρακολουθεί τόν εαυτό της και δεν κάνει τήν πνευματική εργασία πού πρέπει. Τό κακό από εκεί ξεκινάει. Άς πούμε ότι μιά δεν τήν καλούσε γιά μοναχή ό Χριστός και έμενε στον κόσμο και γινόταν μητέρα. Τότε δεν θά είχε απαιτήσεις αυτή από τους άλλους, άλλα οί άλλοι θά είχαν απαιτήσεις από αυτή. Θά έδινε πολλά και θά έπαιρνε πολλά μέ τήν θυσία πού θά έκανε.
Στο μοναστήρι πρέπει νά γίνη πνευματική μητέρα- ή αποστολή της είναι ανώτερη και από της μητέρας. Άλλα τώρα τί γίνεται; Έρχεται στό μοναστήρι μικρή καί, αν δεν κάνη την πνευματική εργασία πού πρέπει, έχει τον λογισμό ότι είναι συνέχεια παιδί.
Πρέπει όμως να καταλάβη ότι δεν είναι παιδί, για να έχη τον λογισμό: «Έχουμε τήν μάνα μας, έχουμε το σπίτι μας, έχουμε το αμέριμνο, και δεν με νοιάζει». Πρέπει νά δίνη, νά βοηθάη γιά τήν αναγέννηση τήν πνευματική τις μικρότερες αδελφές με τήν συμπεριφορά της, ή τους λαϊκούς πού έρχονται στό μοναστήρι εκεί πού διακονεί στο αρχονταρίκι, στην Εκκλησία κ.λπ., νά θυσιάζεται σέ όλα, καί έτσι, χωρίς νά ζητάη, θά παίρνη.
Αν ή μοναχή δεν τοποθετηθή έτσι, πάνε όλα χαμένα. Μένει σέ μιά υπανάπτυκτη κατάσταση καί θέλει συνέχεια νά παίρνη καί από μικρές καί άπό μεγάλες, χωρίς εκείνη νά δίνη. Καλλιεργεί ένα βλαμμένο πνεύμα καί δεν ωριμάζει, γιατί δέν προσφέρει τον εαυτό της στους άλλους.
Βλέπω σέ μερικούς μοναχούς ακριβώς τήν κατάσταση ενός Βεδουίνου πού είχα γνωρίσει στό Σινά. Ήταν εξήντα πέντε χρονών καί έλεγε: «Καί εγώ δέν έχω πατέρα· είμαι ορφανός»! Εξήντα πέντε χρονών έχουν εγγονάκια. Δυο γενιές καί τρεις πέρασαν καί νά λέη «καί εγώ δέν έχω πατέρα», νά αναζητά δηλαδή τήν αγάπη του πατέρα!
Καί εμείς οι καλόγεροι, αν δέν προσέξουμε, παραμένουμε παιδιά· αυτό είναι το κακό. Αν όμως σκεφθή ή μοναχή ή ό μοναχός τί θά έκανε στον κόσμο σ' αυτήν τήν ηλικία, θά πή: «Τώρα δέν πρέπει νά ζητώ ανθρώπινη παρηγοριά· εγώ πρέπει νά θυσιασθώ, καί όχι νά έχω απαιτήσεις».
Έρχονται στό μοναστήρι οί περισσότεροι μικροί, βρίσκουν πνευματικούς γονείς καί μπορεί νά μείνουν σέ μιά παιδική κατάσταση, μέ παιδικές απαιτήσεις, ενώ, αν ήταν στον κόσμο, θά γίνονταν γονείς.
Παραμένουν δηλαδή συνέχεια παιδιά όχι μέ τήν καλή έννοια άλλα μέ τήν μωρουδίστικη. Καί βλέπεις, μπορεί νά γεράσουν άλλα, αν δέν δουλέψουν τό μυαλό, μπορεί νά χαρούν μέ μιά καραμέλλα ή μέ μιά φανέλλα. «Μου πήρε μάλλινα ό Γέροντας», έλεγε ένα γεροντάκι εκεί στο Αγιον Όρος και έδειχνε τήν φανέλλα πού του έδωσε ό Γέροντας του. Χαιρόταν σάν τό παιδάκι πού του πήρε ή μάνα του σακκάκι με σειρήτια!
Νά γίνουμε παιδιά στην ακακία, όχι στο μυαλό[3]. Γιατί αλλιώς, πώς θά μπή στην ζωή μας ή παλληκαριά; Πώς θα μπή ό ανδρισμός; Ένας μοναχός, γιά νά κάνη προκοπή, πρέπει νά μαλακώση αυτό τό σκληρό πού έχει, νά κάνη δηλαδή λίγο μητρική τήν καρδιά του. Καί μιά μοναχή, γιά νά κάνη προκοπή, πρέπει νά απόκτηση λίγο ανδρισμό.

1. Ό Γέροντας έμεινε στό Καλύβι του Τιμίου Σταύρου τά χρόνια 1969-1978.
2. Ειπώθηκαν τόν Μάιο του 1991.
3. Βλ. Α' Κορ. 14,20.

Απόσπασμα από τις σελίδες  322 -326 του βιβλίου:

            ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
                              ΛΟΓΟΙ  Β΄      
                ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
                  ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
       «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
                ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ