Στάρετς Σάββας Ο Παρηγορητής. «Πῶς μᾶς βοηθεῖ ὁ Ἰησοῦς Χριστός νά πορευθοῦμε πρός τή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν καί πῶς μποροῦμε νά λάβουμε αὐτή τή βοήθεια» Β΄ Μέρος

«Στάρετς Σάββας  Ο Παρηγορητής»  - Διδαχές τοῦ στάρες Σάββα
Μετάφραση ἀπό τήν ρωσική γλῶσσα   π.Ιωάννου Φωτοπούλου
Ἀποσπάσματα ἀπό τό ἡμερολόγιό του

 «Πῶς μᾶς βοηθεῖ ὁ Ἰησοῦς Χριστός νά πορευθοῦμε πρός τή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν καί πῶς μποροῦμε νά λάβουμε αὐτή τή βοήθεια, δηλ. τό ἁγιο Πνεῦμα» Β΄ Μέρος (Μέρος Α΄)

Ἄς ὑποθέσουμε ὅτι εὐημερεῖς, δηλαδή ζεῖς σέ ἀφθονία καί ἐπάρκεια, ὅτι ὅλα τά  ἔργα σου καί οἱ συνθῆκες βρίσκονται στήν καλύτερη κατάσταση καί ὅτι ἐσύ δέ βλέπεις θλίψεις καί ταλαιπωρίες, ἀλλά ἀντίθετα, ὄχι σπάνια, βλέπεις χαρές καί μάλιστα κάποτε χαρές πνευματικές. Ὅλα αὐτά εἶναι φωνή τοῦ Θεοῦ πού σοῦ μιλάει γιά νά ἀγαπήσεις μέ ὅλη σου τήν καρδιά τό Θεό, πού τόσο σέ εὐεργετεῖ καί  νά Τόν εὐχαριστήσεις μέ ὅλη σου τή δύναμη.  Καί χρησιμοποιώντας τά  ἀγαθά τοῦ κόσμου τούτου, νά μήν ξεχνᾶς τά  ἀληθινά ἀγαθά καί τίς οὐράνιες χαρές, ἀλλά καί Ἐκεῖνον ὁ Ὁποῖος εἶναι ἡ Πηγή ὅλων τῶν ἀγαθῶν καί τῶν χαρῶν.
Ποιος ἀπό ἐμᾶς δέν ἄκουσε καί δέν ἀκούει τή φωνή τοῦ Θεοῦ ἡ ὁποία μιλάει σέ μᾶς ἀπό διάφορα περιστατικά πού μᾶς συμβαίνουν; Ναι! Ὅλοι τήν ἀκοῦμε καί τήν ἀκοῦμε καθαρά καί εὐκρινῶς, ἀλλά λίγοι ἀπό μᾶς καταλαβαίνουν καί ἐνεργοῦν σύμφωνα μέ τή φωνή τοῦ Θεοῦ.  Ἐμεῖς συνήθως στίς λύπες καί στίς ταλαιπωρίες μας, ἀντί νά έμβαθύνουμε μέσα μας, ζητᾶμε διασκεδάσεις σέ μάταιες ἀσχολίες καί ψυχαγωγικές καί τέτοιες ἐπισκέψεις τοῦ Θεοῦ, ἀντί νά τίς δεχθοῦμε σάν μεγάλο φάρμακο καί νά ὠφελήσουμε μ΄αὐτές τήν ψυχή μας, προσπαθοῦμε νά γλυτώσουμε ἀπ΄ αὐτές καί κάποτε γογγύζουμε ἤ παραφερόμαστε. 
Ἤ τό λιγώτερο, ἀντί νά ζητοῦμε παρηγοριά στήν Πηγή κάθε παρηγοριᾶς, τή ζητοῦμε στόν κόσμο καί στίς ἡδονές του.  Καί ὅταν ζοῦμε μέ εὐημερία καί εὐτυχία, ἀντί νά ἀγαπήσουμε ὅλο καί περισσότερο τό Θεό, ὡς εὐεργέτη μας , ἐμεῖς Τόν λησμονοῦμε καί, ἀντί τά  ἀγαθά τά  ὁποῖα μᾶς δώρισε  ὁ Κύριος νά χρησιμοποιήσουμε πρός γενική ὠφέλεια καί σάν βοήθεια πρός τούς ἀναγκεμένους ἀδελφούς μας,
τά  χρησιμοποιοῦμε γιά τά  καπρίτσα μας καί γιά νά ἱκανοποιήσουμε τίς τελείως περιττές ἐπιθυμίες μας.
Ἐάν εἶναι παράνομο καί φοβερό νά εἶσαι ἀπρόσεκτος καί νά μήν ἀκοῦς τή φωνή τοῦ ἐπίγειου βασιλέως, τότε πολύ πιό ἁμαρτωλό καί φοβερό εἶναι νά μήν προσέχεις καί νά μήν ἀκοῦς τή φωνή τοῦ Οὐρανίου Βασιλέως. Μέ τέτοια ἀμέλεια καί ἀπροσεξία μποροῦμε νά φθάσουμε στό  σημεῖο πού ὁ Θεός, μετά ἀπό πολυάριθμες καί συνεχεῖς φωνές καί κλήσεις Του, στό τέλος νά μᾶς ἀρνηθεῖ σάν πεισματάρικα παιδιά καί νά μᾶς ἀφήσει νά κάνουμε ὅλα ὅσα βάζουμε στό  μυαλό μας.
Κι ἀπ’ αὐτό μπορεῖ σιγά-σιγά ὁ νοῦς μας νά σκοτισθεῖ τόσο, πού οἱ πιό φρικτές καί βδελυρές ἁμαρτίες νά μᾶς φαίνονται ὄχι κάτι παραπάνω ἀπό ἀναπόφευκτες ἀδυναμίες τῆς ἀνθρώπινης φύσεως.  Καί γι’  αὐτὀ, ὅσο ὠφέλιμο καί σωτήριο εἶναι νά εἶσαι προσεκτικός ἔναντι τῆς φωνῆς τοῦ Θεοῦ, τόσο καταστροφικό καί φρικτό εἶναι νά μην Τόν ἀκοῦς καί νά στέκεσαι μακριά Του.
δ) Τό Ἅγιο Πνεῦμα μπορεῖς νά τό λάβεις διά τῆς προσευχῆς.  Αὐτό τό μέσο εἶναι τό πιό ἀπλό καί σίγουρο, τό ὁποῖο καθένας πάντοτε μπορεῖ νά το χρησιμοποιεῖ.   Εἶναι γνωστό ὅτι ἡ προσευχή εἶναι ἐξωτερικη καί ἐσωτερική.  Δηλαδή, ὅποιος προσεύχεται καί γονατίζει στό  σπίτι του ἤ στήν ἐκκλησία, ἐκεῖνος προσεύχεται ἐξωτερικά.  Ὅποιος ὅμως μέ τήν ψυχή καί τήν καρδιά του στρέφεται πρός τό Θεό καί προσπαθεῖ πάντοτε νά ἔχει Αὐτόν στό  νοῦ του, ἐκεῖνος προσεύχεται ἐσωτερικά.  Ποιό εἶδος προσευχῆς ἀπό τά  δύο εἶναι καλύτερο, ἀποτελεσματικότερο καί εὐάρεστο στό  Θεό, τό ξέρει ὁ καθένας μας.
Ὅλοι ἐπίσης γνωρίζετε ὅτι μποροῦμε νά προσευχόμαστε πάντοτε καί παντοῦ, σέ κάθε τόπο, ἀκόμη καί ὄταν μᾶς κυριεύει ἡ ἁμαρτία.  Πρέπει νά προσευχόμαστε καί στήν ἐργασία μας καί χωρίς  ἐργασία, στίς ἑορτές καί στίς  ἐργάσιμες ἡμέρες, καί ὄρθιοι καί καθήμενοι καί ξαπλωμένοι.  Αὐτό, τό γνωρίζετε.  Άλλά ἐδῶ εἶναι ἀνάγκη νά ποῦμε μόνο ὅτι ἡ ἐσωτερική προσευχή εἶναι τό πιό δυνατό μέσο γιά νά λἀβουμε τή Χάρη τοῦ Θεοῦ.  Ὅμως δέν πρέπει νά ἀφήνουμε καί τήν ἐξωτρικη προσευχή καί ἰδίως τήν κοινή προσευχή.  Πολλοί λένε: «Γιατί νά πάω στήν ἐκκλησία; Ἐγώ μπορῶ νά προσευχηθῶ καί στό  σπίτι.  Στήν ἐκκλησία περισσότερο ἁμαρτάνεις, παρά προσεύχεσαι».

Τί νομίζεται ὅμως ὅτι ἀναγκάζει τούς ἀνθρώπους αὐτούς νά μιλοῦν ἔτσι; Τό δίκαιο ἤ ἡ σύνεση; Τίποτε ἀπολύτως ἀπό αὐτά.  Τους ἀναγκάζει νά τό κάμουν ἡ νωθρότητα καί ἡ ὑπερηφάνεια.  Βέβαια, δυστυχῶς, κάποτε συμβαίνει ἔτσι ἀκριβῶς, νά ἁμαρτάνεις ὄντας στήν ἐκκλησία.   Ἀλλά αὐτό δέ συμβαίνει, ἐπειδή ἦρθα στήν ἐκκλησία, ἀλλά ἐπειδή δέν ἦρθα μέ τό πνεῦμα πού πρέπει κι ἐπειδή στέκομαι στήν ἐκκλησία ὄχι γιά νά προσευχηθῶ, ἀλλά κάνοντας κάτι ἄλλο.  Γιά κοίταξε αὐτούς πού δέν πηγαίνουν στήν ἐκκλησία γιά τήν αἰτία πού προβάλουν.  Τί κάνουν; Μήπως προσεύχονται στό  σπίτι; Καθόλου!  Ἀλλά κι ἄν κάποιοι προσεύχονται, ἡ προσευχή πολλῶν ἀπ’  αὐτούς εἶναι φαρισαϊκή, διότι ὅλες οἱ προσευχές τους ἐκφράζουν μ’ ἐκεῖνα τά  λόγια τους  ὅ,τι ἔλεγε καί ὁ Φαρισαῖος, δηλαδή: «Θεέ μου, σέ εὐχαριστῶ, γιατί δέν εἶμαι ὅπως οἱ ὐπόλοιποι ἄνθρωποι, ἁμαρτωλοί καί ἄδικοι…»

Ψηφιοποίηση κειμένου Κατερίνα