Πνευματικοί Διάλογοι με τον Ρουμάνο ησυχαστή π. Ηλίε Κλεόπα. Όγδοη συνομιλία (ερωτ. 205-206)

 Πνευματικοί Διάλογοι με τον Ρουμάνο ησυχαστή π. Ηλίε Κλεόπα. Όγδοη συνομιλία (ερωτ. 205-206)

205. Για ποια αιτία εμείς σήμερα δεν μπορούμε να προσευχώμεθα, όπως οι παλαιοί Άγιοι Πατέρες μας καί δεν έχουμε υπομονή στην Ιερά προσευχή;

    Λέγει ένας άγιος πατήρ ότι «καθώς το νερό σβήνει την φωτιά, έτσι καί ή λησμονιά σβήνει τη προσευχή». Δεν μπορούμε πλέον να προσευχώμεθα σήμερα διότι ξεχάσαμε καί ξεχνάμε το Θεό. Ή λησμονιά είναι πρόδρομος τής απομακρύνσεως από τον Θεό. Κατόπιν, δεν προσευχώμεθα σήμερα με την ίδια ευλάβεια, όπως οι παλαιοί, διότι λιγόστεψε σ' όλους μας ή πίστης.
 Όποιος πιστεύει ακράδαντα στον Θεό, φοβάται τον Θεό, Τον αγαπά και προσεύχεται ακατάπαυστα, διότι δεν μπορεί να ζήση χωρίς τον Θεό, μακριά από τον Επουράνιο Πατέρα. Πιστεύω ότι ή ολιγοπιστία μας στον Θεό είναι ή μεγαλύτερη αιτία της αδυναμίας στην προσευχή μας σ' όλες τίς τάξεις των πιστών. Γι' αυτό ακριβώς οι αιρετικοί εξαπατούν πολλούς από τους ορθοδόξους, διότι αντί των πολύωρων προσευχών αυτοί έρχονται με ψαλμωδίες καί κηρύγματα ελκυστικά καί ευφραίνουν τους χλιαρούς στην πίστη.
ΟΙ πιστοί μας δεν προσεύχονται πολύ σήμερα καί δεν έχουν υπομονή στην προσευχή, διότι απορροφώνται μερικές φορές ολοκληρωτικά από τίς φροντίδες αυτής της ζωής, από τίς απολαύσεις, από την μέθη, από την μανία για την απόκτηση χρημάτων, από την υπερηφάνεια αυτού του αιώνος, του απατεώνα.
Εάν όμως θέλουμε να μας ελεήσει ό Θεός, να συγχώρηση τίς αμαρτίες μας, να μας προστατεύσει από κάθε πειρασμό καί κίνδυνο, πρέπει να πιέζουμε τον εαυτό μας στην ιερά προσευχή ήμερα καί νύκτα, να διαβάζουμε προπαντός το ψαλτήρι, το όποιο έχει μεγάλη πνευματική δύναμη, να διαβάζουμε τίς ακολουθίες της ημέρας από το Ωρολόγιο, τους Χαιρετισμούς της Θεοτόκου, την Παράκληση, ενώ στις εορτές να τρέχουμε, όπως το ελάφι στην πηγή, στην εκκλησία, για να ακούσομε την Θεία Λειτουργία.
Καί, εάν μας πολεμά ό διάβολος με την λησμονιά, την απιστία, την οκνηρία, τον ύπνο ή τίς βιοτικές φροντίδες, εμείς να προσευχώμεθα με το στόμα, κάνοντας τον διορισμένο από τον Πνευματικό μας κανόνα, όσο μπορούμε περισσότερο. Με τον καιρό θα βοηθήσει ό Κύριος να περάσουμε από την ποσότητα στην ποιότητα, από την προφορική προσευχή, πού εύκολα διασκορπίζεται, στην νοερά καί καρδιακή καί τότε, Αφού γευθούμε τη χαρά του Αγίου Πνεύματος, τότε θα νοιώσουμε τι μέγα αγαθό είναι ό Κύριος.

206. Πείτε μου κάτι για την πραότητα καί την ταπείνωση τον Κυρίου;

Γι' αυτές τίς δύο μεγάλες αρετές μας μιλάει ό ίδιος ό Χριστός λέγοντας: «Μάθετε άπ' εμού ότι πράος ειμί καί ταπεινός τη καρδία καί εύρήσετε ανάπαυσιν ταις ψυχαις υμών» (Ματθ. 11,29). Ενώ στους μακαρισμούς λέγει: «Μακάριοι οί πτωχοί τω πνεύματι, ότι αυτών εστί ή βασιλεία των ουρανών», καί παρακάτω λέγει: «Μακάριοι οί πραείς ότι αυτοί κληρονομήσουσι την γήν» (Ματθ.5,5).
Με αυτούς τους δύο μακαρισμούς, ό Σωτήρ μας λέγει ότι οί πράοι καί ταπεινοί στην καρδιά κληρονομούν τόσο την γη όσο καί την Βασιλεία των Ουρανών. Με άλλα λόγια κληρονομούν την ευφροσύνη καί ευτυχία της παρούσης ζωής καί την μακαριότητα της αιωνίου ζωής, διότι τους πράους καί ταπεινούς όλος ό κόσμος τους αγαπά, τους σέβεται, τους υπακούει καί ωφελείται απ` αυτούς.
Ή ευκολότεροι οδός για την σωτηρία είναι των πραέων καί ταπει¬νών τη καρδία. Με την πραότητα κερδίζουμε τους ανθρώπους, ενώ με την ταπείνωση διώχνουμε τον διάβολο καί καλούμε σε βοήθεια τους αγγέλους. Οί πράοι καί ταπεινοί έχουν τους λιγότερους πειρασμούς σ' αυτή την ζωή, δηλ. βρήκαν ανάπαυση στις ψυχές των, διότι με την πραότητα γλυκαίνουν καί κερδίζουν την αγάπη όλων των ανθρώπων καί νικούν εύκολα τους πειρασμούς.
Λέγουν οι Άγιοι Πατέρες ότι ή πραότης είναι ανάμεσα της οργής καί της αγάπης. Κατόπιν προσθέτουν ότι ή πραότης να μη φθάνει μέχρι δειλίας, ούτε ή αγάπη μέχρι αδιαφορίας. Έτσι λοιπόν, πρέπει να ζούμε ούτε πολύ πράοι για να μη βλασφημείται το Ευαγγέλιο καί το Όνομα του Θεού, ούτε πάλι αδιάφοροι καί σκληροτράχηλοι, ώστε να προκαλούμε σε οργή καί εκδίκηση τον πλησίον μας.
 Ενώ για την ταπείνωση λέγουν οί Άγιοι Πατέρες ότι είναι το ένδυμα του Χριστού, διότι με αυτήν επήρε ανθρώπινο σώμα για την ιδική μας σωτηρία καί ήλθε στην γη. Ό Χριστός έλαβε στο σώμα Του τα αδιάβλητα πάθη της φύσεως, όπως: Την πείνα, την δίψα, τον πόνο, την κόπωση. Ενώ τα εκ της φύσεως προερχόμενα αμαρτωλά πάθη δεν τα έλαβε.
207. Πείτε μας κάτι για την συνείδηση;
 Ό Μέγας Βασίλειος, «ό κανών, ή στάθμη καί ό βλαστός της Εκκλησίας», όπως μερικοί τον ονομάζουν, λέγει για την συνείδηση ότι δεν είναι απαύγασμα της ύλης αλλά ή φωνή του Θεού στον άνθρωπο. Καί ό άγιος Ισαάκ ό Σύρος λέγει: «Αυτός πού κατόρθωσε να συμφιλιωθεί με τον εαυτό του, δηλαδή με την συνείδηση του, συμφιλίωσε μαζί με τον εαυτό του τον ουρανό καί την γη. Το ίδιο πράγμα λέγει καί ό Σωτήρ: «Φιλιώθητι τω αντιδικώ σου έως ει εν τη όδώ...», δηλαδή να ειρηνεύουμε με την συνείδηση μας ενόσω είμεθα στην οδό αυτής της ζωής, διότι μετά θάνατον δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε.
Ή ταραχή, ό έλεγχος της συνειδήσεως του αμαρτωλού ανθρώπου, είναι μία απόδειξης το ελέους του Θεού, για να συμφιλιωθεί με αυτόν, όσο ευρίσκεται σ' αυτή την πρόσκαιρη ζωή. Πρώτα πρέπει να πιστέψει ότι υπάρχει Θεός, ό όποιος έπλασε τον κόσμο καί τα πάντα κυβερνά καί κατόπιν να αγωνιστή, κατά τίς δυνάμεις του, να κάνη το θέλημα Του. Τρίτον, εάν θέλουμε να σωθούμε πρέπει να ειρηνεύσουμε με την συνείδηση μας, λέγε καλλίτερα με τον Θεό, ό όποιος μας έπλασε καί θα μας κρίνει κατά τα έργα μας. Καί ακόμη για την συνείδηση πρέπει να γνωρίζουμε ότι είναι μία από τίς άκτιστες ενέργειες του Θεού, όπως είναι καί ή ζωή μας.

Εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη 1980

Πηγή στο διαδίκτυο - Ἐπιμέλεια κειμένου   Αναβάσεις

________________________________________________

Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

Διαβάστε τα υπόλοιπα πατώντας  Πνευματικοί Διάλογοι με τον Ρουμάνο ησυχαστή π. Ηλίε Κλεόπα