Σουλιῶται νεομάρτυρες διά τήν Πίστιν καί τήν Πατρίδα. Μιχαήλ Τσώλη

Πεθαίνουν μαρτυρικῶς εἰς τό Σούλι καί εἰς τά Γιάννενα!

• «Οὐδεὶς τῶν Σουλιωτῶν ἐδέχθη νὰ ἀλλαξοπιστήση»! 

• «Τρία μικρὰ παιδιά, ἀδέρφια, Σουλιωτόπουλα, συγκλονίζουν μὲ τὸ Μαρτύριό τους, καὶ προκαλοῦν σιγὴ στοὺς ἀλαλάζοντες, τῆς «φιέστας» τοῦ τυράννου στὰ Γιάννενα, ποὺ πανηγύριζαν τὴν πτῶσιν τοῦ Σουλίου...

Μιχαήλ Τσώλη, δημοσιογράφου

Μετά τὸ Σουλιώτικο Ὁλοκαύτωμα στὸ Κούγκι στὶς 15 Δεκεμβρίου τοῦ 1803 καὶ τὸν «χορὸ τοῦ Ζαλόγγου» ἀπὸ τὶς ἡρωικὲς Σουλιώτισσες, λίγες ἡμέρες ἀργότερα, παραμονὲς Χριστουγέννων, ὁ αἱμοδιψὴς τύραννος τῆς Ἠπείρου, Ἀλῆ Πασᾶς, αἰσθάνεται πανευτυχής.
Καθώς, μάλιστα, τὸν πληροφοροῦν ὅτι ἀρκετοὶ Σουλιῶτες, ἄνδρες, γυναῖκες καὶ παιδιά, δὲν ἔχουν ἐγκαταλείψει τὸ Σούλι, σύμφωνα μὲ τὶς Συνθῆκες ἀποχώρησής τους, δίνει ἐντολή, νὰ μὴ τοὺς πειράξουν μέχρις ὅτου ἀνεβεῖ ἐκεῖ ὁ ἴδιος.
Δὲν ἐνδιαφέρεται φυσικὰ γιὰ τὴν ἀκεραιότητά τους, ἀλλὰ προγραμματίζει δεινὰ γιά αὐτούς, κατὰ τὴν ἐκεῖ παρουσία του, προκειμένου νὰ ἱκανοποιήσει τὴν ἀχόρταγη ἐπιθυμία ἐκδικήσεως ἐναντίον τους, ποὺ ἐπὶ χρόνια τὸν ἔκαναν νὰ κοκκινίζει ἀπὸ ντροπή, μὲ τὶς συνεχεῖς ἧττες τῶν πολέμων του κατὰ τοῦ ἀπόρθητου κάστρου τῆς ἐλευθερίας τους.
Ἑπταήμερος πανηγυρισμὸς τοῦ Ἀλῆ Πασᾶ στὸ Σούλι. Μὲ φριχτὰ μαρτύρια καὶ αἷμα Σουλιωτῶν. Μὲ τὴν πρώτη εὐκαιρία, ἀρχὲς τοῦ 1804, ἀνεβαίνει ὁ τύραννος γεμᾶτος ὀργὴ στὸ Σούλι καὶ γιορτάζει τὴν πτώση του μὲ αἷμα μαρτυρίου τῶν αἰχμαλώτων, ἐκείνων δηλαδὴ ποὺ τόλμησαν νὰ μὴ ἐγκαταλείψουν τὴν ἱερὴ γῆ τους.
Ἡ δίψα του γιὰ ἐξολόθρευση τῶν Σουλιωτῶν εἶναι ἀκόρεστη, καὶ ὅπως γράφει ὁ Γάλλος φιλέλληνας Ραφενέλ, στὴν ἱστορία του: «Δὲν ἀπολάμβανε τὸν καρπὸν τῶν ἑαυτοῦ ἐγκλημάτων, ἔχων ἀνάγκην νὰ πράξη νέα»!
Κηρύττει λοιπόν, ἑπταήμερο ἑορτασμό, μὲ ἀπερίγραπτα φοβερὰ μαρτύρια, μὲ φονικὸ ὄργιο, σφαγή, κρεμάλες καὶ ἐκτελέσεις τῶν αἰχμαλώτων Σουλιωτῶν. Ἀρκετὲς Σουλιώτισσες τὶς γκρεμίζουν ἀπὸ ἀπόκρημνα βράχια πρὸς τὴν ἄβυσσο τοῦ Ἀχέροντα.
Στὰ παιδιὰ βάζουν πυρίτιδα στὰ αὐτιά τους καὶ τὴν πυροδοτοῦν ἀπολαμβάνοντες τὸ φρικτὸ θέαμα! «Οὐδεὶς εὑρέθη μὴ προτιμήσας τὸν θάνατον...»!
Τὸ ἑλληνικὸ αἷμα τῶν Χριστιανῶν Νεομαρτύρων Σουλιωτῶν ρέει παντοῦ. Κανένας δὲν γλυτώνει ἀπὸ τὰ μαρτύρια καὶ τὸ θάνατο, ἐκτὸς καὶ ἂν κάποιος δήλωνε ὅτι ἀρνεῖται τὴν πίστη του στὸ Χριστό, γεγονὸς ποὺ ἦταν προτροπὴ καὶ ἐπιθυμία τοῦ τυράννου.

 Κανένας ὅμως Σουλιώτης, ἄνδρας, γυναίκα ἢ παιδὶ δὲν ἱκανοποιεῖ τὴν ἐπιθυμία του αὐτή.
Κανένας δὲν γίνεται προδότης τῆς πίστεώς Του. Ὁ Κ.Λ. Ραφενὲλ γράφει στὴν ἱστορία του («Ἱστορία τῶν Νεωτέρων χρόνων».
Μετάφραση Κοσμᾶ Κοκίδου 1861, σελ. 216), γιὰ τὴν πανταχοῦ προσωπικὴ ἐπίβλεψη τῶν μαρτυρίων τῶν Σουλιωτῶν, ἀπὸ τὸν Ἀλῆ Πασᾶ, ἀλλὰ καὶ τὶς προτάσεις του γιὰ ἐξώθησή τους, στήν ἀρνησιθρησκεία, τὰ ἑξῆς:
• «Προήδρευεν ὁ ἴδιος (ὁ Ἀλῆς) στὰ μαρτύρια εἰς ὅλας τὰς ἐκτέλεσες. Καίτοι δὲ ἐκείνου προτείνοντος νὰ σωθῶσι διὰ τῆς ἀρνησιθρησκείας, οὐδεὶς εὑρέθη μὴ προτιμήσας τὸν θάνατον...»!
Μετὰ τὸ ὄργιο ἑπταημέρου τῶν ἐγκλημάτων του στὸ Σοὺλι καὶ πρὶν ὁ τύραννος τὸ ἐγκαταλείψει, δίνει ἐντολὴ νὰ κάψουν τὰ δοξασμένα χωριά του!
Συνέχεια τοῦ «Πανηγυρισμοῦ» εἰς τὰ Γιάννενα καὶ πάλι μὲ αἷμα Σουλιωτῶν! Μετὰ τὰ φρικιαστικὰ μαρτύρια καὶ τὶς σφαγὲς στὸ Σούλι ὁ αἱμοχαρὴς τύραννος ἀναχωρεῖ γιὰ τὰ Γιάννενα, ὅπου καὶ προγραμματίζει τὴ συνέχεια τοῦ «πανηγυρισμοῦ» του, καὶ πάλι μὲ αἷμα Χριστιανῶν Σουλιωτῶν Νεομαρτύρων.

Γιὰ τὸ σκοπὸ αὐτὸ κουβαλάει μαζί του τοὺς τελευταίους Σουλιῶτες, ἄνδρες, γυναῖκες καὶ παιδιά, «τὰ λείψανα τῶν Σουλιωτῶν» ὅπως γράφει ὁ Πουκεβίλ, «διὰ νὰ κοσμήση τὸν θρίαμβόν του»(!) καὶ στὴν πόλη.
Κατὰ τὸν «πανηγυρισμὸ» στὰ Γιάννενα, τὰ μαρτύρια τῶν Σουλιωτῶν, ποὺ ἐπακολουθοῦν εἶναι ἀπίστευτα φρικιαστικά. Ἡ εὑρηματικότητα τοῦ βάρβαρου βασανισμοῦ τους, ἀπὸ τοὺς μισθοφόρους τοῦ Βεζύρη, εἶναι ἀπερίγραπτη.
Ἡ πόλη τῶν Ἰωαννίνων εἶχε μεταβληθεῖ σὲ ἱπποδρόμιο τρόμου, ὅπου ἀντηχοῦσαν ἐπευφημίες, τύμπανα, ἀλαλαγμοὶ τῶν βαρβάρων, μαζὶ μὲ κραυγές, γογγυσμοὺς καὶ θρήνους βασανιζομένων Χρι- στιανῶν.
Ὁ Γάλλος πρόξενος στὰ Γιάννενα, Πουκεβίλ, περιγράφει στὴν Ἱστορία του, σκηνὲς μαρτυρίου καὶ τρόμου, ὅπως ἡ παρακάτω:
• «Εἶδον στρατιώτας (Σουλιῶτες) ἀνασκολοπισθέντας νὰ ἐκπνέωσιν ἐπικαλούμενοι τὸ ὄνομα τοῦ Παντοδύναμου. Νεανίας τοῦ ὁποίου ἔγδαραν τὸ δέρμα τῆς κεφαλῆς, τὸν μαστίγωναν ἀναγκά- ζοντάς τον νὰ περπατήσει γεμᾶτος αἵματα κάτω ἀπὸ τὰ παράθυρα τοῦ Βελὴ πασᾶ, ὁ ὁποῖος περιχαρὴς ἔβλεπε τὸ τραγικὸν θέαμα...»!
Ἐνῶ, λοιπὸν ὁ βάρβαρος πανηγυρισμὸς συνεχίζεται, ὁ Ἀλὴς γιὰ νὰ ταπεινώσει τοὺς γενναίους Χριστιανοὺς Σουλιῶτες, προσφέρει σὲ αὐτοὺς «τὸ τῆς ἀποστασίας μέσον πρὸς σωτηρίαν», ὅπως γράφει ὁ Πουκεβίλ.
Δηλαδὴ τοὺς προτείνει νὰ σώσουν τὴ ζωή τους, ἀρνούμενοι τὴν πίστη τους στὸ Χριστό. Ἀλλὰ τοῦτο τὸ ἀπέρριψαν οἱ μελλοθάνατοι Νεομάρτυρες Σουλιῶτες καὶ τὸ σημειώνει αὐτό ἐπιγραμματικὰ, ὁ Γάλλος Πρόξενος:
«Οὐδεὶς τῶν Σουλιωτῶν ἐδέχθη νὰ ἀλλαξοπιστήση...»!

Τρία ἀδέλφια Σουλιωτόπουλα 

• Συγκλονίζουν τὰ Γιάννενα μὲ τὸ Μαρτύριό τους, ποὺ παγώνει καὶ ταπεινώνει τὴν «φιέστα» τοῦ τυράννου… Ὁ πανηγυρισμὸς τοῦ θηριώδους τυράννου συνεχίζεται στὰ Γιάννενα μὲ αἷμα μικρῶν παιδιῶν τοῦ Σουλίου!
Τὰ εἶχε κουβαλήσει μαζί του ἀπὸ τὴ δοξασμένη γενέτειρά τους, γιὰ νὰ πάρει ἐκδίκηση. Ὁ Θεὸς μόνον γνωρίζει κάτω ἀπὸ ποιὲς τραγικὲς συνθῆκες ὁδοιπορίας, πείνας καὶ ψυχικοῦ κλονισμοῦ εἶχαν φτάσει στὰ Γιάννενα τὰ αἰχμάλωτα αὐτὰ Σουλιωτόπουλα.
Τὸ δραματικὸ μαρτύριό τους τὸ κατέγραψε στὴν ἱστορία του, ὁ Πουκεβίλ, ἐκφράζοντας τὴ λύπη του, ποὺ δὲν μπόρεσε νὰ μάθει τὰ ὀνόματά τους, «γιὰ νὰ τὰ μεταδώσει εἰς ἀνάμνησιν τῶν Χριστιανῶν».
Μὲ τὸ ἔνδοξο ὅμως μαρτύριο τῶν τριῶν αὐτῶν ὡραιόμορφων παιδιῶν, «ἐκτάκτου καλλονῆς», ὅπως γράφει ὁ Πουκεβίλ, «ὁ οὐρανὸς ἐπεφύλαξε θρίαμβον μεγαλοπρεπῆ τοῖς Χριστιανοῖς»(!).
Καὶ σημαίνει τοῦτο, ὅπως θὰ δοῦμε στὴ συνέχεια, ὅτι συγκλόνισαν, πάγωσαν καὶ ταπείνωσαν τὴν πανηγυρικὴ ἀτμόσφαιρα τοῦ Ἀλή Πασᾶ.
Τὰ παιδιὰ αὐτὰ ἦταν ἀδέρφια. Τὸ πρῶτο ἦταν δεκατεσσάρων χρονῶν. Ἡ ἀδερφὴ του ἦταν ἕνδεκα καὶ καθὼς ἔμπαινε στὴν κονίστρα τοῦ μαρτυρίου, κρατοῦσε ἀπὸ τὸ χέρι τὸν μικρότερό της ἀδερφό! 
Μόλις δόθηκε ἐντολὴ νὰ ἀρχίσει τὸ μαρτύριό τους γυμνώσανε τὰ Σουλιωτόπουλα. «Ἐξέδυσαν τὰ ἱμάτιά των». Οἱ μορφὲς τους λάμπουν, εἶναι γαλήνιες. Δὲν δείχνουν φοβισμένα ἂν καὶ βρίσκονται περικυκλωμένα ἀπὸ ἀλαλάζοντες ἄγριους δερβίσηδες στοὺς ὁποίους ἔχουν παραδοθεῖ.
Τὰ ὁδηγοῦν στὸν τόπο τοῦ μαρτυρίου, στὰ πλατάνια τοῦ «Καλοῦ Τσεσμέ», «ὅπου συνήθως ἐτελοῦντο αἱ θανατικοὶ ἐκτελέσεις»...
Γιὰ νὰ ἔχει ποικιλία εἰκόνων τὸ «πανηγυρικὸ θέαμα», ἔχει ἤδη φροντίσει ὁ τύραννος. Ἐκεῖ, ἔχει κλεισμένη σὲ μία μάνδρα μία πεινασμένη ἀρκούδα, ποὺ τὴν προορίζει γιὰ τὸ μεγαλύτερο ἀπὸ τὰ ἀδέρφια! «Τὸ Ρόδον τοῦ Σουλίου» προσεύχεται...
Καθώς, λοιπὸν φτάνουν στὸν τόπο τοῦ μαρτυρίου, οἱ δήμιοι ἀνοίγουν τὴν πόρτα τῆς μάνδρας μὲ τὴν λυμένη ἀρκούδα καὶ πετοῦν, ὡς ἔδεσμά της τὸ μεγαλύτερο Σουλιωτόπουλο, ποὺ παλεύει νὰ ξεφύγει ἀπὸ τὰ νύχια της.
Ἡ ἀδερφὴ του γονατίζει, ὑψώνει τὰ χέρια της στὸν οὐρανὸ καὶ προσεύχεται. Ἀπὸ τὸ στόμα της, ὅπως ἱστορεῖ ὁ Πουκεβίλ, ἀκούστηκαν τὰ ἑξῆς λόγια:
 • «Πάτερ τοῦ ἐλέους, Θεὲ τῶν οἰκτιρμῶν, Θεὲ τῶν ἀσθενῶν, τῶν ἀδυνάτων, Ἁγία ἐστεμμένη βασίλισσα, λάβετε οἶκτον (λυπηθεῖτε τὰ ἀδέρφιά μου). Ἰησοῦ Χριστὲ βοήθησε τὰ πτωχὰ παιδιά Σου»!

Καὶ ἐνῶ ἔλεγε αὐτά, βλέπει νὰ πέφτει μπροστά της τὸ ματωμένο κεφαλάκι τοῦ μικρότερου ἀδελφοῦ της, ποὺ εἶχαν ἀποκόψει οἱ δήμιοι. Δὲν προλαβαίνει νὰ πεῖ τίποτε ἄλλο στὴν προσευχή της, ἡ ἀγγε- λόμορφη Σουλιωτοπούλα, τὸ εὐωδιαστὸ ἐκεῖνο τριανταφυλλάκι τοῦ Σουλίου, διότι ἕνας ἀπὸ τοὺς σφαγεῖς τὴ χτυπάει θανατηφόρα.
Ὁ Πουκεβὶλ μὲ τὴ χαρισματικὴ γραφίδα του καὶ μὲ θερμὰ αἰσθή- ματα πιστοῦ Χριστιανοῦ καὶ φιλέλληνα, καταλήγει ὡς ἑξῆς:
• «Τό Ρόδον τοῦ Σουλίου καταπίπτει καὶ οἱ τῶν ἀγγέλων χοροὶ παρέλαβον τὰς ψυχάς τῶν γλυκυτάτων τούτων πλασμάτων ἅτινα νῦν ἀναπαύονται εἰς τοὺς κόλπους τῆς θεότητος»! Τὸ μαρτύριο τῶν μικρῶν παιδιῶν τοῦ Σουλίου προκαλεῖ τρόμο, φρίκη καὶ ἀποτροπιασμὸ σὲ ὅλους.
Ἐπικρατεῖ παγερὴ σιωπή. Σιγοῦν τὰ τύμπανα τοῦ «πανηγυριοῦ» καὶ οἱ ἀλαλάζοντες Μωαμεθανοί.
Αἰσθάνεται ἀμήχανα καὶ αὐτό τὸ ἀνοικτίρμον τέρας, ὁ Ἀλής, ὁ ὁποῖος ἀναγκάζεται νὰ δώσει τέλος στὴ φονικὴ φιέστα.
Προστάζει μάλιστα ὅπως οἱ ἐναπομείναντες ζωντανοὶ Σουλιῶτες αἰχμάλωτοι, ὁδηγηθοῦν σὲ ἀκαλλιέργητους τόπους, νὰ ἐργασθοῦν καὶ νὰ ζήσουν... Ἀθάνατη Ἑλληνικὴ Πατρίδα, ἡ ἱερὴ γῆ σου εἶναι ποτισμένη μὲ αἷμα μυριάδων, ἀνωνύμων Νεομαρτύρων.

«Μάρτυρες τοῦ Κυρίου πάντα τόπον ἁγιάζετε», ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας. Καὶ αὐτὸν τὸν εὐλογημένο τόπο, δὲν ἔπαψαν ποτὲ νὰ τὸν ἐποφθαλμιοῦν ἁρπακτικὰ κοράκια, ἀλλὰ ὁ Προστάτης τοῦ Ὀρθοδόξου Γένους μας, Ἅγιος Θεός, «ἐκγελάσεται» τούς δολίους ἐχθρούς.

Ορθόδοξος Τύπος τεύχος 1920 23 Μαρτίου 2012