Οἱ καρποί τῆς προσευχῆς. Ἁγίου Νήφωνος

 

Ἀπό τόν βίο τοῦ Ἁγίου Νήφωνος, Ἐπισκόπου Κωνσταντιάνης

Τότε πού τόν ἐπισκέφθηκε γιά πρώτη φόρα ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ καί τόν ὁδήγησε στήν μετάνοια, τοῦ συνέβη κάτι παρόμοιο μέ αὐτό πού συνέβη στόν Ἄσωτο της παραβολῆς:
Ἦταν σέ μία περιοχή πού λέγεται τοῦ Ἀριστάρχου καί ἀναλογιζόταν τίς ἁμαρτίες του.
Ξαφνικά τόν ἐκέντησε ἡ χάρις τοῦ Παρακλήτου καί εἶπε στόν ἑαυτό του: Ἄς πᾶμε, ἅμαρτωλε Νήφων, στή Ἐκκλησία νά ἐξομολογηθοῦμε στόν Θεό τίς ἁμαρτίες μας.
Δέν ξέρεις ἄν θά ζῆς αὔριο. Τρέξε λοιπόν! Κάθεται ἐκεῖ καί μᾶς καρτερεῖ ὁ Πατήρ τῶν οἰκτιρμῶν, ὁ πολυεύσπλαγχνος Θεός. Αὐτός πού προσδοκᾶ τήν μετάνειά μας, τῶν ἄθλιων καί ρυπαρῶν.
Μ' αὐτές τίς σκέψεις τρέχοντας σχεδόν ἔφθασε στόν ναό τοῦ Θεοῦ. Ὕψωσε τά χέρι του πρός τήν ἀνατολή καί ἀφήνοντας ἕναν βαθύ στεναγμό νά βγῆ ἀπό τήν καρδία τοῦ εἶπε:
«Δεξου, Πάτερ, τόν νεκρό πού ἔχασε τήν ψυχή του. Δεξου τό καταγώγιο τῶν ἁμαρτιῶν.
Δεξου τόν βλάσφημο, τόν πονηρό, τον ἀδιάντροπο, τόν αἰσχρό, τόν μολυσμένο στήν ψυχή καί στό σῶμα. Δέξου τόν ὑποδουλωμένο σ' ὅλες τίς δαιμονικές ἐνεργεῖες.
Ἐλέησον μέ τόν ἀνήθικο, τόν κλέπτη, τόν παραβάτη, τό βδέλυγμα της  ἁμαρτίας. Ἐλέησον
μέ, ἡ πλούσια πηγή τοῦ ἐλέους, καί μήν ἀποστρέψης τό ἀγαθό σου πρόσωπο ἀπό μένα.
Μήν πῆς, Κύριε : Δέν σέ γνωρίζω! Μήν πῆς: Ποῦ ἤσουν ὡς τώρα; Μή μέ περιφρονήσης τό
χῶμα, τόν καπνό, τήν φθορά, τό σκουπίδι, τό ἐρείπιο τῶν δαιμόνων, τό σκάνδαλο τῶν ἀνθρῶ-
πῶν. Μή μέ ἀποστραφῆς, Δεσπότα, ἀλλά λυπήσου μέ καί σῶσον μέ.
Διότι γνωρίζω, φιλάνθρωπε, ὅτι δέν θέλεις «τόν θάνατο τοῦ ἁμαρτωλοῦ, ὡς τό ἐπιστρέψαι
καί ζῆν αὐτόν». Δέν θά Σέ ἀφήσω, ἄν δέν μέ ἐλέησης, ἄν δέν μέ βοηθήσης!».
Αὐτά τά λόγια εἶπε καί ἀλλά ἀκόμη, μέ τήν ψυχή κατάπικρη. Καί ξαφνικά, κάποιος ἦχος ἠλθε
ἀπό τόν οὐρανό, κι ἕνα πολύ δυνατό ἀκτινωτό φῶς ἔλαμψε.
Τό φῶς αὐτό εἶχε δύο βραχίονες ἡ μία ἀγκαλιά, πού κατέβηκε ἀπό τό ὕψος τοῦ οὐρανοῦ καί
τυλίχθηκε στόν τράχηλο τοῦ ὅσιου λέγοντας:

- Καλῶς ὤρισε τό χαμένο παιδί μου! Τώρα ξαναζωντάνεψες πάλι. Φωτίσθηκαν τά ματιά σου,
ἄνθισε ἡ νεότητά σου καί εἰς τό ἑξῆς θά μέ δοξάσης μέ τά ἔργα σου!.....
Καί λέγοντας αὐτά, ἐχάθηκε τό φῶς στόν οὐρανό, ἐνῶ ὁ δίκαιος ἀπό τήν μέθη τῆς ὀπτασίας
ἔπεσε σέ ἔκστασι. Ὅταν σέ λίγο συνῆλθε, ἀνεφώνησε:
-Δόξα Σοί, ὁ Θεός, δόξα Σοί!
Τό ἔλεγε ἀκτάπαυστα, ἐπειδή ἡ καρδία τοῦ εἶχε ξεχειλίσει ἀπό μία θεϊκή εὐωδία καί τό στόμα του
ἀπό ἕνα μέλι πνευματικό. Ὥρα πολλή προσευχόταν μετά ἀπό ἐκεῖνο τό ἀνέκφραστο ὅραμα.
Καί ἔπειτα γύρισε στό κελλί του, πάντα μέσα στήν ἴδια ἔκστασι καί τό θάμβος τοῦ Θεϊκοῦ
ἀσπασμοῦ. Ἀπό τότε, καθώς ἔλεγε, ἐβάδιζε τόν δρόμο τῆς ζωῆς τοῦ ἀνάλαφρος, ὑπηρετώντας
τόν Κύριο.
Τό πρωτάκουστο αὐτό θαῦμα τό ἄκουσα ἀπό τό ἴδιο τό στόμα τοῦ ὅσιου. Τά ματιά τοῦ ἠταν
πλημμυρισμένα μέ δάκρυα, ὅταν μέ δέος, ἀλλά καί μέ μυστική χαρά, μοῦ τό διηγήθηκε
(γράφει ὁ μαθητής καί βιογράφος τοῦ Πέτρος ἱερομόναχος).
Ὅταν ὁ ἅγιος ἦταν ἀκόμη στά πρῶτα βήματα τῆς μετάνοιάς του, ἀπό ἀμέλεια τοῦ ἦλθε ἕνας κακός
λογισμός:
- Ἔχω τόσον καιρό πού ἱκετεύω τόν Κύριό μου Ἰησοῦ Χριστό καί ἀκόμη δέν ἔλαβα οὔτε ἕνα
τόσο δά χάρισμα.
Φαίνεται πώς ἐπειδή ἐκηλιδωσα τό ἅγιο Βάπτισμα μέ πολλές ἀνηθικότητες, γι' αὐτό δέν μού
δίνει σημασία ὁ Θεός.
Μετά ἀπό αὐτές τίς σκέψεις ἀθύμησε λίγο καί ἀποκοιμήθηκε ἐκεῖ πού βρίσκονταν. Βλέπει τοτε
στόν ὕπνο του ὅτι ἦταν σέ ἕναν τεράστιο ναό καί προσευχόταν στόν Χριστό.
Καθώς ἐστράφηκε πρός τήν ἀνατολή μέ τά χεριά ὑψωμένα, ἀποκαλύφθηκε ἐμπρός του ἕνας
περίδοξος θρόνος. Γύρω του στεκόταν Χερουβίμ καί Σεραφίμ καί πλῆθος λευκοφόρων. Ἐνῶ
παρατηροῦσε ἐκστατικός, βλέπει ἔξαφνα ἐπάνω στόν θρόνο κάποιον πού ἦταν λαμπρός, καθαρός
καί πολύ μειλίχιος. Ὁ Νήφων κατάλαβε ὅτι ἦταν ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος μεταξύ τῶν ἄλλων τοῦ εἶπε:
-Μέ ἐλύπησες τό ἀπόγευμα, Νήφων, πού εἶπες: «τόσες φορές παρακάλεσα τόν Κύριό μου καί
δέν μοῦ ἔδωσε ἕνα χάρισμα». Καλά, ἐσύ δέν εἶσαι πού μου λέγεις κάθε μέρα:
«Κύριε, μήν ἐπιτρέψης νά δοξασθῶ στήν παροῦσα ζωή»; Πῶς λοιπόν τώρα παραπονεῖσαι;
καί ἔπειτα, δέν σκέπτεσαι ποιός σᾶς δίνει τόν ἀέρα ποῦ ἀναπνέετε; Αὐτό δέν εἶναι χάρισμα;
Τί μοῦ δώσατε ἐσεῖς γιά νά ἀγοράσετε τέτοια δῶρα; Μέ καρφώσατε στόν σταυρό, μέ ραπίσατε,
μέ ποτίσατε ὄξος καί χολή καί τόσα ἀλλά, πού τά γνωρίζεις.
Ἀλλά καί ὁ ἅγιος Ἄρτος πού σᾶς ἔδωσα, τό ἄχραντο Σῶμα μου καί τό τίμιο Αἷμα μου, δέν εἶναι
χάρι; Ἔπειτα τά ἀγαθά της γής, τά δένδρα τοῦ ἀγροῦ, τά πτηνά τοῦ οὐρανοῦ καί τά ψαριά της
θαλάσσης, οὔτε αὐτά εἶναι δωρεές;
Μήπως δέν ἀπέθανα καί ἐτάφηκα γιά νά λυτρωθῆτε ἐσεῖς; Ὅλα αὐτά τί εἶναι λοιπόν;
Ποιός ἄλλος σᾶς ἔκανε τόσα καλά; Ἐσύ ἰδιαίτερα, Νήφων, μήν ξεχνᾶς ὅτι πολλές βαριές ἁμαρτι-
ἔς σου συγχώρησα. Πρόσεξες (πρίν ἀπό λίγο) ὅτι ἔγειρα τό κεφάλι μου στήν προσευχή σου;
Τό ἴδιο κάνω σέ κάθε ἄνθρωπο πού προσεύχεται, ἔστω κι ἄν δέν τό βλέπη. Θέλεις καί ἄλλο,
μεγαλύτερο χάρισμα; Νά, ἀπό τώρα μέχρι τό τέλος τῶν αἰώνων θά εἶσαι ἡ παρηγόρια καί ἤ
βοήθεια σ' ὅσους ψυχορραγοῦν καί πολλοί θά ἀπολαύσουν τήν σωτηρία μέ τό νά ἐπικαλουνται
τό ὄνομά σου.........

Ὁ Κόσμος τῆς Προσευχῆς
Ὁδηγός Πνευματικοῦ Ἀγῶνος
σέλ 186-189
Ἐκδόσεις «Κάλαμος»

Ψηφιοποίηση κειμένου ΔΣΑ