Επιστολή Νίκου Χειλαδάκη προς την Ιεραρχία.

Προς Ελληνική Ιεραρχία

Νίκου Χειλαδάκη

Τὸν τελευταῖο καιρὸ ἔχουν αὐξηθεῖ τὰ ἐπεισόδια σὲ βάρος κληρικῶν καὶ ἱεραρχῶν ποὺ δείχνουν ὅτι μέσα στὸ γενικότερο κλίμα ἀπαξίωσης τῶν πάντων, μέσα στὸ γενικὸ κλίμα κατάρρευσης τῆς ἑλληνικῆς οἰκονομίας, τῆς ἑλληνικῆς πολιτικῆς καὶ τῆς πλήρους διάρρηξης τοῦ κοινωνικοῦ ἱστοῦ τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας, ζοῦμε πραγματικὰ σὲ τραγικὲς ἐποχές. 

Τὸ μεγάλο ζήτημα δὲν εἶναι νὰ πτοηθοῦμε ἀπὸ ὅλα αὐτά, ἀλλὰ σὰν πραγματικοὶ χριστιανοὶ νὰ κατανοήσουμε τὶς ἀνάγκες τῶν καιρῶν καὶ νὰ ἀντιμετωπίσουμε μὲ σωφροσύνη ἀλλὰ καὶ μὲ μιὰ ξεχωριστὴ ἀγωνιστικότητα τὶς ἀνάγκες τῆς πιὸ δύσκολης ἐποχῆς γιὰ τὴν πατρίδα μας, ποὺ ἐδῶ καὶ μῆνες τελεῖ, μὲ τὴν εὐθύνη τῆς πολιτικῆς τῆς ἡγεσίας, ὑπὸ μιὰ ἀδίστακτη καὶ ἀντιχριστιανικὴ κατοχή.

Ἡ ἑλληνικὴ κοινωνία πίστεψε τὶς τελευταῖες δεκαετίες καὶ δυστυχῶς ἀκόμα ἐν μέρει τὸ πιστεύει, πὼς ἡ ζωὴ εἶναι μόνο μιὰ ἐπιδίωξη ἄμετρης ἀπόλαυσης τῶν καταναλωτικῶν ἀγαθῶν καὶ ὅτι πάνω ἀπὸ ὅλα εἶναι τὸ κλασικό, «νὰ περνάω καλά», ἀδιαφορώντας γιὰ τὸ κοινωνικὸ σύνολο. 
Αὐτὴ τὴν αὐτοκτονικὴ πεποίθηση τὴν καλλιέργησαν μὲ ἔντεχνο τρόπο οἱ πολιτικὲς ἡγεςίες καθὼς τοὺς συνέφερε νὰ ἔχουν ἕνα λαὸ ἀποκομισμένο ἀπὸ τὶς ἀπατηλὲς ἡδονὲς γιὰ νὰ μποροῦν νὰ καρπώνονται ἀνεξέλεγκτα καὶ πιὸ εὔκολα ὅλα τὰ ὀφέλη μιᾶς διεφθαρμένης καὶ πουλημένης ἐξουσίας. 

Τὰ ΜΜΕ καὶ ἰδίως τὰ ἠλεκτρονικά, ἔπαιξαν τὸν μεγαλύτερο ρόλο στὴν ἀποκοίμηση τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ,στὴν δημιουργία τοῦ «πολίτη τοῦ καναπὲ» μὲ ὅπλο τὶς ἀτελείωτες ὧρες μετάδοσης προγραμμάτων ἀποβλάκωσης, ὅπου τὰ πρότυπα τῆς πόρνης, τοῦ ὁμοφυλοφίλου, τοῦ κάθε λογῆς διεστραμμένου, προβάλλονται κατὰ κόρο καὶ ἐπὶ ἀτέλειωτες ὧρες. 

«Τρῶμε» κυριολεκτικὰ μὲ ξεχωριστὴ ἡδονὴ τὶς ἴδιες μας τὶς σάρκες καὶ δημιουργήσαμε μιὰ νέα γενιὰ κενὴ καὶ ἀπρόσωπη.

Ἀλλὰ τὸ σημαντικότερο σὲ ὅλα αὐτὰ εἶναι τὸ πρωτοφανές, ὅτι αὐτὸ τὸ διεφθαρμένο πολιτικὸ κατεστημένο συνεχίζει νὰ προβάλλεται μὲ ξεχωριστὴ ἀναίδεια καταστρέφοντας κάθε ὑπόλοιπο κοινωνικῆς συνοχῆς, καταστρέφοντας τὸ εἰσόδημα τοῦ μέσου Ἕλληνα οἰκογενειάρχη καὶ ὅλα αὐτὰ μέσω ἑνός κράτους τὸ ὁποῖο σὲ κάθε περίπτωση ἦταν πάντα τὸ μέσο ἑνός ἄκρατου πλουτισμοῦ τῶν ἑκάστοτε κυβερνώντων.

Αὐτὸ τὸ ἴδιο τὸ πολιτικὸ κατεστημένο μὲ ξεχωριστὴ προκλητικότητα καὶ σήμερα ἐξακολουθεῖ νὰ ἀπευθύνεται σὲ ἕνα κόσμο ἄναυδο καὶ ἀνίκανο σὲ πολλὲς περιπτώσεις νὰ ἀντιδράσει. Τὸ «δηλητήριο» τῆς ἀποχαύνωσης ἔχει δράσει ἀποτελεσματικὰ καὶ ἔχει καταστρέψει ὅλα τὰ ἀντανακλαστικά του. 

Εἶναι τὸ λιγότερο πρωτοφανές, ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ διεφθαρμένα πολιτικὰ καθεστῶτα τοῦ κόσμου ποὺ δημιούργησε μιὰ κοινωνικὴ διαφθορὰ ἀξιοζήλευτη ἀκόμα καὶ ἀπὸ τὶς δημοκρατίες τοῦ τρίτου κόσμου, νὰ ἐξακολουθεῖ νὰ ἡγεμονεύει καὶ νὰ ὁδηγεῖ τὸ πλοῖο στὸν «πάτο» τῆς γενικῆς καταστροφῆς.

Σὲ ὅλα αὐτὰ ὅμως τὸ μεγάλο ἐρώτημά μας εἶναι τὸ τί κάνει ἡ ἑλληνικὴ ἐκκλησία ποὺ ὑποτίθεται πὼς εἶναι ἡ πνευματικὴ ἡγεσία τοῦ ἑλληνισμοῦ. Ἡ ἐκκλησία ἔπαιξε στὸ παρελθόν τὸ σημαντικότερο ρόλο στὴν ἐπιβίωση τοῦ ἑλληνισμοῦ μὲ τὸ σκληρὸ ἀντίτιμο τῆς θυσίας ἀμέτρητων ἱεραρχῶν καὶ τοῦ μαρτυρίου τῶν νεομαρτύρων ποὺ κόσμησαν τὴν μεταβυζαντινὴ ἱστορία μας. Σήμερα ὅμως ἡ ἐκκλησία εἶναι τραγικὰ ἀπούσα σὲ ὅλες αὐτὲς τὶς τραγικὲς ἐξελίξεις. 

Ἡ ἐκκλησία καὶ ἡ κεφαλὴ τῆς ἱεραρχίας ἐμφανίζεται σὰν νὰ εἶναι ὄχι ἡ κεφαλὴ τῆς ἑλληνικῆς ὀρθοδοξίας, ἀλλὰ τὸ προεδρεῖο κάποιας μὴ κρατικῆς ὀργάνωσης, ἢ κάποιου φιλανθρωπικοῦ συλλόγου μὲ πολὺ στενὰ ὅρια δραστηριότητας. 

Ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ μακαριστοῦ Χριστόδουλου περάσαμε στὴν ἀντίπερα ὄχθη, στὴν ἐποχὴ τῆς πλήρους καὶ τραγικῆς γιὰ τὶς ἀνάγκες τῶν καιρῶν ἀπουσίας καὶ ἀφωνίας. Δηλαδὴ θὰ περιμένουμε πρῶτα νὰ καταστραφεῖ κάθε ὑπόλειμμα τῆς ὕπαρξής μας σὰν Ἕλληνες ὀρθόδοξοι καὶ μετὰ θὰ θρηνοῦμε τὸ ἀνεπανόρθωτο ; Τότε θὰ εἴμαστε ἄξιοι τῆς τύχης μας. 

Ὁ ἀρχιεπίσκοπός μας, ὁ ἀρχιεπίσκοπος τῆς ἑλληνικῆς ὀρθοδοξίας μας, εἴτε εἶναι παρὼν εἴτε ἀπὼν φαίνεται πὼς εἶναι τὸ ἴδιο πράγμα. Τί περιμένουν λοιπόν γιὰ νὰ ὑψώσει τὴν φωνὴ τῆς ἀντίστασης σὲ ὅλη αὐτὴ τὴν λαίλαπα;

Νὰ θυμηθοῦμε τοὺς μεγάλους ἱεράρχες τοῦ 1821 στὴν Ἑλλάδα καὶ τοῦ 1922 στὴν Μικρὰ Ἀσία. Οἱ καιροὶ δὲν περιμένουν ἄλλο. Κινδυνεύει πιὰ κάθε μόριο τῆς ἑλληνορθόδοξης ὕπαρξής μας καὶ δὲν μποροῦμε νὰ καθόμαστε ἄλλο ἀδιάφοροι παρακολουθώντας τὴν κατάρρευση καὶ τὸ γκρέμισμα κάθε ἀξίας μὲ τὴν ὁποία γαλουχηθήκαμε ἐπὶ αἰῶνες. 

Δὲν ἀρκοῦν οἱ ἀνακοινώσεις περὶ κατοχῆς τῆς πατρίδας μας. Πρέπει νὰ ὑψωθεῖ ἡ φωνὴ τῆς ἀντίστασης σὲ ὅλους αὐτοὺς ποὺ συστηματικὰ συνεχίζουν τὸ ἔργο τῆς πλήρους καταστροφῆς μας. Πρέπει νὰ ἀντιληφθοῦμε τὸν καθημερινὸ πόνο τῶν Ἑλλήνων ὀρθοδόξων ποὺ βλέπουν καὶ νοιώθουν νὰ χτυπιοῦνται ἀνελέητα ὅλα ὅσα πιστεύουμε, κάτι ποὺ δὲν ἔγινε σὲ τέτοιο βαθμὸ οὔτε στὴν Ὀθωμανικὴ κατοχή. 

Ἦρθε ὁ καιρός νὰ πάψουν νὰ κρύβονται, (ὄχι ὅλοι), μὲ ἔντεχνο τρόπο. 

Νὰ σταθοῦνε στὸ ὕψος τους σὰν πραγματικοὶ ἱεράρχες τοῦ ἑλληνισμοῦ καθὼς μέσα ἀπὸ ὅλα αὐτὰ ὁ λαός ἔχει ἀρχίσει νὰ διψάει γιὰ μιὰ φωνὴ ἀντίστασης καὶ ἀληθείας. Νὰ ἀναλάβουν τὶς εὐθῦνες τους ἀφοῦ ἡ πίστη μας καὶ ἡ ἱεραρχία μας εἶναι ἴσως τὸ μόνο ποὺ ἀπέμεινε ἀκόμα σὲ ὅλη αὐτὴ τὴν λαίλαπα. «Ὁ δὲ ἀρνησάμενός με ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων ἀπαρνηθήσεται ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ». Κατὰ Λουκᾶ ΙΒ-9.

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας- Τουρκολόγος

theodromia.gr