Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2010

Η προσευχή - ομιλία του γέροντα Νίκων (ομιλία σε mp3)


Από την προσευχή ξεκινάει η σωτηρία μας. Δεν μπορεί να σωθεί κανείς έξω από την προσευχή. Δεν υπάρχει κάτι που μπορεί να γίνει χωρίς την προσευχή. Η Βάπτιση, το Χρίσμα, ο Γάμος, τα Μυστήρια της εκκλησίας μας, η Θεία Λειτουργία, όλα με προσευχή γίνονται, όλα με προσευχή τελειώνουν. Είναι τόσο μεγάλο πράγμα η προσευχή που ένας άγιος της Εκκλησίας μας είπε κάτι φοβερό: Είναι προτιμότερο να θυμάσαι τον Θεό παρά να αναπνέεις.



Την προσευχή δεν μπορεί να μας την διδάξει κανένας, την μαθαίνουμε μόνοι μας. Όπως κανείς δεν μας δίδαξε πώς να βλέπουμε, πώς να ακούμε, έτσι κανείς δεν μπορεί να μας μάθει πώς να προσευχόμαστε. Όπως κανείς δεν μπορεί να διδάξει στον άλλον την ομορφιά που να βλέπει ο άλλος, σε κάποιον που δεν ακούει το τι ωραίο είναι που είναι να ακούς, έτσι δεν μπορείς να διδάξεις και να διδαχθείς την ομορφιά, την ζωή , την χαρά που δίνει η προσευχή.
Θα τα ζήσεις και θα τα γνωρίσεις. Δεν μαθαίνονται δια της ακοής, αλλά ζώντας τα όπως και όλα τα Μυστήρια της πίστεώς μας…
Απόσπασμα από την μαγνητοφωνημένη ομιλία του γέροντα
Κατεβάστε από εδώ: (κάνοντας δεξί κλικ και «αποθήκευση δεσμού ώς »)
http://www.paterikoslogos.com/avraam/gerwn_Nikwn/proseuxi.MP3
Αγγελιαφόρος 

Γέροντας Πορφύριος - «Η μητέρα να προσεύχεται σιωπηλά & με τα χέρια ψηλά προς το Χριστό,ν' αγκαλιάζει μυστικά το παιδί της»

Κάθε φορά, που ο Γέροντας μιλούσε για την προσευχή, αντιλαμβανόμουν ότι δεν εννοούσε μια προσπάθεια επιδερμική και αποσπασματική , αλλά βαθιά και διαρκή.

Κάποτε αντιμετωπίζοντας το πρόβλημα του παιδιού μίας γνωστής στο Γέροντα και σε μένα μητέρας, η οποία μου ζήτησε να τον ρωτήσω σχετικά, μου είπε: « Το παιδί έχει ένα εσωτερικό πρόβλημα και γι' αυτό συμπεριφέρεται έτσι.

Το παιδί είναι καλό , δεν το θέλει αυτό που κάνει , αλλά αναγκάζεται , είναι δεμένο από κάτι. Δε διορθώνεται με τη λογική , δε μπορείς να το πείσεις με συμβουλές, ούτε να το αναγκάσεις με απειλές. Αυτό θα κάνει τα αντίθετα.

Μπορεί να γίνει χειρότερα, μπορεί να μείνει έτσι, μπορεί και να απαλλαγεί από αυτό. Για να απαλλαγεί, πρέπει να εξαγιασθεί η μητέρα του. Για να ελευθερωθεί, θέλει κοντά του έναν άγιο άνθρωπο , με πολλή αγάπη, που δε θα του κάνει διδασκαλία, ούτε θα το φοβερίζει , αλλά θα ζει με αγιότητα, και το παιδί, που θα τον βλέπει , θα ζηλέψει και θα τον μιμηθεί.

Προ πάντων το παιδί θέλει κοντά του έναν άνθρωπο πολλής και θερμής προσευχής. Η προσευχή κάνει

28 Φεβρουαρίου Συναξαριστής


Βασιλείου Ὁμολογητοῦ, Νέστορος Μάρτυρος, τῶν Ἁγίων Ἕξι Μαρτύρων ἐξ Αἰγύπτου, Ἀβιρκίου Μάρτυρος, τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Μακαρίου, Ρουφίνου, Ἰούστου καὶ Θεοφίλου, τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Καιραλίου, Πουπουλίου, Γαΐου καὶ Σεραπίωνος, Προτερίου Ἱερομάρτυρος, Κύρας καὶ Μαράνας, Βάρσου Ὁσίου, Νυμφᾶ καὶ Εὐβούλου Ἀποστόλων, Γερμανοῦ Ὁσίου, Μνήμη Μεγάλου Σεισμοῦ, τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα Χιλιάδων Μαρτύρων, Κυράννας Νεομάρτυρος, Νικολάου τοῦ Πσκὼφ.



Ὁ Ὅσιος Βασίλειος ὁ Ὁμολογητὴς


Ὁ Ὅσιος Βασίλειος ὁ Ὁμολογητὴς ἔζησε καὶ ἔδρασε ἐπὶ τοῦ εἰκονομάχου αὐτοκράτορα Λέοντος Γ’ τοῦ Ἰσαύρου (717-741 μ.Χ.). Ἀπὸ νεαρὴ ἡλικία ὁ Ὅσιος ἀφιερώθηκε στὸν ἀσκητικὸ βίο καὶ ἐκάρη μοναχός. Ἔγινε μαθητὴς καὶ ὑποτακτικὸς τοῦ Ὁσίου Προκοπίου τοῦ Δεκαπολίτου (τιμᾶται 27 Φεβρουαρίου). Ἀρχικὰ ζοῦσε σὲ κάποιο ἐρημητήριο καὶ ἀφοῦ προηγουμένως καλλιέργησε μὲ ἐπιμέλεια τὴν ἀσκητικὴ ζωή, ἀργότερα, ὅταν ἀνέκυψε ἡ αἵρεση κατὰ τῶν ἱερῶν εἰκόνων, ἀντιστάθηκε μὲ πνευματικὴ ἀνδρεία στοὺς εἰκονομάχους. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ συνελήφθη, τιμωρήθηκε καὶ ὑπέστη πολλὰ βασανιστήρια. Ὅταν δέ, πέθανε ὁ αὐτοκράτορας, ἀπελευθερώθηκε καὶ ἀφοῦ βγῆκε ἀπὸ τὴ φυλακή, φρόντιζε γιὰ τὴν καλλιέργεια τῆς ἀρχαίας ὑγείας τῆς εὐσέβειας, παρακινώντας πολλοὺς πρὸς τὴν ἀρετὴ καὶ ἐπαναφέροντάς τους πρὸς τὴν ὀρθόδοξη πίστη.
Ἔτσι ἀφοῦ ἀγωνίσθηκε ὁ Ὅσιος Βασίλειος, κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη.

Ἀπολυτίκιο. Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Βασίλειον δώρημα, τῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ, ἐδείχθης Βασίλειε, ὡς βασιλεύσας παθῶν, τοὶς θείοις σου σκάμμασι, σὺ γὰρ ὁμολογία, τὸν σὸν βίον φαιδρύνας, λάμπεις δι' ἀμφοτέρων, ὡς ἀστὴρ σελασφόρος, ἐντεῦθεν τῆς ἀσάλευτου βασιλείας ἠξίωσαι.

Κοντάκιον. Ἦχος β’. Τὰ ἄνω ζητῶν.
Ἐξ ὕψους λαβῶν, τὴν θείαν ἀποκάλυψιν, ἐξῆλθες σοφέ, ἐκ μέσου τῶν θορύβων, καὶ μονάσας ὁσίως, τῶν θαυμάτων εἴληφας τὴν ἐνέργειαν, καὶ τᾶς νόσους ἰάσθαι τὴ χάριτι, Βασίλειε παμμάκαρ Ἱερώτατε.


Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2010

Αγιορείτης προστάτης της πολεμικής μας αεροπορίας!


(Ο ερημίτης μοναχός Ιωσήφ)

Ο μοναχός Ιωσήφ (κατά κόσμον Χρήστος Μπαίρακτάρης) είναι μόλις 48 ετών. Κατάγεται απο το χωριό Άγιος Βασίλειος της Κορινθίας και θεωρείται απο την οικογένεια της Πολεμικής μας Αεροπορίας ο δικός της άνθρωπος. Τον γνωρίζουν όλοι οι πιλότοι των αεροπλάνων Mirage, Phantom, Corsair και F-16, οι χειριστές δηλαδή που κάθε μέρα δίνουν τον δικό τους επικίνδυνο αγώνα για την αξιοπρέπεια της Ελλάδας και την ελληνικότητα του Αιγαίου.

Ο πατέρας Ιωσήφ μονάζει απο την αρχή της δεκαετίας 1980 στο Άγιον Όρος. Απο το 1989 έχει αποσυρθεί στο ησυχαστήριό του, στην άκρη... του πουθενά πάνω στα βράχια του Ακρωτηρίου Άκραθως, πάνω απο ένα γκρεμό βάθους 300 μέτρων . Μόνος με το Θεό... Διαβάζει, κάνει

Πως μπορούμε να μιλήσουμε στα παιδιά για τον Θεό;

Αλήθεια, πώς θα μπορούσαμε να μιλήσουμε στα παiδιά για το Θεό; Πόσο εφικτό γίνεται αυτό όταν εμείς έχουμε μεγάλα πνευματικά κενά αλλά καί οι σημερινές απαιτήσεις των παιδιών έχουν γίνει πιεστικές; Στούς καιρους μας περισσεύουν οι αντιρρήσεις για την ύπαρξη του Θεού, ενώ μεταλλαγμένες μορφές αθεΐας εμφανίζονται συνεχώς. Παράλληλα τα αμείλικτα ερωτήματα των παιδιών μας ζητούν απαντήσεις, σημερινές καί άμεσες. Πού είναι ό Θεός όταν το κακό κραυγάζει θριαμβευτικά, όταν ό πόνος, ή αρρώστια, ό θάνατος χτυπούν βάναυσα καί ανελέητα; Πού είναι ό Θεός στην ορφάνια ή στην έσχατη φτώχεια; Σ' αυτό τον ορυμαγδό αμφισβητήσεων καί αντιρρήσεων μόνο ή εμπειρική βίωση από μέρους μας της ορθοδόξου πίστεως μπορεί να απαντήσει

Από την αρχή παρουσιάζεται ένα πρακτικό πρόβλημα. Στήν εκκλησιαστική παράδοση καί την ορθόδοξη Θεολογία μιλούμε για ένα Θεό πού είναι Τριαδικός. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πώς αυτά πού κατανοούμε ή προσπαθούμε να κατανοήσουμε εμείς, δεν είναι αυτονόητα στο παιδί. Γι' αυτό καί χρειάζεται στο ξεκίνημα να χρησιμοποιήσουμε παραδείγματα πού «απλοποιούν» την τριαδικότητα του Θεού. Ένα χαρακτηριστικό είναι το θαύμα του Αγίου Σπυρίδωνος με το κεραμίδι στην Α' Οικουμενική Σύνοδο.

Πρίν ξεκινήσουμε να αποκαλύπτουμε το μεγάλο μυστήριο του Θεοϋ στην παιδική ψυχή πρέπει να δημιουργήσουμε την αίσθηση της παρουσίας του Θεού στη ζωή του. Δηλαδή, όπως όταν γεννήθηκε, οι παραστάσεις γύρω του αλλά καί ή συνεχής στοργή καί φροντίδα το έπεισαν για το ποιοι είναι οι γονείς του πού δίπλα τους αισθάνεται ασφάλεια καί σιγουριά, έτσι πρέπει να το πείσουμε να δέχεται το Θεό σαν παρουσία, σαν αίσθηση ζωντανή, να πιστεύει σ' Εκείνον καί να εκδηλώνει την πίστη του με συγκεκριμένο τρόπο. Οι εικόνες, το καντήλι, το θυμίαμα, ή άσκηση της νηστείας, ή προσπάθεια εφαρμογής των Ευαγγελικών εντολών από μέρους της οικογένειας δημιουργούν μία ατμόσφαιρα την οποία το παιδί αποδέχεται ως φυσικό του περιβάλλον καί στη συνέχεια ακολουθεί. Έτσι γίνεται ευκολότερη αργότερα ή προσέγγιση των πνευματικών δεδομένων. Κοντολογίς ή πνευματική ατμόσφαιρα πού υπάρχει στο σπίτι, κηρύττει σιωπώσα καί αποτελεί την πρώτη απόδειξη πώς ή πίστη

27 Φεβρουαρίου Συναξαριστής

Προκοπίου Δεκαπολίτου, Νησῖου Μάρτυρος, τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Ἀβουνδαντίου, Ἀλεξάνδρου, Ἀντιγόνου, Καλανοῦ, Ἰανουαρίου, Μακαρίου, Σεβηριανοῦ, Τιτιανοῦ, Φορτουνίωνος καὶ τῶν σὺν αὐτῶν, Γελασίου Μάρτυρος, Ἀσκληπιοῦ καὶ Ἰακώβου Ὁσίων, Θαλλελαίου Ὁσίου, Στεφάνου Ὁσίου, Τιμοθέου ἐν Καισαρείᾳ, Λεάνδρου Ἐπισκόπου, Τίτου Ὁσίου, Ἠλία Νεομάρτυρος, Φωτίου Ὁσίου, Ραφαὴλ Ἐπισκόπου



Ὁ Ὅσιος Προκόπιος ὁ Δεκαπολίτης ὁ Ὁμολογητὴς


Ὁ Ὅσιος Προκόπιος ὁ Δεκαπολίτης ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ εἰκονομάχου αὐτοκράτορα Λέοντος τοῦ Ἰσαύρου (717-741 μ.Χ.) καὶ διακρίθηκε γιὰ τὴν πνευματικὴ γενναιότητά του ὡς ὑπέρμαχος τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἂν καὶ ἀπὸ νεαρὴ ἡλικία ἀκολούθησε τὸ μοναχισμό, δὲν ἔμεινε στὴν ἀπομόνωση τοῦ κελιοῦ του, ἀλλὰ ἀγωνίσθηκε σθεναρὰ κατὰ τῶν εἰκονομάχων. Γι’ αὐτὸ ὑπέστη πολλὰ βασανιστήρια, μαστιγώσεις, φυλακὲς καὶ ἐξορίες. Διακρίθηκε, ἐπίσης, στὸν ἀγῶνα τῆς Ἐκκλησίας κατὰ τῶν αἱρετικῶν Μονοφυσιτῶν.
Ὁ Ἅγιος Προκόπιος φαίνεται ὅτι λίγο μετὰ τὴν ἀποφυλάκισή του κοιμήθηκε, ἐνῷ κατ’ ἄλλους ὑπέμεινε μαρτυρικὸ θάνατο.

Ἀπολυτίκιο. Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Φερωνύμως προκύπτων ἐν ἀσκήσει Προκόπιε, ἤρθης ἐκ δυνάμεως Πάτερ, πρὸς ἀθλήσεως ἔλλαμψιν Χρίστου γὰρ τὴν Εἰκόνα προσκυνῶν, Μαρτύρων ἀνεδείχθης κοινωνός, μεθ' ὧν πρέσβευε παμμάκαρ διαπαντός, ὑπὲρ τῶν ἐκβοώντων σοι, δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνερνούντι διὰ σοῦ, πασιν ἰάματα.

Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2010

Φώτης Κόντογλου - Ἡ Μοναδικότητα τῆς Παραδόσεως τῆς Ὀρθοδοξίας

(Ἀπάντησις σὲ ἀρχιμανδρίτην τῶν Ἀθηνῶν)

Ὑπάρχει φανερὴ ὑπερηφάνεια, ὑπάρχει καὶ κρυφὴ ὑπερηφάνεια.
Τὴν κρυφὴ ὑπερηφάνεια ἐννοεῖ ὁ ἅγιος Ἐφραὶμ ὁ Σῦρος, λέγοντας: «Ἡ ὑπερηφάνεια ἀναγκάζει ἐπινοεῖν καινοτομίας μὴ ἀνεχομένη τὸ ἀρχαῖον».
Αὐτὴ τὴν ὑποχθόνια ὑπερηφάνεια, ποὖναι κρυμμένη κάτω ἀπὸ τὴν ταπεινολογία καὶ τὴν ταπεινοφάνεια, ἔχουνε ὅσοι δὲν σέβουνται τὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας στὴ λατρεία καὶ στὶς ἐκκλησιαστικὲς τέχνες, καὶ θέλουνε νὰ εἰσάξουνε σ᾿ αὐτὴ κάποιους νέους τρόπους ποὺ εἶναι ὁλότελα ξένοι πρὸς τὴν οὐσία τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως. Ὄχι μοναχὰ ξένοι πρὸς τὸν πνευματικὸν χαρακτήρα τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλὰ ὁλότελα ἀντιορθόδοξοι.
Εἶδες τί λέγει ὁ ὅσιος Ἐφραὶμ γιὰ τὴν ὑπερηφάνεια ποὺ εἶναι ἡ αἰτία τῶν νεωτερισμῶν; Δὲν λέγει ἁπλῶς «κινεῖ» ἀλλὰ «ἀναγκάζει», βιάζει αὐτὸν ποὺ τὴν ἔχει τὴν ὑπερηφάνεια. Καὶ ἔπειτα λέγει «ἐπινοεῖν», νὰ ἐφεύρει, νὰ φτιάξει κάποια ψεύτικα πράγματα. Τὸ «ἐπινοεῖν» ἔχει μέσα του τὴν πονηρία. Καὶ παρακάτω λέγει ὁ ἅγιος: «μὴ ἀνεχομένη». Ἡ περιφάνεια, λέγει δὲν ἀνέχεται, δὲν χωνεύει, δὲν ὑποφέρει «τὸ ἀρχαῖον», δηλαδὴ «τὴν παράδοση», ἀλλὰ τὴν πολεμᾶ μὲ λύσσα. Πῶς νὰ τὴν ἀνεχθεῖ ἀφοῦ τὴ μποδίζει στοὺς νεωτερισμοὺς ποὺ ἐπιθυμᾶ νὰ ἐπιδίδεται. Ἡ ὑπερηφάνεια, λοιπόν, μισεῖ «τὸ ἀρχαῖον», δηλαδὴ τὸ ἔργον τῶν εὐσεβῶν ψυχῶν ποὺ μᾶς παραδώσανε τὸν ἐξωτερικὸ χαρακτῆρα τῆς Ὀρθοδοξίας μαζὶ μὲ τὸν ἐσωτερικό, γιὰ νὰ τὰ φυλάξουμε μὲ δέος καὶ μὲ ἀγάπη. Τὸ νὰ μισεῖ ἡ ὑπερηφάνεια εἶναι φυσικὸ ἰδίωμά της. Ἀλλὰ τί μισεῖ; Μισεῖ «τὸ ἀρχαῖον», δηλαδὴ τὴν παράδοση. Μά, ἕνα πράγμα ποὺ τὸ μισεῖ ἡ ὑπερηφάνεια, τὸ σατανικὸ αὐτὸ πάθος, θὰ πεῖ πὼς αὐτὸ ποὺ μισεῖ πρέπει νὰ εἶναι κάποιο πράγμα ἁγιασμένο, ἱερώτατο, ποὺ κάνει τὴ διαβολικὴ ὑπερηφάνεια νὰ φρυάξει καταπάνω του.
Λοιπόν, ἐκεῖνοι ποὺ κάνουνε τοὺς νεωτερισμοὺς ὁποὺ παραμορφώνουνε τὸν χαρακτῆρα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, εἴτε στὴν ἐσωτερικὴ πνευματικὴ οὐσία της, εἴτε στὴν ἐξωτερικὴ μορφή της, ἡ ὁποία ἐκφράζεται μὲ τὴν τελετουργία καὶ μὲ τὶς ἐκκλησιαστικὲς τέχνες, σπρώχνουνται σ᾿ αὐτὸ τὸ ἀνίερο ἔργο ἀπὸ τὸν σατανᾶ τῆς ὑπερηφάνειας καὶ τῆς ἀπιστίας. Ἀπ᾿ ἐναντίας, ἐκεῖνοι ποὺ ἔχουνε μέσα τους τὴ βλογημένη ταπείνωση, νοιώθουνε τέτοια ἀγάπη πρὸς τὴν παράδοση, ποὺ ἡ χαρά τους

Ἡ ἐπίθεσις τῶν Ναζί - Τὸ διάγγελμα τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Χρυσάνθου

Ἡ ἐπίθεσις τῶν Ναζί

Τὸ βράδυ τῆς 6ης Ἀπριλίου 1941 ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Χρύσανθος ἀπευθύνει πρὸς τὸν Ἑλληνικὸ Λαὸ καὶ τὸν Στρατὸ τὸ ἀκόλουθο Διάγγελμα γιὰ τὴν ἐπίθεση τῆς Γερμανίας κατὰ τῆς Ἑλλάδος.

«Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
Ἀπὸ τῆς σήμερον ἡμέρας καὶ ἕτερος ἐχθρός, ἡ Χιτλερικὴ Γερμανία, ἀδίκως καὶ ἀνάνδρως ἐπιτίθεται κατὰ τῆς ἱερᾶς ἠμῶν Χώρας. Ἡ Α.Μ. ὁ Βασιλεὺς καὶ ἡ Ἐθνικὴ Κυβέρνησις καλοῦσιν ἡμᾶς εἰς νέας θυσίας πρὸς προάσπισιν τῆς Πίστεως ἡμῶν καὶ τοῦ δικαίου καὶ τῆς Ἐλευθερίας.

Εἰς ὅμοιον ἀγῶνα ἀποδύεται καὶ ὁ ὁμόδοξος ἡρωικὸς λαὸς ἑτέρας ἱερᾶς γῆς, τῆς γείτονος Γιουγκοσλαυΐας, καθ' ἅς τὴν αὐτὴν ἡμέραν καὶ ὥραν ἤρξατο ἐπιτιθέμενος ὁ κοινὸς πολέμιος. Αἱ δυνάμεις τῆς ὕλης καὶ τοῦ σκότους συνώμοσαν κατὰ τοῦ πνεύματος καὶ τοῦ φωτός. Ἀλλ'ὁ μέγας Θεός, Ὅστις εἶναι Πνεῦμα, Φῶς καὶ Ζωή, δὲν θὰ ἐπιτρέψη τὴν βασιλείαν τοῦ σκότους, καὶ ὅπως μέχρι τοῦδε ἐνίσχυσεν ὅπλα τὰ ἱερὰ καὶ διὰ τῆς ἀπαραμίλλου ἀνδρείας καὶ γενναιότητος ὑμῶν κατέρριψε τὸν ἐξ Ἰταλίας ἀντίθεον Γολιάθ, οὕτω θὰ συντρίψη καὶ τὸν ἐκ Γερμανίας Ἑκατόγχειρα Τυφέα, καὶ θὰ ἀνατείλη καὶ πάλιν εἰς τὴν καθ' ἡμᾶς Ἀνατολὴν καὶ καθ' ὅλην τὴν οἰκουμένην τὸν ἥλιον τῆς Δικαιοσύνης καὶ Ἀληθείας.

Ἐπὶ τῇ πίστει ταύτῃ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος εὐλογεῖ τοὺς νέους ἱεροὺς ἀγῶνας καὶ εὔχεται, ἵνα ὁ ἰσχυρός του Κυρίου βραχίων κατευθύνῃ τοὺς πιστοὺς συμμάχους Στρατοὺς εἰς νέα τρόπαια νίκης καὶ θριάμβους πρὸς διάσωσιν τοῦ κινδυνεύοντος χριστιανικοῦ πολιτισμοῦ, ἐν ᾧ καὶ μόνῳ εἶνε δυνατὸν νὰ ζῶσι οἱ εὐγενεῖς λαοί• «Ἀλλ'ἢ καλῶς ζῆν ἢ τεθνηκέναι τὸν εὐγενῆ χρή». 

Μυριόβιβλος

Ἡ Ἐκκλησία στὰ χαρακώματα. - Ὁ παπὰς τοῦ ’40

Ναζιστικὴ Κατοχή - μαρτυρίες πίστης καὶ θάρρους
Ὁ παπὰς τοῦ ’40


Ἕνας Στρατιώτης θυμᾶται γιὰ τὴν ἅγια μορφὴ καὶ τὴν θυσία τοῦ Στρατιωτικοῦ Ἱερέως Ἀρχιμανδρίτου Χρυσοστόμου Τσοκώνα:

«Κεράσοβο Πωγωνίου...1940. Στὶς 11 περνᾶνε ἀεροπλάνα (ἰταλικὰ φυσικά) καὶ βομβαρδίζουν σὰν δαίμονες πάνω ἀπ' τὰ κεφάλια μας. Οἱ βόμβες λυσσᾶνε, μὰ πέφτουν πιὸ πέρα μὲς στὴ χαράδρα. Τὴ νύχτα, ἐνῷ κοιμόμαστε σὲ μιὰ μικρὴ ἐκκλησιά, ἦρθαν μέσα κάτι στρατιῶτες καὶ στριμωχτήκανε κοντά μας. Ἔβρεχε ὁ Θεός, ὁ ὕπνος ἦρθε γρήγορα κι ὅλη νύχτα νιώθαμε ζεστασιά. Τὴν αὐγὴ ποὺ ξυπνᾶμε βλέπουμε νὰ μπαίνει μέσα ἕνας νέος παπάς, μούσκεμα ἀπὸ τὴν βροχή. 
Ἀποροῦμε καὶ μαθαίνουμε κάτι τὸ πρωτάκουστο. Ὁ παπὰς εἶχε ἔρθει μὲ τοὺς ἄλλους στρατιῶτες καὶ βλέποντας τόσους σὲ ἕνα πολὺ στενὸ χῶρο, γιὰ νὰ μὴν ἐνοχλήσει κανέναν, προτίμησε νὰ μείνει ὁλονυχτὶς ἔξω ἀπὸ τὸ ἐκκλησάκι, χωρὶς ἀντίσκηνο. 
Μόλις τὸν βλέπουμε σ' αὐτὴ τὴν κατάσταση, σηκωνόμαστε ὅλοι ὀρθοὶ καὶ σκύβουμε
μπροστά του. Ἐκεῖνος κάνει τὸ σταυρό του, μᾶς καλημερίζει, ἀνάβει ἕνα κερὶ καὶ προσεύχεται μπροστὰ στὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ γιὰ τὴν εἰρήνη τοῦ κόσμου καὶ τὴν ἀγάπη ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους. Τὸν νιώθουμε σὰν Χριστὸ καὶ τὸν βάνουμε γιὰ πάντα στὰ

Ο Μακαριστός Ιάκωβος Τσαλίκης - Στυλ. Γ. Παπαδόπουλος Ομότ. Καθ. Παν. Αθηνών(Μέρος Γ')

Ο Μακαριστός Ιάκωβος Τσαλίκης
Από το ομώνυμο βιβλίο, εκδόσεις «Τροχαλία»
Το Ηγουμενείο και το ταγάρι που δεν άδειαζε.

Κάποιοι, τρία χρόνια μετά, τον προτρέπανε να φτιάξει ένα καλό Ηγουμενείο, γιατί λείπει στη Μονή. Και τους ξένους, από διάκο μέχρι πατριάρχη κι από κλητήρα μέχρι υπουργό, συνήθως τους δεχότανε σε μια στενή, απέριττη και χωριάτικη τραπεζαρία, εκεί που τρώγανε και τρώνε οι μοναχοί. 
Ένα δωμάτιο με λίγες καλές καρέκλες επάνω, είναι κι αυτό ανεπαρκές. Δεν του άρεσε η ιδέα του μεγάλου Ηγουμενείου και, όταν τον πίεσαν, τα είπε κάπως αυστηρά:
–Άκουσε. Εγώ ούτε ηγουμενεία ζήλεψα, ούτε δόξα ζήλεψα, ούτε κτίρια, ούτε τιμές. Ζήλεψα τον παράδεισο! Ο άγιος Δαβίδ, που ζούσε στα σπήλαια και στις ερήμους και δεν είχε αυτά, τι έκανε; 

Με την απλότητα και την ταπείνωση κέρδισε τον παράδεισο. Διάβασες σε κανένα Βίο αγίων ότι φτιάξανε το τάδε ηγουμενείο, το τάδε κτήριο και κερδίσανε τον παράδεισο; 
Αλλά έκαναν θυσίες, προσευχές, νηστείες, χαμαικοιτίες και τέτοια. Είχαν αρετές, μ’αυτές κερδίσανε τον παράδεισο. Εγώ θέλω τουλάχιστον μια γωνία στον παράδεισο, σε μια άκρη…
Και όμως χρήματα θά’βρισκε για το Ηγουμενείο… Το ταγαράκι στεκότανε πάντα στη θέση του, πάντα γεμάτο:
–Έρχονται, έλεγε, οι φτωχοί μου και λέω και τους δίνω. Και κείνο δεν αδειάζει. Γυρίζω και το βρίσκω ξεχειλισμένο.
Για να μην ξεχνάει τις πολλές περιπτώσεις, που έκρινε ότι πρέπει να στέλνει χρήματα, είχε καταλόγους. Τους βρήκαμε στο κελάκι του μακαριστού γέροντα. Κι επειδή χρειάζονταν μεγάλα
χρηματικά ποσά, έλεγε σε προσκυνητές, ευκατάστατους, με τρόπο γενικό:
–Τα χρήματα δεν τα δίνει ο Θεός όλα για τον εαυτό μας.

Και το θαυμαστό ήτανε ότι το ταγαράκι τις περισσότερες φορές γέμιζε χωρίς ο ίδιος να βάζει μέσα κάτι, Δεν μπορούσε μάλιστα να το βλέπει γεμάτο. Ήξερε πολύ καλά ότι για να γεμίζει μόνο του, εκείνος πρέπει να δίνει.

π. Σάββας Αγιορείτης. Τί είναι η πνευματική ζωή; - Μέρος ζ' «Μετάνοια -Ἐξομολόγηση»

π. Σάββας Αγιορείτης
Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ

Ἡ θεραπεία τοῦ ἀσθενοῦς πνευματικά ἀνθρώπου ἀρχίζει μέ τήν μετάνοια καί τήν ἐξομολόγηση. Ὁ Γέροντας τόνιζε ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἀπαλλάσσεται ἀπό τό κακό μέ τήν βίωση τοῦ φιλανθρωποτάτου μυστηρίου τῆς μετανοίας. Ἔλεγε: «Δέν ὑπάρχει ἀνώτερο πράγμα ἀπ' αὐτό πού λέγεται μετάνοια καί ἐξομολόγηση. Αὐτό τό μυστήριο εἶναι ἡ προσφορά τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο. Μ' αὐτό τόν τέλειο τρόπο ἀπαλλάσσεται ὁ ἄνθρωπος ἀπ' τό κακό. Πηγαίνομε, ἐξομολογούμαστστε, αἰσθανόμαστε τή συνδιαλλαγή μετά τοῦ Θεοῦ, ἔρχεται ἡ χαρά μέσα μας, φεύγει ἡ ἐνοχή. Στήν Ὀρθοδοξία δέν ὑπάρχει ἀδιέξοδο, γιατί ὑπάρχει ὁ ἐξομολόγος, πού ἔχει τήν χάρι νά συγχωρεῖ. Μεγάλο πράγμα ὁ πνευματικός! Ἐγώ ἀπό μικρός τό εἶχα- καί τώρα ἀκόμη. Ὅταν συνέβαινε νά ἁμαρτήσω, τό ἐξομολογιόμουνα καί μοῦ ἔφευγαν ὅλα. Πετοῦσα ἀπό τή χαρά μου. Εἶμαι ἁμαρτωλός, ἀδύνατος· καταφεύγω στήν εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ, σώζομαι, γαληνεύω, τά ξεχνάω ὅλα. Κάθε μέρα σκέπτομαι ὅτι ἁμαρτάνω, ἀλλά ἐπιθυμῶ ὅ,τι μοῦ συμβαίνει νά τό κάνω προσευχή καί νά μήν τό κλείνω μέσα μου»[1]. Χωρίς μετάνοια, δέν μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά εὐαρεστήσει στόν Θεό.

Ἔλεγε ὁ Γέροντας ὅτι ὁ Χριστός δέν θέλει «χοντρές» ψυχές κοντά Του δηλ. (χωρίς ἀγάπη πρός Αὐτόν καί πρός τόν συνανθρωπο). Ἡ μετάνοια ἡ ἀληθινή εἶναι αὐτή πού λεπταίνει τήν ψυχή καί τήν ἁγιάζει. Ἐπισήμαινε, ὅτι ἄν ἁμαρτήσει ὁ ἄνθρωπος, «ἄν στραπατσαρισθεῖ ἡ ψυχή καί γίνει ἀνάξια τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, διακόπτει ὁ Χριστός τίς σχέσεις, διότι ὁ Χριστός «χοντρές» ψυχές δέν θέλει κοντά Του. Ἡ ψυχή  (ἔλεγε) πρέπει νά συνέλθει πάλι, γιά νά γίνει ἄξια τοῦ Χριστοῦ, νά μετανοήσει «ἕως ἑβδομηκοντάκις ἑπτά» (Ματθ. 18,22). Ἡ μετάνοια ἡ ἀληθινή θά
φέρει τόν ἁγιασμό. Ὄχι νά λέεις, «πᾶνε τά χρόνια μου χαμένα, δέν εἶμαι ἄξιος» κ.λ.π., ἀλλά μπορεῖς νά λέεις, «θυμᾶμαι κι ἐγώ τίς μέρες τίς ἀργές, πού δέν ζοῦσα κοντά στόν Θεό...»[2].


Μέ τήν ἐξομολόγηση, δίδασκε, γίνεται ἡ κάθαρση ἀπό τά πάθη, ἡ ἀπονέκρωση.  

Σύμφωνα μέ ὅλους τούς Ἁγίους Πατέρες, ἡ κάθαρση ἀπό τά πάθη γίνεται ὄχι μέ τήν ἀνθρώπινη προσπάθεια καί σπουδή μόνο, ἀλλά κυρίως μέ τήν μυστηριακή ζωή καί μάλιστα μέ τήν ἀδιάλειπτη μετάνοια- ἐξομολόγηση. Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς προέτρεπε τούς ἀνθρώπους: «Καί ἄν ἠμπορεῖτε νά ἐξομολογᾶσθε κάθε ἡμέραν, καλόν καί ἅγιον εἶναι. Εἰδέ καί δέν

Γέροντος Παΐσιου του Αγιορείτου Λόγοι Α΄ - «Γιατί ο Θεός επιτρέπει στον διάβολο να μας πειράζη;»

Λόγοι Α΄
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2001
ΜΈΡΟΣ Α΄ 

Ο διάβολος είναι κουτός


- Γνωρίζει, Γέροντα, το ταγκαλάκι τι έχουμε στην καρδιά μας;

- Ακόμη αυτό έλειψε, να γνωρίζη και καρδιές! Μόνον ο Θεός είναι καρδιογνώστης και μόνο σε ανθρώπους του Θεού αποκαλύπτει ορισμένες φορές πάλι ο Θεός -για το καλό μας- τι έχουμε στις καρδιές μας. Το ταγκαλάκι γνωρίζει τις πονηριές και τις κακίες που φυτεύει στα δικά του όργανα, δεν ξέρει τους καλούς λογισμούς μας. Μόνον εκ πείρας αντιλαμβάνεται μερικά, αλλά και σ' αυτά, πέφτει έξω τις περισσότερες φορές. Και εάν δεν επιτρέψη ο Θεός να τα καταλάβη και αυτά, πέφτει συνέχεια έξω σε όλα, γιατί είναι σκοτεινός ο διάβολος, ορατότης μηδέν!!! Δεν ξέρει, ας υποθέσουμε, έναν καλό λογισμό δικό μου. Αν έχω κανέναν κακό λογισμό, εκείνον τον ξέρει, γιατί ο ίδιος τον φυτεύει. Αν εγώ τώρα θέλω να πάω να κάνω κάπου μια καλωσύνη, να σώσω λ.χ. έναν άνθρωπο, ο διάβολος αυτό δεν το ξέρει. Όταν όμως εκείνος βάλη σε κάποιον έναν λογισμό και του πη: “Πήγαινε να σώσης τον τάδε άνθρωπο”, θα τον κεντήση συγχρόνως και στην υπερηφάνεια και γι' αυτό τον ξέρει αυτόν τον λογισμό. Αλλά και με το ότι δέχεται ο άνθρωπος την υπερηφάνεια, δίνει δικαίωμα στον πειρασμό. Είναι πολύ λεπτά τα πράγματα! Θυμάστε το περιστατικό με τον Αββά Μακάριο (7) ; Είχε συναντήσει μια φορά τον διάβολο που επέστρεφε από την πιο κοντινή Έρημο, όπου είχε πάει, για να πειράξη τους αδελφούς, ο οποίος του είπε: “Όλοι οι αδελφοί είναι πολύ αγριεμένοι μαζί μουμ εκτός από έναν που είναι φίλος μου και μου κάνει υπακοή και, όταν με βλέπη, στρέφεται σαν ανέμη”. “Ποιος αδελφός είναι αυτός;” τον ρώτησε ο Αββάς Μακάριος. “Θεόπεμπτος είναι το όνομά του”, του απάντησε εκείνος. Πηγαίνει ο Όσιος και βρίσκει τον αδελφό. Με τρόπο τον κατάφερε να του αποκαλύψη τους λογισμούς του και τον βοήθησε. Όταν ξανασυνάντησε τον διάβολο, τον ρώτησε για τους αδελφούς και εκείνος του είπε: “Όλοι είναι πολύ αγριεμένοι μαζί μου. Και το χειρότερο, και αυτός που ήταν φίλος μου, δεν ξέρω πώς έγινε και άλλαξε και τώρα είναι ο πιο αγριεμένος από όλους”. Δεν ήξερε ότι πήγε ο Αββάς Μακάριος και τον έφερε τον αδελφό σε λογαριασμό, γιατί ο Αββάς Μακάριος είχε κινηθή ταπεινά, από αγάπη, και δεν είχε δικαίωμα ο διάβολος στον λογισμό εκείνον. Αν υπερηφανευόταν ο Αββάς Μακάριος, θα έδιωχνε την Χάρη του Θεού, οπότε θα είχε δικαίωμα ο διάβολος. Τότε θα το ήξερε, γιατί αυτός θα του είχε κεντήσει την υπερηφάνεια.

- Αν πη έναν καλό λογισμό του ο άνθρωπος κάπου, μπορεί ο διάβολος να τον ακούση και

Πατρικαί Νουθεσίαι Γέροντος Εφραίμ, προηγουμένου Ι.Μ. Φιλοθέου - «Περί θλίψεων, πόνων και κόπων» Επιστολή 34η - 40η

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β΄
Περί θλίψεων, πόνων και κόπων
 34 ) Επιστολή
Eύχομαι, παιδί μου, να έχης ειρήνην κατ’ άμφω, διότι τι ωραιότερον ειρήνης ψυχής και υγείας σώματος! Αμφότερα ποιούν ευχάριστον την ζωήν του ανθρώπου, εν τη απουσία των όμως, κλύδων βαρύς χειμάζει και το πλοιάριον πελαγίζει μέσα εις τα αφρισμάνα κύματα. Πόσες προσευχές δεν αναπέμπονται τότε! Αλλά ο Κύριος, όταν ήτο εις την παρούσαν ζωήν, παρομοίαν τρικυμίαν συνήντησε: «και επετίμησε τω ανέμω και τη θαλάσση και γέγονε γαλήνη μεγάλη» ( Μάρκ. 4,39 ). Αυτόν τον ειρηνοποιόν Κύριον και Δεσπότην ας επικαλούμεθα, όταν μας καταλαμβάνη κλύδων πνεύματος, τέκνον, και πιστεύω, όταν μετά πίστεως τον επικαλεσθώμεν, θα σπεύση εις βοήθειάν μας, και θα είπη : «Ιδού εγώ, πάρειμι».

35 ) Επιστολή
Ευλογημένη κόρη, ο Κύριος έστω μετά σου. Έλαβα το γραμματάκι σου, μη λυπήσαι τόσον πολύ, παιδί μου, μέτρον χρειάζεται εις όλα, διότι από το πολύ κλάμα χειρότερα θα γίνεσαι, διότι τα νεύρα δεν αντέχουν πολλήν λύπην και στενοχωρίαν. Πρόσεχε να είσαι ταπεινή και προσεκτική, και να μη λυπής την Γερόντισσαν, αλλά ό,τι σου είπη κάνε το με πίστιν, και θα ίδης θαυματουργικά το χέρι του Θεού να σε θωπεύη! Μη ξεφεύγης από τον ίσιον δρόμον, δια να μην έχης τους ελέγχους της συνειδήσεώς σου να σε βασανίζουν. Προσπάθησε, καλό μου παιδί λίγο να διορθωθής, κόπτουσα παν θέλημά σου
και πρόσεχε να μη κάνης πράγματα χωρίς ευλογίαν, αλλά να ερωτάς την Γερόντισσαν εις ό,τι θέλεις, και αν εις μερικά δεν σου επιτρέπη, κάνε υπομονήν, διότι τότε φαίνεται η γνησία αγάπη σου προς τον Χριστόν. Διότι αν όλα τα θελήματα, μας κάνουν οι προεστώτες, τότε ποίον είναι εκείνο, που λέγεται εκκοπή θελήματος; Ναι, παιδί μου, βίαζε τον εαυτόν σου, γνωρίζω από τι υποφέρεις και πόσον υποφέρεις, αλλά χρειάζεται υπομονή, διότι και ο Χριστός μας υπομονήν έκαμνε, όταν αμαρτάναμε εμπρός Του και μας επερίμενε εις μετάνοιαν. Εύχομαι η Παναγία μας να σε παρηγορή πάντοτε και να δροσίζη την ψυχούλα σου. Αμήν.

36 ) Επιστολή
Ευλογημένο μου τέκνον, ο Θεός της αγάπης μαζί σου. Υπόμεινον τα πάντα, διότι εκ πάντων πρόκειται να κομίσης ωφέλειαν. Σε αγαπά ο Χριστός μας, δια τούτο και σε επισκέπτεται τόσον πολύ και συνεχώς. Αν δεν σε ηγάπα, θα σε εγκατέλειπε και θα εχάνεσο, ενώ τώρα ζης και αγωνίζεσαι. Άσχετα αν υποφέρης πρόσχαιρα, συ τα αιώνια σκέψου και μελέτα, και αυτά θα σε ανακουφίζουν και θα σε δροσίζουν εις το καύμα της σκληράς δοκιμασίας. Περνάς το καμίνι, που λαμπικάρει τας ψυχάς που έχουν αφιερωθή. Λοιπόν θάρσει και χαίρε, ότι δι’ αυτού θα καθαρισθή η ψυχή σου, όπως δέξηται τον

Βατοπαιδινές Κατηχήσεις Γέροντος Ιωσήφ- Κατήχηση 24η «Έχουμε ένδυμα γάμου;»


ΚΑΤΗΧΗΣΗ 24η

Έχουμε ένδυμα γάμου;

 

Αδελφοί και πατέρες, «έκαστος εν τη κλήσει η εκλήθη, εν ταύτη μενέτω» (Α Κορ. ζ, 20). Αυτό είναι το γενικό μας σύνθημα. Η παραμονή δεν είναι ως προς τον τόπο, αλλά τον τρόπο. Θα επιμείνουμε στον τρόπο, για να ανταποκριθούμε στη θεία πρόκληση και ευλογία. Έχουμε άραγε όλοι αίσθηση, ότι η είσοδός μας στη μοναχική ζωή, δεν είναι δικό μας κατόρθωμα ή εκλογή, αλλά θεία ευσπλαγχνία και έλεος του «καλούντος τα μη όντα ως όντα»; (Ρωμ. δ,17). Ο Κύριος μας πληροφορεί ουχ υμείς με εξελέξασθε αλλ εγώ εξελεξάμην υμάς» (Ιω. ιε, 16) και «ουδείς έρχεται προς με ει μη ο πατήρ ο πέμψας με ελκύσει αυτόν;» (Ιω. ς, 44). Υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία και δωρεά απ αυτήν; Να μας προσκαλεί ονομαστικά, για να πάρουμε μέρος στον πνευματικό του γάμο, στην αιώνια βασιλεία του. Εκεί μας ετοιμάζει τόπο.
Πως όμως θα γίνει αυτό αν εμείς νυστάζουμε και ραθυμούμε; «Αποθώμεθα ουν τα έργα του σκότους», τα πάθη και τις επιθυμίες, «και ενδυσώμεθα τα όπλα του φωτός» (Ρωμ. ιγ, 12) δηλαδή την ολοκληρωτικά ενάρετη ζωή. « Εισελθών γαρ ο βασιλευς θεάσασθαι τους ανακειμένονς είδεν εκεί άνθρωπον ουκ ενδεδυμένον ένδυμα γάμου» (Ματ. κβ, 11) και χωρίς οίκτο διέταξε την αποπομπή του στο «σκότος το εξώτερον» . Βλέπετε ότι χωρίς το κατάλληλο ένδυμα κανένας δεν γίνεται δεκτός στο ουράνιο δείπνο; Το ακάθαρτο ένδυμα καταδίκασε αυτόν που είχε προσκληθεί, αν και ήταν άνθρωπος λογικός. Η αξία της ανθρώπινης προσωπικότητας δεν μπόρεσε να αντισταθμίσει την παραμόρφωση, που προκάλεσαν τα πάθη της ντροπής και της ατιμίας, που επικράτησαν.
Σ αυτά αναφέρεται και ο δικός μας στόχος. Γι αυτά συνεχώς υπενθυμίζουμε, συμβουλεύουμε και επιτιμούμε, για να μη γίνει η παραμονή και η διαγωγή μας άκαρπη.
Το απρόθυμο, το απαρασκεύαστο, το ανεύθυνο και το αδιάφορο, φανερώνουν ολοκληρωτικό νυσταγμό και προδοσία. Τότε ο εχθρός, που είναι ως « λέων ωρυόμενος» (Α Πέτ. ε, 8), θα παρασύρει τον απρόθυμο για φιλοπονία στην παγίδα που βρίσκεται δίπλα του, δηλαδή στην παρακοή ή το γογγυσμό ή την αντιλογία ή την ολοκληρωτική λιποταξία, με την πρόφαση ότι δεν βρίσκει κατανόηση!
Εάν ποτέ συμβεί νυσταγμός, και άρα ολίσθημα, παρακαλώ τους δυνατούς, τους παλαιότερους

"Αριθμοποιούνται" όλοι οι μαθητές στην Αυστραλία


Ένα ‘πρόγραμμα’ σύμφωνα με το οποίο σε όλα τα παιδιά που πηγαίνουν σχολείο στην Αυστραλία, θα δοθεί ένας αριθμός ταυτότητας έτσι ώστε να μπορεί να παρακολουθείται η ακαδημαϊκή πορεία τους, μέσω της σχολικής ζωής τους, αναμένεται να ανακοινωθεί από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση της Αυστραλίας σήμερα.

Σύμφωνα με την εφημερίδα ‘The Herald’ ο αριθμός αυτός, ο οποίος είναι γνωστός ως ''unique student identifier'' (''αναγνωριστικός αριθμός του κάθε μαθητή''), θα πρέπει να επισυνάπτεται στο πρόγραμμα ‘My School program’, στο οποίο δημοσιεύεται στο διαδίκτυο, η απόδοση των μαθητών των επιμέρους σχολείων.
Ο αριθμός θα παρουσιάζει την απόδοση των μαθητών σε κάθε ένα από τα βασικά μαθήματα που πρέπει να παρακολουθούνται κατά τη διάρκεια της μαθητικής τους ζωής τους, έτσι ώστε η πρόοδός τους να μπορεί να καταγραφεί.
Η Υπουργός Παιδείας, Julia Gillard, αναμένεται να ανακοινώσει την πρόταση σε ομιλία της σήμερα στο National Press Club όπου θα παρουσιάσει, επίσης, ένα σχέδιο του νέου εθνικού προγράμματος σπουδών που θα κυκλοφορήσει την ερχόμενη Δευτέρα.
Το πρόγραμμα σπουδών, που αποτελεί ένα στοιχείο του κυβερνητικού προγράμματος που λέγεται ''επανάσταση στην εκπαίδευση'', θα ισχύει για τα μαθηματικά, τα αγγλικά, την ιστορία και τις θετικές επιστήμες και θα διδάσκονται σε όλα τα σχολεία, αρχής γενομένης από το επόμενο έτος.

Ο ''αναγνωριστικός αριθμός του κάθε μαθητή'' αναμένεται να προκαλέσει διαμάχη σχετικά με τα θέματα της ‘ιδιωτικότητας’ (του απόρρητου της ιδιωτικής

Χ.Α.Ν. καί Προσκοπισμός: Πρόδρομοι τοῦ Οικουμενισμού - π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος

Ο πρώτος πρόγονος της σημερινής Οικουμενικής Κίνησης εμφανίστηκε περί τα μέσα του παρελθόντος αιώνος.
Το 1844 στο Λονδίνο κάποιος Γεώργιος Ουίλιαμς ίδρυσε την Y.M.C.A δηλαδή την «Χριστιανική Αδελφότητα Νέων», την γνωστή Χ.Α.Ν.

Η Οργάνωση αυτή, για τους νέους, κατόρθωσε να εξαπλωθεί πολύ σύντομα σ’ όλο τον κόσμο. Το 1952 αριθμούσε 10.000 παραρτήματα και 4.000.000 μέλη.
Το 1894 ιδρύθηκε η «Χριστιανική Ενωση Νεανίδων» δηλ η Χ.Ε.Ν. Η Χ.Α.Ν και η Χ.Ε.Ν δεν είχαν κανενός είδους δικό τους δόγμα . Είχανε όμως μια ασαφή, ανακριβή και ημιχριστιανική ιδεολογία. Μια κοσμοθεωρία ουμανιστική. Μια κοσμοθεωρία στην οποία δεν γινόταν λόγος για το προπατορικό αμάρτημα, ούτε για σωτηρία ψυχής.
Το πρώτο από την δράση της Y.M.C.A. στο Σικάγο της Αμερικής όπου εξαπέλυσε δυναμική καμπάνια για την νομιμοποίηση της χρήσης της μαριχουάνας, των εκτρώσεων κλπ.! Το δεύτερο από το Τορόντο του Καναδά, όπου η εκεί οργάνωση, συμφώνησε να μην αναφέρεται πουθενά το όνομα του Ιησού Χριστού!

Στο βιβλίο «Διακόσια χρόνια Ελληνικού Τεκτονισμού» του Μαρίνου Πολλάτου, σημαίνοντος στελέχους της Στοάς «Προμηθεύς» Αθηνών, που εξεδόθη το 1951, γράφει (σελ 168) για την επίσκεψη Αμερικανών το 1923 στην Ελλάδα και την υποδοχή, που τους έκανε η εδώ Στοά.

Κόσοβο - Μοναχοί στηρίζουν τον επίσκοπο Αρτέμιο


Ο μοναχός Αντώνιος από το μοναστήρι Црна Река (Μαύρος ποταμός) του Κοσόβου έδωσε συνέντευξη τύπου και επέκρινε την απόφασή της Ιεράς Συνόδου της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας για τον επίσκοπο Αρτέμιο.
Ο μοναχός Αντώνιος που είναι στο Μοναστήρι από το 1997 δήλωσε ότι οι λόγοι για τους οποίους διώκεται ο επίσκοπος Αρτέμιος είναι: 
α) ο αγώνας του για το Κοσσυφοπέδιo β
) ο Παπισμός και 
γ) οι καινοτομίες στη Σερβική Εκκλησία .

Μάλιστα το μοναστήρι Црна Река έστειλε και επιστολή υπέρ του Αρτεμίου στον Πατριάρχη Σερβίας Ειρηναίο.
(ΕΔΩ)

Ερώτηση στη Βουλή προς την Υπουργό Παιδείας, σχετικά με τη μη ύπαρξη του μαθήματος των Θρησκευτικών στο πρόγραμμα του Παιδαγωγικού Τμήματος του Α.Π.Θ

Πατήστε «διαβάστε περισσότερα» για να δείτε το βίντεο.



Ταλιμπάν του πολυπολιτισμού έχουν καταλάβει τις παιδαγωγικές σχολές.

Α.ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ:«Το τι διδάσκονται στα σχολεία εξαρτάται πάντοτε από τα αναλυτικά προγράμματα»
Ρεπορτάζ:esos.gr
Tα αναλυτικά προγράμματα προσδιορίζονται από τα παιδαγωγικά τμήματα, αλλά το τι διδάσκονται στα σχολεία εξαρτάται πάντοτε από τα αναλυτικά προγράμματα τα οποία είναι αποτέλεσμα της βούλησης της πολιτείας και του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου.
Την απάντηση αυτή έδωσε η υπ. Παιδείας Αν α Διαμαντοπούλου στη Βουλή σε ερώτηση του Βουλευτή του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού κ. Ηλία Πολατίδη
ΠΡΟΕΔΡΕΥΟΥΣΑ (Βέρα Νικολαϊδου): Κύριε συνάδελφε, απ’ ό,τι φαίνεται, για τη συγκεκριμένη ερώτηση που συζητείται τώρα έχετε ενημερωθεί. Το άλλο πρέπει να το λύσετε κατ’ ιδίαν με την κυρία Μπατζελή.
Η τελευταία σημερινή επίκαιρη ερώτηση είναι η με αριθμό 469/22.2.2010 επίκαιρη ερώτηση του Βουλευτή του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού κ. Ηλία Πολατίδη προς την Υπουργό Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων, σχετικά με τη μη ύπαρξη του μαθήματος των Θρησκευτικών στο πρόγραμμα του Παιδαγωγικού Τμήματος Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ.λπ.
Η ερώτηση του κ. Πολατίδη έχει ως εξής:«Στις 26/11/2009 υπέβαλα προς το Υπουργείο σας Ερώτηση η οποία αφορούσε τη μη ύπαρξη του μαθήματος των Θρησκευτικών στο πρόγραμμα σπουδών του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαιδεύσεως της Παιδαγωγικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Αφού ανέφερα τα σχετικά, σας ερωτούσα τα εξής:
1. Πιστεύει το Υπουργείο ότι οι απόφοιτοι διδάσκαλοι του ανωτέρου Τμήματος είναι κατάλληλοι για

26 Φεβρουαρίου Συναξαριστής


Πορφυρίου Ἐπισκόπου, Φωτεινῆς Σαμαρείτιδος, τῶν Ἁγίων Φωτούς, Φωτίδος, Παρασκευῆς, Κυριακῆς καὶ Ἀνατολῆς Μαρτύρων, τῶν Ἁγίων Ἰωσὴ καὶ Βίκτωρος Μαρτύρων, Σεβαστιανοῦ δουκός, Θεοκλήτου φαρμακοῦ, Βίκτωρος καὶ Χριστοδούλου Μαρτύρων, Νικολάου Κατοπινοῦ, Σεβαστιανοῦ Ὁσίου, Ἰωάννου Κάλφα, Σύναξις Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἐν Κιέβῳ.


Ὁ ἍγιοςΠορφυριος Ἐπίσκοπος Γάζης


Ὁ Ἅγιος Πορφύριος γεννήθηκε στὴ Θεσσαλονίκη ἀπὸ πλούσιους καὶ εὐσεβεῖς γονεῖς. Ἀφοῦ ἐγκατέλειψε καὶ γονεῖς καὶ πλούτη, στὰ χρόνια τῆς βασιλείας τοῦ Ἀρκαδίου καὶ Ὀνωρίου, ἀναχώρησε γιὰ τὴν Αἴγυπτο ποὺ ἦταν τότε μεγάλο μοναστικὸ κέντρο καὶ ἔγινε μοναχὸς σὲ σκήτη. Μετὰ πενταετῆ διαμονὴ ᾖλθε στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ κήρυσσε στοὺς Ἰουδαίους καὶ τοὺς Ἕλληνες τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ. Ἐκεῖ ἀσθένησε σοβαρὰ ἀπὸ κίρρωση τοῦ ἥπατος, ἀλλὰ παρὰ τὴν ἀσθένειά του δὲν παρέλειπε καθημερινὰ νὰ ἐπισκέπτεται τὸ Ναὸ τῆς Ἀναστάσεως καὶ τὰ ἄλλα ἱερὰ προσκυνήματα, προκαλώντας τὸν θαυμασμὸ τῶν ἄλλων προσκυνητῶν. Μεταξὺ αὐτῶν ἦταν καὶ ὁ Μᾶρκος, ὁ μετέπειτα βιογράφος τοῦ Πορφυρίου, ὁ ὁποῖος εἶχε μεταβεῖ, ἐπίσης, γιὰ προσκύνημα ἀπὸ τὴν Ἀσία στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ ἀπὸ τότε συνδέθηκαν διὰ βίου. Ὁ Μᾶρκος ἀποδείχθηκε πιστὸς καὶ χρήσιμος συνεργάτης του, ἀνέλαβε μάλιστα νὰ τακτοποιήσει μία σοβαρὴ ἐκκρεμότητα ποὺ εἶχε ἀφήσει στὴ Θεσσαλονίκη ὁ Πορφύριος, τὸν καταμερισμὸ δηλαδὴ τῆς οἰκογενειακῆς περιουσίας του μὲ τὰ ἐνήλικα πλέον ἀδέλφια του. Κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἀπουσίας τοῦ Μάρκου στὴ Θεσσαλονίκη, ἡ ὑγεία τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου ἀποκαταστάθηκε θαυματουργικά, κατόπιν ὁράματος τῆς σταυρώσεως τοῦ Κυρίου καὶ τοῦ εὐγνώμονος λῃστοῦ. Ὁ Μᾶρκος διεκπεραίωσε τὴν ὑπόθεση μὲ τὸν καλύτερο τρόπο καὶ ἐπέστρεψε μὲ τὸ μερίδιο τῆς περιουσίας, ὕψους 4.400 νομισμάτων καὶ μὲ πλῆθος ἀργυρῶν σκευῶν καὶ πολύτιμων ἐνδυμάτων, τὰ ὁποία σύντομα ἐκποίησε καὶ μοίρασε στοὺς πτωχοὺς καὶ στὰ μοναστήρια τῶν Ἱεροσολύμων καὶ τῆς Αἰγύπτου, τὰ ὁποία ἦταν πολὺ πτωχά.
Ἐκεῖ χειροτονήθηκε, τὸ ἔτος 392 μ.Χ., Πρεσβύτερος ἀπὸ τὸν Πατριάρχη Ἱεροσολύμων Ἰωάννη Β’ (386-417 μ.Χ.). Μετὰ τὴν κοίμηση τοῦ Ἐπισκόπου Γάζης Αἰνείου, τὸ 395 μ.Χ.,

Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2010

Ε.Σημαντήρης, Προς όσους θέλουν να βγάλουν το Σταυρό


ΠΡΟΣ ΟΣΟΥΣ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΒΓΑΛΟΥΝ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ

Γράφει ο κ. Ε.Σημαντήρης
Εθελοντής Σαμαρείτης Ε.Ε.Σ.


Με αφορμή το όσα δημοσιεύτηκαν σχετικά με την κατάργηση του Σταυρού από τη σημαία του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού και την υγιή αντίδραση Εθελοντριών Αδελφών στα Ιωάννινα, αλλά κυρίως λόγω της απάντησης του Προέδρου του Ε.Ε.Σ., έχω να παρατηρήσω ότι ο Σταυρός υπήρχε (βλ. φωτογραφία του 1987- δεξιά), υπάρχει (βλ. φωτογραφίες του1995 και 2005 - δείτε πατώντας το Διαβάστε περισσότερα) και πρέπει να υπάρχει στη Σημαία του Ε.Ε.Σ.......

Δεν γνωρίζω αν οι κυρίες που διαμαρτυρήθηκαν είναι «γηραιές», όπως είπε ο Πρόεδρος του Ε.Ε.Σ.. Μάλλον γεραρές είναι. Ο Σταυρός είναι σύμβολο θυσίας και δύναμης, όπως άλλωστε είναι και οι ιδέες του Ερυθρού Σταυρού. Δυστυχώς κάποιοι «προοδευτικοί», ακόμη και μέσα στον Ελληνικό

Μητροπολίτης Αμβρόσιος ομιλία την Κυριακή της Ορθοδοξίας."Η καρδιά μας είναι πληγωμένη από τα "καμώματα" του Οικ. Πατριαρχείου"


Για τα γεγονότα των τελευταίων ημερών μίλησε για ακόμη μια φορά μέσα από το προσωπικό του blog, ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ. Αμβρόσιος, ο οποίος μεταξύ άλλων τονίζει: «ο Οικουμενικός Πατριάρχης σκανδαλίζει τον Ελληνικό λαό και εκταράσσει την Εκκλησία της Ελλάδος».
Επίσης, ο κ. Αμβρόσιος τονίζει χαρακτηριστικά, ότι ο Οικουμενικός Πατριάρχης «Έρχεται κοντά μας όχι ως Πατέρας, αλλά ως κατακτητής!».
Το κείμενο του Μητροπολίτη Αμβροσίου έχει ως εξής:

Και στο Αίγιο γιορτάσαμε την Κυριακή της Ορθοδοξίας, παρά το γεγονός ότι η καρδιά μας είναι πληγωμένη από τα "καμώματα" του Οικουμενικού Πατριαρχείου!
Θα θέλαμε να έχουμε την ψυχική ηρεμία, ώστε να βιώσουμε το βαθύτερο νόημα των ημερών της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Να σκύψουμε στους ηρωικούς αγώνες των αγίων και θεοφόρων Πατέρων της αγίας Ορθοδοξίας, οι Οποίοι έδιναν μάχες όχι βέβαια για να επαυξήσουν την κυριαρχία τους ως άτομα ή ως θεσμός, αλλά για να κατισχύσει η Ορθοδοξία έναντι των εχθρών της.
Σε καιρούς χαλεπούς ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης μας κ. Βαρθολομαίος, αντί να αναλίσκεται για να στηρίξει τον Έλληνα Ορθόδοξο πιστό στην πίστη του, εκδαπανάται για το πώς θα
επεκτείνει τα λεγόμενα εκκλησιαστικά "κυριαρχικά του δικαιώματα" εις βάρος της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος.

25 Φεβρουαρίου Συναξαριστής


Ταρασίου Ἀρχιεπισκόπου, Ἀλεξάνδρου Μάρτυρος, Ἀντωνίου Μάρτυρος, Ρηγίνου Ἱερομάρτυρος, Μαρκέλλου Ἱερομάρτυρος



Ὁ Ἅγιος Ταράσιος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως


Ὁ Ἅγιος Ταράσιος γεννήθηκε, ἀνατράφηκε καὶ ἐκπαιδεύθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς καὶ εὐγενεῖς, τὸν Γεώργιο, κριτὴ καὶ πατρίκιο καὶ τὴν Εὐκρατία. Λόγω τῆς μεγάλης του μορφώσεως ἀνυψώθηκε στὸ ἀξίωμα τοῦ πρωτασηκρίτου.
Οἱ ἐκκλησιαστικὲς περιστάσεις τὴν ἐποχὴ ἐκείνη ἦταν ἀρκετὰ σοβαρές. Ὑπῆρχε ἀκόμα ὁ πόλεμος τῶν εἰκονομάχων, ἡ δὲ θέση τῶν Ὀρθοδόξων ἔγινε ἀκόμη πιὸ δύσκολη διὰ τοῦ θανάτου τοῦ Πατριάρχου Παύλου Δ’ τοῦ Κυπρίου (780-781 μ.Χ.). Ἡ βασίλισσα Εἰρήνη ἡ Ἀθηναία, ἡ ὁποία ἐπιτρόπευε τὸν ἀνήλικο υἱό της Κωνσταντῖνο ΣΤ’ (780-798 μ.Χ.), κατανόησε, ὅτι χρειαζόταν ἐκκλησιαστικὸς ἡγέτης μὲ εὐσέβεια, θεολογικὴ κατάρτιση καὶ διοικητικὴ ἱκανότητα, γιὰ νὰ μπορέσει νὰ ἀνταποκριθεῖ στὶς περιστάσεις καὶ τὰ προβλήματα. Ἔτσι ἐξελέγη Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ἀπὸ τοὺς λαϊκοὺς ὁ Ἅγιος Ταράσιος παρὰ τὶς ἐπίμονες ἀρνήσεις του, ἀφοῦ ἔλαβε ὑπόσχεση ἀπὸ τοὺς βασιλεῖς, ὅτι θὰ συγκληθεῖ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ποὺ θὰ ἀντιμετωπίσει τὰ διάφορα θεολογικὰ ζητήματα καὶ τὰ ἐκκλησιαστικὰ θέματα. Ἡ χειροτονία τοῦ νέου Πατριάρχου ἔγινε στὶς 25 Δεκεμβρίου 784 μ.Χ.
Κατὰ τὴν διάρκεια τῆς πατριαρχίας του ὁ Ἅγιος μερίμνησε γιὰ τὴν ἀποκατάσταση

Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2010

Πατριάρχης Ιεροσολύμων Ειρηναίος ο Α' σήμερα. Συνθήκες διαβίωσης.


ΘΕΜΑ: Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ ΕΙΡΗΝΑΙΟΥ Α΄
ΕΙΣΑΓΩΓΗ: ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ[1] ΘΕΟΦΙΛΟ


[1] Σημειώνεται ότι η εκλογή του κ. Θεοφίλου ως Πατριάρχη Ιεροσολύμων αμφισβητείται από ένα σοβαρό μέρος των Ορθοδόξων Χριστιανών και από  νομικούς του Εκκλησιαστικού Δικαίου όπως ο καθηγητής θεολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Σπυρίδων Κοντογιάννης



Κατόπιν οδηγιών, από ευσεβείς  προσκυνητές των Αγίων Τόπων, επισκέφθηκα τα Ιεροσόλυμα στις 4 Νοεμβρίου 2008.  Σκοπός της επίσκεψης μου ήταν να διερευνήσω τις συνθήκες διαβίωσης και της γενικής μεταχείρισης που τυγχάνει ο Μακαριώτατος Ειρηναίος. Όταν έφθασα, αμέσως μετέβηκα στο Πατριαρχείο όπου συνάντησα τον Πατριάρχη Θεόφιλο στο γραφείο του και του εξήγησα τον σκοπό της επίσκεψης μου. Αυτός μου είπε ότι είχε ακούσει για μένα από τον Πρέσβη της Κύπρου στο Ισραήλ και – επομένως- θα μου επέτρεπε να δω τον Μακαριώτατο Ειρηναίο που διέμενε μέσα στα κτίρια του Πατριαρχείου σε ένα κελί το οποίο ήταν κλειδωμένο από έξω. Ο Θεόφιλος μου είπε ότι κάποιος θα με συνόδευε για να ανοίξει την πόρτα και θα έμενε μαζί μου κατά την διάρκεια της συνάντησης μου με τον Μακαριώτατο Ειρηναίο.  Εγώ κατάλαβα ότι το άτομο που θα συνόδευε θα ήταν κάποιος αστυνομικός.  Υπέδειξα στον Θεόφιλο ότι δεν θα ήταν σωστό κάποιο τρίτο πρόσωπο να είναι παρών στην συνάντηση αυτή, ειδικά έχοντας υπόψη την ιδιότητά μου ως δικηγόρου που ενδιαφερόταν να πάρει πληροφορίες από τον Μακαριώτατο Ειρηναίο για τις συνθήκες διαβίωσής του. Όταν ρώτησα γιατί θεωρούσε αναγκαία την παρουσία κάποιου τρίτου κατά την συνάντησή μου απάντησε  ότι θα ήταν χρήσιμο για λόγους ασφαλείας.  Στο τέλος πείσθηκε να με αφήσει να συναντήσω τον Μακαριώτατο Ειρηναίο μόνος.
    Μέχρι την άφιξη του αστυνομικού που θα με συνόδευε στο κελί του κ. Ειρηναίου είχα μια συνομιλία με τον κ. Θεόφιλο σχετικά με τις συνθήκες διαμονής του κ. Ειρηναίου στο Πατριαρχείο.  Ο κ. Θεόφιλος εκφραζόταν με ένα ήρεμο αλλά εχθρικό τρόπο όταν μιλούσε για τον κ. Ειρηναίο.  Είπε ότι ο κ. Ειρηναίος δεν έπρεπε να διαμένει στο Πατριαρχείο διότι είχε εκθρονιστεί και καθαιρεθεί από το αξίωμα του ως Πατριάρχης με αποτέλεσμα αυτή την στιγμή να είναι ένας απλός μοναχός και σαν τέτοιος έπρεπε να πάει σε κάποιο μοναστήρι για να περάσει κάποια περίοδο μετάνοιας και ταπείνωσης.  Αυτό είπε είναι ο νόμος της εκκλησίας.  Του είπα ότι μαζί με τους αυστηρούς κανόνες κάθε νόμου υπάρχουν και οι αρχές της φυσικής δικαιοσύνης και επιείκειας και δεδομένης της «προηγούμενης» ιδιότητας του κ. Ειρηναίου ως Πατριάρχη έπρεπε να δείξουν επιείκεια απέναντί του και να τον αφήσουν να συνεχίσει να ζει στο Πατριαρχείο.   
Στη συνέχεια τον ρώτησα αν παρέχεται τροφή στον κ. Ειρηναίο και μου απάντησε ότι ο κ. Ειρηναίος αρνείται να δεχθεί οποιαδήποτε τροφή  από αυτούς διότι φοβάται ότι θα τον δηλητηριάσουν.  Σε ερώτησή μου , γιατί τον έχουν κλειδωμένο και δεν τον αφήνουν να κυκλοφορήσει ελεύθερα εκτός του

Ο Μακαριστός Ιάκωβος Τσαλίκης - Στυλ. Γ. Παπαδόπουλος Ομότ. Καθ. Παν. Αθηνών(Μέρος Β')

Ο Μακαριστός Ιάκωβος Τσαλίκης
Από το ομώνυμο βιβλίο, εκδόσεις «Τροχαλία»
Ο πολλαπλασιασμός του Προσφόρου και της μανέστρας. 

Τον Αύγουστο του 1963 ήρθανε στη Μονή 75 λιβαναταίοι. Εργαστήκανε για τη στέρνα της Μονής, το Αγιονέρι, εθελοντικά. Το έχουν τάμα πολλοί από τις Λιβανάτες, την πατρίδα του Οσίου Δαβίδ, να προσφέρουν κάτι στη Μονή του συμπατριώτη τους, χρήματα ή εργασία. 
Έτσι φτάσανε τότε 75 άντρες για να κάνουν το έργο της στέρνας. Και στη Μονή βρισκόσανε άλλοι 15, για να βοηθήσουν. Ο π. Ιάκωβος συντόνιζε γενικές εργασίες, μα ήταν και ο μόνος που έπρεπε να φροντίσει για το φαγητό και τη διαμονή των καλών αυτών ανθρώπων.
Χρησιμοποίησε ότι υπήρχε και δεν υπήρχε στην αποθήκη. Μια μέρα τα τρόφιμα τελείωσαν. Χρήματα δεν είχε. Έψαξε όλα τα ράφια, όλες τις γωνίες. Κατόρθωσε να βρει δυόμισι οκάδες μανέστρα. Και από ψωμί μόνο μισό Πρόσφορο. Του έδωσε και ο γέρο-Ευθύμιος μισό καρβελάκι. Ποσότητες αστείες για σχεδόν εκατό πρόσωπα, που δουλεύανε όλη την ημέρα χειρονακτικά.
Στεναχωριόταν και δεν ήξερε τι να κάνει. Τον έπιασε απελπισία και σχεδόν έκλαιγε, που θ’ άφηνε τον κόσμο νηστικό. Ξαφνικά όμως του ήρθε μια ιδέα: κατεβάζει τη μεγάλη κατσαρόλα, ρίχνει μέσα τη μανέστρα, βάζει και το ψωμί και όπως ήτανε πήγε στο ναό. Στάθηκε μπροστά στην εικόνα του οσίου Δαβίδ και του είπε:
–Άγιε μου, οι άνθρωποι αυτοί δουλεύουν για το Μοναστήρι σου. Γυρνάνε κουρασμένοι και πεινασμένοι. Δεν έχω τίποτα άλλο να τους δώσω να φάνε, μόνο τις δυόμισι οκάδες μανέστρα με το λίγο λαδάκι, το μισό προσφοράκι και το μισό καρβελάκι (= και τα έδειχνε στον Άγιο). Σε παρακαλώ, εσύ να τα ευλογήσεις, να φάνε και να χορτάσουνε.
Μαγείρεψε στην κατσαρόλα τούτη, έβγαζε συνέχεια φαγητό και δεν τελείωνε. Χόρτασαν όλοι και περίσσεψε! Το είδαν πολλοί και ο νυν ηγούμενος π. Κύριλλος. Πολλά χρόνια μετά, τονίζοντας τα θαύματα του οσίου Δαβίδ, έλεγε ο π. Ιάκωβος:
–Αδελφέ μου, επανάληψη του θαύματος των πεντακισχιλίων!

π. Σάββας Αγιορείτης. Τί είναι η πνευματική ζωή; - Μέρος στ'« Απαραίτητα στοιχεία -μέσα, της πνευματικής ζωής»


π. Σάββας Αγιορείτης
Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ 


ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ-ΜΕΣΑ ΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ:


1)ΣΥΝΕΧΗΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΤΑ ΤΟ «ΖΗΤΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΝ ΤΗΝ ΒΑΣΙΛΕΙΑΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΑΥΤΟΥ».

2)ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΗ ΒΙΩΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ: ΑΔΙΑΛΕΙΠΤΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑ, ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΚΑΙ ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

3)ΜΥΣΤΙΚΗ ΒΙΩΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ: ΑΔΙΑΛΕΙΠΤΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

4)ΗΣΥΧΑΣΤΙΚΗ ΖΩΗ, ΑΣΚΗΣΗ, ΝΗΣΤΕΙΑ, , ΝΕΚΡΩΣΗ ΤΗΣ ΣΑΡΚΑΣ, ΕΚΚΟΠΗ-ΑΝΤΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ-ΜΑΡΤΥΡΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ

Συνεχής ζήτηση τοῦ Χριστοῦ.
Ὁ Κύριος μέ τήν κρυμμένη Χάρη Του πού βρίσκεται μέσα μας μᾶς ἔχει δώσει τά πάντα. Θέλει νά ἀνάψει ἡ φωτιά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέσα μας. Γιαυτό τόν σκοπό ἐνανθρώπισε. Μᾶς εἶπε: «Πῦρ ἦλθον βαλεῖν ἐπί τήν γῆς καί τί θέλω εἰ ἤδη ἀνήφθη;».
Άναψε άραγε μέσα μας η φωτιά; Μήπως, ενώ βαπτισθήκαμε και διαλέξαμε τον Χριστόν, ενώ αρχίσαμε πνευματικά, τώρα συνεχίζωμε σαρκικά, παίζοντας έτσι κορώνα γράμματα το μέλλον μας; Η πνευματική ζωή χαρακτηρίζεται από μία έντασι ζητήσεως του Χριστού. Απαιτεί διαρκώς να τον σκεπτώμεθα και να τον ζητάμε. «Εμνήσθην του Θεού και ηυφράνθην», λέγει ο Ψαλμωδός(29). «Ζητείτέ με και ευρήσετέ με», λέγει ο Κύριος(30). Όταν τον ζητάμε, θα τον βρούμε και θα γεμίση η ζωή μας από ευφροσύνη. «Ζητᾶτε Ἐμένα συνεχῶς» μᾶς λέγει ὁ Κύριος. Γιαυτό μᾶς δίδαξε τήν παραβολή τοῦ πολύτιμου μαργαρίτη.
Πολλά μας κρύβουν τον Χριστόν και πολλά μας απορροφούν, ώστε να μην μπορούμε να τον έχωμε διαρκώς ενώπιόν μας. Και τα ιερώτερα γεγονότα και πρόσωπα της ζωής μας μπορούν να γίνουν εμπόδια: το επάγγελμα, το σπίτι, τα παιδιά, ο άνδρας, η γυναίκα, οἱ γονεῖς μας, τα πάντα. Είναι δύσκολες οι συνθήκες. Η πνευματική ζωή όμως είναι μία μάχη κατά την οποίαν πρέπει να έχωμε διαρκώς το βλέμμα μας εις τον Θεόν, να ζητάμε τον αρχηγό μας.
Θυμάμαι, όταν είχα πάει κάποτε στο Άγιον Όρος, μέσα σε έναν πυκνά δενδροφυτευμένο
τόπο, βλέπω από μακριά κάποιον ασκητή, ο οποίος προχωρούσε ψάλλοντας. Ενώ έψαλλε, από ώρα σε ώρα έκανε μία βαθειά μετάνοια, προσκυνούσε, σηκωνόταν και πάλι προχωρούσε. Μου έκανε εντύπωσι. Ποιον άραγε προσκυνούσε; Τρέχω μέσα από τα δένδρα, τον φθάνω, τον σταματώ. - Γέροντα, ποιόν προσκυνάς στον δρόμο;
- Μα, παιδί μου, δεν τον βλέπεις;
- Ποιόν;
- Τον Χριστόν. Τουλάχιστον, αν δεν τον βλεπης, δεν τον νοιώθεις ότι είναι μπροστά σου; μου

Συνολικές προβολές σελίδας

Αρχειοθήκη ιστολογίου