Ο Ακάθιστος Ύμνος - Αρχ. Επιφανίου Θεοδωροπούλου.(Μέρος Β')

Ο Ακάθιστος 

Ύμνος

Το σύμβολο της Πίστεως

Πιστεύω εις ένα Θεόν, Πατέρα, Παντοκράτορα, ποιητήν ουρανού και γης, ορατών τε πάντων και αοράτων.

Και εις ένα Κύριον Ιησούν Χριστόν, τον Υιόν του Θεού τον μονογενή, τον εκ του Πατρός γεννηθέντα προ πάντων των αιώνων.

Φως εκ φωτός, Θεόν αληθινόν εκ Θεού αληθινού γεννηθέντα ου ποιηθέντα, ομοούσιον τω Πατρί, δι' ου τα πάντα εγένετο.

Τον δι' ημάς τους ανθρώπους και δια την ημετέραν σωτηρίαν κατελθόντα εκ των ουρανώ, και σαρκωθέντα εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου και ενανθρωπήσαντα.

Σταυρωθέντα τε υπέρ ημών επί Ποντίου Πιλάτου και παθόντα και ταφέντα.

Και αναστάντα τη τρίτη ημέρα κατά τας Γραφάς. Και ανελθόνται εις τους ουρανούς, και καθεζόμενον εκ δεξιών του Πατρός.

Και πάλιν ερχόμενον μετά δόξης κρίναι ζώντας και νεκρούς ˙ ου της βασιλείας ουκ έσται τέλος.

Και εις το Πνεύμα το άγιον, το κύριον, το ζωοποιόν, το εκ του Πατρός εκπορευόμενον, το συν Πατρί και Υιώ συμπροσκυνούμενον και συνδοξαζόμενον, το
λαλήσαν διά των προφητών.

Εις μίαν, αγίαν, καθολικήν, και αποστολικήν Εκκλησίαν.

Ομολογώ εν βάπτισμα εις άφεσιν αμαρτιών.

Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών.

Και ζωήν του μέλλοντος αιώνος. Αμήν.

Άξιον εστίν, ως αληθώς, μακαρίζειν σε την Θεοτόκον, την αειμακάριστον και
παναμώμητον και Μητέρα του Θεού ημών. Την τιμιωτέραν των Χερουβείμ και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ, την αδιαφθόρως, Θεόν Λόγον τεκούσαν, την όντως Θεοτόκον, σε μεγαλύνομεν.

Απολυτίκιον. Ήχος πλ. δ ΄ .

Το προσταχθέν μυστικώς λαβών εν γνώσει εν τη σκηνή του

Ιωσήφ σπουδή επέστη ο ασώματος λέγων τη απειρογάμω ˙

Ο κλίνας τη καταβάσει τους ουρανούς χωρείται αναλλοιώτως όλος

εν σοι ˙ ον και βλέπων εν μήτρα σου λαβόντα δούλου

μορφήν, εξίσταμαι κραυγάζων Σοι˙ Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε

Είτα ψάλλεται ο Κανών:

Ωδή α΄. Ήχος δ ΄.  Ο Ειρμός.

«Ανοίξω το στόμα μου και  πληρωθήσεται  Πνεύματος, και λόγον ερεύξομαι τη βασιλίδι Μητρί ˙  και οφθήσομαι φαιδρώς πανηγυρίζων, και άσω γηθόμενος, ταύτης τά θαύματα».

Υπεραγία  Θεοτόκε…

Χριστού βίβλον έμψυχον, εσφραγισμένην σε Πνεύματι, ο μέγας Αρχάγγελος, Αγνή θεώμενος, επεφώνει σοι ˙  Χαίρε, χαράς δοχείον, δι’ ης της προμήτορος, αρά λυθήσεται.

Υπεραγία  Θεοτόκε…

Αδάμ επανόρθωσις, χαίρε, Παρθένε Θεόνυμφε, του άδου η νέκρωσις ˙  χαίρε Πανάμωμε, το παλάτιον του μόνου Βασιλέως ˙  χαίρε,  θρόνε  πύρινε του Παντοκράτορος.

Δόξα Πατρί…

Ρόδον το αμάραντον, χαίρε, η  μόνη βλαστήσασα ˙  το μήλον το εύοσμον, χαίρε, η τέξασα, το οσφράδιον, του πάντων Βασιλέως ˙  χαίρε, απειρόγαμε, κόσμου διάσωσμα.

Και νυν…

Αγνείας θησαύρισμα, χαίρε δι’ ης εκ του πτώματος ημών εξανέστημεν ˙ χαίρε, ηδύπνοον κρίνον, Δέσποινα, πιστούς ευωδιάζον  ˙ θυμίαμα εύοσμον, μύρον πολύτιμον.

Και πάλιν: «Ανοίξω το στόμα μου…»

Ωδή γ΄.  Ο Ειρμός.

«Τους σούς υμνολόγους, Θεοτόκε, ως ζώσα και άφθονος πηγή, θίασον συγκροτήσαντας πνευματικόν στερέωσον ˙  και εν τη θεία δόξη σου στεφάνων δόξης αξίωσον».

Υπεραγία Θεοτόκε…

Στάχυν η βλαστήσασα τον θείον, ως χώρα ανήροτος σαφώς, χαίρε, έμψυχε τράπεζα, άρτον ζωής χωρήσασα ˙  χαίρε, του ζώντος ύδατος πηγή ακένωτος,  Δέσποινα.

Υπεραγία Θεοτόκε…

Δάμαλις τον μόσχον η τεκούσα, τον άμωμον, χαίρε, τοίς πιστοίς  ˙ χαίρε, αμνάς κυήσασα Θεού αμνόν, τον αίροντα κόσμου παντός τά πταίσματα ˙  χαίρε θερμόν ιλαστήριον.

Δόξα Πατρί…

Όρθρος φαεινός, χαίρε, η μόνη, τον ήλιον φέρουσα Χριστόν, φωτός κατοικητήριον ˙ χαίρε το σκότος λύσασα, και τους ζοφώδεις δαίμονας ολοτελώς εκμειώσασα.

Και νύν…

Χαίρε, πύλη μόνη, ην ο Λόγος, διώδευσε μόνος, η μοχλούς και πύλας άδου, Δέσποινα, τω τόκω σου συντρίψασα ˙  χαίρε, η θεία είσοδος των σωζομένων, Πανύμνητε.

Και πάλιν: «Τους σους υμνολόγους…»

Ωδή δ΄ . Ο Ειρμός.

«Ο καθήμενος εν δόξη επί θρόνου Θεότητος, εν νεφέλη κούφη ήλθεν Ιησούς ο υπέρθεος τη ακηράτω παλάμη και διέσωσε τους κραυγάζοντας ˙  Δόξα, Χριστέ, τη δυνάμει σου».

Υπεραγία Θεοτόκε…

Εν φωναίς ασμάτων πίστει σοι βοώμεν, Πανύμνητε ˙  Χαίρε, πίον όρος και τετυρωμένον εν Πνεύματι ˙  χαίρε, λυχνία και στάμνε, μάννα φέρουσα, το γλυκαίνον τα των ευσεβών αισθητήρια.

Υπεραγία Θεοτόκε…

Ιλαστήριον του κόσμου, χαίρε, άχραντε Δέσποινα ˙  χαίρε, κλίμαξ γήθεν πάντας ανυψώσασα χάριτι ˙  χαίρε, η γέφυρα όντως η μετάγουσα εκ θανάτου πάντας, προς ζωήν τους υμνούντας σε.

Υπεραγία Θεοτόκε…

Ουρανών υψηλοτέρα, χαίρε, γης το θεμέλιον εν τη ση νηδύϊ, ΄Αχραντε, ακόπως βαστάσασα ˙  χαίρε κογχύλη, πορφύραν θείαν βάψασα εξ αιμάτων σου τω Βασιλεί των δυνάμεων.

Δόξα Πατρί…

Νομοθέτην η τεκούσα, αληθώς, χαίρε, Δέσποινα, τον τας ανομίας πάντων δωρεάν εξαλείφοντα ˙  ακατανόητον βάθος, ύψος άρρητον, απειρόγαμε, δι’ ης ημείς εθεώθημεν.

Και νυν…

Σε την πλέξασαν τω κόσμω αχειρόπλοκον στέφανον ανυμνολογούμεν, χαίρε σοι, Παρθένε, κραυγάζοντες, το φυλακτήριον πάντων και χαράκωμα και κραταίωμα και ιερόν καταφύγιον.

Και πάλιν: «Ο καθήμενος εν δόξη…»

Ωδή ε΄ . Ο Ειρμός.

«Εξέστη τα σύμπαντα επί τη θεία δόξη σου ˙  συ γαρ, απειρόγαμε Παρθένε, έσχες εν μήτρα τον επί πάντων Θεόν, και τέτοκας άχρονον Υιόν, πάσι τοις υμνούσι σε σωτηρίαν βραβεύοντα».

Υπεραγία Θεοτόκε…

Οδόν η κυήσασα ζωής, χαίρε, Πανάμωμε, η κατακλυσμού της αμαρτίας σώσασα κόσμον ˙ χαίρε, Θεόνυμφε, άκουσμα και λάλημα φρικτόν ˙ χαίρε, ενδιαίτημα του Δεσπότου της κτίσεως.

Υπεραγία Θεοτόκε…

Ισχύς και οχύρωμα ανθρώπων, χαίρε, Άχραντε, τόπε αγιάσματος της δόξης ˙ νέκρωσις άδου, νυμφών ολόφωτε ˙ χαίρε, των Αγγέλων χαρμονή ˙ χαίρε, η βοήθεια των πιστώς δεομένων σου.

Υπεραγία Θεοτόκε…

Πυρίμορφον όχημα, του Λόγου, χαίρε, Δέσποινα, έμψυχε Παράδεισε, το ξύλον εν μέσω έχων ζωής, τον Κύριον, ου ο γλυκασμός ζωοποιεί πίστει τους μετέχοντας και φθορά υποκύψαντας.

Δόξα Πατρί…

Ρωννύμενοι σθένει σου, πιστώς αναβοώμεν σοι ˙  Χαίρε, πόλις του Παμβασιλέως, δεδοξασμένα και αξιάκουστα περί ης λελάληνται σαφώς ˙ όρος αλατόμητον, χαίρε, βάθος αμέτρητον.

Και νυν…

Ευρύχωρον σκήνωμα, του Λόγου, χαίρε, Άχραντε, κόχλος η τον θείον μαργαρίτην προαγαγούσα ˙ χαίρε, Πανθαύμαστε, πάντων προς Θεόν καταλλαγή, των μακαριζόντων σε, Θεοτόκε, εκάστοτε.

Και πάλιν: «Εξέστη τα σύμπαντα…»

Ωδή στ΄ .  Ο Ειρμός.

«Την θείαν ταύτην και πάντιμον τελούντες εορτήν οι θεόφρονες της Θεομήτορος, δεύτε τας χείρας κροτήσωμεν, τον εξ αυτής τεχθέντα Θεόν δοξάζοντες». 

Υπεραγία Θεοτόκε…

Παστάς του Λόγου αμόλυντε, αιτία της των πάντων θεώσεως, χαίρε, Πανάχραντε, των Προφητών περιήχημα ˙  χαίρε, των Αποστόλων, το εγκαλλώπισμα.

Υπεραγία Θεοτόκε…

Εκ σού η δρόσος απέσταξε φλογμόν πολυθεΐας η λύσασα ˙  όθεν βοώμεν σοι ˙ Χαίρε ο πόκος ο ένδροσος, ον Γεδεών, Παρθένε, προεθεάσατο.

Δόξα Πατρί…

Ιδού σοι, χαίρε, κραυγάζομεν ˙  λιμήν ημίν γενού θαλαττεύουσι, και ορμητήριον, εν τω πελάγει των θλίψεων και των σκανδάλων πάντων του πολεμήτορος.

Και νυν…

Χαράς αιτία, χαρίτωσον ημών τον λογισμόν του κραυγάζειν σοι ˙ Χαίρε, η άφλεκτος βάτος, νεφέλη ολόφωτε, η τους πιστούς απαύστως επισκιάζουσα.

Και πάλιν: «Την θείαν ταύτην…»

Ωδή ζ ΄. Ο Ειρμός.

«Ουκ ελάτρευσαν, τη κτίσει οι θεόφρονες παρά τον Κτίσαντα ˙ αλλά πυρός απειλήν ανδρείως πατήσαντες, χαίροντες έψαλλον ˙ Υπερύμνητε, ο των Πατέρων Κύριος και Θεός, ευλογητός ει».

Υπεραγία Θεοτόκε…

Ανυμνούμεν σε βοώντες ˙  Χαίρε, όχημα ηλίου του νοητού ˙ άμπελος αληθινή, τον βότρυν τον πέπειρον, η γεωργήσασα, οίνον στάζοντα, τον τας ψυχάς ευφραίνοντα των πιστώς σε δοξαζόντων.

Υπεραγία Θεοτόκε…

Ιατήρα των ανθρώπων η κυήσασα, χαίρε, Θεόνυμφε ˙  η ράβδος η μυστική, άνθος το αμάραντον η εξανθήσασα ˙  χαίρε, Δέσποινα, δι’ ης χαράς πληρούμεθα και ζωήν κληρονομούμεν.

Υπεραγία Θεοτόκε…

Ρητορεύουσα ου σθένει γλώσσα, Δέσποινα, υμνολογήσαι σε ˙ υπέρ γαρ τα Σεραφείμ υψώθης κυήσασα τον Βασιλέα Χριστόν ˙ ον ικέτευε πάσης νυν βλάβης ρύσασθαι τους πιστώς σε προσκυνούντας.

Δόξα Πατρί…

Ευφημεί σε μακαρίζοντα τα πέρατα και ανακράζει σοι ˙  Χαίρε, ο τόμος, εν ω δακτύλω εγγέγραπται Πατρός ο Λόγος, Αγνή ˙  ον ικέτευε βίβλω ζωής τους δούλους σου καταγράψαι, Θεοτόκε.

Και νυν…

Ικετεύομεν οι δούλοι σου και κλίνομεν γόνυ καρδίας ημών ˙  κλίνον το ους σου, Αγνή, και σώσον τους θλίψεσι βυθιζομένους ημάς ˙ και συντήρησον πάσης εχθρών αλώσεως την σην Πόλιν, Θεοτόκε.

Και πάλιν: «Ουκ ελάτρευσαν…»

Ωδή η΄ . Ο Ειρμός.

«Παίδας ευαγείς εν τη καμίνω ο τόκος της Θεοτόκου διεσώσατο, τότε μεν τυπούμενος ˙  νυν δε ενεργούμενος, την οικουμένην άπασαν αγείρει ψάλλουσαν ˙  Τον Κύριον υμνείτε, τα έργα, και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας».

Υπεραγία Θεοτόκε…

Νηδύϊ τον Λόγον υπεδέξω, τον πάντα βαστάζοντα εβάστασας, γάλακτι εξέθρεψας νεύματι τον τρέφοντα την οικουμένην άπασαν, Αγνή, ω ψάλλομεν ˙  Τον Κύριον υμνείτε, τα έργα, και υπερυψούτε, εις πάντας τους αιώνας.

Υπεραγία Θεοτόκε…

Μωσής κατενόησεν εν βάτω το μέγα μυστήριον του τόκου σου ˙ Παίδες προεικόνισαν τούτο εμφανέστατα, μέσον πυρός ιστάμενοι και μη φλεγόμενοι, ακήρατε αγία Παρθένε ˙ όθεν σε υμνούμεν, εις πάντας τους αιώνας.

Υπεραγία Θεοτόκε…

Οι πρώην απάτη γυμνωθέντες στολήν αφθαρσίας ενεδύθημεν τη κυοφορία σου ˙ και οι καθεζόμενοι εν σκότει παραπτώσεων φώς κατωπτεύσαμεν, φωτός κατοικητήριον, Κόρη ˙  όθεν σε υμνούμεν, εις πάντας τους αιώνας.

Δόξα Πατρί…

Νεκροί δια σου ζωοποιούνται ˙ ζωήν γαρ την ενυπόστατον εκύησας ˙ εύλαλοι οι άλαλοι πρώην χρηματίζονται ˙ λεπροί αποκαθαίρονται ˙ νόσοι διώκονται ˙ πνευμάτων αερίων τα πλήθη ήττηνται, Παρθένε, βροτών η σωτηρία.

Και νυν…

Η κόσμω τεκούσα σωτηρίαν, δι’ ης από γης εις ύψος ήρθημεν, χαίροις, Παντευλόγητε, σκέπη και κραταίωμα, τείχος και οχύρωμα των μελοδούντων, Αγνή ˙  Τον Κύριον υμνείτε, τα έργα, και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας.

Και πάλιν: «Παίδας ευαγείς…»

Ωδή θ΄ .  Ο Ειρμός.

«Άπας γηγενής σκιρτάτω, τω πνεύματι λαμπαδοχούμενος ˙ πανηγυριζέτω δε αΰλων Νόων φύσις, γεραίρουσα την ιεράν πανήγυριν της Θεομήτορος, και βοάτω ˙  Χαίροις, παμμακάριστε Θεοτόκε, αγνή, αειπάρθενε».

Υπεραγία Θεοτόκε…

Ίνα σοι πιστοί το Χαίρε κραυγάζωμεν, οι δια σου της χαράς μέτοχοι γενόμενοι της αϊδίου, ρύσαι ημάς πειρασμού, βαρβαρικής αλώσεως και πάσης άλλης πληγής, δια πλήθος, Κόρη, παραπτώσεων επιούσης βροτοίς αμαρτάνουσιν.

Υπεραγία Θεοτόκε…

Ώφθης φωτισμός, ημών και βεβαίωσις ˙  όθεν βοώμέν σοι ˙  Χαίρε, άστρον άδυτον, εισάγον κόσμω τον μέγαν ήλιον ˙  Χαίρε, Εδέμ ανοίξασα την κεκλεισμένην, Αγνή ˙   Χαίρε, στύλε πύρινε, εισάγουσα εις την άνω ζωήν το ανθρώπινον.

Υπεραγία Θεοτόκε…

Στώμεν ευλαβώς εν οίκω Θεού ημών, και εκβοήσωμεν ˙  Χαίρε, κόσμου Δέσποινα ˙ χαίρε, Μαρία, Κυρία πάντων ημών ˙  χαίρε, η μόνη άμωμος εν γυναιξί και καλή ˙  χαίρε, σκεύος, μύρον το ακένωτον επί σε κενωθέν εισδεξάμενον.

Δόξα Πατρί…

Η περιστερά, η τον Ελεήμονα αποκυήσασα, χαίρε, Αειπάρθενε ˙ οσίων πάντων, χαίρε, το καύχημα, των αθλητών στεφάνωμα ˙ χαίρε, απάντων τε των δικαίων θείον εγκαλλώπισμα, και ημών των πιστών το διάσωσμα.

Και νυν…

Φείσαι ο Θεός της κληρονομίας σου, τας αμαρτίας ημών πάσας παραβλέπων νυν, εις τούτο έχων εκδυσωπούσαν σε την επί γης ασπόρως σε κυοφορήσασαν, δια μέγα έλεος θελήσαντα μορφωθήναι, Χριστέ, το αλλότριον.

Και πάλιν: «Άπας γηγενής…»

Κοντάκιον. ΄Ηχος πλ. δ΄ .

Τη υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια, ως λυτρωθείσα των δεινών ευχαριστήρια, αναγράφω σοι η Πόλις σου, Θεοτόκε. Αλλ’ ως έχουσα το κράτος απροσμάχητον, εκ παντοίων με κινδύνων ελευθέρωσον, ίνα κράζω σοι ˙  Χαίρε, Νύμφη Ανύμφευτε.

Στάσις  Α΄

(Η Α΄Στάσις του Ακαθίστου Ύμνου ψάλλεται τη Παρασκευή της Α΄Εβδομάδος των Νηστειών, ήτοι της Μ. Τεσσαρακοστής.)

Άγγελος πρωτοστάτης ουρανόθεν επέμφθη ειπείν τη Θεοτόκω τω Χαίρε (τρις) ˙  και συν τη ασωμάτω φωνή σωματούμενον σε θεωρών, Κύριε, εξίστατο και ίστατο κραυγάζων προς αυτήν τοιαύτα ˙

Χαίρε, δι’ ης η χαρά εκλάμψει ˙  χαίρε δι’ ης η αρά εκλέιψει.

Χαίρε, του πεσόντος Αδάμ η ανάκλησις ˙  χαίρε, των δακρύων της Εύας η λύτρωσις. 

Χαίρε, ύψος δυσανάβατον ανθρωπίνοις λογισμοίς ˙  χαίρε, βάθος δυσθεώρητον και Αγγέλων οφθαλμοίς.

Χαίρε, ότι υπάρχεις Βασιλέως καθέδρα ˙  χαίρε, ότι βαστάζεις τον βαστάζοντα πάντα.

Χαίρε, αστήρ εμφαίνων τον ήλιον ˙  χαίρε, γαστήρ ενθέου σαρκώσεως.

Χαίρε, δι’ ης νεουργείται η κτίσις ˙  χαίρε, δι’ ης βρεφουργείται ο Κτίστης.

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Βλέπουσα η Αγία εαυτήν εν αγνεία, φησί τω Γαβριήλ θαρσαλέως ˙ Το παράδοξόν σου της φωνής δυσπαράδεκτόν μου τη ψυχή φαίνεται. Ασπόρου γαρ συλλήψεως την κύησιν πως λέγεις; κράζων ˙

Αλληλούϊα

Γνώσιν άγνωστον γνώναι η Παρθένος ζητούσα, εβόησε προς τον λειτουργούντα ˙  εκ λαγόνων αγνών υιόν πώς εστι τεχθήναι δυνατόν; λέξον μοι. Προς ην εκείνος έφησεν εν φόβω, πλήν κραυγάζων ούτω ˙

Χαίρε, βουλής απορρήτου μύστις ˙  χαίρε, σιγής δεομένων πίστις.

Χαίρε, των θαυμάτων Χριστού το προοίμιον ˙ χαίρε, των δογμάτων αυτού το κεφάλαιο.

Χαίρε, κλίμαξ επουράνιε, δι’ ης κατέβη ο Θεός ˙  χαίρε, γέφυρα μετάγουσα τους εκ γης προς ουρανόν.

Χαίρε, το των Αγγέλων πολυθρύλητον θαύμα ˙  χαίρε, το των δαιμόνων πολυθρήνητον τραύμα.

Χαίρε, το φως αρρήτως γεννήσασα ˙  χαίρε, το πώς μηδένα διδάξασα.

Χαίρε, σοφών υπερβαίνουσα γνώσιν ˙ χαίρε, πιστών καταυγάζουσα φρένας.

Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Δύναμις του Υψίστου επεσκίασε τότε προς σύλληψιν τη Απειρογάμω ˙  και την εύκαρπον ταύτης νηδύν ως αγρόν υπέδειξεν ηδύν άπασι τοις θέλουσι θερίζειν σωτηρίαν, εν τω ψάλλειν ούτως ˙

Αλληλούϊα

Έχουσα Θεοδόχον η Παρθένος την μήτραν, ανέδραμε προς την Ελισάβετ ˙  το δε βρέφος εκείνης ευθύς επιγνόν τον ταύτης ασπασμόν έχαιρε ˙  και άλμασιν ως άσμασιν, εβόα προς την Θεοτόκον ˙

Χαίρε, βλαστού αμαράντου κλήμα ˙ χαίρε, καρπού ακηράτου κτήμα.

Χαίρε, γεωργόν γεωργούσα φιλάνθρωπον ˙  χαίρε, φυτουργόν της ζωής ημών φύουσα.

Χαίρε, άρουρα βλαστάνουσα ευφορίαν οικτιρμών ˙  χαίρε, τράπεζα βαστάζουσα ευθηνίαν ιλασμών.

Χαίρε, ότι λειμώνα της τρυφής αναθάλλεις ˙  χαίρε, ότι λιμένα των ψυχών ετοιμάζεις.

Χαίρε, δεκτόν πρεσβείας θυμίαμα ˙  χαίρε, παντός του κόσμου εξίλασμα.

Χαίρε, Θεού προς θνητού ευδοκία ˙  χαίρε, θνητών προς Θεόν παρρησία.

Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Ζάλην ένδοθεν έχων λογισμών αμφιβόλων, ο σώφρων Ιωσήφ εταράχθη, προς την άγαμόν σε θεωρών και κλεψίγαμον υπονοών, ΄Αμεμπτε ˙  μαθών δε σου την σύλληψιν εκ Πνεύματος Αγίου, έφη ˙

Αλληλούϊα.

Στάσις Β΄

(Η Β΄Στάσις του Ακαθίστου Ύμνου ψάλλεται τη Παρασκευή της Β΄Εβδομάδος των Νηστειών.)

Ήκουσαν οι ποιμένες των Αγγέλων υμνούντων την ένσαρκον Χριστού παρουσίαν ˙  και δραμόντες ως προς ποιμένα, θεωρούσι τούτον ως αμνόν άμωμον εν τη γαστρί Μαρίας βοσκηθέντα, ην υμνούντες είπον ˙

Χαίρε, αμνού και ποιμένος μήτηρ ˙ χαίρε, αυλή λογικών προβάτων.

Χαίρε, αοράτων εχθρών αμυντήριον ˙  χαίρε, παραδείσου θυρών ανοικτήριον.

Χαίρε, ότι τα ουράνια συναγάλλεται τη γή ˙ χαίρε, ότι τα επίγεια συγχορεύει ουρανοίς.

Χαίρε, των Αποστόλων το ασίγητον στόμα ˙ χαίρε, των αθλοφόρων το ανίκητον θάρσος.

Χαίρε, στερρόν της πίστεως έρεισμα ˙  χαίρε, λαμπρόν της χάριτος γνώρισμα.

Χαίρε, δι’  ης εγυμνώθη ο άδης ˙  χαίρε, δι’  ης ενεδύθημεν δόξαν.

Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Θεοδρόμον αστέρα θεωρήσαντες μάγοι, τη τούτου ηκολούθησαν αίγλη ˙  και ως λύχνον κρατούντες αυτόν, δι’ αυτού ηρεύνων κραταιόν Άνακτα ˙  και φθάσαντες τον άφθαστον εχάρησαν, αυτώ βοώντες ˙

Αλληλούϊα.

Ιδον παίδες Χαλδαίων, εν χερσί της Παρθένου, τον πλάσαντα χειρί τους ανθρώπους ˙  και Δεσπότην νοούντες αυτόν, ει και δούλου έλαβε μορφήν, έσπευσαν τοις δώροις θεραπεύσαι και βοήσαι τη Ευλογημένη ˙

Χαίρε, αστέρος αδύτου Μήτηρ ˙  χαίρε, αυγή μυστικής ημέρας.

Χαίρε, της απάτης την κάμινον σβέσασα ˙   χαίρε, της Τριάδος τους μύστας φωτίζουσα.

Χαίρε τύραννον απάνθρωπον εκβαλούσα της αρχής ˙  χαίρε Κύριον φιλάνθρωπον επιδείξασα Χριστόν.

Χαίρε, η της βαρβάρου λυτρουμένη θρησκείας ˙ χαίρε, η του βορβόρου ρυομένη των έργων.

Χαίρε, πυρός προσκύνησιν παύσασα ˙ χαίρε, φλογός παθών απαλλάττουσα.

Χαίρε, πιστών οδηγέ σωφροσύνης ˙ χαίρε, πασών γενεών ευφροσύνη.

Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Κήρυκες θεοφόροι γεγονότες οι μάγοι, υπέστρεψαν εις την Βαβυλώνα ˙  εκτελέσαντές σου τον χρησμόν και κηρύξαντές σε τον Χριστόν άπασιν, αφέντες τον Ηρώδην, ως ληρώδη μη ειδότα ψάλλειν ˙

Αλληλούϊα.

Λάμψας εν τη Αιγύπτω φωτισμόν αληθείας, εδίωξας του ψεύδους το σκότος ˙   τα γαρ είδωλα ταύτης, Σωτήρ, μη ενέγκαντά σου την ισχύν πέπτωκεν ˙  οι τούτων δε ρυσθέντες εβόων προς την Θεοτόκον ˙

Χαίρε, ανόρθωσις των ανθρώπων ˙ χαίρε, κατάπτωσις των δαιμόνων.

Χαίρε, της απάτης την πλάνην πατήσασα. ˙  χαίρε, των ειδώλων τον δόλον ελέγξασα.

Χαίρε, θάλασσα ποντίσασα Φαραώ τον νοητόν ˙   χαίρε, πέτρα η ποτίσασα τους διψώντας την ζωήν.

Χαίρε, πύρινε στύλε, οδηγών τους εν σκότει ˙  χαίρε, σκέπη του κόσμου, πλατυτέρα νεφέλης.

Χαίρε, τροφή του μάννα διάδοχε ˙   χαίρε, τρυφής αγίας διάκονε.

Χαίρε, η Γή της Επαγγελίας ˙   χαίρε, εξ ης ρέει μέλι και γάλα.

Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Μέλλοντος Συμεώνος του παρόντος αιώνος μεθίστασθαι του απατεώνος, επεδόθης ως βρέφος αυτώ, αλλ’ εγνώσθης τούτω και Θεός τέλειος ˙   διόπερ εξεπλάγη σου την άρρητον σοφίαν, κράζων ˙

Αλληλούϊα.

Στάσις Γ΄

(Η Γ΄Στάσις του Ακαθίστου Ύμνου ψάλλεται τη Παρασκευή της Γ΄Εβδομάδος των Νηστειών.)

Νέαν έδειξεν κτίσιν, εμφανίσας ο Κτίστης, υμίν τοίς υπ’ αυτού γενομένοις,  εξ ασπόρου βλαστήσας γαστρός και φυλάξας ταύτην ώσπερ ην άφθορον ˙  ίνα το θαύμα βλέποντες, υμνήσωμεν αυτήν, βοώντες ˙

Χαίρε, το άνθος της αφθαρσίας ˙  χαίρε, το στέφος της εγκρατείας.

Χαίρε, αναστάσεως τύπον εκλάμπουσα ˙  χαίρε, των Αγγέλων τον βίον εμφαίνουσα.

Χαίρε, δένδρον αγλαόκαρπον, εξ’ ου τρέφονται πιστοί ˙  χαίρε, ξύλον ευσκιόφυλλον, υφ’ ου σκέπονται πολλοί.

Χαίρε, κυοφορούσα οδηγόν πλανωμένοις ˙  χαίρε, απογεννώσα λυτρωτήν αιχμαλώτοις.

Χαίρε, Κριτού δικαίου δυσώπησις ˙  χαίρε, πολλών πταιόντων συγχώρησις.

Χαίρε, στολή των γυμνών παρρησίας ˙  χαίρε, στοργή πάντα πόθον νικώσα.

Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Ξένον τόκον ιδόντες, ξενωθώμεν του κόσμου, τον νούν εις ουρανόν μεταθέντες ˙  δια τούτο γαρ ο υψηλός Θεός επί της γης εφάνη ταπεινός άνθρωπος ˙  βουλόμενος ελκύσαι προς το ύψος τους αυτώ βοώντας ˙

Αλληλούϊα.

Όλος ην εν τοις κάτω, και των άνω ουδόλως απήν, ο απερίγραπτος Λόγος ˙  συγκατάβασις γαρ θεϊκή, ου μετάβασις δε τοπική γέγονε ˙ και τόκος εκ Παρθένου θεολήπτου ακουούσης ταύτα ˙

Χαίρε, Θεού αχωρήτου χώρα ˙  χαίρε, σεπτού μυστηρίου θύρα.

Χαίρε, των απίστων αμφίβολον άκουσμα ˙ χαίρε, των πιστών αναμφίβολον καύχημα.

Χαίρε, όχημα πανάγιον του επί των Χερουβίμ ˙ χαίρε, οίκημα πανάριστον του επί των Σεραφείμ.

Χαίρε, η ταναντία εις ταυτό αγαγούσα ˙ χαίρε, η παρθενίαν και λοχείαν ζευγνύσα.

Χαίρε, δι’ ης ελύθη παράβασις ˙ χαίρε, δι’ ης ηνοίχθη Παράδεισος.

Χαίρε, η κλείς της Χριστού βασιλείας ˙ χαίρε, ελπίς αγαθών αιωνίων.

Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Πάσα φύσις Αγγέλων κατεπλάγη το μέγα της σης ενανθρωπήσεως έργον ˙ τον απρόσιτον γαρ, ως Θεόν, εθεώρει πάσι προσιτόν άνθρωπον, ημίν μεν συνδιάγοντα, ακούοντα δε παρά πάντων ούτως ˙

Αλληλούϊα

Ρήτορας πολυφθόγγους ως ιχθύας αφώνους ορώμεν επί σοι, Θεοτόκε ˙  απορούσι γαρ λέγειν το πως και Παρθένος μένεις και τεκείν ίσχυσας ˙  ημείς δε το μυστήριον θαυμάζοντες, πιστώς βοώμεν ˙

Χαίρε, σοφίας Θεού δοχείον ˙  χαίρε, προνοίας αυτού ταμείον.

Χαίρε, φιλοσόφους ασόφους δεικνύουσα ˙ χαίρε, τεχνολόγους αλόγους ελέγχουσα.

Χαίρε, ότι εμωράνθησαν οι δεινοί συζητηταί ˙ χαίρε, ότι εμαράνθησαν οι των μύθων ποιηταί.

Χαίρε, των Αθηναίων τας πλοκάς διασπώσα ˙ χαίρε, των αλιέων τας σαγήνας πληρούσα.

Χαίρε, βυθού αγνοίας εξέλκουσα ˙ χαίρε, πολλούς εν γνώσει φωτίζουσα.

Χαίρε, ολκάς των θελόντων σωθήναι ˙ χαίρε, λιμήν των του βίου πλωτήρων.

Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Σώσαι θέλων τον κόσμον ο των όλων Κοσμήτωρ, προς τούτον αυτεπάγγελτος ήλθε ˙ και Ποιμήν υπάρχων ως Θεός, δι’ ημάς εφάνη καθ’ ημάς άνθρωπος ˙ ομοίω γαρ το όμοιον καλέσας, ως Θεός ακούει.

Αλληλούϊα

Στάσις Δ΄

(Η Δ΄Στάσις του Ακαθίστου Ύμνου ψάλλεται τη Παρασκευή της Δ΄Εβδομάδος των Νηστειών.)

Τείχος ει των παρθένων, Θεοτόκε Παρθένε, και πάντων των εις σε προστρεχόντων ˙ ο γαρ του ουρανού και της γης κατεσκεύασέ σε Ποιητής,΄Αχραντε, οικήσας εν τη μήτρα σου, και πάντας σοι προσφωνείν διδάξας ˙

Χαίρε, η στήλη της παρθενίας ˙ χαίρε η πύλη της σωτηρίας.

Χαίρε, αρχηγέ νοητής αναπλάσεως ˙ χαίρε, χορηγέ θεϊκής αγαθότητος.

Χαίρε, σύ γαρ ανεγέννησας τους συλληφθέντας αισχρώς ˙ χαίρε, σύ γαρ ενουθέτησας τους συληθέντας τον νούν.

Χαίρε, η τον φθορέα των φρενών καταργούσα ˙ χαίρε, η τον σπορέα της αγνείας τεκούσα.

Χαίρε, παστάς ασπόρου νυμφεύσεως ˙ χαίρε, πιστούς Κυρίω αρμόζουσα.

Χαίρε, καλή κουροτρόφε παρθένων ˙ χαίρε, ψυχών νυμφοστόλε αγίων.

Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Ύμνος άπας ηττάται, συνεκτείνεσθαι σπεύδων τω πλήθει των πολλών οικτιρμών σου ˙ ισαρίθμους γαρ τη ψάμμω ωδάς αν προσφέρωμέν σοι, Βασιλεύ Άγιε, ουδέν τελούμεν άξιον, ων δέδωκας ημίν τοις σοι βοώσιν ˙

Αλληλούϊα.

Φωτοδόχον λαμπάδα, τοις εν σκότει φανείσαν, ορώμεν την αγίαν Παρθένον ˙  το γαρ άϋλον άπτουσα φως, οδηγεί προς γνώσιν θεϊκήν άπαντας, αυγή τον νούν φωτίζουσα, κραυγή δε τιμωμένη ταύτα˙

Χαίρε, ακτίς νοητού Ηλίου ˙ χαίρε, βολίς του αδύτου φέγγους.

Χαίρε, αστραπή τας ψυχάς καταλάμπουσα ˙ χαίρε, ως βροντή τους εχθρούς καταπλήττουσα.

Χαίρε, ότι τον πολύφωτον ανατέλλεις φωτισμόν ˙ χαίρε, ότι τον πολύρρητον αναβλύζεις ποταμόν.

Χαίρε, της κολυμβήθρας ζωγραφούσα τον τύπον ˙ χαίρε, της αμαρτίας αναιρούσα τον ρύπον.

Χαίρε, λουτήρ εκπλύνων συνείδησιν ˙ χαίρε, κρατήρ κιρνών αγαλλίασιν.

Χαίρε, οσμή της Χριστού ευωδίας ˙ χαίρε, ζωή μυστικής ευωχίας.

Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Χάριν δούναι θελήσας οφλημάτων αρχαίων ο πάντων χρεωλύτης ανθρώπων, επεδήμησε δι’ εαυτού προς τους αποδήμους της αυτού χάριτος ˙ και σχίσας το χειρόγραφον, ακούει παρά πάντων ούτως ˙

Αλληλούϊα

Ψάλλοντές σου τον τόκον, ανυμνούμεν σε πάντες ως έμψυχον ναόν, Θεοτόκε ˙ εν τη ση γαρ οίκησας γαστρί ο συνέχων πάντα τη χειρί Κύριος, ηγίασεν, εδόξασεν, εδίδαξε βοάν σοι πάντας ˙

Χαίρε, σκηνή του Θεού και Λόγου ˙ χαίρε, Αγία αγίων μείζων.

Χαίρε, κιβωτέ χρυσωθείσα τω Πνεύματι ˙ χαίρε, θησαυρέ της ζωής αδαπάνητε.

Χαίρε, τίμιον διάδημα βασιλέων ευσεβών ˙ χαίρε, καύχημα σεβάσμιον ιερέων ευλαβών.

Χαίρε, της Εκκλησίας ο ασάλευτος πύργος ˙ χαίρε, της βασιλείας το απόρθητον τείχος.

Χαίρε, δι’ ης εγείρονται τρόπαια ˙ χαίρε, δι’ ης εχθροί καταπίπτουσι.

Χαίρε, χρωτός του εμού θεραπεία ˙ χαίρε, ψυχής της εμής σωτηρία.

Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Ω πανύμνητε Μήτερ, η τεκούσα τον πάντων αγίων αγιώτατον Λόγον (τρις) ˙ δεξαμένη την νυν προσφοράν, από πάσης ρύσαι συμφοράς άπαντας, και της μελλούσης λύτρωσαι κολάσεως τους συμβοώντας ˙

Αλληλούϊα.

Και πάλιν τον πρώτον οίκον:

Άγγελος πρωτοστάτης ουρανόθεν επέμφθη ειπείν τη Θεοτόκω τω Χαίρε ˙  και συν τη ασωμάτω φωνή σωματούμενον σε θεωρών, Κύριε, εξίστατο και ίστατο κραυγάζων προς αυτήν τοιαύτα ˙

Χαίρε, δι’ ης η χαρά εκλάμψει ˙  χαίρε δι’ ης η αρά εκλέιψει.

Χαίρε, του πεσόντος Αδάμ η ανάκλησις ˙  χαίρε, των δακρύων της Εύας η λύτρωσις. 

Χαίρε, ύψος δυσανάβατον ανθρωπίνοις λογισμοίς ˙  χαίρε, βάθος δυσθεώρητον και Αγγέλων οφθαλμοίς.

Χαίρε, ότι υπάρχεις Βασιλέως καθέδρα ˙  χαίρε, ότι βαστάζεις τον βαστάζοντα πάντα.

Χαίρε, αστήρ εμφαίνων τον ήλιον ˙  χαίρε, γαστήρ ενθέου σαρκώσεως.

Χαίρε, δι’ ης νεουργείται η κτίσις ˙  χαίρε, δι’ ης βρεφουργείται ο Κτίστης.

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Ακολούθως ψάλλεται το

Κοντάκιον. Ήχος πλ. δ΄.

Τη υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια,΄ως λυτρωθείσα των δεινών ευχαριστήρια, αναγράφω σοι η Πόλις σου, Θεοτόκε. Αλλ’ ως έχουσα το κράτος απροσμάχητον, εκ παντοίων με κινδύνων ελευθέρωσον, ίνα κράζω σοι ˙  Χαίρε, Νύμφη Ανύμφευτε.

Ο Αναγνώστης:

 Τρισάγιον. Δόξα Πατρί. Και νυν. Παναγία Τριάς. Δόξα Πατρί. Και νυν.  Πάτερ ημών…  Ο Ιερεύς: Ότι σου εστίν η βασιλεία… Ο Αναγνώστης:  Αμήν.

Το Κοντάκιον.  Κύριε ελέησον (μ΄). Ακολούθως λέγει:

Ο εν παντί καιρώ και πάση ώρα, εν ουρανώ και επί γης προσκυνούμενος και δοξαζόμενος, Χριστός ο Θεός, ο μακρόθυμος, ο πολυέλαιος, ο πολυεύσπλαχνος, ο τους δικαίους αγαπών και τους αμαρτωλούς ελεών, ο πάντας καλών προς σωτηρίαν δια της επαγγελίας των μελλόντων αγαθών ˙ αυτός, Κύριε, πρόσδεξαι και ημών τη ώρα ταύτη τας εντεύξεις, και ίθυνον την ζωήν ημών προς τας εντολάς σου. Τας ψυχάς ημών αγίασον, τα σώματα άγνισον, τους λογισμούς διόρθωσον, τας εννοίας κάθαρον, και ρύσαι ημάς από πάσης θλίψεως, κακών και οδύνης.  Τείχισον ημάς αγίοις σου Αγγέλοις, ίνα, τη παρεμβολή αυτών φρουρούμενοι και οδηγούμενοι, καταντήσωμεν εις την ενότητα της πίστεως, και εις την επίγνωσιν της απροσίτου δόξης ˙ οτι ευλογητός ει, εις τους αιώνας των αιώνων.  Αμήν.

Εν συνεχεία λέγει: Κύριε, ελέησον (τρις). Δόξα Πατρί. Και νυν. Την τιμιωτέραν…  Εν ονόματι Κυρίου, ευλόγησον, Πάτερ. Ο Ιερεύς:

Ο Θεός οικτειρήσαι ημάς και ευλογήσαι ημάς. Επιφάναι το πρόσωπον αυτού εφ’ ημάς και ελεήσαι ημάς.

Είτα λέγεται υπό του Αναγνώστου η εξής

Ευχή

εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον

Άσπιλε, αμόλυντε, άφθορε, άχραντε, αγνή Παρθένε, θεόνυμφε Δέσποινα ˙ η Θεόν Λόγον τοις ανθρώποις τη παραδόξω σου κυήσει ενώσασα και την απωσθείσαν φύσιν του γένους ημών τοις ουρανίοις συνάψασα ˙  η των απηλπισμένων μόνη ελπίς και των πολεμουμένων βοήθεια ˙ η ετοίμη αντίληψις των εις σε προστρεχόντων και πάντων των Χριστιανών το καταφύγιον ˙ μη βδελύξη με τον αμαρτωλόν, τον εναγή, τον εσχροίς λογισμοίς και λόγοις και πράξεσιν όλον εμαυτόν αχρειώσαντα και τη των ηδονών του βίου ραθυμία γνώμη δούλον γενόμενον. Αλλ’ ως του φιλανθρώπου Θεού Μήτηρ, φιλανθρώπως σπλασχνίσθητι επ’  εμοί τω αμαρτωλώ και ασώτω και δέξαι μου την εκ ρυπαρών χειλέων προσφερομένην σοι δέησιν ˙ και τον σον Υιόν και ημών Δεσπότην και Κύριον, τη μητρική σου παρρησία χρωμένη, δυσώπησον, ίνα ανοίξη καμοί τα φιλάνθρωπα σπλάχνα της αυτού αγαθότητος ˙ και, παριδών μου τα αναρίθμητα πταίσματα, επιστρέψη με προς μετάνοιαν και των αυτού εντολών εργάτην δόκιμον αναδείξη με.  Και πάρεσό μοι αεί ως ελεήμων και συμπαθής και φιλάγαθος ˙ εν μεν τω παρόντι βίω θερμή προστάτις και βοηθός, τας των εναντίων εφόδους αποτειχίζουσα και προς σωτηρίαν καθοδηγούσα με ˙ και εν τω καιρώ της εξόδου μου την αθλίαν μου ψυχήν περιέπουσα και τας σκοτεινάς όψεις των πονηρών δαιμόνων πόρρω αυτής απελαύνουσα ˙ εν δε τη φοβερά ημέρα της Κρίσεως, της αιωνίου με ρυομένη κολάσεως και της απορρήτου δόξης του σου Υιού και Θεού ημών κληρονόμον με αποδεικνύουσα ˙  ης και τύχοιμι, Δέσποινά μου, Υπεραγία Θεοτόκε, δια της σης μεσιτείας και αντιλήψεως ˙ χάριτι και φιλανθρωπία του μονογενούς σου Υιού, του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού ˙  ω πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις, συν τω ανάρχω αυτού Πατρί, και  τω παναγίω, και αγαθώ και ζωοποιώ αυτού Πνεύματι, νυν και αεί, και εις τους αιώνας των αιώνων.  Αμήν.

Ευχή εις τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν

Και δος ημίν, Δέσποτα, προς ύπνον απιούσιν, ανάπαυσιν σώματος και ψυχής ˙ και διαφύλαξον ημάς από του ζοφερού ύπνου της αμαρτίας και από πάσης σκοτεινής και νυκτερινής ηδυπαθείας.  Παύσον τας ορμάς των παθών, σβέσον τα πεπυρωμένα βέλη του πονηρού, τα καθ’  ημών δολίως κινούμενα ˙ τας της σαρκός ημών επαναστάσεις κατάστειλον και πάν γεώδες και υλικόν ημών φρόνημα κοίμισον.  Και δώρησαι ημίν, ο Θεός, γρήγορον νούν, σώφρονα λογισμόν, καρδίαν νήφουσαν, ύπνον ελαφρόν, και πάσης σατανικής φαντασίας απηλλαγμένον.  Διανάστησον δε ημάς εν τω καιρώ της προσευχής εστηριγμένους εν ταις εντολαίς σου και την μνήμην των σων κριμάτων εν εαυτοίς απαράθραυστον έχοντας. Παννύχιον ημίν την σην δοξολογίαν χάρισαι, εις το υμνείν και ευλογείν και δοξάζειν το πάντιμον και μεγαλοπρεπές όνομά σου, του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων.  Αμήν.

Υπερένδοξε, Αειπάρθενε, ευλογημένη Θεοτόκε, προσάγαγε την ημετέραν προσευχήν τω Υιώ σου και Θεώ ημών και αίτησαι, ίνα σώση δια σου τας ψυχάς ημών.

Η ελπίς μου ο Πατήρ, καταφυγή μου ο Υιός, σκέπη μου το Πνεύμα το ΄Αγιον. Τριάς Αγία, δόξα σοι.

Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι ˙ Μήτερ του Θεού, φύλαξόν με υπό την σκέπην σου.

Κατά την Α΄ Εβδομάδα των Νηστειών αναγινώσκεται το Ευαγγέλιον της Παννυχίδος (Ιωάν. ιε ΄, 1 – 7).  Είτα ο Ιερεύς ποιεί απόλυσιν και προ του «Δι΄ευχών…» λέγει:

Ευξώμεθα υπέρ ειρήνης του κόσμου.

Υπέρ των ευσεβών και ορθοδόξων χριστιανών.

Υπέρ ευοδώσεως και ενισχύσεως του φιλοχρίστου ημών στρατού.

Υπέρ του Αρχιεπισκόπου ημών ....... και πάσης της εν Χριστώ ημών αδελφότητος.

Υπέρ των απολειφθέντων πατέρων και αδελφών ημών.

Υπέρ των διακονούντων και διακονησάντων ημίν.

Υπέρ των μισούντων και αγαπώντων ημάς.

Υπέρ των εντειλαμένων ημίν τοις αναξίοις εύχεσθαι υπέρ αυτών.

Υπέρ αναρρύσεως των αιχμαλώτων.

Υπέρ των εν θαλάσση καλώς πλεόντων.

Υπέρ των εν ασθενείαις κατακειμένων.

Ευξώμεθα και υπέρ ευφορίας των καρπών της γης.

Και υπέρ πάντων των προαναπαυσαμένων πατέρων και αδελφών ημών, των ενθάδε ευσεβώς κειμένων και απανταχού Ορθοδόξων. 

Είπωμεν και υπέρ αυτών το, Κύριε, ελέησον ˙ Κύριε, ελέησον ˙ Κύριε ελέησον.

Είτα ψάλλεται το εξής

Θεοτόκιον. Ήχος γ΄.

Την ωραιότητα της παρθενίας σου και το υπέρλαμπρον το της αγνείας σου ο Γαβριήλ καταπλαγείς, εβόα σοι, Θεοτόκε ˙ Ποίον σοι εγκώμιον προσαγάγω επάξιον;  τι δε ονομάσω σε;  απορώ και εξίσταμαι. Διό, ως προσετάγην, βοώ σοι ˙  Χαίρε, η Κεχαριτωμένη.

Ο Ιερεύς: «Δι’  ευχών…»