Σπουδή στον αββά Ισαάκ τον Σύρο. Με τον αρχι. Σαράντη Σαράντο.

Απομαγνητοφωνημένη εκπομπή από τον σταθμό της εκκλησίας Ελλάδος 13/07/2008

Στή σημερινή μας ἐκπομπή, μετά τήν ἀναφορά τήν ἐκτεταμένη θά λέγαμε πού κάναμε γιά τόν ἅγιο Ἰσαάκ τόν Σύρο, ἐκτεταμένη περισσότερο γύρω ἀπό τό ἔργο του καί λιγότερο γύρω ἀπό τή ζωή του συνεχίζουμε στό ἔργο.  Τό ἔργο τό συγγραφικό τό ἔργο πού μᾶς ἄφησε ὡς πολιτιμότατη περιουσία πνευματική διότι τόσο οἱ ἀγιορείτες πατέρες ὅσο καί γενικά τό χριστεπώνυμο πλήρωμα θεωρεῖ τό ἁββά Ἰσαάκ τόν Σύρο ὄχι μόνο τόν πρίτανη τῶν ἀσκητῶν πατέρων ἀλλά καί τό σοφό καθοδηγό γιά κάθε πιστό Χριστιανό.  Ἀναφέραμε στήν προηγούμενη ἐκπομπή μας τήν εἰσαγωγή αὐτοῦ τοῦ ἐπιγράμματος περί σιωπῆς καί ἠσυχίας. 

Καί συνεχίζουμε βέβαια τό ἔργο αὐτό περί σιωπῆς καί ἠσυχίας διότι θά πρέπει νά συνειδητοποιήσουμε ἀγαπητοί ἀκροατές ὅτι μᾶς χρειάζεται αὐτή ἡ σιωπή καί  ἡ ἠσυχία νά μπορέσουμε νά κατανοήσουμε νά γνωρίσουμε τόν ἑαυτό μας μέσα στή σιωπή καί τήν ἠσυχία διότι ὁ πληθωρικός ἐξωτερικός λόγος μάς ἐγκλωβίζει σ’ ἕναν ἐντελῶς κοσμικό τρόπο ζωῆς καί μᾶς ἀφαιρεῖ κάθε ἰκμάδα πνευματικῆς ζωῆς καί κάθε διάθεση νά γνωρίσουμε τόν ἑαυτό μας νά γνωρίσουμε τά πάθη μας καί νά προβοῦμε στόν νηπτικό ἀσκητικό ἀγώνα γιά τή κάθαρσή μας καί τήν ἔνωση μέ τό Χριστό. 

Σέ πολλές περιπτώσεις ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας παρατηροῦμε μιά βαθειά ἠσυχαστική διάθεση καί μιά σιωπή πού ἐπιβάλει ὁ ἴδιος ὁ Θεός Πατέρας  ἤ ὁ Υἱός ἤ ὁ Παράκλητος μέ σκοπό βέβαια ἡ Ὀρθόδοξη θεολογία μας ἡ Ἐκκλησιολογία μας καί ἡ Ανθρωπολογία ἡ Θεανθρωπολογία ἡ Χριστιανική νά τρανώνεται ἀπό τή βαθειά καί μυστική Τριαδική Πνευματικότητα.  Συνεχίζουμε τό κείμενο πού ἀφήσαμε στό προηγούμενο θέμα μας. 

«Δια τοῦτο καί τήν Εὔαν εὐθεώς οὖτος κατέκρινε, καί διέσυρε. Καί ἡ Εὔα αὖθις τόν ὄφιν.  Ταύταις, ἐπίσης τοῖς προπάτορσι καί ὁ αἱμοβόρος υἱός αὐτῶν Κάιν ὁ ἀδελφοκτόνος, ταῖς παγῖσιν τοῦ Σατάν συλληφθείς, μετά τό κακῶς προσενέγκαι, καί τόν φόνον τελέσαι, ἐξεταζόμενος, λαθεῖν ἐσπούδαζε τόν
ἀλάθητον Κύριον ἀναιδῶς ὁ τάλας φθεγγόμενος μάταια, καί ψευδόμενος πρός τόν ὕψιστον». 

Μᾶς ἀναφέρει λοιπόν τό κείμενο αὐτό τό ἐπίγραμμα αὐτό ὅτι μετά ἀπό τήν πτώση τῶν πρωτοπλάστων ἀμέσως ὁ Ἀδάμ ἔριξε τίς εὐθύνες στήν Εὐα καί ἐνῶ μέχρι ἐκείνη τή στίγμή τῆς παρακοῆς θεωροῦσε τή σύντροφό του τή σύζηγό του ὡς ἐκλεκτό δημιούργημα τοῦ Θεοῦ μετά ἀπό τόν ἐγκλωβισμό τους στήν ἁμαρτία τήν ὀνομάζει μέ τήν ἀντωνυμία αὐτή «αὔτη ἦν δέδοκάς μοι αὐτή μέ παρέσυρε» καί ἡ Εὐα στή συνέχεια θεωρεῖ ὡς αἴτιο τῆς παρακοῆς τόν ὄφι Χάνετε ἡ αὐτογνωσία καί τοῦ Ἀδάμ καί τῆς Εὔας καί οἱ εὐθύνες ἐπιρρίπτονται πέραν τοῦ εὐαυτοῦ τους καί αὐτό ἀγαπητοί ἀκροατές παθαίνουμε ὅλοι μας. 

Ἀκριβῶς τό ἴδιο συνέβει  μᾶς λέγει ἐδῶ ὁ ἀνώνυμος συγγραφέας καί στά παιδιά τοῦ Ἀδάμ καί τῆς Εὔας κληροδοτήται τό ἁμάρτημα ἡ μεταπτωτική κατάσταση καί ὁ αἰμοβόρος υἱός τοῦ Ἀδάμ καί τῆς Εὔας ἔτσι ὀνομάζει ὁ Κάιν γίνεται ἀδελφοκτόνος πέφτει στίς παγίδες τοῦ σατανά καί ἐνῶ προσπαθεῖ νά προσφέρει τή θυσία του ἐνῶ θέλει νά ἀναφερθεῖ στό Θεό ἐνῶ ἐπιθυμεῖ νά ἐπικοινωνήσει μέ τό Θεό ὅμως καταλαβαίνει ὅτι αὐτή ἡ προσφορά του δέ γίνεται δεκτή ἀπό τό Θεό, ζηλεύει τόν ἀδελφό του τόν Ἄβελ τοῦ ὁποίου τήν θυσία τήν προσευχή τήν ἀναφορά κάνει δεκτή ὁ Θεός καί θεωρεῖ τόν ἀλάθητο

Κύριο ὁ τάλας λέει ὁ ταλαίπωρος Κάιν θεωρεῖ τόν ἀλάθητο Κυριο ἀναιδῶς καί ψευδῶς συμπεριφερόμενος τόν θεωρεῖ ὡς αἴτιο τῆς ἀδικίας, τή δική του θυσία δέν τήν δέχεται, ἐνῶ δέχεται τοῦ ἀδελφοῦ του καί τρέπεται στή δολοφονία.  «Σύ δέ ὦ ἀκροατά εὐσεβέστατε» λέει ὁ σύγγραφέας «ὅρα τόν φιλάνθρωπον Κύριον, ὅς οὐκ ἐν τῷ εὐεργετεῖν ἡμᾶς φιλάνθρωπος δείκνυται, ἀλλά δή καί ἐν αὐτῷ τῷ καιρῷ, ἐν ᾦ παρπικραίνομεν αὐτόν, καί παροργίζομεν, πῶς μακροθύμως φέρει τά ἡμῶν ἀνομήματα».  Λέει τώρα πρόσεξε ἀναφερόμενος σέ κάθε αναγνώστη πῶς ὁ φιλάνθρωπος Θεός ἀκόμα καί ὅταν ἐμεῖς πικραίνουμε τόν Θεό καί τον παροργίζουμε μέ πόση μακροθυμία ὑποφέρει τά δικά μας ἁμαρτήματα καί τή δική μας ἀσέβεια πρός αὐτόν.  

«Καίποτε ἐάν ἴσως παιδεύσῃ» καί ἀν κάποτε θελήσει νά μᾶς ἐκπαιδεύσει νά μᾶς προσφέρει παιδεία, παιδαγωγία «πῶς εὐσπλάχνως παιδεύει» παρατηρήστε λέει μέ πόση εὐσπλαχνία μᾶς παιδεύει.  «Τοῦ Κάιν γάρ τῆς ἀληθείας καταψευδομένου, αὐτός ἔτι ἀνέχεται καί χρηστεύεται, καί οὐ καίει τοῦτον εὐθύς, ἀλλά πανσόφως παιδεύει μᾶλλον μετανοεῖν, οὐ μήν ἀντιλέγειν, καί τῷ ψεύδει ἀναιδῶς θρασύνεσθαι καί ἑπαίρεσθαι».  Λέγει λοιπόν ὅτι παρατηρήσθε ὅτι ἑνώ θά μποροῦσε ὁ Θεός ἀμέσως νά κατακαύσει τόν Κάιν ὁ ὁποῖος συμπεριφέρεται πρός τό Θεό μέ τόση ἀναίδεια καί μέ τόσο θράσος καί μέ τόση ἔπαρση καί ἀντιλέγει στό Θεό ὅμως ὁ Θεός πανσόφως τόν ἐκπαιδεύει τόν παιδαγωγεῖ πρός τήν μετάνοια.

«Διό καί φησί πρός αὐτόν ἥμαρτες;  ἡσύχασον»(Γεν. δ΄ ζ΄)«τουτέστι μή ἀναιδεύον ἔτι, μή προστίθει τοῖς μώλωψι τραύματα· ἡσύχασον, καί ἐπίγνωθι καθ’ ἑαυτόν τί πέπραχας…».  Λέει λοιπόν ὁ Θεός στή Γέννεση στή Π.Δ. ἀφοῦ ἁμάρτησες ἡσύχασε μήν προσθέτεις ἀκόμα καί ἄλλη ἀναίδεια καί μήν θέλεις στά τραύματά σου νά προσθέσεις καί ἄλλους μώλωπας ἄλλα τραύματα.  Ἠσύχασε καί πρόσεχε τόν ἑαυτό σου γιάνά καταλάβεις τί πέπραχας τί ἔχεις κάνει, τί ἔχεις διαπράξει.  Τό πέπραχας εἶναι Παρακείμενος τοῦ πράττω καί ὁ παρακείμ δηλώνει μία πράξη πού ξεκίνησε κάποτε καί τά ἀποτελέσματά της ἐξακολουθοῦν νά ὑπάρχουν μέχρι σήμερα.  Αὐτός ὁ Παρακείμενος δηλώνει τή παγκόσμια μεταπτωτική κατάσταση πού ξεκίνησε ἀπό τούς πρωτοπλάστους, διήλθε μέσω τῶν τέκνων καί τῶν πρώτων ἀπογόνων τους καί φτάνει βέβαια αὐτή  ἡ κατάσταση μέχρι σήμερα.  Ἄριστος ὁ συγγραφέας ψυχολόγος καί πνευματικός πατέρας προσπαθεῖ νά μᾶς συνετήσει μέσα ἀπό τήν ἱστορία αὐτή καί τήν ἀνάλυση τῶν πράξεων τῶν πρωτοπλάστων καί τῶν τέκνων τους.

«Καί μετά τήν ἐπίγνωσιν, μετανόει ἐφ’ οἷς ἥμαρτες».

Καί ἀφοῦ καταλάβεις ἀφοῦ ἀποκτήσεις ἐπίγνωση τί ἔκανες μετανόησε γιαυτά πού ἁμάρτησες, μέ τό φόνο δηλαδή πού ἔκανες τοῦ ἀδελφοῦ σου. 

«Ὁρᾷς ὦ φιλήσυχε ἀκροατά, πῶς ἀπάντων πρώτιστος διδάσκαλος καθέστηκεν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, πρός μετάνοιαν ὁδηγῶν ἡμᾶς, καί τήν ἡσυχίαν τούς ἤδη προημαρτηκότας, καί αὐτῷ προσκρούσαντας; Οὕτω καί ὁ μονογενής υἱός καί λόγος αὐτοῦ, καί Θεός ἡμῶν ἐν εὐαγγελίοις ἐκήρυξε λέγων οὑτωσί· μετανοεῖτε (Μαρκ. α΄ιε΄)».

Μᾶς λέγει λοιπόν πόσο ἀναλυτικά καί παραστατικά λέει βλέπεις πώς ὁ πρώτιστος ὁ πρῶτος μεγάλος δάσκαλος χρησημοποιεῖ πώς χειρίζεται τόν Καιν.  Προσπαθεῖ νά τόν ὀδηγήσει στή μετάνοια καί νά τοῦ δημιουργήσει ἕνα κλιμα ἡσυχίας γιά νά μήν εἶναι ταραγμένοι καί γιά νά μπορέσουν ἔτσι νά μήν προσκρούσουν στό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί στή προσωπικότητά του.  Ἀκριβώς τό ἴδιο ὄχι μόνο ὁ Πατέρας χειρίζεται τόν Κάιν ἀλλά καί ὁ μονογενής Υἱός καί Λόγος αὐτοῦ ὁ ἴδιος ὁ Θεός μας στά Εὐαγγέλιά του ἐκήρυξε μέ τόν ἴδιος τρόπο τή μετάνοια λέγοντας μία λέξη μόνο μετανοεῖται καί ἔχει παραπομ στό κατά Μάρκ. α΄ιε΄ 

«Καί οὐκ εἶπε μετανοήσατε· ἀλλά τί; Μετανοεῖτε ἀεί ἄνθρωποι». Καί δέν εἶπε μετανοήσθε μιά φορά ἀλλά μετανοεῖτε ἀεί πάντοτε νά μετανοεῖτε μετά ἀπό κάθε πτώση σας.

 «Ὅτι καί ἀεί ἕως ἄν τούτω τῷ βίῳ καί τῷ σκήνει, καί τῷ αἰῶνι ἐστίε, ἁμαρτάνειν μέλλετε·»  Ἐφ’ ὅσον βρισκόσαστε μέσα σ’ αὐτόν τόν μεταπτωτικό κόσμο μέσα σ’ α’τό τό σκηνωμα δηλ μέσα στήν ἀνθρώπινη φύση τή μεταπτωτική καί μέσα σ’ αὐτόν τόν αἰώνα τόν ἀπαταιώνα πρόκειται ,ἐνδέχεται νά ἁμαρτάνεται.  Ὅχι βέβαια ἀναγκαστικά ἀλλά κληρονομικά θά λέγαμε.

«καί ἕως θανάτου αὐτοῦ, ὡς εὐέμπτωτοι, καί ἔνοχοι, καί ὀλισθηροί, μετανοεῖν ὁφείλετε ἐν ὥρᾳ πάσῃ, καί παντοίῳ καιρῷ. (Ψαλμ. με΄ια΄)».  Καί ἀντιλαμβάνεται ὁ Θεός μέ τήν θείκή του καί ἀπέραντι κατανόηση ὅτι μέχρι τό θάνατό σας εἴσαστε λέει «εὐέμπτωτοι» εὔκολοι στήν πτώση καί ἔνοχοι καί γλυστράτε εὔκολα.  Ὀφείλεται ὅμως νά μετανοεῖται ἀνά πάσαν στιγμήν καί ἀνά ὥραν καί σέ κάθε καιρό.

«Διό σχολάσατε ἀπό τῶν πονηριῶν ἡμῶν, καί τῶν θεομισῶν καί κακίστων ἐργασιῶν, καί γνῶτε, ὅτι Θεός εἰμι ἐγώ, ἡ κηρύσσων, ἐγώ εἰμι ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ, ἐγώ εἰμι τό φῶς τοῦ κόσμου. (Ἰωάν. η΄,ιβ΄).  Ἐγώ καί ὁ πατήρ ἐξ ἀνάρχου ἀρχῆς ἕν ἐσμεν ἀεί. (Ἰωάν. ι΄, λ΄).  Ἐγώ εἰμι, ὁ ἑτάζων καρδίας, καί νεφρούς καί μυελούς ἐρευνῶν· (Ἱερεμ. Ιζ΄, ι΄) καί ὀστά κρύφια, καί τρίχας ἀριθμῶν, καί πλήθη ἄστρων, καί πᾶσιν αὐτοῖς ὀνόματα καλῶν». (Ψαλ. Ρμζ΄δ΄) ἐγώ εἰμι ὁ πάντων τῶν γεγενημένων ποιητής, ὁ καί τῆς γῆς ἀπάσης τόν χοῦν, καί τῆς θαλάσσης τήν ψάμμον μεμετρηκένα κεκτημένος· «ἐγώ εἰμι ὁ ἀπαραλόγιστος κριτής, ὁ ἰσχυρός, καί δίκαιος καί ἀδέκαστος, ὁ τά κρύφια ἡμῶν, καί πάντων ὁμοῦ τῶν ἀνθρώπων πρό τῆς γενέσεως αὐτῶν καί γεννήσεως ἀκριβῶς ἑπιστάμενος, ὁ καί ἀποδοῦναι ὀφείλων ἑκάστῳ κατά τά ἔργα αὐτοῦ».

Τό κείμενο λοιπόν πού προηγήθηκε, δηλώνει πάρα πολύ καθαρά νομίζω καί εὐκολονόητο εἶναι πολύ καθαρά δηλώνει τήν ἀπέραντι κατανόηση καί φιλανθρωπία καί τοῦ Θεοῦ Πατρός καί τοῦ μονογενούς Υἱοῦ Αὐτοῦ. Ἔχουμε σ’ αὐτό τό κείμενο ἀπό τούς ψαλμούς ἔχουμε ἀπό τό κατά Ἰωάν. εὐαγγέλιο ἐπίσης ἀπό τόν Ἰερεμία καί ταυτοχρόνως κείμενα τά ὀποῖα δηλώνουν τή βαθεία ἐπίγνωση ὅλης της προσωπικότητος τοῦ ἀνθρώπου.  Πρόταση λοιπόν τοῦ Θεοῦ καί παρακίνησή του εἶναι ὅτι ἐφ’ ὅσον γνωρίζει τά πάντα γνωρίζει τήν καρδιά μας, τούς νεφρούς τούς μυελούς τά ὀστά μας τίς τρίχες τά πλήθει τῶν ἄστρων ὅλα τά ὀνόματα τῶν ἀνθρώπων τή γῆ τό χῶμα τή θάλασσα τήν ἄμμο γνωρίζει ὁ Κύριος τά πάντα καί εἶναι ἀπαραλόγιστος κριτής ἰσχυρός δίκαιος ἀδέκαστος γνωρίζοντας ὅλα τά κρύφια ἀλλά καί ὅλα τά φανερά τῶν ἀνθρώπων αὐτός λοιπόν μπορεῖ νά ἀνωρθώσει τό πλάσμα του καί αὐτό πού θέλει ἀπό τόν καθένα μας εἶναι ἡ μετάνοια, ἡ διαρκής μετάνοια. 

Πάρα πολύ ὡραία λέγουν οἰ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας ὅτι μᾶς ἔχει δώσει ὁ Κύριος ἕνα πολύ μεγάλο Μυστήριο τό Μυστήριο τῆς Μετανοίας καί τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως ὥστε κάθε φορά πού λερονώμαστε νά πλενόμαστε γιατί ἡ ἱερά ἐξομολόγησις εἶναι τό λουτρό τῆς ψυχῆς.  Μέσα σ’ αὐτή τή μετάνοια καταξιώνεται ὅλη ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου.  Μέσα στό κείμενο τό ὁποῖο ἤδη ἔχουμε διαβάσει καί ἐρνηνεύσει πρόταση τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ διαρκής μετάνοια.

«Ἀλλά ταῦτα μέν ὁ σωτήρ ἡμῶν ἔφη κηρύσσων· ὁ δέ Θεός, καί πατήρ αὐτοῦ, τῷ Κάιν εἶπε, ἡσύχασον, σίγησον, σιώπησον, μηκέτι ψευδῶς, καί ἀναιδῶς ἐνώπιον ἐμοῦ αἱροῦ ἀντιφθεγγεσθαι, καί ταῖς  σαῖς πρωτολογίαις, καί πλοκωταῖς ἀντιφάσεσιν ἐπείγου λαθεῖν ἐμέ τόν ἀλάθητον».

Εἶναι πολύ σημαντικό τό κείμενο αὐτό, καί τό μεταφράζουμε σέ κάθε λέξη.  Ὁ Θεός λοιπόν ζήτησε ἀπό τόν Κάιν συγκεκριμένη στάση λέει ἡσύχασον, σίγησον, σιώπησον, μηκέτι ψευδῶς καί ἀναιδῶς ἐνώπιον ἐμοῦ ἀντιφθέγγεσθαι.  Μή προτιμᾶς νά λές ψέματα μή προτιμας νά ἔχεις ἀντιλογία ἐνώπιόν μου, μήν ἐπιμένεις στά πρώτα λόγια σου στίς ἀντιφάσεις τίς συνεχεῖς πού ἔπεσες ὅταν ἐγώ σέ προκαλοῦσα ἀπό τήν ἀρχή νά μετανοήσεις.  Γιατί δέν εἶναι δυνατόν ἐγώ ὁ ἀλάθητος νά καταλάβω ἀλλα ἀντ’ ἄλλων, γιαυτό τό μόνο πού ἔχεις νά κάνεις εἶναι «ἡσύχασον, σιώπησον, σίγησον».

Πάρα πολύ μεγάλη ἡ εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπον  «Εἰ γάρ καί τό πρότερον οὐκ ἐπέσχε σου τήν φονικήν χεῖρα ὁ ἐμός φόβος, ὅταν ακτά τοῦ μηδέν ἠδικηκότος σε Ἄβελ ταύτην ἐξέτεινας φθόνῳ ἀπανθρώπῳ, καί βασκανίᾳ καί τοῦτον ἐνώπιόν μου ἀπίκτεινας, ἀλλ’ οὖν κἄν ἄρτι τήν σήν γτλῶτταν ἐπίσχες, καί παῦσον τοῦ κακοῦ δόλου, καί ψεύδους, καί ἐπί τά χείλη σου δός φυλακήν, καί τό σόν στόμα κλεῖσον, καί θύρωσον, καί ἡσύχασον».

Δέν ζητάει μεγάλα πράγματα ὁ Θεός εἶναι πάρα πολύ παρήγορα ὅσα λέγονται ἀγαπητοί ἀκροατές γιά μᾶς τούς ἀνθρώπους πού συνεχώς πέφτουμε σέ σφάλματα σέ ἀντιφάσεις ἐσωτερικές καί ἐξωτερικές.  Λέει λοιπόν ὁ Θεός στόν Κάιν ἔγινε ὅτι ἔγινε τό φονικό σου χέρι χωρίς φόβο στράφηκε ἐναντίον τοῦ ἀδελφοῦ σου τοῦ Ἄβελ γέμισες ἀπό πάθος φθόνου καί βασκανία ἐδώ μέ τήν ἔννοια ὄχι τῆς ἀνεύθυνης πράξεως ἀλλά ὅτι σ’ αὐτήν εἴχε καί κάποια συνεργασία καί ὁ διάβολος καί αὐτόν τόν ἀδελφό σου τόν δολοφόνησες ἐνώπιόν μου ἔβλεπες καί ἤξερες ὅτι ἐγώ εἴμαι κοντά σας εἴμαι μπροστά σας κλείσε λοιπόν τό στόμα σου σταμάτα τήν ψευδολογία τοῦ στόματός σου πάψε τά ψέματα βάλε φυλακή στά χείλη σου θήρωσον καί ἠσύχασον βάλε ἐπί τέλους μιά πόρτα μπροστά στό στόμα σου καί ἡσύχασε.   

«Τρόμαξον, στέναξον, καί μετανόησον ἐφ’  οἷς ἀπανθρώπως τετόλμηκας»

Ἀξίζει νά τρομάξεις γιά τήν πράξη σου νά στενάξεις καί νά μετανοήσεις.  Διότι τόλμησες ἀπάνθρωπο ἔγκλημα.

«Μηκέτι λέγε πολλά, ἀλλά σιώπα, καί θρήνει ἀεί».

Πολύ ὡραῖο κείμενο.

«Εἴωθε γάρ ἡ ἀπολελυμένη γλῶττα μεγαλαυχεῖν, καί λεγειν μάταια, καί ψευδή». Ἔχει συνηθίσει ἡ γλώσσα πού δέν σταματάει νά μιλάει μέ κομπορημοσύνη μέ ὑπερηφάνεια, συνεχῶς νά λέει ψέ­μα­τα καί νά ἀσχολεῖται μέ κούφια μάταια λόγια. «Σύ λοιπόν σίγησον, καί ἡσύχασον.  Ὅτι ὁ γλωσσώδης οὐδέ­ποτε κατευθύνεται, οὔτε ὁ μεγαλοῤῥήμων, καί πολυῤῥήμων, κἄν πάνυ λέγῃ καλῶς».

Ἐσύ λοιπόν νά καταλάβεις λέγει ὁ Θεός στόν Κάϊν ὅτι αὐτός πού μιλάει συνέχεια, ὅτι καί ἄν πεῖ, ὅτι καί ἄν κάνει, συνεχῶς βρίσκεται στό κακό καί στήν ἁμαρτία. 

«Καί ἀντί τῆς πολυλογίας, χρῶ τῇ βραχυλογίᾳ, ἦ κεκρυμμένη σοφία ἀκολουθεῖ, ὥσπερ καί τῇ μακρολογίᾳ ἡ μωρία καί ἀμαθία».

Ἀντί λοιπόν γιά τήν πολυλογία τήν ὁποῖα χρησημοποίησες πρός ἐμένα ἀπευθυνόμενος, λέγει ὁ Θεός στόν Κάϊν, χρησημοποίησε πιά τή βραχυλογία, τό λίγο λόγο, λίγα λόγια.  Ἡ ὁποῖα εἶναι κεκρυμενη σοφία καί μή χρησημοποιεῖς μακρολογία γιατί αὐτή ἡ μακρολογία εἶναι μωρία καί ἀμαθία.  Καθένας ὁ ὁποῖος λέει πάρα πολλά λόγια ἀποδεικνύεται ὅτι εἶναι μωρός καί ἀμαθής.

«Ἀδύνατον γάρ ἁμαρτίαν φυγεῖν τόν πολλά λαλεῖν θέλοντα, διά τό θρασυνόμενα λέγειν ἔστιν ὅτε, οὐ μόνα ἐκεῖνα, ἅπερ ἴσως ἐφθάσαμεν ἰδεῖν καί ἀκοῦσαι, ἀλλά καί ἅ οὐχ ἑωράκαμεν, οὔτε ἀκηκόαμεν».

Εἶναι ἀδύνατον νά ἀποφύγει κανείς τήν ἁμαρτία ὅταν λέει πολλά καί εἶναι ἀδύνατον νά ἀποφύγει τό θράσος ὅταν ἀφήνει τόν ἑαυτό του ἀθύροτο ἀπύλωτο καί ἀκούει τά πάντα καί βλέπει καί ἔρχεται σέ ἐπαφή μέ ὅλα τά ἀκούσματα καί δυστηχώς ἀγαπητοί ἀκροατές αὐτό ἰσχύει κυρίως γιά τή γενιά μας γιατί καθόμαστε πάρα πολλές ὥρες στήν τηλεόραση βλέπουμε ἀκούμε ἀναπνέουμε, εἰσπράτουμε καί ἀποθηκεύουμε μέσα μας ἐκούσια πλέον καί ἀκούσια ὅτι ὁ ἄμβωνας τῆς Νέας Ἐποχῆς μᾶς προσφέρει γιά τήν καταστροφή μας.  Καί συνεχίζει τό κείμενο.

«Καί πῶς οὐ συμφέρει σιγᾶν τόν ἐθελοκάκως, καί ἀπροσέκτως ἐκ τῆς γλώττης αὐτοῦ ὀλισθαίνοντα, καί λαλοῦντα ψευδῆ ποτέ, καί ἄλλοτε πρός καταλαλιάν κινούμενον, καί λοιδορίαν, καί μέμψιν, καί λόγον τοῦ πέλας, καί διαβολήν, καί ὀνείδη, καί μώμους, καί βλασφημίας πολλάκις, ἐξ ὧν ἀπάντων οὐδέν ἀγαθόν τίκτεται, ἤ ἀπέχθειαί τε, καί ψιθυρισμοί κατ’ ἀλλήλων, καί πλοκολογίαι, καί λαθροκακουργίαι, καί μῶμοι χείρονες, καί μείζονες ὕβρεων, μῖσος τε ἀκατάλλακτον καί μνησικακία ἄκρα, ἡ δυσίατος, τάχα δέ καί ἀνίατος ἔντισι, διά τήν διηνεκῆ καί ἐγκάρδιον τούτων πονήρευσιν».

Εἶναι ὡραιότατο αὐτό τό κείμενο καί πρέπει νά τό προσέξουμε.
Καί πῶς λέει δέν συμφέρει αὐτό ὁ ὁποῖος μέ ὄλη τή θέλησή του δέ σιωπά ἀλλά βγάζει ὅλη τήν κακία του δέν προσέχει τή γλώσσα του καί διαρκῶς γλυστράει στά συνεχή ψεύδη, καί συνεχῶς κινήται μέ καταλαλιά κατηγορία μέ συκοφαντία μέ λόγια κατά τοῦ πλησίον μέ διαβολές μέ διάθεση νά ντροπιάζει τόν ἄλλον καί μέ πάρα πολλές ἄλλες βλασφήμιες, ἀπό ὅλα αὐτά πού προέρχονται ἀπο τήν ἀπύλωτη  γλώσσα, δέ γεννιέται κανένα καλό ἀντίθετα δυσαρέσκειες κατηγορίες ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους δολοπλοκίες, κρυφές καί φανερές κακουργίες ἐναντίον τῶν ἀνθρώπων ἀκόμα πολύ περισσότερες συκοφαντίες, ἀνώτερα ἀπό βρισιές καί μίσος πού δέν περιορίζεται ἀκατάλακτον δέ καί ἄκρα μνησικακία καταλαμβάνεται ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου ἀπό κακία τήν ὁποῖαν θυμᾶται κανείς συνέχεια καί δυσίατη δυσκολοθεράπευτη καί ἀκόμα ἐνγκάρδιο μίσος καί πονήρευση καί πονηρία πού καταλαμβάνει ὅλη τή καρδιά ὄλη τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου.  Μέσα λοιπόν σ’ αὐτή τήν κατάσταση ἀγαπητοί ἀκροατές ὁ ἄνθρωπος μπλέκεται ἐνκλοβίζεται μέσα στήν ἀπώλεια μέ ἀποκορύφωση τήν κατάσταση τοῦ Κάϊν ἡ ὁποῖα δυστηχῶς συνεχίζεται καί μακάρι διά μετανοίας νά ἀκηρώνεται.

Νά εὐχαριστήσουμε τό Νίκο Βουρλάκο πού ἦταν στόν ἦχο καί ἐσᾶς πού σήμερα εἴσαστε μαζί μας.

«Αναβάσεις»