Περί «ὁμοιοπαθητικῆς». Κωνσταντίνου Γ. Καρακατσάνη

Περί «ὁμοιοπαθητικῆς»

Κωνσταντίνου Γ. Καρακατσάνη Καθηγητοῦ Πυρηνικῆς Ἰατρικῆς Ἰατρικῆς Σχολής Α.Π.Θ.

Πρόλογος

Ἀφορμή για την παροῦσα ἐνασχόληση με το θέμα τῆς «Ὁμοιοπαθητικῆς» (ΟΠ, στο ἑξῆς) μᾶς ἔδωσε ἕνα δημοσίευμα τοῦ Περιοδικοῦ «Ἐνοριακή Εὐλογία» (τ. 118, σελ. 184-190), στο ὁποῖο δημοσιεύθηκε ἄρθρο τοῦ Ἱερομονάχου π. Χρυσοστόμου «Τρ.». Στο ἄρθρο αὐτό ὁ π. Χρυσόστομος ἰσχυρίζεται ὅτι:
α) ἡ ΟΠ δεν εἶναι ἀντίθετη προς την χριστιανική πίστη β) ἡ ΟΠ «ἐνεργεῖ…στηριζόμενη σε νόμο πού ὁ Θεός ἔβαλε στην φύση γ) «ἡ ὁμοιοπαθητική, για την ὁποία ὁμιλοῦν αὐτοί πού θέλουν να ἀποτρέψουν ἀπό αὐτήν, δεν εἶναι ἡ ἀληθινή ὁμοιοπαθητική» δ) ἔχει ἀρχαία προέλευση ἡ ΟΠ και ε) ἡ ΟΠ «ὑποστηρίχθηκε και ἐφαρμόσθηκε ἀπό πολλούς Ἁγίους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Ἀκόμη ὁ π. Χρυσόστομος ἀπορρίπτει τα «ἄλλα πρόσωπα πού εἶχαν ἐπηρεασθεῖ ἀπό ἀνατολικές δοξασίες και ἀποκρυφιστικές τάσεις σχετικά με την ἑρμηνεία τοῦ τρόπου με τον ὁποῖον ἡ ὁμοιοπαθητική ἐνεργεῖ». Περαιτέρω ὁ π. Χρυσόστομος, ἐμμέσως πλην σαφῶς, ἀπορρίπτει τον θεωρούμενο ἱδρυτή τῆς ΟΠ Hahhneman και ὅσους ἀκολουθοῦν τον τελευταῖο, ξένους και Ἕλληνες ὁμοιοπαθητικούς.
Πριν ὑποβάλλωμε στον π. Χρυσόστομο -ἀλλά και σε Ὀρθοδόξους Θεολόγους και κληρικούς, οἱ ὁποῖοι ἐγκρίνουν, συνιστοῦν και ἐφαρμόζουν ἐνδεχομένως την ὁμοιοπαθητική «θεραπευτική»- ὁρισμένες καίριες ἐρωτήσεις, κρίνομε ἀπαραίτητο να παρουσιάσωμε περιληπτικῶς τις γενικές ἀρχές τῆς ΟΠ, το φιλοσοφικό της ὑπόστρωμα, τον τρόπο με τον ὁποῖον ἀντιλαμβάνονται οἱ ὁμοιοπαθητικοί την ἔννοια τῆς «ζωτικῆς δύναμης», την ἄποψή τους περί «μιασμάτων», την θεραπευτική προσέγγιση και τον τρόπο δράσεως τῶν ὁμοιοπαθητικῶν φαρμάκων, τα πειράματά τους –provings- με τα ὁποῖα διαπιστώνουν τα χαρακτηριστικά «της ψυχής» ἤ «προσωπικότητας» τῶν διαφόρων «θεραπευτικῶν» οὐσιῶν (ὁμοιοπαθητικῶν φαρμάκων), ὅπως και να γνωστοποιήσωμε και την ἄποψη τῶν ὁμοιοπαθητικῶν ὅτι «η ομοιοπαθητική σώζει πραγματικά ψυχές με αυτό τον τρόπο… Η ομοιοπαθητική μέσα από αυτή τη διαδικασία βοηθά τον άνθρωπο να έλθει σε επαφή με τον Θεό»[1] (ημέτερη η υπογράμμιση με τα παχέα στοιχεῖα).

Σημειωτέον ὅτι προκειμένου να μην ὑπάρξει παρανόηση στα ἀφορῶντα την ΟΠ, ὅπως αὐτή διδάσκεται και ἐφαρμόζεται στην Ἑλλάδα, παρετέθησαν ἐπί λέξει, ἐντός εἰσαγωγικῶν, οἱ σχετικές θέσεις, ὅπως αὐτές ἐμφανίζονται σε βιβλία περί τῆς ΟΠ.

I. Γενικές ἀρχές τῆς «Ὁμοιοπαθητικῆς» (ΟΠ)-«Φιλοσοφικό» ὑπόβαθρο

α. Tα τρία επίπεδα του ανθρώπινου όντος

«Το ανθρώπινο ον είναι ένα ενιαίο σύνολο που ενεργεί …μέσα από τρία ξεχωριστά επίπεδα: το διανοητικό, το συγκινησιακό και το σωματικό»[2]. «…πάντα όμως υπάρχει μια δυναμική αλληλεπίδραση μεταξύ των τριών επιπέδων»[3].

«Το διανοητικό επίπεδο είναι το πιο σημαντικό για την ύπαρξη ενός ατόμου»[4]. «Το συγκινησιακό επίπεδο έρχεται δεύτερο σε σπουδαιότητα μετά το διανοητικό. Αυτό το επίπεδο είναι άρρωστο στο βαθμό που το άτομο εκφράζει αρνητικά συναισθήματα, όπως ζήλεια, φθόνο, αγωνία, φανατισμό, μελαγχολία…Σε διαταραχές αυτού του επιπέδου ανήκουν το άγχος, η αγωνία, η νευρικότητα, οι φόβοι, οι φοβίες και η κατάθλιψη… Το σωματικό επίπεδο και τα όργανά του έχουν τη μικρότερη σπουδαιότητα για το ανθρώπινο ον»[5]. «Σημεία ή συμπτώματα ενός νοσογόνου ερεθίσματος εμφανίζονται σε ένα ή περισσότερα από τα τρία επίπεδα της ανθρώπινης ύπαρξης»[6].

«…Ένα πολύ βαθιά εδραζόμενο ένστικτο στα ανθρώπινα όντα είναι…η πνευματική ἐπιβίωση. Εάν αυτό διαταραχθεί, εάν αυτό ματαιωθεί, τότε αναπτύσσονται συμπτώματα. Βλέπεις όλοι είμαστε αδύναμοι. Χρειαζόμαστε αυτό το σύνδεσμο με το Θεό, άσχετα σε ποια θρησκεία ανήκουμε. Χρειαζόμαστε αυτό το σύνδεσμο, και υπάρχει μία επείγουσα ανάγκη γι’ αυτό το σύνδεσμο, για να καταστήσει δυνατή την επιβίωσή μας πέραν από τον κόσμο αυτό»[7].

β. «Ζωτική δύναμη»

«Κάποια ζωοποιός δύναμη ή αρχή μπαίνει στον οργανισμό τη στιγμή της σύλληψης, κατευθύνει όλες τις λειτουργίες της ζωής και κατόπιν φεύγει την ώρα του θανάτου»[8]. «Η ζωτική δύναμη είναι μία ενέργεια που κατευθύνει ολόπλευρα τις εκδηλώσεις της ζωής στον οργανισμό…Αντιδρά προσαρμοστικά στα ερεθίσματα του περιβάλλοντος, ζωογονεί το συγκινησιακό κόσμο του ατόμου, γεννά τις σκέψεις και τη δημιουργικότητα, ρυθμίζει την έμπνευση…Η βιταλιστική σχολή πίστευε ότι αυτή η ζωτική δύναμη συνδέει το άτομο με την υπέρτατη Αρμονία του Σύμπαντος»[9].

«Η ζωτική δύναμη περιλαμβάνει οπωσδήποτε μία μεγάλη ποικιλία λειτουργιών. Ονομάζουμε «αμυντικό μηχανισμό» εκείνη την πλευρά που επιτυγχάνει την ισορροπία σε καταστάσεις ασθένειας. Το πεδίο δράσης του περιλαμβάνει και τα τρία επίπεδα του οργανισμού, είναι συστατικό μέρος της ζωτικής δύναμης[10].

Οι ιδιότητες της ζωτικής δύναμης ή «στοιχειώδους ουσίας», κατά τον J.T.Kent είναι οι ακόλουθες: «Α. Είναι προικισμένη με μορφοποιητικό νου…ενεργώντας με ευφυή τρόπο Β. Διαπερνά το σύνολο της υλικής υπόστασης…Γ) Οποιαδήποτε κίνηση οφείλεται στη στοιχειώδη ουσία…Η ζωτική ουσία…είναι δημιουργική, διαρκώς οικοδομεί και ανοικοδομεί το σώμα»[11].

«…όλοι οι ζωντανοί οργανισμοί παίρνουν ζωή από μια “ενυπάρχουσα ενέργεια” (ζωτική δύναμη), η οποία όταν διαταράσσεται, οδηγεί στην αρρώστια και όταν διεγείρεται θετικά οδηγεί στην υγεία»[12]. «Η Ομοιοπαθητική είναι μία συστηματική μέθοδος διέγερσης της ζωτικής δύναμης του οργανισμού, προκειμένου να θεραπεύσει την αρρώστια»[13]. «Η ασθένεια, είναι πάντα από τη φύση της πρωταρχικά υπόθεση ενεργειακή, όπως και η ανάρρωση, και για να υπάρξει θεραπεία πρέπει να επέλθει μία κατάσταση ισορροπίας σε δυναμικό επίπεδο»[14]. «Αυτή τη δύναμη που κάνει τη διαφορά μεταξύ νεκρού και ζωντανού οργανισμού ο Χάνεμαν ονόμασε ζωτική δύναμη»[15].

«Η ιδέα της ύπαρξης μιας ευφυούς ζωτικής δύναμης, η οποία διαπερνά τον ανθρώπινο οργανισμό και αποτελεί ενδεχομένως ένα πεδίο όμοιο ή ανάλογο με το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο ανοίγει νέες προοπτικές για τη θεραπευτική και μπορεί πραγματικά να οδηγήσει στην εποχή της ενεργειακής ιατρικής»… περαιτέρω, διατυπώνεται «η υπόθεση ότι η συμπεριφορά της ζωτικής δύναμης είναι ανάλογη με τη συμπεριφορά των ηλεκτρομαγνητικών πεδίων»[16].

«Το επίπεδο της ζωτικής δύναμης του ανθρώπινου οργανισμού θεωρείται σαν το δυναμικό πεδίο που επηρεάζει ταυτόχρονα όλα τα επίπεδά του και σε διαφορετικούς ρυθμούς αρμονίας και ισχύος»[17]. «Όταν ο οργανισμός εκτίθεται σ’ ένα ερέθισμα, είτε νοσογόνο είτε θεραπευτικό, το πρώτο που συμβαίνει είναι μια μεταβολή της δονητικής συχνότητας στο δυναμικό πεδίο»[18].

«Η ζωτική δύναμη είναι συνώνυμη του ηλεκτροδυναμικού πεδίου του σώματος και συνεπώς υπόκειται στις γενικές αρχές της φυσικής…το πεδίο αυτό καθορίζεται από όρους κυμάτων»[19]. «Το πλάτος είναι μέτρο της πραγματικής δύναμης που περιέχεται στο κύμα»[20] και «Η δύναμη (ή ενέργεια) του κύματος (ή πεδίου) είναι ανάλογη τόσο με το πλάτος όσο και με τη συχνότητα»[21]. «Το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο του ανθρωπίνου σώματος μπορεί να θεωρηθεί ως το δυναμικό επίπεδό του»[22]. «Το δυναμικό επίπεδο είναι το επίπεδο της ίδιας της ουσίας της ζωής...διαπερνά όλα τα άλλα επίπεδα, προϋπάρχει αυτών και δρα μέσα από αυτά. Έχει με το σώμα την ίδια ακριβώς σχέση που έχουν τα ηλεκτρομαγνητικά πεδία με την ύλη»[23]. Στην πραγματικότητα ταυτίζεται ὑπό τοῦ συγγραφέως το ἠλεκτρομαγνητικό πεδίο με τη «ζωτική δύναμη»[24]. «Ο Χάνεμαν γράφει στο Organon Ιατρικής ότι η ζωτική δύναμη είναι εκείνη που πρωταρχικά διαταράσσεται από τη δυναμική επίδραση ενός νοσογόνου παράγοντα πάνω στον οργανισμό»[25].

«Όταν αρρωσταίνει ο οργανισμός, το πρώτο που διαταράσσεται είναι το δυναμικό-ηλεκτρομαγνητικό πεδίο του σώματος και στη συνέχεια δραστηριοποιείται ο αμυντικός μηχανισμός»[26].

γ. Περί των «μιασμάτων»

Ἡ τρίτη μεγάλη συμβολή τοῦ Χάνεμαν στην Ἰατρική εἶναι, κατά τους «ὁμοιοπαθητικούς», ἡ θεωρία του περί τῶν «μιασμάτων».[27] «Το μίασμα είναι μια προδιάθεση για τη χρόνια ασθένεια, η οποία προδιάθεση υπόκειται στις οξείες εκδηλώσεις της αρρώστιας και η οποία 1) διαβιβάζεται από γενιά σε γενιά και 2) μπορεί να επηρεαστεί ευεργετικά από το αντίστοιχο nosode, το οποίο έχει παρασκευαστεί ή από παθολογικούς ιστούς ή από το κατάλληλο φάρμακο ή από εμβόλιο».[28]

«Το βασικό μίασμα που βρισκόταν κάτω από την πλειονότητα των χρόνιων νοσημάτων, ο Χάνεμαν το ονόμασε «ψώρα» (Psora). To θεωρούσε ως μία βασική αδυναμία που επιβαρυνόταν από τις κατασταλτικές θεραπείες της συμβατικής ιατρικής, οι οποίες επιφανειακά μόνο καταπίεζαν το εξάνθημα χωρίς να θεραπεύουν την προδιάθεση».[29]

Σύμφωνα με τον Χάνεμαν, «Το ψωρικό μίασμα είναι το πιο παλιό, το πιο εξαπλωμένο παγκοσμίως, το πιο καταστροφικό και το πιο παρεξηγημένο μίασμα, που για πολλές χιλιάδες χρόνια έχει βασανίσει την ανθρωπότητα και το οποίο κατά τη διάρκεια των τελευταίων αιώνων έχει γίνει η πηγή χιλιάδων απίστευτων, ποικίλων οξέων και χρόνιων (μη αφροδισίων) νοσημάτων»[30].

Ὁ Χάνεμαν «Σαν δεύτερο μίασμα που επηρέασε το ανθρώπινο είδος, θεώρησε το Συφιλιδικό. Η συγκεκριμένη αρρώστια, η σύφιλη, θεώρησε ότι είναι μία από τις εκδηλώσεις αυτής της προδιάθεσης, αλλά μπορεί να εμπλακεί επίσης σε ευρεία κλίμακα και με άλλες διαταραχές που ανευρίσκονται στα τελευταία στάδια και άλλων μιασμάτων. Ο Hahnemann πίστευε ότι οι ασθενείς που φέρουν το Συφιλιδικό Μίασμα, το έχουν αποκτήσει είτα μετά από δική τους προσβολή από σύφιλη ή κληρονομικά από κάποιον προσβληθέντα πρόγονο –τα χαρακτηριστικά του οποίου μεταφέρονται τότε από γενεά σε γενεά. Το τρίτο μίασμα του Hahnemann ήταν το Συκοτικό (από την ελληνική λέξη «σύκο»). Αυτό το μίασμα θεώρησε ότι προήλθε από τη γονόρροια, που την παρουσίασε είτε ο ίδιος ο ασθενής είτε κάποιος πρόγονός του».[31]

«Ὁ καρκίνος, ο διαβήτης, η ψύχωση, η ηλιθιότης κ.λ.π. μπορούν να προέλθουν από το τελευταίο στάδιο οποιουδήποτε μιάσματος ή από οποιοδήποτε συνδυασμό αυτών».[32] «Συνηθισμένη πηγή μιασμάτων αποτελούν οι σοβαρές ασθένειες, όπως ο καρκίνος ή η φυματίωση»[33]. «Μία άλλη πηγή μιασμάτων αποτελούν οι εμβολιασμοί και τα ισχυρά φάρμακα που συνταγογραφούνται συχνά από συμβατικούς γιατρούς… Ιατρογενή μιάσματα δημιουργούνται από εμβόλια, από την κορτιζόνη, από μείζονα νευροληπτικά, από αντιβιοτικά και άλλα ισχυρά χημικά φάρμακα»[34].

«Τα nosodes παρασκευάζονται από προϊόντα ασθενειών όπως γονορροϊκό έκκριμα (Medorrhinum), συφιλιδικό έκκριμα (Syphilinum), φυματινικά σπήλαια (Tuberculinum), ιό της γρίππης (Influenzinum), σίελο λύσσας (Hydrophobinum) και άλλα ακόμη από φάρμακα όπως Valium, πενικιλλίνη, κορτιζόνη και άλλα»[35].

δ. «Ζωτική δύναμη» και «ὁμοιοπαθητική» θεραπευτική προσέγγιση

Σύμφωνα με τους διδασκάλους τῆς «ὁμοιοπαθητικῆς», ἡ δραστηριοποίηση τοῦ ἀμυντικοῦ μηχανισμοῦ γίνεται στο «δυναμικό ἐπίπεδο» (το ὁποῖο ταυτίζουν με τη «ζωτική δύναμη»)· κατ’ αὐτούς, λοιπόν, «είναι φανερό ότι η λογικότερη θεραπευτική ενέργεια θα ήταν να ενδυναμώσουμε αυτό το επίπεδο»[36].

Η καλύτερη θεραπευτική προσέγγιση είναι «ο θεραπευτικός παράγοντας να επιδράσει κατ’ ευθείαν στο ηλεκτρομαγνητικό πεδίο και έτσι να ενδυναμώσει άμεσα τον αμυντικό μηχανισμό… Η δυσκολία που υπάρχει εδώ είναι να βρεθούν παράγοντες που να μπορούν να δρουν κατ’ ευθείαν στο δυναμικό επίπεδο. Σήμερα, μόνο τρεις τέτοιες θεραπευτικές μέθοδοι είναι πλατιά γνωστές. Μία είναι ο βελονισμός…»[37]. «Μια άλλη θεραπευτική μέθοδος που μπορεί να επηρεάσει άμεσα το δυναμικό επίπεδο είναι η «δι’ επιθέσεως των χειρών» από ένα υψηλής πνευματικής στάθμης άτομο.
Μ’ αυτό δεν εννοούμε τη συνήθη ψυχοθεραπεία, τη θεραπεία διά της πίστεως ή τα μασάζ· όλα αυτά επηρεάζουν τη ζωτική δύναμη μόνο έμμεσα, μέσω ενός από τα τρία επίπεδα.
Η «επίθεση των χειρών» από ένα υψηλής πνευματικής στάθμης άνθρωπο, που είναι στην πραγματικότητα κανάλι παγκοσμίων ενεργειών, μπορεί άμεσα να ενδυναμώσει τον αμυντικό μηχανισμό και ως εκ τούτου να επιφέρει μακροχρόνια θεραπεία». Η τρίτη θεραπευτική μέθοδος με την οποία διεγείρεται άμεσα το δυναμικό επίπεδο είναι δια της χορηγήσεως ομοιοπαθητικά δυναμοποιημένου φαρμάκου[38].

ε. Ἡ ἄποψη τῆς «Ὁμοιοπαθητικῆς» για τον τρόπο δράσης τῶν «ὁμοιοπαθητικῶν» φαρμάκων

«Ο Χάνεμαν ανακάλυψε ότι σε κάθε ουσία στη φύση υπάρχει κρυμμένη κάποια εσωτερική ζωή»[39]. Ὁ ἴδιος ὑποστηρίζει ὅτι ὅλες οἱ οὐσίες μποροῦν να παράγουν συμπτώματα, ἐάν κάποιος παίρνει αὐτές σε αρκετή ποσότητα[40]. «Για να έχουμε θεραπευτικά αποτελέσματα που θα διαρκέσουν, …πρέπει να ελευθερώσουμε την ενέργεια που περιέχεται μέσα στην ουσία με ένα τέτοιο τρόπο, που να μπορεί (η ουσία) πιο εύκολα να επιδράσει στο δυναμικό επίπεδο του οργανισμού.
Σ’ αυτό το σημείο ο Χάνεμαν έδωσε τη δεύτερη εμπνευσμένη προσφορά του στην Ιατρική, εισάγοντας την τεχνική της δυναμοποίησης. Ακόμη και σήμερα δεν ξέρουμε πώς ακριβώς έφτασε ο Χάνεμαν στην τεχνική αυτή, αν προήλθε με την προηγούμενη ενασχόλησή του με τη Χημεία ή από καθαρά θεία έμπνευση[41].
«Τότε, με κάποιο τρόπο που δεν ξέρουμε, έφθασε στην τεχνική να προσθέτει κινητική ενέργεια στα διαλύματα με το “τράνταγμα” ή τη δόνηση. Αυτό το συνδυασμό δόνησης και διαδοχικής αραίωσης, ο Χάνεμαν τον ονόμασε “δυναμοποίηση”»[42].

«Με κάποιο τρόπο οι επαναλαμβανόμενες διαλύσεις και δονήσεις των ομοιοπαθητικών φαρμάκων απελευθερώνουν ένα μεγάλο ποσό ενέργειας που ενυπάρχει στο εσωτερικό της ουσίας»[43] …Οι δονήσεις θα πρέπει να μεταβιβάζουν κάποια ενέργεια από την αρχική στην ουδέτερη ύλη του διαλύματος»[44].
Τον Χάνεμαν απασχολούσε το γεγονός ότι τα φάρμακα που διέλυε μπορούσαν να θεραπεύσουν μόνον αν ήταν «δυναμοποιημένα» και δεύτερον ότι από τη στιγμή που ήταν «δυναμοποιημένα», δεν ήταν απαραίτητο να περιἐχουν ούτε ίχνος της αρχικής ουσίας»[45]. «Η ακριβής παρατήρηση ήταν ότι όσο περισσότερο η ουσία σείεται (δονείται) και αραιώνεται, τόσο μεγαλύτερο είναι το θεραπευτικό αποτέλεσμα, ενώ συγχρόνως μηδενίζεται η τοξική επίδρασή της»[46].

«Απ’ ό,τι είναι γνωστό, δεν έχει βρεθεί μέχρι τώρα η εξήγηση του φαινομένου αυτού από τη σύγχρονη Φυσική ή Χημεία. Φαίνεται πως κάποιος καινούργιος τύπος ενέργειας απελευθερώνεται μ’ αυτή την τεχνική. Η ενέργεια που εμπεριέχεται σε συμπυκνωμένη μορφή στην αρχική ουσία, με κάποιο τρόπο απελευθερώνεται και μεταφέρεται στα μόρια του διαλύματος.
Αφού η αρχική ουσία δεν υπάρχει πια, η ενέργεια που απομένει στο διαλύτη μπορεί συνέχεια να ενισχύεται επ’ άπειρον. Τα μόρια του διαλύτη έχουν «πάρει» πάνω τους την ενυπάρχουσα ενέργεια της αρχικής ουσίας…ξέρουμε πια ότι η θεραπευτική ενέργεια διατηρεί τη “δονητική συχνότητα” της αρχικής ουσίας, η οποία όμως έχει ενδυναμωθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε είναι ικανή να διεγείρει ικανοποιητικά το δυναμικό επίπεδο του ασθενούς και να επιφέρει θεραπεία»…
Ο Νόμος των Ομοίων μας δίνει τη δυνατότητα να ταιριάξουμε τη δονητική συχνότητα πρακτικά οποιασδήποτε ουσίας του περιβάλλοντος, με εκείνη των ασθενών»[47]. «Με κάποιο άγνωστο τρόπο η ισχύς του ηλεκτρομαγνητικού πεδίου της αρχικής ουσίας μεταδίδεται στα μόρια του διαλύτη, χωρίς όμως να αλλάζει η δονητική συχνότητα»[48].

«Στην Ομοιοπαθητική ο συντονισμός αυτός χρησιμοποιείται ως θεραπευτική αρχή»[49].

στ. Ἀπόδειξη οὐσίας-Proving (πειραματισμός με τον ὁποῖον ἀναδεικνύεται ἡ «προσωπικότητα» τῆς οὐσίας)

«Για να επηρεάσουμε άμεσα το δυναμικό επίπεδο πρέπει να βρούμε μια ουσία αρκετά όμοιας συχνότητας με τη δονητική συχνότητα του δυναμικού επιπέδου, ώστε να επιτύχουμε συντονισμό. Εφ’ όσον η δονητική συχνότητα του δυναμικού επιπέδου γίνεται αντιληπτή σε μας μόνο με τα συμπτώματα και τα σημεία του ασθενούς, είναι λογικό να πρέπει να ψάξουμε να βρούμε μία ουσία, η οποία να μπορεί να δημιουργεί στον υγιή οργανισμό παρόμοιο σύνολο συμπτωμάτων και σημείων.
Η παρόμοια δονητική συχνότητα μιας τέτοιας ουσίας, καθώς βρίσκεται πολύ κοντά στη συνισταμένη δονητική συχνότητα του πάσχοντα, μπορεί βάσει του συντονισμού, να ενισχύσει αφάνταστα τον αμυντικό μηχανισμό[50].
Αυτή η γνώση είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της Ομοιοπαθητικής επιστήμης: Similia similibus curentur, όπως είχε τονίσει ο Χάνεμαν[51]. Έτσι ο Χάνεμαν κατέληξε στην ιδέα ότι μια ουσία, η οποία μπορεί να δημιουργήσει συμπτώματα σ’ ένα υγιές άτομο, μπορεί τα ίδια συμπτώματα να τα θεραπεύσει στον άρρωστο»[52].

«Ο σκοπός της διεξαγωγής proving μιας ουσίας είναι να καταγραφεί το σύνολο των νοσηρών συμπτωμάτων που δημιουργεί η ουσία αυτή σε υγιή άτομα· αυτό το σύνολο θα αποτελεί κατόπιν τις θεραπευτικές ενδείξεις, για να συνταγογραφηθεί η θεραπευτική αυτή ουσία στο άρρωστο άτομο»[53].

«Στο proving εισάγουμε στον οργανισμό μια ουσία σε ικανή πυκνότητα ώστε να τον ενοχλήσει και να κινητοποιήσει τον αμυντικό μηχανισμό του, ο οποίος δημιουργεί ένα φάσμα συμπτωμάτων και από τα τρία επίπεδα του οργανισμού. Αυτό το φάσμα των συμπτωμάτων χαρακτηρίζει την ιδιόμορφη και ατομική φύση της ουσίας που χορηγήθηκε»[54].

«Με τα provings αποκτάται μια αίσθηση της «ουσίας» ή της «ψυχής» του φαρμάκου[55] ή της «προσωπικότητας» του φαρμάκου, κατά τον Kent[56]. «Αφού όλες οι ουσίες διαθέτουν χαρακτηριστικά ηλεκτρομαγνητικά πεδία, καθήκον του ομοιοπαθητικού είναι να βρει εκείνη την ουσία της οποίας ο «ρυθμός ταλάντωσης» ταιριάζει περισσότερο σ’ εκείνον του ασθενούς κατά τη διάρκεια της αρρώστιας του»[57].
«Ένας προχωρημένος γιατρός έχει κατανοήσει τόσο βαθιά την “ουσία” των φαρμάκων, ώστε να ταιριάζει απόλυτα και άμεσα την “ψυχή” του ασθενούς με την “ψυχή» του φαρμάκου»[58]. «Κάθε ουσία (πέτρα ή ένα όργανο του ανθρώπινου σώματος) δονείται εύκολα σε κάποια χαρακτηριστική συχνότητα ή φάσμα συχνοτήτων»[59] και «χαρακτηρίζεται από μία ιδιαίτερη συχνότητα συντονισμού»[60]. «Το φάρμακο και η αρρώστια μπορεί να εννοηθεί ότι έχει την ίδια συχνότητα συντονισμού»[61].

ζ. «Ὁμοιοπαθητική» Θεραπευτική

Πιστεύεται ὅτι «ἡ θεωρητική κατανόηση τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς εἶναι ἀπολύτως ἀπαραίτητη για την ὀρθή ἐκτίμηση μιᾶς περίπτωσης»[62]. Ὁ συγγραφεύς τῶν βιβλίων μᾶς δίνει την πληροφορία ὅτι κάποτε ἦταν στο Ὁμοιοπαθητικό Κολλέγιο στην Καλκούτα.[63]

Ὅπως ἐλέχθη ἀνωτέρω, με κατάλληλα provings ἔχει ἀποκτηθεῖ «μια αίσθηση της «ουσίας» ή της «ψυχής» του φαρμάκου[64] ή της «προσωπικότητας» (κατά τον Kent[65]) του φαρμάκου, και ἔχει δημιουργηθεῖ ἡ «ὁμοιοπαθητική φαρμακολογία».

Τοιουτοτρόπως, σύμφωνα πάντοτε με την ἐμπειρία τῶν ὁμοιοπαθητικῶν, ἀπό τα ἀντίστοιχα provings σε ὑγιεῖς μετά τη χορήγηση διαφόρων οὐσιῶν, παρατηροῦνται συμπτώματα διανοητικά, συγκινησιακά και σωματικά. Με βάση την ἀνωτέρω ἐμπειρία και το βασικό νόμο τῆς «Ὁμοιοπαθητικῆς» -Similia similibus curentur- χορηγοῦνται «δυναμοποιημένες» οἱ ἀντίστοιχες οὐσίες («ὁμοιοπαθητικά φάρμακα») για θεραπεία τῶν ἀντίστοιχων συμπτωμάτων ἐπί ἀσθενῶν.

Τα «ὁμοιοπαθητικά» φάρμακα προέρχονται ἀπό ὀρυκτά, φυτά, νοσοῦντες ἱστούς.[66] Ἐπιπροσθέτως, ὡς «ὁμοιοπαθητικά» φάρμακα χορηγοῦνται και τα “nosodes”, τα ὁποῖα παρασκευάζονται ἀπό προϊόντα ἀσθενειῶν, ὅπως γονορροϊκό ἔκκριμα (Medhorrinum), συφιλιδικό ἐκκριμα (Syphilinum), φυματινικά σπήλαια (Tuberculinum), ἰός τῆς γρίππης (Influenzinum), σίελος λύσσας (Hydrophobinum)[67].

Στη συνέχεια ἀκολουθοῦν ὁρισμένα παραδείγματα, στα ὁποῖα ἀναδεικνύεται ἡ «ψυχή» ἤ «οὐσία» ἤ ἡ «προσωπικότητα» διαφόρων οὐσιῶν· οἱ οὐσίες αὐτές χορηγούμενες σε ἀσθενεῖς -οἱ ὁποῖοι ἐκδηλώνονυν παρόμοια συμπτώματα με ἐκεῖνα τῆς «ψυχής» τῶν οὐσιῶν- τους θεραπεύουν!

1. Αconite (Monkshood): Χορηγεῖται ἐπί συνδυασμοῦ ξαφνικοῦ, ἀγωνιώδους φόβου ἐπικείμενου θανάτου, ἐπί διαφόρων καταστάσεων πανικοῦ, οἱ ὁποῖες συνοδεύονται ἀπό ξαφνικές, ἔντονες ἐκτακτοσυστολές, ἐρυθρότητος προσώπου, ἑτερόπλευρης αἱμωδίας, αἰσθήματος λιποθυμίας, ἐφίδρωσης, τρόμου, ἰλίγγου και δύσπνοιας, ἔντονης νευρικότητας, ἀκαθισίας και ἔντονης δίψας για κρύο νερό [68].

2. Anthracinum (Anthrax Poison): Χορηγεῖται ἐπί συνδυασμοῦ ἀδυναμίας ἔκφρασης συναισθημάτων, διανοητικῆς σύγχυσης και σιωπηλῆς λύπης. Ἐπίσης, ἐπί ἔντονων, καυστικῶν πόνων, μεγάλης ἐξάντλησης και διαφόρων δερματικῶν «βλαβῶν» (δοθιῆνες, ἕλκη, ἀποστήματα, ἔκζεμα, ὄγκοι κ.τ.λ.)[69].

3. ArgentumNitricum (Nitrate of silver): Χορηγεῖται ἐπί συνδυασμοῦ ἐξαιρετικῆς ἀνησυχίας για θέματα ὑγείας, φόβου θανάτου, ὑποχονδριακῶν ἐνοχλημάτων, παρορμητικῆς συμπεριφορᾶς, ἐπί διαφόρων φοβιῶν, διαρροιῶν και συχνουρίας ἀγχώδους αἰτιολογίας, θορυβωδῶν ἐρυγῶν κ.τ.λ. και ἐπιδείνωση ἀπό βρώση γλυκῶν.[70]

4. ArsenicumAlbum(Arsenic trioxide): Χορηγεῖται ἐπί συνδυασμοῦ ἀνασφαλείας –κυρίως για θέματα υγείας- με μεγάλη ἀνησυχία- φόβου θανάτου, φόβου να παραμείνει μόνος, ἄγχους ἐν συνδυασμῶ με ἀνησυχία και μεγάλη σωματική ἐξάντληση, ἐγωϊσμοῦ, κριτικῆς διάθεσης για τους ἄλλους και τον ἑαυτό του, ἀσθματικῆς ἀναπνοῆς πού ἐπιδεινώνεται με την κατάκλιση, ἔντονου κνησμού, διαρροίας με ἐμέτους, καυστικῶν πόνων, ἰδιαίτερη αἴσθηση τοῦ κρύου (ἀλλά με ἐπιθυμία ἀκάλυπτης κεφαλῆς), και μεγάλη δίψα για συχνή πόση μικρῶν ποσοτήτων κρύου νεροῦ. Ἐπιδείνωση μετά τα μεσάνυκτα.[71]

5. CalcareaCarbonica (Carbonate of Lime): Χορηγεῖται ἐπί συνδυασμοῦ πολλῶν διαφορετικῶν φόβων (π.χ. ὅτι εἶναι ἀθεράπευτα ἀσθενής, ὅτι θα τρελλαθεῖ, ὅτι παρακολουθεῖται, ὅτι εἶναι καρδιοπαθής ἤ καρκινοπαθής), ἐπί περιδεοῦς συνείδησης[72].

6. CanabisIndica(Hashish): Χορηγεῖται ἐπί συνδυασμοῦ ψευδαισθήσεων ὅλων τῶν εἰδῶν, φόβου ἀσθενείας, διανοητικῆς σύγχυσης, ἐπί ἀδυναμίας να συνεχίσει τον εἰρμό τῶν σκέψεών του, ἐπί ὑπερβολικῆς πολυλογίας, ἐπί αἴσθησης ὅτι τμήματα τοῦ σώματός του ἐπιπλέουν (η Μαριχουάνα ἀποσπᾶ το «αἰθερικό σῶμα» -τη ψυχή- ἀπό το φυσικό σῶμα) -γεγονός το ὁποῖο τοῦ προξενεῖ πανικό- ἐπί δίψας και ὑπερβολικῆς πείνας και ἐπί ηὐξημένης σεξουαλικῆς ἐπιθυμίας[73].

7. Lycopodium (Club Moss): Χορηγεῖται ἐπί συνδυασμοῦ ἔλλειψης αὐτοεκτίμησης, εὐθυνοφοβίας, φόβου παραμονής μόνου/ης στο σπίτι, μετεωρισμού κοιλίας (με ερυγές και φύσες), ἐρωτικῆς ἀσυδοσίας, ἀνικανότητας ὀφειλόμενης σε σεξουαλικές καταχρήσεις, πρώϊμης ἐκσπερμάτωσης.[74]

8. NatriumMuriaticum (Chloride of Sodium): Χορηγεῖται ἐπί συνδυασμοῦ ἀδιαθεσίας μετά σιωπηλή λύπη, ὑπερευαισθησίας, συναισθηματικής ευπάθειας που οδηγεί σε εσωστρέφεια, φόβου απόρριψης, κλαυσίγελου, ἀνεξελέγκτων συναισθημάτων, λύπης ἄνευ κλάματος, ὑποχονδριακοῦ ἄγχους, ἀποφυγής φανέρωσης τῆς ζηλοτυπίας τους, ἀπώλειας ἐλέγχου με ὑστερικές ἀντιδράσεις, πονοκεφάλων (σαν κτυπήματα μικρῶν σφυριῶν).[75]

9. Lachesis (Bushmaster of Surucucu): Χορηγεῖται ἐπί συνδυασμοῦ, ἰδεῶν ὅτι το ἰσχυρῆς, ἀγωνιώδους, ἀτεκμηρίωτης και ἐμπαθοῦς ζηλοτυπίας, ἡ ὁποία μπορεῖ να φθάσει μέχρι την παράνοια ἰδεῶν ὅτι το ἄλλο πρόσωπο τοῦ ἀνήκει, πολυλογίας με ἐναλλαγή θεμάτων, φόβου φιδιῶν και καρδιακῶν νόσων, ἀνωμαλιῶν ἀναπνοῆς κατά τη διάρκεια τοῦ ὕπνου, κατάκλιση πάντοτε στη δεξιά πλευρά.[76]

10. Hyoscyamus (Henbane): Χορηγεῖται ἐπί συνδυασμοῦ κρυπτόμενης, ἀθεμελίωτης ζηλοτυπίας, ζηλοτυπίας με βίαιες ἐκρήξεις και ἐπιθυμίας διάπραξης φόνου, ζηλοτυπίας μέχρι παράνοιας, φόβων ὅτι θα δηλητηριασθεῖ, άσθενειῶν προκαλούμενες ἀπό ζηλοτυπία, πολυλογίας, ἀναισχυντίας, παιχνιδιῶν με τα ἴδια γεννητικά ὄργανα.[77]

11. NuxVomica(Poison Nut): Χορηγεῖται ἐπί συνδυασμοῦ εὐρεθιστότητας, διάθεσης για φιλονικία, ἀνταγωνιστικότητας, ἀνυπομονησίας, ὑπερευαισθησίας σε ἐντυπώσεις, ἐξωτερικούς θορύβους. ὀσμές, φῶς ἤ μουσική, φωτοφοβίας, διαταραχῶν ἀπό το γαστρεντερικό, ἀϋπνίας, ηὐξημένης σεξουαλικῆς ἐπιθυμίας και κακοήθους και βίαιης ζηλοτυπίας[78]. Ὁ συγγραφεύς ἰσχυρίζεται ὅτι ἐθεράπευσε «λεσβία» χορηγώντας της Nux Vomica σε ἀραίωση 10M[79].

12. Medorrhinum (Gonorrheal virus): Χορηγεῖται ἐπί συνδυασμοῦ ἐμπαθοῦς, ὑπερσεξουαλικῆς προσωπικότητας, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ σε ζηλοτυπία, ἐπί «ἀνθρώπων οἱ ὁποῖοι ἀποδίδουν καλύτερα τη νύκτα», ἐπί συνεχούς προσπάθειας καθαρισμοῦ τοῦ λάρυγγος ἀπό βλέννες, θερμῶν ἄκρων ποδῶν, εὐαίσθητων πελμάτων κ.ἄ.[80]

13. Ignatia (St. Ignatius bean): Χορηγεῖται ἐπί συνδυασμοῦ σιωπηλῆς λὐπης, ἡ ὁποία εἶναι ἀποτέλεσμα ἐρωτικῆς ἀπογοήτευσης, ἀναστεναγμῶν μετά λύπης, εὐμετάβλητης διάθεσης, ὑπερευαισθήτων, ρωμαντικῶν και ὑστερικῶν προσώπων. Ἐπιπροσθέτως, στα πρόσωπα αὐτά συνυπάρχουν ἀποτελέσματα ἀπό το νευρικό σύστημα, κράμπες, χορεία, σπασμοί και αἴσθημα σύσφιγξης ἤ κόμπου στο λαιμό. Στους ἀσθενεῖς αὐτούς ἐμφανίζεται περιοδική, ἀνεξέλεγκτη, παράλογη ζήλεια[81].

14. Stramonium (Thorn-apple): Χορηγεῖται ἐπί συνδυασμοῦ παραληρήματος, συμπεριφορᾶς ἐκτός ἐλέγχου, ἰσχυρῶν φόβων τη νύκτα, ἐμέτων μετά την ἔγερση ἀπό το κρεβάτι, θερμό και κόκκινο πρόσωπο, ἀλλά με ψυχρά ἄκρα. Ὅταν ἐκφράζει ζηλοτυπία, ἡ συμπεριφορά εἶναι βίαιη, ἀνεξέλεγκτη και ἐκρηκτική σε βαθμό πού μπορεῖ να σκοτώσει. Παρατηρεῖται κακοήθης, βίαιη, ἐπιθετική, μη ἐλεγχόμενη ἀνάδυση τοῦ ὑποσυνειδήτου.[82]

15. GallicumAcidum (Gallic acid): Χορηγεῖται ἐπί παιδικῆς ζήλειας μέ μή ἐλεγχόμενη συμπεριφορά[83].

16. Sulfur: Συνιστᾶται ἐπί ἐγωϊστῶν, οἱ ὁποῖοι νομίζουν ὅτι γνωρίζουν τα πάντα.[84]

17. Platinum: Ὁ συγγραφεύςθεράπευσε ἀσθενῆ, ἡ ὁποία ἔπασχε ἀπό αἴσθημα ἀνωτερότητας, με τη χορήγηση Platinum, ὁπότε το ἐγώ της «ξεφούσκωσε»![85]

Ἀντίθετη ἄποψη για τις θεραπευτικές δυνατότητες τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς ἔχει ὁπωσδήποτε ἡ κλασική, συμβατική Ἰατρική, ἡ ὁποία διά τοῦ παγκοσμίως γνωστοῦ ἰατρικοῦ Περιοδικοῦ Lancet (vol. 366, Issue 9487, 27 August - 2 Sept 2005, σελ. 690 και 705-706) ἀπεφάνθη ὅτι δεν ὠφελεῖ ἡ ὁμοιοπαθητική θεραπευτική και ὅτι τα κλινικά της ἀποτελέσματα εἶναι ὅπως τα ἀποτελέσματα τῶν εἰκονικῶν φαρμάκων (placeboeffect).

Συμπερασματικῶς, οἱ διδάσκαλοι τῆς «Ὁμοιοπαθητικῆς» πιστεύουν ὅτι «η ομοιοπαθητική …ασχολείται όχι μόνο με τη φυσική αλλά και την πνευματική ανέλιξη του ανθρώπου –η ομοιοπαθητική σώζει πραγματικά ψυχές με αυτό τον τρόπο…
Η ομοιοπαθητική μέσα από αυτή τη διαδικασία βοηθά τον άνθρωπο να έλθει σε επαφή με τον Θεό»[86] (ημέτερη η υπογράμμιση με τα παχέα στοιχεῖα).

ΕΠΙΚΡΙΣΗ - ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΠΡΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΥΣ ΚΑΙ ΚΛΗΡΙΚΟΥΣ

Προκειμένου να ἀσκήσει κάποιος ὁποιαδήποτε ἐπιστήμη, εἶναι ἀπαραίτητη ἡ βαθιά θεωρητική γνώση τῶν ἀρχῶν τῆς ἐπιστήμης αὐτῆς. Ὅσον ἀφορᾶ στήν ἄσκηση τῆς «Ὁμοιοπαθητικῆς» («ΟΠ», στο ἑξῆς), ἐκτός ἀπό την προαναφερθεῖσα προϋπόθεση, εἶναι ἀπαραίτητο –ὅπως τονίζεται και ἀπό τους διδασκάλους τῆς «ΟΠ»- να μαθητεύσει κάποιος κοντά σε ἔμπειρο «ὁμοιοπαθητικό» («οπ», στο ἑξῆς).

Μετά την παράθεση, ἐντός εἰσαγωγικῶν, τῶν ἀπόψεων τῶν διδασκάλων τῆς «ΟΠ» στις προηγούμενες σελίδες, ἀκολουθοῦν ὁρισμένες ἐρωτήσεις πρός θεολόγους καί κληρικούς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας σχετικῶς πρός τό ερώτημα, ἐάν οἱ ἀρχές και πρακτικές τῆς «ΟΠ» εἶναι δυνατόν να γίνουν ἀποδεκτές ἀπό την Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

1. Ἡ ΟΠ στην Ἑλλάδα ἀναπτύχθηκε, διδάχθηκε και ἐξακολουθεῖ να διδάσκεται ἀπό συγκεκριμένα πρόσωπα. Ἑπομένως καί οἱ ἀσκοῦντες τήν ΟΠ στήν Ἑλλάδα ἀποδέχονται τις ἀρχές και την πρακτική τῆς ΟΠ, ὅπως την διδάχθηκαν ἀπό τους διδασκάλους των. Ἡ διδασκαλία αὐτή ἀφορᾶ ὄχι μόνον θεωρητικές ἀρχές τῆς ΟΠ, ἀλλά και ὅλες τις πρακτικές ἐφαρμογές ἐπί τῆ βάσει ὅσων ὁ ἱδρυτής τῆς ΟΠ Hahnemann και οἱ μαθητές του (Κent, Schmidt κ.ἄ) ἐδίδαξε και ἐφήρμοσε· περαιτέρω, ἡ βάση τῆς ΟΠ και για τον Hahnemann ἦταν το γνωστό “Similia similibus Currentur” (τα ὅμοια τοῖς ὁμοίοις ἰῶνται).

Ὁ π. Χρυσόστομος «Τρ» μπορεῖ να μᾶς πληροφορήσει συγκεκριμένα, ποῖοι ἄλλοι διδάσκαλοι ἤ ποία ἄλλη Σχολή ΟΠ ὑπάρχει στην Ἑλλάδα - ἡ ὁποία δεν ἀσπάζεται τις δοξασίες τοῦ Hahnemannκαι των μαθητῶν του- στην ὁποία ἔχουν μαθητεύσει Ἑλληνες «ὁμοιοπαθητικοί» και ἀκόμη ποιες εἶναι οἱ διαφορές της –θεωρητικές και πρακτικές- με ἐκεῖνες τῆς κλασικῆς ὁμοιοπαθητικῆς; Περαιτέρω, εἶναι εἰς θέση να δώσει συγκεκριμένες πληροφορίες για το πρόγραμμα διδασκαλίας (Syllabus) και ἄσκησης τῆς ΟΠ, ἡ ὁποία ἐφαρμόζεται «ὀρθῶς και κατά Θεόν» και σε τι αὐτή διαφέρει ἀπό την κλασσική ΟΠ;

Ὅσον ἀφορᾶ σε ὅλες τις παρατιθέμενες ὑπό τοῦ π. Χρυσοστόμου «Τρ.» πληροφορίες ἀπό μεταφράσεις ἀπό την ρωσική γλῶσσα (ὅπως καταχωρίζονται στο Περιοδικό «ΕΝΟΡΙΑΚH ΕYΛΟΓIΑ», τ. 118, σελ. 184-190), ἄς μᾶς ἐπιτρέψει να ἔχωμε ἔντονες ἀμφιβολίες για την ἀκρίβειά των, ἀλλά και για την ὀρθότητα τοῦ περιεχομένου των.
Ἐμελέτησε ὁ ἴδιος ὅλα αὐτά τα πρωτότυπα κείμενα ἤ μετέφερε χωρίς ἔλεγχο αὐτές τις πληροφορίες; Γράφει π.χ. ὁ π. Χρυσόστομος ὅτι ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κροστάνδης σε ὁμιλία του, την ὁποία ἔκανε στα ἐγκαίνια τοῦ ὁμοιοπαθητικοῦ φαρμακείου και τῆς ὁμοιοπαθητικῆς κλινικῆς στην Ἁγία Πετρούπολη, εἶπε ὅτι «…το σῶμα θεραπεύεται με ἐφαρμογή τοῦ ὁμοίου στο ὅμοιο ὅπως, για παράδειγμα, ὅταν ὁ πηλός πού φθιάχτηκε ἀπό χῶμα και το ζωοπάροχο αἷμα Του, ἀκούμπησε στα μάτια τοῦ τυφλοῦ». Ποῦ ἀναγράφεται στο ἱερό κείμενο τῆς Καινῆς Διαθήκης αὐτό το πρωτάκουστο, ὅτι δηλαδή «ὁ πηλός φθιάχτηκε ἀπό χῶμα και το ζωοπάροχο αἷμα Του»;

Περαιτέρω, ποια θέση και σχέση ἔχει ὁ παραλληλισμός τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Κυρίου (ἡ πρόσληψη τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως -για να την θεραπεύση, να την ἐξαγιάση και να την θεώση) με την πρακτική και θεωρητική βάση τῆς κλασικῆς «ὁμοιοπαθητικῆς»;

Το ἀναγραφόμενο ὑπό τοῦ π. Χρυσοστόμου «Τρ.» ὅτι ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης γράφει ὅτι «οἱ ἄριστοι τῶν ἰατρῶν θεραπεύουν τα ὅμοια με τα ὅμοια» σημαίνει ὅτι ὁ Ἅγιος ἀπεδέχετο τα ἀπαράδεκτα, ἀπό ἀπόψεως ὀρθόδοξης θεολογίας, φρονήματα (βλ. κατωτέρω) των παλαιοτέρων και συγχρόνων διδασκάλων τῆς κλασικῆς «ὁμοιοπαθητικῆς»; Πολύ περισσότερο, δεν συνιστᾶ βαρεῖα ἀστοχία και σοβαρό λογικό λάθος ἡ χρησιμοποίηση τοῦ χωρίου τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου «τῶ ὁμοίω το ὅμοιον ἀνακαθαίρων» για την ὑποστήριξη τῶν πρακτικῶν και θεωρητικῶν ἀπόψεων τῶν «ὁμοιοπαθητικῶν», τις ὁποῖες θα ἀπέπτυε μετά βδελυγμίας ὁ Μέγας Γρηγόριος;

Ἐπιπρόσθετη βαρεῖα ἀστοχία και σοβαρό λογικό λάθος φρονοῦμε ὅτι συνιστᾶ το σχόλιο τοῦ π. Χρυσοστόμου Τρ. σχετικῶς με την χρήση τοῦ ὅρου «ζωτική δύναμις» και «ζωτική ἐνέργεια» ὑπό τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Νύσσης· οἱ ὅροι αὐτοί χρησιμοποιοῦνται ὑπό τοῦ Ἁγίου για να ἐκφράσουν την ζωοποιό ἐνέργεια τῆς νοερᾶς και λογικῆς ψυχῆς, ἡ ὁποία ζωοποιεῖ το συνημμένο σῶμα. Ποια σχέση ἔχει ἡ χρήση, ὑπό τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Νύσσης, τῶν προαναφερθέντων ὅρων με το περιεχόμενο, το ὁποῖο προσδίδεται ἀπό τους οπ στους ὅρους «ζωτική ενέργεια», «συμπαντική ενέργεια» ἤ «απλή ουσία» ἤ «στοιχειώδης ουσία» -ἡ ὁποία σημειωτέον ἔχει κατ’ αὐτούς ἰδιότητες ἀνάλογες με ἐκεῖνες τοῦ ἠλεκτρομαγνητικοῦ πεδίου με ορισμένη «δονητική συχνότητα» - και ἡ ὁποία ἔχει «μορφοποιητικό νου» κ.τ.λ. -βλ. σελ. 3-, ὁρολογία, ἡ ὁποία παραπέμπει σε πανθεϊσμό;

Ἀκόμη γράφει ὁ π. Χρυσόστομος ὅτι ὁ Ρῶσος Ἅγιος Ἱερομάρτυς Σεραφείμ πρότεινε «ἕνα δικό του τρόπο ὁμοιοθεραπείας εἰσάγοντας νέα ὁμοιοπαθητικά φάρμακα και ὑποδεικνύοντας ἕνα δικό του τρόπο με τον ὁποῖον γίνεται ἡ δυναμοποίηση τῶν ὁμοιοπαθητικῶν φαρμάκων». Δεν μᾶς πληροφορεῖ ὅμως ὁ π. Χρυσόστομος σε τι διέφερε ὁ τρόπος ὁμοιοθεραπείας τοῦ Ρώσου Ἁγίου ἀπό ἐκεῖνον τοῦ Hahnemann· και το σπουδαιότερο, δεν μᾶς πληροφορεῖ, ἐάν οἱ Ἑλληνες ὁμοιοπαθητικοί - οἱ ὁποῖοι ἀσκοῦν «κατά Θεόν» την ΟΠ- ἀκολουθοῦν τον Hahnemann και τους μαθητές του -Ἑλληνες και ξένους- ἤ τον προρρηθέντα Ἁγιο Σεραφείμ; Ἐάν ἀκολουθοῦν τον τελευταῖο Ἅγιο, ποῦ ἐμαθήτευσαν;

Γνωρίζει ὁ π. Χρυσόστομος ποια ἦταν ἡ θέση γνωστῶν, συγχρόνων Πατέρων -Ἁγίων στη συνείδηση τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας- ὅπως τοῦ π. Πορφυρίου, Ἁγιορείτου Ἱερομονάχου, και π. Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου περί τῆς ΟΠ; Γνωρίζει ὅτι την ἀπέρριπταν[87];

2. Γενικότερο ἐρώτημα σχετικά με την «ζωτική δύναμη» ἤ «στοιχειώδη ουσία» ἤ «συμπαντική ενέργεια». Ὅπως ἀποδεικνύεται ἀπό τα ἀναγραφόμενα στις σελίδες 1-3 τοῦ παρόντος, οἱ «οπ» ἐξισώνουν και ταυτίζουν τη νοερά και λογική ψυχή τοῦ ἀνθρώπου - ἡ ὁποία και ζωοποιεῖ το συνημμένο σῶμα- με τη «συμπαντική ενέργεια», ἡ ὁποία «συνδέει το άτομο με την υπέρτατη αρμονία του Σύμπαντος» και ἡ ὁποία («συμπαντική ενέργεια») ἔχει ἀνάλογη συμπεριφορά με την ἐνέργεια τοῦ ἠλεκτρομαγνητικοῦ πεδίου». Εἶναι δυνατόν να γίνει ἀποδεκτή ἀπό την Ὀρθόδοξη Θεολογία ἡ θεώρηση αὐτή τῆς κλασικής ΟΠ;

3. Ἐρώτημα σχετικά με τη θεραπευτική προσέγγιση τῆς «ΟΠ». Ἡ ἀσθένεια εἶναι κατά την «ΟΠ» πρωταρχικά ὑπόθεση ἐνεργειακή, ὅπως και ἡ ἀνάρρωση. Ἡ καλύτερη θεραπευτική προσέγγιση –κατά την «ΟΠ»- εἶναι να ἐπιδράσει ὁ θεραπευτικός παράγοντας κατ’ εὐθεῖαν στο ἠλεκτρομαγνητικό πεδίο. «Σήμερα μόνον τρεις τέτοιες θεραπευτικές μέθοδοι είναι πλατιά γνωστές: ο βελονισμός, η «δι’ επιθέσεως των χειρών» από ένα υψηλής πνευματικής στάθμης άτομο, που είναι στην πραγματικότητα κανάλι παγκοσμίων ενεργειών [βλ. παρ. δ, σελ. 4)] και γ) η χορήγηση ομοιοπαθητικά δυναμοποιημένου φαρμάκου». Εἶναι δυνατόν να γίνει ἀποδεκτή ἀπό την Ὀρθόδοξη Θεολογία ἡ ἀποψη ὅτι ἡ αἰτία τῶν ἀσθενειῶν (ψυχικῶν και σωματικῶν) εἶναι κάποια ἐνεργειακή διαταραχή (διαταραχή τῆς ἐνέργειας τοῦ ἠλεκτρομαγνητικοῦ πεδίου), ἡ ὁποία μπορεὶ να θεραπευθεῖ με τις ἀνωτέρω τρεῖς μεθόδους, μάλιστα με ἐκείνη τῆς «δι’ επιθέσεως των χειρών»;

4. Ἐρωτήματα σχετικά με την «κρυμμένη εσωτερική ζωή» τῶν οὐσιῶν, την ἀπελευθέρωση τῆς ἐνέργειάς τους, το ἠλεκτρομαγνητικό τους ἐπίπεδο και τη «χαρακτηριστική δονητική τους συχνότητα» και τα συμπτώματα που προκαλούν ἀπό το διανοητικό, συγκινησιακό και σωματικό επίπεδο του ἀνθρώπου. 
Οἱ ὑποθέσεις τῶν διδασκάλων τῆς «ΟΠ» περί «κρυμμένης εσωτερικής ζωής» τῶν οὐσιῶν, περί ἀπελευθερώσεως τῆς ἐνέργειας τῆς οὐσίας τοῦ ὁμοιοπαθητικοῦ φαρμάκου με τη «δυναμοποίηση», περί τῆς μεταφορᾶς τῆς ἐνέργειας αὐτῆς στα μόρια τοῦ διαλύτη, περί ὑπάρξεως ἠλεκτρομαγνητικοῦ πεδίου κάθε οὐσίας (π.χ. πέτρας, σωματικοῦ ὀργάνου κ.τ.λ.) με χαρακτηριστική καθορισμένη «δονητική συχνότητα», περί αὐξήσεως τῆς ἐνέργειας αὐτῆς ἐπ’ ἄπειρον με τις προοδευτικές ἀραιώσεις τῆς ἀρχικῆς οὐσίας εἰς ουδεμία θεμελιώδη ἀρχή τῆς ἐπιστήμης τῆς Φυσικῆς ἤ τῆς Χημείας στηρίζονται και δεν ἀντέχουν σε στοιχειώδη λογικό ἔλεγχο.

5. Περαιτέρω, ἐκεῖνα, τα ὁποῖα φαίνεται ὅτι εἶναι ἐκτός πάσης ἐπιστημονικῆς λογικῆς προσεγγίσεως εἶναι τα συμπεράσματα διαφόρων provings με βάση τα ὁποῖα ἡ χορήγηση διαφόρων οὐσιῶν σε ὑγιεῖς προκαλεῖ πάθη, ὅπως κακοήθη ἐμπαθῆ ζήλεια, κρυφή ζήλεια, ἐγωϊσμό, ζηλοτυπία με βίαιες ἐκρήξεις και ἐπιθυμία διάπραξης φόνου κ.τ.λ. (βλ. σελ. 9-12), και το ἀκόμη πλέον ἐντυπωσιακό ὅτι πάθη τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς εἶναι δυνατόν να θεραπευθοῦν με τη χορήγηση ἀνόργανων ἤ ὀργανικῶν οὐσιῶν, ἀνάλογα με τη χαρακτηριστική δονητική τους συχνότητα!
Εἶναι δυνατόν να γίνει ἀποδεκτή ἀπό την Ὀρθόδοξη Θεολογία ἡ ἄποψη ὅτι πάθη τῆς ψυχῆς θεραπεύονται με χορήγηση ὀρυκτῶν ἤ φυτικῶν οὐσιῶν;;;

6. Εἶναι δυνατόν να γίνει ἀποδεκτή ἀπό την Ὀρθόδοξη Θεολογία ἡ ἄποψη τῆς κλασικῆς ΟΠ ὅτι «η ομοιοπαθητική σώζει πραγματικά ψυχές με αυτό τον τρόπο… Η ομοιοπαθητική μέσα από αυτή τη διαδικασία βοηθά τον άνθρωπο να έλθει σε επαφή με τον Θεό»;;; (βλ. ανωτ. σελ. 12). Ἐάν ἀληθεύουν τα ἀνωτέρω, προς τι τα ἁγιαστικά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας και ἡ ἀνάγκη για ἀγῶνα και ἄσκηση;

Μετά τα ἀνωτέρω, ὑπάρχει ἀνάγκη ἤ ὄχι να τοποθετηθεῖ ἡ ἐπίσημη Ἐκκλησία –στα πλαίσια τῆς Ποιμαντικῆς της Διακονίας- στο ἐρώτημα ἐάν ἡ «Ὁμοιοπαθητική» εἶναι συμβατή με την (Ὀρθόδοξη) Θεολογία της;

Σημειώσεις : 

[1]. Γ. Βυθούλκα. Ομοιοπαθητική. Η ιατρική για τη νέα χιλιετία. Επιστημονικές Εκδόσεις Παρισιάνου Α.Ε., Αθήνα, 2002, σελ 106.
[2]. Γ. Βυθούλκα. Η Επιστήμη της Ομοιοπαθητικής. Έκδοση Κέντρου Ομοιοπαθητικής Ιατρικής, Αθήνα, 1990, σελ. 23.
[3]. ε.α., σελ. 22
[4]. ε.α., σελ. 45
[5]. ε.α., σελ. 46
[6]. ε.α., σελ. 60
[7]. George Vithoulkas. Classical Homeopathy for Anxiety & Jealousy. Groma Publishers Baar, Switzerland, 2004, p.191.
[8]. Γ. Βυθούλκα. Η Επιστήμη της Ομοιοπαθητικής. Έκδοση Κέντρου Ομοιοπαθητικής Ιατρικής, Αθήνα, 1990, σελ.64
[9]. ε.α, σελ. 64-65
[10]. ε.α., σελ. 65
[11].ε.α., σελ. 80-82
[12]. Γ. Βυθούλκα. Ομοιοπαθητική. Η ιατρική για τη νέα χιλιετία. Επιστημονικές Εκδόσεις Παρισιάνου Α.Ε., Αθήνα, 2002, σελ. 2.
[13]. ε.α., σελ. 5.
[14]. ε.α., σελ. 7.
[15]. ε.α., σελ. 21.
[16]. Γ. Βυθούλκα. Η Επιστήμη της Ομοιοπαθητικής. Έκδοση Κέντρου Ομοιοπαθητικής Ιατρικής, Αθήνα, 1990, σελ. 84.
[17]. ε.α, σελ. 88.
[18]. ε. α.
[19]. ε.α., σελ. 95
[20]. ε.α., σελ. 86
[21]. ε.α., σελ.95
[22]. ε.α.
[23]. ε.α., σελ. 97.
[24]. ε.α.
[25]. ε.α., σελ. 98
[26]. ε.α., σελ. 97.
[27]. ε.α., σελ. 133
[28]. ε.α, σελ. 143
[29]. Γ. Βυθούλκα. Ομοιοπαθητική. Η ιατρική για τη νέα χιλιετία. Επιστημονικές Εκδόσεις Παρισιάνου Α.Ε., Αθήνα, 2002, σελ 36
[30]. ε.α., σελ.37
[31]. Γ. Βυθούλκα. Η Επιστήμη της Ομοιοπαθητικής. Έκδοση Κέντρου Ομοιοπαθητικής Ιατρικής, Αθήνα, 1990, σελ. 138
[32]. ε.α., σελ. 139
[33]. Γ. Βυθούλκα. Ομοιοπαθητική. Η ιατρική για τη νέα χιλιετία. Επιστημονικές Εκδόσεις Παρισιάνου Α.Ε., Αθήνα, 2002, σελ. 39
[34]. ε.α, σελ. 39-40
[35]. Γ. Βυθούλκα. Η Επιστήμη της Ομοιοπαθητικής. Έκδοση Κέντρου Ομοιοπαθητικής Ιατρικής, Αθήνα, 1990, σελ. 172
[36]. Γ. Βυθούλκα. Η Επιστήμη της Ομοιοπαθητικής. Έκδοση Κέντρου Ομοιοπαθητικής Ιατρικής, Αθήνα, 1990, σελ. 99.
[37]. ε.α
[38]. ε.α., σελ. 100.
[39]. Γ. Βυθούλκα. Ομοιοπαθητική. Η ιατρική για τη νέα χιλιετία. Επιστημονικές Εκδόσεις Παρισιάνου Α.Ε., Αθήνα, 2002, σελ. 17.
[40]. George Vithoulkas. Classical Homeopathy for Anxiety & Jealousy. Groma Publishers Baar, Switzerland, 2004, p. 152
[41]. Γ. Βυθούλκα. Η Επιστήμη της Ομοιοπαθητικής. Έκδοση Κέντρου Ομοιοπαθητικής Ιατρικής, Αθήνα, 1990, σελ. 111.
[42]. ε.α., σελ.112.
[43]. Γ. Βυθούλκα. Ομοιοπαθητική. Η ιατρική για τη νέα χιλιετία. Επιστημονικές Εκδόσεις Παρισιάνου Α.Ε., Αθήνα, 2002, σελ. 18.
[44]. ε.α, σελ. 21.
[45]. ε.α., σελ. 20.
[46]. ε.α., σελ. 112
[47]. ε.α., σελ. 114.
[48]. ε.α., σελ.115.
[49]. ε.α., σελ. 110
[50]. ε.α., σελ. 101
[51]. ε.α., σελ. 101-102
[52]. ε.α., σελ. 106
[53]. ε.α., σελ. 155.
[54]. ε.α., 107
[55]. ε.α., σελ. 166
[56]. ε.α., σελ. 168
[57]. Γ. Βυθούλκα. Ομοιοπαθητική. Η ιατρική για τη νέα χιλιετία. Επιστημονικές Εκδόσεις Παρισιάνου Α.Ε., Αθήνα, 2002, σελ. 91
[58]. Γ. Βυθούλκα. Η Επιστήμη της Ομοιοπαθητικής. Έκδοση Κέντρου Ομοιοπαθητικής Ιατρικής, Αθήνα, 1990, σελ. 228
[59]. ε.α., σελ. 87
[60]. ε.α, σελ. 95
[61]. ε.α., σελ. 167
[62]. George Vithoulkas. Classical Homeopathy for Anxiety & Jealousy. Groma Publishers Baar, Switzerland, 2004, p. 19.
[63]. ε.α., σελ. 170
[64]. Γ. Βυθούλκα. Η Επιστήμη της Ομοιοπαθητικής. Έκδοση Κέντρου Ομοιοπαθητικής Ιατρικής, Αθήνα, 1990, σελ., 166
[65]. ε.α., σελ. 168
[66]. ε.α., σελ. 154, 157.
[67]. ε.α., σελ. 172
[68]. George Vithoulkas. Classical Homeopathy for Anxiety & Jealousy. Groma Publishers Baar, Switzerland, 2004, p. 47-48.
[69]. ε.α., 42-43.
[70]. ε.α., σελ. 63-64
[71]. ε.α., σελ. 74-75
[72]. εα., σελ. 83-89
[73]. ε.α., σελ. 91-94
[74]. ε.α., σελ. 118-124
[75]. ε.α., σελ. 128-134
[76]. ε.α., σελ.206-213
[77].ε.α., σελ. 215-219
[78]. ε.α., σελ. 220-223
[79]. ε.α., σελ. 235-236
[80]. ε.α., σελ. 231-234
[81]. ε.α., σελ. 239-242
[82]. ε.α, σελ. 249-252, 251-252
[83]. ε.α., σελ. 258
[84]. ε.α., σελ. 200
[85]. ε.α, σελ. 195
[86]. Γ. Βυθούλκα. Ομοιοπαθητική. Η ιατρική για τη νέα χιλιετία. Επιστημονικές Εκδόσεις Παρισιάνου Α.Ε., Αθήνα, 2002, σελ 106.
[87]. Ν. Ζουρνατζόγλου. ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΩΝ. ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ. Εκδ. «ΑΓΙΟΤΟΚΟΣ ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑ». Θεσσαλονίκη 2009, σε. 114-116

Πηγή κειμένου Ι. Μητρόπολη Γλυφάδας