Απαντητική επιστολή Μητροπολίτου Πειραιώς Σεραφείμ προς Ρωμ/καθολικό Αρχιεπίσκοπο Νάξου-Τήνου-Αιγαίου

Εν Πειραιεῖ τῇ 16ῃ Μαρτίου 2012

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

Ὁ Ἐκλαμπρότατος Ἀρχιεπίσκοπος τῶν ἐν Τήνῳ, Νάξῳ καί Αἰγαίῳ Ρωμαιοκαθολικῶν κ. Νικόλαος στίς 12/3/2012 ἐξέδωκε «ἀνοικτήν ἐπιστολήν πρός κάθε ἄνθρωπο καλῆς θελήσεως» ὅπως τήν ἐπιγράφει, μέ τήν ὁποία εὐγενῶς μᾶς ἐπικρίνει ὄχι μέ θεολογικά ἐπιχειρήματα ὅπως θά ἀνέμενε κανείς, ἀλλά μέ συναισθηματικές προσεγγίσεις ἐπιδιδόμενος σέ ἕνα κήρυγμα ἀγαπισμοῦ καί ἀποπειρώμενος νά θεμελιώσει τό συγκρητιστικό οἰκουμενισμό ἐν τῇ πράξει μέ εὐγενεῖς ὡραιολογίες, πού «κνήθουν» τά ὦτα τῶν ἀκουόντων, ἀλλά πού ἀπέχουν παρασάγκας ἀπό τήν ἀλήθεια.

Εἶναι πασίδηλον ὅτι οἱ οἰκουμενιστικοί κύκλοι κατακρεουργοῦν τά Κυριακά λόγια τῆς Ἀρχιερατικῆς προσευχῆς εἰς τό 17ο κεφ. τοῦ κατά Ἰωάννην εὐαγγελίου στ. 21-25 «ἵνα πάντες ἕν ὦσι» ἀποσιωπῶντες δολίως τήν ὅλην πρότασιν τοῦ Κυρίου ὡς καί τά τοῦ ἰδίου περιεχομένου ἑπόμενα χωρία πού ἀπευθύνει ὁ Σωτήρ τοῦ κόσμου στόν Ἀρχίφωτο Πατέρα Του λέγων:
 «Οὐ περί τούτων δὲ ἐρωτῶ μόνον, ἀλλὰ καὶ περὶ τῶν πιστευσόντων διὰ τοῦ λόγου αὐτῶν εἰς ἐμέ, ἵνα πάντες ἓν ὦσι, καθὼς σύ, πάτερ, ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν σοί, ἵνα καὶ αὐτοὶ ἐν ἡμῖν ἓν ὦσιν, ἵνα ὁ κόσμος πιστεύσῃ ὅτι σύ με ἀπέστειλας. καὶ ἐγὼ τὴν δόξαν ἣν δέδωκάς μοι δέδωκα αὐτοῖς, ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς ἕν ἐσμεν, ἐγὼ ἐν αὐτοῖς καὶ σὺ ἐν ἐμοί, ἵνα ὦσι τετελειωμένοι εἰς ἕν, καὶ ἵνα γινώσκῃ ὁ κόσμος ὅτι σύ με ἀπέστειλας καὶ ἠγάπησας αὐτοὺς  καθὼς ἐμὲ ἠγάπησας. πάτερ, οὓς δέδωκάς μοι, θέλω ἵνα ὅπου εἰμὶ ἐγὼ κἀκεῖνοι ὦσι μετ᾿ ἐμοῦ, ἵνα θεωρῶσι τὴν δόξαν τὴν ἐμὴν ἣν δέδωκάς μοι, ὅτι ἠγάπησάς με πρὸ καταβολῆς κόσμου.»

Ἀποσιωποῦν καί ἀποκρύπτουν τά ἀνωτέρω Κυριακά λόγια ἀπομομώνοντες ἐξ αὐτῶν  τέσσερις λέξεις γιά νά στηρίξουν τήν κακοδοξία των καί δι’ αὐτῆς τήν νόθευσιν τῆς ἀληθοῦς πίστεως διότι ὁ Κύριος τῆς Ἐκκλησίας προσεύχεται ὑπέρ τῆς ἑνότητος τῶν παιδιῶν Του μέ πρότυπον ὅμως τόν Τριαδικό τρόπο ὑπάρξεως τοῦ αἰωνίου Θεοῦ, δηλ. ἐν ἀληθείᾳ, ἀληλοπεριχωρήσει καί πιστότητι καί ὄχι ἀσφαλῶς ἐν αἱρέσει, διαστρεβλώσει τῆς Θείας Ἀποκαλύψεως, ἐν πλάνῃ καί ἀπομειώσει τῶν δογματισθέντων ὑπό τοῦ Παναγίου Πνεύματος.
Ὁ ἱερός Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός εἰς τήν ἐπιστολή του «τοῖς ἁπανταχοῦ τῆς γῆς» γράφει: «Πρό χρόνων πολλῶν ἀπεσχίσθη τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας, τῆς Ῥώμης φαμέν, τό περιώνυμον ἄθροισμα ἐκ τῆς τῶν ἑτέρων τεσσάρων ἁγιωτάτων Πατριαρχῶν κοινωνίας, ἀποσχοινισθέν εἰς ἔθη καί δόγματα τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας καί τῶν Ὀρθοδόξων ἀλλότρια» καί συνεχίζει «Πόθεν οὖν ἡμῖν ἀνεφάνησαν ὄντες ὀρθόδοξοι οἱ διά τοσούτων χρόνων καί τοσούτων πατέρων καί διδασκάλων κριθέντες αἱρετικοί;»
Ὁ Ρωμαιοκαθολικισμός δἐν ἔχει τήν ἀποστολική πίστη ἐφ’ ὅσον τό filioque, ἡ κτιστή χάρις, τό πρωτεῖο ὡς προνόμιο παγκοσμίου δικαιοδοσίας, τά ὑπέρτακτα ἔργα, τό καθαρτήριο ἀποτελοῦν βασικά καί ἀδιαπραγμάτευτα δόγματά του. Δέν ἔχει ἔγκυρα εἰσαγωγικά μυστήρια, ἱερωσύνη καί εὐχαριστία, διότι ἔχει ἀποσχισθεῖ ἀπό τήν Καθολική Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί ἰσχύει δι’αὐτόν ὁ ἐπικυρωμένος ἀπό τήν Πενθέκτη Οἰκουμενική Σύνοδο Α΄ Κανών τοῦ Μ. Βασιλείου ὁρίζων «οἱ τῆς Ἐκκλησίας ἀποστάντες οὐκ ἔτι ἔσχον τήν Χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐφ’ ἑαυτούς• ἐπέλιπε γάρ ἡ μετάδοσις τῷ διακοπήναι τήν ἀκολουθίαν... ἀπορραγέντες, λαϊκοί γενόμενοι, οὔτε τοῦ βαπτίζειν, οὔτε τοῦ χειροτονεῖν εἶχον ἐξουσίαν, οὔτε ἠδύναντο Χάριν Πνεύματος Ἁγίου παρέχειν, ἧς αὐτοί ἐκπεπτώκασι». Ὁ Ρωμαιοκαθολικισμός κατά τόν Ἁγ. Γρηγόριο τόν Θεολόγο δέν ἔχει ἀποστολική διαδοχή διότι ἡ Ὀρθοδοξία τοῦ φρονήματος βεβαιώνει τήν Ἀποστολική διαδοχή καί ἡ κακοδοξία τοῦ φρονήματος τήν καταλύει: «Τό μέν γάρ ὁμόγνωμον καί ὁμόθρονον, τό δέ ἀντίδοξον καί ἀντίθρονον• καί ἡ μέν προσηγορίαν, ἡ δέ ἀλήθειαν ἔχει διαδοχῆς», Ἁγ. Γρηγορίου Θεολόγου (Εἰς τόν Μ. Ἀθανάσιον η΄, PG, 1089).
 Ὁ Ρωμαιοκαθολικισμός δέν μπορεῖ νά ἀποβάλη τόν παποκεντρισμό του, παλαιότερο καί νεώτερο γιατί τόν ἔχει ἐπισφραγίσει διά τῶν ἀποφάσεων δέκα τριῶν δικῶν του «Οἰκουμενικῶν» Συνόδων.
Θυμίζουμε τίς διακηρύξεις τοῦ «ἁγιοποιηθέντος» ἀπό τόν Ρωμαιοκαθολικισμό Πάπα Ἰωάννη Παύλου ΙΙ μέ τήν Ἐγκύκλιο Ut Unum Sint (1995) (10): «Ἡ Καθολική Ἐκκλησία ἔχει τήν πεποίθηση ὅτι διατήρησε τή διακονία τοῦ διαδόχου του Ἀποστόλου Πέτρου, τοῦ Ἐπισκόπου Ρώμης, πού ὁ Θεός ἵδρυσε “ὡς παντοτεινή καί ὁρατή ἀρχή καί θεμέλιό της ἐνότητας”» (παράγρ. 88).
 Καί, «Εἶμαι πεπεισμένος ὅτι ἔχω στό σημεῖο αὐτό μία ἰδιαίτερη εὐθύνη... νά βρίσκω μία μορφή ἄσκησης τοῦ πρωτείου, τό ὁποῖο, χωρίς ν’ ἀποποιηθῶ μέ κανένα τρόπο τήν οὐσία τῆς ἀποστολῆς του, ν’ ἀνοίγεται σέ μία νέα κατάσταση» (παράγρ. 95). Ταυτόσημη ἄλλωστε εἶναι καί ἡ διακήρυξις τοῦ παπικοῦ Πρωτείου ἀπό τόν Πάπα Βενέδικτο ΙΣΤ΄ στό Φανάρι τό 2006 καί ὑπενθυμίζομε τήν ὁδηγία τοῦ Βατικανοῦ τοῦ Ἰουλίου 2007 μέ τίς γνωστές «Ἀπαντήσεις» μέ τίς ὁποῖες ὁ νῦν Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄ χαρακτήρισε «ἐλλειματικές» τίς Ὀρθόδοξες Αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες ἐπειδή δέν ἔχουν κοινωνία μέ τόν δῆθεν διάδοχο τοῦ Πέτρου.
Ὁ ὅσιος πατήρ ἡμῶν Ἰουστῖνος Πόποβιτς γράφει: «Τό ὀρθόδοξο δόγμα, μᾶλλον δέ τό πᾶν-δόγμα περί τῆς Ἐκκλησίας, ἀπερρίφθη καί ἀντικατεστάθη διά τοῦ λατινικοῦ αἱρετικοῦ πᾶν-δόγματος περί τοῦ πρωτείου καί τοῦ ἀλαθήτου του πάπα, δηλαδή τοῦ ἀνθρώπου. Ἐξ αὐτῆς δέ τῆς παναιρέσεως ἐγεννήθησαν καί γεννῶνται συνεχῶς ἄλλαι αἱρέσεις: τό Filioque, ἡ ἀποβολή τῆς Ἐπικλήσεως, τά ἄζυμα, ἡ εἰσαγωγή τῆς κτιστῆς χάριτος, τό καθαρτήριον πῦρ, τό θησαυροφυλάκιον τῶν περισσῶν ἔργων...».
Οἱ προυποθέσεις πού τίθενται βιβλικῶς ἀπό τόν Θεό Λόγο γιά τήν ἑνότητα καί κοινωνία τῶν εἰς Χριστό πιστευόντων κατά τά ἀνωτέρω, εἶναι ἡ κοινή καί ἀΐδιος δόξα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Ἐν ἄλλοις λόγοις ἡ ἑνότητα τοῦ κτιστοῦ ἀνθρώπου μέ τόν ἄκτιστο Θεό Λόγο πραγματοποιεῖται μόνο μέ τήν ἄκτιστη θεοποιό ἐνέργεια καί δόξα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Ἀλλ’ αὐτή ἡ θεοποιός δόξα παρέχεται διά τοῦ Χριστοῦ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, ἀποκλειστικά καί μόνο στό μυστηριακό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τήν Ἐκκλησία. Ὁ Ρωμαιοκαθολικισμός ἀπορρίπτει δογματικῶς τόν ἄκτιστο χαρακτῆρα τῆς θεοποιοῦ χάριτος καί ἑπομένως ἡ ὁποιαδήποτε κοινωνία μαζί του θά εἶναι καί θά παραμένει μόνο σέ ἀνθρώπινο κτιστό ἐπίπεδο. Οἱ Ρωμαιοκαθολικοί κάνουν σύγχυση θεολογίας καί οἰκονομίας στόν Τριαδικό Θεό, ὁρατός καρπός τῆς ὁποίας εἶναι τό filioque.
 Συγκεκριμένα ἀποκλείοντας τήν ἐμπειρία τῆς ἄκτιστης Θείας Χάριτος καί τῆς Θεοποιοῦ ἄκτιστης Δόξας ἀρνοῦνται οὐσιατικά τήν κοινωνία κτιστοῦ καί ἀκτίστου, ἀρνοῦνται δηλαδή τό μυστήριο τῆς πραγματικῆς κοινωνίας Θεοῦ καί ἀνθρώπου, ὡς ἐκκλησιαστικό γεγονός. Ἀρνοῦνται στήν πράξη τήν ἴδια τήν ἔννοια τῆς Ἐκκλησίας.
Ὅλα τά παραπάνω συνδέονται ἀρρήκτως μέ τό filioque γιά τήν ἀποδοχή τοῦ ὁποίου ἰδιαίτερα συγχέουν οἱ Ρωμαιοκαθολικοί τά ὑποστατικά μέ τά φυσικά προσόντα τοῦ Θεοῦ καί εἰδικώτερα συγχέουν τήν ἀΐδια ἐκπόρευση τοῦ Ἁγ. Πνεύματος, ὡς Θείου Προσώπου μέ τήν φανέρωση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὡς κοινῆς ἄκτιστης ἐνέργειας τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Σύμφωνα ὅμως, μέ τήν Ἁγιοπνευματική καί δογματική ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας κατά τούς δέκα (10) πρώτους αἰῶνες ἡ ἔκφανση, ὡς οἰκονομία τοῦ Ἁγ. Πνεύματος, πού φανερώνεται καί λειτουργεῖ «ἐκ Πατρός δι’ Υἱοῦ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι» εἶναι ἐκείνη πού μᾶς ἑνοποιεῖ ἀκτίστως μέ τόν Τριαδικό Θεό.
Κατά συνέπεια ἐφ’ ὅσον ὁ Ρωμαιοκαθολικισμός δέν ἀποδέχεται τήν περί ἀκτίστου χάριτος θεολογία, πρᾶγμα πού ἐκφράζεται θεσμικά καί μέ τό filioque δέν εἶναι ἐφικτή καμμία θεολογική Ἐκκλησιολογική καί Ἁγιοπνευματική ἑνότητα μαζί του.
Δράττομαι τῆς εὐκαιρίας ἀπαντώντας γενικά στόν κ. Νικόλαο, νά ἀπαντήσω καί στόν γνωστό δίγαμο, τόν προσφυῶς ἀποκαλούμενο «Καρδινάλιο Φραντζολίνι», πού αὐτόκλητα ἄνευ πανεπιστημιακῆς καθέδρας, ἔχει ἀναλάβει ρόλο τιμητοῦ τῶν Ἐκκλησιαστικῶν προσώπων καί πραγμάτων, λέγων ὅτι ἡ Ἁγία μας Χώρα δέν εἶναι προτεκτοράτο τῶν Η.Π.Α., ἀλλά κράτος δικαίου τοῦ ὁποίου ἡ ἐν συναλληλίᾳ λειτουργοῦσα Ὀρθόδοξος Καθολική Ἐκκλησία, διέπεται ὑπό τῶν Ἱ. Κανόνων καί τῶν Νόμων του.

Ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος δέν ἀποδέχεται τούς ἐκβιασμούς τῶν Σιωνιστικῶν διεθνῶν Κέντρων, ὅπως ἀπεδέχθη δυστυχῶς ἡ Ἱεραρχία τῆς ἀδελφῆς ὁμοδόξου Σερβικῆς Ἐκκλησίας γιά τήν Ἰσλαμοποίηση τοῦ Κοσσόβου, καρατομώντας ἀδίκως καί ἀντικανονικῶς τόν Κανονικό Ἐπίσκοπο Ράτσκας καί Πριζρένης κ.κ. Ἀρτέμιο, ὅπως ἀπεδείχθη πασιδήλως πλέον ἀπό τήν γνωστή Ἀπόφαση  1410/2010 τοῦ Στ΄ Ποινικοῦ Τμήματος τοῦ Ἀρείου Πάγου τῆς χώρας μας, πού κονιορτοποίησε τά ψεύδη τῆς Σερβικῆς Ἱ. Συνόδου καί τῆς Σερβικῆς Πολιτείας κατά τοῦ δῆθεν «καταχραστοῦ» καί ὄντως ἁγίου Ἐπισκόπου Ράτσκας καί Πριζρένης κ.κ. Ἀρτεμίου. 

Ο  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ