Ἀρχιμ. Εὐσέβιος Βίττης. Ἀναφορά στόν ἀγώνα του καί τήν μαρτυρία τοῦ (1927-2009) (Μέρος Δ΄)

Ὁ Ὅσιος Γρηγόριος

Ἐτήσια ἔκδοσις τῆς Ἱερᾶς Μονῆς
Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὅρους
Περίοδος Β΄ ἔτος 2010 ἀριθμ. 35

† Ἀρχιμ. Εὐσέβιος Βίττης

Ἀναφορά στόν ἀγώνα του καί τήν μαρτυρία του (1927-2009) 

Καί δέν ἄργησαν νά ἐπανηλευθοῦν ὅσα προδιέγραψε ὁ φίλος καί συναγωνιστής του Νικόλαος Σελέντης.

Ἀπό τήν νεαρά αὐτή ἡλικία ἀγάπησε μέ ὅλη του τήν ψυχή τό θεῖο θέλημα καί τίς ἅγιες ἐντολές τοῦ Θεοῦ, ἀπό τίς ὁποῖες κορυφαία θέσι κατέχουν ἡ ταπείνωσις καί ἡ ἀγάπη.
Ὅλη του τήν ζωή ὁ π. Εὐσέβιος τήν κατηνάλωσε στά θυσιαστικά ἔργα τῆς ἀγάπης πρός τόν Θεό καί τούς ἀνθρώπους, κρύβοντάς τα ὅμως ἐπιμελῶς στό χῶμα τῆς ταπεινώσεως καί τῆς ἀφάνειας.

Κατώρθωσε νά ἐπιτελέσῃ ἀναρίθμητα ἔργα ἀγάπης, χωρίς ὅμως νά γίνῃ ἀντιληπτός ἀπό τούς ἀνθρώπους τοῦ κόσμου τούτου. Ἔγραψε ἀργότερα, ἀπευθυνόμενος σέ μοναχούς, αὐτά πού ὁ ἴδιος ἐφήρμοζε στήν ζωή του: «Τί νόημα θά εἶχε μιά ζωή ὁληκληρωτικά δοσμένη στό Θεό, ὅπως φαίνεται ἐξωτερικά τουλάχιστον, καί ἕνα ὡραῖο πρόγραμμα ἀφιερωμένης ζωῆς, χωρίς ὁλοκληρωτικό ξερίζωμα τοῦ ἐγωισμοῦ καί ἀντίστοιχα ἐλεύθερη καί τέλεια παράδοσή μας στήν ἀγάπη, ἄν ἡ ἀγάπη αὐτή δέν παρασύρη σάν ἕνα θεῖο ὁρμητικό ρεῦμα ὅλα τά ἐγωιστικά στοιχεῖα ἀπό μέσα μας καί κάθε ὑπόλειμμα αὐταρέσκειας καί ναρκισσισμοῦ;.....

Ἡ ἀκολούθηση τοῦ Ἰησοῦ ὡς τῆς ἀγάπης τοῦ Πατρός δέν εἶναι μόνο στατική, δηλαδή μόνο συναισθηματικά ἱερά καί κατάσταση παθητικότητος, ἀλλά καί κινητική, δηλαδή καί ἔκφραση της πρός τά ἔξω....


Ὁ Χριστός δέν εἶναι μόνο ἡ ‘‘ἀλήθεια καί ἡ Ζωή’’ τῆς ἀγάπης, ἀλλά καί ἡ ‘‘ὁδός’’ γι’ αὐτόν (Ἰω. ιδ΄6), καί ὁδός σημαίνει πορεία σέ ἀνάντη καί ἀνηφορικό δρόμο, ὅπως ἦταν ὁ δρόμος τοῦ Ἰησοῦ... Κάθε μέρα ἔρχεται ὁ Ἰησοῦς νά μᾶς συναντήση διά μέσου τοῦ μόχθου, τῆς ποικίλης ‘‘ἀκαταστασίας’’, τῶν ἀπαιτήσεων τῶν ἄλλων, τῆς ἀπονεκρώσεως τοῦ θελήματός μας καί κάθε ἐγωιστικῆς μας τάσεως, καλώντας μας ἔτσι σέ μία ἀγάπη ὅλο καί πιό ἀπογυμνωμένη ἀπό ὁποιαδήποτε στοιχεῖα πού τήν ἀλλοιώνουν καί τήν καθιστοῦν ὄχι πέρα γιά πέρα καθαρή καί ἁγνή, καί ἑπομένως ἄξια τοῦ Κυρίου, στόν ὁποῖο προσφέρεται ὡς τό πιό πολύτιμο δῶρο τῆς ψυχῆς....

Ἡ ζωή μας πρέπει διαρκῶς ‘‘δίδοσθαι (τοῖς ἀδελφοῖς) εἰς κατάβρωμα’’ (Ἰουδήθ ι΄12).  Πρέπει νά δίνεται προσφορά στούς ἀδελφούς μας σάν τόν ἄρτο πού προσφέρεται γιά βρώση.  Αὐτό πρέπει νά εἶναι τό μέτρο, πού μέ βάση αὐτό θά τραβάη ὁ Θεός ὅ,τι πιό καλό βρίσκεται  μέσα μας, γιά νά ἀποτελῆ στήν οὐσία τήν ἄρση τοῦ σταυροῦ μας καί τήν κατακλούθηση τοῦ Ἰησοῦ στή ματωμένη προεία Του πρός τό Γολγοθᾶ»¹⁰. (¹⁰ Ἱερομ. Εὐσεβίου, «Ἐμεῖς καί ἡ ἀγάπη μας», ἔνθ. ἀνωτ. σελ. 34-37.)

Πολύ πληγωμένος ἀπό τούς ἀνθρώπους ὁ Σέργιος καί μή θέλοντας, λόγῳ τῆς λεπτότητος τῆς καρδιᾶς του, νά πληγώσῃ αὐτούς πού τόν πλήγωσαν, φεύγει στό ἐξωτερικό, λίγο πρίν τό 1960. Ἴσως καί λόγῳ τῆς ἐπιθυμίας του γιά ἀνώτερες σπουδές. Ἐκεῖ ὅμως συμπονώντας τούς ἀστέγους τῶν μεγαλουπόλεων, ἀφήνει τά ἐπιστημονικά του ὄνειρα καί συνεργάζεται μέ τήν ἀνθρωπιστική ὀργάνωσι «Ἐμμαούς», ἡ ὁποία ἀξιοποιοῦσε τά πεταμένα στά σκουπίδια ἀντικείμενα γιά τούς ἀστέγους. Ἐπιτελεῖ τήν βαρειά ἐργασία τοῦ ρακοσυλλέκτη πρῶτα στό Παρίσι καί στήν συνέχεια σέ πόλεις τῆς Σουηδίας, μέχρις ὅτου προσεβλήθη σοβαρά ἡ ὑγεία του. Ἐγγράφεται στό Πανεπιστήμιο τῆς Οὐψάλα.
Ὅμως δέν θά μπορέσῃ τελικά νά ἀσχοληθῇ μέ τήν ἐπιστήμη.  Μάλιστα κάποιος ‘‘ἀδελφός’’, στόν ὁποῖο ἔδωσε τήν διατριβή του γιά νά τῆς ρίξῃ μιά ματιά, ἀφοῦ ἄλλαξε τό ὄνομα τοῦ συγγραφέως, τήν χρησιμοποίησε γιά δική του ἀνάδειξι.  Ὁ Στέργιος πόνεσε, ἀλλά δέν διαμαρτυρήθηκε γιά τήν  ἀδικία αὐτή.

Νά, πῶς περιγράφει κάποιο πνευματικό του τέκνο τήν ζωή του στήν Σουηδία: «Κατά τά μέσα τοῦ 1960 εἶχε ἀρχίσει ἡ ἐργατική μετανάστευση ἀπό τήν Ἑλλάδα πρός τή Σουηδία. Ὁ π. Εὐσέβιος βρισκόταν ἤδη στή Σουηδία.  Ἦταν ἀκόμη λαϊκός καί ἔκανε τίς μεταπτυχιακές σπουδές του στό Πανεπηστήμιο τῆς Οὐψάλας...
Οἱ πνευματικές ἀνάγκες τῶν μεταναστῶν Ἑλλήνων ἔγιναν ἀφορμή νά χειροτονηθεῖ (χειροτονήθηκε ἄκων ἀπό τόν τότε Μητροπολίτη Θυατείρων Ἀθηναγόρα) τό 1965 ἱερέας. Ἱερέας ἀμίσθωτος. Ἐπί ἀρκετά χρόνια εἶχε ἐγκατασταθεῖ στήν πόλη τοῦ Γιότεμπόργ.
Ἐργάσθηκε ὡς δημόσιος ὑπάλληλος καί μετά τήν ὀχτάωρη ἐργασία του ἦταν ὁ πνευματικός, ὁ δάσκαλος, ὁ κοινωνικός λειτουργός, ὁ διερμηνέας, ὁ μεταφραστής, ὁ σύμβουλος, ὁ συμπαραστάτης τῶν Ἑλλήνων πού διαρκῶς κατέφθαναν ἀπό τήν Ἑλλάδα.
Ὅλες αὐτές τίς ὑπηρεσίες τίς προσέφερε ἀφιλοκερδῶς στόν ἐλεύθερο χρόνο του σέ ὅλους τούς Ἕλληνες τῆς πόλης καί ὄχι μόνο. Ὡς ἱερέας διακονοῦσε τόν ἑλληνισμό ὅλης τῆς νότιας Σουηδίας, τῆς Κοπεγχάγης καί τοῦ Ὄσλο.
Σέ ὅλες τίς πόλεις καί κωμοπόλεις πού περιόδευε, γινόταν δέκτης πολλῶν καί ποικίλων προβλημάτων, στά ὁποῖα προσπαθοῦσε νά ἀνταποκριθεῖ ὅσο μποροῦσε περισσότερο. Ἕνα ὀξύ πρόβλημα π.χ. πού ἀπασχολοῦσε τούς Ἕλληνες τῆς Σουηδίας ἦταν ἡ διδασκαλία τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας στά παιδιά τους... Ἀκόμη καί σήμερα θυμοῦνται πολλοί Ἕλληνες πῶς συγκέντρωνε μικρούς καί μεγάλους καί τούς δίδασκε στούς μέν μεγάλους τή σουηδική γλώσσα στούς δέ μικρούς τήν ἑλληνική..»¹¹. (¹¹ Μαρτυρία Χ.Δ., Στοκχόλμη 2010).

Ἄλλο πνευματικό του τέκνο γράφει: «Στή Σουηδία τόσο ὡς λαϊκός, ὅσο καί ὡς κληρικός, συναντοῦσε τούς Ἕλληνες μετανάστες στούς σιδηροδρομικούς σταθμούς τῶν μεγάλων πόλεων. Ἐκεῖ συνήθως μαζεύονταν οἱ ‘‘παλιοί’’ περιμένοντας τούς καινούργιους.  Βοηθοῦσε στήν ἀνεύρεση κατοικίας, στήν ἀνεύρεση ἐργασίας. Ἤ ἁπλᾶ ρωτοῦσε: ‘‘Ξέρετε σουηδικά;’’.  Ἡ συνήθης ἀπάντηση: Ὄχι. ‘‘Ἐλᾶτε τότε...’’.
Τήν ἴδια στιγμή τούς μάζευε κάπου παράμερα καί ἄρχιζε: ‘‘Εἶμαι, εἶσαι, εἶναι...’’ στά σουηδικά καί χαιρόταν πολύ.
Ἀργότερα νιάστηκε γιά τά παιδιά τῶν μεταναστῶν, πολύ πρίν τήν ἔλευση Ἑλλήνων δασκάλων.  Δίδασκε τήν ἑλληνική γλῶσσα, τήν ἑλληνική ἱστορία, ἤ ἀνέθετε στούς πιό ἰκανούς κατά τόπους τήν διακονία αὐτή.
Φρόντιζε ὅμως παράλληλα, ἤ μᾶλλον κυρίως, νά μορφώσει Χριστό στίς καρδιές τῶν Ἑλλήνων.  Τήν ἐποχη ἐκείνη (δεκαετία τοῦ 60 και 70) δέν ἦταν πάντα εὔκολο λόγῳ τῶν ἔντονων πολιτικῶν φρονημάτων καί ἀντιπαραθέσεων μεταξύ τῶν μεταναστῶν.
Κατά μαρτυρία Σουηδῶν ὑπευθύνων, ὀργάνωσε μόνον στή Σουηδία 32 ὀρθόδοξες ἐνορίες.

Ἀκούραστος, φλογερός ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου μέ τό λόγο καί τό παράδειγμά του.  Μεταβαίνει ἀπό πόλη σέ πόλη.  Ἐνορία του ἡ Σουηδία, ἡ Δανία καί ἡ Νορβηγία, ὅπου ὑπάρχουν Ἕλληνες.
Ὁμολογεῖ ἀργότερα: ‘‘ ὁ ἱερεύς (δηλ. ὁ ἴδιος) ἄρχισε τήν ἱερατική του διακονία μή ἔχοντας τίποτε΄ οὔτε κἄν ἄμφια!’’.  Ἔπρεπε ὁ ἴδιος νά μεριμνήσει γιά τούς χώρους ὅπου θά ἐτελεῖτο ἡ θ. Λειτουργία...

Ὁ ἴδιος νά ζυμώσει τό πρόσφορο, ὁ ἴδιος νά φροντίσει γιά ὅλα. Τί νά πρωτοδιηγηθεῖ κανείς!  Κάποιοι ἄθεοι καί ἀντίθετοι Ἕλληνες ἄρχισαν νά τόν πολεμοῦν.  Δέν δίστασαν νά τόν ὑβρίζουν χυδαιότατα τήν ὥρα πού διάβαζε τό Εὐαγγέλιο τῆς Ἀναστάσεως κάποιο Πάσχα!  Ἀτάραχος συνέχισε ἕως τέλους. Ἦταν τήν χρονιά ἐκείνη 46 ἐτῶν!  Κάποιοι ἀπό αὐτούς μετά ἀπό καιρό μετάνιωσαν καί ζήτησαν νά τούς συγχωρέσει»¹² (¹² «Ἀναμνήσεις ἀπό τόν π. Εὐσέβιο», Γ.Μ.)

Ἀπόσπασμα ἀπό τήν Ἐτήσια Ἔκδοση της
Ι. Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὅρους
Περίοδος Β΄  Ἔτος 2010 Ἀριθμός 35
σελίδες 38 - 43

Διαβάστε περισσότερα πατῶντας στο Έκδοση Όσιος Γρηγόριος

________________________

Ψηφιοποίηση κειμένου Κατερίνα