Κεφάλαιον ΣΤ΄- Περί Μνήμης Θανάτου Κολάσεως και Κρίσεως. Επιστολή 27η

Κεφάλαιον ΣΤ΄ 

Περί Μνήμης Θανάτου Κολάσεως και Κρίσεως

27η.Επιστολή

«Ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης», παιδί μου, εις αυτόν τον κόσμον. Ταύτα ανεφώνησεν ο σοφός Σολομών, όταν είχε γευθή υπέρ κόρον τας επιθυμίας όλας των αισθήσεων. Ουδεμιάς των απολαύσεων εστέρησε την καρδίαν του και το τέλος φθορά και απώλεια. Αντιθέτως ο εργαζόμενος τον Θεόν και εδώ δεν στερείται των αναγκαίων της ζωής, αλλά και απ’ εντεύθεν αισθάνεται την όντως χαράν και ειρήνην του Θεού.
Ου παραμένει ο πλούτος, ου συνοδεύει η δόξα, το κάλλος αλλοιώνεται, η νεότης παρέρχεται και έρχεται το γήρας. Η υγεία μαραίνεται, η ασθένεια ακολουθεί και τα πάντα ο τάφος τα διαλύει εις το μηδέν. Όταν επισκεφθώμεν τας τελευταίας κατοικίας μας, τους τάφους μας, θα ίδωμεν ιδίοις όμμασι όλην την ανθρώπινην ματαιότητα, καθώς και ο αββάς Σισώης, όταν είδε τον τάφον του Μεγάλου Αλεξάνδρου ανεφώνησε: «Βαβαί, βαβαί, Θάνατε! Εσένα, Αλέξανδρε, δεν σε εχώρει όλος ο κόσμος και πως σε εχώρεσαν δύο σπιθαμές γης;». 
Εκεί εις τον τάφον σφραγίζονται τα όνειρα των ματαίων ηδονών, εκεί ποδοπατείται ό,τι απησχόλησε πολλούς ανθρώπους με έρωτας και θυσίας, εκεί εις τον τάφον θριαμβεύεται ο εμπαιγμός του κόσμου υπό ψυχών που ηννόησαν την απάτην του.

Παιδί μου, πρόσεχε από το θέατρον που λέγεται κόσμος. Διότι άνθρωποι πτωχοί και ιδιώται εις την σκηνήν του θεάτρου ενδύονται στολάς βασιλέων, μεγιστάνων κ.λ.π. και άλλοι φαίνονται από την αλήθειαν και πλανούν την φαντασίαν των θεατών και, όταν τελειώση η σκηνή, εκδύονται τα προσωπεία και φαίνονται οποίοι ήσαν τη αληθεία.

17 Μονές σε Αμερική Καναδά -Εφραίμ Φιλοθείτη

Από το βιβλίο ΠΑΤΡΙΚΑΙ ΝΟΥΘΕΣΙΑΙ του Γέροντος Εφραίμ 

Ψηφιοποίηση κειμένου Κώστας  Αργυρακόπουλος