Οἱ γονεῖς καί οἱ ἐλεύθερες σχέσεις. Μέρος Θ΄ (Τελευταίο) π.Σάββα Αγιορείτη

Οἱ γονεῖς καί οἱ ἐλεύθερες σχέσεις  

Μέρος Θ΄
Ὁμιλίες μέ τον  ἱερομόναχο Πατέρα Σάββα Ἁγιορείτη

(Κυριακή τοῦ τυφλοῦ)

απομαγνητοφωνημένη ομιλία που θα ακούσετε εδώ 

  Μέρος Α΄ -  Μέρος Β΄  -  Μέρος Γ΄  -  Μέρος Δ΄  -  Μέρος Ε΄  ΄- Μέρος ΣΤ΄ -  Μέρος Ζ΄ 

Μέρος Η΄

 

 

'Ερωτήσεις - συνέχεια

Ναί
(Δέν ἀκούγετε καθαρά ἡ ἐρώτηση. Ἀφοροῦσε στό τί μᾶς ἐμποδίζει γιά νά ζήσουμε «ἐν Χριστῷ»).
Ἀπάντηση:
-Οἱ Πατέρες μίλησαν γιά τρεῖς μεγάλους ἐχθρούς: ραθυμία, λήθη καί ἄγνοια.  Αὐτά εἶναι τά  τρία πού μᾶς ἐμποδίζουνε.
Ραθυμία.  Εἴμαστε βαρεῖς, τεμπέληδες, ράθυμοι, δέν ξεκινᾶμε.  Ἐνῶ τό βλέπεις τό σωστό...Ὑπάρχει αὐτό πού λέγαμε πρίν δύο Κυριακές νομίζω, ἡ δύναμη τῆς συνήθειας.  Φοβερή δύναμη αὐτή.  Καί ἐνῶ τό βλέπεις ὅτι πρέπει νά  τό κάνεις, δέν σηκώνεσαι νά τό κάνεις.  Καί μένεις ἐκεῖ,  ἀγκυλωμένος στήν  συνήθεια.  Εἶναι φοβερή ἡ δύναμη τῆς συνήθειας.  Καί θά πρέπει ὁ ἄνθρωπος νά ξεκινήσει κάποια στιγμή.  Πῶς θά ξεκινήσει;  Πρέπει νά πιστέψει.  Γι’ αὐτό ὁ Χριστός πάντα ζητοῦσε τήν πίστη.  Πρίν κάνει καλά τούς ἀνθρώπους, ἔλεγε: «πιστεύεις»;
Ἄν πιστέψεις στόν Χριστό μετά θά πιστέψεις καί στήν κόλαση.  Ὅτι ὑπάρχει κόλαση.  Εἶναι αὐτό τό πρῶτο ἔναυσμα  γιά νά ξεκινήσει ὁ ἄνθρωπος: τό νά φοβηθεῖ τήν κόλαση.

Ἀπό ἐκεῖ ξεκινᾶμε. Ὁ πρῶτος φόβος, πού κάνει νά ξεπαγώσουν τά  λάδια, νά πάρει μπρός, κράκ- κράκ
ἔτσι, σιγά- σιγά ὁ κινητήρας, νά ἀρχίσεις νά περπατᾶς. Αὐτός ὁ φόβος γιά νά μήν κολαστοῦμε προϋποθέτει βέβαια τήν πίστη. Ἄν δέν ὑπάρχει ἡ πίστη  δέν ξεκινᾶς νά κάνεις πνευματικό ἀγῶνα...Τί νά ξεκινήσεις;  Δέν ἔχει ἔννοια... «Γιατί νά ξεκινήσω»; Σοῦ λέει ὁ ἄλλος «καλά εἶμαι, ζῶ ἔτσι καί μ’ ἀρέσει».
Λήθη
Τό δεύτερο ἐμπόδιο εἶναι ἡ λήθη.  Τό ξεχνᾶμε, τό ξεχνᾶμε.  Καί ἐμεῖς οἱ ἴδιοι... Παρατηρῆστε τόν ἑαυτό σας νά δεῖτε...Μιά μέρα νά μήν κάνετε τόν κανόνα σας, τήν προσευχή σας, τίς μετάνοιές σας, τό κομποσκοίνι σας, τήν μελέτη σας τήν πνευματική..., νά δεῖτε πῶς θά εἴσαστε τήν ἄλλη μέρα;
Ἐρείπια, ναί.  Εἶναι σάν νά μήν ἔφαγες μιά μέρα.  Ἄν τό κάνεις καί δεύτερη μέρα, τήν τρίτη, μετά, θά εἶσαι πτῶμα.  Ἔρχεται ἡ λήθη, τά  ξεχνᾶμε.  Καί ὅταν λέμε λήθη, ἐννοοῦμε κυρίως καί πρό πάντων τόν Χριστό.  Ξεχνᾶμε τόν  Χριστό.  Δέν εἶναι ὅτι, πῶς νά ποῦμε, ξεχνᾶμε κάτι, μιά ἰδέα.  Δέν ἔχουμε κοινωνία μέ τόν Χριστό.  Χάνουμε τήν κοινωνία, τήν ἕνωση μέ τόν Χριστό.  Γιατί ὅλα αὐτά πού λέμε, ὁ κανόνας μας, οἱ μετά-νοιές μας, τό κομποσχοίνι μας, τό Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὅλος αὐτός ὁ πνευματικός ἀγώνας εἶναι αὐτό πού σέ κρατάει σέ κοινωνία μέ τόν Θεό. Μπορεῖς ἔτσι καί παίρνεις, μετέχεις στήν ἐνέργεια  τοῦ Θεοῦ.
 Ἡ λήθη τώρα τί εἶναι; Εἶναι τό  νά μήν ἔχεις αὐτήν τήν κοινωνία. Καί εἶσαι πιά μετά στήν ἀναλήθεια, στό ἄρρωστο, στό ψέμμα.  Δέν ζεῖς  στήν ἀλήθεια, δηλαδή στόν Χριστό.  Βλέπετε; Ἀλήθεια τί σημαίνει;  Προέρχεται ἀπό τό α- τό στερητικό καί τή λέξη λήθη· δηλαδή ἡ ἀλήθεια εἶναι τό ἀντίθετο  τῆς λήθης. Εἶσαι στήν ἀλήθεια, ἀληθεύεις ὅταν εἶσαι σέ κοινωνία μέ τόν Χριστό. Ὁ Χριστός εἶναι ἡ Ἀλήθεια.  Ὅταν πέσουμε στήν λήθη, πέφτουμε στήν ἀκοινωνησία.

Καί τό ἄλλο ἐμπόδιο, τό τρίτο εἶναι ἡ ἄγνοια. Δέν γνωρίζεις τόν Θεό. Δηλαδή πάλι δέν ἔχεις κοινωνία.  Διότι γνωρίζω τόν Θεό σημαίνει ἔχω ἐμπειρία, βιώνω τήν ζωή τοῦ Θεοῦ· ὄχι ἁπλῶς ἔχω κάποιες ἐγκεφαλικές γνώσεις. Τέτοιες ἔχουνε καί οἱ δαίμονες: Τό ὅτι ὑπάρχει Θεός, τό ξέρουνε πολύ καλά γιατί κάποτε Τόν ὑπερετοῦσαν, Τόν λάτρευαν.  Ξέρουν πολύ καλά τί εἶναι ὁ Χριστός, τί εἶναι ἡ Ἁγία Τριάδα, τί εἶναι οἱ Ἄγγελοι, κ.λ.π..  Δέν μιλᾶμε γιά αὐτήν τήν γνώση.  Μιλᾶμε γιά τήν βιωματική γνώση, τήν κοινωνία δηλαδή.  Μιλᾶμε γιά τήν ἀληθινή γνώση πού ἔρχεται μέσα ἀπό τήν κοινωνία μέ τόν Θεό καί πη-γάζει ἀπό τόν Θεό.
 Ὅταν λοιπόν κάποια στιγμή δέν φροντίζεις νά ἔχεις αὐτήν τήν κοινωνία, ἔ μετά τά  χάνεις, ἀντιστέκεσαι στό  καλό, στό  φῶς.  Μετά πέφτεις στό  σκοτάδι.  Δέν μπορεῖς νά εἶσαι κάπου ἐνδιάμεσα. Ἄν φύγεις ἀπ’ τό φῶς, πᾶς στό  σκοτάδι.  Εἴδατε ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τί λέει:«Ἤρθε τό φῶς καί οἱ ἄνθρωποι ἀγαπήσανε τό σκοτάδι»
-Γιατί;
-Γιατί «ἦταν πονηρά τά  ἔργα τους». Εἴχανε συνηθίσει σέ μιά κατάσταση σκοταδιοῦ, σκοτεινῶν ἔργων. Τό φῶς τό μιση
σαν...
-Γιατί; Τό φῶς τί κάνει;
-Τούς προδίδει...  Προδίδει τά  κακά τους ἔργα καί  σοῦ λένε ὅτι δέν θέλω νά πάω στό  φῶς.  Δέν θέλω νά ἐξομολογηθῶ, δέν θέλω νά πάω στόν παπά, δέν θέλω νά πάω ἐκκλησία.
- Γιατί δέν θέλουν;  Γιατί δέν ἀντέχουν;
- Γιατί  προδίδονται τά  ἔργα τους πού εἶναι σκοτεινά καί στό σκοτάδι δέν φαίνονται. Κάποτε ὅμως θά φανοῦν τά πά-ντα...

Ναί
(δέν ἀκούγεται καθαρά ἡ ἐρώτηση. Ἀφοροῦσε στό πόσο μποροῦμε νά πιέσουμε τά παιδιά γιά νά ζήσουν ἐν Χριστῷ)
Ἀπάντηση:
-Το πόσο θά πιέσουμε, ναι. … Ἀνάλογα μέ τήν ἡλικία. Τό πόσο θά πιέσεις, αὐτό εἶναι ἀνάλογα μέ τήν ἡλικία. Βεβαίως πάντα μέ  τήν προσευχή σου, νά σέ φωτήσει ὁ Θεός καί μέ τήν συμβουλή καί ἑνός πνευματικοῦ. Ἕνα παιδί πού ἔχει μπεῖ στήν ἐφηβεία, δέν μπορεῖς νά τό πιέσεις πολύ.  Εἶναι πολύ δύσκολο καί θά πρέπει μέ πολλή διάκριση, πολύ λίγο νά τό πιέσεις.
Τά  πίο πολύτιμα χρόνια, πού μπορεῖ νά ἀσκήσει ἀγωγή ὁ γονιός εἶναι μέχρι δέκα χρονῶν. Τά πρῶτα ἐννιά μέ δέκα χρόνια.  Τά  πιό πολύτιμα χρόνια γιά τήν ἀγωγή. Κατ’ ἐξοχήν δέ ἀκόμη πιό βασικά χρόνια εἶναι ὁ χρόνος τῆς ἐνδομήτριας ζωῆς·  καί μετά τά  δύο- τρία πρῶτα χρόνια.  Ἀπό ἐκεῖ καί μετά τό παιδάκι ἔχει σχεδόν διαμορφωθεῖ.  Ὄχι ὅτι δέν γίνεται πάλι τίποτα, ἀλλά ἔχεις χάσει πολύ βασικό χρόνο ἄν ξεκινήσεις τότε νά δίνεις ἀγωγή στό  παιδί.  Γιά αὐτό λέω καί στίς μη-τέρες, πού εἶναι ἔγκυες  νά προσεύχονται πάρα πολύ.  Νά εἶναι πάντα ἤρεμες. Νά διαβάζουνε ἕνα ψαλμό κάθε μέρα.  Νά ἔχουνε αὐτήν τήν κοινωνία μέ τόν Χριστό.  Αὐτή εἶναι ὅλη ἡ οὐσία. Νά κρατοῦν αὐτήν τήν ζωντανή σχέση μέ τόν Χριστό Μας.  Νά μήν θυμώνουν, νά μήν ταράζονται ποτέ καί  λοιπά.  Αὐτό θά περάσει στό  παιδί.
Τί νομίζετε, ἡ Παναγία γιατί εἶναι ἡ «Παναγία»; Ἦταν τυχαῖο αὐτό; Ἤ ἦταν ἀναγκασμένη νά εἶναι «Παναγία»;
Κάθε ἄλλο.  Ὁ Χριστός δέν ἀναγκάζει κανέναν νά εἶναι Ἅγιος.  Ἀλλά ἦταν οἱ γονείς Της Ἅγιοι, θά ἔλεγα «Πανάγιοι».  Καί ἄν ἦρθαν σέ σαρκική σχέση, ἀπό ὑπακοή ἦρθαν.  Εἶχαν μιά πολύ μεγάλη ἁγνότητα καί ἐγκράτεια μεταξύ τους.  Πήρανε μήνυμα ἀπό τόν Θεό καί ἔγινε ἡ σύλληψη μέ ἀπάθεια. Καί ἡ σύλληψη ἀκόμα ἔγινε μέ ἀπάθεια.
Κατόπιν ἡ Ἁγία Ἄννα ὅσο κυοφοροῦσε τήν Παναγία μας, πῶς θά ἤτανε; Μέ πολύ προσευχή, μέ πολύ εὐλάβεια, μέ πολύ εὐχαριστία στό  Θεό , εὐγνωμοσύνη κλπ. , καί ὁ Ἅγιος Ἰωακείμ ἐπίσης. Καί ἔτσι προέκυψε ἡ Παναγία.
Τήν βλέπει κανείς κοριτσάκι τριῶν χρονῶν καί Τήν θαυ-μάζει. Δέν ξέρω ἄν  ἔχετε δεῖ, μιά  ὡραία εἰκόνα ἀπό τό  Πρωτᾶτο στό  Ἅγιο Ὄρος.  Εἶναι πολύ γνωστή, τοῦ Πανσέλη-νου: πῶς πάει, πῶς εἰσέρχεται ἡ Παναγία μας στά Ἅγια τῶν Ἁγίων.  Τριῶν χρονῶν. Καί  εἶναι ἕνα κοριτσάκι καί λές ὅτι εἶναι ὥριμη γυναῖκα.  Ἔτσι μέ μιά σοβαρότητα μέ μιά ἀρχοντιά, μέ τήν ἥρεμη, σεμνή, μεγαλοπρέπεια πού σέ ἀφήνει ἔκθαμβο.
 - Εἶναι δυνατόν τριῶν χρονῶν κοριτσάκι νά ἔχει αὐτήν τήν ὡριμότητα νά ἀφιερωθεῖ στόν Θεό;
- Εἶναι δυνατόν. Ἡ Παναγία μας.  Καί πάει ἔτσι σταθερά καί μπαίνει στά Ἅγια τῶν Ἁγίων καί κλείνεται ἐκεῖ γιά δώδεκα χρόνια.
Ὅλο αὐτό ὀφείλεται στούς γονείς.  Καί στήν Ἴδια βέβαια, ἀλλα κατά μέγα μέρος στήν ἅγια ρίζα της, τήν πνευματική καί τήν σωματική, στόν Ἅγιο Ἰωακείμ καί στήν Ἁγία Ἄννα.
Γιά αὐτό ἄν δέν θέλετε νά ἔχετε προβλήματα , καλλιεργεῖστε πνευματικά τόν ἑαυτό σας.
Ἔλεγε ὁ Πάτερ Πορφύριος: «ἡ λύση ὅλων τῶν προβλημά-των τῶν παιδιῶν, εἶναι ὁ ἐξαγιασμός τῶν γονέων».
Νά μείνουμε σ’ αὐτά; Ἐλᾶτε νά κάνουμε προσευχή.
 Δόξα Πατρί καί Υἱῷ καί Ἁγίω Πνεύματι
καί νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰῶνων. Ἀμήν.

Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρῶν,
θανάτῳ θάνατον πατήσας
καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι
ἡ ζωήν χαρισάμενος

ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ Τῼ ΘΕῼ ΔΟΞΑ!