Κεφάλαιον ΣΤ΄- Περί Μνήμης Θανάτου Κολάσεως και Κρίσεως. Επιστολή 8η - 9η

Κεφάλαιον ΣΤ΄
Περί Μνήμης Θανάτου Κολάσεως και Κρίσεως

8η Επιστολή

Πρόσεχε, παιδί μου, ας μη περνά ο καιρός άκαρπος χωρίς καλυτέρευσιν της ψυχής σου, διότι ο θάνατος έρχεται ως κλέπτης, αλλοίμονον, και θα μας εύρη εις μίαν τοιαύτην κατάστασιν ραθυμίας και αδρανείας. Τότε θα είμεθα να μας κλαίουν τα όρη και τα βουνά, τότε θα ευρεθώμεν κενοί καλών έργων, ώστε να μας ποιμάνη ο Άδης αιώνια!
Διατί, παιδί μου, να πάθωμεν τέτοιο αξιοθρήνητον ναυάγιον; Ενώ δυνάμεθα, Θεού βοηθεία, να το διαφύγωμεν και να διασωθώμεν εις τον σωτήριον λιμένα της βασιλείας του Θεού! Γνωρίζω ότι έχομεν να παλέψωμεν με φοβερούς εχθρούς και ο κόπος είναι μεγάλος, πλην κοντά εις τον Θεόν, δηλαδή εις την δύναμιν του Θεού, όλα υποχωρούν, όταν αύτη εύρη και την προαίρεσιν και την βίαν του ανθρώπου συνεργούσαν.


9η Επιστολή

Καθήμενος εις το κελλίον σου, έχε τον νουν σου αδολεσχούντα εις το περί μνήμης θανάτου θέμα. Μην αφήνης τον νουν σου να περιέρχεται εδώ και εκεί, αλλά σύναζέ τον και μελέτα, και ιδέ την νεκρότητα του σώματος, ιδέ ότι αρχίζει το σώμα να ψυχραίνεται, να αλλοιώνεται και η ψυχή να εξέρχεται εκ του σώματος. Εξερχομένης της ψυχής μελέτησον την άνοδόν της, οίον αγώνα έχει τότε η
ψυχή χωριζομένη του σώματος, πόσον δακρύει τότε, πόσον στενάζει, πόσον μεταμελείται! Προς τους αγγέλους τα όμματα ρέπουσα, άπρακτα καθικετεύει, προς τους ανθρώπους τας χείρας εκτείνουσα, ουκ έχει τον βοηθούντα. Αναβαίνουσα η ψυχή και συναντώσα τα στίφη των πονηρών δαιμόνων τρέμει εμπρός εις την αποκάλυψιν υπό των δαιμόνων, πεπραγμένων αμαρτημάτων εντελώς λησμονηθέντων και απορουμένη τι μέλλει γενέσθαι.
Από το ένα τελώνιον αναβαίνει εις το άλλο και εις το κάθε ένα τελώνιον δίδει μόνον απολογίαν, έως ότου τα περάσει όλα, και όταν τα περάση όλα και δεν ευρεθή εις κανένα από τα τελώνια υπεύθυνος, τότε αναβαίνει κατά τους πατέρες εις προσκύνησιν του Χριστού! Εάν όμως ευρεθή υπεύθυνος και ένοχος εις κανένα πάθος, τότε από εκεί ρίπτεται εις τον Άδην! Υπήρξε ψυχή, που επέρασεν όλα εκτός ενός, του τελευταίου τελωνίου, που είναι της ασπλαγχνίας. Βαβαί, βαβαί, είπεν εις άγιος, ευρισκόμενος εις την θεωρίαν της ψυχής αυτής! Όλα τα επέρασε και εις το τελευταίον εσάλευσε και μετά πατάγου οι δαίμονες την έρριψαν εις τον Άδην!
Άλλην ψυχήν σωζομένην την ανέβαζαν οι άγγελοι του Θεού, και κατέβαιναν άλλοι άγγελοι από τον ουρανόν, που είχαν πάει προηγουμένως άλλην ψυχήν, και ησπάζοντο την ψυχήν αυτήν και ησθάνετο η ψυχή άρρητον ευωδίαν από τον ασπασμόν των αγγέλων, οι οποίοι είχον προσεγγίσει τον θρόνον του Θεού, και έλεγον οι άγγελοι: «Δόξα τω εν υψίστοις Θεώ, που εβοήθησε αυτήν την ψυχήν να σωθή».

Αύτη η θεωρία του θανάτου, αύτη η αδολεσχία δεν πρέπει να μας λείψη, καθώς και αι άλλαι θεωρίαι. Όλαι αι θεωρίαι αυταί δημιουργούν την νήψιν της ψυχής και διϋλίζουν τον νουν, τον καθαρίζουν, ώστε να αισθάνεται καλύτερα την θεωρίαν. Αύτη η θεωρία είναι φραγμός εις τους κακούς λογισμούς. Όταν υπάρχη αυτή η θεωρία η πνευματική μέσα μας, αποκλείομεν τους κακούς λογισμούς, δεν έχουν αυτοί μέσα μας θέσιν, διότι την θέσιν του νοός την κατέλαβεν η θεωρία.
Όταν δεν έχωμεν την θεωρίαν του Θεού, τότε πραγματικά μας κυριεύουν αι θεωρίαι των παθών.
Όταν βέβαια περάση η ψυχή τα εναέρια τελώνια, τότε πρέπει να σκέπτεται ότι τώρα μένει η προσκύνησις του Θεού, πως άράγε θα πάω; Πως θα Τον ιδώ; Τι άραγε θα μου ειπή; Μήπως θα ανοίξη καινούργιον βιβλίον; Μήπως οι δαίμονες δεν τα είχαν γραμμένα ή δεν ηξεύρουν τα όσα έχω, ως ελλιπείς και τώρα ενώπιον του Χριστού έχω να συμπληρώσω την απολογίαν! Ποία άράγε η απόφασις του Χριστού δια την σωτηρίαν μου; Άράγε θα είναι υπέρ της αιωνίου ζωής ή θα είναι εις καταδίκην αιώνιον; Οποίαι στιγμαί φόβου και τρόμου, εάν αυτήν την στιγμήν που είμεθα εδώ, είμεθα ενώπιον του Χριστού, εάν ημπορούμεν δια της θεωρίας να προσεγγίσωμεν και όσον το δυνατόν να καταλάβωμεν εις ποίαν στιγμήν θα ευρεθώμεν τότε! Οίμοι, οίμοι λέγουν οι πατέρες, πόσα θα διαδεχθούν; Τι μας περιμένει; Και ημείς φυγομαχούμεν, αδιαφορούμεν, νυστάζομεν, κοιμώμεθα τον βαρούχιον ύπνον! Ο κόσμος είναι μακράν της αληθείας. Εργάζονται, κοιμώνται, περιοδεύουν θαλάσσας, χωρίς να γνωρίζουν τι μέλλει γενέσθαι πέραν του τάφου! Ένα βαθύ σκότος καλύπτει την αλήθειαν, όπως το βαθύ σκότος αποκλείει το φως του ηλίου.
Εάν είναι εις πνευματικήν θεωρίαν ο άνθρωπος και βάλη κατά διάνοιαν ότι είναι εις ένα θέατρον και γλεντούν και χορεύουν, τότε θα καταλάβη την τεραστίαν τρέλλαν και την αμυαλοσύνην των ανθρώπων και των δαιμόνων το κατόρθωμα.

Δύο διαφορετικοί τρόποι σκέψεως. Οι άνθρωποι οι κοσμικοί σκέπτονται τα προ του τάφου και ημείς σκεπτόμεθα τα μετά τον τάφον! Αυτοί οι κοσμικοί σκέπτονται τα παρόντα, αυτά βλέπουν και αυτά πιστεύουν, αλλά το ευαγγέλιον του Χριστού, η αποκάλυψις, έρριξεν άπλετον φως εις τας ψυχάς, που θέλουν να σωθούν. Τους ήνοιξε νέον ορίζοντα της επιγνώσεως του αληθινού Θεού.
«Ουκ άξια τα παθήματα του νυν καιρού προς την μέλλουσαν δόξαν αποκαλυφθήναι ημίν» (Ρωμ.8,18). Δόξα απεριόριστος και ακατανόητος και ασύλληπτος εις εκείνους που θα βαδίσουν εις το φως του Χριστού! Δια τούτο είμεθα αναπολόγητοι ενώπιον του Θεού, δια τας μεγάλας ευεργεσίας Του, το να μας καλέση κλήσιν αγίαν και να μας δείξη τον δρόμον του φωτός και της αληθείας! Μέγα το έλεος του Θεού! Ας μη το καταφρονήσωμεν. Ας το επεξεργασθώμεν, ας σκεπτώμεθα νύκτα και ημέραν το θέμα της ψυχής μας και το πώς να αγωνισθώμεν. Η μελέτη του Θεού και η πρακτική αρετή φέρνουν τους ανθρώπους σύντομα κοντά εις τον Θεόν. Να μην παύωμεν καθόλου την μνήμην του θανάτου. Οι άγιοι πατέρες λέγουν ότι δεν τους εύρισκεν αμέλεια εις το κελλί τους, διότι νύκτα και ημέραν είχον την μνήμην του θανάτου. Η αμέλεια δεν εύρισκε χώραν εις αυτούς. Οι πατέρες εσκέπτοντο: Εάν σήμερα είναι η τελευταία ημέρα, εάν είναι αύριο, τι πρέπει να κάνω; Ούτω η μνήμη αύτη εκράτει τον νουν εις τον φόβον του Θεού, και ο φόβος του Θεού έδιδε φως εις την συνείδησιν, το πώς πρέπει να βιάζεται. Εις την αρχήν βέβαια, δεν του κάνουν αίσθησιν αι σκέψεις αυταί, η ψυχή είναι ας είπωμεν νεκρά, αδρανής, αλλά σιγά-σιγά αρχίζει να κουνιέται μέσα του, αρχίζει να ζωογονήται και συν τω χρόνω αρχίζει να εργάζεται κανονικά.

17 Μονές σε Αμερική Καναδά -Εφραίμ Φιλοθείτη

Από το βιβλίο ΠΑΤΡΙΚΑΙ ΝΟΥΘΕΣΙΑΙ του Γέροντος Εφραίμ 

Ψηφιοποίηση κειμένου Κώστας  Αργυρακόπουλος