Το “Λωβoκoμείo” . Όσιος Άνθιμος της Χίου

 

Ήδη από τον έβδομο αιώνα, οι λεπροί εξορίζονταν, έχαναν τα δικαιώματά τους, την περιουσία τους και γίνονταν ίσοι με τους νεκρούς. Η λέπρα θεωρούταν σημείο αμαρτίας. Από τους κανόνες τις τρίτης συνόδου του Λατερανού προβλεπόταν ο περιορισμός τον λεπρών σε παρεκκλήσια ή νεκροταφεία. Η διαδικασία εισαγωγής τους στο λεπροκομείο απαιτούσε μια ακολουθία αντίστοιχη με την νεκρώσιμη.

Επιστρέφοντας στην Χίο, ο Άγιος Άνθιμος αποφασίζει να ζήσει στο λεπροκομείο. Με την ιερή του διακονία μετέτρεψε το άθλιο “Λωβoκoμείo” σε επίγειο παράδεισο. Οι ασθενείς τον αγάπησαν με όλη τους την καρδιά. Όλα τα φρόντιζε ο ίδιος.
Όλοι άνηκαν στην οικογένειά του. Ήταν μάλιστα πάρα πολλοί ασθενείς που ενδύθηκαν το μοναχικό σχήμα. Η Υπεραγία Θεοτόκος έτρεχε αρωγός στην δύσκολη πάλη του Αγίου με τον ανθρώπινο πόνο. Αποκαλύφθηκε στον ναό του ιδρύματος η εικόνα της Παναγίας Υπακοής. Η Θεοτόκος εμφανίσθηκε σε όραμα κα του είπε:
- Λάβε την Εικόνα μου και επιμελήσου την και να ειδής τί θα γίνει μιαν ημερα.
Οι ασθενείς θεραπεύονταν καθώς ο Άγιος τους σταύρωνε με το Άγιο έλαιo από την κανδήλα Της.

Ύστερα από μια σειρά αγώνων (εξαιτίας τις αντίθετης στάσης του Μητροπολίτη προς τον μοναχικό βίο), ο Άγιος κατάφερε να κτίσει την γυναικεία Μονή της Παναγίας Βοηθείας στην Χίο, όπου φιλοξενήθηκαν μοναχές που είχαν φτάσει στην Χίο από τον διωγμό του 1914. Ο ίδιος εκτελούσε χρέη αρχιτέκτονα, διευθυντή, γραμματέα και ταμία.
Με δύσκολο καιρό εργαζόταν μαζί με τους μαστόρους.

 Διέθεσε όσα χρήματα είχε συγκέντρωσει από τις οικονομίες του και από την βοήθεια του λαού της Χίου. Οι εμφανίσεις και η ισχυρή προστασία της Θεοτόκου τον συντρόφευαν και τον ενίσχυαν στον αγώνα του να κτίσει τον ‘Ιερό Παρθενώνα’, αποτρέποντας τις προσπάθειες ορισμένων να κατεδαφίσουν την Μονη.
 Μάλιστα, οι φύλακες είχαν δει την Παναγία σαν μια ωραιότατη Κυρία, υψηλού αναστήματος, ντυμένη μεγαλοπρεπώς, να εύλογεί ένα-ένα τα κελλιά πριν αυτά κατοικηθούν!

Ο Άγιος Άνθιμος υπήρχε και φλογερός πατριώτης. Με την συνείδηση ότι είναι πατέρας του χριστιανικού λαου της Χίου συμμετείχε και στον αμυντικό αγώνα της Ελλάδας του 1940-1. Με τρόπο γενναίο και θαυμαστό, διαφύλαξε την Μονή από τους Γερμανούς που ήθελαν να την καταστήσουν ορμητήριό τους.

Ο Άγιος είχε σκοπό της ζωής του να δίνει – χωρίς να ζητά ή να παίρνει τίποτε. Η ιατρική του ήταν καθαρή, εμπειρική και τίμια. Χρησιμοποιούσε βότανα για να κρύβει τα κατά Θεία Χάριν θαυματουργικά αποτελέσματα τον επεμβάσεών του. Η πόρτα του Μοναστηριού ήταν ανοιχτή σε όλους, Χριστιανούς, Τούρκους και Εβραίους.

Η ασθένειά του χειροτέρευε μέρα με την μέρα, ώσπου κοιμήθηκε οσιακά στις 15 Φεβρουαρίου του 1960 σε ηλικία 91 χρόνων.

Μια ήταν η θερμή παράκληση σε όλους: να αγαπούν και να προστατεύουν το Μοναστήρι του.

Τον Αύγουστο του 1993 εγκαινιάσθηκε ο πρώτος ιερός Ναός του Αγίου Ανθίμου στα Λειβάδια Βροντάδου.

[τα παραπάνω προέρχονται από το βιβλίο “Ο Άγιος Άνθιμος της Χίου”, Βίοι Ορθοδόξων Aγίων: No. 62, Ένθεος Βίος, 2007]

gerontas.gr