Θανάτῳ θάνατον πατήσας. Μηνύματα ἐπί τῇ ἑορτῇ τοῦ Πάσχα Ἀρχιμανδρίτου Γεωργίου Καθηγουμένου Ἱ. Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου.

Ἀρχιμανδρίτου Γεωργίου Καθηγουμένου Ἱ. Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου

Ἐκδόσεις Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου

Ἅγιον Ὅρος 2005

Ἀνάστασιν Χριστοῦ
Θεασάμενοι

Μηνύματα ἐπί τῇ ἑορτῇ τοῦ Πάσχα

Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι

Ἀ

 πορροφημένος ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος ἀπό τίς πολλές του ἀσχολίες καί ἀπό τά προγράμματα τῆς τηλεοράσεως καί τά ἄλλα ποικίλα μέσα ἐνημερώσεως καί ‘‘ψυχαγωγίας’’, δέν ἔχει τόν χρόνο νά γνωρίσῃ τόν ἑαυτό του, τόν συναθρωπό του καί τόν Θεόν του. Ἔτσι παρακάμπτει καί σοβαρά ὑπαρξιακά του προβλήματα, ὅπως τό πρόβλημα τοῦ θανάτου.  Μόνο στίς κηδεῖες κάποιων συγγενῶν ἤ γνωστῶν του θά φιλοσοφήσῃ γιά λίγο γύρω ἀπό τόν θάνατο, γιά νά ξαναγυρίσῃ σύντομα στήν ρουτίνα τῆς καθημερινῆς ζωῆς.

Οἱ ἑορτές τῶν ἁγίων Παθῶν καί τῆς ἁγίας Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μᾶς δίνουν τήν εὐκαιρία νά ἰδοῦμε τό γεγονός τοῦ θανάτου καί νά τό ἀντιμετωπίσουμε.

Βλέποντες τόν Κύριο θνήσκοντα, διαπιστώνουμε ὅτι ὁ θάνατος εἶναι πραγματικότης, τήν ὁποία καί αὐτός ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ὑπέμεινε.

Ἀκόμη βλέπουμε ὅτι ὁ θάνατος ἔχει σάν ρίζα του τήν παρακοή καί τήν ἁμαρτία τοῦ ἀνθρώπου. Ἀφοῦ ἑκούσια χωρίσθηκε ἀπό τόν Πλάστη του, τόν χορηγό τῆς ζωῆς, ἦτο φυσικόν νά ἀποθάνῃ. «Ὅσον γάρ ἀφίστατο τῆς ζωῆς, τοσοῦτον προσήγγιζε τῷ θανάτῳ.  Ζωή γάρ ὁ Θεός, στέρησις δέ τῆς ζωῆς θάνατος» (Μ. Βασιλείου, Ὅτι οὐκ ἔστιν αἴτιος τῶν κακῶ ὁ Θεός, Ε.Π.Ε.,τόμ.7).  Κατά τήν προειδοποίησι τοῦ Ἁγίου Θεοῦ: «ἧ δ’ ἄν ἡμέρᾳ φάγητε ἀπ’ αὐτοῦ, θανάτῳ ἀποθανεῖσθε» (Γέν.β΄, 17).

Κάθε θάνατος εἶναι τραγικός, ὄχι μόνον γιά τόν πρόσκαιρο χωρισμό μας ἀπό ὅ,τι ἀγαποῦμε, ἀλλά καί γιατί εἶναι ἡ συνέπεια καί ἀπόδειξις τῆς ἁμαρτωλότητός μας.

Ὁ ἀναμάρτητος Κύριος Ἰησοῦς Χριστός πεθαίνει γιά τίς δικές μας ἁμαρτίες.  Πεθαίνει ἑκούσια ἀπό ἄπειρη ἀγάπη γιά μᾶς.  Ὁ θάνατος Του εἶναι θυσία, προσφορά ἀγάπης, ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καί σωτηρίας.

Οἱ δικές μας ἁμαρτίες τόν ἀνέβασαν στόν Σταυρό. Ὅμως ἡ θεία ἀγάπη νίκησε τόν θάνατο.  Κατά τήν Θ. Λειτουργία τοῦ Μ. Βασιλείου: «καθότι οὐκ  ἦν δυνατόν κρατεῖσθαι ὑπό τῆς φθορᾶς τόν ἀρχηγόν τῆς ζωῆς, ἐγένετο ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων, πρωτότοκος ἐκ τῶν νεκρῶν, ἵνα ᾖ αὐτός τά πάντα ἐν πᾶσι πρωτεύων...».

Στήν πραγματικότητα τοῦ θανάτου προστίθεται μία νέα ἰσχυρότερη πραγματικότητα, αὐτή τῆς Ἀναστάσως.  Τώρα διά τῆς πίστεως, μποροῦμε νά σταθοῦμε μέ ἐλπίδα μπροστά στόν θάνατο, γιατί γνωρίζουμε ὅτι δέν θά εἶναι αὐτή ἡ τελική πραγματικότης, ἀλλά ἡ Ἀνάστασις.

Ἡ τελευταία λέξις πού σφραγίζει τόν κόσμο δέν εἶναι τό «τετέλεσται» τοῦ Κυρίου ἐπί τοῦ Σταυροῦ, ἀλλά τό εὐαγγέλιο τῶν Μυροφόρων, ὅτι ὁ Κύριος ἀνέστη ἐκ τῶν νεκρῶν.  Αὐτή εἶναι καί ἡ ἰδική μας ἐλπίδα καί ἡ ἰδική μας χαρά.  Κανείς δέν μπορεῖ νά μᾶς τήν ἀφαιρέσῃ, ἐκτός ἄν ἐμεῖς μόνοι μας μέ τήν ἀπιστία καί ὁλιγοπιστία μας τήν ἀποποιηθοῦμε.

Ψάλλουμε τήν Μ. Παρασκευή στούς Μακαρισμούς: «Ἐσταυρώθης δι’ ἐμέ, ἵνα ἐμοί πηγάσῃς τήν ἄφεσιν΄ ἐκεντήθης τήν πλευρά, ἵνα κρουνούς ζωῆς ἀναλβύσῃς μοι΄ τοῖς ἥλοις προσήλωσαι, ἵνα ἐγώ τῷ βάθει τῶν παθημάτων σου τό ὕψος τοῦ κράτους σου πιστοῦμενος κράζω σοι΄ ζωοδότα Χριστέ, δόξα καί τῷ Σταυρῷ Σῶτερ καί τῷ Πάθει σου».

Ἐάν ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ ἦταν τόσο κραταιά, ὥστε νά νικήσῃ τόν θάνατο, καί ἡ ἰδική μας ἀγάπη πρός τόν Χριστό θά νικήσῃ τόν θάνατό μας.

Τίς ἅγιες αὐτές ἡμέρες παρακαλοῦμε τόν Κύριο νά μᾶς ἀξιώνῃ νά ζοῦμε αὐτό τό μυστήριο΄ νά βλέπουμε κατά ματα τόν θάνατό μας καί νά μήν τόν φοβούμεθα, γιατί τόν νικᾶ ὁ Σταυρωθεῖς καί Ἀναστάς Κύριος.

Ἡ ἀγάπη, ἡ ἐλπίδα καί ἡ χαρά τοῦ Σταυρωθέντως καί Ἀναστάντος Κυρίου εὐχόμεθα νά πληρώνῃ καί τίς ἰδικές σας καρδιές κατά τίς ἅγιες ἑορτές καί κατά τή παροῦσα καί τήν αἰώνια ζωή.

Χριστός Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη! ἀδελφοί.

Ἅγιον Πάσχα 2001.

Ἀπόσπασμα ἀπό τό «Ἀνάστασιν Χριστοῦ  Θεασάμενοι».
Μηνύματα ἐπί τῇ ἑορτῇ τοῦ Πάσχα 
Ἔκδοση της Ι. Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὅρους 
Ἔτος 2005
σελίδες 86 - 88

Διαβάστε περισσότερα πατῶντας στο  Ἀνάστασιν Χριστοῦ  Θεασάμενοι

________________________

Ψηφιοποίηση κειμένου Κατερίνα